ll หัวขโมยแห่งบารามอส ll หลังจากสงครามเอเดน-เดมอส

ลำดับตอนที่ #47 : ๐๐ช่วงเวลาที่ยาวนาน - มุ่งหน้าสู่...๐๐ 100% ค่า

แอ๊ดด!!~



เสียงประตูถูกเปิดออก พร้อมกับร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง



\"พี่ลอเรนซ์ฮะ\" เสียงเฟรินดังลั่นห้อง แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นสายตาดุๆที่โรเวนส่งมาให้ ก็หุบปากลงทันที



\"มีอะไรหรอเฟริน\" โซมาเนียถาม



\"คือว่าพี่ลอเรนซ์ล่ะฮะ\" เฟรินถามด้วยน้ำเสียงที่ลดลงมาให้เบากว่าเดิม



\"ไปแล้ว\" โซมาเนียตอบพลางยิ้มเศร้าๆ



\"ไปแล้ว!!\" เฟรินทวนคำด้วยความตกใจ



\"ใช่ไปแล้ว\" โซมาเนียย้ำอีกครั้ง



\"แล้วพี่ลูคัสล่ะฮะ\" เฟรินถามต่อ



\"อยู่นั่นไง\" โซมาเนียพูดพลางชี้ไปที่เตียง เฟรินมองตามมือของโซมาเนียไป แล้วก็พบลูคัสนั่งอยู่บนเตียด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ



\"พี่ลูคัสเป็นอะไีีรฮะ\" เฟรินถามต่อ



\"ช็อค\" โซมาเนียตอบสั้นๆ แล้วทั้งห้องก็เงียบไป คิ้วเรียวสวยของเจ้าตัวยุ่งขมวดเข้าหากัน



\"เราไปตามพี่ลอเรนซ์กัน\" เฟรินพูดออกมาในที่สุด



\"จริงหรอเฟรี่ จะไปตามหาลอรี่หรอ\" ลูคัสที่ได้ยินว่าจะไปตามหาลอเรนซ์ถามด้วยน้ำเสียงสดชื่นกว่าเดิม



\"อืม ใช่ฮะ แต่ก็คงต้องรอจนกว่าจะปิดภาคเรียน\" เฟรินตอบ



\"ปิดภาคเรียน อีก 2 อาทิตย์\" โซมาเนียแย้งขึ้นมา



\"ผมรู้ฮะ แต่เราจะไปตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะงั้นก็คงต้องรออย่างเดียว\" เฟรินพูด



\"แต่...........\" โซมาเนียทำท่าจะแย้งขึ้นมา แต่ลูคัสก็มาขัดไว้ซะก่อน



\"ไม่เป็นไรหรอกโซมี่ อีก 2 อาทิตย์เอง\" ลูคัสพูดอย่างร่าเริง โซมาเนียมองลูคัสแวบหนึ่ง ก่นจะพยักหน้าตกลง



\"งั้นผมจะจัดการเรื่องเดินทางเองนะฮะ\" เฟรินพูดและเดินออกจากห้องไป



\"นานแน่ใจหรอลูคัส\" โซมาเนียถามอย่างเป็นห่วง



\"แน่สิ พวกนายกลับไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว\" ลูคัสพูด



\"แต่ว่า.............\" โซมาเีนียทำท่าจะพูดขึ้นมา โรเวนจึงจับไหล่เธอเบาๆ โซมาเนียพยักหน้าเข้าใจ



\"งั้นเราไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่\" โซมาเนียพูด ลูคัสพยักหน้า แล้วยิ้มให้ทั้งสอง ก่อนที่ร่างทั้งสองจะหายไป



ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่กลับกลายเป็นเศร้าหมองอีกครั้ง ความหนาวเหน็บเริ่มเกาะกินหัวใจ ไม่เคยคิดว่าห้องนี้จะกว้างและหนาวขนาดนี้ ห้องที่ไม่มีนายมันหนาวอย่างนี้เลยหรอลอรี่



นายมีเหตุผลอะไรที่จากฉันไป ฉันทำอะไรไม่ดีให้นายอย่างนั้นหรอ ฉันทำผิดอย่างนั้นหรอ ถ้างั้นฉันขอโทษนะ ได้โปรดเถอะ ได้โปรดกลับมาอยู่เคียงข้างฉันอีกสักครั้ง ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ถ้าเพียงแค่นายจะกลับมาอยู่กับฉัน



