คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : :: CH. 17 ไม่ให้ไป ! ::
17
คือถ้าเมื่อคืนไม่อวดเก่งก็ไม่เป็นแบบนี้ไง นักศึกษาแลกเปลี่ยนจากอเมริกาเดินวนไปวนมาอยู่ในตึก หาห้องเรียนไม่เจอสักที “ตึกรวงผึ้ง” น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นเขาวงกตมากกว่านะ มีอยู่แค่ 4 ชั้นเนี่ย แต่หาห้องไม่เจอสักที!!
“B 308/11...โว้ยย! อยู่ตรงไหนวะ”
อารอนก้มลงมองตารางเรียนที่เขาแคปใส่โทรศัพท์มือถือเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองป้ายสีน้ำเงินที่ติดอยู่หน้าห้องที่เขากำลังยืนอยู่
‘ C 312 ‘
ความใกล้เคียงมันอยู่ตรงไหนนนนนน !! แม่ง 308 ไม่พอยังอุตส่าจะมีทับสิบเอ็ดอีก! แล้วยามเยิมหายไปไหนกันหมดวะ หรือจะถามไอ้ผู้ชายหน้าโหดกลุ่มนั้นดี... ไม่ดีกว่า กลัว สาบานป่ะว่านักศึกษาอะ หน้าแม่งเหมือนคนขับสิบล้อ อย่าหลอกนะ อารอนพร้อมที่จะเชื่อเสมอ !
“เฮ้ยมึง..”
เรียกใครวะ มึงคือใคร? กูเหรอ?
ไอ้พวกรุ่นพี่หน้าโหดชี้มาทางอารอน เขาเลยหันไปมองซ้ายขวาหน้าหลัง มึงเรียกกูหรือเรียกป้าคนทำความสะอาดวะ กำลังเดินถือไม้ถูพื้นเดินมาทางนี้ ไปเรียกเขาแบบนั้นเดี๋ยวป้าแกก็เอาไม้ถูฟาดปากแหกหรอก
“มึงนั่นแหละ ไอ้หน้าอ่อน”
โถ่อีสัด อีหน้าหยาบกร้าน -____-
อารอนยืนอยู่นิ่งๆ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง และกำลังจะหมุนตัวเดินหนีหาห้องเรียนต่อ แต่ถูกไอ้หน้าโหดพวกนี้เดินไปขวางทางเอาไว้ และเริ่มตีวงล้อมเขา ถามว่าอารอนกลัวไหม? ไม่กลัวเลย สงสัยมากกว่า มึงจะล้อมกูทำส้นตีนอะไร?
“ขอทางด้วยครับ ผมกำลังจะเข้าเรียนสาย”
“เฮอะ! เด็กเรียนเหรอไอ้หนู หื้มม?” ไอ้ตัวสูงๆ เหงือกบานๆ ปัดไหล่อารอนเบาๆ ก่อนจะยกแขนขึ้นเท้าไหล่บางเอาไว้
“หลบครับ”
นี่กูไม่เคยสุภาพขนาดนี้เลยนะ
“ติ๋มขนาดนี้.. ตอนรับน้องมึงรอดมาได้ไงวะฮะ? กูไม่เคยเห็นหน้ามึงเลย” อีกคนที่ตัวขาวตาตี่จับคางอารอนเชยขึ้น แต่เขาก็ปัดมันออกทันทีทีไหล่ทั้งคาง จับทำไม จับแล้วได้อะไร ปล่อยให้กูไปเรียนเถอะ
“ถอยไปครับ” อารอนไม่สนใจแล้วเดินชมไหล่กับคนกลุ่มนั้นออกมา
“มึงกล้าเดินชนไหล่รุ่นพี่เหรอวะ!!” คนที่หัวสีเขียวน้ำทะเลรีบเดินตามไปกระชากแขนอารอนให้กลับเข้ามาอยู่ในวงล้อม พอดีกับที่แบคโฮกับเจอาร์กำลังเดินผ่านขึ้นตึกเรียนมาพอดี แบคโฮเลยแกล้งตีเนียนแทรกเข้าไปอยู่กลางวง
“โอ้ยยย อรุณสวัสดิ์ครับพี่ๆ เช้านี้อากาศดีนะครับ โอ๊ะ! พี่ยงกุก ผมทรงใหม่เหรอครับ หล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย แหม ดูหล่อขึ้นกันทุกคนเลย 9 โมงกว่าแล้วงั้นผมขอตัวก่อนดีกว่านะ พอดีเรียนแลป ขาดไม่ได้จริงๆ...”
