คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: CH. 3 จ้ะ เมีย ♥ ::
3
“อ้วกกกกกกก”
อ๊ากกกกกก กูจะบ้าตายกับมึงจังเลยไอ้ตัวสูง คนอะไรวะคออ่อนชิบ TT แล้วมันเป็นเวรกรรมอะไรของเร็นนะที่จะต้องมานั่งลูบหลังให้มินฮยอน เป็นคนชวนไปแท้ๆ แต่กลับเมาก่อนใครเพื่อน แถมยังจะอ้วกเรี่ยราด กว่าจะลากกลับมาถึงหอได้ก็ร่วมเช้า เจอาร์มันก็ชิงกลับไปตั้งแต่เช้า ทิ้งกูเลยนะครับ TT
“มึงจะอ้วกอีกนานป่ะวะ เหม็นนะเว้ย”
“อ้วกกกกกกกกกก”
เออดีเว้ย ไม่ตอบเป็นคำพูด แต่ตอบเป็นอ้วกแทน อี๋! อ้วกมึงมันกระเด็นเปรอะกูหมดแล้วเนี่ย กางเกงยีนส์ตัวโปรดของกูด้วยนะ
เร็นก่นด่าอยู่ในใจ ระบายอารมณ์ออกมาด้วยฝ่ามือแทน จากตอนแรกที่ช่วยลูบหลัง กลับเปลี่ยนเป็นฟาดลงไปที่หลังมินฮยอนแทน คราวนี้เขาอาจจะตายก่อนสร่างเมาก็ได้ ร่างสูงพออ้วกเสร็จก็ลุกขึ้นจากชักโครก เดินโซเซไปนั่งแหมะอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ ชิบหาย... นี่เหรอวะมินฮยอนผู้หล่อเหลา แฟนคลับเป็นพัน... ใครคิดจะเป็นแฟนคลับไอ้กร๊วกนี่เปลี่ยนใจยังทันนะ
“มินกิอ่า~”
“อะไรอีกล่ะ มึงนั่งเฉยๆ ไปเลยนะ” เร็นหันมาชี้หน้ามินฮยอนที่ตาปรือเต็มที่ นี่กูเป็นเพื่อน หรือเป็นแม่มึงวะ อ้วกมึงก็ยังต้องมาเช็ดให้เนี่ยฮะ?
“มินกิ~ … เร็นนนนนนนนนนน~ ...มึงมานี่... มาหากูก๊อนนนนน” มินฮยอนโบกมือหยอยๆ พร้อมยิ้มหวานให้เร็น ดวงตาที่ปรือพยายามจะฝืนลืมขึ้นมา.. แต่ก็นะ คนเมา แค่มีสติก่อนดีกว่านะ
“อะไร!!... เฮ้ย ไอ้เชี่ย!!”
“อ้วกกกกกกก”
เริ่ด! มินฮยอนเพิ่งอ้วกออกมาเมื่อกี้ เสื้อผ้ายี่ห้อหรูราคาแพงแสนแพงของมันนั่นเปรอะไปด้วยอ้วก ถ้ามึงสร่างเมาแล้วพบว่าเสื้อตัวโปรดโคตรแพงของมึงเปรอะอ้วกตัวเองมึงอาจจะกระโดดหอตายก็ได้
เป็นหน้าที่ของคุณแม่... เอ้ย! น้องเร็นอีกเช่นเคย เขาละมือจากการเช็ดคราบในห้องน้ำมาจู่โจมตบกบาลมินฮยอนสนั่นห้อง
ผลัวะ!
“โอ้ยยย ..เชี่ยกูเจ็บ”
“เจ็บก็ดี มึงจะได้สร่างเมาสักที ดูเสื้อผ้ามึงดิ๊ สกปรก! ถอดออกมา”
“ถอดทำไมม~ มึงจะทำอะไรกู~”
“ตอนนี้กูไม่ทำ แต่ถ้ามึงไม่ถอดกูจะถีบมึงตกหอวันนี้แหละ”
“อูยยย.. ทำไมเมียกูโหดจุงเบยยยย ><”
“เมียพ่อมึงสิ” เร็นรำคาญที่จะต่อปากต่อคำ เขาจัดการถอดเสื้อให้มินฮยอนอย่างทุลักทุเล สองมือจับชายเสื้อของอีกคนขึ้น เผยให้เห็นหน้าท้องที่มีกล้ามซิกแพ็กน้อยๆ หน้าหวานสีระเรื่อขึ้นมาทันทีที่เห็นกล้ามท้องนั่น อะไรวะ... เห็นมาตั้งหลายรอบ แล้วนี่กูเป็นอะไร ??
