คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :: CH. 7 ผ้าเช็ดตัว ::
7
อารอนเดินออกมาจากห้องตามปกติของทุกเช้า แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือยังเห็นแบคโฮนอนเป็นเสือขึ้นอืดอยู่ที่โซฟาอยู่เลย วันนี้ไม่สอบหรือไงกัน ด้วยความสงสัยอารอนเลยเดินเข้าไปสะกิดแบคโฮที่ยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว... นี่มันจะสิบโมงแล้วนะ
“แบคโฮ”
“...”
ไอ้เจ้าเสืออ้วนยังนอนกอดหมอนข้างไม่ยอมขยับไปไหน
“แบคโฮ ตื่น..”
“...”
ทำไมถึงปลุกยากปลุกเย็นแบบนี้นะ วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้วไม่ใช่หรือไง
“แบคโฮ ไม่ไปสอบ... เฮ้ย!” ยังปลุกไม่ทันขาดคำคนตัวเล็กกว่าก็ถูกมือหนาฉุดลงไปนอนกอดด้วยซะแล้ว อารอนเบิกตาโตก่อนที่จะพยายามสะบัดตัวออกจากแบคโฮ แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องยากจริงๆ
โซฟาก็แคบ เดี๋ยวก็ตกลงมาคอหักตายทั้งคู่ - -
“แบคโฮ ปล่อย”
“อือออ ครับ~”
“เฮ้! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ นายจะไม่ไปสอบหรือไง”
“อย่าเสียงดังสิครับ”
แบคโฮพูดทั้งๆ ที่ยังหลับตา แถมยังกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีกเสียด้วย เอาวะ เช้าๆ แบบนี้ขอกำลังใจก่อนไปสอบก็แล้วกัน ^^
“แบคโฮ!!”
“โอ้ยย ครับๆ ตื่นแล้วครับ”
อารอนตะโกนเข้าไปในหูของแบคโฮ ทำให้ไอ้เสืออ้วนนี่ตื่นได้สักที ร่างสูงปล่อยเขาให้เป็นอิสระ เมื่อได้รับอิสระแล้วอารอนรีบกระเด้งตัวขึ้นมายืนห่างๆ จากแบคโฮทันที เดี๋ยวโดนลากไปกอดอีกทำไงล่ะ เขินเว้ยเขิน
“จะสิบโมงแล้วนะ ไม่ไปสอบเหรอ”
“พี่อารอน มานั่งนี่” แบคโฮลุกขึ้นนั่งแล้วตบที่โซฟาข้างๆ ตัว
“ได้ยินที่ถามไหม ว่าไม่ไปสอบ...”
“มานั่งตรงนี้ครับ”
เอาแต่ใจจริงๆ เลยไอ้เด็กคนนี้!!
อารอนเลยจำใจต้องเดินไปนั่งที่โซฟาข้างแบคโฮ ก็ดูสายตาไอ้เสือบ้านี่สิ ถ้าไม่ไปนั่งมีหวังได้โดนงับหัวขาดแน่ๆ
พอหย่อนตัวนั่งลงปุ๊บ แบคโฮก็นอนหนุนตักปั๊บ เยี่ยมไปเลย !!
“ขาคนนะ ไม่ใช่หมอน ถ้าจะนอน...”
