ll หัวขโมยแห่งบารามอส ll หลังจากสงครามเอเดน-เดมอส

ลำดับตอนที่ #14 : -*--*-คืนดี-เข้าใจ-*--*-

ก๊อก ก๊อก!!



เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น เรียกความสนใจของทุกคนในห้องให้หันไปมอง แล้วประตูก็ถูกเปิดขึ้น หญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทีที่สง่างาม แม้ว่าสายตาของคนในห้องตอนนี้จะอาฆาตแค้นสักเพียงใด



\"เป็นไงกันบ้างคะ\" เรรี่ถาม ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์



\"เธอหมายความว่าไง\" โรเวนถาม



\"เปล่าก็ไม่มีไร ฉันแค่จะมาเตือนให้พวกนายรู้ไว้ว่า...\" พอพูดถึงตรงนี้เรรี่ก็หยุดไว้ หนุ่มๆที่รอฟังอยู่ก็ชักจะหมดความอดทนแล้ว



\"ระวังไว้ดีๆนะ ฉันไม่มีทางให้พวกนายสมหวังหรอก ไปล่ะ\" เธอพูดจบแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งไว้แต่หนุ่มๆที่เริ่มมีโทสะมากขึ้นเรื่อยๆๆ



\"แล้วเราจะทำไงดีล่ะ\" คิลถามขึ้น



\"ฉันไม่น่าใจบุญเก็บยัยนั่นมาเลยจริงๆนะ\" ชิวาสสบถออกมา



\"มันผ่านไปแล้วก็แล้วไปเถอะชิวาส เรื่องมันต่อจากนี้ตะหากล่ะ\" โรเวนพูดพลางถอนหายใจน้อยๆ



\"ยัยนั่นจะทำอะไรต่อไปนะ\" โรพูดขึ้น เขาเดาไม่ออกเลยว่าเรรี่คิดจะทำอะไร แต่มันคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆเลย



\"เรื่องนี้อย่าเพิ่งคิดเถอะ กลับไปพักผ่อนกันได้แล้ว\" โรเวนพูดขึ้น ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย แล้วแยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง



--------------------------------------------------------------------------------------------------------



ความกังวลใจ ความเป็นห่วง ความคิดถึง ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งผู้ที่ไม่ค่อยรู้สึกอะไร นอนไม่หลับ เขาค่อยๆลุกออกจากเตียง แล้วเดินออกไปที่ระเบียงห้อง คืนนี้ดวงดาวเต็มท้องฟ้า พราวระยิบสวยงาม ถ้าเธออยู่เคียงข้างเขาจะดีสักเพียงได้ ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น เขาก็สังเกตุเห็นคนอยู่ในสวน เธอคือคนที่เขาคิดถึง เธอคือคนที่เขาห่วงใย เธอยืนชมดาวอยู่เช่นเดียวกับเขา



คาโลรีบวิ่งออกมาจากห้อง แล้วตรงไปที่สวนทันที เธอยังยืนอยู่ตรงนั้น คาโลค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆทีละน้อยๆ เพื่อไม่ให้เธอรู้ตัว แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะรู้ว่ามีผู้มาเยียน จึงหันหน้ากลับมา



เขาคนที่เธอรักแสนรัก คนที่เกลียดแสนเกลียด บัดนี้เขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขา เธอจึงเดินเลี่ยงออกมาอย่างช้าๆ แต่มือใหญ่ก็คว้าแขนของเธอไว้ และดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด เฟรินขัดขืนเต็มที แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล เพราะเธอไม่มีเรี่ยวแรงเลย



\"ฉันขอโทษ\" คาโลพูดขึ้นที่ข้างหูของหญิงสาว



\"...................\" เงียบ



\"ฉันขอโทษนะ\" คาโลยังพูดต่อไป แต่ก็ยังมีแต่ความเงียบเหมือนเดิม



\"ฉันรักเธอนะ เฟริน\" คาโลพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดจริงๆ เจ็บที่ใจ เขารู้ว่าเขาทำให้เธอเจ็บปวด แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เจ็บปวด เขาเจ็บปวดกว่าเธอมากนัก หญิงสาวได้ฟัง หยาดน้ำตาก็เอ่อล้นออกมาอีกครั้ง น้ำตาแห่งความโศกเศร้าเสียใจกำลังไหลออกมาอย่างช้าๆ