เร็นสะบัดหัวเบาๆ ไล่ความคิดบ้าๆ นั่นออกไป ก่อนจะกลั้นใจหันหน้าหนีไปอีกทางแล้วถอดเสื้อไอ้เพื่อนขี้เมาคนนี้ออกจนสำเร็จ เฮ้ออ! เหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย
“มินกิอ่า...”
“อะ... อะไร!!”
“หน้าแดงแล้วน่ารักจังเลยยยย”
กูจะถือว่ามึงเมานะ -_____-
“เป็นอะไรอ่า มึงหน้าแดงทามมายยย...ไม่สบายเหรอออ?” มินฮยอนว่า พลางเลื่อนใบหน้าคมเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
“หน้ากู มึงไม่ต้องเสือก” เร็นจะยกมือผลักหัวมินฮยอนให้ออกไป แต่กลับถือมือของอีกคนจับไว้เสียก่อน ...อะไรของมึงอีกเนี่ย มึงเมาแล้วน่ากลัวชิบหายเลย
“กูเป็นห่วง... ไม่สบายเหรอ”
“มึงหายเมาแล้วนี่”
“ยัง กูยังเมาอยู่ หรือมึงเขินว้า~ ฮิๆ”
“บ้า กูจะเขินหาเห็บอะไร” ปากก็ปฏิเสธ แต่หน้านี่แดงมากขึ้นไปอีก ยิ่งตัดกับผิวขาวๆ แบบนี้แล้วด้วย... เร็นพยายามบิดข้อมืออกจากการเกาะกุม แต่ดูเหมือน คนเมาแรงมันจะเยอะเหลือเกินนะ รอหายเมาก่อนเถอะ จะแก้แค้นคืนให้ได้
“มินกิ...”
“มึงกลัวลืมชื่อกูเหรอ เรียกอยู่ได้”
“กูว่ากูชอบมึง...”
“ฮะ?”
“จริงๆ กูว่ากูกำลังชอบมึงอยู่ ชเวมินกิ” ดวงตาที่ปรืออยู่เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นปกติ แต่นัยน์ตาก็ยังคงแดงก่ำอยู่ บ่งบอกได้ว่ายังไม่หายสร่างเมาดี
ชเวมินกิ... ชื่อแม่มันป่ะวะ คงไม่ใช่ชื่อกูแน่ๆ ไอ้ห่านี่ กูขนลุกนะเว้ย อยู่ร่วมหอกันมาสี่ห้าเดือนละ มึงมาบอกชอบทำคิดตี้อะไร กูก็คิดนะเว้ย เฮ้ย เปล่า กูไม่ได้คิด
“แม่มึงชื่อมินกิเหรอ?”
“แม่มึงสิ โอ๊ย กูปวดหัว ตกลงกูหรือมึงที่เมา”
“มึงแหละ!”
“เออกูเมา! แต่กูจำได้ ว่ากูเพิ่งบอกชอบมึงไปเมื่อกี้”
“...”
“กูไปนอนล่ะ” มินฮยอนพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น และก้าวเท้าเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ถึงแม้จะเมา แต่ทุกคำพูดที่เขาพูดไปเมื่อกี้ มันกลับฝังแน่นอยู่ในความคิด... อย่างน้อยกูก็บอกมึงไปแล้ว กูหวังว่ามึงจะคิดแบบเดียวกันนะ
++++++++++++++++++++++
เพียะ! เพียะ!
