ll หัวขโมยแห่งบารามอส ll หลังจากสงครามเอเดน-เดมอส

ลำดับตอนที่ #21 : ~ความรู้สึกของโซ~

“ลูจังงงงงงง” เสียงเรียกลากยาวดังมาจากข้างหลัง ทำให้ลูคัสสะดุ้ง ส่วนลอเรนซ์ก็หยุดเดินแล้วหันไปมองทางต้นเสียง



หญิงสาวผมสีดำซอยสั้น ตาสีน้ำตาล ใบหน้ารูปไข่ กลมมน ริมฝีปากบาง รูปร่างอรชน คนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลัง  เธอดูอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ



“ลูจัง ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยหรอ” หญิงสาวพูดขณะเดินเข้ามาหาพวกเขา



“เอ่อ..เอ่อพอดีว่าจะรีบไปน่ะ เลยไม่ได้ไปทัก” ลูคัสพูด บัดนี้หญิงสาวคนนั้นมายืนอยู่หน้าพวกเขาแล้ว



“แค่แวะไปทักทายก็ได้” หญิงสาวยังพูดต่อ



“ขอโทษนะ  ลิซ” ลูคัสพูด ซาตานผู้ไม่เคยกลัวใคร ตอนนี้กลับยืนหน้าซีดเผือด เพราะแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ทำเอานักบวชแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่



“ช่างเถอะ นั่นใครน่ะ” หญิงสาวพูด แล้วหันมามองลอเรนซ์



“เพื่อนน่ะ” ลูคัสต่อ พยายามไม่มองตาเธอ



“เพื่อน?? อย่างนายมีเพื่อนด้วยหรอ” หญิงสาวถามไปกวนๆ



“ลิซก็ นี่ลอเรนซ์ ดอร์น เพื่อนสนิทฉัน” ลูคัสพูด



“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉัน อลิซาเบธ เพนซิเนีย เดอะ พรีส ออฟ ทริสทอร์ค่ะ” หญิงสาวกล่าวแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้ม



“ยินดีที่ได้รูจัก” ลอเรนซ์ตอบเสียงเย็น



“งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ” ลูคัสพูด แล้วลากลอเรนซ์ออกไปจากที่นั่นทันที แต่หญิงสาวก็ดึงแขนลอเรนซ์ไว้



“อย่าเพิ่งไปสิลูจัง แม่อยากเจอน่ะ ลอรี่ด้วยนะ ไปด้วยกัน” หญิงสาวพูด ทำเอาลอเรนซ์ชะงักทันที



‘มิน่าล่ะ ลูคัสมันถึงได้กลัวนักหนา ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง’ ลอเรนซ์คิด



“ไม่ได้หรอก พวกเรามีงานด่วนต้องทำ ไปแล้วนะ” ลูคัสพูด แล้ววิ่งหนีไปพร้อมกับลอเรนซ์ที่เข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี ทิ้งหญิงสาวให้ยืนงงอยู่อย่างนั้น



“นายรู้แล้วใจมั้ยล่ะ ว่าทำไมฉํนไม่อยากมาเมืองนี้” ลูคัสถาม ขณะวิ่งไปที่เรือ



“ใช่ แสบยิ่งกว่านายอีก” ลอเรนซ์พูด



~ในเมือง~



“นี่คาเดีย คิดว่าตุ๊กตาตัวนั้นน่ารักมะ” เฟรินถาม พลางชี้ไปที่ตุ๊กตาเด็กผู้ชายตัวหนึ่ง ผมสีเงิน ตาสีฟ้า คล้ายเขามาก



“น่ารักค่ะ” คาโลตอบ



“อยากได้จัง” เฟรินพูด จ้องตุ๊กตาตาไม่กระพริบ



“งั้นรอนี่นะคะ เดี๋ยวฉันจัดการให้” คาโลพูด แล้วเดินไปที่ร้านขายตุ๊กตา ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับตุ๊กตาเด็กผู้ชายในมือ เขายื่นตุ๊กตาให้เฟริน เธอรับไว้แล้วยิ้มอย่างมีความสุข