คาโลที่ได้ยินเสียงสะอื้นก็ยิ่งกอดเฟรินแน่นเข้าไปใหญ่ เขาค่อยๆใช้มือปราดน้ำตาให้เธอ แต่เธอก็ยังไม่หยุดร้อง ทุกคู่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน จนกระทั่งหญิงสาวที่ได้สติแล้วหยุดร้องไห้ เธอหันไปสบตากลับเขา ดวงตาที่ปกติจะเย็นชา แข็งกร้าว บัดนี้ทอแสงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด มันเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจที่ถูกสกัดกลั้นไว้



\"ปล่อยเถอะ\" เฟรินพูดเสียงเบา แต่ด้วยบรรยากาศรอบตัวที่เงียบสงบ ทำให้เสียงเบาๆนั้น ดังอย่างไม่น่าเชื่อ



\"ไม่\" คาโลพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด



\"ขอร้องล่ะ\" เฟรินพูด คาโลจึงยอมปล่อยเธอแต่โดยดี



\"ราตรีสวัสดิ์\" เฟรินพูด แล้ววิ่งออกไปจากสวนทันที



\"ฉันขอโทษ\" คาโลพึมพำกันตัวเองเบาๆ น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ต่อหน้าหญิงสาว ค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าๆ



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------



\"ตื่นได้แล้วนะทุกคน\" เสียงสดใสของคาเดียที่ปลุกทุกคนให้ลุกขึ้น ยกเว้นก็แต่ทั้ง 7 สาวที่เมื่อวานร้องไห้อย่างหนัก วันนี้จึงเปิดตาไม่ขึ้น ยังคงนอนอยู่บนเตียงอย่างไม่สนใจเสียงคาเดียที่ปลุกอีกเป็นรอบที่ 2



~ห้องอาหาร~



\"อรุณสวัสดิ์นะ\" คาเดียเดินเข้ามาในห้องแล้วกล่าวอรุณสวัสดิ์ทุกคน เธอค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้หัวโต๊ะอย่างช้าๆ



\"อ้าว แล้วหายไปไหน 7 สาวล่ะจ๊ะ\" คาเดียถามขึ้นด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา ทุกคนก็ไม่รู้เช่นกันว่าพวกเธอหายไปไหน



\"เดี๋ยวแม่ขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า\" ว่าแล้วคาเดียก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกไปจากห้องทันที



ก๊อก ก๊อก!!



เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่ไม่มีใครสามารถลุกไปเปิดได้ เสียงประตูถูกเคาะอยู่นาน จนคนเคาะทนไม่ไหว ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเอง คาเดียมองไปที่เตียง แล้วก็เห็นทั้ง 7 สาวนอนอยู่ ดูเหมือนพวกเธอจะเหนื่อยมาก หลับตาพริ้มอย่างไม่คิดจะลืม หน้าดูแดงเล็กน้อย ยังมีคราบน้ำตาติดอยู่ที่ใต้ตา คาเดียที่หมดห่วงยิ้มน้อยๆแล้วเดินออกจากห้องไป



\"เอาล่ะ กินกันดีกว่านะ\" คาเดียพูดเสียงสดใส แล้วเริ่มลงมือทานอาหาร



\"แล้ว....\" คาโลทำท่าจะถาม คาเดียที่รู้ใจลูกชายดีจึงตอบก่อนที่คาโลจะถามจบ



\"นอนอยู่จ๊ะ สงสัยคงเพลียมาก ยังนอนกันอยู่เลย เดี๋ยวสายๆก็คงจะตื่นกันเองแหละ\" คาเดียพูดแล้วยิ้มให้ลูกชาย



หลังอาหาร วันนี้คาเดียปล่อยให้ทุกคนเป็นอิสระอยากทำอะไรก็ทำตามใจชอบ เธอคิดอย่างดีแล้วเมื่อคืนว่าถึงให้ทำงานแต่ก็คงไม่มีใครมีใจอยากทำหรอก เพราะยังมีเรื่องค้างคาอยู่



ก๊อก ก๊อก!!



เสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วประตูห้องทำงานก็เปิดออก คนที่เข้ามาคนแรกก็คือลูกชายของเธอเอง ตามด้วยโรเวน คิล โร ชิวาส ซีบิลและไคน์ซึ่งตามมาด้วยเพราะเป็นห่วงเฟรินและน้องสาว



\"เอ่อ..ท่านแม่ครับ พวกเราอยากจะไปเยี่ยม..\" คาโลพูดขึ้น



\"ได้สิจ๊ะ\" ดูเหมือนคาเดียจะรู้ทัน จึงอนุญาติ แล้วเงยหน้าจากเอกสารที่กองอยู่ข้างหน้า



\"แม่อนุญาติ\" คาเดียพูดแล้วยิ้มให้ทุกคน



\"ขอบคุณครับ ขอตัวก่อนนะครับ\" คาโลกล่าวขอบคุณ แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมๆกับคนอื่นๆ



-------------------------------------------------------------------------------------------------------



~หน้าห้องเฟริน~



\"ใครจะเข้าไปก่อน\" คาโลถามขึ้น เจ้าชายน้ำแข็งที่ปกติจะมีความมั่นใจในตัวเองสูง บัดนี้กลับไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปซะเลย



\"นายเข้าไปก่อนสิ\" โรตอบกลับมา



\"ไม่ พี่โรเวนเข้าไปก่อนเถอะครับ\" คาโลปัดความรับผิดชอบไปให้โรเวน



\"ไม่ดีหรอก\" โรเวนรีบปฏิเสธทันที



\"ผมเข้าไปเอง\" ไคน์พูดขึ้น แล้วเดินไปเคาะประตู



ก๊อก ก๊อก!!



ไคน์เคาะประตู แต่ก็ไม่มีใครลุกขึ้นมาเปิดสักที เขาเคาะต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีใครมาเปิดอีก



\'หรือว่า....\' ไคน์คิดในใจ แล้วเปิดประตูเข้าไปทันที



เมื่อประตูเปิดออก เขาก็มองไปทั่วๆห้อง ม่านที่กั้นระหว่างเตียงไว้ ปิดมิดทำให้ไม่สามารถเห็นอะไรได้ ไคน์ค่อยเดินเข้าไปอย่างช้า แล้วเริ่มเปิดตั้งแต่ม่านที่หนึ่งก่อน เตียงแรกแองจี้นอนอยู่ดูเหมือนเธอจะเพลียมาก ขนาดคนมาเปิดม่านยังไม่รู้สึกเลย ไคน์ปิดม่านลง แล้วเดินไปที่มานที่สอง เตียงที่สองเป็นของมาทิลด้า เธอก็หลับเป็นตายเช่นเดียวกัน เตียงที่สามเรนอน เธอก็นอนหลับเช่นเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมีไข้นะ เตียงที่สี่ เฟรินนั่นเอง ใบหน้าที่เคยสดใส กลับซีดเซียว ยังมีคราบน้ำตาอยู่ที่แก้ม เธอหลับตาพริ้ม หลับอย่างสนิทเหมือนไม่ได้หลับมานาน ไคน์เดินผ่านเตียงเฟรินไปเพราะรู้ว่าไม่ใช่หน้าที่ของเขา เตียงที่ห้าเป็นของวิเวียน ตอนแรกไคน์นึกว่าไม่มีคนนอนอยู่ด้วยซ้ำ เพราะผ้าห่มขึ้นมาคลุมหมด เตียงที่หก เป็นของโซมาเนีย เธอก็นอนหลับเช่นเดียวกัน



เตียงสุดท้ายเป็นของน้องสาวเขาเอง ไคน์เดินเข้าไปแล้วเสกเก้าอี้ขึ้นมานั่งข้างๆน้องสาว ดูท่าเธอจะร้องไห้เหมือนกัน น้องสาวของเขาที่ไม่เคยต้องเสียน้ำตา แต่ทำไมถึงร้องไห้ สาเหตุมันเกิดจากอะไรกันแน่นะ เขานั่งจ้องหน้าน้องสาวนิ่งพลางครุ่นคิดสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ



ซีบิลค่อยๆเดินเข้ามาช้าๆ เขาเดินไปที่เตียงแองจี้ แล้วนั่งลงข้างๆเตียง เขารู้สึกเสียใจจริงๆที่ทำให้เธอต้องเป็นอย่างนี้ ถ้าสามารถย้อนเวลาได้เขาคงจะปฏิเสธเรรี่ไปเรียบร้อยแล้ว แต่ในเมื่อมันผ่านไปแล้ว เขาก็คงจะทำอะไรไม่ได้