เร็นตบหน้าตัวเองรัวๆ บางทีเมื่อกี้เขาต่างหากที่เมา เขาเองที่กำลังฝันอยู่ คนเถื่อนๆ อย่างมินฮยอนอ่ะนะจะมาชอบเขา บ้าไปแล้ว แล้วถ้าเกิดว่ามันชอบเขาจริงๆล่ะ... โอ้ยยย ที่รู้ๆ หลังจากมินฮยอนสร่างเมาแล้ว เขาจะมองหน้ามินฮยอนติดไหม
เขาย้ายตัวเองมานั่งจมอยู่กับโซฟาตัวใหญ่ ตอนแรกที่นั่ง เปลี่ยนเป็นยืดกายเอนตัวลงไปเรื่อยๆ จนไหลลงไปนอน และยกขาพาดพนักพิงหลัง ยกแขนวางไว้บนหน้าผาก ประหนึ่งว่ากลุ้มใจแสนสาหัส นานหลายชั่วโมงที่เร็นนอนอยู่แบบนี้
“ถ้ามึงยังไม่เลิกนอนท่านี้กูจะจับมึงปล้ำแล้วนะ”
“ไปปล้ำกับหมาข้างล่างนู่นไป!” เร็นรีบผุดตัวลุกขึ้นนั่งในท่าที่เรียบร้อยที่สุดเท่าที่เคยนั่งมา คือถ้านั่งพับเพียบได้คงนั่งไปแล้ว มินฮยอนทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ เร็น แต่ร่างบางกลับขยับตัวหนีไปจนชิดอีกฝั่งของโซฟา
“เดี๋ยวนี้มึงรังเกียจกูเหรอ”
“ปละ... เปล่า”
“แล้วมึงขยับหนีกูทำไม”
“ก็.. ก็มันร้อน จะนั่งเบียดๆ แย่งอากาศกันหายใจทำไมล่ะ”
“ร้อนกับผีสิ หนาวจะตายห่า โอยย” มินฮยอนกุมขมับทันทีเมื่อความปวดแล่นเข้าไปในหัว เหล้าแม่งไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ นอกจากจะทำให้เมา แล้วยังทำให้ปวดหัวตอนสร่างเมาอีก
“มึง.. เป็นอะไร? ปวดหัวเหรอ?”
“อืม วันหลังอย่าชวนกูไปแดกของพรรค์นั้นอีกนะ”
ได้ข่าวว่ามึงชวนกูไปนะ -________-
“มึงนอนนี่ เดี๋ยวกูไปหาอะไรให้มึงกิน จะได้กินยา”
“ทำตัวเป็นเมียที่ดีจังเลยนะ”
“ไม่ต้องดงต้องแดกแม่งละ”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ กูขอโทษ กูไม่เล่นก็ได้วะ”
“ดี”
“กูไม่เล่น แต่กูจริงจัง”
นั่นไง... มันเอาอีกแล้ว
“กูลงไปซื้อข้าวละ อย่าเพิ่งตายก่อนที่กูจะกลับมานะ”
“จ้ะ เมีย ♥”
โครม!
เร็นคว้ากระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี และตามด้วยรองเท้าของมินฮยอนคู่ที่เขาเอาไปแขวนบนต้นไม้เมื่อวันก่อนปาใส่หัวคนป่วย แม่งเล่นไม่เลิก
เร็นยืนรอลิฟต์อยู่ที่ชั้น 4 ไม่นานนักลิฟต์ก็เปิดออก บุคคลที่ยืนอยู่ในลิฟต์คือเพื่อนสนิทร่วมคณะนั่นเอง เจอาร์ แบคโฮ แล้วก็อีกคน...อารอน แน่นอนนว่าเร็นไม่รู้จัก
“อ้าว พวกมึง จะไปไหนกัน”
“หาข้าวกิน มึงล่ะ? แล้วไอ้มินฮยอน?” เจอาร์ตอบ
“ไปหาข้าวกินเหมือนมึงนั่นแหละ ส่วนไอ้เฮงซวยนั่นอยู่บนห้อง”
“แล้วทำไมมึงไม่ชวนมันมาด้วย”
“ปล่อยให้แม่งตายห่าอยู่บนห้องนั่นแหละ” ไม่ว่าปล่อย สีหน้าบูดบึ้งดันตามมาด้วย เจอาร์เลยอดขำไม่ได้
“เออนี่ รุ่นพี่กู พี่อารอน ที่กูไปรับที่สนามบินเมื่อวานน่ะ”
“อ๋อ สวัสดีครับพี่อารอน” เร็นยิ้มทักทาย และก้มหัวหน่อยๆ ก็น่ารักดีนี่
“พี่อารอน นี่มินกิครับ เพื่อนพวกผมเอง”
“เรียกเร็นก็ได้นะครับ”
“อ่า.. หวัดดี (:”
หลังจากที่ทั้งคู่ทักทายกันเสร็จเรียบร้อย ลิฟต์ก็มาหยุดที่ชั้น 1 และทุกคนก็ทยอยเดินออกตากลิฟต์ แบคโฮเลยเขยิบตัวเข้าไปกอดคอเร็นเอาไว้ตามความเคยชิน ก็ตัวมันเล็กขนาดนี้ น่ากอดจะตาย
“ไปกินเหล้าก็ไม่ชวนกันเลยนะมินกิจัง”
“จังไรน่ะสิ ไอ้เจอาร์ มึงอีกตัว สัด ทิ้งกูไว้กับไอ้มินฮยอน มันอ้วกแตกอ้วกแตน กูต้องคอยตามเช็ดตามซัก เมาเหล้าไม่พอกูยังต้องเมากลิ่นอ้วกมันอีก”
“แล้วมึงจะมาพูดเรื่องอ้วกอะไรตอนที่กำลังจะไปกินข้าว”
“พูดให้มึงกินข้าวไม่ลง”
“เอ้า กวนส้นตีน” เจอาร์ว่าพลางผลักหัวเร็นเบาๆ
“พวกมึงแหละกวนส้นตีนกู เดี๋ยวกูจะซื้อข้าวแค่ร้านป้าข้างๆ หอนี่แหละ พวกมึงไปกินให้อร่อยนะ ผมไปก่อนนะครับพี่อารอน ^^” เร็นหันไปก้มหัวให้อารอนอีกครั้งนึง ก่อนจะบิดตัวออกจากแบคโฮ แต่ไอ้เสือนี่มันไม่ยอมปล่อย กินตีนก่อนกินข้าวไหม -_____-
“ปล่อยกู”
“เป็นเมียกูก่อน เดี๋ยวกูปล่อย”
“เดี๋ยวมึงเจอช้างดาวยัดปาก ปล่อย!”
