คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ คนเลว :: CH - 1 ]
Bad .. คนเลว (1)
แสงแฟรชสว่างวาบขึ้นทันทีที่นายแบบหนุ่มปรากฏตัวบนแคทวอร์คในเสื้อผ้าคอลเลคชั่นฤดูใบไม้ผลิ จากแบรนด์เสื้อผ้าชั้นนำระดับประเทศ ช่างภาพจากหลายๆ สำนักต่างพากันปรับเลนส์กล้องโฟกัสใบหน้าหล่อได้รูปนั้น ก่อนจะรัวชัตเตอร์ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ร่างบางกระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ ตามแบบฉบับ ขาเรียวสวยนั้นก้าวอย่างกระฉับกระเฉงไปตามทางเดิน และหยุดอยู่บริเวณปลายทางสุดของเวที แววตานิ่งเฉียบคมมองไปข้างหน้าฉายแววมั่นใจ ก่อนจะตวัดกลับมามองร่างสูงของใครบางคนที่นั่งอยู่แถวหน้าสุด
'VIP'
นั่นคือตำแหน่งของคนๆ นั้น
ร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อคมไม่แพ้นายแบบบนเวทียกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
"สมราคาไหมครับคุณชาย"
"หึ.."
รอยยิ้มร้ายกรีดกรายบนริมฝีปากได้รูป
"คุ้มราคาเลยล่ะ.. ชเวเร็น"
หลังจากจบการแสดงแฟชั่นโชว์สุดอลังการนั่นแล้ว เจ้าของร่างบางภายใต้ชุดฟินนาเร่ที่ดูหรูหราราคาแพงใช่เล่นนั่นกำลังเดินเข้าไปยังห้องพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวให้พร้อมก่อนจะออกไปเจอกับใครคนนั้น
..คนที่นั่งอยู่ตำแหน่งวีไอพี
ภายในห้องแต่งตัวกลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่ว โดยฝีมือของร่างบาง 'ชเวเร็น' บรรจง ฉีดน้ำหอมราคาแพงตามจุดต่างๆ ของร่างกาย หลังใบหู ซอกคอ และข้อมือเล็ก จุดที่เป็นส่วนอ่อนไหวของร่างกาย
"เตรียมหาเหยื่อรายใหม่อีกแล้วสินะ"
เจ้าของคำพูดยืนกอดอกพิงกรอบประตู พร้อมกับแสดงสีหน้าเย้ยหยันเต็มแรง 'ควักอารอน' ยกยิ้มมุมปากแสดงการดูถูกเพื่อนร่วมงาน
อารอนเป็นนายแบบแนวหน้ามีชื่อเสียงพอๆ กับเร็น เพียงแค่ว่าเร็นนั้นเพิ่งจะเดบิวท์ได้ไม่กี่ปีกลับดังทำตัวเสมอตนเทียบรุ่นพี่อย่างอารอนจึงไม่แปลกที่ทั้งคู่จะตั้งตัวเป็นศัตรูกัน
"คนเรานี่นะ.. ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเขาไปทั่ว รุ่นพี่อารอนว่างั้นไหมละครับ"
"บางทีก็ไม่ได้อยากยุ่งนะ แต่มันเห็นเองนี่สิ"
"พี่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าผมนะครับ"
".."
"คิดว่าผมไม่รู้เหรอ ว่าพี่ก็ 'ทำอะไรๆ' เหมือนที่ผมทำ"
"ชเวเร็น!!"
