ll หัวขโมยแห่งบารามอส ll หลังจากสงครามเอเดน-เดมอส

ลำดับตอนที่ #40 : ++ข่าวจากโรเวน++

ดวงตาของลอเรนซ์เบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นผู้มาเยียน แต่จากใบหน้าตื่นตระหนกก็กลับกลายเป็นใบหน้ายิ้มแย้มตามปกติ



\"ไงลอเรนซ์ไม่เจอกันนาน สวยขึ้นนะเนี่ย\" โซมาเนียพูดหยอกเพื่อนสาวที่เคยเป็นหนุ่มหล่อมาก่อน



\"ขอบใจ ถ้าเลือกได้ฉันคงไม่อยากเป็นอย่างนี้หรอก\" ลอเรนซ์พูดพลางนั่งลงบนเตียง แล้วกุมท้อง



\"เป็นอะไรรึเปล่า\" โซมาเนียถามอย่างเป็นห่วง



\"ไม่เป็นไรน่า\" ลอเรนซ์ตอบ



\"ไหน ขอดูหน่อย\" โซมาเนียพูดแล้วเริ่มลงมือเปิดเสื้อลอเรนซ์ แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน



\"จะทำอะไรก็เกรงใจฉันหน่อยสิ\" โรเวนพูดอย่างหัวเสีย ที่สองสาวทำเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องอย่างนั้นล่ะ



\"โทษทีๆ นายออกไปรอข้างนอกก่อนแล้วกัน\" โซมาเนียพูดพลางเริ่มลงมือต่อ โรเวนส่ายหน้าน้อยๆ แล้วเดินออกจากห้องไป



เขายืนพิงกำแพงห้องอยู่นาน เสียงโครมครามดังลอดออกมาจากในห้องไม่หยุด การต่อสู้ภายในห้องยังคงดำเนินต่อไป



โครม!!



เพล้ง!!



ป๊าบบ!!



\"โซมาเนีย เบาๆมือหน่อยก็ได้\" โรเวนตะโกนเข้าไปบอก



\"โอเค\" โซมาเนียตะโกนตอบกลับมา แล้วหลังจากนั้นเสียงต่างๆก็เงียบลง โรเวนถอนหายใจ แล้วยืนพิงกำแพงต่อไป



~ย้อนกลับมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องเมื่อกี้นี้~



\"ลอเรนซ์ ฉันขอดูนิดเดียวเอง จะหวงทำไมกันนักกันหนานะ\" โซมาเนียพูโพลางดึงเสื้อลอเรนซ์ขึ้น แต่ลอเรนซ์ก็เอามือมาดึงลงเหมือนเดิม



\"ไม่เอา ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร\" ลอเรนซ์พูด แต่โซมาเนียก็ยังไม่ยอมเลิก



\"งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ\" โซมาเนียพูด แล้วการต่อสูระหว่างสองสาวก็เริ่มขึ้น



โครม!! (หนังสือที่อยู่หัวเตียงตกลงพื้น)



เพล้ง!! (เสียงแก้วน้ำที่อยู่ข้างเตียงตรงลงพื้น)



ป๊าบบ!! (ดิ้นกันจนตกเตียง แถมโซมาเนียเอาหมอนตีหัวลอเรนซ์ T^T)



\"แฮ่ก แฮ่ก จะให้ดูได้รึยัง\" โซมาเนียพูดพลางหอบ



\"แฮ่ก แฮ่ก จะอยากดูอะไรกันนักกันหนานะ\" ลอเรนซ์พูดพลางหอบอย่างเหนื่อยไม่แพ้กัน



\"ฉันอยากดู\" โซมาเนียยังยืนยันหนักแน่นเหมือนเดิม



\"เอางั้นก็ได้\" ลอเรนซ์พูดแล้วเปิดท้องให้ดู



\"ไปทำอะไรมาเนี่ย\" โซมาเนียพูดอย่างอึ้งๆ เมื่อเห็นบาดแผลทื่ท้องของลอเรนซ์



\"เปล่า แค่หกล้มเฉยๆ\" ลอเรนซ์ตอบอย่างไม่ใสใจเท่าไหร่



\"หกล้มงั้นหรอ ทำไมแผลมันเป็นอย่างนี้ล่ะ ฉันไม่เชื่อหรอก\" โซมาเนียพูดพลางเริ่มสำรวจบาดแผล



