คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แก๊งโจรใจโฉด vs วัวเมา
แสงไฟหลากสีตามถนนย่านดังส่องแสงแข่งกับดวงจันทร์ที่ทอแสงนวลผ่องยามค่ำคืน .. อากาศที่ย่างเข้าหน้าหนาวทำให้คู่หนุ่มสาวต่างพากันควงแขนกันมาดื่มเบียร์แก้หนาว บ้างเกี่ยวก้อย บ้างจูงมือ .. และต่างมีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือ "ย่านเมียงดง" ย่านที่มีหนุ่มสาวพลุกพล่าน
..สถานเริงรมย์ทั้งหลายต่างแข่งขันกันประชันเสียงเพลง
..โดยมีลูกค้าหนุ่มสาววัยรุ่นโชว์ลีลา ร้อนแรงบนฟลอร์ อยู่แน่นขนัด ..
ใบหน้าที่หลงใหลในความรื่นเริงยามค่ำคืนของหนุ่มสาวนั้นดูเป็นช่วงเวลาที่ได้ระบายความเครียด ออกมาทั้งหมด ... เช่นเดียวกับ ..หญิงสาวร่างอวบที่เลือกมาระบายอารมณ์ในบาร์เหล้าเก่า ๆ ในตรอกแคบ ..
ที่ไม่มีเพลงจังหวะเร้าใจ .. ไม่มีสาวสวยกับเสาเหล็ก ... ไม่มีบริกรหญิงหุ่นสะบึม ..มีเพียงคุณลุงวัย 50 กว่ากำลังนั่งจดอะไรขยุกขยิก..และกำลังรอวันเวลาที่จะเซ้งร้านซักที...
"คุณลุง ขา ... ..โต๊ะเน้ ... ขออ ..เอิ๊กก ..ขออีกสองงงขวดด ..อึก .."
หญิงสาวรุ่นราวคราวนักศึกษามหาลัยคนหนึ่ง ..ที่กำลังนั่งโงนเงนซ้ายที ขวาที ตะโกนสั่งเหล้าเพิ่ม เธอไม่มีสติพอที่จะมองขวดบนโต๊ะหรอกว่า ..มีขวดที่ว่างเปล่ากี่ขวดเข้าไปแล้ว..
สภาพเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับซาเล้งขี้เมามากนัก ..แถมเป็นซาเล้งที่ชีวิตรันทดซะด้วยสิ
"มินอา ..พอเถอะ ..เธอดื่มมากเกินไปแล้วนะ .."
สาวผมยาวสลวยถึงกลางหลัง ในร่างเพรียวบาง ร้องห้ามเพื่อนที่ดวดเหล้าไม่ยั้ง
ตั้งแต่หนึ่งทุ่ม จนกระทั่งตอนนี้ ... สองทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว ..
"หุบปากซะ ยัยก้างงง ...เธอจะไปไหนก็ไป ..จะทิ้งฉันอีกคนใช่ไหม ..เพื่อนบ้า"
ว่าแล้วคนเมาก็พาลฮึดฮัด ตีโพยตีพายร้องไห้โฮ ...ออกมาซะอย่างนั้น ..
"ฮีบอน" ..เกาหัวแกรก ๆ แบบงง ๆ ..อะไรของเธอ จู่ๆ เมาแล้วก็ร้องไห้ ..
เธอมองเพื่อนสาวที่หน้าแดงแจ๋ .. แล้วส่ายหัวอย่างเอือมระอา ..
"นี่ ..มินอา .." ฮีบอนจับขวดเหล้าไว้ก่อนที่ร่างอวบจะกระดกเข้าคอ
" ...อะไร ..บอกให้กลับไปก่อนไงเล่า ..กลับเซ่ ฮือๆๆ"
สภาพยิ่งแย่ไปกว่าเก่า ..."นามินอา" ปาดน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออก ...แล้วสบตากับฮีบอน
แววตานั้นไม่ได้มีทีท่าผลักไสอย่างที่พูด .. กลับเป็นสายตาที่อ้อนวอนให้อยู่ต่างหาก ..
ซึ่งฮีบอนรู้ดีว่าเธอไม่ควรทิ้งเพื่อนที่เมาเละเทะไว้ลำพัง..
" ..อย่าดื่มอีกเลย ..พรุ่งนี้เธอจะเผละนะ .." ฮีบอนพูด ..
" ...เธอจะตอกย้ำฉันใช่มั้ย ..ฮีบอน ..เธอใจร้ายที่สุดเลย .. " มินอายิ่งร้องหนักเข้าไปอีก
...ฮีบอนถอนหายใจอย่างเหนื่อย ๆ ...ก่อนจะปลอบเพื่อน ..
"ฉันไม่ได้จะว่าเธอว่าอ้วน ...เอ๊ย ..คือ ...ฉันเป็นห่วงเธอนะ.."
" ...ไม่มีใครเป็นห่วงฉันจริงหรอก ... แม้แต่คนที่ฉันรักยัง .."
"เธอเลิกพูดถึงเขาซักทีเถอะ!! ..เธอทำร้ายตัวเองนะ ..มินอา .." ...ฮีบอนเริ่มขึ้นเสียง เธอก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าเพื่อนที่เธอรักที่สุดนักหรอก .บางทีกับคนที่เจ็บตั้งแต่เริ่มต้น อาจสาหัสกว่าด้วยซ้ำ..
"ฮึก โฮฮฮฮ .......ฮีบอน ...ช้านนอยากตายย" มินอาปล่อยโฮและโผเข้ากอด ..เพื่อน ..
