[รอรีไรท์ค่ะ] แฟนตาเซีย มหาตำนานเจ้าหญิงจอมเวท

ลำดับตอนที่ #1 : มหาตำนานบทที่ 1

มหาตำนานบทที่ ๑

      ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสอากาศปลอดโปร่งผู้คนเดินขวักไขว่พากันจับจ่ายซื้อของ บ้างก็คู่รักเดินจับมือกันชี้ชวนดูร้านค้าข้างทางคุยกันกระหนุงกระหนิง ไม่มีใครจะทันคิดว่าในวันที่อากาศดีเช่นนี้จะเกิดเห็นการณ์แปลกประหลาดขึ้นมาเสียได้

ครืนนน!

เสียงท้องฟ้าคำรามลั่นราวกับเสียงของมังกรคำรามร้อง สายฟ้าฟาดลงมาแปลบปลาบแสงสว่างวาบไปทั่ว ลมพัดโหมแรงราวกับพายุกระหน่ำ ผืนดินสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ สายน้ำสาดซัดกระเซ็นกระทบตลิ่งสายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่บอกกล่าว ผู้คนที่เดินยิ้มแย้มเมื่อครู่พากันวิ่งหลบฝนที่จู่ๆก็เทลงมากันจ้าละหวั่น เสียงพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ประหลาดนี้ยังคงดังอยู่เรื่อยๆ ใบหน้าหวั่นวิตกกระจ่างชัดบ้างก็มีสีหน้ายินดี

‘เอาแล้วไง’

‘อะไรน่ะ?ทำไมอยู่ๆอากาศก็...’

‘เหมือนในคำทำนายเลย’

‘บ้าชะมัด!!’

‘ผืนดินสะเทือนเลื่อนลั่น ผืนฟ้ากู่ก้องคำราม สรรพสิ่งแซ่ซ้องสรรเสริญ จอมมารพันธนาการหลุดพ้น บัดนั้นตำนานจักปรากฏ หวนคืน’

อุแว้! อุแว้!! อุเเว้!!!

“คุณหญิงคะ!คุณหนูค่ะ...คุณหนูของโดโรธีเป็นผู้หญิงค่ะ”

“ผู้หญิง...ฉันได้ลูกสาวหรือ?โดโรธี”

“ค่ะ...คุณหนูเธอเหมือนทั้งคุณผู้ชายแล้วก็คุณผู้หญิงเลยนะคะ น่าชังเหลือเกิน”

“ขอ...ขอฉันดูหน้าลูกหน่อยเถอะโดรี่”

    เสียงพึมพำเบาๆของสตรีรูปร่างเพรียวที่บัดนี้นอนนิ่งอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ใบหน้าสวยขยับยิ้มบางๆทว่าสุดแสนดีใจเมื่อหญิงร่างท้วมค่อยๆอุ้มประคองเด็กน้อยในผ้าผืนใหญ่ที่ยังคงส่งเสียงร้องไม่หยุดส่งให้ผู้เป็นนาย

“น่าชังเหลือเกินโดรี่ ลูกสาวของฉันเสียงทรงพลังเหมือนพ่อเลยนะคะลูกแม่” เสียงหยอกล้ออย่างมีความสุขดังประสานกับเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของเด็กน้อยที่หยุดร้องไห้จ้าทันทีที่อ้อมกอดของแม่โอบอุ้มไว้

“แล้วฟอร์ดรู้หรือยังว่าเขาได้ลูกสาวแสนสวยน่ะ?” เสียงหวานถามถึงสามีที่ดูตื่นเต้นกว่าตัวเองตอนที่รู้ว่าหล่อนเจ็บท้องใกล้จะคลอดหนูน้อย

“ทราบแล้วค่ะ ตอนนี้คุณผู้ชายกำลังมาค่ะ” ไม่ทันขาดคำเสียงห้าวทุ้มก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“เมเมล!เป็นยังไงบ้าง?ลูกล่ะลูกเราล่ะ?!” คนเข้ามาใหม่ถามเสียงสั่น ใบหน้าซีดเผือดสลับแดงมือเขาเย็นเฉียบถึงเขาจะเป็นถึง’เลฟฟอร์ด’ผู้ดูแลแห่งลีน แต่ในเรื่องนี้แล้วเขาก็เป็นเพียงคุณพ่อมือใหม่ป้ายแดง

