[Fic] Baramos - เฟรินกลายเป็นเฟลิโอน่า แบบถาวร

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : คู่แข่ง

เฟรินกลับมาถึงเดมอสด้วยจิตใจหดหู่ ใบหน้าขาวๆยิ้มทุกครั้งที่ผู้เป็นพ่อถามสารทุกข์สุขดิบ แต่ยามใดที่อยู่คนเดียวร่างบางมักจะถอนหายใจ เป็นระยะ



คงน่าเกลียดมากที่เกิดมาเป็นเจ้าหญิงแต่ไม่ทำอะไรเลย ดังนั้น จ้าวปีศาจก็มอบหมายงานตรวจพื้นที่ในส่วนป่าให้เจ้าหญิงองค์สำคัญทำ



เฟรินรู้สึกหดหู่เข้าไปใหญ่ยิ่งมีงานให้ทำอีก เธอเลยแอบพา จิน มังกรดอกไม้คู่ใจออกมาเดินเล่น ( อ้างว่าเอามังกรมาเดินเล่น ความจริงเจ้าตัวอยากเดินเล่นเองเสียมากกว่า )



บริเวณหุบเขามีหมอกหนา เฟรินรู้สึกถึงพลังแปลกๆ เลยลงเดินบนพื้น ถึงบริเวณหน้าผา  มีเสียงแหวกกิ่งไม้ดังขึ้นข้างหน้าตามด้วยเสียงลูกธนู



\"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!\"เสียงกรีดร้องดังขึ้น



เฟรินรีบวิ่งเข้าไปดูที่หน้าผา ร่างของหญิงสาวผมดำยาวเกาะกิ่งไม้อยู่ เฟรินรีบออกแรงดึงร่างนั้นขึ้น แล้วผิวปากเรียกจินมารับกลับไปวังทันที



------------------------------------------------------------------------



แพขนตายาวกระพริบปริบๆ ใบหน้างงงวย ส่อแววตื่นตระหนกอยู่ในที



\'ที่ไหน ที่นี่มันที่ไหนกัน\'



สาวหุ่นอรชรอ้อนแอ้นมองหาประตูทางออก ห้องนี้ใหญ่มาก มีเตียงอยู่กลางห้อง แล้วยังมีประตูอีกหลายบาน มองแล้วชวนเป็นลมอย่างยิ่ง







แอ้ด!!!! เสียงประตูเปิดดังขึ้น



ร่างบางผมสีน้ำตาลไหม้เดินเข้ามาอย่างร่าเริง นัยตาสีฟ้ามีแววดีใจปรากฏอยู่อย่างเห็นได้ชัด



\"นี่ ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า\" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างจริงใจ



\"ท่านเป็นใคร\" น้ำเสียงส่อแววระแวงดังมาจากสาวผมดำตรงหน้า นัยตาสีเชียวมรกตจ้องมองเฟรินเขม็งราวกับจะอ่านจิตใจ







อึดอัด!! ชาตินี้เกิดมาไม่เคยโดนมองด้วยสายตาแบบนั้น ราวกับโดนขุดคุ้ยจิตใจ





\"เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปรินเซส ออฟ เดมอส แอนด์ บารามอส ใช่ไม๊ท่าน\" ใครๆก็ว่าเสียงเธอหวาน แต่เสียงผู้หญิงคนนี้หวานกว่าเธออีก



เฟรินพยักหน้าหงึกๆ หญิงสาวไม่ไว้ใจในท่าทีของหญิงสาวผู้นี้เลย





\"แล้วท่าน....คือ..\"



\"ขออภัยที่เสียมารยาท ข้า เมลานี รานิเย่ เดอะปรินเซส ออฟ สโนว์แลนด์\"



\"ราชวงศ์ของสโนว์แลนด์!!\" เฟรินว่าแล้วเบิกตาโพลง ไม่เห็นเหมือนเจ้าหญิงวีชา โนเอลเลย



\"คงจะเป็นเจ้าหญิงคนเก่งที่เค้าเลื่องลือกันไปทั่วว่า โฉมงาม มากความสามารถซินะ\" สุรเสียงเคร่งขรึมดังขึ้น



\"ท่าน..ถวายบังคมเพคะ ฝ่าบาท\" เจ้าหญิงคนสำคัญแห่งสโนว์แลนด์ถวายบังคมอย่างนุ่มนวล มองแล้วเป็นสิริมงคลแก่สายตายิ่งๆ



\"ท่านพ่อ มาทำอะไรที่ห้องหนูละ\" ( สังเกตสรรพนามแทนตนที่เฟรินใช้ โดนบังคับ ย้ำ!! โดนบังคับ )



