ll หัวขโมยแห่งบารามอส ll หลังจากสงครามเอเดน-เดมอส

ลำดับตอนที่ #23 : ++ความจริง-นักเรียนใหม่๐๐ ++

ทุกคนขึ้นเกวียนเพื่อเดินทางกลับโรงเรียนพระราชา ภายในเกวียนมีแต่ความเงียบ ความเศร้าเสียใจที่ปกคลุมทั่วทั้งเกวียน



\"พวกเรามีอะคันตุกะอีกแล้ว\" เสียงครี้ดดังขึ้นจากนอกเกวียน ทุกคนรีบออกไปดูทันที



\"พวกแกมีอะไรอีก\" โรเวนถามเสียงเย็น มันคือพวกชุดดำทั้ง 5 นั่นเอง



\"พวกเราไม่ได้มีธุระกับแก พวกเรามีธุระกับวอร์ช่า\" ชายชุดดำคนแรกพูดขึ้น



\"มีธุระอะไร\" ไคน์ถามพลางดึงน้องสาวมาหลบไว้ข้างหลัง



\"เราขอชีวิตเธอล่ะนะ\" ชายชุดดำคนแรกพูดต่อ



\"ใครจะให้ง่ายๆล่ะ\" ทุกคนเข้ามาบังวอร์ช่าไว้ พวกเขาสูญเสียเพื่อนไปคนแล้ว พวกเขาไม่ยอมเสียไปอีกแน่นอน



\"ไม่ให้พวกแกก็ต้องให้\" ชายชุดดำพูด แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น



กรี๊ดดดดด!!



ทุกคนหันกลับไปดูที่ต้นเสียง อยู่ดีๆพื้นดินก็แยกออกเป็นสองส่วน วอร์ช่ากำลังจะตกลงไป แต่โชคดีที่ไคน์จับไว้ทัน



\"ตายยากซะจริงนะ\" ชายชุดดำพูดเสียงเย็น



\"งั้นก็คงต้องตัวต่อตัวแล้วล่ะ\" ชายชุดดำอีกคนพูดขึ้น แล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น พวกชายชุดดำถึงจะมีแค่ 5 คนแต่ก็ฝีมือเก่งเหลือเชื่อ วอร์ช่ายืนดูการต่อสู้อยู่ข้าง พร้อมกับ 4 สาวที่ค่อยคุ้มกันให้



การต่อสู้สูสีกัน พวกเขามีสิทธิแพ้ ถ้าสถานการณ์ยังเป็นอย่างนี้ต่อไป



\"พวกเราถอยก่อน\" ชายชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้น ชายชุดดำทั้งหมดจึงหยุดต่อสู้แล้วหายไปทันที



\"รีบขึ้นเกวียนเถอะ ก่อนที่พวกมันจะย้อนกลับมาใหม่\" โรเวนพูด ทุกคนพยักหน้าแล้วขึ้นเกวียนทันที



พวกเขาเดินทางต่อมาเรื่อยๆโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ อีกสองวันก็จะถึงโรงเรียนแล้ว มันยิ่งชวนให้นึกถึงเจ้าตัวยุ่งที่คอยพูดมากอยู่เสมอ คอยกวน คอยหยอกล้อพวกเขา แต่ตอนนี้..ไม่มีอีกแล้ว



\"เดี๋ยวคืนนี้เราพักอยู่ที่นี่แล้วกัน\" โรเวนพูดพลางยื่นกุญแจห้องให้แต่ละคน



\"พรุ่งนี้เจอกันที่ร้านอาหาร 7 โมงเช้า แล้วก็อย่าออกไปไหนคนเดียวล่ะ\" โรเวนพูด แล้วลากกระเป๋าเข้าห้องตัวเองไป



\"เราก็ไปที่ห้องกันเถอะนะ\" วอร์ช่าพูดแล้วลากกระเป๋าเดินนำเรนอนไป ไคน์พักกับโร คาโลกับคิล มาทิลด้ากับแองจี้ เรนอนกับวอร์ช่า โซพักคนเดียว