แบคโฮตีเนียนกำลังจะลากอารอนออกมาจากวง แต่ก็ถูกผู้ชายเหงือกบานที่ชื่อยงกุกขวางเอาไว้อีก
“แบคโฮ เนียนนะมึง ส่งไอ้นั่นมาให้กู”
“ไอ้นั่น.. นั่นไหนอะพี่ ไม่เอาน่า ขอทางผมสักนิด~”
“ไอ้ห่านี่กวนตีนจังวะ” แดฮยอนที่ยืนอยู่เงียบๆ ทำท่าจะฟาดใส่แบคโฮ
“ขอโทษครับพี่แดฮยอน”
“มึงรู้จักกับไอ้หน้าอ่อนนี่เหรอ” ฮิมชานตาตี่ถาม
“ครับผม~ เขาเป็นรุ่นพี่ที่ภาคผมเอง ชื่อพี่อารอน นักศึกษาแลกเปลี่ยนจากแอลเอ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร ภาษาเกาหลีไม่ค่อยแข็งแรง เอ๋อๆ ไปหน่อย พี่อย่าถือสาเลยนะ”
“งั้นเหรอ”
“รู้แล้วก็ขอทางด้วยนะครับ” คราวนี้เป็นฝ่ายอารอนพูดแทรกบ้าง
“เชิญ!”
พูดทีจะแดกหัวกูเข้าไปครึ่งหัว ไอ้ห่านี่ เหงือกหรืออะไรวะ บานออกมาจนแทบจะไม่เห็นฟันแล้ว - -
พอแก๊งหน้าโหดหลบทางให้แบคโฮก็รีบลากตัวอารอนออกมาให้พ้นสายตาของคนพวกนั้นทันที มาวันแรกก็จะไปมีเรื่องกับพวกสต๊าฟเชียร์ซะแล้ว พวกนั้นแม่งโหดยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น ตอนเข้าเชียร์แบคโฮที่กล้ามใหญ่กว่ายังแอบหวั่นๆ
“ทำไมพี่ไปคุยกับพวกรุ่นพี่ยงกุกได้ล่ะ?”
“ยงกุก? ใคร?”
“ก็พวกนั้นไง ถ้าพี่เจอพวกนั้นก็หลบให้ห่างๆ เลยนะครับ”
“ทำไม?”
“เอาเหอะน่าพี่ มันบอกให้หลบก็หลบไปเถอะ ไปเรียนกันเถอะครับ สายมากแล้วว”
เจอาร์ที่ไร้บทบาทอยู่นานพูดแทรกขึ้น
“ผมไปก่อนนะ พี่รีบเข้าห้องล่ะ..”
“เดี๋ยวสิ!”
“ครับ?”
“คือ..”
“??”
“C 308/11 มันอยู่ตรงไหน”
++++++++++++++++++++++++
“สวัสดีที่รัก” ยูซังวางจานข้าวแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เร็น ไอ้คนตัวเล็กแทบจะยกจานข้าวหนีทันทีพอเห็นว่าเป็นยูซังมา แล้วแป๊บนึง.. ตรงที่ยูซังนั่งมันเป็นที่มินฮยอน แต่ตอนนี้คนตังสูงลุกไปซื้อข้าว นั่น พูดยังไม่ทันขาดคำก็เดินมานั่นแล้ว
“มาทำไม?”
“มาได้หรือไง มึงเป็นแฟนกูแล้วนะ อย่าลืม”
“กูหมายถึง มึงจะข้ามฝั่งมาแดกข้าวที่คณะกูทุกวันเลยหรือไง คณะมึงไม่มีร้านอาหารเหรอ !!”
“มี มีเยอะกว่าที่นี่อีก”
“แล้วมึงมาทำไมวันหลังก็...”
“แต่ที่นั่นไม่มีมึง”
เงิบแดกเลยกู -__- จะเขินจะอายหรือจะรำคาญดีวะ
“แต่มึงก็คงจะลืมไปว่าที่นี่มีกู” มินฮยอนกระแทกจานข้าวลงไปตรงหน้ายูซัง จนข้าวในจานกระเด็นออกมา
“เฮอะ!”