---------------------------------------------------------------------------------------------------------



ช่วงเวลาสองอาทิตย์ช่างเนิ่นนานเสียจริง ลูคัสเฝ้าแต่นับวันให้ถึงวันปิดภาคเรียนเร็วๆ ทุกวันนี้เขาไม่อยากกลับไปนอนที่ห้องเลย เขาไม่อยากจะเห็นภาพลอเรนซ์วิ่งไปวิ่งมา



\"ลูจัง ลูจัง\" เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ทำให้ลูคัสหลุดจากภวังค์ทันที



\"มีอะไรหรอลิซ\" ลูคัสหันไปถามหญิงสาว



\"คือว่านี่ ลูเรนซ์\" ลิซพูดพลางยื่นลูกสุนัขสีขาวสะอาดให้ลูคัส



\"ขอบใจนะที่ช่วยดูแลให้\" ลูคัสพูดพลางรับลูกสุนัขมาไว้ในมือ



\"ไม่เป็นไร งั้นฉันขอตัวก่อนนะ\" ลิซพูด ลูึคัสพยักหน้า แล้วหญิงสาวก็เดินจากไปทันที



ลูคัสนั่งลูบหัวลุกหมาเล่นอยู่อย่างนั้นนานมาก จนลูกหมาหลบไป เค้าจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องเรียนเพื่อเข้าสอน



\"ว้าว พี่ลูคัสนั่นลูกหมาใครฮะ\" เฟรินร้องขึ้นเมื่อเห็นลูคัสอุ้มลูหมาเข้ามา



\"ของพี่เองแหละเฟรี่\" ลูคัสตอบ



\"ชื่อไรหรอฮะ\" เฟรินถามพลางลูบหัวลูกหมาอย่างเอ็นดู



\"ละ..ลูเรนซ์\" ลูคัสตอบ เฟรินพยักหน้า



\"เอาล่ะนั่งที่ได้แล้ว จะเริ่มเรียนแล้ว\" ลูคัสพด เฟรินึงปล่อยมือจากลูกหมาแล้วเดินไปนั่งที่ของเธอ



\"วันนี้เราจะเรียน..............................\" ชั่วโมงเรียนที่ยาวนานผ่านไปเรื่อยๆ จนหมดคาบในที่สุด



\"พี่ลูคัสฮะ พี่ลูคัส\" เฟรินเรียก เมื่อเห็นว่าลูคัสกำลังจะเดินออกจากห้อง



\"มีอะไรหรอเฟรี่\" ลูัคัสถาม



\"เรื่องเดินทางผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะฮะ\" เฟรินพูดเสียงใส



\"อืม ขอบใจนะ\" ลูคัสพูดแล้วเดินจากไปพร้อมกับลูเรนซ์



ในที่สุดวันปิดภาคเรียนก็มาถึง พวกเฟรินยุ่งกันมากเลยก่อนงานนี้ เพราะเป็นกำลังสำคัญของป้อม จากวันนี้พวกเธอก็จะได้ไปเที่ยวแอเรียสแล้ว ดีใจจัง



\"เอาล่ะ ขึ้นเกีวยนกันเถอะ\" เฟรินพูดอย่างอารมณ์ดี แล้ววิ่งขึ้นเกีวยนไปคนแรก ตามด้วยคิลและคาโล



\"เฟรี่ ไม่ต้องรีบก็ได้\" ลูคัสพูดแล้วเดินตามขึ้นเกวียนไป



เมื่อทุกคนขึ้นเกวียนเสร็จแล้ว เกวียนไม้เก่าๆก็เคลื่อนที่ออกจากบริเวณโรงเรียนพระราชา ไปตามถนนที่ปูด้วยอิฐสีแดง แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในเกวียน รอบข้างเป็นทุ่งดอกไม้สีเขียวขจี ดอกไม้กำลังเบ่งบานรับฤดูใบไม้ผลิ



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



~ไปที่แอเรียส~



เอริกส์และลอเรนซ์มาถึงพระราชวังตอนประมาณตี 3 กว่า ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว เอริกส์จึงพาลอเรนซ์ไปพักที่ห้องเก่าที่เธอเคยอยู่สมัยยังเด็ก



ห้องยังคงสะอาดเช่นเดิม แม้เวลาจะผ่านไปหลายสิบปี แต่ก็ยังมีคนคอยดูแลทำความสะอาดให้เสมอ ข้าวของก็เปลี่ยนไปตามอายุของเจ้าของห้อง