คืนนี้เป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวงสวยงาม ท้องฟ้าโปร่งทำให้เห็นดวงดาวมากมายที่ส่องแสงอยู่บนท้องฟ้า สายลมอ่อนๆพัดพาความโศกเศร้ามาให้ วอร์ช่ากำลังยืนอยู่ที่ระเบียง เธอมองลงไปที่สวนที่มีหญิงชายคู่หนึ่งดูดาวกันอยู่ มันช่างเป็นภาพที่บาดตาเธอจริงๆ



ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้แต่ก็จะคิด ทั้งๆที่รู้ว่ามันผิดแต่ก็รู้สึก เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอต้องรู้สึกอย่างนี้ ความเจ็บปวดที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอเฝ้ามองดูทั้งสองอยู่นาน จนเรนอนสงสัยเดินมาดูว่าเธอดูอะไร



\"เอ๊ะ นั่นคุณไคน์ไม่ใช่หรอคะ\" เรนอนถาม หันไปถามหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ น้ำตา..?? วอร์ช่ากำลังร้องไห้ เธอร้องไห้ทำไมนะ



\"คุณวอร์ช่าร้องไห้ทำไมคะ\" เรนอนถามด้วยความเป็นห่วง



\"เปล่าหรอก ฉันไม่เป็นไร เรนอนไปนอนเถอะนะ\" วอร์ช่าพูดพลางปราดน้ำตา เรนอนพยักหน้าแล้วเดินไปนอนที่เตียง



เช้าวันต่อมาพวกเขาออกเดินทางกันแต่เช้าเพื่อที่จะถึงโรงเรียนเย็นวันนี้ ยิ่งอยู่ข้างนอกนานเท่าไหร่ยิ่งไม่ปลอดภัยสำหรับวอร์ช่า และป้อมอัศวินก็ได้บังเกิดคู่รักคู่ใหม่ก็คือ ไคน์กับโซนั่นเอง ทั้งคู่ดูมีความสุขกันมาก หวานซะจนมดแทบขึ้น และก็เป็นไปตามกำหนดการพวกเขามาถึงโรงเรียนในตอนเย็น จึงแยกกันไปพักผ่อนด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ



เมื่อเข้ามาในห้องวอร์ช่าก็นั่งอยู่ขอบหน้าต่างไม่ยอมลุกจนเรนอนเป็นห่วงจึงเดินเข้ามาถาม



\"คุณวอร์ช่าเป็นอะไรรึเปล่าคะ\" เรนอนถาม หญิงสาวที่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเบนสายตากลับมามอง



\"เปล่าหรอก\" วอร์ช่าตอบแล้วยิ้มให้เธอ ยิ้มนั้นช่างเป็นยิ้มที่เศร้าจริงๆ



\"มีอะไรก็บอกฉันได้นะคะ\" เรนอนพูด



\"ฉันจะเล่าอะไรให้ฟังนะ\" วอร์ช่าพูดแล้วก็หันออกไปมองนอกกระจกต่อ



--------------------------------------------------------------------------------------------------------  



\"มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า อยู่มาวันหนึ่งพระราชินีก็ทรงเสด็จมาเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าแล้วก็ได้เจอเธอเข้า แล้วราชินีทรงถูกใจเด็กคนนั้นมากจึงขอเด็กคนนั้นมาเลี้ยงในฐานะพระธิดา คู่กับพระโอรส เพราะพระราชินีทรงมีลูกแฝดแต่พระธิดาทรงสิ้นพระชนตั้งแต่เกิด พอพระราชินีมาเจอเด็กหญิงคนนี้ทั้งสีผม นัตย์ตา ใบหน้า ช่างเหมือนลูกสาวเธอเหลือเกินเธอถึงขอเด็กคนนั้นมาเลี้ยง\" วอร์ช่าพูดหันกลับมามองเรนอน แล้วเธอก็เริ่มพูดต่อ



