ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    HELP ME ช่วยลบมันทีได้ไหม

    ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 0 - เจ็บที่เธอทำไว้ (แก้ไขรอบสอง)

    • อัปเดตล่าสุด 16 มี.ค. 58


    (แก้ไขรอบสองโดยเปลี่ยนลูกพี่ลูกน้องจากพลอยเป็นฟางนะคะ ต้องขออภัยในความไม่สะดวกคะแต่เนื้อหายังเหมือนเดิมค่ะ)
    CHAPTER 0

    -          เจ็บที่เธอทำไว้   

    @หอพัก K

                    แกร๊ก แอ๊ดด

                    ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกฉันก็รีบเดินเข้าไป ก่อนจะวางลังใบใหญ่ที่แสนจะหนักอึ้งลงบนพื้นอย่างแรง

                    ตุ้บ!

                    ฉันมองไปรอบๆห้อง ก่อนจะพบเตียงคู่ที่วางอยู่ใกล้หน้าต่าง ปลายเตียงมีชั้นวางของและโต๊ะเขียนหนังสืออยู่ ก่อนที่ฉันจะหันไปเห็นห้องน้ำซึ่งอยู่ติดกับทางเข้าประตู (ถ้าจินตนาการไม่ออกให้นึกถึงหอพักแบบในหนัง Yes or No ภาคแรกนะคะ แค่มีเตียงคู่ไม่ใช่สองเตียง อิอิ)

                    “ให้เจ้เรียกคนมาช่วยขนของไหม เราตัวเล็กนิดเดียวเองนะกันย์” เจ้ฟาง สาวสวยเจ้าของใบหน้ารูปไข่ที่ถูกห้อมลอบไปด้วยเรือนผมสีส้มพูดขึ้น

                    “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวกันย์ขนเอง ลังนี้หนักที่สุดแล้ว อีกอย่างกันย์ก็ไม่ได้เอาอะไรมามาก พวกของใช้ก็กะว่าจะมาซื้อเอาที่นี้เลย” ฉันตอบคนตรงหน้า

                    “แน่ใจนะ? โอเค ถ้างั้นมีอะไรก็เรียกเจ้ได้นะ เจ้อยู่ถัดไปอีกสองห้องนะ” เจ้ฟางเหมือนจะไม่แน่ใจว่าควรให้ฉันขนของคนเดียวจริงหรือไม่ แต่ก็ไม่รบเร้าอะไรเพราะรู้ดีว่าฉันตัดสินใจแน่แล้ว ก่อนทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็ชะงักเหมือนจะนึกอะไรออก

                    “เราบอกว่าไม่ได้ซื้อของใช้มาหรอ งั้นให้เจ้พาไปไหม หรือถ้าเราจะไปเองเอารถไปก็ได้นะ” เจ้ฟางบอกก่อนจะก้มหากุญแจรถในกระเป๋า

                    เจ้กับฉันเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ และฉันก็ใฝ่ฝันมานานแล้วว่าจะมาเรียนมหาลัยเดียวกับเจ้ให้ได้ และฉันก็ทำสำเร็จ ม๊าจัดการติดต่อเจ้ฟางว่าจะให้ฉันมาอยู่ด้วย แต่ด้วยความที่ฉันไม่ค่อยชอบแชร์ห้องกับใคร ม๊าเลยตัดสินใจให้มาอยู่หอพักเดียวกันกับเจ้แต่อยู่คนละห้อง

                    เจ้ออกจะมีฐานะทางบ้านที่ดีกว่า แต่ฐานะทางบ้านฉันก็ไม่ได้แย่อะไร การที่ฉันไม่มีรถจะขับไม่ได้หมายความว่าฉันจน ก็แค่เกรงใจป๊ากับม๊าเท่านั้น อีกอย่างหอพักที่ฉันอยู่ก็ไม่ได้ไกลจากตัวมหาลัยมากนัก เรื่องรถจึงไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นสำหรับฉัน

                    “อ่ะนี้ ใช้เสร็จแล้วค่อยมาให้เจ้นะ” เจ้บอกก่อนจะเดินไปยังห้องของตนเอง

                    และทันทีที่เจ้ไปแล้ว ฉันซึ่งแกล้งปั้นหน้าว่าเป็นน้องสาวที่ร่าเริงก็เหมือนถอดหน้ากากออก ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าดวงตาฉันหม่นลงแค่ไหนก็ตอนที่ได้สำรวจใบหน้าตัวเองในกระจก ฉันอาจเป็นคนที่แกล้งร่าเริงได้เนียนมาก แต่ก็มักจะแสดงอารมณ์จริงๆออกมาก็เมื่อไม่มีคนอยู่ด้วย หรือตอนที่ฉันจมอยู่กับความคิดตัวเอง

                    เหม่ออยู่ได้ไม่นาน ฉันก็เดินลงไปขนของที่เหลือต่อทันที

                    ตุ้บ!

                    “ครบ” ฉันว่าหลังจากที่วางลังใบสุดท้ายลงกับพื้นห้อง

                    ฉันจัดการแกะกล่องลังแล้วจัดของให้เข้าที่เข้าทางทันที จัดไปได้สักพักใหญ่ๆก็เสร็จเรียบร้อย ฉันหันไปมองนาฬิกาลายลิงที่ตั้งอยู่บนลิ้นชักข้างเตียงก่อนจะพบว่านี้พึ่งจะบ่ายโมง ฉันมาถึงที่นี้ตั้งแต่เช้า และยังไม่มีอะไรตกถึงท้องอย่างจริงจัง

                    ฉันจึงหยิบกุญแจรถที่เจ้ให้ไว้แล้วเดินตรงไปยังลิฟท์ของหอพัก ก่อนจะลงไปยังลานจอดรถ แต่แล้ว..