\"ก็ พ่อได้ยินว่า มีคนบาดเจ็บมาที่วังของเรา เลยมาดูอาการหน่อย แต่สงสัยจะไม่เป็นอะไรแล้ว\" แล้วร่างสูงใหญ่ของท่านจ้าวเดินออกไป



เส้นผมสีขนนกกาสะท้อนแสงแดดอ่อนๆของยามเช้าที่เกือบสาย ไม่ว่าจะมองด้านไหน พ่อเธอก็เท่ห์อยู่ดี มิน่า ท่านแม่ถึงหลง





\"องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันจัดน้ำอุ่นถวายให้แล้ว แล้วก็ ขององค์หญิงเมลานีด้วยคะ\" สาววัยประมาณ 30 กล่าวกับนาย



\"ขอบคุณนะ คุณโดโรธี\"





-----------------------------------





แสงแดดที่เคยส่องในยามกลางวันหมดไป แสงจันทร์สีนวลอ่อนๆโผล่มาแทน อาหารค่ำมื้อหรูจัดขึ้นโดยจ้าวปีศาจที่สู้อุตส่าห์จังานเลี้ยงต้อนรับอาคันตุกะผู้มาเยือนโดยไม่ตั้งใจ



แขกในงานสวมชุดราตรีสีสันสวยงามคละกัน เครื่องประดับที่ใส่บ่งบอกถึงฐานะของแต่ละคน



แต่เจ้าหญิงสูงศักดิ์เจ้าบ้านกลับใส่เพียงไข่มุกแสงจันทร์เม็ดเดิมห้อยติดกับคอกับชุดราตรีเรียบๆ





ประตูห้องจัดเลี้ยงเปิดขึ้น บรรดาแขกในงานหลีกทางให้เจ้าหญิงสโนว์แลนด์เดินเข้ามาในท่วงท่าสง่างาม



ผมสีดำยาวถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าแล้วมัดด้วยริบบิ้นสีฟ้าทิ้งตัวยาวถึงกลางหลัง



ใบหน้าขาวสวยหมดจดถูกแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ



ดวงตาคู่โตสีเขียวมรกตมีประกายระริก



ริมฝีปากอิ่มบางได้รูปถูกแต้มด้วยลิปสติกสีแดง



ลำคอยาวระหงส์ถูกประดับด้วยสร้อยเพชรเม็ดโตๆ สวมชุดราตรีสีน้ำเงินถุงมือสีขาว





ดูยังไงๆก็นางฟ้า!!







หลังจากที่ทักทายแขกแล้ว เจ้าหญิงคนงามก็เดินเข้ามาหาเจ้าหญิงเจ้าบ้าน รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า แต่ก็แทบจะหมดสิ้นไปทันทีเมื่อเห็นสร้อยคอของร่างบางตรงหน้า



หวังเพียงว่าข่าวลือที่เค้าลือกันว่าแผ่นดินทั้งสามคือเดมอส บารามอส และคาโนวาลจะรวมกันเพราะเจ้าหญิงแห่งเดมอสและเจ้าชายจากคาโนวาล



\"องค์หญิง สร้อยคอของท่านได้มาจากไหนเพคะ\"



\"เอ่ออ.....\" หญิงสาวก้มหน้างุด อายจนไม่กล้าตอบเลย โดยเฉพาะกับสาวสวย



\"ท่านคาโล วาเนบลี เจ้าชายแห่งคาโนวาลเป็นคนให้มาท่าน\" โกโดมตัวจ้อยแทรกขึ้นทันใด เล่นเอาคนถูกถามที่แท้จริงหน้าแดง



\"โกโดม...\" เฟรินตวาด



\"ปริ้นคาโลแห่งคาโนวาล..\"



\"ใช่ แล้วเจ้าชายคาโลยังให้เจ้าหญิงเฟลิโอน่าด้วยพระองค์เองด้วย\" ปากโกโดมไม่ยอมหยุด



\"ไม่จริงง...เป็นไปไม่ได้\" เมลานีพูดพร่ำไม่หยุด \"มันต้องไม่ใช่คนนั้นๆสิ\"





-----------------------------------------------



วันรุ่งขึ้น



แสงแดดที่ค่อยๆแรงขึ้นบ่งบอกว่าสายมากแล้ว แต่เจ้าหญิงแห่งสโนว์แลนด์ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงในห้องส่วนตัวชั้วคราว พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำให้หล่อนต้องนอนช้ำใจอยู่คนเดียว





*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*





หลังว่าราชการเสร็จก็ตรวจเยี่ยมค่ายทหาร จากนั้นก็ตรวจความเรียบร้อยของประชาชน เพราะงานรัดตัวทำให้ปรินซ์คาโลไม่มีเวลาพักเขียนจดหมายไปหาหญิงที่รักเลยซักนิด เจ้าตัวเลยได้แต่ทรมานใจไปวันๆ