\"พอเด็กคนนั้นอายุได้ 11 ปี ระหวางที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนกับพระโอรสที่เป็นพี่ชายก็ไปได้ยินนางกำนัลพูดเรื่องที่ตนเป็นลูกเลี้ยงเข้า เจ้าหญิงองค์นั่นเสียพระทัยมาก แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าเป็นแค่ลูกเลี้ยง พออายุได้ 13 ปีเจ้าหญิงก็ทรงหลงรักเจ้าชายซึ่งเป็นพี่ชายของตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แต่เจ้าหญิงพระองค์นั้นก็ตัดใจจากพี่ชายไม่ได้ ได้แต่แอบรักพี่ชายของตัวเองอยู่ข้างเดียว\" วอร์ช่าพูดจบน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยสักคน แม้แต่ไคน์เธอก็ไม่เคยบอก ความรู้สึกที่ต้องเก็บซ่อนมานานแสนนาน ในที่สุดมันก็ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมด



\"ไม่เป็นไรนะคะคุณวอร์ช่า อย่าร้องนะคะ\" เรนอนพูดพลางเข้าไปกอดวอร์ช่าไว้ มันเป็นความรู้สึกที่เธอยากที่จะเข้าใจ แต่เธอรู้ว่าวอร์ช่าเจ็บปวดแค่ไหน คนที่เรารักเห็นเราเป็นแค่น้องสาว เธอก็ยังทนมาได้ตั้ง 5-6 ปี แล้วตอนนี้คนที่เธอรักมีคนรักแล้ว เธอคงจะเจ็บปวดมากจริงๆ



วอร์ช่านั่งลงไห้อยู่กว่าค่อนคืนถึงหยุดร้อง เรนอนเองก็นั่งปลอบเธออยู่อย่างนั้น ไม่ยอมห่างไปไหน เพราะเธอกลัวว่าวอร์ช่าจะหนีไปเหมือนเฟรินอีก ถ้าตอนนั้นเธอเฝ้าเฟรินไว้ เฟรินก็คงไม่ต้องตาย มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด มันเป็นความผิดของเธอ



\"คุณวอร์ช่านอนเถอะนะคะ พักผ่อนมากๆ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา\" เรนอนพูด แล้วจูงวอร์ช่ามานอนที่เตียง วอร์ช่าหลับไปแล้วเธอค่อยโล่งอกหน่อย เรนอนล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วหลับไปเช่นกัน



แสงแดดในยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ร่างของหญิงสาวในชุดนอนลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างเงียบกริบ เพราะไม่อยากรบกวนหญิงสาวอีกคนที่ยังนอนอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้เมื่อคืน



เมื่อเรนอนเดินออกมาจากห้องน้ำ วอร์ช่าก็ตื่นแล้ว



\"อรุณสวัสดิ์ค่ะ\" เรนอนพูด เดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง



\"อรุณสวัสดิ์\" วอร์ช่าพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป



เมื่อทั้งสองอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง เพื่อไปทานอาหาร ที่ห้องอาหารดราก้อนช่างเงียบเหงา เพราะขาดเจ้าตัวยุ่งที่ชอบกินมูมมามอยู่เรื่อย เรนอนและวอร์ช่าเดินไปที่โต๊ะที่มาทิลด้านั่งอยู่ แล้วเมื่อทั้งสองจะนั่งลง เสียงไคน์ก็ดังขึ้น



\"วอร์ช่ามานั่งนี่สิ\" ไคน์เรียก เขานั่งอยู่กับโซทั้งคู่ดูสวีทกันมาก เรนอนมองหน้าวอร์ช่า เธอกำลังพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แล้วหันกลับไปหาพี่ชาย



\"อืม\" วอร์ช่าตอบแล้วเดินไปนั่งตรงข้าม ไคน์และโซ เรนอนได้แต่มองตามวอร์ช่าด้วยความสงสาร



