คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 4.2
อนที่ 4.2
“ุาร์ลมีธุระอะไรรึเปล่าะ” เธอเสเปลี่ยนเรื่อ
าร์ลหัวเราะ ลอบมอหิสาวรหน้าอย่ารู้ทัน
“พอีผ่านมาแถวนี้ เลยะะแวะมาทาน้าวเที่ยับยิหวา แ่เห็นพนัานแ้ว่าห้ออาหารปิ”
“้ออโทษ้วยนะะ” เธอว่า “บาส่วนอโรแรมำลัทยอยปิให้บริารั่วราวน่ะ่ะ”
“นั่นสิ ผมลืมไปไ้ยัไัน สสัยหิวนเบลอ”
ผู้มาเยือนพยัหน้าบออย่าเ้าใ เพราะใมัวแ่อยามาหาหิสาวรหน้า ึลืมไปว่าสถานาร์ารระบาอไวรัสทำให้ห้าสรรพสิน้า ร้านอาหารและโรแรม่าทยอยปิให้บริาร ิารในเรือเือบทั่วประเทศอ C.Group ็ำ้อปิให้บริารเหมือนัน เหลือไว้เพียส่วนอุปเปอร์มาร์เ็ภายในห้าฯ ที่ยัเปิให้บริารามปิ แ่มีำหนระยะเวลาเปิ-ปิเร็วึ้น และมีมารารในารัรอผู้เ้าไปใ้บริารอย่าเ้มว เือบอาทิย์ที่ผ่านมาเาและทีมบริหารประุมึื่นเพื่อหาแนวทาแ้ไและป้อันที่เป็นไปในทิศทาเียวับมารารอรับาล แน่นอนว่ามันเป็น่วเวลาที่ท้าทายอย่ามาับหลายธุริและระบบเศรษิอประเทศในอนนี้
“ุาร์ลยัไม่ไ้ทานอะไรเหรอะ”
เาหิ้วท้อรอเธอเป็นั่วโม็นึเป็นห่ว
“ยัเลยรับ”
“ิัน เอ่อ ยิหวาะลับไปทาน้าวที่บ้านพอี ถ้าไม่รัเียะแ้แม่รัวให้ทำอาหารเผื่ออีุนะะ”
วยิหวาเปลี่ยนสรรพนามแทนัวามที่เาอ สร้าวามพึพอใให้ับนรหน้าที่ถึับยิ้มว้าอย่าพอใ
“ยินีรับ”
นัธุริหนุ่มอบรับไม่อิออ เรว่าถ้าอบ้าอีนิสาวสวยรหน้าอาะเปลี่ยนใไ้
“ั้นเิเลย่ะ”
วยิหวาว่าพร้อมับลุึ้นยืน เินนำายหนุ่มไปยัทาออ้าน้าโรแรม
สอหนุ่มสาวเินเียันไปบนทาเินเล็ๆ ที่มีแนว้นไม้น้อยให่ที่ทอเป็นร่มเา นเินผ่านมุมศาลาลาสวนสวย เหุาร์ใน่ำืนหนึ่เมื่อหนึ่เือนที่แล้ว็ลอยเ้ามาในวามทรำอวยิหวา และูเหมือนว่าาร์ลเอ็รู้ว่าหิสาว้าายิเ่นไร แ่ไม่ใ่เรื่อที่เาวรพูหรือแ้ัวอะไรออไปในเมื่อมันไม่มีวามสำันานั้น เหุาร์ในวันนั้นไม่มีอะไรนอาู่วนเ่าพยายามะรื้อฟื้นวามสัมพันธ์ที่บไปแล้ว และแน่นอนว่ามัน็บลไปแล้วริๆ ถ้าวยิหวาหา้อมูลไ้เธอน่าะทราบว่าเาไม่มีใร้าายมานานว่ารึ่ปีแล้ว
“มุมนี้สวยีนะรับ” าร์ลเอ่ยทำลายวามเียบ
“ใ่่ะ รนี้เป็นมุมที่ยิหวาอบมานั่รับลมอนเย็นๆ ”
“ผม็อบ...”