“มึงนั่งทับที่กูอยู่ ถอยไป”
“อะไรที่บอกว่าเป็นที่ของมึงล่ะ หางเหรอ?” ยูซังยกยิ้มมุมปากกวนๆ ซึ่งมันยั่วโมโหมินฮยอนได้โคตรดีจริงๆ
“ไอ้เชี่ยนี่..!!”
“ทำไม จะต่อยกูเหรอ”
“หน้าด้านขนาดนั้น กูไม่ต่อยมึงให้เจ็บมือเล่นหรอก”
“มินฮยอน! มึงว่าใครหน้าด้าน !”
“หมา!!”
“ไอ้เชี่ยนี่...”
“ทำไม จะต่อยกูเหรอ แต่หน้ากูไม่ด้านเหมือนมึงนะ ต่อยมาเถอะ มึงไม่เจ็บมือหรอก ^^” ตอนนี้เป็นฝ่ายมินฮยอนที่ทำคะแนนความกวนตีนให้พุ่งทะลุแซงหน้ายูซังไปได้ ส่วนคนกลางอย่างน้องเร็นก็นั่งกุมขมับปิดหน้าปิดตาตัวเอง เพราะโต๊ะข้างๆ เริ่มมองมาที่เรา เสียงไอ้สองคนนี้มันเบาซะที่ไหนล่ะ
“หยุด! ถ้าจะแดกข้าวที่นี่ก็ช่วยเงียบๆ แต่ถ้าจะกัดกันเชิญสนามหญ้า กัดกันเสร็จก็แดกหญ้าต่อเลย!!”
ชีวิตกู ไม่เคยคิดไม่ฝันว่าจะต้องมาถูกผู้ชายแย่ง ไอ้ส้นตีน ถ้าพ่อแม่รู้กูว่าเค้าคงภูมิใจในตัวกูม๊ากกกมาก!!
เร็นกระแทกช้อนกับตะเกียบแรงๆ ให้สองคนนี้รู้ว่าไม่พอใจอย่างมาก มินฮยอนเลยหยุดและยอมนั่งตรงข้ามกับเร็นและปล่อยให้ยูซังนั่งข้างเร็นไป
“มึงมานั่งโต๊ะนี้ทำไม” ยูซังถาม
“กูนั่งของกูอยู่ทุกวัน!”
“ต่อไปนี้ทุกวันของมึงต้องไม่ใช่โต๊ะเดียวกับมินกิ”
“นี่ มึงอย่ามีปัญหาให้มากเรื่องได้ไหมวะยูซัง กูกับมินกินั่งกินข้าวด้วยกันมาตั้งแต่เข้ามหาลัยแล้ว ถ้ามึงปัญหามากก็เชิญไปนั่งแดกกลางสนามบอลคนเดียวไป จะได้ไม่ต้องมานั่งทนเห็นหน้ากู”
“แล้วมึงทนได้เหรอต้องมาเห็นแฟนเขาสวีทกันน่ะ”
ถามกูสักนิดชีวิตมึงไม่พังหรอก ถามว่ากูอยากสวีทกับมึงไหม -____-
ไม่ว่าเปล่ายูซังยังยื่นแขนไปโอบเอวเร็นเอาไว้ มินฮยอนก็มองเห็นเขาเผลอกำมือแน่น อยากจะซํดหน้าไอ้นี่ให้แหก
“แล้วมึงทนได้เหรอ ที่เห็นกูกับมินกินอนห้องเดียวกันทุกคืน ^^”
ไม่เคยผิดหวัง มินฮยอนเอาคืนได้ทุกเม็ด
“มึง..!!”
