ลำดับตอนที่ #33
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ๐๐รู้ความจริง - รู้สึกไม่เหมือนเดิม๐๐ อัพแล้วค่า
\"คือว่านะ พวกเราค้นหาเจอวิธีที่พวกชายชุดดำทำให้นายเป็นผู้หญิงแล้ว\" โรเวนเริ่มพูด ลอเรนซ์ก็ต้องใจฟังเต็มที่ แต่โรเวนก็หยุดไป
\"พวกมันทำยังไง\" ลอเรนซ์ถามอย่างสงสัย
\"ยาวิเศษ ส่วนผสมมันยุ่งยากมาก เมื่อกินเข้าไปแล้วจะสลบไป แล้วพอตื่นขึ้นมาก็จะกลายเป็นอีกเพศหนึ่งทันที\" โรเวนพูดอธิบายอย่างสั้นๆได้ใจความ
\"แล้ววิธีแก้ล่ะ\" ลอเรนซ์ถาม
\"วิธีแก้หรอ..เอ่อ\" โรเวนพูดอย่างลำบากใจ
\"ทำไม\" ลอเรนซ์ถามต่อ
\"คือว่ามันไม่มีวิธีแก้น่ะสิ\" โรเวนตอบ
\"นายว่าไงนะ นายล้อเล่นรึไง\" ลอเรนซ์ลุกขึ้น แล้วพูดอย่างไม่เชื่อหู
\"ฉันพูดจริงเสมอ\" โรเวนพูดยืนยันหนักแน่น
\"มัน..มันไม่จริง..ใช่มั้ย\" ลอเรนซ์พูดแล้วทิ้งตัวลงบนพื้นห้องอย่างหมดแรง
\"เราเสียใจจริงๆลอเรนซ์\" โซมาเนียพูดปลอบใจ
\"มะ..มัน ฮึก ไม่จริง\" ลอเรนซ์พูด หยาดน้ำตาค่อยๆไหลลงมาตามแก้มของหญิงสาว ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่เหมือนกับว่าไหลเท่าไหร่ก็คงไม่มีวันหมด
\"ใจเย็นๆนะลอเรนซ์ มันน่าจะมีวิธีอื่นอยู่นะ ใจเย็นๆ\" โซมาเนียพูด แต่ดูเหมือนว่าลอเรนซ์จะไม่ได้ฟังแม้แต่น้อย
\"ออกไป!!\" ลอเรนซ์ตะโกนเสียงดังลั่น
\"ลอเรนซ์...\"
\"ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า!!\" ลอเรนซ์ตะโกนอีกครั้ง
\"ก็ได้ นายทำใจให้สบายเถอะนะลอรี่\" ลูคัสพูดแล้วพยักหน้าให้พวกโรเวนออกจากห้องไป
\"ฮือๆ\" หลังจากทุกคนออกไปแล้ว ลอเรนซ์ก็ร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ น้ำตาไหลออกมาจนเปื้อนพื้นห้องไปหมด แต่เธอก็ยังร้องต่อไปอย่างไม่สนใจ
~หน้าห้อง~
\"เอาไงดีล่ะ\" โซมาเนียพูดน้ำเสียงแฝงด้วยความเป็นห่วงลอเรนซ์เต็มที่
\"ร้องไห้อย่างนี้ มาตั้งนานแล้วนะ\" โซมาเนียพูดต่อ เสียงร้องไห้ที่ดังไม่หยุด มาหลายชั่วโมงแล้ว ทำให้พวกเขารู้สึกเป็นกังวลมาก
\"ฉันก็ไม่รู้\" โรเวนพูดพลางครุ่นคิดอย่างหนัก
\"พวกเราคงทำอะไรไม่ได้หรอก คงต้องปล่อยให้ร้องจนพอใจนั่นแหละ\" ชิวาสพูด
\"อืม งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ แล้วค่อยเอากลับมาให้ลอเรนซ์\" โซมาเนียพูดเสนอขึ้นมา ทุกคนพยักหน้า แล้วเดินจากไป โดยหารู้ไม่ว่าพวกเขาคิดผิดอย่างมากที่ถึงลอเรนซ์ไว้คนเดียว
หลังจากเสียงข้างนอกเงียบลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ลอเรนซ์ก็ปราดน้ำตา แล้วลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนเปิดหนังสือเล่มใหญ่หาอะไรบางอย่าง
\"เจอแล้ว\" ลอเรนซ์พูดขึ้น พลางก้มดูอย่างสนใจ แล้วเธอก็เริ่มปรุงบางสิ่งขึ้นมา มันเป็นยาที่มีสีใสเหมือนน้ำเปล่า ไม่มีกลิ่น ไม่มีสี ไม่มีรส
\"ขอโทษนะลูคัส\" ลอเรนซ์พูดก่อนจะดื่มยาแก้วนั้นลงไป แล้วเธอก็ล้มลงพร้อมกับแก้วที่ตกลงพื้น
เพล้ง!!