~ห้องประชุม~



\"เอาล่ะ วันนี้มีนักเรียนใหม่มานะ\" โรเวนพูดขึ้น เมื่อการประชุมใกล้จะสิ้นสุดลง เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นไม่ขาดสาย



\"งั้นเชิญเข้ามาได้\" โรเวนพูด ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดขึ้น เผยให้เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา ผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาลคู่โต ริมฝีปากเรียวสีกุหลาบ รูปร่างอรชนในชุดนักเรียนหญิง เมื่อคาโลเห็นก็ยืนขึ้นทันที ทุกคนก็มองตาค้างเช่นเดียวกัน



\"ไม่ต้องมอง นี่ไม่ใช่เฟรินหรอก ตอนแรกฉันก็ตกใจเหมือนกัน\" โรเวนพูดดึงสติของทุกคนกลับมา



\"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเฟริน มาโซริส เดอะ ทีฟ ออฟ บารามอสค่ะ\" เมื่อหญิงสาวแนะนำตัวเสร็จ ทุกคนก็ตะลึงอีกครั้ง ทั้งชื่อทั้งฉายาเหมือนกันไม่มีผิด แต่ก็แตกต่างกันตรงที่นามสกุลนี่แหละ



\"มีอะไรติดหน้าฉันหรอคะ\" เฟรินถามอย่างงงๆ ทุกมองหน้าเธอไม่วางตา



\"เอาล่ะ เฟรินพักอยู่ห้องเดียวกับโซนะ\" โรเวนพูด



\"ไม่เอาค่ะ ขอพักกับคนนั้นได้มั้ยคะ\" เฟรินพูดขึ้นทันที พลางชี้มือไปที่วอร์ช่า



\"ทำไมล่ะ\" โรเวนถามอย่างงงๆ



\"ก็อยากพักกับคนนั้นค่ะ\" เฟรินตอบเสียงหนักแน่น



\"งั้นก็ได้ เรนอนไปอยู่ห้องเดิมนะ โซพักคนเดียวคงไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย\" โรเวนหันไปถามโซที่นั่งอยู่ข้างไคน์



\"ไม่มีค่ะ\" เธอตอบ



\"งั้นเลิกประชุม วันนี้มีเรียนตอนบ่าย ช่วยพาเฟรินไปชมป้อมด้วยนะ พี่ไปล่ะ\" โรเวนพูดแล้วเดินออกจากห้องไปทันที



\"งั้นเราไปห้องกันเถอะค่ะ\" เฟรินพูดพลางลากวอร์ช่าไปที่ห้อง



เมื่อมาถึงห้องเฟรินก็จัดแจงล็อคประตูเรียบร้อย ลงอาคมด้วยเลือดของเธอ เพื่อไม่ให้ใครเข้ามาได้ วอร์ช่านั่งงงๆอยู่บนเตียง เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเฟรินก็มานั่งลงข้างๆวอร์ช่า



\"เฟจังเล่นอะไรน่ะ\" วอร์ช่าถามขึ้น มองหญิงสาวที่ยิ้มแก้มแทบปริอยู่ข้างๆ



\"ไม่มีอะไรหรอก แค่ต้องทำให้ทุกคนเชื่อว่าฉันตายแล้วก็เท่านั้น แล้วฉันก็เกิดใหม่แล้วตอนนี้\" เฟรินพูดยังยิ้มไม่หุบอยู่เหมือนเดิม



\"แต่ท่านจ้าวบอกว่า.........\" วอร์ช่าทำท่าจะพูดแต่ก็โดนเฟรินขัดไว้ก่อน



\"เอาน่า เอาเป็นว่าอย่าบอกใครแล้วกัน โอเคนะ\" เฟรินพูดแล้วลุกขึ้นจากเตียง เริ่มจัดของเข้าตู้ทันที