เอาอีแล้ว ัวานเสียทุ้มนุ่มนั้นทำเธอใสั่นอีระลอแล้ว และวามอบที่ว่าินวามหมายแ่ไหนเธอเอ็สุรู้
“หลายๆ ู่แ่าน็อบใ้มุมนี้ัานแ่าน่วเ้า่ะ เพราะเป็นไฮไลท์อโรแรม”
เ้าอโรแรมสาวเสยาวามถึารวามอบในัานแ่านอว่าที่บ่าวสาวหลายๆ ู่ที่มาใ้บริารโรแรม
“น่าสนใีนะรับ...”
าร์ลเอออออย่าเห็นีเห็นาม้วย แม้ะยันึภาพไม่ออ เพราะำว่า ‘านแ่าน’ เป็นภาพที่ไม่เยอยู่ในวามิอเามา่อน
“แ่ไม่น่าสนใเท่าโรแรมในเรือ ี เนทารา หรอนะะ”
เธอหมายถึเนโรแรมสุหรูอ C. Group ที่มีอยู่ในหัวเมือให่อประเทศ และในอีหลายเมือท่อเที่ยวใน่าประเทศ เ่น มัลีฟ บาหลี ูไบ และเวียนาม ถ้านอย่าาร์ล าอิสระะแ่านทั้ที เาไม่เลือใ้โรแรมเล็ๆ อเธอหรอ วยิหวาิอย่าำๆ
“ถ้าอบ ผมถือวามพอใอัวเอเป็นหลัรับ” าร์ลว่า
็พอีับที่เินมาถึประูรั้วเล็ๆ สีาว เ้าอบ้านสาวเปิประูและเินนำเ้าไป้านในพยายามไม่มอวาพราวอายหนุ่ม้าาย
าร์ลมอเรือนไม้สีาวหลัเล็ที่น่าะผ่านารรีโนเวทและแ่ใหม่้วยวามสนใเพราะมันให้วามรู้สึลาสสิและโมเิร์นไปในัวสมับผู้เป็นเ้าอ ้นไม้นานาพรรที่รายล้อมอยู่รอบัวบ้าน็ให้วามสบ ร่มรื่น สร้าเสน่ห์ให้ับบ้านหลัน้อยที่่อนัวอยู่บนที่ินใลาเมือแห่นี้ไม่แพ้ัน
“ร่มรื่นและสบมารับ ผมไม่เยรู้มา่อนว่ายิหวามีบ้านอยู่ิับโรแรม”
“เป็นบ้านเ่าอุยายน่ะ่ะ ั้แุ่าุยายเสีย็ปิไว้เยๆ ให้นมาูแลพอไม่ให้โทรม” เธออธิบาย
“อนแรยิหวาไม่ไ้ั้ใะอยู่ที่นี่หรอ่ะ แ่พอมาทำานที่โรแรมเ็มัวแล้วเหนื่อยเินทา ็เลยพัที่โรแรม แ่ะให้พัที่นั่นลอ็ไม่สะว ็เลยมารีโนเวทบ้านหลันี้แทน พอมีบ้านอยู่ิโรแรม็ไปมาสะวี่ะ ไม่้อเินทาให้เหนื่อย เินนิเียว็ถึที่ทำานแล้ว”
วยิหวาไ้อ้อใให้นรหน้า้วยแววาเป็นประาย เป็นวามภูมิใเล็ๆ ที่ไ้พลิฟื้นมรอบรรพบุรุษให้ลับืนมามีีวิีวาอีรั้ บ้านหลันี้เป็นวามรั วามภาภูมิใอเธอ
เ้าอบ้านสาวเินนำายหนุ่มร่าสูเ้ามายับริเวห้อรับแ าร์ลมอสำรวเียบๆ รสนิยมอหิสาวรหน้านั้น่อน้าี เรียบ่ายแ่แฝไว้้วยีเทลเล็ๆ น้อยๆ ัวบ้านสีาวรุระบานให่รอบัวบ้านให้วามโล่โปร่สบาย