เสียงแก้วตกพื้นแตกดังออกมาถึงทางเดินข้างนอก
\"เสียงอะไรน่ะ\" ชิวาสพูดอย่างสงสัย
\"ลอรี่!!\" ลูคัสร้องออกมาอย่างตกใจ แล้วรีบวิ่งไปทีห้องทันที
เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นลอเรนซ์นอนอยู่บนพื้น ที่ริมฝีปากมีเลือดสีแดงไหลออกมา ดวงตาของเธอหลับพริ้มเหมือนคนนอนหลับ แต่เธอไม่หายใจแล้วเท่านั้นเอง
\"ลอรี่!!\" ลูคัสร้องอีกครั้ง แล้วรีบวิ่งไปประคองหญิงสาวทันที
\"นายทำอะไรน่ะ นายทำอย่างนี้ทำไม\" ลูคัสพูดเสียงดังลั่น น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ซาตานผู้ไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร กลับมาร้องไห้เพราะผู้หญิงคนเดียวอย่างนั้นหรอ
\"ลอเรนซ์!!\" โซมาเนียที่วิ่งตามมาเห็นสภาพเพื่อนของตัวเองก็ได้แต่ทรุดนั่งลงกับพื้น แล้วน้ำตาก็ไหลพรากออกมา เช่นเดียวกันซาตานที่กอดร่างหญิงสาวไว้
\"ชิวาสไปตามคาโลมา บอกเอาคฑามาด้วย\" โรเวนพูดเสียงดังลั่น ปลุกให้ชิวาสตื่นจากอาการตกใจ ชิวาสพยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไปทันที
หลังจากนั้นไม่กี่นาที คาโล เฟริน คิล ก็มาถึงพร้อมกับคฑาพิพากษา และตามด้วยฝูงลิงป้อมอัศวินอีกเป็นโขยง
\"พี่ลอเรนซ์!!\" เฟรินร้องออกมาอย่างตกใจ หลังจากเห็นลอเรนซ์ที่อยู่ในอ้อมแขนของซาตานหนุ่มและลูคัสที่กอดหญิงสาวแน่นไม่ยอมปล่อย
ส่วนพวกที่ไม่รู้เรื่องก็ได้แต่งงเป็นไก่ตาแตกกับคำพูดของเฟริน
\"เกิดอะไรขึ้นฮะ\" เฟรินหันไปถามโรเวนที่อยู่ข้างๆ
\"เอาไว้เล่าที่หลัง คาโลเรียกลุงหมอออกมาด่วน\" โรเวนตอบเฟริน ก่อนจะหันไปพูดกับคาโลต่อ คาโลพยักหน้าแล้วเรียกลุงหมอออกมาดูอาการลอเรนซ์ทันที
\"ลอเรนซ์เป็นยังไงบ้างลุงหมอ\" โซมาเนียถามอย่างร้อนใจ
\"กินยาฆ่าตัวตาย ยานี้มีฤทธิ์แรงมาก กินเข้าไปแล้วก้จะตายทันที\" ลุงหมอพูดอธิบาย
\"แล้วมีวิธีรักษามั้ย\" โรเวนถาม พลางหันไปมองเพื่อนสาวที่นอนอยู่บนเตียงกับเพื่อนชายอีกคนที่หม่ออกห่างเลยแม้แต่น้อย ยังคงกอดร่างไร้วิญญาณนั้นไว้ เหมือนหญิงสาวยังมีชีวิตอยู่
\"มี แต่ก็รับปากไม่ได้หรอกนะ ว่าจะฟื้นรึเปล่า\" ลุงหมอพูด
\"แล้วทำยังไงล่ะ\" โซมาเนียถามขึ้น
\"เดี๋ยวข้าจะปรุงยา เชิญพวกท่านออกไปข้างนอก เดี๋ยวเสร็จแล้วข้าจะเรียก\" ลุงหมอบอก ทุกคนพยักหน้าแล้วรีบออกจากห้องไปทันที เพื่อให้ยาเสร็จเร็วเท่าที่จะทำได้
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า มันช่างเนิ่นนานจนคนรอชักกังวลใจขึ้นเรื่อยๆ หนึ่งชั่วโมงผ่านไปก็แล้ว สองชั่วโมงก็แล้ว จนเวลาล่วงเลยไปประมาณ 4 ชั่วโมงกว่าๆ ตอนนี้ก็ราวเที่ยงคืนแล้ว ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับลุงหมอออกมาเรียกทุกคนเข้าไป