โรเดินไปนั่งข้างเตียงมาทิลด้าช้าๆ ใครจะไปคิดว่าคนอย่างเขาต้องมายอมแพ้ให้กับผู้หญิงอย่างเธอ เธอช่างดูแข็งแกร่งเหลือเกิน แต่เขาก็รู้ดีว่าภายใต้ความแข็งแกร่ง ก็คือความอ่อนแอที่เธอพยายามปกปิดไว้



คิลที่ยังเกร็งๆอยู่ เดินไปที่เตียงเรนอน เวลาเธอหลับช่างเหมือนเทพธิดาจริงๆ ใบหน้าที่ปกติจะยิ้มแย้มสนใสเสมอ บัดนี้กลับปรากฏแต่ความโศกเศร้า หยาดน้ำตาเล็กที่ร่วงหล่นออกมาจากตา แม้กระทั่งตอนหลับ เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่าเธอเจ็บปวดเพียงใด



โรเวนที่ปกติจะเย็นชา แต่เมื่อเห็นสภาพของวิเวียน เขาก็ถึงกลับเข่าอ่อน เขาทำให้เธอเสียใจถึงเพียงนี้หรอ เขาทำให้เธอเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า ทำร้ายจิตใจเธออย่างไม่รู้จักพอ เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำร้ายเธออีกแล้ว จะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกแล้ว



ชิวาสเดินเข้าไปนั่งข้างๆเตียงโซมาเนียเงียบๆ เขาพูดอะไรไม่ออกจริงๆ ภาพของสาวแกร่งที่เห็นมาจนชินตา บัดนี้หายไปหมดแล้ว เหลือแต่หญิงสาวที่อ่อนแอ และต้องการใครมาดูแล มาเข้าใจเธอ เขาจะดูแลเธอเอง เขาจะรักเธอเอง เขาขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอร้องไห้อีก



คาโลเดินไปนั่งลงข้างๆตัวเฟริน ที่ตอนนี้นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ เขากล่าวโทษตัวเองเป็นพันๆครั้ง อยากจะทำร้ายตัวเองให้เจ็บเหมือนที่เธอเจ็บ แต่เขาก็รู้ดีว่าทำไปก็ไม่ทำให้เธอหายเจ็บปวดได้ มันกลับจะเพิ่มความเจ็บปวดให้เธอมากขึ้น



ทุกคนนั่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานมากๆ ไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่แล้ว ทำไมพวกเธอไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเลยล่ะ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว คนที่รู้สึกจังตื่นคนแรกก็คือ โซมาเนีย เธอตื่นแล้วมองไปรอบๆอย่างช้า



\'ทำไมรู้สึกมีอะไรอยู่ข้างตัวนะ\' เธอคิดแล้วหันไปมองข้างๆ เธอก็พบชายคนหนึ่งเขานั่งอยู่ที่ข้างๆเตียง เขาส่งยิ้มให้เธอ ซึ่งถ้ามันเป็นอย่างปกติ เธอก็คงไม่รู้สึกอย่างนี้ ตอนนี้ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นทุกที



\"อรุณสวัสดิ์\" ชิวาสพูดขึ้นแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ



\"นะนายมาทำอะไร\" โซมาเนียถามกลับไป ตอนนี้เธออายจนหน้าขึ้นสีไปหมดแล้ว



\"ฉันก็มาดูเธอน่ะสิ\" ชิวาสตอบ



\"มาดูฉัน?\"



\"ใช่\" ชิวาสตอบ



\"ฉันขอโทษนะ ยกโทษให้ฉันเถอะนะ\" ชิวาสพูดเสียงอ้อน



\"อืม\" โซมาเนียตอบช้าๆ ชิวาสดีใจเขามาสวมกอดเธอ เล่นเอาหญิงสาวอายจนหน้าแดงไปเลย



\"ปล่อยได้แล้วน่า ฉันจะไปอาบน้ำ\" โซมาเนียพูด



\"ก็ได้\" ชิวาสปล่อยเธอ โซมาเนียลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำไป



--------------------------------------------------------------------------------------------------------



วิเวียนค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ ภาพที่เธอได้เห็นตรงหน้าคือ โรเวนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ เธอใช้มือขยี้ตาใหญ่นึกว่ามันเป็นแค่เพียงความฝัน ความจริงเธอก็เคยฝันอย่งานี้มาหลายครั้งแล้ว ถ้าครั้งนี้จะเป็นความฝันอีกก็คงจะไม่แปลกอะไร