"ไม่เอาน่า ..นามินอาที่ฉันรู้จักต้องเข้มแข็งสิ"
ฮีบอน ..กอดปลอบเธอเพื่อนรักไว้แน่นพักใหญ่ จนกระทั่งเพื่อนเธอเลิกสะอึกสะอื้น
" ...เรากลับกันเถอะ ... " เธอพูดสั้น ๆก่อนจะพยุงเพื่อนที่ไร้เรี่ยวแรง(แต่หนักอึ้ง) ทุลักทุเลออกมาจากร้าน ..
โดยมีสายตาที่มองแผ่นหลังของทั้งคู่ตามไปด้วยความรู้สึกเข้าใจ ....
"ครั้งนึง ..ฉันก็เคยรักร้านนี้มากเหมือนกัน .."
*****************
"ฮีบอนกลับไปก่อนเถอะ ..มันดึกแล้ว ..ซอยบ้านเ ..ธ ..โอ้กกก ..แหวะ"
"เฮ้อ ..เป็นไงฉันบอกแล้วใช่มั้ย ..เอ้า ๆ ...เอาให้หมดนะ "
ฮีบอนค่อย ๆลูบหลังเพื่อนให้อาเจียนเอาน้ำเมาออกมา ..
" ...อึก ..อ..โอ่ก .....อ่อกก ...แหวะ..."
มินอาอ้วกจนคอโก่ง ...เธอมึนและรู้สึกปวดศีรษะมาก
จนแทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว ..
"ดูซิมีแต่น้ำ ...4 ขวดนั่นออกมาหมดแล้วมั้งเนี่ย .."
" ..ฮ..ฮีบอน ...เธอกลับไปก่อนนะ ..ดึกแล้วอันตราย" ..
" ..ฉันจะส่งเธอที่สถานีรถไฟ ขืนปล่อยไว้ตรงนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ขึ้นหน้าหนึ่งหรอก"
"ไม่มีใครเอา ยัยอ้วนอย่างฉันหรอกน่า .." มินอาหันไปประชดเพื่อนน้อย ๆ
"เอ้าไปกันรึยัง ... หมดแล้วใช่มั้ย" ...
" อือ ...เอิ๊กก .."
***************************************************************
" ..ซารังอินกาโย ..คือแดนาวากาทดามยอนชิ ..จาอินกาโย ..ฮัลโหล "
"ฮีบอน ..ไปที่ร.พ.ด่วนเลย..แม่ไตวาย"
"ห๊า ... อะไรนะ ..ฮีมีน ..ตอนนี้เธออยู่ไหน .."
"ฉันอยู่ร.พ.แล้ว ..ตอนนี้แม่อยู่ icu ..พี่รีบมานะ .."
"จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ... มินอา ..ฉันต้องไปด่วนเลย"
ฮีบอนหน้าซีด ...ปากสั่น เธอกำลังตกใจสุดขีด ..
" ...แม่เธอกำลังแย่ ..รีบไปเถอะ" มินอาพูดพลางพิงเสาอย่างหมดแรง..
"เธอยังไหวแน่นะ ..จำทางกลับบ้านถูกใช่มั้ย" ..ฮีบอนหันกลับมาถามอีกที ดูท่ายัยมินอาจร่อแร่เหลือเกิน
" ..รีบไปเซ่ ยัยเซ่อ ...ฉันสำคัญกว่าแม่เธอเรอะ!!!"
มินอาตะโกนลั่น ..ฮีบอนจึงรีบวิ่งไปเรียกแท๊กซี่ทันที ..โดยไม่หันกลับมาอีกแล้ว ..
มินอาได้แต่มองตามไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ..แต่เธอเองก็สภาพย่ำแย่เกินกว่าที่จะตามไปได้ .
.ตอนนี้โลกของนามินอากำลังหมุนติ้ว และขาวโพลนไปหมดแล้ว ...
"อา ..โลกสวยจังเลยเน้ออ .."
มินอานึกประโยคสุดท้ายขึ้นมา มีแสงขาวจางขณะที่มินอาปรือตา ..ภาพในเรตินาเธอค่อย ๆมืดลงและดับสนิท ...... ก่อนที่ร่างของเธอจะค่อย ๆไหลลงไปตามเสาและสลบไป ..
วัวvsกระเทย
"เฮ้ย จุงฮุน ..ข้าวเสร็จรึยังวะ ..รอเป็นชาติแล้วนะโว้ยยยย"
หนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มแต่กลับมีรูปร่างสูงใหญ่กำลังขะมักขะเม้นกับเกมส์ใหม่ล่าสุด..โดยที่สายตายังไม่ละจากจอทีวี ..ปากก็หาเรื่องซะแล้ว
"หุบปากน่า ..แทวอนแกเลิกเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนนั่นซักทีเซ่ .." หนุ่มหน้าหวานอีกคน ที่ง่วนอยู่กับการปรุงซุปกิมจิ ตอกกลับ
" ..นี่มันเพลสเตอชั่น 8 นะโว้ยยย ...ไม่เหมือนอาหารห่วย ๆของแกหรอก .."
