Falling sky | Fanfic One Piece 「Doflamingo x Oc」

ลำดับตอนที่ #1 : 01 | เธอผู้กระแทกใส่เขา

01

เธอผู้กระแทกใส่เขา

            การพบพาน....มันคือสิ่งที่แสนสั้น

            เข้ามาแล้วจากไป หลุดลอยโดยง่ายดั่งสายลม ครั้งนึง—เขาเคยพบเจอกับเด็กสาวผู้หนึ่ง เธอที่บัดนี้ราวกับภาพฝันในสายหมอก ยามเมื่อย้อนนึกถึงก็ยังตราตรึงและแสนคนึงหา

ย้อนไปเมื่อห้าปีก่อน

            ณ ทะเลโลกใหม่ ประเทศแห่งเสียงดนตรีที่อบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้นานาพรรณ  ที่ใจกลางเมืองของภูเขาหินสูง มันคือที่ตั้งของพระราชวังอันโออ่า หากลองมองทางเดินทอดยาวอันสลักซับซ้อนก็จะพานพบกับทวารประตูบานใหญ่  เบื้องหลังของประตูบานนั้นคือห้องประชุมโต๊ะยาวที่แน่นขนัดด้วยความเคร่งเครียดจากบุรุษที่อยู่หัวโต๊ะ

            การอภิปรายความเห็นไม่ลงรอยที่ถกกันยาวนานร่วมค่อนวัน ปัญหาที่ต้องแก้หลายอย่างทำให้ราชาผู้ปกครองเดรสโรซ่าแห่งนี้มาถึงขีดจำกัด

            มือหนาทุบลงไปที่โต๊ะดังปัง ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา มีเพียงความเงียบเข้าปกคลุมห้องกับเสียงเปิดหน้าต่าง และร่างของบุรุษสูงสุดหายสู่สายตาเหล่าผู้บริหาร

            โดฟลามิงโก้หลีกหนีจากความน่าเบื่อหน่ายออกมาด้านนอก ขาเรียวยาวเกินมนุษย์ไต่ตามก้อนเมฆทีละก้อน ทีละก้อน และพุ่งทะยานพาตนเองขึ้นไปเหนือฟากฟ้าที่ปรากฏเพียงทะเลสีขาว เบื้องหน้าคืออาทิตย์อัสดงที่หลอมรวมกับบรรยากาศ จนออกมาเป็นผืนฟ้าหลากสีสันตระการตา ที่แห่งนี้ช่างเงียบสงบพาลให้ความร้อนรุ่มก่อนหน้าของเขาทุเลาลง  ชายหนุ่มสูดความสดชื่นผ่านจมูกเข้าปอด ดื่มด่ำกับทิวทัศน์ธรรมชาติ

            หากเป็นความสูงขนาดนี้—จะไม่มีเสียงใดสอดแทรกให้เขาระคายหูอย่างแน่นอน

            ทว่า—ความสุขเล็กๆของเขากลับถูกฉกชิงไปในชั่วพริบตา เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างหล่นกระแทกใส่กลางหลังเต็มๆ จนเสียการควบคุม โดฟลามิงโก้เทดิ่งลงเบื้องล่าง มุ่งไปยังแผ่นมหาสมุทรสีฟ้าผืนใหญ่ ขืนผู้มีพลังพิเศษแบบเขาตกลงไปมีหวังไม่ได้หายใจอีกแน่ และเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนัก ตรงจุดที่เขาตกดันมวลเมฆน้อยเกินกว่าจะพยุงให้ตัวเองเดินไต่ตามเส้นด้ายจากพลังของตน

            สุดท้ายเขาก็โหม่งพื้นโลกด้วยความเจ็บแสบ  โชคดีหน่อยที่พื้นด้านล่างเป็นพื้นทราย แต่มันก็ไม่ได้นุ่มพอให้เขาหล่นแบบสบายๆเท่าใดนัก  ชายหนุ่มเงยหน้าที่ปักจมกับกองทรายขึ้น แว่นตากันแดดสุดที่รักของเขาแหลกไม่เป็นชิ้นดี ตอนจังหวะที่กระแทกพื้น เขาได้ยินเสียงมันแตกดังกร๊อบ

            มันแตกคาหน้าเขาเลย

            โดฟลามิงโก้ลุกขึ้นปัดฝุ่นและถอดเสื้อคลุมขนนกสีชมพูสะบัดทรายออก  จากนั้นก็สอดส่องสายตาหาเจ้าสิ่งที่ทำให้เขาต้องร่วงตกจากฟ้าราวนกปีกหัก ใกล้เคียงนั้นเอง—เขาพบกับเด็กสาวคนหนึ่งนอนหลับตาพริ้มสบายใจอยู่  เธอมีผมยาวสลวยสีเฉกเช่นเดียวกับท้องฟ้ายามนี้ สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา ผิวขาวผ่องราวไข่มุกละเอียด

            เขาเขยิบไปใกล้มากขึ้น และไม่ลังเลที่จะใช้เท้าเขี่ยเธอ  “เฮ้ย....อย่าแกล้งหลับ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้”

