คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
สวัสีอนเ้ารับผมนายนิรันรนเิมเพิ่มเิมือหนัสือนับสิบเล่มในมือ ะันมาสินะรับว่าผมเอาหนัสือมาทำไมอีเยอะแยะในเมื่อโนใหม่อร้านัเสร็พร้อมเปิให้บริารเรียบร้อยแล้ว พู่าย ๆ ็ือนั่นือส่วนอร้านอันนี้ส่วนอผม ผมเป็นนัสะสมหนัสือัวยนหนึ่เลยนะ แน่นอนว่าหนัสืออนัเียนนามปาาธาราหรือพี่ภพนั้นเป็นหนัสือที่ผมรัมาเป็นพิเศษและผมอยาไ้ลายเนอพี่เามา ๆ แม้ว่ามันะูน่าเลียแ่็รั้หนึ่ในีวินะ ไม่ใ่ว่านัเียนที่อบะมาเป็นลู้าประำร้านอัวเอทั้หมนี่
อหนัสือถูยึ้นมาอไว้บนโ๊ะ้านในสุึ่เป็นที่ประำอร่าสู่อนผู้ที่เป็นเ้าอมันริ ๆ ะยิ้มอย่าพอใ ผมละาหนัสือพวนั้น่อนะมุ่รเ้าไปในส่วนรัวอร้าน อย่าที่บอไปว่าผมเรใเาเอามาันั้นผมอยาะเรียมเมนูพิเศษให้เา มันไม่ใ่เมนูิเนเอร์อร้านแ่เป็นเมนูิเนเอร์อผมเอมันเป็นสูรอาหารที่มีแ่นในรอบรัวอผมไ้ทานเท่านั้น
ไ่ไ่ถูหยิบออมาวาไว้บนเาท์เอร์รัว รวมถึวัถุิบ่า ๆ ็ถูนำมาวาเรียไว้เ่นัน วามริแล้วทาร้านอเราไม่มีอาหาราวเป็นริเป็นัหรอรับ แ่นี่ือเมนูิเนเอร์อผมที่ผมเื่อว่าผมทำไ้อร่อยที่สุในโล ผมเลยะทำมันอบแทนถือว่าเป็นมื้อเที่ยให้ับเา ผมไม่อยาะอวหรอรับว่าผมปรับปรุสูรมาลอนเวลานี้ไม่ว่าใรถ้าอยาินะมาอให้ผมทำให้ทานมาว่าไปร้านเพื่อื้อมัน ารทำอาหารเป็นานอิเรอย่าหนึ่อผม แ่ไม่ใ่ว่าผมบ้านทำอาหารมานะ ผมหนะบะที่ทุนล่าวานว่าไม่เรียนบ็โนไทร์ออไปเลย เา ๆ ันออใ่ไหมรับว่าะอะไรผมไม่้อเลยเนอะ
หม้อนาลาถูยึ้นมาวาไว้บนเา่อนผมะใส่ระูที่เรียมไว้เพื่อเพิ่มรสาิ เี่ยวมันสัหน่อยให้ห้อม่อนะใส่พวแรอทและมันฝรั่ลไป ผมไม่ไ้หั่นิ้นให่นัทำให้อนที่น้ำุบเ้าที่เ้าอพวนี้็ะนุ่มนทำให้นไม่อบทานแทบะไม่รับรู้ว่ามันถูใส่เ้ามาในาน หลัานั้นผม็ว้าเ้า้อนอเนประส์ไม่ใ่ผปรุรสนะรับมันเป็น้อนผแะหรี่อัแ็ผมใส่ไปมาพอสมวรและรอมันละลาย สุท้ายผม็ไ้น้ำุบแะหรี่รสาิเยี่ยมที่เรียมรอปรุรสในั้น่อไป สรุปือผมะทำออมเลแะหรี่ให้เาทานนั่นเอ ึ่ั้นอนารทำออมเลผม่ะว่าะทำอนพี่ภพมารับ