เร็นเดินตามบอดี้การ์ดของ 'แขกวีไอพี' ไปขึ้นรถยุโรปคันหรูจอดเทียบหน้าประตูโรงแรมที่มีการจัดแฟชั่นโชว์เมื่อสักครู่ ร่างสูงนั่งไขว่ห้าง กอดอกรอผู้มาใหม่ ริมฝีปากหยักได้รูปยกยิ้มอย่างพอใจ
..ได้ตัวสีกทีนะ ชเวเร็น
"มาแล้วเหรอ"
ดวงตาฉายแววเล่ห์เหลี่ยมมากมายถูกซ่อนไว้ใต้กรอบแว่นกันแดดสีดำสนิททรงหรูหรา สิ่งที่เร็นคิดก็คือ ผู้ชายคนนี้คงเป็นแค่คนรวยโง่ๆ อีกคน ที่ซื้อเขาด้วยเงิน และสุดท้าย คนที่ถูกหลอกล่อคงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากคนโง่คนนั้นเอง คนอย่างชเวเร็น ไม่เคยต้องตกเป็นเบี้ยล่างใครอยู่แล้ว
"ยินดีที่ได้พบนะครับ คุณฮวังมินฮยอน"
"กว่าฉันจะได้ตัวนายมานี่ยากเหมือนกันนะ ต้องต่อคิวเป็นปี จ่ายเงินเป็นล้านเชียวนะ"
"หึ.. พูดอย่างกับผมเป็นของมีค่ามากมายอย่างนั้นล่ะครับ"
"ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ นายนี่เลอค่ากว่าอัญมณีชิ้นไหนๆ เสียอีกนะ ชเวเร็น.."
แขนยาวกระหวัดเกี่ยวเอวบางคนนั่งข้างๆ เข้ามาใกล้จนแทบจะขึ้นมานั่งอยู่บนตัก นิ้วเรียวยาวเกลี่ยอยู่กับพวงแก้มสีระเรื่อ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนไปดึงกรอบแว่นที่บดบังใบหน้าสวยหวานนั้นออกโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
"ยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่ง.. สวย"
"ผมไม่ชอบใจเลยจริงๆ เวลามีคนชมว่าผมสวยน่ะ"
"งั้นเหรอ อยากลงโทษไหมล่ะที่ฉันปากผล่อยน่ะ หื้ม?"
"แบบไหนล่ะครับ อย่างนี้น่ะเหรอ.."
ร่างบางเขยิบขึ้นไปนั่งบนตักหนา แขนเรียวโอบรอบคอร่างสูงไว้ และประกบริมฝีปากอย่างเย้ายวน ดูเหมือนว่ามินฮยอนเองก็รู้งาน ดึงเอวบางเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม และเพิ่มรสชาติของจูบเพิ่มขึ้น ริมฝีปากเรียวสวยถูกบดเบียดจนเริ่มบวมเจ่อ ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปจาบจ้วงในโพรงปากหอมหวานนั้นอย่างไม่รู้จักพอ
"อืออ"
ถึงแม้ว่าร่างบางจะส่งเสียงประท้วงว่ากำลังจะขาดอากาศ แต่มีเหรอที่คนอย่างมินฮยอนจะปล่อยให้เหยื่อหลุดไปง่ายๆ มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตราคาแพงออกทีละเม็ด เร็นตกใจเมื่อมือที่โอบรอบเอวเมื่อครู่สอดเข้ามาในเสื้อ และเริ่มรุกล้ำเกินความจำเป็น
"คุณมินฮยอน พอก่อน.. นะครับ"
"ทำไมล่ะ"
ร่างสูงยังไม่หยุดคลอเคลียและเริ่มฝากร่องรอยไว้ตามลำคอขาว เสื้อหลุดร่นจนเห็นไหล่ลาดสวยได้อย่างชัดเจน "เครื่องร้อน" จนหยุดไม่ได้แลัว
"คือ.."
เร็นเหล่หางตาไปยังคนขับรถที่ยังทำหน้าที่ได้อย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่อง ร่างสูงยกยิ้มเมื่อรู้ถึงสาเหตุ.. คนของมินฮยอนทุกคนถูกสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ว่า 'อย่าเสือก' เรื่องของเจ้านาย คนขับรถเลยยังคงทำหน้าที่ต่อไป โดยไม่คิดแม้แต่จะมองผ่านกระจกหลัง
"หมอนั่นถูกสอนให้ 'หูหนวก ตาบอด' อย่ากังวลไปเลย"
"แต่.."
ริมฝีปากบางถูกปิดด้วยสัมผัสอ่อนหวานอีกครั้ง หายนะเริ่มมาเยือน มินฮยอนไม่ยอมหยุด แถมยังปลดกระดุมเสื้อเขาออกจนหมด
ในสายตาของทุกคน ชเวเร็น คือนายแบบชื่อดังที่ชอบสร้างข่าวอื้อฉาว พลีกายให้กับเศรษฐีหน้าโง่ทั้งหลาย เพื่อแลกกับตัวเลขเงินในบัญชี ที่บางครั้งสูงถึง 10 หลัก แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ใช้เล่ห์เหลี่ยมต่างๆ เพื่อเอาตัวรอด โดยที่ตัวเองไม่เสียอะไร มีแต่ได้กับได้
ครั้งนี้ก็เช่นกัน..