“ขอบใจมากเลยนะ” เฟรินพูด ขณะกอดตุ๊กตาแน่นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไป



“ไม่เป็นไรค่ะ” คาโลบอกแล้วยิ้มให้



“กลับกันดีกว่านะคะ ได้เวลาแล้ว” คาโลบอกหลังจากพวกเขาเดินเล่นทั่วแล้ว



“อืม งั้นไปกัน” เฟรินพูด แล้วจูงมือคาโลตรงไปที่ท่าเรือ



~เรือ~



“กลับมาแล้วค่ะ” เฟรินพูด ขณะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างมีความสุข



“สนุกมั้ย” เอวิเดสเถาม



“สนุกมาเลยค่ะ คาเดียให้ตุ๊กตาด้วย” เฟรินพูด



“ตุ๊กตา??”



“นี่ไงคะ ท่านพ่อว่าน่ารักรึเปล่า” เฟรินพูด พลางยกตุ๊กตาให้เอวิเดสดู



“พ่อว่ามันคุ้นๆนะ” เอวิเดสพูด  แต่ในใจกลับคิดว่า ตุ๊กตาตัวนี้เหมือนคาโลจริงๆ



“ช่างเถอะค่ะ ไปที่ห้องนะคะ กินข้าวให้คนมาเรียกด้วย” เฟรินพูด แล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป



~ห้องพักลูกเรือ~



คาโลเดินเข้ามาในห้องเห็นโวนั่งอยู่คนเดียว คนอื่นคงจะแยกย้ายกันไม่ทำงานของตนเอง คาโลเดินไปนั่งลงที่เตียงของตัวเอง



“คาโล” โซเรียกคาโลเสียงแผ่ว แต่คาโลก็ไม่ตอบ



“ฉันแค่อยากจะขอโทษ” โซพูดเสียงสั่นเครือ



“ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว” คาโลพูดอย่างเย็นชา



โซร้องไห้ แล้ววิ่งออกจากห้องไป เขาอยากจะลืมงั้นหรอ ทั้งๆที่มันสำคัญกับฉันมากนะ ฉันรักเขามากจริงๆ รักตั้งแต่แรกพบ เขาเป็นผู้ชายที่ฉันรอมานาน แต่ทำไมเขาถึงต้องมีเจ้าของอยู่แล้วด้วย





~ย้อนกลับไปวันเปิดเรียนวันแรก~



‘เอ๊ะ นั่นใครกันนะ นั่งเกวียนซะหรูเชียว’ โซคิด แล้วเกวียนก็จอดที่หน้าประตูโรงเรียน หญิงสาวคนหนึ่งก้าวออกมาจากรถม้า เธอสวยมาก สวยราวกับนางฟ้าก็ว่าได้ ตามด้วยชายหนุ่มอีก 2 คน ทั้งคู่ดูสง่ามาก หล่อไปคนละแบบ ขณะที่เธอกำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น ก็ไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า



“อุ้ย ขอโทษค่ะ” โซพูด แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา เธอจึงเงยหน้าขึ้นไปดู เขาหล่อมากๆเลย ผมสีเงิน ตาสีฟ้า ใบหน้ารูปสลัก ดูสง่างามจริงๆ



“คุณไม่เป็นไรนะคะ” เธอถามอีก แต่ชายหนุ่มไม่ตอบ เดินจากไปทันที



แล้วฉันก็ได้พบเขาอีก ‘ที่แท้เขาก็เรียนปีเดียวกันนี่เอง อย่างนี้ฉันก็มีโอกาสน่ะสิ แต่ดูเขาจะสนิทกับผู้หญิงคนนั้นจัง เธอเป็นใครกันนะ อ๊ะ ใช่แล้ว เธอคือหญิงสาวที่เจอเมื่อเช้าไง สงสัยคงจะเป็นเพื่อนกันล่ะมั้ง’ โซคิด แล้วรุ่นพี่โรเวนก็เข้ามาให้พวกเธอแนะนำตัว  