“ยัยหนูน่าชังมากค่ะที่รัก เสียงแกทรงพลังเหมือนคุณเลยผิวก็ขาวแก้มยุ้ยแดง จมูกเล็กๆปากจิ้มลิ้ม...ทำไมลูกแม่สวยจังเลยคะ”

“ยัยหนู?ผมได้ลูกสาวหรือที่รัก?พระเจ้า!ผม...ผม...ผมดีใจที่สุดเลย!ขอบคุณนะครับ”

    หลังจากเวลาที่สุดแสนจะมีความสุขและน่าจดจำผ่านไป เหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นก็พลันสงบลง เสียงพูดคุยกันดังเซ็งแซ่ ต่างคนต่างไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงดังตำนานกล่าวขานหรือไม่ แล้วถ้ามันคือเรื่องจริงพวกเขาควรจะดีใจหรือควรหวาดกลัว?

     มีตำนานบทหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า ในอดีตพวกเราถูกรุกรานจากกองทัพของจอมมารไม่มีผู้ใดสามารถต่อกรกับมันได้ ไม่ว่าจะเวทมนต์ พละกำลังหรือแม้กระทั่งกำลังพลพร้อมอาวุธก็ยังพ่ายแพ้ แผ่นดินลุกเป็นไฟต้นไม้แห้งตาย รอยร้าวเริ่มปรากฏให้เห็นบนผืนดินราวกับว่าจอมมารตนนั้นกำลังจะทำลายโลกที่ทุกคนอยู่ให้แหลกเป็นจุลแต่แล้วความหวังของทุกคนก็ปรากฏ ‘เจ้าหญิง’ ที่ถูกเรียกว่าเป็นทั้งจอมเวทย์และผู้นำทัพ แต่พลังของมนุษย์หรือจะสู้กับมารได้ สุดท้ายจึงได้แค่ผนึกมันไว้ในที่ที่ห่างไกลที่สุดและปลอดภัยที่สุด

  แต่ตอนหนึ่งในตำนานยังกล่าวทิ้งไว้เช่นกันว่าเมื่อใดที่ท้องฟ้า ผืนดิน ผืนน้ำ และอากาศปรวนแปร เมื่อนั้นสตรีในตำนานจะกลับมาพร้อมกับจอมมารที่จะย้อนคืน

    ‘ผืนดินสะเทือนเลื่อนลั่น ผืนฟ้ากู่ก้องคำราม สรรพสิ่งแซ่ซ้องสรรเสริญ จอมมารพันธนาการหลุดพ้น บัดนั้นตำนานจักปรากฏ หวนคืน’

-1ปีผ่านไป-

“เฟเลนคะ หนูอย่าเล่นขนมสิลูกเลอะเทอะหมดเลย”

“ที่รักอย่าดุลูกเลย ดูสิลูกพ่อออกจะน่ารักเนาะๆ”

   เสียงหยอกเย้าของเมเมลและเลฟฟอร์ดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เด็กน้อยที่ลืมตาดูโลกในวันที่ท้องฟ้าแปรปรวนนั้นกลายมาเป็นที่รักของคนทั้งบ้านด้วยความที่เป็นเด็กอารมณ์ดี เลี้ยงง่ายไม่งอแงอีกทั้งเฟเลนยังมีรอยยิ้มให้กับทุกคนที่แวะเวียนมาเยี่ยม นับจากวันนั้นก็ล่วงเลยมาเป็นปีและวันนี้ก็จะเป็นวันครบรอบวันเกิดปีแรกของหนูน้อย ดวงตากลมโตสีมรกตแวววาวมองคนนู้นทีคนนี้ทีเฟเลนเอียงคอมองกล่องของขวัญในมือของแต่ละคนจนผมหยักศกสีเงินเทมาสยายอยู่ข้างแก้มข้างหนึ่ง