            สิ้นประโยค ร่างบางภายใต้เสื้อเชิ้ตหลวมโพรกค่อยๆเอนกายขึ้น และส่งน้ำเสียงหวานปนยียวนให้ชายเบื้องหนา  “ตายล่ะ.....รู้ด้วยเหรอคะว่าแกล้งน่ะ”

            “แต่ว่านะ—“  เด็กสาวเอียงคอแสร้งทำหน้าเศร้าสร้อย  “ใจร้ายจังที่ใช้เท้าเขี่ยสุภาพสตรีแบบนี้ คุณนกสีชมพูไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยค่ะ”

            “เหอะ.....ทำไมฉันต้องสุภาพกับยัยผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ ที่จู่ๆมาทำคนอื่นเจ็บตัวด้วย”  โดฟลามิงโก้แค่นเสียงหัวเราะ  เขาไม่จำเป็นต้องสุภาพกับใครโดยเฉพาะผู้หญิง

            “เจ็บตัว?”  เธอเอนตัวซ้ายทีขวาที ใช้สายตาสำรวจเขาตั้งตัวหัวจรดเท้า แล้วก็พุ่งใส่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็วจนเขาล้มกองกับพื้นทราย

            เด็กสาวยื่นหน้าไปใกล้อีกฝ่าย เลื้อยมือจากหน้าท้องเป็นลอนขึ้นไปเรื่อยๆ เรื่อยๆจนมาถึงใต้ซี่โครง จากการประเมิน ท่าทางกระดูกซี่โครงเขาจะหัก พอรู้ดังนั้นเธอไม่ลังเลที่จะใช้มือออกแรงจิกส่วนที่ช้ำม่วง

            ความเจ็บแล่นแตะปลายประสาท โดฟลามิงโก้จัดการปัดมือเด็กสาวกระเด็น ไม่มีสีหน้าอารมณ์ใดเคลือบแฝงจากคนตรงหน้า มีเพียงริมฝีปากที่เหยียดยิ้มส่งมอบให้แทน  “อ๋า—ขอโทษนะคะ แค่แตะเบาๆ ไม่คิดว่าคุณจะเจ็บจนดิ้นพล่านขนาดนี้”  กับประโยคที่กวนประสาทในความคิด

            อะไรของยัยนี่....วอนกระตุกเส้นความอดทนเขาเสียจริงนะ

            ถ้ามันขาดขึ้นมา อย่าร้องหาความเมตตาจากเขาทีหลังละกัน

            พอเห็นสีหน้าของชายหนุ่ม เธอจึงกล่าวอย่างนุ่มนวลเพื่อบรรเทาอารมณ์ขุ่นเคืองที่แปะเด่นบนใบหน้าเขา “ใจเย็นสิคะ ฉันแค่อยากรักษาคุณเท่านั้นเอง”

            เด็กสาวพูดแบบนั้นแล้วก็สะบัดข้อมือตัวเองกร๊อบแกร๊บ จัดการจัดกระดูกตนเองให้เข้าที่  เมื่อครู่ตอนเขาปัดมือเธอ มันรุนแรงมากพอที่สามารถทำให้ข้อมือเธอหักได้  จากนั้นเธอเขยิบเข้าใกล้ชายหนุ่มอีกครั้ง โน้มหน้ากรอกกระซิบข้างใบหู

            “อยู่นิ่งๆนะคะ”

            “คิดจะทำอะไรของเธอ”  โดฟลามิงโก้นิ่วหน้า พยายามลุกหนีแต่ไม่สามารถออกแรงขยับได้แม้แต่น้อย เพียงแค่สบนัยน์ตาสีฟ้าลึกล้ำประดุจห้วงราตรี เขาถูกสะกดการเคลื่อนไหวไม่ต่างอะไรกับเหยื่อโดนอสรพิษจ้อง เด็กสาวเลื่อนตัวเองต่ำลง หยุดชะงักตรงตำแหน่งที่เขาบาดเจ็บ เธอใช้ริมฝีปากจุมพิตไปที่บริเวณช้ำม่วง

            ลมหายใจและลองอองความชื้นที่พรั่งพรูออกมารดผิวกายทำให้รู้สึกดีพิกล  เขาก้มมองใบหน้าที่ค้างอยู่ตรงนั้นจนเธอเลื่อนสายตาขึ้นสบ

            และเธอก็ละตัวออกห่างถาม “ยังเจ็บอยู่ไหมคะ?”

            พอโดนถามแบบนั้น โดฟลามิงโก้จึงสำเหนียกได้ว่าอาการปวดแสบต่างๆนาๆ รวมถึงรอยช้ำทั้งปวงถูกขจัดออกไปจนหมดราวกับเขาไม่เคยกระดูกหักมาก่อน

            เขาหายแล้ว?