" ..หนอย ..ใครให้ไอ้บ้านั่นกินข้าวแม้แต่คำเดียวฉันจะฆ่ามัน .." ใบหน้าเรียวเล็ก คิ้วขมวดเขาเตรียมจะเขวี้ยงตะหลิวใส่"กยองแทวอน" ที่ยังไม่เลิกปากเสียซักที
" ฉันก็ไม่อยากกินนักหรอก ..ไอ้ ..." เขาจับจอยเกมส์เตรียมจะเขวี้ยงเหมือนกัน ..หากแต่มีเสียงนึงขัดเข้าซะก่อน"หยุด ๆทั้งสองคนนั่นแหละ .. " หนุ่มเจ้าของเสียงทุ้มลึกเงยหน้าขึ้นจากตำราเล่มโต เขาดันแว่นขึ้นนิดหน่อย พลางส่งสายตาปรามคนทั้งคู่ที่จะเริ่มวางมวย ส่งผลให้คนทั้งคู่เงียบกริบและหันไปเคร่งเครียดกับกิจกรรมส่วนตัวต่อ .. แน่นอน เพราะเขาคือ ..ฮานโซฮี พี่ใหญ่ของบ้าน เอ๊ย ..ของวง
"นี่ 3 ทุ่มแล้วเรียวเซยังไม่กลับอีกเหรอ ..นายเห็นบ้างมั้ย?"
"ไม่นะ ... เห็นเค้าบอกว่าไปทำรายงานบ้านเพื่อนแถวเมียงดง" หนุ่มหน้าใสที่วุ่นอยู่กับครีมบำรุงผิวจากอิตาลีตอบ
" ...ป่านนี้ไปนอนกกสาวที่ไหนแล้วละมั้ง ...."
"คนที่หัวมีแต่เรื่องทุเรศ มีแกคนเดียวแหละ แทวอน" .."
"ชิ ..อย่ามาปากหน่อยเลย ..แกก็ไม่น้อยไปกว่าฉันหรอก ..ทำเป็นหน้าใสซื่ออินโนเซ็นท์ ต่อหน้าแฟนเพลงจริง ๆก็คาสโนว่าละว้า ..."
"นี่ ..แทวอน จุงฮุน เลิกทะเลาะกันซักทีได้มั้ย ... เป็นห่วงน้องกันบ้างสิ" พี่ใหญ่เริ่มฉุนเข้าให้แล้ว ทั้งสองหน้าเจื่อนกันไปตาม ๆกัน ...
" ..โธ่ หมอนั่นไม่ตายง่าย ๆหรอกน่า ..ทำตัวเป็นคุณพ่อแก่ ๆไปได้"
" ..แต่นี่มัน .."
"knock knock .."
" ..มานั่นแล้วไง พ่อเจ้าประคุณทูนหัว" ..
"กลับมาแล้วครับ ..ขอโทษนะครับที่ทำให้เป็นห่วง .." ประตูค่อยๆแง้มออกช้า ๆเผยให้เห็นหน้าตาจิ้มลิ้มแบบเด็ก ดูเหมือนว่าเรียวเซจะเดินเข้าประตูยากลำบากเหลือเกิน ..และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ค่อย ๆเผยโฉมออกมา ..
"เฮ้ย ..นายลากวัวมาด้วยเหรอ .."
"เปล่าครับ คือว่า ..."
"ผ..ผ..ผู้หญิง ...นั่นมันผู้หญิงนี่ .." โซฮีตะโกนลั่น ..เขาทำหน้าเลิ่กลั่กและหันไปมองเพื่อนรวมก๊วนอีก 4 ที่ตะลึงงันไปพร้อม ๆกัน
ซูยอนทิ้งกระปุกครีมทันที ...จุงฮุนตะหลิวหล่นลงพื้น ..และเช่นเดียวกับแทวอนที่ค่อย ๆวางจอยสติ๊กส์ ..ลงแบบงง ๆ(ของแพงต้องวางเบาๆ)
"เรียวเซ..นาย ..ในที่สุดนายก็โตเป็นหนุ่มแล้วสินะ .." ทั้งสี่คนพูดพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย
"แต่นายเลือกผู้หญิงได้ ..เหลือเชื่อกว่าที่ฉันคิดนะเนี่ย .."
" ตุ๋นแล้วคงอร่อยน่าดู หึหึ" ..จุงฮุนเสริม
"รุ่นพี่มาช่วยกันหน่อยสิครับ .." ริวเซปาดเหงื่อ พยายามลาก"วัวตัวใหญ่"ให้ไปนอนบนเตียงให้ได้ ..
แทวอนรีบแจ้นไปคนแรก ..เรื่องสาว ๆล่ะเขาไม่พลาดอยู่แล้ว ..ทั้งสองช่วยกันขนวัว จนไปกองบนเตียงได้ ..
" ..โหย ..หนักชิบ ...xxเลยว่ะ"เขาบ่นอุบ หลังจากนั้นก็เข้าสู่ความเงียบเชียบกระทันหัน ...
………………………………
………………………….
……………………
…………….