สิ่งที่ทุกคนเห็นอย่างแรกเมื่อเข้าไปในห้องคือลูคัสที่ยังกอดหญิงสาวไม่ยอมปล่อย กับหญิงสาวที่ยังมีสภาพเหมือนเมื่อกี้ไม่มีผิดสักกะนิด
\"ลอเรนซ์เป็นไงบ้างลุงหมอ\" โรเวนถามขึ้น
\"ยังไม่ฟื้น แต่คิดว่าคงประมาณรุ่งเช้าถึงจะฟื้นนะ\" ลุงหมอตอบ
\"งั้นพวกเราอยู่ไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาแล้วสินะ\" เฟรินพูดสรุปขึ้นมา ลุงหมอพยักหน้า
\"งั้นแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ เฟรินช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟังทีนะ\" โรเวนพูด
\"ฮะ\" เฟรินรับคำ แล้วทุกคนก็ออกมาจากห้อง ปล่อยให้ลูคัสอยู่กับลอเรนซ์สองคน
---------------------------------------------------------------------------------------------------
มันคืออะไรนะ ความรู้สึกนี้ อบอุ่น อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าอบอุ่นมาก มากจริงๆ เธอตายไปแล้วไม่ใช่หรอ แล้วทำไมยังมีความรู้สึกอีกล่ะ ลอเรนซืคิดในใจ ก่อนจะค่อยๆขยับเปลือกตาช้าๆ ภาพที่เห็นตอนแรกไม่ค่อยชัดเจนนัก ลอเรนซ์จึงกระพริบตาให้ถี่ขึ้น เพื่อปรับสภาพสายตา
ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างดีใจ เขายิ้มให้เธอ ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะซูบซีดแค่ไหนก็ตาม มันซีดจนน่าเป็นห่วงจริงๆ
\"ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย\" นี่คือคำแรกที่หลุดออกมาจากปากของชายหนุ่ม เขามองเธออย่างเป็นห่วง
\"อืม\" ลอเรนซ์ตอบไปสั้นๆ
\"งั้นก็ดีแล้วล่ะ\" ลูคัสพูดแล้วยิ้มให้หญิงสาว ความจริงเธอน่าจะถามมากกว่าว่า ไม่เป็นไรใช่มั้ย แต่เธอก็ไม่ได้ถามจนได้
\"ทำไมนาย....\" ลอเรนซ์พูดข้างไว้
\"นายทำไมหรอ\" ลูคัสถาม
\"ทำไมนายไม่ปล่อยให้ฉันตาย\" ลอเรนซ์ถามเสียงเรียบ
\"นายจะทิ้งฉันไปงั้นหรอ\" ลูคัสถาม
\"ฉันอยากตาย ฉันไม่อยากเป็นอย่างนี้ นายเข้าใจมั้ย\" ลอเรนซ์พูด
\"นายถึงฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่ยอมแน่\" ลูคัสพูด
\"ทำไม\" ลอเรนซ์ถามอย่างสงสัย พลางเอามือกุมท้องอย่างเจ็บปวด
\"นายนอนพักดีกว่า นายยังไม่หายดี\" ลูคัสพูดพลางจับหญิงสาวนอนลงบนเตียง
\"นายยังไม่ตอบฉันเลย\" ลอเรนซ์ถามอย่างเซ้าซี้
\"เอาไว้ถึงเวลาแล้วฉันจะบอก ตอนนี้นอนพักผ่อนเถอะ\" ลูคัสพูดพลางยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน ขณะห่มผ้าห่มให้หญิงสาว
\"นายไปจะไปไหน\" ลอเรนซ์ถามขึ้น เมื่อลูคัสเดินไปที่ประตูแล้วกำลังจะเอื้อมมือไปจับลูกบิด
\"นายพักผ่อนไปเถอะน่า\" ลูคัสพูด
\"อยู่..เป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย\" ลอเรนซ์พูดเสยีงแผ่วเบา
\"นยว่าไงนะ\" ลูคัสถาม
