คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่2!
ทั้งห้องเงียบเป็นป่าช้าทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเพราะอาจจะเป็นบารมีของคำว่านร.ใหม่ก็เป็นได้
“….” ทุกคนรออย่างใจจดจอกับประตูห้อง
และแล้ว…
“มองไรกันทำเป็น...ไม่เคยเห็นกันรึไงไม้สักทองเนี้ยอยากโดนมั้ย!”
“โธ่!...อาจารณ์!!” เสียงหนึ่งดังมาจากหลังห้อง
“อะไรกันพวกนี้???” อ.วชิต สอนอังกฤษโหดที่สุดนั้นเจ้าของฉายาไม้สักทองใครโดนเป็นเจ็บปางตาย
อ.เดินทำหน้างงจากไปและแล้วก็มีคนเดินเข้ามาแทน
“สวัสดีค่ะ…”
“……”
ทั้งห้องอึ้งกันเป็นแถว กับภาพที่เห็น
ผู้หญิงผมยาว ใบหน้านวลขาวชมพูนิดๆติดจะน่ารักหน้าหยิกดวงตาสีฟ้าๆออกแนวลูกครึ่งไทยอังกฤษ(เป็นไงหว่า)
“อ่าวๆมองกันเข้าไปพวกผู้ชายเดี๋ยวเพื่อนเค้าก็อายแย่หรอก”
ครูสลินดึงสติของทุกคนออกมาจากดวงตาคู่นั้น
“นี่ พัชชาเพื่อนใหม่ของพวกเราดูแลเพื่อนด้วยนะจ้ะ”
“ยินดีที่รู้จักฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ” เธอพูด
“ฝากหัวใจไว้ก็ได้ครับถ้าไม่รังเกียจ” ไอ้ปากสุนัขต้นพูดอย่างดังจนคนทั้งห้องพากันหัวเราะกับปากที่ดีของมัน
พัชชา ชื่อเล่นของเธอคือ เฟริน ในสายตาผมเธอเป็นคนที่เงียบลึก
“นั่งนี้ก็ได้ พัชชา ^_^ ” น้ำ เด็กผู้หญิงออกจะแก่นๆแต่จริงๆน้ำเป็นคนใจอ่อนมาก ผมดำตาดำมีลักยิ้มตรงแก้ม
ตาโตๆออกน่ารักนิสนึง(นิดเดียวจริงๆ)เธอเป็นคู่กัดกับผมไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่เจอกันที่ไรจำต้องกัดกันทุกที
“นั่งกับผมก็ได้งับ” มาย เด็กหญิงทอมบอยเรียนเก่งในห้อง ผมดำสั้นซอยนิดๆ(เค้าห้ามซอยผมเจ๊แกก็ไม่ฟังไม่รู้
รอดมาได้ไง)
“แหมเห็นผู้หญิงไม่ได้เลยนะยัยมาย” ปุ้ยเด็กหญิงผมดำดวงตาสีน้ำตาลเข้มช่างจินตนาการเรียนเก่งที่หนึ่งต่างกับ
ผม ลิบลับเพื่อนสนิทของผมคนนึง
ผมแอบเหลือบไปมอง เฟรินแว็บนึงเค้าหันมาราวกับรู้ว่าผมแอบมองผมรีบแบนหน้าไปทางอื่น ความรู้สึกตอนที่
เธอมองผมนั้นความรู้สึกเหมือนกับว่าตอนที่เราเคยทำอะไรผิดแล้วโดนจับได้ยังไงหยั่งงั้น
พักกลางวัน
“เฮ้อ~กว่าจะหมดวิชายัยครูแม่มดนั้น” ครูแม่มดที่ต้นพูดถึงนั้นก็คือ ครู กนก ครูชอบทำผมแต่งหน้าเข้มๆทุกคน
เลยเรียกครูว่าแม่มด ครูเป็นคนใจดีสอนวิชาอังกฤษเสริม(ที่ตกกันเป็นแถว)
“กินไรดีว่ะนนท์” มีนตั้งคำถาม
“ไม่รู้ดิก๋วยเตี๋ยวก็ได้มั้งง่ายดี”
“อีกล่ะ!ไม่เบื่อรึไงฟระกินมันทุกวัน” ต้นแย้ง
“ง่ายดีออกไม่ติดคอด้วย” เป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นสำหรับต้นและมีน
“เออๆกินก็กินมันตั้งแต่เทอมแล้วเทอมนี้ยังกินอีกเฮ้อเพื่อนตู…ฯลฯ” ต้นบ่นไปตลอดทาง
