คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ คนเลว :: CH - 2 ] 100 %
Bad.. คนเลว (2)
เสียงนกกระจิบนกกระจอก แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาปลุกให้ร่างบางบนเตียงให้ตื่น เปลือกตาสวยลืมขึ้นช้าๆ ความเจ็บปวดแล่นแปลบเข้ามาทุกสัดส่วนของร่างกาย หัวกลมๆ นั่นประมวลผลถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ขอให้เป็นเพียงแค่ฝันร้าย แต่ฝันร้ายนั้นถูกพังทลายด้วยความจริงตรงหน้า
เจ้าของร่างสูงในชุดสูทเข้ารูปนั่งไขว้ขาที่โซฟาตัวโตปลายเตียง สายตาคมกริบจับจ้องมายังร่างเปลือยเปล่าของเร็น คนถูกมองหน้าขึ้นสี รีบควานเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองไว้
..มองบ้าอะไร
"ฮ้าา~ เช้านี้อากาศดีแฮะ"
"..."
"หลับสบายไหมครับ หื้ม?"
"ชิ.." เร็นกอดอกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง "ก็งั้นๆ"
"นึกว่าจะรู้สึกดี 'ครั้งแรก' ของนายไม่ใช่เหรอไง"
"พูดอะไรน่ะ!!"
"ทำไม หรือไม่จริง..?"
"ก็..! ข่าวผมออกจะครึกโครม รู้ทั่วบ้านทั่วเมืองว่าผมมัน 'ขายตัว' คุณไม่เคยได้ยินหรือไง"
"ขายตัว ไม่ได้ขายความบริสุทธิ์นี่"
"นี่คุณ!"
"จะเอาทริปเท่าไหร่ล่ะ" ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเข้ามาใกล้เตียง เร็นเลยต้องเขยิบตัวออกห่างให้มากที่สุด เพราะไม่รู้เลยว่าถ้าอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้มากเกินไปอาจจะเป็นอันตรายกับชีวิตเมื่อไหร่
"..."
"หนึ่งหมื่น หนึ่งแสน.. หรือหนึ่งล้าน"
"ไม่เอา!"
"เล่นตัว? โก่งค่าตัว? หรือกำลังยั่วอารมณ์ฉัน?"
"เสร็จธุระของผมแล้วใช่ไหม จะได้กลับ"
"ใครให้กลับ"
"เหอะ.. ก็เสร็จธุระแล้วนี่ กับคนอื่นๆ ผมก็ทำแบบนี้ คุณให้เงินผม ผมก็บริการให้คุณ แค่นั้น"
"ฉันไม่เหมือนคนอื่นๆ น่ะสิ"
มินฮยอนกดจูบกลีบปากบางสวย รวบมือทั้งสองข้างของอีกคนไว้เหนือหัวไม่ให้ขัดขืนตบตีเขา ในขระที่ริมปากนั้นกำลังบดขยี้ แต่ดูเหมือนเช้านี้เร็นจะไม่ยอมง่ายๆ พยายามเม้มริมฝีปากจนแน่นไม่ให้อีกคนล่วงล้ำเข้ามา จนร่างสูงเองต้องใช้มืออีกข้างบีบคางให้กลีบปากบางนั้นเผยอออก และแทรกลิ้นร้อนนั้นช่วงชิงความหวาน
"อะ.. อื้ออ!"
"บ้าชิบ.."
มินฮยอนผละริมฝีปากออกมา ล้วงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นขัดขวางความสุข เขาจิ๊ปากอย่างรำคาญ แต่ยังไม่ปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ
"เงียบๆ นะครับ"
"ปล่อยนะ.. อื้ออ!!"
ร่างสูงใช้มือปิดปากอีกคนไว้
"กำลังไป.. แค่นี้นะ!"
มินฮยอนลุกขึ้นจากเตียง จัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง
"อยู่ต่ออีกสักคืน"
"ผมมีนัด.."