\"เฟจังไปกินข้าวกันเถอะ\" วอร์ช่าพูดแล้วลากเฟรินไปที่ห้องอาหารทันที



เมื่อทั้งสองสาวก้าวเข้ามาในห้องอาหารก็เกิดความสงสัยขึ้นในใจของทุกคนว่าหญิงสาวคนนี้เป็นใครกันแน่นะ



\"วอร์ช่ามานี่สิ\" ไคน์ที่นั่งอยู่กับโซพูดขึ้น



\"ค่ะ\" วอร์ช่ารับคำ แล้วลากเฟรินไปนั่งลงข้างๆตัวเอง



\"เฟจัง นี่ไคน์เป็นพี่ชายฉันเอง\" วอร์ช่าพูดแนะนำพี่ชายตัวเองให้เฟรินรู้จัก



\"ยินดีที่ได้รูจักค่ะ\" เฟรินพูดแล้วยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม ทำเอาไคน์หน้าแดงทันที



\"เช่นกันครับ\" ไคน์ตอบแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวเพื่อปกปิดใบหน้าที่ขึ้นสีของตัวเองไว้



หลังจากทุกคนกินข้าวกันเสร็จแล้วก็เดินไปที่ห้องเรียนทันที ถึงแม้เฟรินจะฝึกฝนตัวมาดียังไง แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะหลับในห้องเรียนคาบอาจารย์เจ้าชายอยู่ดี ซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก



\"เฟจัง ตื่นเถอะ ไปเรียนวิชาต่อไปกัน\" วอร์ช่าพูด



\"วิชาไรหรอ\" เฟรินถามเสียงังวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอน



\"ก็วิชาฟันดาบไง รีบไปกันเถอะ\" วอร์ช่าพูดแล้วลากแขนเฟรินไปทันที



\"เอาล่ะวันนี้ เราจะมีการประลองฝีมือกันนะ คู่แรกนักเรียนใหม่ เฟริน มาโซริส กับ แองเจลีน่า โรมานอฟ คนอื่นนั่งอยู่ข้างๆนะ\" ลาเวนพูด แล้วทั้งสองก็เดินออกมากลางลานประลอง แองจี้เรียกดาบคู่กายออกมา ส่วนเฟรินที่ใช้ผ่าปฐีไม่ได้ แต่เอวิเดสให้ดาบใหม่มาใช้ก็เรียกดาบของตนออกมา



\"ผ่าปฐ..\"



\'กำล่ะ ดันเรียกผิดจนได้\' เฟรินคิดในใจก่อนจะเปลี่ยนชื่อเรียกใหม่



\"เสี้ยวจันทรา!!!\" เฟรินตะโกนก้อง แล้วดาบก็มาอยู่ในมือ รูปร่างลักษณะมันไม่ต่างอะไรกับผ่าปฐผีมากมายนัก ดาบเป็นสีขาว ด้ามจับก็เป็นสีขาวเช่นเดียวกัน ขาวเหมือนไข่มุก แปล่งประกายราวกับแสงจันทร์



\"เอาล่ะเริ่มได้\" ลาเวนพูด แล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น ทั้งคู่สู้กันได้ซักพักเฟรินก็เป็นฝ่ายชนะไป จึงได้ไปสู้กับคนต่อไปก็คือมาทิลด้า แล้วก็ชนะอีก ตามด้วยเรนอน โซ และวอร์ช่า ซึ่งทุกคนก็แพ้เธอหมด ในที่สุดก็มาถึงคาโล



\"สวัสดีค่ะ\" เฟรินพูดด้วยเสียงหวาน



\"...........\" ไม่มีเสียงตอบรับ



\"เริ่มได้\" ลาเวนพูด แล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น เฟรินกระชับดาบที่อยู่ในมือ แล้วพุ่งเข้าไปหาคาโลซึ่งฟันดาบไม่ได้เรื่องอยู่แล้ว แต่ทั้งคู่ก็สู้กันนานพอสมควร  จนกระทั่ง



เคร้ง!!