หลัาเมนูพิเศษถูัเรียมเสร็ ผม็หันไปสนใับพวเ้และอาหารมื้อเ้าอร้าน ริ ๆ ผมยัอธิบายเี่ยวับร้านเรายัไม่รบี ร้านอเราเป็นาเฟ่ที่มีอาหารเ้าที่เป็นเมนูเบา ๆ ประำวันทุวันและแ่ละวันะไม่้ำันและพอเวียนรบ 1 อาทิย์ เมนู็ะถูวนมาใหม่ อย่าเมื่อวานเป็นเมนูรัวอแฮมีสิพร้อมอสสุพิเศษ วันนี้็เป็นเมนู้าว้มปลาระพาวหรือลู้าะสามารถเลือเป็นเนื้ออย่าอื่นไ้ และนี่ือหนึ่เหุผลที่ผมัสินใทำแะหรี่ใหฟ้พี่ภพทานในวันนี้ เพราะผมไม่้อหุ้าวแล้วแบมาาบ้าน และพวเรื่อเรียที่อยาใส่ในแะหรี่็เอามาาร้านไ้ แ่วันนี้ะพิเศษหน่อยรที่มีเานเียวที่ะไ้ินเมนูนี้ ผมบอเลยเ้าโยาิผู้น้ออผม็ไม่เยไ้ินมา่อนนะรับ ถ้ามันรู้น่าะโวยวายนผมหูแแน่นอนทำไไ้ผมเรียมไว้สำหรับนสอนือผมับนัเียนสุที่รั ถ้าเ้าโยอยาิน้อเอา้าวไปลุในห้อแล้วินแล้วหละรับ หม้อนาลาถูยออาเาพร้อมับหม้อนาให่ที่หอมลิ่นน้ำุป้มระูหมูมาแทนที่ไฟถูุึ้นและนั่นหละลิ่นหอมที่แ่าเรียเหล่าพนัานที่เรียมพร้อมะเปิร้านวิ่มาเาที่เาท์เอร์รัวเป็นแถว
“ผมรัพี่ไผ่ว่าพีุ่น็วันนี้หละพี่” วาโยผู้ัารร้านสุฮอพูพร้อมะโหน้ามอลไปในหมอ ผมรู้เลยที่มันบอรัผมเพราะว่าพีุ่นแไม่เยทำเมนูอาหารเ้าในร้านเลยส่วนมานทำือผมและผมะทำไว้ำัมาสำหรับารายผมไม่อยาให้มันเหลือมาเินไปเลยทำมาแบบพอาย่วเ้านั่นือ 09.00 – 11.00 น. เท่านั้น
แ่นี่ผมเล่นทำหม้อให่มา แน่นอนว่าผมทำไว้เผื่อพวเ็ ๆ ในร้านนี่หละรับ “้าวเ้า่อนเปิร้านใรอยาินเ้าแถวเลย” ผมพูพร้อมรอยยิ้มว้าพนัานะเ้าอวันนี้โยมีแนนำือเ้าโยยืนถือถ้วยามประำัวเ้าแถวอย่าพร้อมเพีย แ่ละนไ้้าว้มามให่ินันนุใ
ผมรู้นะรับว่ามีร้านไม่มาที่ะทำอาหารเ้า ลาวันให้พนัานทานแบบนี้แ่สำหรับผมนี่ถือว่าเป็นน้ำใอย่าหนึ่ ผมมาทำานที่ร้านนี้แ่วันเียวผม็ูออรับว่าแ่ละนั้ใทำานมานาไหน แ่็นะว่าะผ่าน่านพีุ่นสุเนี้ยบมาไ้็แทบรีร้อราวับไ้ราวัลเป็นเหรียทอโอลิมปิแล้วหละรับ แน่นอนว่าพี่ายะปล่อยให้ผมมาทำานแทนผม็โนเี้ยวเ็มาอย่ายาลำบา ยัีที่ผมเป็นนูแลเรื่อเมนูอาหารทั้หม พี่ายเลยไว้ใไปแล้ว 50 เปอเน ส่วนที่เหลือนั้น้อูเือนแรรับ ที่สำัโนใหม่ที่เป็นโนหนัสือว่าผมะไ้รับารอนุมัิาพี่ายือแ้ไปหลายสิบรอบนาผมเป็นนวาแบบเอวาโรสร้าำนวนอะไรเอทั้หมพี่เายัไม่ให้ผมผ่านสัทีเลยรับ
สรุปแ้ไปเือบ 20 รอบถึไ้โรสร้าหลัและอี10รอบับารแ่ภายใน พีุ่นเาเป็นอินทีเรียรับารแ่เลย้อเปะแุ่็รู้ใ่ไหมว่าอินทีเรียับวิศวรโยธาเป็นอริัน นั่นหละรับุยเรื่อร้านทีไรีันลอนพ่อับแม่อยห้ามทัพันประำ