………
……
"หายนะแล้วไง ....เรียวเซรู้รึเปล่าว่าทำอะไรลงไป" โซฮีเริ่มเครียด
"นั่นสิ นายลืมไปแล้วเหรอว่าสิ่งที่น่าสยดสยองที่สุดคือผู้หญิง(ยกเว้นแฟนเพลง)" ซูยอนเตือนน้องชายที่กำลังเหงื่อแตกพลั่ก ... และทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกสุดขีด
"มันก็ไม่ผิดหรอก ถ้านายจะมีแฟนน่ะ ..แต่ ..นายยังเทียบชั้นปรมาจารย์คาสโนว่าแบบฉันไม่ได้ว่ะ จะโดนนักข่าวรุมทึ้งซะมากกว่า" แทวอนอวด
"เอ่อ.... พวกพี่ๆ เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วครับ ..คุณคนนี้น่ะ สลบอยู่ที่ชานชลาตอนที่ผมจะกลับพอดี ผมเลยจำเป็นต้องแบกเธอมาด้วย "
"นายตั้งใจจะเป็นพลเมืองดี ..ที่จะพาเพื่อนซวยสินะ" จุงฮุนจ้องหน้าน้องชายเขม็ง
"แล้วพวกนักข่าวล่ะ ..ถ้าปาปารัชชี่จับภาพนายแบกสาวนี่มาได้ พวกเราถึงจุดจบของจริงแน่"
"ไม่ต้องห่วงครับผมป้องกันตัวอย่างดี ..ตามที่พี่สอน"
" นี่เรียวเซ ..ฉันขอได้ป่ะ...อวบ ๆแบบเนี้ยฉันชอบ" แทวอนว่าพร้อมหัวเราะคิกคัก ขณะที่สายตาทุกคู่จ้องมาที่เขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ..
" ..อันตราย อันตราย ยังไงก็ไม่ปลอดภัย .." โซฮียังไม่เลิกประสาทหลอน
"พรุ่งนี้ผู้จัดการซุนจะมาตอน 8 โมง ...เรามีเวลาพอที่จะเอาส่งเธอกลับได้นี่ฮะ"
" ...แหมน่าเสียดายจัง .."คาสโนว่าตัวร้ายแอบกระซิบเบา ๆเพราะกลัวว่าถ้าเขาพูดดังไป คราวนี้ได้ตายของจริง
" .....แล้วคืนนี้ต้องนอนร่วมกับยัยนี่เนี่ยนะ .. กลิ่นเหล้าหึ่งเลย .."จุงฮุนพูดแล้วใช่ไม้เกาหลังเขี่ยตัวร่างที่นอนสลบสไลอย่างรังเกียจ
"ขอโทษนะครับที่ทำให้ทุกคนวุ่นวายกันไปหมด .."
"ใช่ นายควรจะสำนึกผิดซะ"
" ..เอาน่า โซฮี น้องมันแค่เป็นคนดีไปหน่อย" ซูยอนรีบเอาน้ำเย็นเข้าลูบก่อนที่ท่านหัวหน้าจะเทศน์เรียวเซถึงเช้า
…………
"นี่ ..ขนยัยนั่นไปนอนโซฟาเหอะ ..นั่นมันที่ของฉันนะโว้ยย" หนุ่มหน้าหวานโวยวายลั่นทำเอาเพื่อนอีก 4 ที่นอนดู"เทเลทับบี้" ภาคปลุกใจเสือป่าสะดุ้งกันหมด...
" ...อย่าเรื่องมากน่า ..รู้รึเปล่ายัยนั่นหนักกี่ตัน อยากย้ายก็ยกเองสิวะ" แทวอนตะคอกกลับ
"ทน ๆเอาน่าจุงฮุน.."
"ตัวเหม็นยังกับวัวตาย .." เขาอุดจมูกและค่อย ๆล้มตัวลงนอนข้างๆโดยไม่หันไปมองวัวแม้แต่น้อย
"แค่วัวเมาน่ะ .."โซฮี ..ลุกจากโต๊ะหนังสือ ดับไฟห้องนอนลง ..และเดินไปปิดทีวี
"ไว้ดูต่อพรุ่งนี้ ...เดี๋ยวตื่นไม่ทันผู้จัดการ"
เวลา 23.59 น.
"แว้กกกก …" ฉันกรี๊ดสุดเสียงด้วยความช็อคสุดชีวิต อะไรกัน ..ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ..ฉันเมาจนข่มขืนผู้ชายไปห้าคนเลยเรอะ!! ฉันค่อย ๆกวาดสายตาไล่เรียงไปทีละคน ...พวกนี้หน้าคุ้นมากๆ แต่เหมือนติดอยู่ตรงรอยหยักของสมองซักที่ 'เหมือนเคยเห็นที่ไหนอยู่บ่อยๆ..แต่นึกไม่ออกแฮะ ..'
ฉันเงยหน้ามองเพดาน และรอบ ๆตัว แสงไฟจากโคมไฟรางๆ พอจะทำให้ฉันเห็นอะไรบ้างเล็กน้อย จึงพอเดาได้ว่าที่นี่น่าจะเป็นคอนโดฯ หรือไม่ก็โรงแรมที่หรูหราทีเดียว..เอ๊ะ โรงแรมเหรอ ..เฮ้ย ไม่นะ ..ฉันน่าจะเชื่อที่ฮีบอนบอกแต่แรก ..โธ่..พรุ่งนี้ขึ้นหน้าหนึ่งแหงเลยฉัน
"ดับอนาถ น.ส.คิม(นามสมมุติ)โดนอุ้มข่มขืนหมู่โดยชายโฉดหน้ามืด 5 คน ...เบื้องต้นผู้ต้องหาทั้ง 5 กล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าน.ส.คิมนั้นไร้สติและสมยอมโดยไม่ขัดขืนใดๆ .."
มินอาจินตนาการหน้าหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวตัวโตอย่างหวาด ๆ .."ทำไงดี ๆ" ..มินอาทำอะไรไม่ถูก ..มีเพียงหัวข้อไร้สาระที่ผุดขึ้นมาในสมอง
ข้อ 1 ปลุกให้พวกนั้นมาเจรจาเรื่องวีดีโอที่อัดไว้ ..."มันต้องฆ่าปิดปากฉันแหง"
ข้อ 2 รีบย่องเบาชิ่งซะก่อน "ถ้าเกิดพลาดล่ะ ..."
