คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : :: CH. 20 GAME :: 100%
20
100 % แล้วจ้าาา :D
“โอ้กกกก~”
-__-
“อ้วกกกกก”
-____-
หันไปทางไหนอารอนก็เจอแต่คนเมา ตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไปถึงเที่ยงคืน ทั้งๆ ที่เพิ่งจะออกมานัดเจอกันเมื่อตอนสี่ทุ่มกว่าๆ นี่เองแต่คนรอบข้างเขากลับเมาและล้มตัวนอนตายคาร้านกันไปหลายคน ที่อารอนไม่เมาไม่ใช่ว่าคอแข็ง เขาเอาแต่ดื่มโค้กผสมน้ำเปล่าให้สีมันดูเหมือนเหล้า เพื่อที่พวกรุ่นพี่จะได้เลิกตอแยให้กินเหล้า ยิ่งเมาๆ แบบนี้ยิ่งหลอกง่าย
“อารอนน~ แกนี่มันคอแข็งจริงๆ เล้ยย กระดกไปตั้งหลายแก้วยังไม่เมาสักแอะ เอิ้ก~”
จะไปเมาห่าอะไรล่ะครับพี่ยูชอน โค้กผสมน้ำเปล่า ลองไหมล่ะ จะได้ไม่เมา -__-
“อ่าครับ ผมดื่มบ่อย ฮ่า~”
“ตอนแรกให้ดื่มก็ทำเป็นเล่นตัวนะ~”
“ฮ่าๆๆ”
อารอนหัวเราะแห้งๆ ส่งไปก่อนจะยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง หยิบแก้วน้ำของตัวขึ้นมาจรดกับริมฝีปากบาง แต่ยังไม่ทันที่ของเหลวจะไหลเข้าปากกลับมีมือหนาของใครบางคนมาฉวยแก้วออกไป และกระดกรวดเดียวเข้าปาก
“ไอ้ห่า~ ก็ว่าแล้วทำไมไม่เมา” ปาร์คยูชอนบ่นอุบทันทีที่ลิ้นรับรสชาติของเครื่องดื่ม อารอนเกาหัวแก้เก้อ ก่อนจะฉวยแก้วในมือของรุ่นพี่กลับคืน
“เหอะน่าพี่ ผมไม่ชอบดื่มเท่าไหร่”
“เฮ้ย บังยงกุก~”
“ชื่อแม่งคุ้นดีจัง” อารอนพึมพำอยู่คนเดียว พร้อมกับใส่น้ำแข็งเติมโค้กลงไปเต็มแก้ว โดยไม่ผสมน้ำเปล่าอีกต่อไป ก็ไหนๆ เค้าก็รู้เรื่องกันหมดแล้ว แดกโค้กแม่งเลย อร่อยดี
“ครับพี่” ร่างสูงของคนที่อารอนคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีเดินตรงเข้ามาหาปาร์คยูชอนที่กำลังเมาได้ที คนเป็นพี่คว้าคอรุ่นน้องเหงือกบานลงมาโอบไว้ พร้อมกับกระซิบกระซาบ เมื่อบังยงกุกเห็นหน้าคนที่นั่งอยู่กับยูชอนว่าเป็นอารอนเขาก็ยิ่งอยากแกล้งเข้าไปใหญ่ ก็ไอ้เด็กนี่ทำหน้ากวนตีนเขาไว้ แค้นนี้มันต้องมีชำระ แบคโฮไม่อยู่ซะด้วย
บังยงกุกพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหยิบแก้วเครื่องดื่มสีอำพันมาวางตรงหน้าอารอน คนตัวเล็กมองแก้วในมือสลับกับยงกุก
“ครับ?”
“เลิกกินโค้กได้แล้ว มาดื่มกันหน่อย”
อะไรของมึงวะ เมื่อวันก่อนยังจะแดกหัวกูอยู่เลย - -
เมื่อเจ้าของแก้วถูกมองอย่างชั่งใจเขาก็หยิบแก้วขึ้นแล้วยื่นไปตรงหน้าอารอน
“ดื่มเหอะน่า นายกำลังจะปฏิเสธรุ่นพี่นะ”
“ฮะ?”
