คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ คนเลว :: CH - 3 ] 100 %
Bad.. คนเลว (3)
‘ทำยังไงก็ได้ให้แกได้เข้าไปอยู่ใกล้กับมินฮยอนให้มากที่สุด ให้หมอนั่นมันตายใจ แล้วแกค่อยหาจังหวะขโมยข้อมูลมา เดี๋ยวฉันจะช่วยอีกทาง’
คิดไม่ตกจริงๆ ว่าจะทำยังไง นี่ก็ผ่านมาสามสี่วันได้แล้วรอยแดงพวกนั้นก็ค่อยๆ หายไป คนที่ฝากรอยพวกนั้นก็หายไปด้วย เร็นคิดว่ามินฮยอนจะมาตามตื้อเหมือนหัวงูคนอื่นๆ กลับกลายเป็นว่ามินฮยอนหายไปจากสาระบบชีวิตเขา แล้วแบบนี้จะหาเรื่องเข้าหาผู้ชายบ้ากามนั่นได้ยังไง
“คุณเร็นครับ เตรียมสแตนด์บายข้างเวทีด้วยครับ”
ร่างบางพยักหน้ารับสต๊าฟ สไลต์ลิสวิ่งเข้ามาจัดทรงผมกับปกเสื้อเล็กน้อยก่อนที่ร่างบางจะถูกส่งขึ้นไปเปิดตัวบนเวทีพร้อมกับนาฬิกาข้อมือยี่ห้อหรู เรียวขาสวยยังคงทำหน้าที่ได้ดีก้าวอย่างกระชับกระเฉง เดินออกไปจนสุดทางเวทีเพื่อโพสท่าโชว์นาฬิการาคาเหยียบสิบล้าน แววตาฉายแววมั่นใจ หากแต่จังหวะหมุนตัวกลับสายตาคู่นั้นพลันไปเห็นใครบางคนกำลังนั่งไขว่ห้างกอดอกมองเขาอย่างพอใจ แต่ที่ๆ ยืนอยู่ตรงนี้มันสว่างเกินไปทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนนัก เขาเลยเดินกลับไปยืนอยู่กลางเวทีตามสเต็ป
แสงไฟสปอร์ตไลท์ส่องมาที่นายแบบร่างบางนั้น ก่อนจะหมุนหันไปหาลุ่มคนนึง ซึ่งดูแล้วคงเป็นกลุ่มผู้บริหารใหญ่โต แน่นอนว่าในกลุ่มนั้นมีผู้ชายคนที่มองเร็นไม่ว่างตา เขามั่นใจได้ทันทีเลยว่า..
ผู้ชายคนนั้น คือฮวังมินฮยอน !
เสียงปรบมือดังเกรียวกราวให้กับการแสดงเปิดตัวนาฬิกา พร้อมกับร่างสูงค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ขอบเวที ในสคริปที่เร็นได้รับคือหลังจากที่เดินโชว์นาฬิกาจนเสร็จ ประธานบริษัทจะขึ้นมามอบดอกไม้ให้...
ประธานบริษัท ? มอบดอกไม้ ?
มินฮยอนก้าวขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับช่อดอกไม้สีสวยในมือ รอยยิ้มกรุ่มกริ่มที่พร้อมจะเชือดเฉือนหัวใจสาวๆ ในงานถูกส่งให้กับชเวเร็น เขายื่นช่อดอกไม้ไปตรงหน้าคนตัวเล็กกว่า เร็นตีสีหน้าให้เป็นปกติ ทั้งๆ ที่ในใจนั้นเต้นเร้าๆ อยากจะวิ่งเข้าไปชกหน้าสักสองสามทีให้หายแค้น
ไม่ยักกะรู้ว่านาฬิกาแบรนด์หรูนี้จะเป็นของเขาด้วย..