เวลาพักผ่อนในยามราตรีเหมาะจะเขียนจดหมายไปหาเจ้าหญิงแห่งเดมอสยิ่งนัก แต่ก่อนมือใหญ่จะทันได้หยิบปากกาขนนกขึ้นมาจุ่มหมึก เสียงหนึ่งก็ดังจากข้างหลัง





\"ถวายบังคมเจ้าชายคาโล\" เสียงหวานที่พอคุ้นหูอยู่บ้าง เสียงของเจ้าหญิงแดนน้ำแข็งที่ไม่ได้ยินมาพักใหญ่ๆแล้วดังขึ้น



\"เจ้าหญิงเมลานี ลมอะไรหอบท่านมาคาโนวาล\"



\"ข้ามีคำถาม สำคัญมากๆ จะมาถามท่าน ถึงกับต้องร่ายเวทย์ผ่านประตูมิติเวลามา\" เสียงหวานแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่เอาจริงเอาจัง



\"เรื่องอะไรกัน???\"



\"ไข่มุกแสงจันทร์ของท่าน ยังอยู่ที่ตัวท่านหรือเปล่า\"



\"ไม่ มันอยู่ที่คนที่ข้ารัก\" สุรเสียงบ่งบอกถึงความมั่นใจ เจ้าชายแห่งดินแดนนักรบตอบอย่างไม่เกรงกลัวต่ออะไรทั้งสิ้น



\"ท่าน...หมายถึง เจ้าหญิง เฟลิโอน่า เกรเดเวล แห่งเดมอสใช่ไม๊ แล้วไข่มุกเม็ดนี้ ก็ของท่าน\" มือเรียวบางชูไข่มุกแสงจันทร์ที่ลอบไปหยิบมาจากเจ้าหญิงแห่งเดมอสขึ้น น้ำเสียงเริ่มสั่นนิดๆ ใบหน้าแสดงอาการเสียใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด



\"ท่านรู้....ใช่แล้ว ไข่มุกเม็ดนั้นเป็นของข้า ท่านไปเอามาจากเฟรินทำไม มันไม่ถูกต้อง ข้าให้นาง มิได้ให้ท่าน\" เสียงของคนเป็นเจ้าชายแสดงถึงความแปลกใจระคนไม่พอใจ



น้ำใสๆเริ่มไหลรินจากดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวย



ร้องไห้!! สำหรับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ในสโนว์แลนด์ไม่เคยมีใครปลดปล่อยมันออกมา แต่กับตัวเธอ มันห้ามไม่ได้จริงๆ



\"ทั้งๆที่ไข่มุกเม็ดนี้ควรจะเป็นของข้า ท่านรู้บ้างไหมว่าข้ารู้สึกยังไงกับท่าน แต่ท่านกลับมอบไข่มุกเม็ดนี้ให้คนอื่น ท่านลืมคำสัญญาที่เราตกลงกันไว้แล้วหรือ เราหมั้นกันแล้ว ท่านจำไม่ได้หรือไง\" น้ำเสียงสั่นสะท้านปลดปล่อยออกมา แพขนตาเปียกชื้นน้ำตา



แต่เจ้าชายหัวใจน้ำแข็งยังยืนนิ่ง ไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น



\"หมั้น!!ข้ากับท่าน เราหมั้นกันตอนไหนมิทราบ\" เสียงเรียบถาม ร่างบางเริ่มสัมผัสไอเย็นๆได้



\"ก็ตอนที่ท่านแม่ของท่าน บอกข้าว่า..\" ปากอ้าที่กำลังพูดอยู่ต้องรีบหุบลง



\"นั้นมันท่านแม่ของข้า ข้าไม่ได้ตอบตกลงด้วยตัวเอง ดังนั้นข้ากับท่านไม่เคยหมั้นกัน\"สุรเสียงตวาดลั่น จนร่างบางที่เคยถกเถียงนิ่งเงียบ



\"ถ้าท่านไม่ต้องการ ข้าจะไปจากชีวิตท่านเอง ขออภัยที่ทำให้ท่านกริ้ว\" เสียงของเจ้าหญิงเมลานีลดเบาลง จนแทบไม่ได้ยิน



แล้งนางก็จากไปทันทีด้วยเวทมนต์ เช่นเดียวกับทางที่มา แต่ไข่มุกแสงจันทร์ยังติดอยู่กับนาง จะหาทางติดต่อก็ไม่ได้เพราะเจ้าหญิงคนเก่งดันร่ายเวทกันการรบกวนเอาไว้





คาโลได้แต่หวังว่า นางจะไม่เอาไข่มุกไปเก็บไว้คนเดียว