                    .

                    .

                    .

                    ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าเจ้ไม่ได้บอกว่ารถของเจ้คันไหน สีอะไรหรือแม้กระทั่งรุ่นอะไร แต่เมื่อฉันมาถึงลานจอดรถฉันก็ลองกดปุ่มปลดล็อคดู เสียงดัวมาจากด้านหน้าไม่ใกล้มากนัก ฉันเดินไปเล็กน้อยก่อนจะกดอีกครั้ง และเป๊ะเมื่อฉันกดปุ่มปลดล็อค เจ้ารถคันงามที่อยู่ด้านซ้ายมือฉันก็กระพริบไฟหนึ่งทีและส่งเสียงออกมาประมาณว่า ฉันนี้ล่ะ จะเสียบได้พอดีกับกุญแจที่เธอมีอยู่

                    ฉันขึ้นไปนั่งบนรถ และขับรถไปยังห้างที่อยู่ใกล้ๆหอพักทันที ฉันจอดรถและตรงดิ่งไปยังศูนย์อาหารเพื่อหาอะไรทาน และหลังจากทานเสร็จ ฉันก็ไปเดินซื้อของต่อทันที

                    ขณะที่ฉันเลือกยาสระผมอยู่นั้น ฉันก็บังเอิญเห็นร่างสูงที่คุ้นเคย มันทำให้ฉันชะงักไป ก่อนจะได้สติและเห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่ฉันกำลังคิดถึงอยู่

                    .

                    .

                    .

     ‘เลิกกันเหอะ เธอแม่งไม่เคยคิดจะพยามรักษาความสัมพันธ์ของเราสองคนเลยว่ะเสียงร่างสูงเอ่ยขึ้นเหมือนจะตัดพ้อ

                อื้ม เลิกกันก็ดีร่างเล็กพูดขึ้น พยามควบคุมน้ำเสียงให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ ให้เหมือนกับว่าเธอไม่รู้สึกอะไร

                จนวินาทีสุดท้ายเธอก็ไม่คิดจะยื้อเราจริงๆสินะเสียงชายหนุ่มคนเดิมพูดขึ้น

                ...แล้วจะยื้อทำไมในเมื่อเธอก็มีเขาอีกคนอยู่แล้ว...

                ใช่ ก็ไม่รู้จะยื้อกันไปทำไมร่างเล็กตอบกลับ เธอก็ได้แค่เก็บมันไว้ในใจ รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังโยนความผิดทุกอย่างให้ตัวเธอเอง ทั้งๆที่เขาก็แค่มีคนใหม่ไปแล้วเท่านั้นเอง แต่เธอก็เลือกที่จะปิดเงียบ เลือกที่จะทำเหมือนกับเธอไม่รู้

                ..เลือกที่จะเป็นยัยหน้าโง่จนวินาทีสุดท้าย

                เหอะ ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง เราถึงได้เลิกกัน ร่างสูงพูดขึ้นน้ำเสียงคล้ายดูถูก

                เราก็เป็นแบบนี้นานแล้ว จะไปก็ไปเถอะ อย่ามาตอกย้ำ ร่างเล็กเลือกที่จะนิ่ง ทั้งๆที่อยากจะตะโกนใส่หน้าร่างสูงว่าเธอรู้ว่าทำไมความสัมพันธ์นี้ถึงจบลง

                ก็ดี จบๆกันไปซะที น่าเบื่อ!’ ร่างสูงสบถแล้วเดินจากไป

                อื้ม น่าเบื่อเหมือนกัน เบื่อที่จะต้องมานั่งแกล้งโง่ไปวันๆร่างเล็กได้แค่พูดกับตนเอง

                เพราะเธอเป็นแบบนี้...เพราะเธอเลือกที่จะเงียบ...เพราะเธอเลือกที่จะแกล้งโง่...มันก็เลยต้องจบลงเหมือนเธอเป็นคนผิด...

                แต่ก็อย่างที่รู้กัน..คนที่เงียบอาจจะเป็นคนที่เจ็บกว่า...และคนที่ดูเหมือนจะโง่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้อะไรเลย

                ดีแล้วล่ะกันย์ ฮึก..มันจบไปแล้ว...ไม่ต้องทนแล้ว ฮึก..ไม่ต้องร้องไห้ให้ผู้ชายสารเลวแบบนั้นอีกแล้ว ฮึก..ฮือ... แล้วแกจะร้องไห้อีกทำไม!!!’ ร่างเล็กเดินไปก็พึมพำกับตนเองไปพร้อมร้องไห้ไปด้วย

                ดูเหมือนจะเข้มแข็ง...แต่จริงๆข้างในโคตรจะอ่อนแอ

                    .

                    .

                    .

                    ฉากความทรงจำที่ฉันไม่อยากจำ ได้ฉายชัดขึ้นในความคิด เหมือนเทปที่เล่นซ้ำไปซ้ำมา และมันทำให้น้ำตาฉันเอ่อคลอทันที ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้าๆ สงบสติอารมณ์อยู่สักพัก ก่อนจะเดินเลือกซื้อของจนเสร็จ แล้วขับรถกลับหอพักทันที

                    .

                    เหมือนฉันจะลืมมันได้ แต่ฉันก็ไม่เคยลืมมันได้เลยสักวินาที



     


     


     

    (เค้ารีเขียนใหม่นะ เพราะว่ารู้สึกว่าบรรยายได้ไม่ดี)
    ตอนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากเนอะ น่าเบื่อหน่อย

    แต่พยามเล่าชีวิตของนางเอกเราว่าเธอเจออะไรมา

    ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านค่ะมากๆค่ะ ขอบคุณด้วยใจจริง


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×