“เงียบๆ สิครับ” แบคโฮเอื้อมมือไปหยิบไอพอดขึ้นมาเสียบหูฟัง ในนั้นไม่ใช่เพลงนะ แต่เป็นเสียงของอาจารย์เร็นที่พร่ำสอนทบทวนให้เมื่ออาทิตย์ก่อน ฟังๆ ไปเสียงของเร็นมันก็ง่วงนอนพอๆ กับเสียงของอาจารย์เลย
แบคโฮหลับตานอนฟังเสียงของเร็นจากเครื่องไอพอดไปเรื่อยๆ จนแทบจะเคลิ้มหลับ มีหมอนหนุนหัวสบายๆ แบบนี้ด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ส่วนคนที่ถูกใช้ให้เป็นหมอนหนุนพยายามเบี่ยงเบนสายตาไปวางไว้ตามที่ต่างๆ ของมุมห้อง แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมามองหน้ารุ่นน้องนี่ ไม่รู้ทำไมคนที่นอนอยู่ที่ตักนี่ถึงได้มีเสน่ห์ดึงดูดสายตาขนาดนี้นะ
“อย่ามองนานสิครับ ผมก็เขินเป็นนะ”
แบคโฮพูดออกมา ทำให้คนที่จ้องมองหน้าเขาอยู่ต้องรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น บ้าจัง.. เมื่อกี้เผลอมองหน้าแบคโฮไปตั้งนาน
“ใคร.. ใครมอง”
น่ะ.. ก็ปฏิเสธไปตามประสาเคะน้อยกลอยใจ
“ปากแข็งจริงๆ เลย อย่างนี้ต้องจูบสั่งสอนซะแล้ว” แบคโอลุกขึ้นมาจับไหล่ทั้งสองข้างของอารอนไว้ พร้อมกับเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ อยากแกล้งก็อยาก แต่ตอนนี้รู้สึกว่าหัวใจเขาจะเต้นแรงกว่าคนถูกแกล้งอีกนะ
“อย่านะ” อารอนดันหน้าอกของแบคโฮไว้ แต่เขาก็ยังเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้อีก โอ้ยย หัวใจเต้นแรงจนมันจะวายอยู่แล้ว แบคโฮ อย่าเล่นงี้ดิวะ
“กลัวเหรอครับ”
“อย่า.. อย่าเข้ามานะ”
ถึงจะห้ามก็เถอะ แต่ดูเหมือนรุ่นน้องคนนี้จะดื้อรั้นเสียเหลือเกิน บอกว่าอย่าก็อย่าสิ !!
“...”
“บอกว่าอย่าเข้ามาไงเล่า”
“เฮ้ย ทำอะไรกันอีกแล้ว หัดเกรงอกเกรงใจรูมเมทบ้าง” เจอาร์ออกมาจากห้องทำให้ทั้งคู่ต้องรีบแยกออกจากกัน แบคโอย้ายตัวไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของโซฟาทันที แม่งเอ้ย โผล่มาไม่ดูเวล่ำเวลา คนจะสะหวีวี่วีกันตอนเช้าสักหน่อย รู้งี้กูอยู่หอคนเดียวก็ดี
“กูไปอาบน้ำละ” แบคโฮถอดหูฟังไอพอด แล้วเดินตรงดิ่งไปห้องน้ำทันที เจอาร์เห็นแบบนั้นเลยเดินไปหาอะไรกินในตู้เย็น ส่วนอารอนก็นั่งนิ่งไปแล้ว คงกำลังช็อค 55555
“พี่อารอน ทานข้าวเช้ายังครับ” เจอาร์หันมาถามรุ่นพี่
“อะ.. เอ่อ อ้อ! ยังเลย”
“มีแซนวิสอยู่ในตู้เย็นนะครับ พี่รหัสผมทำมาให้”
“พี่รหัสนายนี่ใจดีจังนะ”
“คงงั้นล่ะครับ 5555”
“เขาอาจจะชอบนายหรือเปล่า~”
“เฮ้ ไม่มั้ง แต่ผมไม่ชอบเขาหรอก เพราะผมรักพี่อารอนนน~” เจอาร์ทำมือเป็นรูปหัวใจส่งมาให้อารอน
“55555 แล้ววันนี้ไม่มีสอบกันหรือไง”
“มีครับ ตอนบ่ายน่ะ วิชาสุดท้ายแล้ว โคตรดีใจเลยพี่”
“ตั้งใจสอบละกันนะ”
“ครับ~”
“พี่อารอนน~”
แบคโฮเปิดประตูห้องน้ำ ชะโงกหัวออกมามองหาอารอน แต่พอเห็นไอ้เพื่อนรักรูมเมทยืนเคี้ยวแซนวิสตุ้ยอยู่ก็อยากจะซัดหมัดเข้ากลางหน้า กูยังเคืองมึงอยู่นะ ไม่มีเวลาให้กูจู๋จี๋กับพี่อารอนเลย !!