“อย่าหนีอีกนะ หนีไม่รอดแล้ว”
“เร็น ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วลงไปหาพี่ที่ล๊อบบี้นะ พี่จะลงไปทำธุระนิดหน่อย อย่าก่อเรื่องล่ะ”
“ครับพี่ ผมโตแล้วน่า”
ชเวเร็นพยักหน้ารับคำกับผู้จัดการส่วนตัว กระเป๋าเสื้อผ้าถูกหยิบขึ้นไปถือพร้อมกับร่างเพรียวบางนั้นกำลังเดินเลี่ยงความวุ่นวายในห้องแต่งตัวเพื่อออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำที่อยู่ติดกัน ความผิดปกติที่คนตัวเล็กมองข้าม เสียงฝีเท้าของใครอีกคนที่ก้าวตามเข้ามาในห้องน้ำ ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่ร่างสูงนั้นดันคนตัวเล็กเข้าไปในห้องในสุด ริมฝีปากบางถูกครอบครองทันทีเพื่อให้เงียบเสียง
แผ่นหลังบางนั้นถูกดันให้ชิดกับประตูห้องน้ำ ทุกอย่างดูรวดเร็วไปเสียหมด มือหนายกขึ้นจับใบหน้าหวานสวยนั้นไว้เพื่อไม่ให้หลบเลี่ยง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ราคาแพงจากอีกคน..คนตัวเล็กจำมันได้ดี เขาหยุดดิ้นแล้วลืมตามองร่างสูงที่กำลังมอบสัมผัสหอมหวานและดูเหมือนมันจะเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือเลื่อนลงมาขยำสะโพกมนของอีกคน
เพียะ !
ฝ่ามือบางกระทบเข้ากับใบหน้าหล่อได้รูปนั้นจนมันสะบัดไปตามแรง เร็นผลักอีกคนออกไปให้ห่างจากตัว แต่ถึงอย่างนั้นพื้นที่ในห้องน้ำแคบก็ไม่ได้ช่วยให้ร่างของทั้งคู่ห่างกันได้มากนัก มินฮยอนแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก
..ตัวแค่นี้แต่ทำไมแรงเยอะจังวะ
“โรคจิต!”
“พูดไม่เพราะเลยนะครับ”
“..ถอยไป”
“ไม่เอาน่า อย่าเสียงดังนะเด็กดี”
นิ้วเรียวของร่างสูงทาบลงบนกลีบปากแดง แน่นอนว่าเร็นปัดมันทิ้งทันทีอย่างนึกรังเกียจในสัมผัส ความอดทนของมินฮยอนขาดผึง ใบหน้าหล่อคมนั้นโน้มเข้าหาคนตัวเล็กประกบริมฝีปากเข้าหากัน รำคาญเสียงแหลมเล็กนั่นที่คอยเอาแต่ต่อว่าเขา แต่ใครจะสนล่ะ เสียเงินเพื่อฟังเสียงคราง ไม่ใช่เสียงด่า
ร่างสูงกดจูบดูดดึงจนริมฝีปากบางนั้นบวมแดงยิ่งทำให้น่าขย้ำมากขึ้นไปอีกเท่าตัว คนตัวเล็กคล้อยไปตามอารมณ์ที่อีกคนปลุกเร้า เผยอริมฝีปากบางให้ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปละเลียดชิมรสหวานนั้นจนพอใจ มือไม้เปะปะขยำคอเสื้ออีกคนจนยับ ราวกับถูกดูดพลังงานออกไปจากตัวด้วย ร่างบางเริ่มเข่าอ่อน ไร้เรี่ยวแรงที่จะยืน ลมหายใจติดขัดเมื่อถูกระดมจูบจนไม่เว้นช่องว่างให้เอาอากาศเข้าปอดเลย
“..อือ”
เสียงครางจากคนตรงหน้าทำให้มินฮยอนยกยิ้มในใจ ลากริมฝีปากมาคลอเคลียอยู่ข้างใบหูเพื่อเว้นช่องว่างให้อีกคนสูดอากาศเข้าปอด ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ เข่าพร้อมจะทรุดทุกวินาทีถ้าอีกคนปล่อยมือออกจากเอว
“คุณมินฮยอน..”