\"เจ้าหญิงทรงพักที่นี่ก่อนะพระเจ้าค่ะ เดี๋ยวตัวเช้ากระหม่อมจะให้นางกำนังมารับใช้\" เอริกส์พูดขึ้น



\"อืม\" ลอเรนซ์รับคำ

\"งั้นกระหม่อมขอตัว\" เอริกส์พูดแล้วออกจากห้องไป



ลอเรนซ์ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ใบหน้าของลูคัสยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่ไปไหน ภาพอดีตเก่าๆไหลเวียนผ่านไปและผ่านมา จนเธอเผลอหลับไปในที่สุด



เช้าวันใหม่ที่อากาศสดใส แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้อง ลอเรนซ์ลุกขึ้นมาจากเตียงเตรียมเดินเข้าห้องน้ำ แต่นางกำนัลก็ถลาเข้ามาหาเธอซะก่อน



\"เจ้าหญิงหม่อมฉันดีใจจริงๆเพคะที่ได้พบเจ้าหญิงอีก\" นางกำนัลคนนั้นพูด ดูจากท่าทางแล้วเธอคงอายุราว 40 ได้แล้วล่ะ



\"คุณ....\" ลอเรนซ์เอ่ยปากจะถาม แต่นางกำนัลก็ขัดขึ้นอย่างรู้ทัน



\"หม่อมฉันชาเนียเพคะ เป็นแม่นมของเจ้าหญิง\" เธอกล่าวแนะนำ



\"คุณเป็นแม่นมของฉันหรอ\" ลอเรนซ์ถามอย่างงงๆ



\"ใช่เพคะ หม่อมฉันเลี้ยงเจ้าหญิงมาตั้งแต่พระองค์ทรงประสูติ\" ชาเนียกล่าวอธิบาย



\"อืม งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ\" ลอเรนซ์พูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป



ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ลอเรนซ์ก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว ผมสีทองยาวสลวยมีน้ำหยดลงมา เพราะยังเช็ดผมไม่แห้งเมื่อชาเนียเห้นเข้าก็ถึงกับอุทานออกมา



\"ว้าย เจ้าหญิง ทำไมออกมาทั้งอย่างนั้นล่ะเพคะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก\" ชาเนียพูดพลางเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้ลอเรนซ์



\"ก็ฉันไม่มีชุดใส่หนิ\" ลอเรนซ์ตอบ



\"ทำไมไม่บอกหม่อมฉันล่ะคะ จะได้เอาเข้าไปให้\" ชาเนียพูดพลางบ่นต่ออีกยาวเหยียด ลอเรนซ์ก็ตั้งใจนั่งฟังแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้



\"เอาล่ะค่ะเสร็จแล้ว\" ชาเนียพูด ระหว่างการเช็ดผม ลอเรนซ์กับชาเนียก็คุยกันเรื่องต่างๆมากมาย



\"ขอบคุณค่ะ\" ลอเรนซ์พูดแล้วลุกขึ้นยืน



\"เดี๋ยวหม่อมฉันจะเอาเสื้อผ้ามาให้นะเพคะ\" ชาเนียพูดแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าในตู้



\"ได้แล้วเพคะ\" ชาเนียพูดพลางยื่นชุดกระโปรงยาวกล่อมเท้าสีขาวสะอาดให้ลอเรนซ์ ลอเรนซ์รับชุดไว้แล้วเดินเข้าไปใส่ชุด



\"คุณชาเนียคะ ช่วยรูดซิปให้หน่อยได้มั้ยคะ\" ลอเรนซ์ถาม ชาเนียพยักหน้าแล้วอ้อมไปข้างหลังรูดซิปให้



\"งั้นไปพบฝ่าบาทเลยนะเพคะ\" ชาเนียพูด



\"ท่านพ่อน่ะหรอ\" ลอเรนซ์ถาม ชาเนียพยักหน้า



\"งั้นก็ไปกันเถอะ\" ลอเรนซ์พูด แล้วชาเนียพูดเดินนำทางลอเรนซ์ออกไปที่ห้องอาหาร



ที่ห้องอาหารโตะขนาดใหญ่วางอยู่กลางห้อง คิงริชาร์ดนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ สนมซ้ายขวานั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือ ที่ว่างด้านขวามือที่ถูกเว้นไว้ และเอริกส์ที่นั่งจากที่ว่างนั้น