“ต่อหน้ามึงมินกิก็เป็นแฟนมึง แต่คงเป็นได้แค่ชื่อน่ะ เพราะตอนกลางคืนที่เราอยู่ด้วยกัน...” มินฮยอนลุกขึ้นยืนแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ กลีบปากบางฉายรอยยิ้มหวาน พร้อมกับมือหนาที่ยื่นออกไปลูบแก้มคนตัวเล็กเบาๆ
“..เขาเป็นของกู”
ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย นี่สิวะที่เรียกว่าเขิน เร็นแกล้งทำเป็นโมโหกลบเกลือนเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อกี้มินฮยอนน่ารักมากเลย อยากจับมาจูบ... เฮ้ย ไม่ใช่ ไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่าเมื่อกี้คาริสม่าในตัวมินฮยอนเปล่งประกายมาก อ้ากกกก เร็นชอบบ
“อะ.. อะไรของพวกมึงวะ กู.. กูจะกินข้าว นั่งกัน.. ให้มันเฉยๆ สิ!!” น้ำเสียงตะกุกตะกักของคนตัวเล็กยูซังที่อยู่ใกล้ขนาดนั้นเข้าใจดีว่าเร็นกำลังเขินมาก หน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆ เริ่มปิดไม่อยู่ มินฮยอนกระตุกยิ้มมุมปากให้ยูซัง ...เร็นแสดงออกขนาดนี้ น่าจะรู้ตัวได้แล้วนะ
ทั้งสามคนก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างปกติสุข ยูซังตักกับข้าวในจานตัวเองใส่ในจานเร็น มินฮยอนก็ลอบมองสบตาเร็น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วทำอะไรบางอย่างใต้โต๊ะ ไม่นานเสียงเตือนข้อความของเร็นก็ดังขึ้น คนตัวเล็กวางช้อนในมือแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาดูข้อความ
‘ห้ามกินนะ! กูไม่ชอบขี้หน้ามัน – มินฮยอน’
เร็นเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วยิ้มน้อยๆ กับมินฮยอน จากนั้นค่อยพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
‘งี่เง่า! นั่นซี่โครงอบเลยนะ มึงก็รู้นี่ว่ากูชอบ’
พอส่งความเสร็จเร็นก็แกล้งทำเป็นนั่งกินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
‘เดี๋ยวกูซื้อให้มึงกินจนอ้วนเลย!’
เร็นอมยิ้มกับโทรศัพท์เหมือนคนบ้า
‘ถ้ากูอ้วนแล้วมึงจะรักกูเหรอ’
ทันทีที่ข้อความส่งถึงมินฮยอน คนตัวสูงก็เงยหน้าขึ้นมาสบตา รอยยิ้มชวนฝันถูกส่งกลับคืนมาอีกครั้ง
‘กูรักทุกอย่างที่เป็นตัวของชเวมินกิ’
อ่า.. อืม เข้าตัวเองอีกแล้วอ่า ถามเองเขินเอง ไม่น่าเลย เร็นกัดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เผลอยิ้มออกมาจนคนข้างๆ เห็น ได้แค่แยกเขี้ยวใส่คนตรงหน้า แล้วแอบยิ้มเขินน้อยๆ
“เออนี่! กูมีบัตรคอนเสิร์ตบิ๊กแบงอยู่ มึงอยากไปดูไหม?” ยูซังทำลายบรรยากาศด้วยตั๋วคอนเสิร์ตบิ๊กแบงที่เร็นโคตรชอบ!! คนตัวเล็กตาลุกวาวทันทีที่เห็นบัตร คือคอนเสิร์ตนี้มีตังค์ก็ซื้อไม่ได้ บัตรแม่งหมดไวมาก !!
“เฮ้ย! มึงไปเอามาจากไหน มันหมดไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“หามาจากไหนมันสำคัญด้วยเหรอ สำคัญตรงที่มึงจะไปไหมล่ะ”
“ไป..”
เสียงความดังแทรกเตือนขึ้นมา เร็นเลยรีบหยิบขึ้นมาดู มินฮยอนอีกแล้วที่ส่งมา
‘อย่าไปนะ!! ห้ามไปเด็ดขาด!’
พอเห็นข้อความบวกกับสีหน้าโหดๆ ของมินฮยอนเร็นเลยรีบกลืนคำตกลงลงไปแทบไม่ทัน ไม่อยากจะสนอะไรเลยด้วยซ้ำ สนแค่กูจะไปหาพี่ท็อปปปป ><
“ว่าไง ถ้าไม่ไปกูจะได้เอาไปขายต่อ”
“เอ่อคือ..”
“....”