“อ่า นายเพิ่งมาสินะเลยยังไม่รู้ ที่นี่รุ่นน้องที่อยากจะรู้จักกับรุ่นพี่จะเดินเอาแก้วเหล้าไปให้รุ่นพี่ดื่ม แต่นี่ฉันเห็นว่านายเอาแต่นั่งเงียบๆ เลยต้องจำใจเข้ามาทำความรู้จักก่อน กล้าปฏิเสธฉันหรอ?”
“เฮอะ..” อารอนแค่นหัวเราะออกมาก่อนจะรับแก้วเหล้านั้นมาดื่ม บังยงกุกยกแก้วของตัวเองขึ้นกระดื่มบ้าง พลางชำเลืองมองรุ่นน้องที่ดื่มเข้าไปเกือบทั้งแก้ว คนไม่ค่อยจะดื่มอย่างอารอนแอบมึนไปเบาๆ
“นาย.. ชื่ออะไรนะ?” บังยงกุกวางแก้วเหล้าในมือ
“กวั๊ก อารอน” อารอนวางแก้วเหล้าในมือบ้าง เครื่องแอลกอฮอล์พร่องลงไปจนเกือบหมด คนเป็นรุ่นพี่ที่ดีอย่างบังยงกุกก็รีบเสิร์ฟเติมเครื่องดื่มสีอำพันให้เต็มทันทีโดยไม่ได้ถามความเห็นเจ้าของแก้วสักคำ
“ฉัน บังยงกุก ขอโทษที่ก่อนหน้านี้ทำหยาบคายใส่นาย”
“ช่างมันเถอะครับ ผมไม่ถือ” อารอนตอบอย่างปัดๆ เพราะเริ่มรำคาญหน้ามันสุดตีน แค่พูดธรรมดาเหงือกยังแหล่มออกมาจะทิ่มหน้ากูอยู่ละ ถ้ายิ้มให้กูนี่กุต้องทำไงวะ
“จะเรียกฉันว่าพี่ยงกุกก็ได้ เพราะฉันไม่ได้เป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน แต่ฉันเป็นหุ้นส่วนร้านนี้”
ใครอยากรู้วะ? กูพูดปะว่ากูอยากรู้? อ่า.. อารอนเริ่มไม่ชอบไอ้ผู้ชายคนนี้จริงๆ นะ -__-
“งั้นเหรอครับ..” อารอนกระดกแก้วเหล้าลงคอไปอีกแก้ว เพื่อหลับสายตาไอ้รุ่นพี่เวรคนนี้ แทะโลมกูทำไมมมม? โอเค แล้วตอนนี้อารอนก็เริ่มมึนๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แล้วด้วย
‘เย็นนี้ไม่ต้องดื่มเยอะนะครับ ...ผมเป็นห่วง’
อยู่ๆ เสียงของแบคโฮก็ลอยเข้ามาในโสตประสาท อารอนแอบยิ้มเขินกับคำพูดของรุ่นน้องคนนั้น แต่ก่อนที่รอยยิ้มจะฉีกถึงรูหูเขาก็รีบไล่ความคิดปัญญาอ่อนนั่น เปลี่ยนเป็นยู่ปากแทน ไม่ได้รู้เลยว่าการกระทำของตัวเองกำลังถูกจ้องมองอยู่ บังยงกุกเผลอยิ้มตามกับการกระทำปัญญาอ่อนของรุ่นน้อง
“เอาล่ะทุกคน~ มาเล่นเกมกันดีกว่า~” รุ่นพี่ยูชอนพอตั้งสติของตัวเองได้ก็เรียกรวมน้องๆ ให้มานั่งที่โต๊ะ นักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาวันนี้มีไม่เยอะมากนัก ประมาณ 10 กว่าคน ถ้ามาเยอะกว่านี้เค้าก็จ่ายไม่ไหวแล้วล่ะ -__-
ปึง!