ในที่สุดเสี้ยวจันทราก็ปัดดาบคาโลกระเด็นไปไกลหลายเมตร ตอนนี้เสี้ยวจันทราก็จ่ออยู่ที่คอเขาแล้ว



\"นายนี่ก็ไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะ\" เฟรินพูดออกไปอย่างลืมตัว ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งงว่าเธอรู้ได้ไง



\"เฟริน\" คาโลเผลอเรียกชื่อเฟรินออกมา เฟรินจึงเอาดาบออกจากคอคาโลแล้วเดินจากไปทันที



การประลองวันนี้ผู้ชนะคือเฟริน ซึ่งเธอสนุกมากจริงๆ ไม่ได้ออกแรงอย่างนี้มานานมากแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปพักที่ห้อง เพราะพรุ่งนี้พวกเขาทั้งหมดต้องไปทัศนศึกษาที่สวนดอกไม้กัน ด้วยความเป็นห่วงไคน์จึงมาหาวอร์ช่าที่ห้อง



ก๊อก ก๊อก!!



เสียงเคาะประตูดังขึ้น เฟรินจึงไปเปิด ไคน์ยืนอยู่หน้าห้อง เขายิ้มให้เธอเล็กน้อย



\"วอร์ช่าไม่อยู่หรอ\" ไคน์ถามพลางกวาดตาดูทั่วห้อง



\"ไม่อยู่ค่ะ คงจะอยู่ที่สวน\" เฟรินพูด



\"ขอบคุณครับ\"



\"ไม่เป็นไรค่ะ\" เฟรินรับคำ แล้วไคน์ก็เดินจากไป เธอจึงปิดประตูห้อง



~สวนป้อมอัศวิน~



ท่ามกลางสวนสวย หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่กลางสวน สายลมอ่อนๆพัดผมสีดำสวยให้ลู่ไปข้างหลัง พระจันทร์เต็มดวง ทำให้ภายในสวนสว่างขึ้นมาก



\"วอร์ช่า ทำไมไม่อยู่ที่ห้องล่ะ\" ไคน์พูด แต่หญิงสาวก็ยังไม่หันกลับมา



\"วอร์ช่า พี่พูดด้วย ทำไมไม่ตอบล่ะ\" ไคน์พูดขึ้นอีก แต่หญิงสาวก็ยังไม่ตอบ เขาจึงดึงแขนหญิงสาวให้หันกลับมา



\"เธอกินเหล้าหรอ\" ไคน์ถาม



\"เปล่านะ ฉันไม่ได้กินซะหน่อย\" หญิงสาวตอบ เธอกำลังเมามาก



\"พี่จะพาเธอกลับห้อง\" ไคน์พูด



\"ไม่เอา ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ ฉันต้องบอกพี่ให้ได้ ฉันต้องบอกพี่ก่อนที่จะไม่ได้บอก\" วอร์ช่าพูด



\"บอกอะไร บอกมาสิ\" ไคน์พูด พลางเข้าไปพยุงน้องสาวไปนั่งใต้ต้นไม้



\"พี่รู้มั้ย ฉันน่ะ ฉันน่ะ..............\" เสียงของวอร์ช่าขาดหายไปเป็นช่วงๆเพราะเธอเมา แต่เธอก็รู้ตัวเสมอว่าพูดอะไรอยู่



\"เธอทำไม\" ไคน์ถามต่อ



\"ฉันรักพี่นะ ฉันรักพี่มากนะ\" วอร์ช่าพูด ไคน์หน้าขึ้นสีเรื่อทันที



\"พี่ก็รักเธอนะ เราก็ต้องรักกันอยู๋แล้ว ก็เราเป็นพี่น้องกันหนิ\" ไคน์พูด พยายามกลบเกลื่อนสีหน้าตัวเองไว้



\"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ พี่ไม่เข้าใจ\" วอร์ช่าพูดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตา



\"ไม่เข้าใจ?? พี่เข้าใจสิ พี่เข้าใจ\" ไคน์พูด



\"พวกเราไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ และฉันก็รักพี่เหมือนผู้ชายหนึ่ง พี่เข้าใจมั้ย เข้าใจมั้ย!!!\" วอร์ช่าตะโกนลั่น แล้วเธอก็วิ่งจากไปทันที ไคน์ที่รู้ความจริงก็ได้แต่อึ้งอย่างเดียว เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอรักเขา และก็ไม่เคยรู้ด้วยว่าพวกเราไม่ใช่พี่น้องกัน นี่สินะคือเรื่องที่เธออยากบอกพี่ ไคน์ลุกขึ้นแล้วตรงกลับห้องของตัวเองทันที



เช้าวันต่อมาทุกคนมารวมกันหน้าป้อมแต่เช้าเพื่อออกเดินทาง วอร์ช่าไม่หันไปมองไคน์แม้แต่น้อย พอเขาจะเข้ามาคุยด้วยเธอก็เดินหนีตลอด ไคน์เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องเจ็บปวดขนาดนี้ด้วย พวกเขาเดินทางมาถึงสวนตอนใกล้เที่ยง ทุกคนนั่งกินอาหารร่วมกัน



\"เฟจัง เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ\" วอร์ช่าพูด แล้วเดินจากไปทันที ไคน์เห็นวอร์ช่าไปคนเดียวก็เป็นห่วงเลยเดินตามไป



นี่เราเดินมานานเท่าไหร่แล้วนะ รู้สึกว่าหนทางมันช่างยาวไกลเหลือเกิน ความเหนื่อยล้าที่เกาะกินหัวใจทีละนิด มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน น้ำตาแห่งความโศกเศร้าเสียใจไหลออกมาไม่หยุด



\"วอร์ช่ารอพี่ด้วยสิ\" ไคน์ตะโกนตามหลังมา วอร์ช่าเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม



\"พี่บอกให้รอก่อนไง\" ไคน์ตะโกนไม่หยุดแล้วเร่งฝีเท้าตาม



\"หยุดก่อน\" ไคน์พูดแล้วคว้าแขนหญิงสาวไว้



\"ปล่อยนะ\" วอร์ช่าพูดหันมามองชายหนุ่มด้วยน้ำตา



\"เธอร้องไห้ทำไม\" ไคน์ถาม



\"เปล่านะ ฉันไม่ได้ได้ร้อง\" วอร์ช่าพูด



\"ไม่ได้ร้องแล้วที่มันอยู่ที่ตามันอะไร\" ไคน์พูดขึ้นเสียงด้วยความโกรธ



\"ก็แค่ฝุ่นมันเข้าตา\" วอร์ช่าตอบปัดๆอย่างไม่สนใจ



\"แล้วเธอเดินหนีพี่ทำไม\" ไคน์ถาม



\"ไม่ได้หนี แล้วจะปล่อยได้ยัง\" วอร์ช่าพูดพลางสะบัดแขนออก



\"ไม่ได้\" ไคน์ตอบเสียงหนักแน่น แล้วจับแขนเธอแน่นเข้าไปอีก



\"ปล่อยนะ\"



\"ไม่ปล่อย\"



\"บอกว่าให้ปล่อยไง\"



\"ไม่ปล่อย\"



\"ปล่อย!!!\"



\"พี่ไม่ปล่อย\"



\"พี่ไคน์ระวัง!!~\" วอร์ช่าตะโกนดังลั่น



...................................................................................................................................................................................



เย้ๆๆ ในที่สุดมูนก็อัพจบอีกตอนแย้วว



พอดีว่าเมื่อวานมูนลืมไอดีค่ะ



ก็เลยเข้าไม่ได้เลยอ่า



เปลี่ยนไอดีใหม่แล้วจำมะด้ายอ่า



เซงเลย



ขอบคุงทุกคนที่ให้กำลังใจนะคะ



ขอบคุงมากๆเลยค่า





                                                                                                             >>Minnie~Moonie<<