“-___-+” <<<<< มินฮยอน
“ขอคิดดูก่อนได้ไหม เผื่อ.. ติดงาน คือ กูอยากไปมากเลยนะ แต่ช่วงนี้แล๊ปยุ่ง อย่าเพิ่งเอาไปขายนะ กูอยากไปจริงๆ TT”
ไม่มีอะไรยุ่งทั้งนั้น! ช่วงนี้อาจารย์ไม่ค่อยสั่งงาน แล๊ปไม่มีอะไรเลยเพราะอาจารย์ไปต่างประเทศ!! ว่าง ว่างมาก! ว่างตัวเท่าควาย! โคตรว่าง!! กูพร้อม!! แต่คนที่ไม่พร้อมคือไอ้รูมเมทหน้าตูดนี่!!!!!!!!
‘ให้กูไปเถอะนะ TT’
‘ไม่ – ให้ - ไป จบนะ’
“ฮวังมินฮยอน!!” เร็นลุกขึ้นตบโต๊ะเพราะหมดความอดทนที่จะมานั่งเถียงกันผ่านข้อความโทรศัพท์
“กูไปล่ะ เจอกันที่ห้อง” แต่มินฮยอนกลับเมิน แล้วยกจานข้าวไปเก็บที่ ปล่อยให้เร็นยืนกัดฟันกรอดๆ คืนนี้ต้องคุยให้รู้เรื่อง !
“มินฮยอน!!” เร็นเปิดประตูผ่างเข้ามาในห้องหลังจากที่เพิ่งออกไปกินข้าวกับยูซังเมื่อตอนเย็น กลับมาก็มืดค่ำ ยูซังจะขึ้นมาส่งถึงห้อง โชคดีที่เร็นห้ามทัน อีกหน่อยคงขอมาแชร์ห้องด้วยล่ะมั้ง
“อะไร” คนถูกเรียกชื่อเอ่ยสั้นๆ เขานอนอยู่บนโซฟาใช้แขนข้างหนึ่งหนุนหัว และแขนอีกข้างก็ถือหนังสือการ์ตูนไว้ในมือ วันพีช! ไอ้เชี่ย! นั่นมันหนังสือการ์ตูนที่เร็นเพิ่งยืมมานี่ เขายังไม่ได้อ่านเลยด้วยซ้ำ ไอ้ตัวสูงนี่ชอบแย่งไปอ่านก่อนตลอด ไม่เคยคิดจะเช่าเองหรอก
“ให้กูไปดูคอนเสิร์ตบิ๊กแบงเหอะนะ มึงรู้ไหมกูไม่ได้เจอพี่ท๊อปมานานแค่ไหนแล้ว”
“เรื่องของมึงสิ”
“มินฮยอนนน~” เร็นถลาไปนั่งที่พื้นข้างๆโซฟาที่มินฮยอนกำลังนอนอยู่
“...”
“ให้กูไปเถอะ” เร็นกระพริบตาปริบๆ หวังจะใช้ลูกอ้อนมารยาอีกเช่นเคย
แต่...
“มึงอย่าคิดว่าใช้ลูกอ้อนแล้วจะได้ผลตลอด” มินฮยอนลุกขึ้นนั่ง ใช้หนังสือการ์ตูนเล่มบางตีหัวคนตัวเล็กเบาๆ แล้วนั่งจ้องหน้า
“ก็กูอยากไปนี่”
แต่จะว่าไปทำไมเร็นต้องมานั่งง้อขอมินฮยอนด้วยล่ะ ชีวิตใครชีวิตมันสิ ไม่ได้เป็นผัวเมียกันสักหน่อยนี่หว่า - -
“จะต้องให้พูดกี่รอบว่า ไม่ ให้ ไป” ว่าแค่นั้นคนตัวสูงก็ลุกขึ้นเดินหนีไปหาของกินในตู้เย็น เร็นหันไปแลบลิ้นใส่ข้างหลัง
“กูจะไป มึงห้ามกูไม่ได้หรอก”
“คอนเสิร์ตมีวันไหนล่ะ”
“เสาร์นี้ มึงจะให้กูไปแล้วใช่ไหม!!”
“เปล่า กูจะได้รู้วัน แล้วขังมึงไว้ในห้อง ไม่ให้ออกไปไหน”
ไอ้เชี่ย -___-
“มินฮยอน!! มึงอย่างี่เง่าได้ป่ะวะ กูแค่ไปดูคอนเสิร์ตนะ”
“กูจะไม่งี่เง่าเลยถ้ามึงไม่ได้ไปกับไอ้เชี่ยนั่น”
“กูคิดกับมันแค่เพื่อน มึงก็รู้นี่!”