ยูชอนหยิบขวดโซจูมาวางเอาไว้กลางโต๊ะ เรียกเสียงฮือฮาจากรุ่นน้องได้ดีมากจริงๆ เหล้านี้แม่งแดกยังไม่ทันถึงครึ่งขวดก็เมาแล้ว อารอนอยากจะลุกหนีจริงๆ ไม่ใช่ว่าดื่มไม่ได้นะ แต่แค่ไม่ชอบดื่ม
“ใครแพ้ต้องกินไอ้นี่ให้หมด!!”
“โอออ~”
ให้กูแดกบีทาเก้นที่มีแลคโตบาซิลัสกูก็ยอม อารอนอยากจะลุกออกไปจากตรงนี้จริงๆ นะ แต่พอเขาทำท่าจะลุกเดินหนีก็ถูกยงกุกดึงให้นั่งลงที่เดิม ไม่รู้แม่งจะมีปัญหาอะไรกับเขานักหนา
“ว่าแต่เกมอะไรอ่ะพี่”
ยูชอนไม่ตอบ แต่ดึงทิชชู่ออกมาหนึ่งแผ่น แล้วชูให้น้องๆ ดู รอยยิ้มปีศาจฉายอยู่บนใบหน้าหล่อ
“ก็แค่ส่งกระดาษทิชชู่.. ด้วยปาก”
N U ’ E S T
“มึงน่าจะเลิกงอนกูได้แล้วนะ” ร่างสูงตาตี่เดินตามเร็นมาต้อยๆ หลังจากที่เลิกเรียน ถ้าจะถามถึงยูซังมันหายหัวไปไหน ไปที่ชอบๆ ที่ชอบแล้วจ้า~ ล้อเล่น~ ยูซังติดประชุมคณะเลยจำเป็นต้องแยกตัวออกจากเร็น และตอนนี้สองคนนี้กำลังเดินกลับไปยังหอพัก
“กูจะมีสิทธิ์อะไรไปงอนมึง?”
“ก็มึงเป็นแฟนกูไง”
“กูเป็นแฟนยูซัง โอเคนะ” กระดากปากชิบหายที่จะต้องมาพูดว่าเป็นแฟนของผู้ชายคนนั้นคนนี้ จนกระทั่งตอนนี้ก็อยากให้แม่ภูมิใจในตัวลูกชายจริงๆ
“เดี๋ยวนี้กล้าพูดเต็มปากเต็มคำเชียวเหรอ!”
“ก็แล้วทำไมเล่า ไปหายุนโจของมึงไป เขายิ่งไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่”
“เขาไม่ใช่ของกู กูไม่ใช่ของเขา แต่มึงน่ะเป็นของกู!”
“อ่า~ กูรำคาญสียงมึงจริงๆ” เร็นทำเป็นแคะขี้หูแล้วรีบเร่งฝีเท้าให้เดินห่างจากไอ้บ้านี่ จะได้เลิกเถิงกับมันสักที
“มึงอย่ามาทำเป็นเดินหนีได้ป่ะวะ”
“...”
“มินกิ!!” มินฮยอนวิ่งไปขวางหน้าเอาไว้ เขาจับไหล่บางทั้งสอง สายตาที่เพ่งมองบอกให้รู้ว่าเขากำลังจริงจัง
“อ..อะไร”
“ที่กูบอกว่ารักมึง กูไม่เคยล้อเล่นสักครั้งเดียว ทุกคำที่กูพูดมันมาจากใจกูทั้งนั้น ต่อให้มึงเป็นแฟนกับไอ้หน้าไหนกูก็ไม่ยอมยกให้ เพราะกูไม่ใช่พระเอก”
ไอ้เชี่ย อย่าทำกูเขิน
“อย่าหลบตา..” ร่างสูงเชยคางเล็กขึ้นเพื่อให้สบตา
“ถ้ากูยังไม่ตายจากโลกนี้ ก็อย่าคิดว่าใครจะมาเอามึงไปได้”
“งั้นมึงก็ฟังนะ ต่อให้มึงตาย กูก็ชอบใครไม่ได้แล้ว”
เออ.. เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เร็นพูดอะไรออกไป คนฟังใบ้แดกทันที ใครไปจะไปคิดว่าอยู่ดีๆ ไอ้คนปากแข็ง หน้าด้าน อย่างเร็นจะพูดอะไรแบบนี้ ตัวมันเองยังตกใจเลย แต่ในเมื่อพูดไปแล้วจะไปคว้าเอาคำพูดกลับมาเข้าปากก็ไม่ได้ไง เขาเลยทำได้แค่เบ้หน้าแล้วรีบเบี่ยงตัวเดินนำหน้ามินฮยอนไป
“มินกิ”
“..เรียกทำห่าอะไรนักหนา” เจ้าของชื่อหยุดเดิน แต่ไม่ยอมหันหลังกลับมาคุย กลัวร่างสูงจะเห็นหน้าแดงๆ ของตัวเอง เพราะตอนนี้รู้สึกเลือดสูบฉีดดีเหลือเกิน
“มึงน่ารักแบบนี้มานานหรือยัง”
“พ่อมึงสิ”
โอ้ยยย อีเชี่ย คำพูดคำจาแม่งจะเอาให้กูตายตรงนี้เลยใช่ไหม!!!