“หืม?”
ถึงจะตอบรับแต่หน้าหล่อนั้นก็ไม่ได้เงยขึ้นออกจากซอกคอขาวนั่นเลย มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเข้มที่คนตัวเล็กใส่ในตอนขึ้นโชว์งานอีเว้นต์ที่เพิ่งจบไป ไหล่เสื้อหลุดร่นจนเห็นเผยให้เห็นส่วนไหล่ขาว ร่างสูงไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไป ย้ายจมูกโด่งเป็นสันลงมาสูดดมความหอมจากไหล่เล็กนั้น ริมฝีปากหยักกดจูบซ้ำรอยรักที่ตนเองสร้างไว้เมื่อคราวก่อนที่กำลังจะจางหายไป ซ้ำรอยนั้นให้เด่นชัดขึ้นราวกับย้ำเตือนร่างบางว่า ร่างกายนี้เป็นของเขาเพียงคนเดียว
“พอ.. พอแล้วครับ”
เร็นฉุกคิดขึ้นอะไรบางอย่างขึ้นมาได้.. ทางที่จะเข้าถึงตัวมินฮยอนไงล่ะ
“ถ้าคุณไม่หยุด คืนนี้ผมจะไม่ไปหาที่ห้องนะครับ”
ได้ผลอย่างที่คิด ร่างสูงหยุดโลมเลียแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง คิ้วสวยขมวดเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก เจอคนตัวเล็กโหมดนี้เขาเองก็ไปแทบไม่ถูกเหมือนกัน
“เสนอตัวแบบนี้ฉันต้องจ่ายค่าตัวให้ด้วยไหมนะ”
“ก็แล้วแต่สิครับ”
ยิ้มอย่างยั่วยวนก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปปลดล็อคประตูห้องน้ำแล้วดันร่างสูงให้ออกไป ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูอีกครั้ง ทันทีที่พ้นสายตานายแบบหน้าสวยทรุดตัวนั่งลงบนฝาชักโครก มือสวยยกขึ้นลูบหน้า ทรงผมที่ถูกจัดแต่งมาอย่างดิบดีถูกมือสวยๆ นั่นยีจนกลายเป็นรังนก เสียงอื้ออึงดังอยู่ในหัว ทะเลาะตบตีกับความคิดของตัวเอง ฉับพลันใบหน้าอ้อนวอนของเพื่อนรักก็ลอยเข้ามา
...นี่ฉันต้องทำมันจริงๆ สินะ จงฮยอน
“ฟู่วว”
เป่าลมออกจากปากเผื่อมันจะช่วยระบายความเครียดนี้ออกไปได้เสียบ้าง แต่ก็เท่านั้น ร่างบางหยุดคิดแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเสียงโทรศัพท์จากผู้จัดการส่วนตัวดังขึ้นขัดความคิด
“โอ๊ะ.. คุณเร็นนี่นา”
เสียงทักทายดังขึ้นข้างหลังร่างบางหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ เจ้าของชื่อค่อยๆ หันไปตามเสียงเรียกหวังคงเป็นแฟนคลับหรืออาจจะเป็นซาแซงแฟนที่ชอบทำตัวโรคจิตตามมึงห้องน้ำ แต่ช่างเถอะ ชินซะแล้ว คนที่ถูกเข้าใจว่าเป็นซาแซงแฟนคลี่ยิ้มให้กับร่างบางเขี้ยวเล็กเผยออกพร้อมรอยยิ้มทำให้ดูมีเสน่ห์มากขึ้นเป็นเท่าตัว ชุดสูทราคาแพงที่สวมใส่นั่นทำให้เร็นรู้ได้ทันทีว่านี่คงไม่ใช่ซาแซงแฟนหรือแฟนคลับอะไรทั้งนั้นแน่
“สวัสดีครับ”
“ดีใจแฮะได้เจอคุณที่นี่ ผมเป็นแฟนคลับคุณเลยนะ”
“ขอบคุณครับ แต่ผมต้องไปแล้ว ขอตัว..”