“แล้วมันคิดกับมึงแค่เพื่อนไหมล่ะฮะ?”
“...”
เงียบ.. เถียงไม่ออกจริงๆ
“ถ้าอยากไปก็ไป กูไม่ห้ามมึงแล้ว”
มินฮยอนกระแทกแก้วน้ำในมือวางลงกับโต๊ะ สองขาก้าวผ่านหน้าคนตัวเล็กออกจากห้องไป ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังปัง เร็นยังแอบสะดุ้งเบาๆ เฮ้อ นี่มันโกรธอีกแล้วใช่ไหม? ช่างแม่ง ปล่อยไปสักพัก รอมันกลับมาค่อยคุย พักนี้ขี้งอนบ่อยจังวะเฮ้ย เห็นกูมีใจให้หน่อยไม่ได้ !
เร็นนั่งลงบนโซฟา แล้วหยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่านต่อ ไม่นานก็อ่านหมดเล่ม เลยเปลี่ยนไปเปิดทีวีดู รอช่วงที่ละครพักโฆษณาเร็นก็ย้ายตัวเองไปอาบน้ำ แต่งตัวใหม่ ทำจนไม่มีอะไรจะทำมินฮยอนก็ยังไม่กลับมา ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน เขาแอบเปิดประตูแล้วชะเง้อมองตามทางเดินก็ยังคงไร้วี่แวว เลยเดินกลับมานั่งรอที่โซฟา
ถ้ากูไม่รู้สึกอะไรกับมึงนี่กูไม่มานั่งรอง้อมึงแบบนี้หรอกนะ !!
ก๊อกๆ
ทันทีที่เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังเร็นรีบวิ่งไปเปิดทันที แต่...
“มิน..อ้าว แบคโฮ มาทำไมวะ”
“มายืมระเบียงห้องมึง” ยังไม่ทันเจ้าของห้องจะอนุญาตแบคโอก็เบียดตัวเดินเข้ามาในห้องแล้วเดินออกไปที่ระเบียง ชะโงกหน้ามองข้ามไปยังอีกห้อง เร็นพอจะเข้าใจแล้วว่ามันมาทำไม แลกห้องกับกูเลยไหมล่ะ -__-
หลังจากที่แบคโฮกระโดดข้ามไปที่ระเบียงได้ เสียงแว้ดๆ ของพี่อารอนก็ดังตามมา สักพักก็หายเงียบไปเลย สงสัยจะเคลียร์กันได้แล้ว เลยเข้าไปด่ากันในห้องแทน เร็นเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังห้อง ...ห้าทุ่มครึ่ง หายหัวไปไหน
ร่างบางหยิบเสื้อคลุมตัวหนาขึ้นมาใส่แล้วออกไปตามหามินฮยอนข้างล่าง เดินเข้าไปในซอยหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ กับหอพักซอยทั้งซอยนั้นเป็นแหล่งรวมผับ บาร์ ร้านเหล้าสารพัดที่อยากจะกิน จำได้ไหมล่ะที่มินฮยอนมาเมาจนเจอาร์กับเร็นต้องแบกกลับเข้าห้องไง
เร็นก้าวเข้าไปดูร้านที่อยู่เกือบสุดซอย ซึ่งเป็นร้านของรุ่นพี่ที่คณะ ในร้านนี้เลยเป็นที่ประจำของเด็กประมงมาสุ่มหัวกันอยู่ที่นี่
“อ้าวเร็น! มากินเหล้าเหรอมึง”
“ป่าวครับ พี่ยงกุกเห็นมินฮยอนมั่งไหม” เร็นเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะรุ่นพี่
“มินฮยอน.. อืม เหมือนจะเห็นมันแว๊บๆ นะ เฮ้ยไอ้ยองแจ มึงเห็นมินฮยอนป่ะวะ”
“เมื่อกี้เห็นเดินเข้าไปหลังร้านกับดาวคณะแหน่ะ สงสัยจะ... ฮิ้วววว” ไอ้รุ่นพี่แก๊งเถื่อนโห่กันทั้งโต๊ะ เพราะสภาพมินฮยอนตอนเดินเข้าไปก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดาวคณะก็สวยใช่เล่น เร็นก้มหัวให้พวกรุ่นพี่แล้วเดินตามไปที่หลังร้าน เขาค่อยๆ แหวกม่าน บรรยากาศหลังร้านมีเพียงแค่สนามหญ้าเล็กๆ กับเก้าอี้ยาวไม่กี่ตัว บวกกับไฟสลัวๆ ชวนให้บรรยากาศโรแมนติก ขาประจำที่นี่จะรู้ว่าหลังร้านมันมีไว้ทำอะไร...