\"หยุดขยี้ได้แล้ว เดี๋ยวตาก็แดงหมดหรอก\" โรเวนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน



\"เจ้าพี่?? มาทำอะไรที่นี่คะ\" วิเวียนถามด้วยความสงสัย



\"มาดูอาการน่ะ เห็นไม่ลงไปกินข้าว\" โรเวนพูดแล้วยิ้มน้อยๆ



\"เจ้าพี่เป็นห่วงหญิงด้วยหรอคะ ปกติไม่เห็นจะสนใจ\" วิเวียนพูด แล้วหันหน้าไปอีกทาง



\"พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษ\" โรเวนพูด แล้วเดินมาข้างๆ



\"พี่รักหญิงเสมอนะ\" และในที่สุดโรเวนก็พูดคำที่ค้างคาอยู่ในใจออกมา หญิงสาวที่ได้ฟังก็น้ำตาไหลทันที โรเวนจึงดึงเธอมากอดด้วยความรัก



\"ฮึก ฮึก เจ้าพี่ หญิงก็ ฮึก รัก เจ้าพี่ ฮึก ค่ะ\" วิเวียนพูดไปร้องไป โรเวนพยักหน้าเข้าใจ



\"หยุดร้องนะ\" โรเวนพูดแล้วเอามือปราดน้ำตาให้ วิเวียนจึงหยุดร้อง



\"งั้นหญิงขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ\" วิเวียนที่เพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็หน้าแดงทันที เมื่อเห็นโซมาเนียออกมาจากห้องน้ำ ก็เลยรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที โรเวนที่มองตามก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆกับท่าทีของหญิงสาว



------------------------------------------------------------------------------------------------------



\"พี่ไคน์??\" วอร์ช่าที่เพิ่งตื่นนอน แล้วหันมาเห็นพี่ชายของตัวเองนั่งอยู่ข้างเตียง ก็รีบลุกพรวดด้วยความตกใจ



\"ใจเย็นๆวอร์ช่า ลุกเร็วด้วยก็ปวดหัวหรอก\" ไคน์บอกน้องสาวจอมจุ้นที่ลุกพรวดพราด



\"พี่มาทำอะไรคะ\" วอร์ช่าถาม



\"มาดูเธอนั่นแหละ ทำอะไรไม่รู้จักคิด ร้องไห้ทำไม\" ไคน์พูด แล้วบ่นต่ออีกยาวเยียดจนวอร์ช่าทนไม่ไหว



\"ไปอาบน้ำก่อนนะคะ\" เธอพูดตัดบทแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที



ไคน์ที่มองน้องสาวจอมจุ้นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ กับการกระทำของน้องสาวที่ยังทำตัวเหมือนเด็กไม่เลิก



------------------------------------------------------------------------------------------------------



\"ตื่นแล้วหรอครับ\" เสียงสุภาพที่ลอยมากระทบหูแองจี้ เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมา เธอก็เห็นซีบิลนั่งอยู่ข้างๆเธอ เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องใจเต้นด้วย



\"นายมาทำไร\" แองจี้ทำเสียงเย็นกลบความอาย



\"ผมเป็นห่วงเลยมาดูครับ\" ซีบิลตอบ



\"ไม่ต้องก็ได้ฉันไม่เป็นไรหรอก\" แองจี้พูดขึ้น แล้วทำท่าจะลุกจากเตียง



\"ผมขอโทษนะครับ\" ซ๊บิลพูดขึ้นมา ทำให้แองจี้หยุดชะงักแล้วหันมามองซีบิลอย่างงงๆ



\"ขอโทษ?? เรื่องอะไร ฉันไม่เห็นจำได้เลย\" แองจี้แกล้งพูดว่าจำไม่ได้ แต่ความจริงแล้วเธอจำมันได้ขึ้นใจ ไม่ว่าจะหลับหรือตื่นเธอก็เห็นแต่ภาพนั้นตลอด



\"ขอโทษครับ\" ซีบิลพูดอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย



\"เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้โกรธอะไร\" แองจี้พูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของชายหนุ่ม



\"ผมสัญญานะครับ ว่าผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจและร้องไห้อีก ผมรักคุณคนเดียวนะครับ\" ในที่สุดซีบิลก็พูดความในใจออกมา ทำเอาแองจี้หน้าแดงเลย



\"เอ่อ...\"



\"คุณแองจี้ไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวจะได้ลงไปทานอาหารกัน\" ซีบิลพูด