            “เธอเป็นผู้ใช้พลังผลปีศาจ....”  โดฟลามิงโก้ถามสิ่งที่กังขาในใจ

            ซึ่งเด็กสาวแค่ยิ้มและกำลังลุกยืน ทว่า—ผมกระจุกนึงของเธอดันพันกับกระดุมเสื้อของเขาจนยุ่งเหยิง  โดฟลามิงโก้เอื้อมมือไปแก้ผมพวกนั้น แต่ยิ่งแก้ ผมสีฟ้าของเธอยิ่งมัดเป็นปมจนแก้ไม่ออก

            ช่วงเวลาที่เกือบชุลมุนวุ่นวายและน่ารำคาญ แต่แล้วเด็กสาวกลับล้วงมือเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงของเขา เธอคว้าเอามีดที่เขาพกติดไว้มาตัดผมของตัวเองขาดวิ่น  ปล่อยผมสีฟ้าที่ติดมือเป็นกระจุกหลุดลอยตามกระแสลม ไม่ได้ทำสีหน้ายินดียินร้ายอะไร เพียงแค่ยิ้มเหมือนเดิมเท่านั้น

            ช่างเป็นผู้หญิงที่พิศวงเสียจริง

            “ฉันอานาเอล—”  แล้วก็บอกชื่อของตัวเองโต้งๆ เลือกสถานการณ์การแนะนำตัวได้ผิดโดยแท้

            อานาเอลก้มตัวและส่งยื่นมือให้เขา  “คุณล่ะชื่ออะไรคะ”

            โดฟลามิงโก้มองมือบางนิ่ง เขาหมางเมินการหยิบยื่นเล็กๆของเธอ และสามารถลุกยืนได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องให้ใครมาช่วย  ตอนนี้เขากำลังจัดระเบียบความคิดตัวเอง ต่ออะไรหลายๆอย่าง ต่อเด็กสาวที่ยิ้มแป้นหน้าด้านๆให้เขา แต่ตอนนี้—สิ่งที่เขาสนใจที่สุดเห็นจะเป็นพลังของเธอ

            มันมีประโยชน์

            “ฉันโดฟลามิงโก้”  เขาฉีกยิ้มตอบ  “เธอน่ะ—สนใจ......”

            “ว้าว!”  ขณะที่เขากำลังเอ่ยปากชักชวน จู่ๆเธอก็ร้องขัดขึ้นมา

            “ฉันเพิ่งสังเกตค่ะ”  อานาเอลกระโดดโลดเต้น รั้งคอชายหนุ่มแล้วยื่นหน้าไปหา ใช้นัยน์ตาสีน้ำเงินรัตติกาลสบคู่สนทนา และเกลี่ยนิ้วออกแรงกดเบ้าตาเขาเบาๆ “ถึงคุณจะไม่มีคิ้ว แต่ตาของคุณสวยมากเลยนะคะ”

            ชายหนุ่มสะบัดหน้าหนีออกจากฝ่ามือเล็ก  ผู้หญิงที่ชื่ออานาเอลแค่ทำใบหน้าพิลาสราวสนุกสนาน ส่งสายตาที่โดฟลามิงโก้ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเธอกำลังคิดอะไร ผิดกับเขาที่เหมือนโดนปั่นประสาทเล่น

            “ขอไปอยู่ด้วยได้ไหมคะ”  อานาเอลพูดพลางเลื่อนมือแตะคางตัวเอง  “อย่างน้อยก็ช่วยรับผิดชอบที่ทำข้อมือหักหน่อยนะคะ พอดีรักษาตัวเองไม่ได้ค่ะ”

            “แล้วก็....”  เธอเว้นระยะคำพูด ฉีกยิ้มตาหยี ทำหน้าเปี่ยมสุขเกินจะบรรยาย

            “สนใจมากๆเลย” พูดช้าๆ เน้นยำทีละคำ จงใจตอกย้ำให้เขาได้ยิน

            “คุณ-น่ะ-ค่ะ”

            โดฟลามิงโก้กระพริบตาเชื่องช้า เขาได้ยินทุกถ้อยคำที่เธอกล่าว มันมีความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในจิตใต้สำนึก จากนั้นเขาค่อยๆเหยียดมุมปากจนกลายเป็นรูปจันทร์เสี้ยวและระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

            อ่าห์—ท่าทางเขาจะไปเก็บนังบ้าเข้าให้แล้ว

            หึ....แต่มันโคตรถูกใจเลย

        เฮียมางงๆอึนๆในตอนแรก ไหงลงเอยที่ถูกใจซะได้ล่ะนั่น 

            คาร์น้องอานาเอล พยายามให้ออกแนวตามไม่ทัน ดูทำอะไรเร็วไปหมด ไม่สามารถคาดการณ์ในตัวน้องได้เลย ดูล่องลอย ฟุ้งๆและอยากให้กวนปนขี้แกล้งธรรมชาติ  สุดท้าย.....ไรท์ก็ดันแต่งออกมาเป็นโทน psycho แทนนุ่มฟูซะได้  และเดี๋ยวไรต์จะกลับมาแก้คำผิด รวมถึงเกลาคำอีกทีนะคะ 

        ขอบคุณคุณรีดที่หลงเข้ามาด้วยนะคะ

TB