“เอาหละถ้าอิ่มแล้ว็ั้ใทำานันนะ ถ้ามีเวลาอนเ้ามา ๆ ไว้พี่ะทำให้ินอี ส่วนหม้อนั้นห้ามใรแะ้อพี่ทำเมนูิเนเอร์ส่วนัวอพี่เอาไว้ให้พี่ภพเา” ำพูอผมทำทุนในร้าน แ่พอพวเาหันไปเห็นอหนัสืออผมที่นำไปวาไว้ทุน็เ้าใทันที พนัานทุนรู้ว่าผมบ้าหนัสือนาไหน แล้วยิ่เอนัเียนในวใแบบนี้ไม่แปลที่ผมะสิแ
“พี่ไผ่อย่าบอนะว่ามันือแะหรี่เที่ยืน” วาโยเอถามผมยิ้มอบลับแล้วพยัหน้า ราวนี้เ้าโยโอรวหนัมาเลยรับเพราะมันทาน้าว้มปลานุไปแล้ว ผมหลุหัวเราะเล็น้อย่อนะไล่ให้มันไปเปิร้านเพราะมันไ้เวลาแล้ว พนัานแ่ละนเินไปยืนามุที่ัวเอไ้รับารมอบหมาย ไม่นานลู้านแร็เินเ้ามา เ็ผู้หิัวสูเท่าเาท์เอร์ร้านเินเ้ามาพร้อมับุพ่อุแม่อเธอ่อนะเอ่ยทัทายันอย่าไม่เินอาย ผมโบมือให้เธอ่อนะหันไปบริาร่อ แน่นอนว่าเมนู่วเ้าที่ายีที่สุมันไม่พ้นเมนูอาหารเ้าิเนเอร์ประำร้านที่เปลี่ยนวนเวียนันไปในแ่ละวัน
“้าว้มเรื่อรวมมิรทะเลสามที่แล้ว็น้ำเปล่าสามแ้วนะรับ” ผมเอ่ยอบ้วยรอยยิ้ม่อนะเรื่อิเินและมอบใบเสร็ให้แ่พวเา ่วเปิร้านเป็นอะไรที่วุ่นวายมารับเ็ ๆ ทุนวิ่วุ่นันไปทั่วนสิบโมภาวะภายในร้าน็เ้าที่ และแน่นอนว่าอนสิบโมเ้านั้นเป็นเวลาทีุ่้ามภพะมาที่ร้าน ผมแอบถามเ้าโยหลาย ๆ เรื่อ นไ้้อมูลมาประมาหนึ่
้อแรุ้ามภพะมา่วอนที่แภายในร้านไม่แออัึ่เวลานั้น็ือ่วเวลาสิบโมว่าและเาะไม่เยมาเลยเวลาอนสิบเอ็โมเ้าเพราะ่วนั้นเมนูอาหารเ้าะหมไปแล้วันั้นถ้ามาเลยเวลาไปแล้วแสว่าวันนั้นเาะไม่มา
้อสอเาะนั่อยู่นร้านปิ แน่นอนว่าไม่ไ้หมายาพนัานในร้านแ่เามัะเอาวานมาทำที่ร้านลอและฝาท้อที่ร้านลอแ่้วยที่เาสนิทับพีุ่น ารนำอาหารนอร้านเ้ามาทานพีุ่นะยเว้น ้อนี้ทำเอาผมใเลยหละรับปิพีุ่นเาเป็นนที่เร่มานี่้อสนิทันนาไหนเนี่ย แ่ถ้าสนิทันนานั้นทำไมผมไม่รู้ัหละผมเป็นน้อแท้ ๆ พีุ่นเลยนะ
้อสามพนัานทุนรู้ว่าห้ามไปรบวนเาไม่ว่าะเวลาไหน็าม ะไปเสริปอาหาร็้อเสริฟแบบเียบ ๆ เ้าัวเป็นนัเียนถ้าเสียัะทำให้เาหลุาสมาธิ่ายมาแ่เ้าัวไม่่อย่อว่าอะไรหรอแ่พีุ่นบอว่ามารยาท
้อสี่พี่ภพอยู่อนโหรูไม่ห่าาร้านอเรามานั และเาเป็นลู้าประำั้แ่พ่อับแม่อผมยัลมาูแลร้าน้วยัวเอ
้อที่ห้าโ๊ะ้านในสุิระเป็นที่นั่อพี่ภพเท่านั้นอันนี้พีุ่นเาไ้บอเอาไว้
ุ้ามภพทำผมใไปหลายเรื่อแล้วนะ ที่เป็น้อยเว้นอพีุ่นแไ้เยอะนานี้ แ่เท่าทีู่เมื่อวาน็พอะเ้าใไ้หละ ถึะนั่นาน็สั่อาหารไม่า ลู้าสาว ๆ เ้ามาแล้วโปรยสายาให้ลอ พีุ่นเห็นเพื่อนัวเอเป็นนเรียแนั่นเอ