\"ไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกแองจี้เฉยๆก็ได้\" แองจี้พูด แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที



-----------------------------------------------------------------------------------------------------



คิลที่นั่งจ้องหน้าเรนอนอยู่นานอย่างละสายตาไม่ได้ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเสียงหวานๆลอยมากระทบหู



\"คุณคิลคะ\" เรนอนเรียก



\"ครับ เรนอน\" คิลตอบ



\"มาทำอะไรที่นี่คะ\" เรนอนถามขึ้นด้วยความสงสัย



\"ผมเป็นห่วงเรนอนครับ\" คิลตอบ ทำเอาหญิงสาวหน้าขึ้นสีด้วยความอาย



\"เรียกผมว่า คิล เฉยๆนะครับ ไม่ต้องมีคุณหรอก\" คิลบอก เรนอนพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่ารับรู้



\"มานานยังคะ\" เรนอนถามต่อ



\"ก็ตั้งแต่เช้าแล้วครับ\" คิลบอก



\"ค่ะ\" เรนอนตอบ



\"ผมขอโทษนะ เรื่องเมื่อวาน\" คิลพูดต่อ



\"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันลืมมันไปแล้ว\" เรนอนบอกแล้วยิ้มให้คิล ซึ่งมันทำให้เขาใจพองโต



\"ครับ\" คิลรับคำ



\"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ\" เรนอนพูด แล้วลุกจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำ



------------------------------------------------------------------------------------------------



มาทิลด้าค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วเธอก็เห็นโรที่นั่งอยู่ข้าง คนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้ เธอจึงแกล้งหลับต่อ แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของโรไปได้



\"ตื่นแล้วก็อย่าแกล้งหลับสิ\" โรพูดขึ้น ทำให้มาทิลด้าสะดุ้งทันที



\"นายมาทำอะไร ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย\" มาทิลด้าพูดขึ้น



\"ฉันก็มาดูแลเธอน่ะสิ\" โรตอบกลับไป สีหน้ายังคงเป็นปกติ



\"นายไม่ไปใช่มั้ย ได้ ฉันไปเอง\" ว่าแล้วมาทิลด้าก็ลุกขึ้นจากเตียง แต่ด้วยความที่ลุกเร็วเกินไปเลยทำให้เธอหน้ามืด โรที่เห็นมาทิลด้าจะล้ม ก็รีบวิ่งเข้ามาประคองทันที



\"อย่ารีบลุกสิ\" โรบอกพลางทำหน้าดุ



\"ปล่อยนะ\" มาทิลด้าที่อยู่ในอ้อมแขนของโรพูด



\"ไม่ ฉันไม่ปล่อยหรอก\" โรพูด



\"ฉันบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ\" มาทิลด้าพูดอีก



\"เธอต้องฟังฉันอธิบายก่อน\" โรพูดเสียงเข้ม



\"มีอะไรต้องอธิบาย\" มาทิลด้าถามย้อนกลับไป



\"นั่งฟังก่อนเถอะ\" ว่าแล้วโรก็วางมาทิลด้าลงบนเตียง แล้วเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อวานนี้ให้เธอฟัง



\"นายจะบอกว่าทั้งหมดนี้ เป็นแผนของเรรี่อย่างนั้นหรอ\" มาทิลด้าถาม เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เธอได้ยินเป็นความจริง



\"ใช่\" โรตอบ



\"ฉันไม่เชื่อ\" มาทิลด้าพูดขึ้น



\"เธอไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเพราะมันเกิดขึ้นแล้ว\" โรพูด



\"ฉันขอโทษนะ\" มาทิลด้าพูดขึ้น



\"ขอโทษ?? เรื่องไร\" โรถามอย่างงงๆ



\"เรื่องที่ตบเธอ\" มาทิลด้าพูด



\"เจ็บมากมั้ย\" เธอเอามือไปลูบแก้มโรข้างที่โดนเธอตบอย่างช้าๆ



\"ไม่หรอก\" โรตอบแล้วยิ้มให้เธอ



\"อืม\"



\"ไปอาบน้ำเถอะ\" โรบอก มาทิลด้าพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



เฟรินที่ร้องไห้มากกว่าคนอื่นหลายเท่า ตื่นขึ้นมาก็ป่วยหัวใหญ่ จะไม่ให้ปวดได้ไงล่ะ ก็เธอร้องไห้ซะทั้งคืน กว่าจะได้นอนก็ตี 4 แล้ว ขนาดนอนแล้วน้ำตามันก็ยังไหลออกมาไม่หยุดอีก เมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้