พอรุ่นพี่ออกไปฉันก็ถูกคนรุมล้อมเต็มไปหมด พอหลุดออกมาได้ ก็ไม่เห็นเขาคนนั้นซะแล้ว วอรฺช่าเพื่อนร่วมห้องของฉํนก็เลยมาดึงตัวฉันกลับไปที่ห้องพัก



“เอ่อ คนนั้นที่ผมสีเงินชื่ออะไรหรอคะ” โซถาม



“อ๋อ หมายถึงคาโลน่ะหรอ”



“ใช่ค่ะ”



“คาโล วาเนบลี เดอะ ปรินซ์ ออฟ คาโนวาล” วอร์ช่าตอบ ที่แท้เขาคนนั้นก็ชื่อคาโลนี่เอง แต่เขาเป็นถึงเจ้าชาย คงไม่มาสนใจคนอย่างฉันหรอก ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าใจ



“แล้วผู้หญิงผมสีน้ำตาลล่ะคะ” โซถามต่อ



“คนนั้นชื่อ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปรินเซส ออฟ เดมอส แอนด์ บารามอสน่ะ เรียกเฟรินเฉยๆก็ได้นะ” วอร์ช่าตอบ เคยได้ยินเหมือนกันว่าเจ้าหญิงสองเมืองใหญ่เป็นคนสวย แต่ไม่นึกว่าจะสวยขนาดนี้



“พวกเขาดูสนิทกันดีจังนะคะ” โซพูดต่อ



“อยู่แล้วล่ะ ก็ทั้งสองคนเป็นคู่หมั้นกันนี่นา” วอร์ช่าพูด คู่หมั้นงั้นหรอ งั้นฉันก็หมดโอกาสสิ แย่จัง ทั้งๆที่เป็นรักแรกแท้



“แล้วห้องคุณคาโลอยู่ไหนหรอคะ พอดีว่าอยากจะไปขอโทษเรื่องเมื่อเช้านี้หน่อยค่ะ” โซบอก



“เมื่อเช้านี้??” วอร์ช่าทำหน้าสงสัย



“ใช่ค่ะ เมื่อเช้าฉันเดินชนคุณคาโลน่ะค่ะ ก็เลยอยากจะไปขอโทษ” โซพูด



“อืม ห้องคาโลอยู่ห้องแรกสุดของชั้นนะ” วอร์ช่าพูด ก้มหน้าก้มตาจัดของเข้าตู้เสื้อผ้า



“ขอบคุณค่ะ” โซพูด แล้วเดินออกจากห้องมา เธอเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งใกล้ถึงหน้าห้องของคาโล มีคนมุงดูเต็มไปหมด ไม่รู้ดูอะไรกัน



“ดูอะไรกันหรอคะ” โซถามขึ้น ทุกคนหันมาหาเธอทันที



“เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ” ครี้ด ธันเดอร์ตอบ เขาเป็นผู้ชายที่ใช้ได้ทีเดียวเลยล่ะ



“หรอคะ”



“ใช่ครับ แล้วโซมาทำอะไรที่นี่ครับ” ครี้ดถาม



“มาเดินเล่นค่ะ งั้นไปก่อนนะคะ” โซพูด แล้วเดินจากไป  น้ำตาของเธอค่อยๆร่วงหล่นลงมาช้าๆ ถึงพวกนั้นจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่เธอก็เหลือบไปเห็นคาโลนอนกอดกับเฟรินอยู่ มันช่างเจ็บปวดจริงๆที่รักคนมีเจ้าของแล้ว



ฉันเดินไปถึงสวนหลังป้อม แล้วนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เจ็บจัง เจ็บที่หัวใจ เจ็บอย่างบอกไม่ถูก ฉันจะทำยังไงดีนะ