มือเรียวยึ้นมาเท้าาสายาปรายมอไปรอบ ๆ ร้าน ะเลยสิบเอ็โมแล้วสสัยไม่มาแล้วมั้น่าเสียายั ผมพึมพำเบา ๆ แ่ประูร้าน็ถูเปิออพร้อมับร่าสูที่หอบเล็น้อยนทำเอาผมหันไปูว่าใรเ้ามา พลันรอยยิ้มยินี็ระบายไปทั่วใบหน้า ผมล่าว้อนรับเาอย่ามีวามสุ
“สวัสีรับพี่ภพ ที่เิมเมนูเหมือนเิมนะรับ” ผมเอ่ยพร้อมหลุำเมื่อเ้าัวเหนื่อยนพยัหน้ารัว ๆ แทนำพู น่าะเหนื่อยเอาเรื่อเลยสินะแ่ทำไมถึรีบแบบนี้หละ
“โยมาูแเียร์แทนพี่ที” ผมเรียวาโยมาหลัาที่เ้าัวว่าานแล้วและพาร่าสูส่านั่นเินไปนั่ที่โ๊ะประำ ผมออะเินอายเล็น้อยที่แบหนัสือมาเยอะแยะนานี้แ่ะให้ทำยัไไ้หละ็าเป็นไออลอผมที่สำัเป็นนทำให้ผมอบ้านารเียน้วย ผมลืมบออะไรไปใ่ไหมือวามริแล้วผมไม่ไ้ทำานรสายที่เรียนมาหรอุ็น่าะสัมผัสไ้ว่าผมไม่ใส่ใในสิ่ที่เรียนมาเลย ไม่ั้นไม่มาอูแลร้านอรอบรัวแบบนี้หรอ นอานั้นผม็มีอาีพเป็นนัเียนอลลั่มในนิยสารรายเือนเป็นฟรีแลน์หนะ แม้ผมอยาะเียนนิยายหรือเียนหนัสือเป็นเล่ม ๆ อัวเอ็เหอะ
“ผมอโทษนะรับที่มันเยอะไปหน่อยพอีผมิามานอพี่มานานแล้ว และไม่ิว่าพี่ะอยู่ใล้ัวนานี้” ผมพูพร้อมหันหน้าหนี้วยวามเินอาย อีฝ่ายูเหมือนะอึ้ไปเล็น้อยแ่็หลุหัวเราะออมา แน่นอนว่าเาพยายามรัษามารยาทโยารหยุำแ่ยิ่ห้ามเหมือนยิ่ยุเาหยุหัวเราะไม่ไ้ในท้ายที่สุ็ลายเป็นยิ้มเอ็นูออมาแทน
ให้ายสิถ้าไม่ใุ่ธารานัเียนในวใน เาำหมัแน่นเรียม่อยไปแล้วแ่นี่ใร ุธารานัเียนเบสเลเลอร์เลยนะ ถ้าเิ่อยไปแล้วอีฝ่ายสิไม่รบเหมือนิมนที่วยะเป็นเาเอานี่หละ ท่อไว้ทิวไผ่ นั่นนัเียนในวในายนะเ้าบ้า
“อบุรับ วันนี้รัวผอมเียวเมนูวันนี้เท่าที่ทราบเป็น้าว้มสินะรับ่อนุไผ่ะมาูแลร้าน ลิ่นมันไม่หอมมานานี้นะ” ร่าสูว่าเอ่ยทัในอนที่ัวเอนั่ลับเ้าอี้และไอประโยเปิบทสนทนาแบบนี้ำเอาผมพู้อเลยสิรับ ถึอีนะไม่ไ้มเรื่อานเียนหรืออะไรแ่มเรื่อลิ่นอาหารเิวนให้น่าินแบบนี้ผม็้อออววามสามารถหน่อยแล้วหละ