\"ฉันบอกว่า นายช่วยอยู่เป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย!!\" ลอเรนซ์ตะโกนออกมาเสียงดังลั่น แล้วก็เอามือกุมท้องอย่างเจ็บปวด แต่ใบหน้าของเธอกลับแดงก่ำด้วยความอาย
\"อืม ก็ได้\" ลูคัสพูด ยิ้มน้อยๆ แล้วเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง
\"ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่านายจะนอนหลับนะ\" ลูคัสพูด ลอเรนซ์ยิ้มและก็หลับตาลง
หลังจากนั้นไม่นาน ลอเรนซ์ก็หลับไปเพราะความอ่อนเพลีย ลูคัสมองหญิงสาวแล้วยิ้มน้อยๆ
\"ราตรีสวัสดิ์นะ เจ้าหญิงของฉัน\" ลูคัสพูดพลางจุมพิตที่หน้าผากของหญิงสาว แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
----------------------------------------------------------------------------------------------------
แล้วเช้าวันใหม่ก็มาถึง วันนี้อากาศดีมาก หญิงสาวตื่นแต่เช้า แล้วรีบเข้าไปอาบน้ำ วันนี้เธอสวมชุดแซกสีฟ้าอ่อนที่ลูคัสซื้อให้ พร้อมกับเครื่องประดับอีกมากมาย
หลังจากแต่งตัวเสร็จลอเรนซ์ก็เดินออกมาจากห้อง เมื่อคืนเธอคิดดีแล้วว่าเป็นผู้หญิงก็ไม่เลวเท่าไหร่ ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนด้วย เพราะฉะนนั้นเธอจึงตัดสินใจว่าจะไม่ทำอะไรสิ้นคิดอย่างนั้นเด็ดขาด เธอเดินไปเรื่อยๆแล้วก็หยุดเดินเหมือนนึกอะไรออก
\'ไปหาลูคัสดีกว่า\' ลอเรนซ์คิดในใจแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แล้วเธอก็เปลี่ยนทิศทางการเดิน เธอเดินตรงไปที่ห้องของลูคัส
แต่เมื่อไปถึงห้องทั้งห้องกลับว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่สักคน ลอเรนซ์ถอนหายใจ ก่อนจะออกจากห้อง แล้วตัดสินใจไปที่ห้องอาหารดราก้อน
วันนี้เป็นวันที่อากาศดีจริงๆ ระหว่างทางไปห้องอาหารดราก้อน เธอก็เดินชมธรรมชาติไปเรื่อย จนเดินผ่านสวนหลังป้อม แล้วเธอก็ได้เห็นคนคนหนึ่ง
ลอเรนซ์ยืนนิ่งด้วยความตกใจ นี่เธอต้องตาฝาดไปแน่ๆเลย มันไม่ใช่ความจริงใช่มั้ย เธอตาฝาดไปจริงๆใช่มั้ย ได้โปรดเถอะ ช่วยบอกว่าไม่ที ไม่งั้นเธอก็คงจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่แน่ๆ แต่ความจริงก็ย่อมเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ
หญิงสาวยืนขค้างอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ภาพที่เธอเห็นคือ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังจูบกับลูคัสอยู่ที่กลางสวน มันช่างเป็นภาพที่บาดใจเธอเสียจริง ทำไมเธอถึงรู้สึกอย่างนี้นะ แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่เข้าใจเลย
ลอเรนซ์ตัดสินใจเดินหันหลัง แล้วมุ่งตรงไปที่ห้องอาหารดราก้อนอย่างไม่คิดจะหันกลับมามองอีกครั้ง ระหว่างที่เดินไปนั้น ภาพเมื่อกี้ก็ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนไม่มีวันหมด