ถึงเวลาทานอาหารเที่ยง ฉันตัดสินใจไปทานอาหารที่โรงอาหาร เพราะตอนบ่ายมีเรียน ยังไงก็ต้องออมแรงไว้ก่อน พอเข้าไปก็เห็นทุกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องตอนนั้น หน้ามีรอยบวมช้ำ ตัวเปียกโชก ไปโดนอะไรกันมานะ มาทิลด้ากำลังทำแผลให้โรอยู่ ส่วนแองจี้ก็ทำแผลให้ซีบิลเช่นเดียวกัน ถ้าเป็นฉันกับคาโลจะเป็นยังไงนะ ระหว่างที่ฉันคิดอยู่นั้น เสียงวอร์ช่าก็ดังขึ้น



“โซ มานั่งนี่สิ” วอร์ช่าเรียก พลางโบกมือ ฉันจึงเดินตรงไปนั่งลงข้างๆวอร์ช่า



“นี่พี่ชายฉันนะ ชื่อว่าไคน์” วอร์ช่าแนะนำ พี่ชายของเธอหล่อจริงๆ หล่อไม่แพ้คาโลเลยล่ะ แต่ฉันรักคาโลคนเดียว คนอื่นจะหล่อยังไงฉันไม่สนหรอก



“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”



“เช่นกันครับ” ไคน์ตอบ



หลังจากกินอาหารกันเสร็จวิชาแรกเป็นวิชาอาจารย์เจ้าชาย ฉันนั่งข้างๆไนฟที่เพิ่งเข้ามาใหม่เหมือนกัน แต่อีกอย่างหนึ่งคือ จากมุมนี้เห็นคาโลชัดมากเลย คาโลนั่งกับเฟริน ฉันรู้สึกไม่ชอบใจเลย ไม่อยากให้สองคนนั้นนั่งใกล้กันเลย



ผ่านไป 10 นาที เฟรินหลับไปแล้ว คาโลชอบคนแบบนี้เข้าไปได้ยังไงนะ ทั้งกินทั้งนอนไม่สมกับเป็นผู้หญิงเลย ฉันขอลบคำชมตอนแรกที่เจอกันออกดีกว่า ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันต้องบอกคาโลให้ได้ แต่จะบอกตอนไหนล่ะ ถ้าปล่อยไว้นานๆคงไม่ดีแน่ เอาเป็นว่าจบคาบดีกว่า



พอจบคาบทุกคนตื่นแล้วกำลังเดินออกจากห้องเพื่อไปเรียนวิชาต่อไป คาโลก็เช่นเดียวกัน เขากำลังจะไปแล้ว ฉันต้องบอกเข้าให้ได้



“คาโล” ฉันเรียกเขา ตายแล้ว เฟรินกับคิลก็อยู่ด้วยนี่นา ทั้งสามคนหันมามองฉัน ฉันจะทำยังไงดีนะ ถ้าไม่บอกตอนนี้ก็คงไม่ได้บอกแล้ว



“คือว่า ไปที่สวนด้วยกันหน่อยได้มั้ย” ฉันพูด คาโลทำท่างงๆอยู่เหมือนกัน



“ได้สิ” คาโลตอบ ฉันดีใจจังเลย แล้วฉันกับคาโลก็เดินไปที่สวนโดยทิ้งคิลกับเฟรินไว้ตรงนั้น



วันนี้บรรยากาศเป็นใจจริงๆ ฉันต้องบอกคาโลให้ได้ ฉันยังมีหวังอยู่ ฉันจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก เรื่องอะไรฉันจะยอมแพ้ก่อนล่ะ



“มีอะไร” คาโลถามเสียงเย็น ตอนนี้ตัวฉันสั่นไปหมดเลย ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว



“คือว่า....” ฉันพูดไม่ออกจริงๆ ยิ่งมองใกล้ๆคาโลก็ยิ่งหล่อ



“คือว่าอะไร” คาโลถามอีก



“คือว่าฉันชอบนายนะ” ในที่สุดฉันก็พูดออกไปแล้ว ตอนนี้หน้าฉันแดงก่ำเหมือนมะเขือเทศเลย