“พีุ่นทำให้้าว้มหอมนานี้ไม่ไ้หรอรับัวเอ็วุ่นะายมาูแลร้านไม่ทั่วอาหารทั้หมรวมถึพวเ็ผมทำเรียมไว้ที่บ้านทั้นั้นหละ ่วเ้าร้านเราะนำนมที่ทำาเมื่อืนวานมาวาหลัาเที่ยร้านเรา็ะนำเอาอพวนั้นออแล้ววาายอใหม่ที่ทำอนเ้าแทน ริ ๆ แล้วไม่เยไ้เอาออเลยหละรับเพราะายหม อนแรผม็รับน่าที่ทำายทั้เ้าทั้บ่ายแ่นี่ผมมาูแลร้านผมเลยมาูแลอาหารเ้าแบบเ็มัวแทน พวนม่วบ่าย็ะเป็นหน้าที่พ่อับแม่ผมทำหละรับ” ผมุย้อไม่หยุนสายาหันไปสบาเ้าับเนรมบอเลยว่าุ ๆ นี้ใปนเิน ใรใ้ให้พี่ภพยิ้มไ้ละมุนนานี้ เายมือเท้าามออนผมพูเื้อยแ้วโยไม่ััหวะ ้ำยัูเหมือนอบฟัมา้วยให้ายเถอะุ้ามภพผมเป็นผู้ายแ่ผม็เินเป็นนะรับ
“ั้นแสว่าอาหารในร้านนี้เป็นฝีมืออไผ่หมเลยเหรอรับ” ร่าสูเอ่ยสวนนผมพยัหน้าอบรับรัว ๆ ให้ายแ้มแไปหมแล้วถ้ายัโนถามโนมออยู่แบบนี้้อาใายแน่ ๆ ผมพึมพำเบา ๆ ไม่ให้อีนไ้ยินเสียในท้ายที่สุนที่่วยให้วามอึอั็เ้ามาแทรนั่น็ือเ้าโยที่ยอาหารมาเสริฟ ้าว้มร้อน ๆ ับอเมริาโน่เย็น แถมมันยัระิบแบบทุนไ้ยินว่าบ่ายวันนี้มีเมนูพิเศษให้ับพี่ภพแ้วย
ถ้าผมไล่เะาิัวเอไม่มีใรว่าใ่ไหมรับ ผมลุึ้นไปหมายะหนีไปาสถานาร์นี้ แ่อีน็เป็นฝ่ายพูออมาทำเอาอาาริ่นัเียนอผมรอบำสิสัมปัะไปหมเ
“ไผ่อย่าพึ่ไปพี่อยารู้วามิอนอ่าน ริ ๆ พี่ไม่่อยเปิเผยัวแ่ไหน ๆ เรารู้แล้วพี่ถามหน่อยแล้วันแ่อเป็นอนทาน้าวับเนหนัสือพวนี้ให้หม่อนนะ” โอยหัวใอผมแทบละลาย ุเยอบใรมา ๆ ไหม มันอารม์นั้นหละรับ อันนี้ไม่ไ้พูในแ่เิู้สาวอย่าเียวนะรับ ผมพูในแ่อพวพ้อ หรือศิลปินารา ถ้าไออลมาพูแบบนี้ใสุ่ ไม่มีใรปิเสธไ้หรอ ผมอบอเอาไว้เลย เพราะในอนนี้ผมนั่ลรหน้าอย่าว่า่ายพร้อมสั่เมนูโปรัวเอให้ลบัีร้านเอาไว้เรียบร้อย
ผมนั่ื่มอิาเลี่ยนโา้อมือและนิ้วเรียวยาวรปลายปาาลบนหน้าหนัสือ ผมิว่ามันเป็นภาพที่ามมา ไม่ใ่ว่าผมโรินะ ผมแ่อบสัเมืออนยิ่นิ้วเริวยาวแล้วหละ็ผมเพลินมาที่ะไ้้อมอมัน แล้วนี่ยิ่เป็นมืออนัเียนที่ผมอบมา แน่นอนอาารลั่ปนสิแนิ ๆ ทำเอาผมยโทรศัพท์ึ้นมาเพื่อถ่ายภาพมืออพี่ภพที่ำลัเนลายเน
“แะ” เสียล้อถ่ายภาพาโทรศัพท์มือถือเรื่อหรูัึ้น แน่นอนผู้โนถ่ายภาพเยหน้าึ้นมามอผม้วยวามุน ส่วนัวผมหนะ...หน้าแไปโลหน้าแล้วรับผมพยายามเอ่ยอโทษพร้อมับลุหนี ท่าทาลนลานอผมทำเอาร่าสูว่าหลุำออมาอีรอบ ่อนะเอ่ยปาพูออมา
“ถ้าอยาถ่ายภาพบอพี่่อน็ีนะรับ พี่ะไ้แอ๊ท่าถ่ายภาพให้หล่อว่านี้” ผมนี่วันออหัวรีบอโทษแล้วเินหนีไปหลัร้านเลย