“หื้ม? อะไร” อารอนหันไปตามเสียงเรียกของแบคโฮ
“หยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ตรงระเบียงให้หน่อยสิครับ”
“อ่า ได้ๆ” อารอนกำลังจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้แบคโฮ แต่ถูกเจอาร์ขวางไว้ซธก่อน
“ไม่ต้องครับๆ เดี๋ยวผมหยิบให้”
“เจอาร์ มึงนั่งไปเลย ดูมือมึงดิ สกปรกว่ะ เดี๋ยวเปื้อนผ้าเช็ดตัวกู”
“แหม!! ตัวมึงสะอาดตายห่าแล้ว”
“เออ มึงนั่งไปเลย พี่อารอนหยิบให้ผมหน่อย” อารอนเดินงงๆ ไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้แบคโฮ เขายื่นไปให้แบคโอแต่ถูกดึงแขนเข้าไปในห้องน้ำด้วย แบคโฮปิดประตูแล้วล็อคซะดิบดี เอาล่ะ ทีนี้เจอาร์มันก็เข้ามาไม่ได้แล้ว
“แบคโฮ นายจะทำอะไร”
“อาบน้ำไงครับ ^^”
“ละ.. แล้วลากฉันเข้ามาทำไมเนี่ย” อารอนหมุนตัวจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ถูกแบคโฮขวางเอาไว้ เขาดันหลังรุ่นพี่ให้ติดกับประตูห้องน้ำ แล้วใช้แขนยันคร่อมตัวอารอนเอาไว้
“จะไปไหนครับ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน”
“จะบ้าหรือไง ฉันจะออกล่ะ”
“เฮ้ย!! แบคโฮ มึงเอาพี่อารอนเข้าไปทำไม!!~” เจอาร์วิ่งตามมาเคาะประตู พอเห็นว่ารุ่นพี่ถูกเพื่อนรักลากเข้าห้องน้ำไป มึงจะทำอะไรพี่กู T^T
“กูป่าว... พี่อารอนเค้าเข้ามาเอง” ประโยดหลังนี่แบคโฮเลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆ หูอารอน คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีทันที ทั้งลมหายใจที่เป่ารดอยู่ที่ต้นคอ ทั้งริมฝีปากที่ยื่นเข้ามาจนแทบจะแตะหูของเค้าอยู่แล้ว โอ้ยยย ทำแบบนี้ทำไม T///T
“นายนี่มัน... อื้อ!” รุ่นพี่อารอนยังไม่ทันจะได้เถียงก็ถูกริมฝีปากหนาปิดทับลงมาปิดกลั้นเสียงเจื้อแจ้วนั่นไว้เสียก่อน สองมือแกร่งโอบเอวคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม ตาของอารอนที่เบิกโตเมื่อครู่ค่อยๆ หลับพริ้มลงพร้อมกับตอบรับสัมผัสที่แบคโฮมอบให้
แบคโฮถอนริมฝีปากออกมา แล้วยกยิ้มที่มุมปากให้กับคนตัวเล็ก อารอนเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นแล้วต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง พร้อมกับดันตัวแบคโฮออก
“มอนิ่งคิสครับ”
“ไอ้บ้า!” อารอนดันแบคโฮออกไปให้พ้นทาง แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องห้องไปทันที แต่พอออกมาจากห้องน้ำก็เจอเจอาร์ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ สายตาโคตรจับผิดจ้องมาที่อารอน แต่คนเป็นพี่ก็หลบสายตาแล้ววิ่งเข้าห้องนอนไป
อารอนเข้ามาในห้องนอนและนั่งลงที่ปลายเตียง หัวใจที่เต้นระส่ำอยู่เมื่อครู่ค่อยๆ เบาลง มือบางเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาเสือขาวที่อยู่บนหัวเตียงมา
แบคโฮ.. จะทำให้เขินไปถึงไหน
+++++++++++++++++++++++++++++
“เสร็จสักที!!”