โธ่ ..ยัยโง่เอ๊ยไม่น่าไปเมาเละเทะคาชานชลาแบบนั้นเลย ถ้านั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลากลับไปได้เธอจะรีบกลับตั้งแต่ขวดที่ 2 แล้ว ..
เธอค่อย ๆมองไล่ชายโฉดแต่ละคนผู้มีใบหน้าเกลี้ยงเกลากันราวกับก้นเด็ก ไม่ได้ดูคล้ายคลึงกับชายโฉดแบบที่เธอคิดเลยซักนิด ยิ่งมองยิ่งคุ้นตา ..แต่พอกำลังจะนึกออกดันมีอาการปวดหัวจี๊ด ๆ เพราะอาการเมาค้างขึ้นมาซะงั้น ..."เอาวะไม่เสี่ยงก็ต้องเสี่ยง ..รีบเผ่นก่อนดีกว่า" ..มินอาคิดในใจและกำหมัดอย่างมุ่งมั่น ..เธอปลีกตัวออกจากผ้าห่มผืนหนา ..
"งืออ~ ตุ๊กตาหมีจาปายหนายยย"
"อ..อึ๋ยย .."
มินอาถูกรั้งให้ลงไปนอนคุดคู้ใต้ผ้าห่มด้วยท่อนแขนใหญ่จากคนที่นอนอยู่ข้างเธอ ... เรียวแขนขาวผ่องมีกล้ามเนื้อแข็งแรงนั้นค่อย ๆกอดรัดตัวเธอให้แน่นขึ้นเรื่อย ๆ ...และรั้งคอเธอให้ไปซุกใต้คางของเขา
ใบหน้าเธอห่างกับเขาเพียงไม่กี่เซนติเมตร
" ..ฮ ..ฮึ้ยยย ..หลอกแต๊ะอั๋งฉันเหรอ "
มินอาคิดในใจอย่างคับแค้น ...หมอนั่นยังตักตวงความงดงามของเธอไม่หมดรึ ...หนอยแน่
แต่เธอยังไม่ละความพยายามเธอค่อย ๆแกะแขนเขาออก ..จนในที่สุดก็หลุดพ้นจากพันธนาการ
แต่ทว่า ..
" ..ตุ๊กตาหมี ...." แขนท่อนใหญ่ยังไม่เลิกราวีมินอา ...เธอถูกรัดเข้าไปอีกแล้ว ...คราวนี้อาการหนักกว่าเก่า ..ท่อนขาเรียวยาวของชายหนุ่มกำลังพาดมาที่ตัวเธอ ..และล๊อคไว้แน่หนา ..พลางซุกหน้าเข้ากับคอของมินอา ..
และตอนนี้เธอเริ่มหายใจไม่ออกซะแล้ว ..จะตายไหมเนี่ย
"หนอย ..หื่นนักใช่ไหม .. สูญพันธุ์ซะเถอะแก"
ในที่สุดมินอาตัดสินใจเฮือกสุดท้าย เธอค่อย ๆแทรกมือเข้าไปใต้ผ้าห่มของร่างที่รัดเธอไว้อยู่ .. และพยายามคลำหาจุดยุทธศาสตร์สำคัญ ที่มีอำนาจทำล้างสูงสุดในตัวผู้ชายทุกคน..
"จ ..เจอแล้ว .."
มินอาตะโกนในใจด้วยความลิงโลดและตัดสินใจกุมมันไว้แน่น ..จากนั้นออกแรงบีบสุดกำลัง!
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
เสียงที่แผดก้องราวกับวัวถูกเชือดดังขึ้นทำลายความเงียบสงัดยามนิทราของทุกคน
"พี่จุงฮุน..เกิดอะไรขึ้นครับ"
เรียวเซเด้งผึงขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียง ..
"ยัยโรคจิต ..!! มัน .."
ร่างใหญ่กำลังหน้าเขียว ..เขากำลังกำจุงฮุนน้อยไว้ด้วยความเจ็บปวด
"โวยวายอะไรอีกวะ จุงฮุน แกนี่ปัญหาเยอะจริงนะฮะ ..ฮ้าววว" แทวอนพูดพลางหาวหวอด
"มีอะไรเหรอ .." ซูยอนหยิบแตงกวาออกจาตา แล้วกระพริบตาปริบ ๆทดสอบความสดชื่นเปล่งปลั่ง
" .ย..ยัยนี่ ...จะข่มขืนฉัน"
"หา.."
ทุกคนอึ้ง ทึ่ง เสียว กันไปตามๆกัน ..
"โกหก ! นายต่างหากที่กำลังจะข่มขืนฉัน"
มินอาตะโกนลั่นอย่างเดือดดาล พร้อมทั้งใช้หมอนทุบจุงฮุน ตุบตับ ๆแบบไม่ยั้งมือ
"หยุดนะ ยัยบ้าใครจะไปข่มขืนวัวอย่างเธอ ..หน้าตาก็ปานนั้น ..หุ่นก็ยังกับวัวท้อง"
จุงฮุนพยายามปัดป้องทั้ง ๆที่อีกมือนึงยังคงพยุงร่างเจ้าหนอนน้อยไว้..
" ...แต่นายแกล้งละเมอแล้วมากอดฉัน ..อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ .."