ในใผมร่น่าัวเอยาวเหยีย ทำไมผมถึทำเรื่อที่เสียมารยาทนานั้นไ้นะถึะเป็นไออลอัวเอ็วรที่ะออนุาิเาี ๆ หรือไม่็ไม่วรทำเลย ร่าสูเพรียวเินไปเินมา้านหลัร้านนาิผู้น้อเวียนหัว “พี่ไผ่ ผมรู้ว่าพี่อบหนัสืออพี่ภพมา และพอไ้เอไออลัวเอเลยสิแเผลอทำเรื่อเสียมารยาทไป แ่แทนที่พี่ะไปอโทษแล้วอบุเรื่อที่เาเนหนัสือให้ ลับมาเินวนไปวนมาในห้อแบบนี้เหรอโนเาเลียให้แล้วหละมั้”
สิ้นประโยอวาโยผมนี่น้ำาลอทันทีเลยรับ ผมลนลานยิ่ว่าเิมและเ้าโยหลัาที่เผลอพูอะไรรุนแรใส่็ลายมาเป็นฝ่ายปลอบผมที่น้ำาลอวนเียนะร้อไห้แทน
ทุิว่าอาารอผมแปล ๆ ไหม ถ้าุิว่าอาารที่ผมแสออไปแบบนี้แปลผมบอเลยว่าุิถูแล้วเพราะผมเป็นผู้ป่วยโรึมเศร้าและมีอาารวิัวล่อนรอบ้า และหามีเรื่ออะไรระทบิใเบาสุือสลรู้สึผิน้ำาึม ลา ๆ หน่อยร้อไห้นหลับ หนัสุ็ิสั้น
ผมรู้ว่าัวเอแ่าาเพื่อนแ่ไม่ิว่าะเป็นอะไรมา แ่ยิ่ทิ้ไว้อาารผม็หนัวันะแนนออือวันร้อไห้อผมยิ่เรออไม่ไ้อย่าที่หวัผมยิ่รู้สึผิับรอบรัว และอาารที่ึ้นั้นสูสุืออนทำานผมทำานรสายที่เรียนไ้แ่สามเือนเท่านั้นหลัานั้นผม็เ้าโรพยาบาลและัสินใลาออาบริษัท และเหุนี้มันลายเป็นเหุผลหลัที่ผมไม่สามารถทำานามสายที่เรียนไ้ หลัาออาโรพยาบาลีวิอผมโยส่วนมา็ืออยู่ับบ้านนั่อ่านหนัสือหลาหลายแนวนไ้เอนัเียนนามปาาว่าธาราเ้าออลเลั่นหนัสือนิยายหลายสิบเล่มอผม
ันั้นารไ้เอนัเียนในวใผมย่อนแสอาารื่นเ้นเินว่าเหุและลนลานไปหม แ่นี่เ้าโยบอว่าผมทำแบบนี้ไปเาเลียผมแล้ว
ยิ่ิยิ่น้ำาลอ ผมพยายามหยุที่ะสะอื้น แ่ทำไไ้ยิ่ิว่าเาเลียผมแล้วยิ่น้ำาไหล “พี่ไผ่ผมพูเล่นไม่เอาไม่ร้อิเี๋ยวพีุ่นมา่าผมไม่ร้อนะ ๆ” เรื่อที่ผมป่วยือรู้ันทั้บ้านรวมถึาิสนิทมิรสหายผมไม่เยปิบัแ่็ไม่เยเปิเผย ปิผมะรู้ลีมิอัวเอแ่อันนี้ผมเอเ้าโยพูออมาแบบไม่ไ้ทันั้ัว อาารเลยออ
ร่าสูโปร่อวาโยเินไปยัระเป๋าสะพายที่ผมพบมาาบ้าน มันล้วหาบาอย่าภายในนั้นอยู่นานสอนาน่อนะเอยาประำัวที่พีุ่นแบอให้ผมพิัวเอาไว้ าิผู้น้ออผมหายใอย่าโล่อ่อนะยื่นยามาให้
“ิน่อนพี่ แล้ว่อยเอา้าวแะหรี่อพี่ไปอโทษพี่ภพเาผมว่าพี่เาไม่ว่าอะไรพี่หรอ เมื่อี๋ที่ผมพูไปือผมแ่หยอเล่น” ผมรับยามาทานทั้น้ำา่อนะพยัหน้าอบรับเบา ๆ ผมทราบีรับว่าเ้าโยมันหยอแ่วามรู้สึอผมมันเินลีมิบาทีแ่ำ่าย ๆ อย่าทำว่าเลียมันทำให้ผมรู้สึเ็บปวมาว่านอื่นโนพูใส่หลายเท่าัว แ่อนนี้ผมิว่าผม้อรีบหยุร้อไห้แล้วนำเมนูอาหารที่ผมั้ใทำไปให้เาอย่าน้อย็แทนำอโทษที่ทำเรื่อเสียมารยาทลไป