"5 ล้าน.. แลกกับคืนนี้"
โดนเหยียดหยามมาทั้งชีวิต คนรวยพวกนั้นใช้เงินเป็นน้ำเพื่อแลกกับการอยู่กับเขา เช่นเดียวกับมินฮยอนที่กำลังใช้เศษกระดาษพวกนั้นซื้อเวลา ซื้อตัวเขา แต่ทำไมกลับรู้สึกแย่แปลกๆ ทุกครั้งที่สายตานั้นมองมายังเขา แย่จนแทบไม่กล้าสบตาด้วย
"เสียใจด้วยนะครับ.."
"หวังว่ากลับมาคืนนี้จะเจอหน้านายนอนรอฉันอยู่บนเตียงนะ"
เช็คเงินสดมูลค่าห้าล้านวอนพร้อมลายเซ็นต์ถูกโยนทิ้งไว้ตรงหน้าชเวเร็นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงรอยแค้นที่กรีดลึกลงไปในใจของเขา ร่างบางหยิบเช็คเงินสดนั้นขึ้นมากำไว้ในมือแน่นจนยับยู่ยี่
"คนเลว!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"มีปัญญาเล่นแต่ไม่มีปัญญาใช้หนี้.. ไหนตอบดิ จะมีเงินใช้หนี้เมื่อไหร่ ฮ่ะ!? ฆ่าให้ตายซะเลยดีมั้ย !! "
หมัดหนักๆ ถูกซัดเข้าไปที่มุมปาก ตราบใดที่ยังไม่มีคำพูดนั้นหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากสวยนั่น ก็ไม่มีทางที่คนเลวพวกนั้นจะหยุดใช้ความรุนแรง ชายฉกรรจ์คนหนึ่งจับใบหน้าหล่อคมได้รูปนั่นให้เงยหน้าขึ้น เลือดสีแดงสดไหลตามุมปากจนถึงลำคอ เนื้อตัวเขียวช้ำจากการโดนรุมสหบาทา
"ไอ้พวกบ้า.."
"ปากดีนักนะ..!"
"พอ!"
ก่อนที่กำปั้นหนักๆ จะเสยเข้าใบหน้า เสียงนุ่มตวาดกร้าวขึ้นดังขัดจังหวะ คังแบคโฮ ผู้มีตำแหน่งเป็นถึงบอสใหญ่ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเดินตรงเข้ามาหาร่างบางที่แทบจะกระอีกเลือดตายอยู่รอมร่อ เรียวแรงที่จะพยุงตัวเองให้ยืนยังแทบไม่เหลือ
"คิมจงฮยอน.. นักศึกษามหาวิทยาลัย K คณะบริหารธุรกิจ เกรดเฉลี่ย 3.74 แต่กลับกลายเป็นผีพนัน.. แย่หน่อยนะ"
ร่างสูงย่อตัวนั่งลงตรงหน้าคนใกล้ตาย รอยยิ้มร้ายกระตุกอยู่บนริมฝีปากได้รูป มือหนายกขึ้นลูบแก้มใสปรารถนาดีเช็ดเลือดตามมุมปากให้ แต่วิญญาณเทวดาก็ทนอยู่ในร่างนี้ได้ไม่นาน หลังมือใหญ่ๆ นั่นถูกส่งไปตบหน้าคนตัวเล็กเข้าฉาดใหญ่ ยกยิ้มราวกับโรคจิตที่ได้ตบตีทำร้ายคนอื่น
คิมจงฮยอน หรือ เจอาร์ คือนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง หน้าตาดี ผลการเรียนดี แต่เห็นจะติดตรง “สันดาน” ค่อยข้างจะแย่ไปเสียหน่อยติดการพนันงอมแงม ถือเป็นดวงซวยของเขาที่ไปเข้าบ่อนของแบคโฮ และขึ้นชื่อว่าคังแบคโฮ ไม่ยอมให้ตัวเองเสียประโยชน์ฟรีๆ อยู่แล้ว
"ไม่มีเงินจ่ายก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”
"...”