\"ตื่นแล้วหรอ ปวดหัวมั้ย\" คาโลถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน



\"ไม่\" เฟรินตอบสั้นๆ



\"เธอหายโกรธยัง\" คาโลถามต่อ



\"ฉันไม่ได้โกรธ\" เฟรินพูด



\"เอาเป็นว่าฉันขอโทษนะ\" คาโลพูดน้ำเสียงจริงจัง



\"ช่างมันเถอะ ฉันลืมมันไปแล้ว\" เฟรินพูด



\"ปวดหัวมากมั้ย\" คาโลถาม แววตาที่เคยเย็นชาตอนนี้แสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด



\"ไม่แล้วล่ะ\" เฟรินตอบตรงกันข้ามกับความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง เธอปวดหัวมากจริงๆ ปวดเหมือนมันจะระเบิดออกมา เฟรินค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง แต่ด้วยความมึนหัวทำให้เดินชนโน่นชนนี่ไปทั่ว คาโลที่ทนดูไม่ไหว เลยเข้ามาพยุง



\"ฉันเดินเองได้น่า\" เฟรินพูด



\"ไม่ได้\" คาโลบอก แล้วทั้งคู่ก็สบตากัน บรรยากาศรอบข้างช่างเป็นใจซะจริง ริมฝีปากบางของคาโลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วมันก็ประกบกับริมฝีปากเรียวสวยของเฟริน จูบที่บ่งบอกถึงความรู้สึกที่ทั้งคู่มีให้กัน พวกเขาจูบกันเนิ่นนาน และคาโลก็ถอนริมฝีปากออกในที่สุด



\"ไปอาบน้ำเถอะ\" คาโลพูด มองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด



\"ไม่\" เฟรินตอบปฏิเสธทันที



\"ถ้านายไม่ไปอาบ ฉันจะไปอาบให้นะ\" คาโลพูดพลางทำตาเจ้าเล่ห์



\"ก็ได้\" เฟรินตอบแล้วรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำทันที



-------------------------------------------------------------------------------------------------



ตอนนี้ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว แต่ทั้ง 7 หนุ่ม 7 สาวก็ยังไม่ปรากฏตัวซะที ทำเอาคนที่รอกินข้าวบ่นกันระนา



\"นี่ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันดีกว่านะ\"



\"อืมดีๆ อยากได้เที่ยวจัง\"



เสียงที่ดังมาจากบันได เรียกความสนใจของทุกคนได้เป็นอย่างดี เมื่อพวกเขาหันไปมองก็เห็นทั้ง 7 คู่เดินลงมากันเป็นคู่ๆ คุยกันอย่างสนุกสนาน หยอกกันบ้าง แกล้งกันบ้าง บางคู่ก็หวานซะ



เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องอาหารโล่งใจไป คาเดียก็เช่นเดียวกัน \'ในที่สุดก็ดีกันจนได้นะ\' เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความกังวลและเป็นห่วงนั้นหมดไปแล้ว ดูแล้วตอนนี้ทุกคนดูมีความสุขกันมาก



ยกเว้นก็แต่เรรี่ที่ตอนนี้นั่งตัวสั่นด้วยความโกรธ ทั้งๆที่เธอวางแผนดีแล้ว คิดว่าตัดความสัมพันธ์ของทุกคู่ได้แล้ว แต่ทำไม ทำไมนะ หรือว่าเธอจะประเมินความสัมพันธ์ของพวกนั้นต่ำเกินไป ยังไงเธอก็ไม่ยอมให้มันจบอย่างนี้แน่ เธอจะไม่ยอมให้สิ่งที่เธอทำมาต้องสูญเปล่าหรอก คอยดูแล้วกัน



...................................................................................................................................................................................



มาอัพแล้วนะคะ  ^^



วันนี้หายเจ็บนิ้วแล้วอ่า



พิมสบายเลย อิอิ^^



เรรี่จะทำอะไรต่อไปเนี่ย เด๋วตอนหน้าก็จะได้รู้แล้วนะคะ >_<



ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเม้นทุกเม้นนะคะ



ขอบคุณมากๆเลยค่า^^





                                                                                                            >>Minnie~Moonie<<