ใช่แล้ว สอบเสร็จสักที หลังจากที่พวกเขาใช้เวลาสอบไปเกือบสองอาทิตย์เต็มๆ เร็นเดินออกมาจากห้องสอบพร้อมๆ กับมินฮยอน แต่สีหน้านี่แตกต่างกันสิ้นเชิง ร่างเล็กดูสบายอารมณ์เป็นไหนๆ ส่วนอีกคนน่ะเหรอ... หน้านี่บูดไปบูดมา หาความหล่อแทบไม่เจอ
เจอาร์กับแบคโฮก็อีหรอปเดิม ทิ้งทวนออกเป็นสองคนสุดท้ายทุกที ที่ออกช้าไม่ใช่ว่าอะไรหรอกนะ แต่มัวหลับกันอยู่มาเร่งทำตอนชั่วโมงสุดท้ายทุกที
“กูไปหาพี่รหัสก่อนนะ ไปช่วยงานเค้าก่อน”
“โอเค งั้นกูกลับหอไปเก็บของก่อนละกัน”
“แล้วเจอกัน” มินฮยอนแยกตัวเดินไปยังบ่อเพาะเลี้ยงปลาที่อยู่ส่วนหลังของคณะเพื่อไปช่วยงานพี่รหัส เป็นงานเพาะเลี้ยงปลาที่นักศึกษาชั้นปีที่ 3 ต้องทำทุกคน พี่รหัสของมินฮยอนถูกใช้มาอีกทอด เวรกรรมเลยตกเป็นของมินฮยอนที่ถูกพี่รหัสใช้ต่ออีกทอดนึง
พอเขาไปถึงก็ถูกใช้งานทันที มินฮยอนวางกระเป๋าไว้ในห้องเก็บของ และเดินออกมาหาพวกรุ่นพี่ งานของมินฮยอนก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากช่วยยกตู้ปลา เก็บข้าวเก็บของ และทำตามที่รุ่นพี่สั่ง ส่วนมากก็เป็นงานที่ใช้แรงงานทั้งนั้น
“มินฮยอน ยกตู้ปลาพวกนั้นมาไว้ตรงนี้ที.. ดูยุน ซึงซอล ไปช่วยมินฮยอนด้วย” ชองยุนโฮซึงเป็นรุ่นพี่ปี 3 และเป็นลุงรหัสของมินฮยอนออกคำสั่งกับพวกเค้า มินฮยอนเลยขัดไม่ได้ พวกเค้าทำตามคำสั่งรุ่นพี่อย่างว่าง่าย
“พี่จูฮยอนครับ นี่พวกพี่ยุนโฮเค้าจะทำอะไรกันเหรอ” มินฮยอนหันไปถามพี่รหัสตัวเอง
“เพาะเลี้ยงปลาน่ะ หลังจากนี้ปลามันจะวางไข่ เราเลยต้องเตรียมสภาพแวดล้อมให้ปลาที่กำลังจะวางไข่ แล้วก็ต้องคอยเฝ้าไว้ เพราะตอนที่ปลามันวางไข่ปุ๊บ มันอาจจะกินไข่ของมันเอง เราเลยต้องจับแยกทันทีที่มันวางไข่น่ะ”
“อ่ออ แบบนี้นี่เอง”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพอขึ้นปี 3 ก็ได้ทำทุกคน” ยุนโฮเดินมาตบบ่ารุ่นน้อง ก่อนจะเดินไปช้อนปลามาไว้ในอ่างเดียวกัน นี่ล่ะน้า ชีวิตคนหาปลา
+++++++++++++++++++++++++++++
สี่ทุ่มสี่สิบแปดนาที...
ห้าทุ่มยี่สิบนาที...
เที่ยงคืนสามสิบสามนาที...
ตีสองสิบเอ็ดนาที...
มินฮยอนมันหายหัวไปไหนของมันอีกแล้ว หรือจะแอบหนีไปเตะบอลอีก? ไม่สิ.. อาจจะเดินตกท่อ? อ๊ากกกก ทำไมชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยวะ ไอ้บ้านี่
เร็นนั่งรอมินฮยอนมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว จนป่านนี้ก็ปาเข้าไปตีสองกว่าก็ยังคงไร้เงาหัวของรูมเมท บอกว่าไปช่วยงานรุ่นพี่ งานบ้าอะไรวะ ยังไม่เลิกทำกันอีก เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหามินฮยอนทันที ไม่นานปลายทางก็รับสาย
“ฮัลโหล”
“มินฮยอน! มึงอยู่ที่ไหน”
“อ่า.. กูอยู่ที่บ่อเพาะปลาหลังคณะ”
ทำไมเสียงมันงัวเงียจัง หรือมันไปแอบหลับอยู่ในบ่อปลา ไอ้นี่บ้าป่ะวะ เตียงนอนมีดีๆ ไม่นอน
“ไปทำอะไรน่ะ”
“มาช่วยพี่ยุนโฮเฝ้าปลา มันจะวางไข่ มึงนอนไปก่อนเลย ไม่ต้องรอกู เดี๋ยวสักพักกูจะกลับแล้ว”
“กลับมาเร็วๆ ล่ะ”
“ทำไม.. คิดถึงกูเหรอ”
“คิดถึงบ้านป้ามึงสิ ถ้าจะกลับแล้วโทรมาบอกกูด้วย”
“เป็นห่วงกูใช่ไหมล่ะ~”
“โอ้ย มึงไม่ต้องกลับมาละ นอนแม่งที่บ่อปลานั่นแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะขนเสื้อผ้ามึงไปให้!!”