"เธอเพ้อรึเปล่า ..ใครกอดใครหา"
ใบหน้าเขาฉาบสีเลือด แดงก่ำ..เขาทั้งโกรธและทั้งเจ็บมากๆ(โปรดออกเสียงแบบดัง พันกร)
"เอาล่ะทั้งคู่ เลิกเถียงกันซักที .."
"นายก็เป็นหัวหน้าแก๊งโจรโฉดใช่มั้ย .."
มินอาชี้หน้าโซฮีอย่างเอาเรื่อง ..'ต้องเป็นหมอนี่แน่ ๆรูปพรรสันฐานแสดงความเป็นหัวโจก'
"จ ..โจรโฉด"
พี่ใหญ่กลืนน้ำลายดังเอื๊อก ..หน้าออกหล่อใสปานนี้ ..มองตรงไหนเป็นโจรโฉด?
"เธอยังไม่สร่างเมาเหรอ ..นอนก่อนก็ได้นะ"
"ไม่มีทาง ..เดี๋ยวพวกนายก็จะถ่ายรูปฉันตอนเปลือยอีก ..เลวที่สุดเลย"
" เอ่อ ..เธอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า"
"ไม่ผิดแน่ ..พวกนายลากฉันมาที่นี่ ..แล้วก็รุม ..ฮึ้ยยยพวกมารสังคม อย่าอยู่เลย"
ยังไม่ทันที่ห้าหนุ่มจะแก้ตัว ..มินอาก็คว้าโคมไฟเตรียมจะฟาดลงกลางกบาลของทุกคน
"เดี๋ยวสิ ..ฟังพวกเราก่อนได้ไหม"
"พวกฉันไม่โง่พอที่จะข่มขืนวัวหรอกนะ"
"หนอยแล้วนายดีนักรึไง ..หน้ายังกับกระเทย ..แถมยังทำตัวทุเรศลามกอีก พวกนายก็ด้วย .."
มินอาไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น .. เธอจะใช้โคมไฟทุบหัวทุกคนที่เข้าใกล้เธอ..
"ไปกันใหญ่แล้ว ..คืออย่างนี้นะเธอสลบอยู่ที่ชานชลาน่ะ ..แล้วทีนี้เรียวเซก็ช่วยให้เธอมาพักที่นี่"
แทวอนเล่าในขณะที่ยังทิ้งระยะห่างเพื่อความปลอดภัยหนึ่งเมตร ..
" ..สลบเหรอ?"
มินอาพยายามนึกย้อนเรื่องราว ..แต่ก็ยังไม่ปล่อยให้โคมไฟห่างมือ
"คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ ..."
เวลา 20.15 ก่อนหน้านี้
หนุ่มร่างสูงราว 180 เซนติเมตร ใบหน้าละอ่อนใส ..ท่าทางทะมัดทะแมงแต่แฝงไว้ด้วยความลึกลับ(ก็มันเล่นใส่ทั้งแว่นดำ ทั้งหมวก)ยืนมองไปสุดสายตาของรางรถไฟอย่างร้อนรน เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วดูอีก
สีหน้านั้นแสดงออกถึงความกังวัลใจ..
เป็นเพราะไอเพื่อนตัวดีแท้ ๆ ..ชวนกินโน่นกินนี่จนรายงานเป็นอันต้องล่าช้ากว่าเวลาที่กะไว้
'โธ่เอ๊ย รถไฟเลทเหรอเนี่ย โดนรุ่นพี่เฉ่งแหงเลย'
เขาคิดพลางถูมือไปมาด้วยอากาศที่หนาวเย็น ...แม้จะเป็นเวลาที่ดึกพอสมควร แต่ผู้คนก็ยังพลุกพล่านอยู่ในสถานีรถไฟแห่งนี้อยู่ไม่ขาด เรียวเซมองไปรอบๆด้วยความเบื่อหน่าย
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตก้อนโตกองอยู่ที่เสาข้าง ๆเขานั่นเอง!
"เฮ้ย . .คนนี่หว่า"
ด้วยความที่เลือดเกาหลีเข้มข้นเขาจึงรีบรี่เข้าไปหาหญิงสาวที่นอนสลบไสลไม่ได้สติทันที
"คุณครับ ..คุณ .."
เรียวเซเขย่าตัวเธอ ..แต่ไร้ปฏิกิริยาตอบสนองจากเจ้าตัว ..เจ้าของร่างมีใบหน้ารูปไข่ซอยผมยาวระต้นคอ ดวงตากลมเล็กปกคลุมด้วยแพขนตาหนา กับริมฝีปากอิ่ม แต่สีหน้าเธอซีดกว่าคนปกติ
'หรือว่าเธอหนาวตายแล้ว'
เขาใช้มืออิงที่จมูกของเธอ ..มีลมหายใจอุ่น ๆแผ่วมากระทบมือของเขา ..
โล่งอกขึ้นมานิดหน่อยที่เธอยังไม่ตาย เขาพยายามจะขอความช่วยเหลือโดยการมองหานายสถานีหรือใครซักคนที่พอจะช่วยได้ ..แต่ทว่า ..
...วืดด
เสียงลมผ่านลิ่วกระทบใบหน้าเขา .."รถไฟมา!!!"
'เดี๋ยวสิ ..ถ้าเราพาเธอไปที่นายสถานี ..เขาต้องรู้แน่ว่าเราเป็นใคร ..ต่อจากนั้นนักข่าวจะแห่มาทำข่าว แต่ถ้าเราเอาเธอกลับไปด้วย..'