เสียงนิ่งเยือกเย็นกำลังแช่แข็งจงฮยอนให้ตายทั้งเป็น คำพูดนิ่งเรียบแต่ฟังแล้วกลับเหมือนมีดแหลมคมหลายร้อยเล่มกำลังกรีดหัวใจ
"เอาตัวเข้าแลกไง”
...หูฝาดใช่ไหม ?
“จุ๊ๆ อย่าคิดไกลนะครับเด็กน้อย ถึงแม้นายจะน่ารักน่าถะนุถนอมแต่ฉันก็ไม่ได้พิศวาส”
“ละ.. แล้วจะให้ทำอะไร”
“หึ..”
นานนับชั่วโมง เรืองร่างสูงเพรียวยืนลูบรอยแดงเป็นจ้ำตามลำคอขาวระหงส์นั่นหน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องน้ำ พาลให้นึกไปถึงตัวการที่ฝากรอยพวกนี้เอาไว้จนเขาต้องยกเลิกงานอีเว้นต์ของวันนี้ทั้งหมด ขาดทุนไม่พอยังเสียตัวอีก ความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของเขาที่ยังคงตราตรึงอยู่ในห้วงความจำ ไม่ว่าจะลากมือผ่ายรอยแดงส่วนไหนก็ยังคงจำสัมผัสของร่างสูงได้ดี
“ฮวังมินฮยอน.. นายมันคนเลว”
ดวงตาหวานพลันเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใสๆ มือเล็กที่เพียงแค่ลูบรอยแดงเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นออกแรงถูจนรอยพวกนั้นกระจายวงกว้าง ลำคอขาวและหน้าอกบางเกิดรอยแดงมากมาย ท่อนบนเปลือยเปล่าไร้การปกปิดใดๆ กับกระจกบานใหญ่ทำให้เร็นเห็นสภาพของตัวเองได้อย่างชัดเจน
...น่าสมเพช
นี่น่ะเหรอชเวเร็น นายแบบดาวรุ่งหมายเลขหนึ่งของวงการ สภาพมันเป็นอย่างนี้เหรอ !!
“โธ่เว้ย!!”
ขวดแชมพูและเครื่องประทินโฉมต่างๆ บนโต๊ะถูกมือเล็กกวาดเรียบลงมากองรวมกันอยู่ที่พื้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะทรุดตัวนั่งลงกับพื้นห้องน้ำเปียกชื้น ในที่สุดน้ำตาไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้ก็ไหลออกมา จุกเน้นหน้าอกไปหมด ความรู้สึกแย่ประเดประดังเข้ามาในหัว มันต่างอะไรกับการถูกข่มขืนกันล่ะ
“อือ ว่าไง”
มือเล็กเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ กดรับสายเพื่อนสนิท
“มินกิ! แกทำงานป่ะวะ ฉันไปหาที่ห้องได้มั้ย”
“คือ..” เร็นแทบไม่อยากจะเจอใครเวลานี้ แม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างจงฮยอนก็ตาม
“ฉันมีธุระสำคัญจะคุย”
“คุยทางนี้ก็ได้ พอดี.. เอ่อ ฉันกำลังจะออกไปทำงาน..”
“กำลังขึ้นไปรอในห้องก่อน”
“จงฮยอน!”