ทันทีเร็นก้าวมาถึงหลังร้านมีชายหญิงสามสี่คู่กำลังนั่งดูดปากกันอย่างเมามันส์ เร็นพยายามไม่มองนะ พยายามแล้ว แต่ขอดูนิดนึง เขาหรี่ตาเพื่อเพ่งหามินฮยอนในที่มืดสลัวแบบนี้ จนสายตาไปสะดุดกับแผ่นหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง..
ชินยุนโจ.. ดาวคณะประมงที่พวกรุ่นพี่ผู้ถึงเมื่อกี้ กำลังยืนจูบกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง เร็นจะไม่สนใจเลยถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีรูปร่างเหมือนมินฮยอน สูง ขาว ตาตี่ชั้นเดียวที่คอยจ้องมองเขากำลังหลับพริ้มรับรสจูบที่ดาวคณะมอบให้
“มินฮยอน”
ร่างสูงพอรู้ว่ามีอีกคนอยู่ด้วย สติที่พอหลงเหลืออยู่ก็รีบดันยุนโจออก เขาสะบัดหัวสองสามทีแล้วมองไปที่ร่างบาง ดวงตาหวานแดงก่ำด้วยความโกรธปนน้อยใจ หาเรื่องทะเลาะกับเขาเพื่อจะออกมาข้างนอกแบบนี้ใช่ป่ะวะ คืออะไร
“มิน.. มินกิ..”
“หาเรื่องทะเลาะกับกูเพราะแบบนี้ใช่ไหม”
“พูดอะไรของมึง”
“กูจะไปไหนมาไหนกับใคร กูก็ต้องคอยบอกมึง แต่ทีเวลามึงมายืนจูบกับผู้หญิงไม่เคยเห็นจะบอกกูก่อนมั่งเลย”
“มินกิ!”
“ต่อไปนี้กูจะไปไหนมาไหนกูก็คงไม่ต้องบอกมึงแล้วล่ะมั้ง”
“มึงอย่าทำแบบนั้นนะ”
ผลัวะ!
เร็นยกขาขึ้นถีบร่างสูงให้ลงไปนอนกับพื้น แม่งเอ้ย ทำกูโมโห อยากจูบกันนักกูจบกันให้ตายห่าทั้งคู่เลย !
“ว้าย มินฮยอน เป็นอะไรไหม”
ยุนโจพยุงร่างของมินฮยอนให้ลุกขึ้น เร็นเห็นแบบนั้นเลยกลับหลังหันแล้วเดินหนีออกไปทันที มินฮยอนพยายามจะลุกตามไปแต่ถูกดาวคณะรั้งตัวเอาไว้ เขาเลยทำได้แค่มองและปล่อยให้เร็นเดินหายไป
“ไอ้เชี่ยยย!!!”
“ไงเร็น กลับแล้วเหรอมึง” รุ่นพี่ยงกุกทักเร็นที่เดินหน้าบูดออกมาจากหลังร้าน คนเป็นรุ่นน้องด้วยเพรความโมโหเลยตอบกลับไป...
“เออ!!”
มึงกล้าเออใส่รุ่นพี่สต๊าฟเชียร์อย่างกูเหรอ !!!!
...........................................
Talikng*
มาอัพแล้วววว สนุกไหมพาร์ทนี้
อาทิตย์หน้าไรท์เตอร์สอบมิดเทอมเน้อ อาจจะอัพช้าไปสักนิดนึง
แต่อย่าเพิ่งทิ้งเขาไปไหนนะตัว
ฟิคเรื่องนี้ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะแต่งให้จบ 555
จะไม่ปล่อยให้ค้างเน่าเหมือนที่ผ่านๆ มานะคะ
นี่ทวิตไรท์เตอร์นะ เผื่อใครอยากเมนชั่นมาจิกหัวทวงฟิค
•TWITTER•
ขอบคุณค่ะ
ปย๊ง~ ♥.
♥.
ความคิดเห็น