ทว่าว่าที่ผมะหยุร้อ็ปาไปั่วโมนึแล้ว และว่าะปรับสภาพิใเพื่อไปอโทษเา็ปาไปอีรึ่ั่วโมผมเินวนไปวนมาในรัวอร้าน่อน่อนะัสินใว่าส่วนอผมผมะให้เาินแทนทั้หมเลย เาถูุึ้นอีรั้่อนผมะนำน้ำส๊อที่เรียมไว้มาอุ่นและเิมวัถุิบลไป
ผมใ้เวลาไม่นาน้าวสวยร้อน ๆ โป๊ะหน้า้วยออมเลสมทบับแะหรี่ัเลี่ยน็เสร็พร้อมทาน ผมเื่อว่าถ้าผมทำายนะเมนูนี้ะเป็นเมนูที่ายีอันับ 1 อร้านแน่นอน แ่มันใ้เวลานานไปหน่อยันั้นปัไปเถอะรับ (นาพีุ่นบอให้ผมทำเ้าร้าน ผมยัื้อไม่ทำเลยันั้นให้มันเป็นเมนูอาหารลับแล่อไปเหอะรับ)
ถาอาหารถูวาไว้บนโ๊ะัวในสุิริมหน้า่า ลิ่มหอมเรื่อเทศีโยเ้ามูนเนรมริบถูทอมอผ่านเลน์ถนอมสายา ผมยิ้มแห้ ๆ อบให้ับเา่อนะโ้ัวยมือไหว้อโทษอีนแบบ 90 อศา “ผมอโทษนะรับุ้ามภพ ผมีใเินไปหน่อยที่ไ้เอไออล นิยายอุทำให้ผมอยาเป็นนัเียนรับ ประวบับทีุ่้ามภพเนลายเนลบนหนัสือให้ผมเลยเผลอถ่ายภาพมืออุ ผมไม่ไ้หน้าใบหน้าอุนะรับสาบานไ้ แ่ถ้าไม่สบายใผมพร้อมที่ะลบมันทันที”
ผมบอไ้เลยว่าผมพูแบบไม่มีารเว้น่อหายใ หลัานั้น็ว้ามือถือมาปลลอรหัสส่ให้อีฝ่ายูภาพที่ผมเผลอถ่ายภาพไป ผมไม่ล้ามอหน้าเาร ๆ และยัไม่ล้าเยหน้ามอเา้วย ารระทำอผมมัน่อน้าะเรียวามสนในในร้าน แ่ผมไม่เยหน้าหรอนะถ้าเายัไม่ยโทษให้
ร่าสูส่ามอารระทำผมอีเพียั่วรู่่อนะหลุหัวเราะออมา “ไม่เป็นไรรับพี่บอแล้วไว่าให้เรียพี่ว่าพี่ภพ ส่วนเรื่อถ่ายภาพไม่เป็นไรเราไม่เอาไปบอใร็พอเพราะพี่ยัไม่เยแสัวว่าเป็นเ้าอนามเียนแล้ว็นะถ้าอยาถ่ายภาพอพี่เลฟี่ี ๆ ็ไ้รับ”
นอะไรมารยาทีแบบสุ ๆ ผมเยหน้ายืนเ็มวามสู่อนะ้มัวอบุอีรอบ แู่เหมือนาับมูแ ๆ เรียวามสนใเาให้เสียแล้ว
“ร้อไห้เหรอ...เิอะไรึ้น” เสียทุ้มแสวามัวลออมา โอยพ่อุะเป็นนีอะไรนานั้นแ่เรื่อนี้ไม่เี่ยวับพี่หรอรับไอนผิือเ้าโยาิอผม
“ปะ...เปล่ารับ ไม่มีอะไรเิึ้นหรอแล้ว็ผมทำเมนูลับมาอบแทนผมให้สอานเลยนะรับ” ผมอให้เาอย่าพูอะไรมาว่านี้นะถ้าพูมาว่านี้น้ำาผมไหลอีแน่ ๆ ไม่ไ้ไหลเพราะรู้สึผิแ่ไหลเพราะรู้สึแฮปปี้ที่มีนเ้าใ
“ถ้าไม่เป็นไร็อย่าเสียสั่นแล้วน้ำาลอ” ูเหมือนเาะเ็บทุรายละเอียารแสอออผมเลยนะ นัเียนทุนเป็นแบบนี้หมเลยเหรอทำไม่าสัเุอะไรนานี้ พี่ภพรับผมแ่เป็นโรึมเศร้า! แล้วผมไปโยไอโยมันพูอะไรบาอย่าใส่ ผมแ่เนีทีฟ! ไม่ไ้ี้แยโอเไหมรับพี่!