\"ยินดีต้อนรับกลับบ้านลอเรนซ์\" ริชาร์ดพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พระธิดาที่เขารักที่สุดที่ถูกส่งไปให้คนอื่นเลี้ยงตั้งแต่เยาว์วัยนัก ได้กลับมาหาเขาอีกครั้ง จะมีครั้งไหนั้ยที่เขาจะรู้สึกมีความสุขเท่านี้



\"เพคะ\" ลอเรนซ์รับคำ



\"นั่งสิ\" ริชาร์ดพูด ลอเรนซืจึงเดินไปนั่งลงตรงที่ว่างข้างเอริกส์



\"ขอบใจเจ้ามากนะเอริกส์ ที่พาลอเรนซ์กลับมาหาข้า\" ริชาร์ดหันไปพูดกับเอริกส์ที่นั่งยิ้มอยู่



\"มิได้กระหม่อม มันเป็นหน้าที่\" เอริกส์กล่าว แล้วลุกขึ้น ดึงเก้าอี้ออกมาให้ลอเรนซ์นั่ง



\"แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็อยากจะขอบคุณเจ้า\" ริชาร์ดพูด



\"พระเจ้าค่ะ\" เอริกส์รับคำ



\"งั้นเริ่มทานอาหารกันดีกว่านะ\" ริชาร์ดพูด แล้วการรับประทานอาหารก็เริ่มขึ้น ทุกคนทานอาหารอย่างเงียบๆไม่มีใครปริปากออกมาซักคำ จนกระทั่งนางกำนัลคนหนึ่งเดินเข้ามาให้ห้องอาหาร



\"เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวล เจ้าชายคาโล วาเนบลี และคิลมัส ฟีลมัสมาขอพบเจ้าหญิงเพคะ\" นางกำนัลกล่าวเสียงเรียบ



\"อ้าว หลานชายข้ามาเยี่ยมรึ เชิญเขาเข้ามาสิ\" ริชาร์ดพูดอย่างอารมณ์ดี



นางกำนัลพยักหน้ารับ แล้วเดินออกจากห้องอาหารไป ไม่ถึง 10 นาทีต่อมาเฟริน คิล และคาโลก็เดินตามนางกำนัลเข้ามา ริชาร์ดยิ้มและกล่าวทักทายทั้งสามอย่างเป็นมิตร



\"ยินดีต้อนรับ  ลมอะไรหอบหลานมาถึงที่นี่ล่ะ คาโล\"



\"กระหม่อมมาหาพี่ลอเรนซ์พระเจ้าค่ะ\" คาโลตอบ



\"พูดธรรมดาก็ได้\" ริชาร์ดพูดพลางทำสีหน้าไม่พอใจ



\"ครับ\" คาโลรับคำ



\"ว่าไงเฟลิโอน่า เจ้าก็มาหาลูกสาวข้าเหมือนกันหรอ\" ริชาร์ดหันไปถามหญิงสาวที่กำลังมองไปรอบๆอย่างสนใจ



\"เพคะ\" เฟรินสะดุ้งเฮือกก่อนตอบ



\"งั้นลอเรนซ์ กินข้าวเสร็จแล้วก็ช่วยพาทั้งสามไปเดินเล่นหน่อยแล้วกันนะ\"



\"เพคะท่านพ่อ\" ลอเรนซ์รับคำ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินนำรุ่นน้องทั้งสามออกไป



------------------------------------------------------------------------------------------------------------



\"มีอะไรหรอเฟริน ตามมาหาพี่ถึงนี่\" ลอเรนซ์ถามขึ้นขณะพาทุกคนชมสวนสวยในเขตพระราชวังแห่งแอเรียสที่สวยงาม เฟรินที่กำลังเพลิดเพลินกับสวนสวยหันกลับมายิ้มให้หญิงสาวน้อยๆ ก่อนเอ่ยปากพูดออกมา



\"ก็พี่เล่นหนีมาไม่บอกเลยนี่ฮะ ใจร้ายมากเลย\"



\"พี่ขอโทษ แต่มันเร่งด่วนจริงๆ พี่ต้องขอโทษจริงๆนะ\" ลอเรนซ์พูด แต่น้องสาวคนสวยกลับไม่ได้สนใจจะฟังแม้แต่หน่อย เธอยังคงมองไปข้างหน้าอย่างไม่ใส่ใจสิ่งที่ได้ยิน



