ตำหนักโบตั๋น

     

                                    

“เฉินหมู่ตาน  ธิดาลำดับที่หกของเฉินเว่ยจิง หลวนจงเจิ้งกั๋วกง ด้วยบิดาของเจ้าประกอบความดีความชอบต่อแผ่นดินมานับครั้งไม่ถ้วน  เป็นที่โปรดปรานของเรายิ่งนัก จึงแต่งตั้งให้เจ้าเป็นฮองเฮาของเรา ---จบราชโองการ”

                สิ้นเสียงประกาศแสบแก้วหูของขันที ทุกคนต่างยืนนิ่งอยู่ในความสงบ แม่ของข้าทำหน้ากระอักกระอ่วนราวกับกำลังชั่งใจว่าจะยิ้มรับดี หรือจะโวยวายดี คำขอแต่งงานจากชายผู้หนึ่งถึงลูกสาวกลับไพล่ไปถึงบิดาของนางเสียได้ ราวกับว่าหากบิดาของนางไม่ได้ “ประกอบความดีความชอบต่อแผ่นดินมานับครั้งไม่ถ้วน” และไม่ได้ “เป็นที่โปรดปรานของข้ายิ่งนัก” เขาก็จะไม่แต่งงานกับนางอย่างนั้นแหละ มิต้องเอ่ยถึงว่าเนื้อความในคำสู่ขอไม่มีคำกล่าวยกยอลูกสาวบ้านนี้แม้แต่ประโยคเดียว

                ก็เอาเถอะ ราชโองการฉบับนี้ก็ไม่ได้ถูกร่างขึ้นมาโดยจักรพรรดิอายุหกปีอยู่แล้ว เป็นฮ่องเต้แล้วอย่างไร เพราะเด็กก็ยังคงเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ มีตำแหน่งแต่ก็ไร้ซึ่งอำนาจ ส่วนบิดาของข้าในวันนี้ยิ่งใหญ่นัก ขุนนางต่างหวังเข้ามาประจบประแจงเขาทั้งสิ้น นับประสาอะไรกับขันทีตัวเล็กๆประจำห้องทรงอักษรที่อยากจะลืมตาอ้าปากกับเขาบ้าง ก็คงเขียนราชโองการขึ้นมาเอาใจพ่อข้า (โดยไม่ดูความเหมาะสมสักนิด)

                แต่ก็นะ มันก็ทำให้ข้าอดคิดไม่ได้ว่า...

               แหม แหม แหม หากจะ “โปรดปราน” กันขนาดนั้น  ไยไม่แต่งงานกันไปเองเลยล่ะ! ข้าใจกว้างนะ!

                ก่อนที่ผู้ร่วมสักขีพยานทั้งหลายจะรู้ตัว ข้าก็ค่อยๆคุกเข่าลงอย่างชดช้อยสง่างาม พร้อมเปล่งเสียงอันไพเราะดุจนกโนรีว่า

“เฉินหมู่ตาน น้อมรับราชโองการ ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี!”

---เชอะ! ข้าชมตัวเองก็ได้!

------------------------------------------------------------------

 เปิดเรื่อง 23/12/60 23:23

(c) Chess theme