ร่างบางกดตัดสายรีบพุ่งออกจากห้องน้ำไปคว้าเสื้อแขนยาวที่เขาคิดว่ามันจะปกปิดพวกรอยช้ำแดงๆ พวกนี้ได้ แต่รอยแดงบนลำคอยังคงเด่นชัด เร็นเลยแกะหนังยางมัดผมออกปล่อยผมสีบรอนด์ทองนั้นให้ยาวระต้นคอ
ไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เร็นวิ่งไปส่องกระจกเช็คสภาพตัวอีกครั้ง ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอาหน่า.. ถ้าจงฮยอนไม่เห็นรอยพวกนี้ก็คงไม่ต้องมีอะไรน่าสงสัย
“จะมาก็น่าจะบอกกันก่อน... เฮ้ย ! ทำไมแกเป็นแบบนี้วะ จงฮยอน”
ร่างบางทีตั้งใจจะแสดงละครหัวเสียใส่เพื่อนรักเพื่อกลบเกลื่อนพิรุธของตัวเองกลับต้องอ้าปากค้าง บนใบหน้าได้รูปนั้นเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เลือดไหลซึมอยู่บนริมฝีปากเล็กๆ นั่น เร็นยื่นหน้าออกไปมองหน้าห้องซ้ายทีขวาทีว่าไม่มีใครจึงรีบลากตัวจงฮยอนเข้ามาภายในห้องทันที เขาพยุงคนตัวเล็กกว่าไปนั่งที่โซฟาก่อนจะเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้เพื่อนสนิท
“ใครทำแกแบบนี้วะ แจ้งตำรวจมั้ย! ฉันจะช่วยแกเอง เอาเรื่องให้ถึงที่สุด”
“ตำรวจก็ทำอะไรคนพวกนี้ไม่ได้หรอก”
“ทำไมวะ มันเป็นใคร ใหญ่โตมาจากไหนกัน ทำร้ายร่างกายกันขนาดนี้ติดคุกหัวโตเลยนะเว้ย”
“...”
“เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอวะ มีอะไรแกก็บอกฉันดิ”
“..คังแบคโฮ”
“เจ้าของบ่อนที่แกไปติดหนี้ไว้น่ะหรอ ?”
“อือ..”
“แล้วมันทำแกทำไม ฉันเคยให้เงินแกไปใช้หนี้แล้วไม่ใช่เหรอวะจงฮยอน”
“...โทษทีว่ะ”
เพียงคำขอโทษสั้นๆ คนเป็นเพื่อนกันมานานก็เข้าใจได้ดี เมื่อเดือนที่แล้วเร็นให้จงฮยอนยืมเงินเพื่อเอาไปใช้หนี้ แต่กลับกลายเป็นว่าเอาไปเล่นต่อจนหมดตัวอีกรอบ ร่างบางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เอนหลังพิงโซฟา หลับตาลงราวกับสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ลุกขึ้นไปชกหน้าเพื่อนรักซ้ำรอยพวกนั้นให้รู้จักสำนึกบ้าง
“ติดหนี้พวกนั้นเท่าไหร่”
“ล้านวอน.. โอ้ย!ต่อยฉันทำไมวะ !!”
สติขาดผึงทันทีที่ได้ยินจำนวนเงินที่เพื่อนสนิทเป็นหนี้ ล้านวอน! ถึงแม้เร็นจะออกงานอีเว้นต์ครั้งเดียวหรือไปหลอกไอ้เฒ่าหัวงูที่ไหนอีกสักคนสองคนก็ได้เงินนั้นมาอย่างง่ายดายแต่มันไม่มากไปหน่อยหรือไง สำหรับจำนวนเงินที่ติดหนี้เพราะการพนันน่ะ
“ตอนเล่นมีสติมั้ย?”
“ก็มีดิวะ”
“มีเหรอ!? แกยังกล้าพูดว่าตัวเองมีสติอีกเหรอ ปล่อยให้ติดนี้เป็นล้านขนาดนี้น่ะฮะ!!??”
“เออฉันผิด พลาดเองยอมรับเว้ย ที่แบกหน้ามาหาแกนี่ไม่ใช่ว่าจะมาขอเงิน”
“แล้วมาทำไม?”
“แค่มาฝากดูแลน้องฉันด้วย ถ้าเกิดว่าฉัน.. ไม่อยู่แล้ว”
“จงฮยอน พูดอะไรออกมาน่ะ มีอะไรก็รีบๆ เล่ามาให้หมดดิ ค้างๆ คาๆ อยู่นั่นแหละเดี๋ยวพ่อก็ต่อยปากแตกอีกสักรอบเลยดีไหม!!”