\"พี่ใจร้ายมากนะฮะ ไม่ใช่แต่กับพวกผม แต่มีอีกคน ที่เขาอยากพบพี่ใจจะขาด\" เฟรินเปรยช้าๆ แล้วหันกลับมาสบตาหญิงสาวเป็นครั้งแรกตั้งแต่จากกันมา



\"ใคร??\" ลอเรนซ์ถามอย่างสงสัย ยังมีคนที่คิดถึงเธออยู่หรอ ยังมีคนที่อยากพบเธออย่างนั้นหรอ



\"ออกมาสิฮะ\" เฟรินพูดช้าๆ แล้วชายหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังลอเรนซ์ นัตย์ตาสีดำดูเศร้าสร้อย แต่เมื่อเห็นหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้า รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างห้ามไม่อยู่



\"ละ..ลูคัส\" เสียงที่เปล่งออกมาอย่างยากเย็น ลอเรนซ์มองผู้มาเยียนตาค้าง ก่อนจะปรับให้เป็นปกติเหมือนเดิม



\"งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะฮะ\" เฟรินพูดแล้วลากเพื่อนรักทั้งสองออกจากสวนไปทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มและหญิงสาวอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคน



แดดตอนเที่ยงวันเจิดจ้า ลมร้อนโชยอ่อนๆอยู่รอบๆตัว ต้นไม้และใบไม้ไหวไปตามแรงลม ตั้งแต่พวกเฟรินจากไป ไม่มีใครเอื้อยเอ่ยอะไรออกมา ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป จนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ลอเรนซ์จึงปริปากพูดก่อน



\"นายมาทำอะไร\"



\"ฉันก็มาหานายไง\" ลูคัสตอบด้วยเสียงที่ร่าเริงเหมือนเดิม แต่ใบหน้าของหญิงสาวกลับเย็นชา จนตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจ ว่าหล่อนรังเกลียดเขารึเปล่า



\"มาหาฉัน?? ทำไม\" ลอเรนซ์ถามต่อด้วยเสียงเย็นอย่างไม่เป็นมิตร



\"คือว่าฉันมีอะไรจะบอกนาย\" ลูคัสพูดอย่างจริงจังกว่าเดิม



\"ฉันไม่อยากฟัง นายกลับไปเถอะ\" ลอเรนซ์พูดอย่างเย็นชา แล้วหันหลังให้ลูคัส



\"ทำไมล่ะ\" ลูคัสถามด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด



\"ท่านจงกลับไปเถอะ เราไม่อยากฟังอะไรทั้งสิ้น\" ลอเรนซ์เปลี่ยนสรรพนามการพูดอย่างสิ้นเชิง \"ท่านจงลืมมันไปซะเถิด สิ่งต่างๆที่ได้เกิดขึ้นเมื่อครั้งอดีต ถือซะว่าแค่ฝันไป ปล่อยให้เวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป เฉกเช่นหัวใจของท่านที่จะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา จงลืมว่าเคยมีคนอย่างเราอยู่บนโลกนี้\" ลอเรนซ์พูดพลางสะกัดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา



\"ไม่ได้ ฉันลืมเธอไม่ได้หรอกนะ ขอร้องล่ะ\" ลูคัสพูดพลางโอบกอดหญิงสาวจากข้างหลัง น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูสั่นเครือ แต่ลอเรนซ์ก็ไม่กล้าพอที่จะหันกลับไปมอง



\"ปล่อยเถอะ เราต้องไปแล้ว ขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ\" ลอเรนซ์เอ่ยออกมาอย่างไม่ตรงกับใจ ทั้งๆที่ต้องขัดขืน แต่เธอกลับไม่มีแรง แม้แต่จะยกมือขึ้นมา



\"ไม่นะ ฉันไม่ปล่อยให้เธอจากฉันไปเด็ดขาด\" ลูคัสกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น \"เพราะว่า..เพราะว่า.............\"  



................................................................................................................................................................................................................................................



เย้!!



ในที่สุดมูนก็อัพจบซะที



คอมบ้านมูนหายเสียแล้วล่ะค่ะ



โชคดีจังเลย ^^



LoVE EveRYoNE So MuCH!!





                                                                                   >>Minnie~Moonie<<