“ฉันมีคนที่รักแล้ว” คาโลตอบ น้ำเสียงยังคงเป็นปกติ



“ฉันรู้ แต่ขอกอดหน่อยได้มั้ย ครั้งสุดท้ายแล้วฉันจะตัดใจ” ฉันพูดออกไปอย่างไม่อาย คาโลพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ฉันจึงโผเข้ากอดเขาทันที อุ่นจัง อุ่นมากเลย ฉันคงจะไม่มีทางสัมผัสความอบอุ่นนี้อีก แล้วฉันก็ตัดสินใจจูบคาโลทันที ดูท่าว่าเขาจะตกใจมาก เขาผละออกจากฉันทันที แล้วเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองเลย



น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว ทำไมการรักใครสักคนมันต้องเจ็บปวดอย่างนี้ก็ไม่รู้ แต่ก่อนฉันไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย



ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะตัดใจ  ฉันจะตัดใจจากเขา ฉันปราดน้ำตา แล้วเดินตรงไปยังห้องเรียนคาบต่อไป



เฟรินหายไปไหนนะ เรนอนก็ด้วย ดูท่าคาโลจะเป็นห่วงเฟรินอยู่ไม่น้อยเลย พอหมดคาบคาโลก็หายออกจากห้องไปทันที หลังทานอาหารเย็นทุกคนก็ไปร่วมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น คาโลดูกระวนกระวายไม่สมเป็นเขาเลย



พอผ่านไปสักพักคิลก็วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับเรนอน



“แย่แล้ว เฟริน..มัน...” คิลพูด คาโลดูตกใจอยู่ไม่น้อย



“เฟรินมันเป็นอะไรคิล” มาทิลด้าถาม



“มันหายไปแล้ว” คิลบอก ทุกคนตกใจกันใหญ่



“เราไปดูที่ห้องก่อนดีกว่านะ” มาทิลด้าพูด ทุกคนพยักหน้าแล้วเดินไปที่ห้องของเรนอน ที่ห้องว่างเปล่าจริงๆ พวกเราพบจดหมายกับผ้า คาโลดูเสียใจมากเลย

คิลเล่าสาเหตุที่เฟรินหนีไปให้คาโลฟัง คาโลได้แต่ก้มหน้า ดูเขาจะเศร้ามาก ทั้งหมดมาจากฉัน ฉันไม่น่าทำอย่างนั้นเลย แล้วก็มีคนแคระเขากวางปรากฎตัวขึ้น ดูท่าว่ามันจะรู้จักเฟรินนะ คิลพยายามถามที่อยู่เฟรินแต่มันก็ไม่ยอมบอกแล้วหายตัวไป



คาโลเดินออกจากห้องไปเพื่อไปหาพี่โรเวน เช้าวันต่อมาพวกเราเริ่มออกเดินทางตามหาเฟริน เฟรินหายไปอย่างไร้ร่องลอย พวกเราเริ่มจากไปตามหาที่ท่าเรือสกอร์ปิโอก่อน เพราะพี่โรเวนคิดว่าเฟรินคงไปที่นั่น



การเดินทางวันแรกผ่านไปได้ด้วยดี แต่พอวันที่ 2 ทุกคนต้องลงจาเกวียนเพราะเกวียนพัง แล้วเริ่มเดินไปที่สกอร์ปิโอ เหนื่อยมากๆเลย เดินกันมาหลายชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีใครหยุดซะทีถ้าเดินอย่างนี้ต่อไปคงไม่ไหวแน่ๆ



“ดื่มนี่สิ” ไคน์พูดแล้วยื่นขวดน้ำมาให้ ฉันรับไว้ แล้วดื่มมัน ก่อนที่จะส่งคืนให้ไคน์



“ขอบใจนะ”



“ไม่เป็นไร” ไคน์พูด แล้วเขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาหล่อจริงๆด้วย



ในที่สุดพวกเราก็เดินทางมาถึงสกอร์ปิโอจนได้ ระหว่างทางไคน์คอยช่วยเหลือฉันตลอดเลย ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันอาจจะรักไคน์เข้าแล้วจริงๆก็ได้ ความรู้สึกที่มีให้คาโลมันเลือนหายไปหมดแล้ว