เร็นหวังจะเอาเงินก้อนนี้ไปให้เจ้าเพื่อนตัวดีที่ไปติดการพนันใช้หนี้
"อย่าเลยครับ เอาไว้ถึงคอนโดของคุณดีกว่านะ"
"คิดว่าฉันจะทนไหวเหรอ"
"นะครับ ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย เหนียวตัวจะแย่แล้ว"
"หึ.. นี่ ถ้าแกขับรถถึงคอนโดฉันภายใน 5 นาที โบนัสปีนี้จะเพิ่มขึ้นสามเท่าตัวนะ"
"ครับ คุณชาย"
รถยนต์คันหรูจอดลงหน้าคอนโดสูงตระหง่านกลางเมือง เรื่องราคาไม่ต้องพูดถึง เร็นเดินแบบจนขารีบเป็นโปลิเอก็ยังไม่มีปัญญาซื้อเลย
ขายาวก้าวอย่างรวดเร็วจนถึงห้อง เขาสแกนลายนิ้วมือเพื่อเปิดประตูห้อง แล้วรีบเหวี่ยงคนตัวเล็กให้เข้าไปในห้อง มินฮยอนใช้เท้าปิดประตูอย่างรีบร้อน พุ่งตรงมาหาร่างบาง ดันไหล่ให้ชิดกับกำแพงห้อง และจู่โจมริมฝีปากบางอีกครั้ง
"อืมม คุณ.."
เร็นพยายามจะคัดค้านแต่กลับถูกลิ้นแทรกเข้าไปกวาดชิมความหวานจนไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ ดวงตาหวานปิดสนิทลิ้มรสกับสัมผัสนี้อย่างลึกซึ้ง กระดุมเสื้อถูกปลดอีกครั้ง คราวนี้มินฮยอนไม่ปล่อยเวลาให้คนตัวเล็กหนีไปไดั จัดการถอดเสื้ออย่างรวดเร็ว
"จะอาบน้ำใช่ไหม"
"..ครับ"
"งั้นฉันอาบให้แล้วกัน"
ร่างสูงช้อนตัวอีกคนขึ้นอุ้ม เดินตรงไปยังห้องน้ำ เขาใช้เท้าถีบประตูให้เปิดออกแล้ววางอีกคนนอนลงในอ่างอาบน้ำ เร็นเริ่มถอดสีหน้า ดูเหมือนคราวนี้จะยากพอตัว มินฮยอนดูไม่ใช่เศรษฐีหน้าโง่เหมือนคนอื่นๆ
"ผมอาบเองดีกว่าครับ คุณไปรอข้างนอก.."
"ไม่ล่ะ ฉันก็อยากอาบเหมือนกัน"
"งั้นผมไปเตรียมไวน์.."
"ไวน์ใส่ยานอนหลับน่ะเหรอ.. ไม่ต้องหรอก"
เร็นเบิกตากว้าง เมื่อร่างสูงพูดแบบนั้น ทุกครั้งที่เร็นหลอกล่อพวกคนรวยบ้ากามมา เขาจะหลอกเตรียมไวน์และแอบใส่ยานอนหลับ จากนั้นก็จะแกล้งถอดเสื้อผ้า และซุกตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ทำราวกับว่า ได้ "ทำอะไรๆ" อย่างนั้นมาในคืนนั้น
"ทำแบบนี้มากี่คนแล้วล่ะ ชเวเร็น"
"คุณพูดอะไร"
ร่างสูงเดินไปนั่งขอบอ่างอาบน้ำ แล้วเปิดก๊อกให้น้ำไหลลงมาในอ่างจนระดับน้ำสูงขึ้นถึงครึ่งอ่าง
"คิดว่าฉันไม่รู้เลยงั้นสิ.. หึ ฉันไม่ได้หน้าโง่เหมือนคนพวกนั้นนะ 10 ล้านที่นายเรียกร้อง คนของฉันจัดการให้แล้วเรียบร้อย เพราะฉะนั้น.. ช่วยทำตัวเป็นสินค้าเลอค่าให้สมราคาหน่อยนะ"
มินฮยอนโถมตัวลงคร่อมร่างบางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ ระดมจูบไปทั่วลำคอขาวและแผงอกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงจากแรงหอบ ทุกๆ ส่วนที่ริมฝีปากหยักลากผ่านก็จะฝากรอยแดงระเรื่อเอาไว้
ยอดอกสีสวยถูกครอบครองด้วยลิ้นร้อนบรรจงละเลียดหยอกเย้าอย่างสนุกปาก ยิ่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้มินฮยอนแทบคลั่งมากขึ้นเท่านั้น
"อืออ คุณมินฮยอน อย่า.."