\"ไม่มีอะไรหรอกน่า\" ลอเรนซ์ตอบ



\"อืม โดนของมีคมบาดลงไปลึกพอสมควร มีโรคประจำตัวตั้งแต่เด็กๆด้วยหนิ ไม่เคยเห็นออกอาการเลยซักครั้ง แล้วก็อืม........ฉันมีวิธ๊รักษานะ\" โซมาเนียพูดอย่างอารมณ์ดี



*^* ทำความเข้าใจกันหน่อยนะคะ โซมาเนียเป็นหมอค่ะ เก่งมากๆด้วย อาจจะเก่งกว่าลุงหมอเทวดาโอเดลก็ด้ายนะคะ



\"ยังไง\" ลอเรนซ์ถามอย่างสงสัย



\"ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่กินยานิดหน่อยก็หายแล้วล่ะ แต่มันก็คงจะเป็นแผลเป็นนะ แต่ฉันมีวิธีทำอยู่ รับรองได้ว่าเหมือนเดิมไม่มีผิด\" โวมาเนียพูดบรรยายอย่างตื่นเต้น ความจริงแล้วเธอไม่ค่อยจะเจอกับคนไข้อาการอย่างนี้ซะเท่าไกร่ เพราะฉะนั้นก็เป็นเรื่องธรรมดามากที่เธอจะดีใจผิดปกติ



ส่วนลอเรนซ์ก็นั่งอึ้งอยู่ เธอไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนเธอจะเก่งขนาดนี้ ขณะลุงหมอเองยังบอกว่าอาจจะไม่หาย แต่นี้เพื่อนเธอกลับเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุกสนาน ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจริงๆ



\"เอาล่ะๆ ฉันมีเรื่องสำคัญมากมาบอกนาย เกือบลืมแล้วมั้ยล่ะ เดี๋ยวฉํนไปเรียกโรเวนก่อนนะ\" โซมาเนียพูโล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวอีกคนหนึ่งนั่งงงอยู่



แอ๊ดด!!



ประตูห้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง โซมาเนียกับโรเวนเดินเข้ามาในห้อง หลังจากประตูห้องปิดสนิทแล้ว ลอเรนซ์ก็เริ่มพูดขึ้นก่อน



\"ว่าไงล่ะ มีอะไรจะบอกฉันหรอ\" ลอเรนซ์ถาม



\"อืม นายตั้งใจฟังดีๆนะ\" โรเวนพูด



\"ก็ว่ามาสิ\" คนที่รอฟังอยู่นานเริ่มหัวเสีย



\"อืม คือว่าหลังจากที่ฉันกับโซมาเนียเข้าๆออกห้องสมุดแต่ละเมืองเป็นว่าเล่นมา 2 อาทิตย์เต็มๆ พวกเราก็เข้าไปที่ห้องสมุดที่วังเจมิไน แล้วก็พบหนังสือเล่มหนึ่งเข้า มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับการเปลี่ยนร่างและการคืนร่าง......\" โรเวนพูดแล้วมองลอเรนซ์อย่างอยากให้สารภาพอะไรบางอย่าง



\"ว่ามาสิ\" ลอเรนซ์ยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง ถามต่อไป



\"แล้วเราก็พบวิธีทำให้นายกลับไปเป็นผู้ชาย แต่นายแน่ใจหรอว่าไม่มีอะไรอยากจะบอกเรา\" โรเวนถาม



\"แน่ซะยิ่งกว่าแน่\" ลอเรนซ์ตอบอย่างมั่นใจ แต่ลึกๆในใจแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะบอก แต่เธอบอกไม่ได้จริงๆ



\"งั้นก็ได้ เราจะทำพิธีกันวันที่พระจันทร์เต็มดวงที่หน้าป้อมนะ แล้วก็ของที่ต้องเตรียมก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เอง\" โรเวนพูด



\"เอางั้นก็ได้\" ลอเรนซ์ตอบ



\"ในเมื่อนายตกลงก็ดี เดี๋ยวฉันไปบอกลูคัสนะ\" โซมาเนียพูดพลางทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ลอเรนซ์ก็ห้ามไว้ก่อน