เร็นสะบัดหน้าเดินหนีอีกครั้งทันทีโดยไม่ได้ฟังเสียงตะโกนไอ้คนตัวสูงที่วิ่งตามมาเลย จนกระทั่งมาหยุดเถียงกันที่หน้าหอพัก
“มึงไม่ต้องตามกูมานะ!”
“อ้าวมึงนี่ แล้วกูจะนอนไหนล่ะ”
“เรื่องของมึงสิ”
“เฮ้ย..”
“เฮ้ยอะไร“
“นั่นใช่...พี่อารอนป่ะ?” มินฮยอนหรี่ตาตี่ๆ มองร่างบางของอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ บันได หัวพิงกับกำแพงแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสุขสม.. เดี๋ยวดิ! แล้วทำไมอารอนมานอนเมาอยู่ตรงนี้
เร็นรีบหันกลับไปมองตามสายตามินฮยอน ดวงตาเบิกโตทันทีที่เห็นสภาพรุ่นพี่ และคนรักของเพื่อนซี้ เขารีบวิ่งไปนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าอารอน และพยายามเรียกสติของอีกคนกลับคืนมา กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยคละคลุ้งอยู่รอบตัว รอหัวคนเป็นพี่ทำให้อีกสองคนรู้ทันทีว่า.. เมามาจ้า~
“พี่อารอน!! ...พี่อารอนครับ~”
ทั้งเรียก ทั้งตะโกน ทั้งเขย่า กระแสตอบรับที่ได้คือ..
“อืออ~”
แค่นี้แหละ อาเมน..
“พาพี่อารอนขึ้นห้องก่อนเถอะ” ทั้งมินฮยอนและเร็นช่วยกันพยุงอารอนให้ลุกขึ้นยืน แต่ด้วยความเมาเขาเลยทิ้งน้ำหนักตัวลงไปนั่งอีกครั้ง มินฮยอนเลยจัดการแบกอารอนขึ้นหลังและกำลังเดินเข้าลิฟท์ พอดีกับที่แบคโฮเดินกลับเข้ามาถึงหอพักพอดี
“เฮ้ย.. อะไรวะ พวกมึงทำอะไรพี่อารอนของกูเนี่ย” แบครีบวิ่งตามเข้าลิฟท์ไป มินฮยอนเลยวางตัวของรุ่นพี่ลงพื้น ให้แบคโฮจัดการแทนต่อ
“ทำห่าไรล่ะ กูสองคนมาถึงก็เห็นพี่อารอนเมาตายอยู่ที่บันได เลยช่วยกันพยุงกลับเข้าห้องเนี่ย” เร็นตอบ
“เมา?”