ตี๊ดด ตี๊ดด ..
เสียงประตูส่งสัญญาณว่าใกล้จะปิดแล้ว โดยที่ไม่มีเวลาคิด..เขาแบกเธอวิ่งเข้ารถไฟฟ้าไปในทันที..
ระหว่างทางเรียวเซถูกมองด้วยสายตาหวาดกลัวจากคนบนรถไฟ เพราะนอกจากการแต่งตัวที่ลับ ๆล่อ ๆแล้วเขายังแบกผู้หญิงที่กำลังสลบไปด้วย ...
'รุ่นพี่ครับ ผมคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบนี้'
…….
"….ส่วนฉันแค่ลากเธอมานอนบนเตียง ..เธอก็หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย"
" ...เอ่อ ..แล้วตกลงไม่ได้มีอะไรเสื่อมเสียเกิดขึ้นเหรอ"
มินอาถามเสียงอ่อย ..สีหน้าเธอต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันเป็นคำตอบ ..
'ตกลง ..เรื่องทั้งหมดเธอคิดไปเองหรอกเหรอเนี่ย'
"เป็นไงล่ะยัยหมูตอนเอ๊ย ..ตีโพยตีพายว่าตัวเองโดนข่มขืน ..สำคัญตัวเองผิดแท้ ๆ"
จุงฮุนได้ทีรีบซ้ำเติมมินอาที่หน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด
" ...แต่นายละเมอจริงๆนะ ..นายพูดถึงตุ๊กตาหมีอะไรก็ไม่รู้"
ทันทีที่สิ้นประโยคเสียงหัวเราะก๊ากของทุกคนก็สนั่นลั่นห้องทันที ..
"อ๋อ ..ไอหมีอึนซกน่ะนะ .."
"มันละเมอติดมาตั้งแต่เด็กแล้วแหละ ...นี่ไงต้นเหตุ"
แทวอนคว้าตุ๊กตาหมีขนาดบิ๊กไซส์เป็นเจ้าหมีตัวสีขาวหม่น ๆ
ผูกกระดิ่งที่คอด้วยริบบิ้นสีแดงขึ้นมา ทำให้ทุกคนถึงบางอ้อทันที
" ว่าแต่พวกนายนี่หน้าคุ้น ๆนะ ..."
"แน่นอนอยู่แล้วแหละ ..เพราะพวกเราคือ ...อุ่บ"
ไม่ทันไรปากเจ้ากรรม ก็หาเรื่องอีกแล้ว ดีที่โซฮีไหวตัวทันรีบอุดปากเขาไว้ก่อน
"พวกเราอยู่มหาวิทยาลัยโซลเหมือนเธอแหละ ...เธออยู่คณะอะไรนะ"
ซูยอนที่สังเกตุไปเห็นเข็มกลัดของมหา'ลัยที่เสื้อของมินอาพอดีจึงหาทางหนีทีไล่ได้ทัน
"อักษรฯ"
มินอาตอบอย่างงง ๆ ไอที่ว่าคุ้น ..ไม่ได้คุ้นที่มหาวิทยาลัยซักหน่อย ..
"ใช่ ๆพวกเราอยู่คณะนิติฯน่ะ" พ่อคุณยังไหลลื่นไปต่อได้แบบเนียนๆ
"งั้นเหรอ ..พวกนายคงหัวดีกันเนอะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว ...แถมยังเร้าใจด้วยนะ" แทวอนหยอดมุขกะล่อน
"ยังไงก็ขอบใจมากนะ ..แล้วก็ขอโทษด้วยเรื่องที่ .."
"เธอต้องชดใช้!!!!ถ้า ..ถ้ามันตายละก็ .."
จุงฮุนลั่น...เกิดมาแม้แต่แม่เขายังไม่เคยลงโทษเขาแบบนี้เลย ..
"เรื่องนั้นฉันถือว่าเจ๊ากันย่ะ"มินอาหันไปแหวเป็นคำตอบ
"เอ่อ ..เอาเป็นว่าฉันขอบคุณ ..."
" ต้องขอบคุณเจ้าเรียวเซโน่น ..."
" ...ขอบคุณนะ .. ร..เรียวเซ ฉันเรียกถูกใช่มั้ย" มินอาหันไปหาหนุ่มหน้าใสที่ยิ้มตอบกลับมาอย่างเขิน ๆ
จู่ๆใจเขาก็เต้นแรงผิดปกติ ..เธอไม่ใช่คนสวยหยาดเยิ้มอะไรนักหนานี่ ..
แต่ดารา-นักร้องสาว ๆที่เขาเจอมาทำไมไม่ทำให้เขาใจเต้นได้ขนาดนี้นะ
"ไม่เป็นไรหรอก ..เอ่อ ..คุณ ..?"
"นามินอาน่ะ"
มินอายิ้มน้อย ๆทำให้เรียวเซยิ่งหน้าแดงมากกว่าเดิม และเริ่มลุกลามไปถึงใบหูด้วย
'..ไม่เบาแฮะน้องชายเรา'แทวอนกระซิบกับเพื่อนอีกสามคนอย่างรู้กัน
'ขอเบอร์เลยสิ ..ขอเบอร์เลย' คาสโนว่าตัวร้ายแอบส่งซิกให้น้องชาย
"เอ่อ งั้นฉันขอตัวกลับละนะ พวกนายก็ด้วย ต้องรีบไปเรียนแต่เช้าไม่ใช่เหรอ"
'..เร็วเข้าสิ ..นายกำลังจะพลาดนะโว้ย' แทวอนเริ่มสะกิดน้องชายหนักเข้า จนเขาทำอะไรไม่ถูก
"เอ่อ ..มินอา .."