“เินั่่อน่ะ เี๋ยวยิหวาให้เ็ยน้ำออมาให้”
เธอว่าแล้ว็ผลุบหายเ้าไปในมุมหนึ่ ึ่็น่าะเป็นห้อรัว ไม่ทันไร็มีเ็ยแ้วน้ำและอว่าที่ัไว้ในานอย่าสวยามมาให้เา าร์ลยแ้วน้ำเย็นเียบึ้นมาิบับระหาย ็พอีับที่เ้าอบ้านสาวเินออมา
“ป้าน์ำลัั้โ๊ะ ุาร์ลรอสัแป๊ปนะะ”
รอยยิ้มสใสอวฟันาวรายไ่มุทำให้าร์ลาพร่าไปเ่นเียวัน
“ไม่เป็นไรรับ รอไ้”
“ทานอว่ารอท้อ่อนนะะ” วยิหวาว่าพลาเลื่อนานมารหน้า
“ุาร์ลเยทานม้าฮ่อมั้ยะ ฝีมือป้าน์อร่อยไม่แพ้ใรเลยนะะ”
ำโษาอหิสาวรหน้าทำให้าร์ลอยิ้มำไม่ไ้ เธอโษาทุอย่ารอบัวเ่อย่าไม่เสียที่เรียนบ้านารลามาาอัฤษ ้อมูลส่วนัวเี่ยวับวยิหวาที่ผู้่วยอเามาให้ทำให้าร์ลทราบประวัิอเธอแทบะทั้หม แ่ไม่มีอะไรึูวามสนใอเาไปมาว่าารที่เธอยัโส และไม่เยมีแฟนมา่อน และนั่นือเหุผลที่เาพาัวเอเ้ามาพัวพันับผู้หินนี้ ปิเสธไม่ไ้เลยว่า นอาัวเลผลประอบารในไรมาสแรอปี วยิหวาือสิ่ที่าร์ลำลัให้วามสนใที่สุในเวลานี้ !
แววาทอประายอเ้าบ้าน็ทำให้เาอิ้มเ้าอว่าที่วาอยู่ในานมาิมอย่าเสียไม่ไ้ ส่วนัวไม่่อยรู้ัหรือำื่ออาหารอะไรมานั ้วยเพราะไม่เรื่อมาเรื่ออาหาราริน
“อร่อยรับ ไม่เยทานมา่อน”
แหนุ่มมาใ รสหวานอมเปรี้ยวอสับปะรัับรสเ็มอมหวานออสที่น่าะมีส่วนผสมอหมูสับ ถั่วและเรื่อเทศแบบไทยๆ เป็นรสสัมผัสที่แปลลิ้นแ่็ลมล่อมลัว
ทานอว่ารอมื้ออาหารและพูุยันไปสัพั แม่บ้านที่นามว่า ‘ป้าน์’ ็ออมาามเ้านายสาวและแหนุ่ม วยิหวาเินนำายหนุ่มมายัห้ออาหารที่ั้อยู่อีมุมมอเห็นสวนอไม้้าน้าและสระว่ายน้ำนาลา
หนุ่มสาวทานอาหารและพูุยันไปบรรยาาศลอเล้า้วยเสียหัวเราะ สร้าวามสื่นให้ับบ้านหลัน้อยอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน และว่าที่แหนุ่มะอัวลับไป็เป็นเวลาเือบบ่ายล้อย
ฝานิยายเรื่อแรอ สอ-สะ-รา ไว้้วยนะะ เอามารีอัปให้อ่านันอีรอบ่ะ
อบุสำหรับาริาม่ะ
https://www.facebook.com/SoSaLaWriter/
สอ-สะ-รา
ความคิดเห็น