"ดูสิ ปากกับร่างกายนายยังไม่ตรงกันเลย"
ใช่ ถึงแม้ปากจะร้องห้าม แต่เร็นก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่จริงๆ เมื่อริมฝีปากหยักนั้นครอบครองยอดอก และดูดดุนสร้างความเสียวซ่านไปทั้งร่างแบบนี้ ร่างบางแอ่นอกรับสัมผัสนั้น แขนเล็กคล้องโอบรอบคออีกคนไว้อย่างลืมตัว
มินฮยอนใช้จังหวะคนตัวเล็กเคลิบเคลิ้มเลื่อนมือลงไปถอดกางเกงยีนส์สีสวยให้หลุดออกไปพ้นทาง ลูบไล้ส่วนที่ "ตื่นตัว" ผ่านชั้นในสีขาวตัวบางที่เปียกน้ำ
"อยะ.. อย่าครับ"
เสียงห้ามไม่เป็นผล มินฮยอนดึงชั้นในตัวบางออกทันที สภาพเร็นตอนนี้เปลือยกายอยู่ใต้ร่างของเขา บวกกับสีผมสวยนั่นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำยิ่งทำให้ดูยั่วยวนมากขึ้นไปอีก
"หลอกคนอื่นมาเยอะ ลองเจอของจริงบ้างนะ คนดี"
ร่างสูงถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกไปกองที่พื้นในชั่วพริบตา และรั้งร่างอีกคนให้ลุกขึ้นนั่งพิงกับขอบอ่าง รอยยิ้มร้ายถูกหยิบมาแต่งแต้มบนใบหน้าหล่อเหลานั่น มือเรียวลูบไล้อยู่กับส่วนนั้น จนใบหน้าหวานต้องเชิดขึ้น กัดริมฝีปากตัวเองระบายความเสียวซ่าน
"อย่านะ.. ไม่เอา"
ขาเรียวถูกจับแยกออกจากกัน มินฮยอนกดส่วนนั้นของตัวเองเข้าไปในตัวของเร็นโดยไม่ได้รอให้อีกคนพร้อม ความเจ็บเริ่มแล่นเข้าเล่นงาน จนใบหน้านั้นขึ้นสี
ไม่ง่าย.. คนอย่างมินฮยอนอันตรายที่สุดแล้ว !
##########################################################
ควันบุหรี่สีขาวอมเทาถูกพ่นออกมาจากกลีบปากบางสวย อาการของคนเมากรึ่มๆ จากการดื่มอย่างหนักใน After party เล็กๆ หลังการแสดงแฟชั่นโชว์ อารอนเริ่มเซและจำเป็นอย่างมากที่จะต้องหาที่พิงหลัง เขาคีบบุหรี่ไว้ในมือแล้วเอนหลังพิงกับขอบรั้วกั้นของชั้นดาดฟ้าในผับหรูชื่อดัง แววตาสดใสเหม่อมองไปบนท้องฟ้า..
"คิดว่าผมไม่รู้เหรอ ว่าพี่ก็ 'ทำอะไรๆ' เหมือนที่ผมทำ"
"อ่า.. ชิ!!"