“5555555 ...เออมึง ฝากเก็บของให้กูหน่อยดิ เอาแค่ของใช้ที่จำเป็น ไม่ต้องเอาเสื้อผ้าไปนะ กูขี้เกียจแบก”
“กูเก็บให้ตั้งแต่เย็นแล้ว เหลือแค่มึงมาสะพายกระเป๋าแล้วกลับปูซานกับกูเนี่ย”
“เมียกูนี่น่ารักจัง”
“กูจะนอนละ ฝันดี..”
ฝันดี... คำนั้นที่เร็นพูดมันออกมาแทบจะไม่ได้ยิน แต่จริงๆ ก็ได้ยินอ่ะนะ แหม ขอแกล้งเมียก่อนนอนหน่อยเถอะ เผื่อจะฝันดีตามที่มันบอก ^^
“อะไรนะ กูไม่ได้ยิน”
“กูบอกว่ากูจะนอนแล้ว”
“แล้ว?”
“...ฝันดี”
“กูไม่ได้ยิน พูดอะไรของมึงเนี่ย”
“โอ๊ย! ไม่ได้ยินก็เรื่องของมึง แค่นี้นะ!”
“อย่าเพิ่งวาง!”
“อะไรของมึงอีกล่ะ”
“ฝันดีนะ มินกิ”
“อือ”
เร็นกดตัดสาย ลดโทรศัพท์ลงมาแนบที่อก แล้วเผลอยิ้มออกมาคนเดียว เขาหมุนตัวจะเดินกลับห้องนอน แต่สายตากลับไปเห็นหน้าตัวเองในกระจกเสียก่อน รอยยิ้มที่ฉีกยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แก้มพองๆ ขึ้นสีระเรื่อ พอเห็นงั้นเร็นก็รีบหุบยิ้ม เก๊กสวย เอ้ย! เก๊กหล่อตามเดิม แต่สุดท้ายก็ต้องหลุดยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ฝันดี.. มินฮยอน”
ถึงจะกวนตีนแต่ก็แอบน่ารักแบบนี้ เป็นใครจะอดใจไหวล่ะ จริงไหม?
เร็นตื่นขึ้นมาในตอนเช้า... เอ่อ ไม่เช้าเท่าไหร่ บ่ายสองกว่าแล้ว ก็เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ล่อเข้าไปเกือบตีสาม เช้านี่เลยว่าจะเข้าไปด่าไอ้คนที่ทำให้เขานอนไม่หลับซะหน่อย แต่พอเร็นเดินเข้าไปในห้องนอนของมินฮยอนมันกลับว่างเปล่า ยังไม่กลับมาอีกเหรอ
เขาเลยปิดประตูห้องนอนและเดินกลับออกมาที่โซฟาตะวใหญ่กลางห้อง หยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี แต่ไม่นานก็มีเสียงข้อความเตือนเข้ามา เขาเลยเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือในห้องมาเปิดอ่านข้อความ
‘มินกิ เมื่อคืนกูกลับไปที่ห้องแล้วนะ แต่เห็นมึงหลับอยู่ กูเลยไม่ได้ปลุก ตอนนี้กูออกมากับพวกรุ่นพี่ยุนโฮ เค้าพามาเลี้ยงข้าวที่อยู่ช่วยเค้าเมื่อวาน มึงตื่นแล้วก็อย่าลืมหาอะไรกินล่ะ สี่โมงเย็นเจอกันที่สถานีรถไฟฟ้า KTX จะได้กลับปูซานกัน ^^ - มินฮยอน’
พออ่านข้อความจบเร็นก็เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ จะได้กลับบ้านสักที ยังไม่ได้โทรบอกแม่เลยแฮะ แต่ไม่บอกก็ดี จะได้เซอไพรส์ไง !!