“เฮ้ยดูนั้น” มีนเรียกให้สายตาของทุกคนมองไปตามเสียงของมัน
“เฟ…ริน นี่” นนท์พูด
“โหยๆวันแรกก็หนุ่มตอมตรึมแล้ว” ต้นเสริม
“อ่านะคนเค้าหน้าตาดีก็เงี้ยแหละ..ไม่เหมือนคนแถวนี้” นนท์พูดขณะที่น้ำเพิ่งซื้อข้าวมานั่งที่โต๊ะใกล้ๆกับที่เค้า
ยืนอยู่ ยัยน้ำหันหน้ามาทำตาเขียวใส่ นนท์ยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
“ป่ะพวกเราไปกินข้าวกัน” มีนเร่งเพื่อนๆ
“พวกนายว่ามั้ย เฟรินดูท่าทางแปลก” นนท์เปิดประเด็น
“ตรงไหนอ่ะ..คิดมากป่าวว่ะนนท์” ต้นบอกแต่ปากก็กินไม่หยุด
“อืม….เราว่ามันแปลกๆ”
“กินๆไปเหอะไอ้นนท์เดี๋ยวโรงเรียนก็เข้าแล้ว” มีนบอกอย่างรำคาญ
“….นั้นดิช่างมันเหอะ”
พวกเรากินข้าวเสร็จแล้วก็ลงมาเอาจานไปไว้ในรถเก็บเศษอาหารของรร.
ระหว่างที่ทั้งสามเดินมาก็เกิดพายุฝนขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เราว่าพวกเราหลบฝนกันใต้ต้นไม้ก่อนดีกว่า” มีนแนะนำ ทั้งสามเห็นด้วยเพราะดูท่าทางจะไม่หยุดตกง่ายๆแน่
ทั้งสามหลบอยู่ที่ต้นไม้หน้าตึกของเขาเองซึ้งไม่ไกลนัก
“ว้ายยย!!”
“……”
“เสียงไรอ่ะ!” ต้นบอกพร้อมเขยิบเข้ามาใกล้กับมีน
“นั้นดิเหมือนผู้หญิงร้อง” มีนออกความเห็น
“คล้ายๆผู้หญิงร้อง” ต้นเสนอความเห็น
“มันดังมาจากบนตึกเรานะ” นนท์บอก ทั้งสามมองหน้ากันแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องเรียนของเค้า
“น้ำ…เฟริน…พวกเธอทำอะไรกันน่ะ!”
“น….นท์”
ภาพที่เห็นคือ เฟรินกำลังยืนกอดอกอยู่ ส่วนยัยน้ำนั่งลงไปกับพื้นเอามือกุมหัว
“นั้นเธอทำอะไรอ่ะ…เฟริน” ต้นร้องบอก
“ฮึฮึ…ป่าวนี่” เสียงของเฟรินเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเสียงเธอเย็นยะเยือกเหมือนจะสาปคนให้เป็นน้ำแข็งได้
“กรี๊ด!!!”
“หยุดนะ!!เฟริน” นนท์ตะโกนพร้อมกับวิ่งไปดึงแขนเธอ
เฟริน หันมาตาเธอแดงราวกับไฟ ฉับพลันตัวของนนท์ก็กระเด็นไปกระแทกกับกระดานหน้าห้อง
“อั๊ก..!”
“นนท์!!” ทั้งสองตะโกนพร้อมกันมีนกับต้นรีบวิ่งมาประคอง
มีนหยิบไม้กวาดหน้าห้องมาเงื้อขึ้นพร้อมหวดสุดแรง
“ฮึฮึ…พวกมนุษย์หน้าโง่ คิดจะทำอะไรข้าได้งั้นรึ”
เหมือนมีพลังบางอย่างกระแทกจนมีนกระเด็นลอยห่างออกมา ต้นกระโดดไปรับทั้งคู่กระแทกกับผนังหน้าห้อง
อย่างแรง ระหว่างนั้นก็มีแสงสว่างจ้าเข้ามาทั้งหมดเอามือบังตาโดยทันทีแล้วทันใดนั้นมีเงาของบุรุษประหลาด
โผ่ลมาแล้วพวกเค้าก็….
“…..อืม”
“ไงนนท์ฟื้นแล้วรึ”
ภาพข้างหน้าคือต้นกับมีน…แล้วที่นี่ที่ไหนกัน เขากระพริบตาสภาพประมวลภาพที่เห็น คือห้องพยาบาลที่
เมื่อก่อนเราเคยมานอนกันตอนไม่สบาย!!!
ความคิดเห็น