“ครบขวบแล้ว น่ารักน่าชังจังเลยหนูเฟเลน”

“อย่างนี้ขึ้นโตขึ้นสวยมากเลยนะเนี่ย”

“ท่านเลฟฟอร์ดคงหวงมากแน่ๆลูกสาวสวยขนาดนี้”

“อย่างนี้ใครจะมาเป็นลูกเขยก็แย่เลยน้า”

  เสียงแซวดังขึ้นเป็นระยะพร้อมกับเสียงอวยพรเมื่อแขกที่มาหาพากันนำของขวัญมาให้หนูน้อยที่ยังนั่งมองคนนู้นที คนนี้ทีตาแป๋ว แต่แล้วใบหน้าเล็กที่มีแก้มยุ้ยๆนั้นก็หันขวับไปที่หนน้าประตูแขนป้อมๆมือเล็กๆเอื้อมไขว่คว้าไปบนอากาศ ริมฝีปากจิ้มลิ้มขยับส่งเสียงอ้อแอ้ประหนึ่งเธอกำลังเรียกหาใครซักคน

“หืออ?เฟเลนมีอะไรหรือเปล่าลูก เรียกหาใครเอ่ย?” เลฟฟอร์ดรีบวางมือจากงานจัดกองของขวัญตรงหน้าแล้วก้าวย้าวๆมาหาลูกสาวที่ยังเอื้อมมือส่งเสียงอ้อแอ้ไม่หยุด ขนาดเขาอุ้มหนูน้อยขึ้นมาแล้วเธอก็ยังคงไม่หยุด ดวงตากลมแวววาวจ้องมองไปยังประตูเขม็ง

“เฟเลน...”
“สวัสดีฟอร์ด!ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยถามหนูน้อยอีกรอบเสียงทักทายอย่างอารมณ์ดีก็ดังขึ้นจากหน้าประตู ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาพร้อมจูงมือเด็กชายตัวน้อยมาด้วย ขาวยาวๆก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนจะก้มตัวลงไปพูดกับหนุ่มน้อยที่ยืนนิ่ง “เซลโลทักทายคุณลุงฟอร์ดหน่อยครับ...ทักทายน้องด้วยนะ”

“หวัดดีครับลุงฟอร์ด น้อง...เอ่อ...”

“แอ๊!อือออ...เซ...โล” เสียงเล็กๆร้องขึ้นมาเสียงดังราวกับเรียกร้องความสนใจให้ตัวเอง เท่านั้นไม่พอเฟเลนยังออกเสียงพูดชื่อของหนุ่มน้อยตรงหน้าอีกด้วย มือเล็กยื่นออกมาพยายามเอื้อมหาเซลโลที่ยังยืนค้างอยู่

“เฟเลน!นี่หนูพูดคำแรกแล้วนี่ ทำไมพูดชื่อเซลโลล่ะคะ” คนเป็นพ่อถามด้วยความตื่นเต้นแต่ก็ไม่วายน้อยใจที่คำแรกไม่ใช่คำว่าพ่อหรือปะป๊าอย่างที่หวัง แต่เหมือนเฟเลนจะเข้าใจหนูน้อยส่ายหน้าหวือจนผมสะบัดแล้วเอื้อมมือไปแตะบนมือของเซลโลที่เจ้าตัวยื่นมาให้

“อือออ...เซล โล !”

ครืนนน!

สิ้นเสียงเล็กๆของเฟเลนมือเล็กก็กำมือที่ใหญ่กว่าเล็กน้อยของเซลโลแน่น ดวงตาสีมรกตวาววับ ท้องฟ้าข้างนอกมืดครึ้มคำรามลั่น บ้านทั้งหลังสั่นราวกับแผ่นดินไหว สายลมพัดรอบตัวหนูน้อยจนผมสีเงินปลิวสยายใบหน้าน่ารักค่อยๆเบะบึ้งแล้วหนูน้อยก็ร้องไห้จ้าเสียงดัง รอบตัวเกิดแสงสว่างจ้าจนแสบตา