มินฮยอนนั่งไม่ติดกับเก้าอี้อีกต่อไป เพราะตอนนี้มันบ่ายสามโมงครึ่งแล้ว! เค้านัดเร็นเอาไว้ตอนสี่โมงที่สถานีรถไฟ กว่าจะไปถึงก็ใช้เวลาร่วมชั่วโมง เพราะเวลาแบบนี้โรงเรียนกำลังเลิก รถกำลังติดเลยล่ะ ! แล้วดูท่าทีของพวกรุ่นพี่จะยังไม่ยอมลุกไปไหนเสียด้วย นั่งกินลมชมวิวกันเพลินจริงๆ
“มินฮยอน! อิ่มหรือเปล่า สั่งเพิ่มได้นะเว้ย ไม่ต้องเกรงใจ” รุ่นพี่ยุนโฮหันมาถามมินฮยอน สีหน้าเขาดูแย่มากจริงๆ ป่านนี้ไอ้ตัวเล็กนั่นคงนั่งรออยู่ที่สถานีรถไฟแล้วแน่ๆ เลย
“อิ่มแล้วครับ”
“เฮ้ย ไม่ต้องเกรงใจจริงๆ …พี่ครับ! ขอพุลโกกิกับคาลบีเพิ่มด้วยนะครับ” ยุนโฮหันไปสั่งกับบริกรที่กำลังเดินผ่านโต๊ะพอดี โอ้ยยย ถ้าไม่ติดว่าเป็นลุงรหัสนี่ผมตบหัวทิ่มแล้วนะคร้าบ คนยิ่งรีบๆ อยู่จะสั่งมาอีกทำไม รีบเช็คบิลแล้วรีบกลับบ้านของตัวเองกันเถอะ !
17.30 น.
เร็นยืนรออยู่หน้าทางเข้า เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาขึ้นมาดูเวลาเข็มนาฬิกที่หมุนไปเรื่อยๆ แต่คนที่เขารออยู่ก็ยังไม่มาตามที่นัด ห้าโมงครึ่งแล้วนะมินฮยอน เมื่อไหร่จะมากูนั่งรอมึงจนรากจะงอกออกจากตูด แล้วหยั่งถึงแก่นโลกแล้วเนี่ย!! โทรไปก็ไม่รับสาย มัวทำอะไรอยู่นะ มาเมื่อไหร่พ่อจะจับฟาดกับรางรถไฟ -___-
“มินกิ!”
ปลายเท้าเขี่ยอยู่กับพื้นซีเมนต์ชะงักลง เมื่อได้ยินเสียงคนเรียก เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความดีใจ รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าแค่แว๊บเดียว แล้วก็หุบลงไป...
“ยูซัง”
เจ้าของชื่อก้าวเข้ามาหาเร็นพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่บนหลัง รอยยิ้มที่ผุดขึ้นอย่างดีใจที่เจอเพื่อนรักพอดี
“มาทำไมที่นี่? ...จะกลับปูซานเหรอ”
ยูซังก้มลงไปเห็นกระเป๋าเป้ใบเล็กที่เร็นใช้ประจำวางอยู่ข้างๆ
“อืม มึงก็จะกลับเหรอ?”
“ใช่ เจอมึงก็ดีเลย จะได้ไม่เหงา ^^”
“ฮ่ะๆ” เร็นแค่นหัวเราะน้อยๆ และก้มลงมองมือถือในมืออีกรอบ ไอ้บ้าเอ้ย จะให้รออีกนานป่ะ กูเริ่มจะนอยด์แล้วนะ
“รอมินฮยอนอยู่ใช่ไหม?”
“ฮะ?.. เอ่อ เปล่า มันคงไม่กลับวันนี้หรอก ไปกันเหอะ”
เร็นคว้าแขนยูซังให้เดินตามเข้าไปในตัวอาคารเพื่อซื้อตั๋ว... เรื่องของมึง ไม่มาก็ไม่ต้องมา!!!
..........................................................
Talking*
กราบสวัสดีค่ะ อิอิ หายไปเกือบอาทิตย์
หนูติดพรีเซนงานอ่า TT
ช่วงนี้ไรเตอร์อาจจะมาอัพช้าบ้างนะคะ ใกล้สอบแล้วอ่า
หนังสือยังไม่ได้อ่านสักวิชา อยากกลับไปเรียนม.ปลายให้มันสบายอารมณ์
รักรีดเดอร์ ชุ้บๆ ♥
♥
ความคิดเห็น