ทหารบอกว่าเฟรินออกทะเลไปแล้ว พวกเราจึงตามออกทะเลไปด้วย คืนนั้นฉันกับวอร์ช่าพักด้วยกัน 2 คน ฉันจึงตัดสินใจถามออกไป



“วอร์ช่า ไคนมีคนรักแล้วหรอ” ฉันถามวอร์ช่าที่อ่านหนังสืออยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะตอบ



“ใช่ มีแล้ว ทำไมหรอ” เธอตอบ นัตย์ตาเธอบ่งบอกถึงความเศร้าทันที แต่มันก็เปลี่ยนกลับมาสดใสเหมือนเดิม



“เธออย่าบอกนะว่าเธอชอบพี่ไคน์น่ะ” วอร์ช่าถาม ฉันพยักหน้า



“แล้วไคน์รักใครหรอ” ฉันตัดสินใจถามออกไป



“พี่ไคน์รักเฟรินน่ะ” วอร์ช่าตอบพลางถอนหายใจ เฟรินอย่างนั้นหรอ ทำไมมีแต่คนชอบเฟรินนะ ฉันไม่เข้าใจเลย เธอมีดีตรงไหน ไม่เหมือนผู้หญิงสักนิด ทำไมคนถึงรุมชอบเธอจัง



พวกเรามาถึงเพิร์ลจนได้ ทุกคนลงจากเรือแล้วเดินตามหาเฟรินตามตลาด แล้วคาโลก็เจอเฟริน แต่เธอวิ่งหนีไป เธอจะหนีไปไหนนะ คนอื่นเขาตามแทบแย่ แต่ดันหนีไปอีกแล้ว ฉันวิ่งตามทุกคนไป แล้วด้วยความซุ่มซ่ามก็สะดุดล้มจนได้



“ลุกขึ้นมาสิ” มีมือๆหนึ่งยื่นมาให้ฉันจับ ฉันจับแล้วลุกขึ้นยื่น



“ขอบคุณค่ะ”



“ไม่เป็นไร” ไคน์นั่นเอง เขาช่วยฉันไว้อีกแล้ว ตอนนี้ความรู้สึกฉันกระจ่างแล้วล่ะ ฉันรักไคน์จริงๆด้วย คิลวิ่งกลับมาพร้อมกับทุกคน



“เป็นไงมั่ง” ไคน์ถาม ดูเขาจะเป็นห่วงเฟรินไม่น้อย



“หนีไปได้ รีบขึ้นเรือเถอะ ตามไปคงทันที” คิลพูดแล้ววิ่งขึ้นเรือไป เรือออกจากท่าทันทีที่ทุกคนขึ้นเสร็จ



พวกเราตามเฟรินมาถึงแอ๊ตลาส แล้วก็ปลอมตัวเข้าไปในเรืออย่างลับๆ คาโลสนิทกับเฟรินมากตอนนี้ ฉันอยากจะขอโทษเขาจัง ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ก็ไม่มีโอกาสซะที จนกระทั่งพวกเราถึงซูลู ระหว่างที่ทุกคนไปทำงาน ฉันนั่งอยู่ในห้องแล้ว คาโลก็เดินเข้ามา





“โอ้ย” เสียงโซดังขึ้น เธอวิ่งไปร้องไห้ไป ทำให้มองเห็นข้างหน้าไม่ชัด เธอชนเข้ากับใครคนหนึ่ง



“ไม่เป็นไรนะ” เขาถาม..................................



.............................................................................................................................................................



จบอีกตอนแล้ว



ตอนนี้ก็เป็นความรู้สึกของโซเฟียนะคะ



ตอนมูนแต่งก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้ทำไมใจง่ายเจง



ชอบคนง่ายมาก แต่เดี๋ยวต่อไปเราก็จะรู้นิสัยของโซเฟียเองแหละค่ะ



ยังไงก็ขอโทษนะคะ



ที่ไม่ได้มาอัพให้ตั้งหลายวัน



พอดีว่าเมื่อวานมีการบ้านเยอะอ่าค่ะ



แล้วก็มีเรียนพิเศษด้วย



ขอโทษจริงๆนะคะ





                                                                                                                       >>Minnie~Moonie<<