\"ขอร้องล่ะ ขอร้องจริงๆ อย่าบอกลูคัส\" ลอเรนซ์พูดด้วยน้ำเสียงข่มขื่นพอสมควร



\"นายแน่ใจหรอ ว่าไม่อยากให้ลูคัสรู้\" โซมาเนียถาม



\"อืม อีก 2 อาทิตย์เจอกันแล้วกันนะ\" ลอเรนซ์พูด



\"อืม แล้วเดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องยารักษาให้แล้วกันนะ ช่วงนี้ก็ทนเจ็บไปก่อนแล้วกัน\" โซมาเนียพูด ลอเรนซ์พยักหน้า



\"เอาล่ะ คงได้เวลาที่พวกเราจะไปแล้ว แล้วเจอกันนะ\" โรเวนพูด แล้วร่างของโซมาเนียและโรเวนก็หายไป พร้อมกับประตูที่เปิดออก



\"ลอรี่ อ้าวไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ\" ลูคัสถามขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวนั่งอยู๋กับพื้น แทนที่จะอยู่บนเตียง



\"ไม่มีอะไร แล้วลิซล่ะ\" ลอเรนซ์ถามหาหญิงสาวอีกคนที่ไม่ได้กลับมาด้วยกัน



\"อ๋อ กลับห้องไปแล้วล่ะ\" ลูคัสบอกแล้วเดินมาช่วยพยุงลอเรนซ์ให้ลุกไปนั่งที่เตียง



\"ขอบใจ\" ลอเรนซ์พูดโดยพยายามจะไม่มองหน้าลูคัส



\"ลอรี่ เป็นอะไรรึเปล่า\" ลูคัสถามอย่างเป็นห่วง



\"ไม่เป็นไร นายไปกินข้าวเถอะ นี่ก็เย็นมากแล้ว\" ลอเรนซ์พูดเปลี่ยนเรื่อง



\"เอางั้นก็ได้ รออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันไปเอาอะไรมาให้กิน\" ลูคัสพูด



\"อืม ขอบใจ\" ลอเรนซ์พูด แล้วลูคัสก็เดินออกจากห้องไป



-----------------------------------------------------------------------------------------



ท่ามกลางค่ำคืนที่สายฝนโปรยปรายไปหมดทุกหนทุกแห่ง ความมืดเข้าครอบคุมทั้งอย่าง หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างห้อง ด้วยตาคู่สวยของเธอเศร้าหมอง หยาดน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตา รอเวลาที่จะไหลออกมา



ภาพในอดีตกำลังย้อนกลับมาทำร้ายเธออีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม แม้จะอยากให้มันเป็นเพียงความฝันก็ตาม แต่ความจริงก็คือความจริงที่ไม่ว่าใครก็เปลี่ยนไม่ได้



\"ขอโทษนะ ฉันขอโทษจริงๆ\" หญิงสาวพร่ำแต่ขอโทษอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด



คนที่เธอรัก คนคนนั้น คนที่ให้ทุกสิ่งมุกอย่างแก่เธอ ทั้งความเป็นเพื่อน ความเชื่อใจ ความเป็นห่วง รวมทั้งความรักที่หาที่ได้ก็ไม่ได้แล้ว มันช่างเป็นความทรงจำที่ดีเกินกว่าที่เธอจะสามารถลบเลือนมันออกไปจากจิตใจได้จริงๆ



ฉันสัญญาต่อให้เวลาจะผ่านไปนานซักแค่ไหน ฉันก็จะไม่ลืมว่าเคยได้รักคนอย่างเขา คนที่ทำให้ยิ้มได้ ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจ คนที่สอนทุกสิ่งทุกอย่างให้ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณ.......



และในที่สุดน้ำตาที่หญิงสาวพยายามกลั้นนักหนาก็หลั่งไหลลงมาอาบแก้มเนื้อสวยของเธอ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะร้องไห้เพื่อเขา น้ำตาครั้งสุดท้ายนี้ เธออยากจะร้องให้มันสุดๆไปเลย



ก๊อก ก๊อก!!