ว่าไปก็เดินไปหยิบสำลีชุบแอลกอฮอร์มาเช็ดแผลเพื่อนตัวเล็ก ถึงปากจะร้ายไปหน่อยแต่ใจดี นี่ล่ะนะจงฮยอนถึงรักเพื่อนคนนี้มากไง
“คังแบคโฮจะส่งฉันให้ไปสืบความลับในบริษัทของฮวังมินฮยอน แลกกับปลดหนี้”
เพราะชื่อนี้ทำให้ร่างบางสะอึกกับคำพูด ริมฝีปากเม้มเน้นจนเป็นเส้นตรง
“ละ.. แล้วทำไมต้องพูดเหมือนจะไปตาย”
“แกไม่รู้หรือไงว่าสองบริษัทนั่นมันคู่แข่งกัน ถ้าฮวังมินฮยอนรู้ว่าฉันเป็นพวกเดียวกับแบคโฮมันคงไม่ปล่อยฉันให้รอดออกมาแน่ อย่าว่าแต่หน้าน้องฉันเลย แม้แต่หน้าแกฉันก็คงไม่ได้เห็น”
เพราะจงฮยอนติดหนี้พนันกับบ่อนของแบคโฮจนไม่มีเงินไปใช้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือเอาการเอาตัวเข้าไปเสี่ยงร่วมเป็นพรรคพวกเดียวกับแบคโฮ นั่นคือข้อเสนอที่เขามอบให้ และแฝงตัวเข้าไปอยู่ในบริษัทของมินฮยอนเพื่อสืบข่าวความเคลื่อนไหวเกี่ยวกับงานประมูลสินค้าผิดกฎหมายที่กำลังจะจัดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า
“แต่ไม่เห็นจำเป็นจะต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมามันไม่คุ้มสักนิดเลยนะ เดี๋ยวเอาเงินฉันไปใช้หนี้มันก่อนก็ได้..”
“ขอโทษนะเว้ยมินกิที่ทำให้เดือดร้อน แต่ถ้าฉันถอนตัวหนีจากคังแบคโฮตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับตกนรกทั้งเป็น หมอนั่นคงจะให้คนตามไล่ฆ่าฉันหรือไม่ก็ทรมานจนกว่าฉันจะตาย”
เพราะจริงๆ แล้วคังแบคโฮไม่ได้ต้องการเงินแค่ล้านวอน เงินนั่นไม่ได้ทำให้เขาขนหน้าแข้งร่วงเลยแม้แต่นิด แต่สิ่งที่แบคโฮต้องการคือหมากตัวหนึ่งที่จะใช้รุกฆาตจบเกมส์เอาชนะคู่แข่งต่างหาก
คำพูดที่ได้ฟังจากปากเพื่อนสนิททำเอาเร็นหงุดหงิดไม่น้อย คนพวกนี้มันบ้า เลือดเย็นกันทั้งนั้น ไม่เคยคิดถึงจิตใจเพื่อนมนุษย์เลยหรือไงนะ คิดอยากจะฆ่าใครก็ฆ่า อยากจะทรมานใครก็ทำ
“แล้วแกจะทำไงต่อไป จะยอมเข้าไปบริษัทของมินฮยอนจริงๆ น่ะเหรอ มันเสี่ยงไม่ใช่ไง?”
“นี่ไง! ฉันเลยมาหาแก”
“หื้ม?”
“ช่วยหน่อยนะ.. ขอแค่ครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย แล้วจะไม่ขออะไรอีกเลย”
คำขอร้องจากปากจงฮยอนทำให้ร่างบางรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ คำขอร้องที่ดูเหมือนกับว่าเขาเองที่อาจจะต้องตกนรกทั้งเป็น !
ติดแท็ก #ฟิคคนเลว เกร๋ๆ เนอะ 55
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^^
ความคิดเห็น