“พอดีอาทิตย์หน้าพี่สาวผมจะเปิดตัวเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ เขาอยากได้คุณมาเป็นนายแบบมากเลย พอจะว่างไหมครับ”
“ติดต่อกับผู้จัดการผมนะครับ”
“ผมชื่อคังดงโฮนะครับ จำชื่อผมเอาไว้ดีๆ ล่ะ เผื่อเราได้มีโอกาสเจอกันอีก”
“อะ.. ครับ”
ร่างสูงล้วงกระเป๋ายกยิ้มมุมปากให้กับร่างบางที่เดินห่างจากเขาไปเรื่อยๆ
...รสนิยมไม่เลวเลยนี่ฮวังมินฮยอน หึ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผิวขาวเนียนโผล่พ้นขอบผ้าห่มผืนหนาต้อนรับเช้าวันใหม่ อากาศเย็นบวกกับร่างกายเปลือยเปล่าทำให้คนตัวเล็กต้องหดตัวซุกกลับเข้าไปใต้ผ้าห่ม กอบโกยเอาไออุ่นเข้าตัวเอง
...เดี๋ยวนะ
พรึ่บ !
ร่างบางใต้ผ้าห่มผุดลุกขึ้นมา สายตาพร่ามัวค่อยๆ ปรับโฟกัสก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่คอนโดของเขา แต่เป็นบ้านหลังใหญ่โตของประธานบริษัทที่พาตัวเขามาเมื่อคืนหลังจากเลิกงาน ใบหน้าสวยหันไปมองข้างตัวหวังว่าจะเจอใครบางคนที่ตักตวงความสุขสมจากร่างกายเขาเมื่อคืนที่ผ่านมา หากแต่ไร้ร่องรอย ชเวเร็นถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก แต่โล่งใจอยู่ไม่นานดวงตากลมโตต้องเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อคนที่เขามองหาเมื่อกี้เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวที่ดูหมิ่นเหม่เสียเหลือเกิน
“อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก”
[ C U T ]
> > @0652CHANii < <
“หึ นายไม่มีสิทธิ์เรียกร้องนะ ฉันบอกให้อยู่ก็ต้องอยู่ แล้ว...”
แกร๊ก !
“อย่าคิดหนีไปอีก คนอย่างฉันไม่ปล่อยให้ผิดพลาดซ้ำสอง”
กุญแจข้อมือล็อคข้อมือเล็กเข้ากับเสาบนหัวเตียงอย่างพอดิบพอดี ริมฝีปากหยักกดจูบลงไปที่ข้อมือประทับรอยตรงกุญแจข้อมือราวกับจะสะกดมนต์กักขังคนตัวเล็กไว้ในนี้ตลอดกาล ร่างสูงลุกขึ้นยืนหยิบผ้าเช็ดตัวปลายเตียงที่เหวี่ยงทิ้งไปก่อนหน้านี้ขึ้นมาพันรอบเอว กลับปากสวยได้รูปกดยิ้มร้ายที่มุมปากอย่างผู้ชนะ
..ติดกับฉันแล้ว ลูกแมวตัวน้อย
ช่วยกันสกรีมลงทวิต ติดแท็ก
#ฟิคคนเลว
กราบสวัสดีค่ะ 55
เที่ยวเพลินไปหน่อย นานๆ จะได้หยุดยาว
ปีใหม่แล้ววว ขอให้รีดเดอร์ที่น่ารักทุกๆ คนมีความสุขมากๆ นะคะ
เรียนเก่งๆ เป็นเลิฟที่น่ารักแบบนี้ตลอดไปนะ (:
NC หาอ่านได้ในไบโอทวิตเตอร์ @0652CHANii นะคะตัวเอง
ชอบมะ? ให้อ่าน NC แบบง่ายๆ
ถ้าชอบก็เม้น + โหวตให้เพื่อนด้วยนะ
จุ้บบบ
ความคิดเห็น