\"ดีฮะ พี่ลอเรนซ์\" เฟรินทักขึ้น เมื่อเห็นลอเรนซ์เดินเข้าไปในห้องอาหาร ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่หันมามองอย่างสนใจ
\"เฟริน อย่าเรียกชื่อจริง\" ลอเรนซ์พูดเสียงแผ่วเบา
\"ขอโทษฮะ\" เฟรินพูด มีแต่พวกปี 5 เท่านั้นที่รู้ความจริง นอกจากนั้นก็ยังไม่มีใครได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเลย
\"ช่างมันเถอะ\" ลอเรนซ์พูดแล้วนั่งลงข้างๆเฟริน
\"แล้วพี่ลูคัสล่ะฮะ\" เฟรินถามต่อ แต่ลอเรนซ์ไม่ตอบ น้ำตาเริ่มคลอๆ เฟรินเห็นจึงรู้ว่าไม่สมควรถามก็เลยเงียบไป
ปังงง!!~
เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง เรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี ลูคัสเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งที่เกาะแขนเขาไม่ปล่อย เธอมีผมสีดำ นัตย์ตาสีน้ำตาลสวย ความจริงเธอคนนี้ก็ไม่ได้สะสวยอะไรมากมาย แต่เธอก็สามารถดึงดูดสายตาทุกคนให้จับจ้องได้ ลูคัสและหญิงสาวปริศนาเดินมาหยุดที่โต๊ะที่ลอเรนซ์กับพวกเฟรินนั่งอยู่
\"ลอรี่ อรุณสวัสดิ์\" ลูคัสทักขึ้นก่อน
\"...............\"
\"นายสบายดีรึเปล่า\" ลูคัสถามอย่างเป็นห่วง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ สายตาที่เฉยชาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
\"สบายดีค่ะคุณลูคัส ขอบคุณมากเลยนะคะที่อุตส่าห์เป็นห่วง\" ลอเรนซ์ตอบ แล้วลุกขึ้นยืน
\"พี่ไปก่อนนะจ๊ะ\" ลอเรนซ์พูดแล้วยิ้มหวานให้รุ่นน้องที่นั่งเอ๋ออยู่ แล้วเดินออกจากห้องอาหารไปอย่างไม่สนใจลูคัสที่ยืนงงอยู่
\'ทั้งๆที่เมื่อวานยังดีๆอยู่แท้ๆ\' ลูคัสคิดในใจ แต่เสียงหนึ่งก็ดังขัดจังหวะขึ้น
\"ลูจัง ใครหรอ\" หญิงสาวปริศนถามขึ้น
\"พวกเธอเคยเจอกันแล้วครั้งหนึ่ง จำไม่ได้หรอ\" ลูคัสหันกลับไปตอบหญิงสาว
\"จำไม่เห็นได้เลย\"
\"งั้นเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน\"
\"พี่ลูคัสฮะ\" เฟรินพูดขัดขึ้นมา
\"มีอะไรหรอเฟรี่\" ลูคัสถามพลางหันมาสนใจรุ่นน้องที่งงๆกับอยู่
\"นั่นใครฮะ\" เฟรินถามต่อ
\"อ๋อ โทษทีที่ลืมแนะนำ นี่.......\" ลูคัสทำท่าจะแนะนำ แต่หญิงสาวที่อยู่ข้างตัวก็ชิงตัดหน้าซะก่อน
\"พี่ชื่อ อลิซาเบธ เพนซิเนีย เดอะ พรีส ออฟ ทริสทอร์ จ๊ะ\" หญิงสาวตอบพร้อมกับยิ้มให้รุ่นน้อง
\"ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้ พี่เป็นแฟนลูคัสน่ะ พูดกันธรรมดาดีกว่านะ\" ลิซพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ แต่คนที่อยู่แถวนั้นก็ตาโตเป็นไข่ห่านกันไปเรียบร้อยแล้ว
\"ลิซพูดอะไรน่ะ\" ลูคัสพูดอย่างไม่พอใจ