"เรื่องตอบแทน พรุ่งนี้ฉันจะเลี้ยงเนื้อย่างพวกนายนะ ..พวกนายรู้จักร้านโพยองข้างมหาลัยใช่มะ "
" คือว่านี่มันดึกแล้ว ..กลับพรุ่งนี้ดีกว่านะ"
.'...โธ่เอ๊ย ..ห่วยชะมัดเลยเรียวเซเอ๊ยย' แทวอนเริ่มขัดใจ ..
"แค่นี้ก็รบกวนมากแล้วล่ะ ..อีกอย่างพวกนายก็เป็นผู้ชาย"
"แต่ว่า .."
"อะไรเหรอ .."
'ทนไม่ไหวแล้ววุ้ย ..' เขายัวะ .ปรมาจารย์ขอออกโรงเองเลยดีกว่า
"เรียวเซจะบอกเธอว่า ..แถวนี้มีเรื่องไม่ค่อยดีเกิดขึ้นน่ะ เมื่อสองอาทิตย์ก่อนพวกโจรแถวนี้มันลากสาวนักศึกษาไปรุมโทรมกลางพงหญ้าเวลาประมาณนี้แหละ ..ไม่ใช่แค่ 1 นะ ...แต่รุม 10 ต่างหาก ..สภาพแย่เลยแหละ ..แล้วจากนั้นมันทำไงรู้ป่ะ .." แทวอนเว้นช่วงเพิ่มความระทึกใจ
"ทำไง?"
"มันชำแหละผู้หญิงคนนั้นเป็นชิ้น ๆแล้วเอาไปทิ้งถังขยะข้างตึกนี่!!!"
"หา ...โหดชะมัด"
'เสร็จไปอีกราย หึหึ ผู้หญิงน่ะ ร้อยทั้งร้อยกลัวโจรฆ่าข่มขืนทั้งนั้นแหละ ยิ่งตอกใข่ใส่สียิ่งสยอง'
แทวอนแอบยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
"กลับพรุ่งนี้ดีกว่านะ .." ยูซอนช่วยเสริมอีกแรง
" ..แต่ .."
มินอารู้สึกตะขิดตะขวงในใจ ..มันจะไม่ดูแย่ไปหน่อยเหรอที่ผู้หญิงจะนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายตั้ง 5 คน ..แต่ละคนก็หล่อใสไร้ที่ติซะขนาดนี้ ..ไม่เธอก็พวกเขานั่นแหละที่จะคิดอะไรมิดีมิร้าย
"เธอคงไม่อยากเป็นศพที่สองใช่มั้ย มินอา"
"มันก็ใช่แต่..."
"พวกนั้นน่ะน่ากลัวจะตาย ..คิดดูสิ 10 คน ..แถมยังใช้สปาต้าอันเท่านี่ ...เฉือนเธอจนเละเป็นชิ้นๆเลือดสาดกระจาย ...ศพเน่าเฟะหนอนรับประทาน"
เขาออกท่าทางให้สมจริงกว่าเก่า ..ทำเอามินอาหน้าซีดไปทีเดียว
" ...ฉันรู้น่าว่าเธอกลัว ..อย่าฝืนใจตัวเองเลย"
แทวอนยังไม่ละความพยายาม คาสโนว่าอย่างเขาจะมายอมแพ้อะไรง่าย ๆแบบนี้ได้ยังไงกัน
"เปล่า ..คือ ..ฉันไม่ได้กลัวโจร ..ฉันกลัวผี"
ทุกคนแทบหงายหลังตึง ..มุขนี้เขาใช้หลอกสาวมานักต่อนักแล้ว ..กลัวจนไม่กล้ากลับทุกราย ..
สำหรับมินอา ..ถือว่าสำเร็จแต่ออกจะผิดจุดประสงค์ไปเยอะ มินอาไม่ได้กลัวโจรเลยแม้แต่นิดเดียว ..
เรื่องที่เขาปั้นขึ้นมาล้มเหลวครั้งแรก
" ..ร ..เหรอ กลัวผีหรอกเหรอ"
ทุกคนกลั้นหัวเราะกันแทบไม่ไหว ..เห็นหน้าแทวอนผิดหวังครั้งแรก มีความสุขจริงๆ
ปกติมันจะคอยเยาะเย้ยคนอื่นเสมอ ..ครั้งนี่โดนเองซะบ้างคงสำนึกไปอีกนาน
"งั้นคืนนี้รบกวนด้วยแล้วกัน..แต่ฉันขอจองโซฟานั่นนะ"
'เอาวะ อย่างน้อยก็สำเร็จไปหนึ่งขั้น ที่เหลือลุยต่อเองนะเรียวเซน้องรัก'
เป็นอันว่าคืนนั้นมินอาจำต้องนอนค้างห้องเดียวกับห้าหนุ่มโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ได้ใกล้ชิดกับซูปเปอร์สตาร์สุดฮอตของเกาหลีเข้าซะแล้ว ..
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>
ปล. เริ่มมาตอนแรกก็เล่นเอาหนุ่มๆเหงื่อตกกันแล้วนะคะ ...ตอนต่อไปจะวุ่นวายแค่ไหนคลิกตอน 2 เลยค่า
ความคิดเห็น