แบคโอนึกย้อนกลับไปเมื่อตอนกลางวันที่อารอนบอกว่ามีนัดเลี้ยงที่ร้านเหล้ากับพวกรุ่นพี่ อุตส่าห์เตือนแล้วแท้ๆ ยังจะเมามาอีก
ทันทีที่ลิฟท์มาถึงชั้นแบคโฮก็แบกอารอนขึ้นบ่า ส่วนเร็นกับมินอยอนก็ช่วยกันควานหาคีย์การ์ดห้องตามตัวเพื่อเปิดประตูเข้าไป เมื่อเปิดประตูเข้ามาได้แล้วแบคโฮค่อยๆ วางอารอนไว้บนเตียง เขาถอยกลับมายืนเท้าเอวดูคนเป็นพี่นอนหลับไม่ได้สติ
“หายเมาเมื่อไหร่เจอดีแน่”
“มึง.. จะทำอะไรพี่เค้าวะ?” เร็น
“จะทำอะไรมึงก็รีบๆ ทำดิ พี่อารอนยังเมาอยู่”
“ทะลึ่งแล้วมึง กลับห้องไปเลย!” เร็นผลักไหล่มินฮยอนที่ยืนหัวเราะอยู่กับแบคโฮ อีสองคนนี้แม่งทะลึ่งตึงตังกันไปใหญ่ ตาเร็นก็แอบเชียร์นะ โอกาสตอนเมานี่แหละ เริศสุดแล้ว กิกิ
“เดี๋ยวนี้มึงเริ่มทำตัวเหมือนเมียมันมากขึ้นทุกวันๆ แล้วนะ”
“อีเชี่ยแบค เดี๋ยวฟาดแม่งด้วยตีนพี่อารอนเนี่ย”
“โอยย กูกลัวตายแล้ว”
“กวนส้นตีน.. งั้นกูไปนะ มึงดูแลพี่อารอนดีๆ ล่ะ”
หลังจากที่ทั้งสองคนออกไปแบคโฮก็หาผ้าขนหนูที่ไปชุบน้ำ เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ เตียง คนตัวเล็กที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู่ราว ดีเหมือนกันที่เมาแล้วหลับ ไม่เรื้อนเหมือนไอ้พวกเพื่อนตัวแสบทั้งหลาย
มือใหญ่ที่มีผ้าขนหนูค่อยๆ ลูบไปตามแก้มใส ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็เสยผมที่ลงปิดหน้าอีกคนขึ้นเบาๆ รอยยิ้มเล็กๆ ที่ผุดขึ้นมาจากริมฝีปาก และหายไป
“ไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงลืมผม ลืมทุกอย่าง ..แต่ยังไงผมก็มั่นใจ ว่าเป็นพี่”
คนเมาเมื่อโดนความเย็นจากผ้าก็ค่อยๆ เริ่มรู้สึกตัว ดวงตาที่ปิดสนิทเมื่อครู่ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ
“ใครวะ..”
“ผมเอง”
“ผมไหนนนนน” อารอนลุกขึ้นมาจับหน้าแบคโฮแล้วโยกไปโยกมา จนกระทั่งทนไม่ไหวร่างสูงเลยต้องดึงมืออีกคนออก จนเขาแทบจะเมาตาม
“ผมว่าผมบอกพี่แล้วนะว่าอย่าดื่มเยอะ”
“บรื้นนน~ ฮะๆ รถวิ่งขึ้นหัวแบคโฮไปแล้วว บรื้นนนน~” คำพูดของแบคโฮไม่ได้กระแทกเข้าไปในรูหูอารอนแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำร่างบางยังคว้าเอาโมเดลรถที่วางไว้บนโต๊ะเล็กข้างๆ เตียงมาเล่นบนหัวคนกล้ามโตสบายใจ
โอเค ขอบคุณครับพี่
“โอ๊ะ.. รถตกเขา รถตกภูเขา~” โมเดลรถไหลลงจากหัวแบคโฮที่อารอนใช้เป็นถนนตกลงไปข้างหลังเขา อารอนลุกขึ้นนั่งคว้าคอแบคโฮไว้ และพยายามโถมตัวเพื่อหยิบรถ สิ่งที่ได้ไม่ใช่รถ แต่เป็นตัวแบคโฮที่พลิกทับคนตัวเล็กไว้ ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบโมเดลรถคันเล็กที่ตกอยู่ข้างหลังเขา พร้อมกับคร่อมร่างเล็กเอาไว้
“จะเอาไอ้นี่เหรอครับ” เขาชูรถขึ้นมาตรงหน้าอารอน
“อ.. เอามา”
“อยากได้ขนาดนั้นเชียว?”