“ผมแ่เนีทีฟนิหน่อยรับ พอีผมทำเรื่อเสียมารยาทับพี่ไว้เมื่อี๋แล้วไอโยมันพูระทบิในินึผมเลยเผลอร้อไห้ออมา” ผมพูปนหัวเราะ าทั้สอ้าพยายามเินถอยหลั่อนะลับไป้านหลัร้าน พลันเสียทุ้ม็เอ่ยวนผมเสีย่อนแน่นอนว่ามันเป็นอะไรไปไม่ไ้นอาให้ผม่วยัารอาหารอีานนั่นเอ
“่วยพี่ทานอีานหน่อยสิเราทำมาเยอะมาเลยพี่ทานไม่หม” ละมุนว่านี้็พุิ้สูรออริินอลอร้านเราแล้วรับ พี่ะเป็นนมารยาทีแบบนี้ับผมไม่ไ้ ผมทำเรื่อเสียมารยาทับพี่ไว้เยอะเลยนะอย่าส่ยิ้มส่สายาแบบนั้นมัน...มันะทำให้ผมปิเสธพี่ไม่ไ้ พี่้อเ้าใิ่สิรับ
ในท้ายที่สุผม็นั่อยู่ฝั่ร้ามพี่ภพพร้อมับนั่ทานอาหารฝีมือัวเออย่าเอร็อร่อย แน่นอนว่าไออาาร่อนหน้านี้ที่เิึ้นหายไปหมแล้ว เหลือไว้เพียแ่อาารน้ำมูไหลเพราะแะพรี่เ้ารรมัเผ็ว่าที่ิเอาไว้เยอะมา ผมแทบะำนับอโทษพี่ภพสัล้านทีเพราะันทำอะไรที่เือร้อนระเพาะอเาแู่เหมือนพี่เาะอบอาหารรสันะรับ ทานไ้ิว ๆ แบบไม่้อินไปื่มน้ำไปแบบผม
ทิู่ม้วนใหม่ถูวาโยนำมาเปลี่ยน เ้าัวมอสภาพผม้วยแววาสสารนผม้อลาอมันมานั่ทานแทน อยาินใ่ไหมมา่วยันินะี ๆ
วาโยนั่ล้วยวามุน่อนะเ้าใวามหมายอนที่ผมันานไปให้มัน สายาอผมบอวามนัยว่า “ินให้หมอยาินไม่ใ่เหรอ ินไม่ไหว็ยัมันเ้าไป” บอเลยืนนี้มันทรมานท้อแน่นอน มีหรือว่าผมะไม่รู้ว่ามันอบินรสาิแบบไหน มันหนะินเผ็แทบไม่ไ้เลย
“ผมินเผ็มาไม่ไ้อโทษ้วยนะรับเลยทานเป็นเพื่อนแบบเ็มที่ไม่ไ้ วาโยน้อรัเลยะทานแทนเ้านี้บ่นเอา ๆ ว่าอยาินฝีมือผม” พูพร้อมรอยยิ้มหวาน่ำ แ่ำพูนี่เือนเนื้อเ้าโยนแบบเลือเย็น ำแรที่มันัเ้าไปหน้าแ่ำ ำที่สอระน้ำาม ำที่สามพนมมือพร้อมบอให้ผมปล่อยเาไปเถิ แ่มีหรือที่ผมะยอมไหนบอว่าอยาิน็ินไปให้หมไอหนู!
“เมนูใหม่เหรอรับ อร่อยมาเลย” ร่าสูัอาหารเ้าปาแบบไม่พัและเมื่อหมานเา็ล่าวมไม่าปา
“ถ้าอบไว้รอบหน้าผมะทำให้ทานอีนะรับพี่ภพ แ่อาะรสัน้อยว่านี้ พอีผมะไม่่อยถูอาะรสเ้มไปบ้าทำให้ไม่สบายท้อ” ร่าสูพยัหน้าอบลับ่อนะันานไป้าน้าแล้วแทนที่้วยหนัสือที่ผมนำมาให้เาเน ทุเล่มถูเนหมเรียบร้อยที่สำัเายัเียนำอวยพรที่มีื่อผมอยู่
อ่า...นี่มันหนัสือสำหรับผมโยเพาะเท่านั้น มือเรียวยาวเปิหนัสือทีละเล่มทีละเล่ม่อนผมะเยหน้ายิ้มว้าที่สุในรอบหลายปีให้ับพี่ภพ “อบุมาเลยรับพี่ภพผมะรัและูแลมันเป็นอย่าีเลย”
นในท้ายที่สุพี่ภพ็เป็นฝ่ายหันหน้าหนีผมเอะอย่านั้น เอาเป็นว่าอนนี้ผมแฮปปี้ พี่ภพแฮปปี้ เ้าโยทรมานบรับ
TBC
หมายเหุ ทิวไผ่อาะูี้แยเินไปแ่พลอยสัเุาัวเอือเวลาเออะไรสะเทือนใ น้ำานี่นำออมาเลย่ะ พลอยเียนาประสบาร์อัวเอนะ 555 (ที่หายไปาารเียนออริ็เพราะรัษาัวรัษาใอยู่่ะ)
ความคิดเห็น