\"ก็มันเป็นความจริงไม่ใช่รึไง\" ลิซพูดขึ้นบ้าง
\"เธออย่าพูดอะไรบ้าๆนะ\" ลูคัสพูด
\"ฉันเปล่านะ\" ลิซยังคงเถียงไม่เลิก
\"เฮ้อ ฉันล่ะเหนื่อยใจกับเธอจริงๆ\" ลูคัสพูดพลางถอนหายใจ
\"นายยอมแพ้ฉันแล้วล่ะสิ\"
\"พี่ไปก่อนล่ะ เจอกันในห้องเรียน\" ลูคัสพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกับลิซที่เกาะแขนไม่เลิกซะที
พวกเขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ได้พูดไปนั้น คนที่อยูหน้าประตูได้ยินเต็มสองหูเรียบร้อยแล้ว
\'แฟนงั้นหรอ\' ลอเรนซ์คิดในใจ
อาจจะเป็นเพราะเธอไม่กล้าพอหรือว่าเธอไม่อยากไปกันแน่ เธอถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน เธอไม่อยากจะได้ยินคำพวกนี้ด้วยซ้ำ แต่เมื่อเธอได้ยินคำว่า แฟน เธอก็ขยับไปไหนไม่ได้อีกเลย น้ำตามันพาลจะไหลออกมา
เธอทนฟังต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ ยิ่งฟังมันก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ นี่มันคืออะไรนะ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่ ลอเรนซืหันหลังกลับแล้ววิ่งออกจากหน้าห้องอาหารไปอย่างทนไม่ได้
เธอวิ่งไปตามทางเดินเรื่อยๆ น้ำตาที่กลั้นไว้อยู่นานก็ไหลออกมา ผู้คนที่เธอวิ่งผ่านไปก็มองตาอย่างไม่วางตา อาจารย์สาวคนสวยที่เป็นที่หมายปองของทุกคนร้องไห้!! ร้องไห้ก็สวยไปอีกแบบจริงนั้นแหละ เพราะไม่ว่าจะอยู่ในท่าไหน อารมณ์ไหน เธอก็จะสวยเสมออยู่แล้ว
ลอเรนซ์วิ่งไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องนอน แล้วเปิดประตูเข้าไป หลังจากนั้นประตูก็ถูกล็อคและลงเวทย์อีกที เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้ได้อย่างแน่นอน หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียง น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด
ความรู้สึกเสียใจความรู้สึกเศร้าโศก โดดเดี่ยว อ้างว้าง ที่ไม่น่าจะมีเลยด้วยซ้ำ เธอน่าจะยิ้มแล้วก็ดีใจให้ลูคัสสิ แต่ทำไมเธอถึงยิ้มออกมาไม่ได้ล่ะ ทำไมเธอถึงรูสึกปวดใจจัง เวลาที่เห็นลูคัสอยู่กับผู้หญิงคนนั้น มันเป็นความรู้สึกที่แปลกจริงๆ
ลอเรนซ์ร้องไห้อยู่นานหลายชั่วโมง ไม่ไปสอน ไม่ไปกินข้าว ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน และด้วยเหตุผลอะไร
ก๊อก ก๊อก!!
...................................................................................................................................................................................
อัพแล้วค่า
มูนจัดตอนใหม่อ่าค่ะ
แล้ววันนี้ก็อัพน้อยด้วย
ก็เลยเอามารวมกันซะเลย
รักคนอ่านมากมายค่า
>>Minnie~Moonie<<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น