เสียงเคาะประตูดังขึ้น หญิงสาวแบนสายตาไปมองที่ประตู ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ



\"ใครคะ\"



\"ฉันเองลอรี่ เปิดหน่อยสิ\" เสียงลูคัสดังตอบกลับมา ลอเรนซ์จึงรีบเช็ดน้ำตา แล้วเดินไปเปิดประตูให้



\"วันนี้คนเยอะมากเลยล่ะลอรี่ ต่อแถวตั้งนานแน่ะ\" ลูคัสบ่นให้ลอเรนซ์ฟัง



\"ลูคัส นายลืมแล้วหรอ ว่านายเป็นอาจารย์นะ ไม่ใช่นักเรียน ทำไมต้องต่อแถวซื้อด้วยล่ะ\" ลอเรนซ์พูดพลางกลั้วหัวเราะ



\"ใช่สิ ลืมไปเลย\" ลูคัสพูด



\"เอาเถอะ แล้ววันนี้มีอะไรกินบ้างล่ะ\"  ลอเรนซ์ถามพลางชะโงกหน้าไปมองที่ถาดอาหารอย่างสนใจ



\"ก็มีแต่ของที่นายชอบทั้งนั้นเลยล่ะ\" ลูคัสตอบพลางยื่นถาดให้ลอเรนซ์



\"อืม แล้วนายไม่กินหรอ\" ลอเรนซ์ถาม ขณะยื่นมือไปรับถาดจากลูคัส



\"ไม่ล่ะ ฉันกินแล้ว\" ลูคัสตอบ



\"งั้นฉันกินล่ะนะ\" ลอเรนซ์พูด ลูคัสพยักหน้า ลอเรนซ์จึงเริ่มลงมือกินอาหาร ลูคัสก็นั่งจ้องหญิงสาวกินข้าวอย่างมีความสุข



\"มองอะไรน่ะ\" ลอเรนซ์ถามขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามีคนมองอยู่



\"เปล่าหรอก เห็นนายกินข้าวได้อย่างนี้ ฉันก็ดีใจ\" ลูคัสตอบพลางยิ้มให้หญิงสาว



\"อืม\" ลอเรนซ์ตอบ แล้วกินข้าวต่อไป



-------------------------------------------------------------------------------------------



\"งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ\" ลอเรนซ์พูด ลูคัสที่นั่งจิบน้ำชาอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง



\"อืม เชิญ\" ลูคัสตอบ แล้วจิบน้ำชาต่อ



ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ลอเรนซ์ก็ออกมาจากน้ำ ผมสีทองยาวสลวยเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ลูคัสมองลอเรนซ์ตาค้าง O_O



\"นายไปอาบต่อสิ\" ลอเรนซ์พูด ทำให้สติของลูคัสกลับมาอยู่ที่เดิม



\"อืม\" ลูคัสพูด แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป



ลอเรนซ์นั่งลงที่เตียง ขณะเช็ดผมไปได้นิดหน่อย เธอก็หยุดมือ แล้วนั่งคิดอะไรเพลินไปเรื่อย จนเผลอหลับไปในที่สุด ลูคัสออกมาจากห้องน้ำ เห็นลอเรนซ์นอนหลับทั้งที่ผมยังไม่แห้ง ก็ยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปลงมือปลุกหญิงสาว



\"ลอรี่ ตื่นก่อน มาเช็ดผมให้แห้งก่อน แล้วค่อยนอน\" ลูคัสพูดพลางเขย่าตัวหญิงสาว



\"อืม..ไม่เอาน้า\" ลอเรนซ์ละเมอออกมา



\"ลอรี่ ตื่นๆ\" ลูคัสยังคงพยายามปลุกต่อไป ถ้าไม่บอกก็คงไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ตื่นยากมากพอสมควรเลยล่ะ แต่ก็ไม่เท่าเฟรินหรอก



\"ฉัน..ขะ..ขอโทษนะลูคัส\" ลอเรนซ์ยังคงละเมอต่อไปโดยไม่รู้ตัว



\"ขอโทษเรื่องอะไรหรอ ลอรี่\" ลูคัสถามอย่างสงสัย



\"ฉันขอโทษที่.........................................\"



......................................................................................................................................................................................



มูนมาอัพให้แล้วนะคะ



เด๋วนี้มูนอัพได้วันละนิดเดียวเองค่ะ



เพราะการบ้านเยอะๆมากเลย



ยังไงก็ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ



มูนไปก่อนนะ



บายค่า



มูนรักคนอ่านมากมายเหมือนเดิมน้า





                                                                                         >>Minnie~Moonie<<