“เออ! โหดชิบหาย กูขอให้คืนนี้มึงได้เป็นเมียไอ้มินสมใจ”
“เดี๋ยวรองเท้ากูจะได้ยัดปากมึงสมใจ” ด่าเสร็จก็สะบัดก้นเลี้ยวไปยังร้านอาหารข้างๆ หอพักทันที ส่วนอีกสามคนที่เหลือเลือกเดินไปกินข้าวที่ร้านอาหารหน้าปากซอยหอพัก เพราะมันอร่อยกว่าเป็นไหนๆ ร้านที่เร็นไปซื้อกินก็แค่ กินกันตายเท่านั้นพอ
ทั้งสามคนเดินมาถึงร้านอาหาร เป็นร้านที่อาหารเรียบง่าย แต่ตกแต่งร้านดูซะสวยหรู ไม่แปลกใจเลยที่ตอนเที่ยงๆ แบบนี้นักศึกษาจะออกมานั่งกินข้าวที่ร้านนี้
เจอาร์เลือกโต๊ะที่อยู่ติดกระจกร้าน เพื่อจะได้มองเห็นวิวข้างนอกได้ เขากับรุ่นพี่นั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน ส่วนแบคโฮนั่งอีกฝั่ง ซึ่งตรงข้ามกับอารอน
“พี่ทานเผ็ดได้ไหมครับ?” แบคโฮเปิดเมนูหน้าแรกออก แล้วยื่นไปให้อารอนดู
“ได้สิ แต่อย่าเยอะนะ ไม่ค่อยชินกับอาหารเกาหลีเท่าไหร่”
“เดี๋ยวผมมานะ ไปหารุ่นพี่แป๊บนึง ไอ้แบค ฝากดูแลพี่อารอนด้วย เดี๋ยวกูมา”
“เออ รีบไปรีบกลับล่ะ อย่าหายหัวไปแบบเมื่อคืนอีก”
“แหม ย้ำจังเลย” เจอาร์ยัดโทรศัพท์มือถือใส่กางเกงตามเดิม หลังจากได้รับข้อความจากรุ่นพี่ แล้วรีบลุกออกจากร้านไปเลย ทำไมต้องรีบ... ถ้าไปช้าเดี๋ยวรุ่นพี่แม่งเล่นอีกไง -______-
ไม่นาน อาหารที่สั่งไว้ก็ถูกยกมาเสิร์ฟ อารอนคอยถามแบคโฮตลอดว่าไอ้นี่คืออะไร อันนั้นคืออะไร ก็ไปอเมริกาตั้งสามสี่ปี อะไรๆ มันก็เริ่มเปลี่ยนไปหมด แบคโฮเองก็ตอบด้วยความเต็มใจ แถมยังขำซ้ำเติมเข้าไปอีก เหมือนเด็กน้อยจังเลยครับ
“อร่อยไหมครับ?”
“ก็ดีนะ ทำไมนายไม่กินเลยล่ะ เห็นเอาแต่นั่งยิ้ม ไม่หิวเหรอ?”
“แค่มองหน้าพี่อารอนผมก็อิ่มแล้วครับ”
“อ่า.. ฮ่าๆ หน้าฉันเหมือนอาหารพวกนี้เหรอ”
“ฮ่าๆๆ เปล่าครับ พี่ทานเถอะครับ ทานเยอะๆ เลย”
“นายก็กินด้วย” อารอนตักกับข้าวในจานให้แบคโฮ คนที่ผ่านไปผ่านมาไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน ใครๆ ก็ต้องคิดว่าเป็นแฟนกัน หวานไปนะ บางที
“พี่อารอน..”