“บอกให้เอามา”
“ไม่ให้” แบคโฮกระตุกยิ้มมุมปาก
“คังแบคโฮ!!”
“ฮ่าๆ พี่นี่น่ารักจริงๆ นะครับ”
“ไม่ต้องชม รู้ตัว”
โอยพ่อคุณ หลงตัวเอง
“ผมเตือนแล้วใช่ไหม ว่าอย่าดื่มเยอะ”
“แล้วไง เป็นพ่อฉันเหรอ ทำไมต้องเชื่อ”
“ถ้าเถียงอีกผมจูบนะ”
“ไม่ได้เถียง... เฮ้ย!!!!!!” โชคดีที่อารอนดันหน้าแบคโฮไว้ได้ทัน ไม่งั้นได้เสียจูบอีกรอบแน่ๆ คนตัวเล็กใช้มือทั้งสองข้างดันหน้ากับปิดปากร่างสูงเอาไว้
“ไอ้แบคโฮ!! อย่ามาทะลึ่งนะเว้ย ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นแกนะ”
ความเมาที่มีเมื่อกี้หายวับไปทันที แบคโฮนี่เป็นยาแก้สร่างเมาชั้นเยี่ยมทีเดียว
“...” คนถูกด่าไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้านิ่งๆ
“มองอะไร”
“...” จ้อง
“ฉันถามว่ามองอะไร!!!”
แบคโฮดึงมือที่ปิดปากเขาออก
“ตาพี่สวยดีนะครับ”
“ล..แล้วไง อยากได้?”
“..อยาก”
คำว่าอยากของแบคโฮทำให้อารอนใจเต้นจริงๆ แววตามันไม่ได้บอกว่าอยากได้ตา แต่มันอยากได้อย่างอื่น.. เฮ้ย เดี๋ยวนะ อยากได้อะไรวะ อารอนมึงคิดอะไรอยู่เนี่ย
“..ไม่ให้”
“จะเอา”
จะเอา? มึงจะเอาอะไรกับกู อีเชี่ยยย สายตาที่มึงจ้องมานี่กูก็แทบจะกลืนละลายหายไปกับเตียงแล้วนะเว้ย
“ไม่..ให้”
“ก็บอกว่าไม่ให้”
“ขอได้ไหมครับ”
“อะไร?”
“ความรู้สึกที่พี่เคยมีให้ผม ความรู้สึกของเราสองคน ผมอยากให้มันเหมือนเดิม”
“....”
“ได้ไหมครับ”
แบคโฮพยายามจ้องเข้าไปนัยน์ตาคนข้างใต้ ส่งผ่านความรู้สึกผ่านสายตา ถ้าเกิดว่าอารอนลืมเขาจริงๆ ความรู้สึกนี้น่าจะช่วยให้อารอนจำได้เร็วขึ้น
“...เราเคยรู้สึกดีต่อกันตั้งแต่เมื่อไหร่ คังแบคโฮ”
..............................................
Talking*
สวีดัด สวัสดีค่ะ~!!!
เอาไปก่อน 40 % แล้วเดี๋ยวที่เหลือไรท์เตอร์จะมาต่อเน้อ
พักนี้ชอบค้างฟิค TT
ติดเด็กๆ อะรีดเดอร์ เลิฟสตอรี่ ซีซัน 2 ดูกันหรือยัง ไรท์กำลังจะคลั่งตาย
นับวันเด็กพวกนี้ยิ่งน่ารักขึ้น -//-
และนับวันเจอาร์เริ่มไม่มีตัวตนในฟิคเรื่องนี้ 55555
อ่านจบแล้วจะโหวต หรือจะเม้นต์ก็เอาให้เต็มที่ไปเลยค่า~
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
---------------------------------------------------------
มาแล้วววว 100% แล้วจ้าาา ไรท์ยังไม่ตายนะ คิคิ ^^
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
ปย๊ง~ ♥
♥
ความคิดเห็น