“ฟะ...เฟเลน!!” เลฟฟอร์ดยังคงกอดลูกสาวไว้กับตัวเสียงห้าวร้องเรียกเฟเลนสั่นเครือเมื่อเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง มีเพียงเสียงร้องไห้เท่านั้นที่บ่งบอกว่าแม่หนูยังคงตื่นอยู่ ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆพร้อมแสงที่สว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมจนคนรอบข้างต้องหลับตาเพื่อหลบแสงนั้น ลมพัดแรงขึ้นจนในที่สุดหนูน้อยเฟเลนก็กระเด็นหลุดจากอ้อมกอดของพ่อ ทันทีที่เฟเลนลอยหลุดออกจากอ้อมกอดแสงจ้าก็จ้ากว่าเดิมจนเหมือนระเบิดแสงขนาดใหญ่ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบ ท้องฟ้ากลับมาแจ่มใส แผ่นดินกลับมาสงบ แสงจ้าค่อยๆลดลงจนกลับเข้าสู่ปกติ

“เฟเลน...เฟเลน!!” ทันที่ลืมตาได้คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็พากันขานเรียกชื่อของหนูน้อยด้วยความหวั่นใจ เพราะครั้งสุดท้ายที่เห็นคือร่างเล็กกระเด็นหลุดออกจากอ้อมแขนของคนเป็นพ่อ

‘เด็กน้อยของเราสบายดี พวกท่านวางใจได้เธอไม่ได้รับอันตรายเพราะเรามีหน้าที่ปกป้องเด็กน้อยผู้นี้’

เสียงกังวานใสดังขึ้นมาจากบริเวณหนึ่งของห้องที่ยังคงมีม่านแสงล้อมไว้บางๆ และเมื่อม่านแสงถูกสลายทิ้งไปร่างเพรียวของสตรีก็ปรากฏขึ้น แต่เธอไม่เหมือนหญิงสาวธรรมดาทั่วไปบนแผ่นหลังของเธอมีปีกสีขาวขนาดใหญ่แผ่สยายอยู่กลางหลัง หน้าผากมีคริสตัลรูปหยดน้ำแวววาว ดวงตาปิดสนิทถูกคาดทับด้วยผ้าผืนยาวสีทอง

‘เรามีชื่อว่าลูลันเทีย เป็นผู้รักษาแห่งพีเดอเนีย พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วง เด็กน้อยเอ๋ยเจ้ามาพร้อมความหวังขอให้ข้าได้ดูแลเจ้าเถอะ’

“ละ...แล้วเฟเลน เฟเลนล่ะ”

‘เด็กน้อยนี้มีชื่อว่าเฟเลนงั้นหรือ?ท่านผู้ดูแลแห่งลีนไม่ต้องห่วง เราโอบอุ้มนางไว้ตลอดเวลา’

“ค่อยยังชั่ว...”

‘แต่โชคร้ายหน่อย นางระเบิดพลังเวทย์ของตัวเองออกมามากเกินไปจนหมดสติและจะไม่ตื่นขึ้นมาจนกว่าจะถึงเวลาแห่งโชคชะตา’

“ว่าไงนะ!!!”

---------------------------------
ครบ100%แล้วว เย้! 

อู้ววว!กลับมาอีกครั้งแล้วนะจ๊ะหลังจากบ้าอะไรไม่รู้คิดจะเขียนใหม่ ตอนแรกก็ว่าจะแค่รีไรท์ ไปๆมาๆเรื่องมันไม่เวิร์คเลยเขียนใหม่ซะเลย ฤกษ์ดีซะด้วย ถือซะว่าปีใหม่เนื้อเรื่องใหม่เลยเนาะ ไม่รู้ว่าจะโอมั้ย แต่จะพยายามนะคะ <3
ตอนแรกที่จะเขียนใหม่ก็กะจะให้ชื่อเดิมกันนั่นแหละ แต่ไปๆมาๆไม่รู้ไหงเปลี่ยนซะเกลี้ยง แหะๆรักนะคะ ตุ๊บๆอิ้อิ้>3<