พอนึกถึงคำพูดรุ่นน้องก็ยิ่งประทุอารมณ์ให้ครุกกรุ่น คงไม่แปลกที่เร็นจะคิดแบบนั้นเหมือนคนทั่วๆ ไป เมื่ออาทิตย์ก่อนมีข่าวเกี่ยวกับเขาขึ้นหราบนหน้าปกหนังสือกอซซิปหลายๆ เล่ม เป็นรูปเขาเดินขึ้นคอนโดหรูกับผู้ชายคนหนึ่ง หนังสือหลายสำนักประโคมข่าวว่าเขามีเสี่ยเลี้ยง หากแต่ความเป็นจริงผู้ชายคนนั้นเป็นเพียงเพื่อนของเขาที่มาจากแอลเอ และอารอนกับเพื่อนเองก็ไม่ได้สนใจอะไร เลยไม่คิดจะออกไปแก้ข่าว แล้วอาทิตย์หน้าเพื่อนเขาคนนั้นก็จะกลับแอลเอ ปล่อยให้เรื่องค่อยๆ ซาไปเองดีกว่า
อารอนอัดควันบุหรี่เข้าปอดจนชุ่มก่อนจะบี้ก้นบุหรี่นั้นลงกับกระถางต้นไม้ เดินโซเซเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้หายสร่างเมา
แต่..
"อื้อออ!!"
มือใหญ่กระหวัดเกี่ยวเอวบางและปิดปากเสียสนิท ร่างสูงดึงเอวบางนั้นเข้ามาชิดตัว กดเสียงต่ำพูดกับอารอน
"ผมว่าผมย้ำแล้วนะว่าให้หนี อย่าให้.. จับได้"
ราวกับโดนตีเข้ากลางแสกหน้า เสียงทุ้มต่ำแสนคุ้นเคยนั่นกรีดลึกเข้าไปในหัวใจ ร่างบางเบิกตากว้างและพยายามจะพลิกตัวหนี แต่ด้วยความเมากับสรีระที่ไม่สามารถต่อสู้ขัดขืนได้ เลยต้องจำยอมตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งนั้น
"..คังแบคโฮ"
"ได้ยินเสียงพี่เรียกชื่อผมอีกครั้งแล้วรู้สึกดีแฮะ"
"ปล่อย!"
"ผมให้โอกาสหนีไปแล้วนี่.. กลับมาให้ผมเห็นเอง ช่วยไม่ได้นะครับ ปล่อยไม่ได้อีกแล้ว"
ร่างสูงดันหลังอีกคนให้พิงขอบรั้วกั้นบนชั้นดาดฟ้า กลีบปากบางถูกช่วงชิงด้วยริมฝีปากหยัก หัวใจของอารอนเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา ความรู้สึกเก่าๆ เริ่มไหลกลับมาผ่านสัมผัสอ่อนหวานนั้น
อารอนดันหน้าอกอีกคนออกได้สำเร็จ เขายืนพิงรั้วหายใจหอบเอาอากาศเข้าปอด ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากตัวเอง สายตาเครียดแค้นส่งไปถึงอีกคนที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ทุเรศ!"
"หื้ม? ด่าผมเหรอ"
"บอกไว้เลย ว่าฉันไม่ได้ง่ายเหมือนคนของนายพวกนั้น!"
"เมื่อก่อนก็เห็นยอมผม 'ทุกอย่าง' เลยไม่ใช่เหรอครับ"
"คังแบคโฮ!!"
"ดุเก่งจัง"
"ฉันบอกให้ถอยออกไป!!"
"ทำไม กลัวหลงรักผมอีกเหรอ"
"หุบปากของนายซะ คังแบคโฮ"
"ไม่เอาน่า ทำตัวให้น่ารักเหมือนเมื่อก่อนหน่อยสิครับ คนดีของผม"
มือใหญ่ยกขึ้นลูบแก้มอารอน เขาแทบจะสะบัดหน้าหนีทีที่มือสกปรกนั้นโดนตัวเขา แต่ติดอยู่ที่ว่าแบคโฮใช้มืออีกข้างบีบคางเขาไว้จนเจ็บไปหมด
..ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจ
"ฉันเจ็บ!!"
"เจ็บก็ดี เจ็บแล้วจำ จำหน้าผมเอาไว้.. ผมกลับมาแล้ว เราคงได้เจอกันบ่อยขึ้น.. หึ!"
" ค น เ ล ว "
สวัสดีค่ะ
ใครที่รออยู่ เพื่อนมาอัพแล้วเนอะ
ขอบคุณที่เสียเวลาติดตามนะคะ (:
ความคิดเห็น