“หื้ม?”
“ผมจะจีบพี่”
“แค่กๆ” อารอนสำลักอาหารในปากทันที เดือนร้อนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามต้องรีบส่งน้ำให้ กินข้าวอยู่ พูดไม่ได้ดูเวลาล่ำเวลาเลย
“ไม่เป็นอะไรนะครับ”
“อืมๆ” อารอนกลับไปนั่งกินข้าวต่อ ก้มหน้าก้มตากิน เพื่อจะซ่อนหน้าแดงๆ นั่นให้พ้นจากสายตาแบคโฮ แต่มันจะไปพ้นอะไร โต๊ะอาหารก็ไม่ได้กว้างมากมาย เห็นชัดเจนเลยว่า รุ่นพี่กำลังเขิน เขินมากๆ ด้วย แบบนี้ก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้วล่ะเว้ย คังแบคโฮ!!
“ระวังสำลักอีกนะครับ ผมเป็นห่วง”
“แค่กๆ” ยังไม่ทันขาดคำ รุ่นพี่ก็สำลักอีกครั้ง ก็ถ้าไม่พูดว่าเป็นห่วงมันก็ไม่สำลักหรอก ไอ้เด็กบ้าเอ้ย !
“ฮ่าๆๆ พี่นี่ตลกจริงๆ”
“นายนี่มัน... ไม่กินละ อิ่ม -__-“
“อ้าว โอ๋ๆ อย่างอนสิครับ ผมแหย่เล่นน้า~”
แป๊บนะ... ใครงอน ? ผมกำลังงอนไอ้รุ่นน้องนี่อยู่เหรอครับ ?
“อิ่มละ”
“พี่อารอน..”
“อะไรอีกล่ะ”
“คบกับผมนะครับ”
“ฮะ?”
“ผมพูดจริงนะพี่”
“แต่เราเพิ่งเจอกัน... ยังไม่ทันจะถึง 24 ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ”
“งั้นรอให้ถึงก่อนก็ได้ครับ”
“เฮ้ย ไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่แบบ... อย่าเพิ่งเลย”
“โอเค อย่าเพิ่งก็อย่าเพิ่ง” จากหน้าเสือที่ยังรื่นเริงอยู่เมื่อกี้ กลายเป็นเสือหงอยทันที เขาก้มหน้าก้มตากินข้าว แทนที่จะสนใจรุ่นพี่ตรงหน้า ส่วนอารอนก็แทนที่จะกินข้าว กลับจ้องหน้ารุ่นน้องแทน
“มองทำไมครับ เดี๋ยวผมก็อดใจไม่ไหวหรอก”
“งอนเหรอ?”
“ผมจะงอนอะไรได้ล่ะครับ”
“อ่านั่นสิ นายจะงอนทำไม”
“ผมงอน ง้อเลย”
“เอ้า อะไรกันแน่”
“ผมงอนอยู่”
“ไม่เอาน่า เชื่อฉันสิ ยิ้มหน่อย ^^”
“):”
“แบคโฮอ่า ยิ้มหน่อยสิ~” อารอนยกมือขึ้นไปดึงแก้มทั้งสองข้างของแบคโฮเบาๆ
“ไม่ต้องยุ่งกับผมเลย”
“ยิ้มหน่อยยย~ ยิ้มแบบนี้อะ” อารอนฉีกยิ้มจนตาปิดให้แบคโฮ จนเขาเผลอยิ้มตามออกมาไม่ได้ พี่อารอนนน อย่าทำตัวน่ารัก ผมจะอดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ TT
“พี่อารอน... อย่าไปทำตัวน่ารักแบบนี้ที่ไหนนะครับ ผมหวง”
“จะมาหวงกันได้ไง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“หวงในฐานะรุ่นน้องหวงรุ่นพี่ก็ได้ครับ!”
“ฮ่าๆๆ เอาแต่ใจจังเลย”
“แต่ตอนนี้จะเอาแต่พี่อารอนครับ”
“พอก่อน ได้ยินแบบนี้บ่อยๆ ก็เขินเป็น”
..................................................
Talking *
ไม่มีอะไรจะทอร์ค นอกจาก รักรีดเดอร์ทุกคนนน ♥
แต่ตอนนี้ลีเดอร์ยังเข้ามาอ่านน้อยจังเลย
อ่านแล้วคอมเม้น เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะ TT
รักนะคะ คนดีของฉัน
♥
ความคิดเห็น