คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : :: CH. 16 ผีหลอก ♥ ::
16
อะไรวะ คนอุตส่ามีน้ำใจแท้ๆ ไอ้เชี่ยเอ้ย เสือกใส่กูอีก ประเด็นคือตังค์ค่าข้าวก็ไม่ให้กูไง วันหลังไม่ต้องแดกแม่งละ ปล่อยให้อดตายห่าไปเลย แบคโฮก็ได้แต่บ่นในใจแบบนี้ ยืนจ้องบานประตูอยู่สักพัก เผื่อคำด่ามันจะลอยทะลุประตูกระทบเข้าโสตประสาทเพื่อนรักมั่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินลงบันไดเพื่อกลับไปห้องตัวเอง ห้องของแบคโฮถัดลงไปชั้นล่างเพียงชั้นเดียว ไม่จำเป็นต้องกดลิฟท์ให้เปลืองพลังงาน ถูกมั้ย?
“อ๊ะ..ขอโทษครับ”
“...!!”
“โลกใบนี้มันแคบจัง !!”
“เพราะโลกนี้มันมีแค่เราสองคนไงครับ... พี่อารอน♥”
แบคโฮที่เดินลงจากบันไดก็มัวแต่ก่นด่ามินฮยอนเพลินจนไม่ทันดูว่ามีอีกคนที่เดินสวนขึ้นมา อารอนที่เดินแบกกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบโตขึ้นมาก็ชนกันเข้าพอดี พอเห็นว่าเป็นใครเขาก็แยกเขี้ยวใส่ทันที ไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกจริงๆ
“เฮอะ! ถอยไป ฉันจะเข้าห้อง”
“ฮะ? เข้าห้อง?”
“เออไง สงสัยอะไร หลบไป” อารอนใช้กระเป๋าใบโตดันร่างสูงออกไปให้พ้นทางก่อนจะเดินเชิดหน้าผ่านเขาไปอย่างกับอากาศ แต่คนโดนเชิดก็คว้าแขนเล็กเอาไว้ สมองทึบๆเริ่มประมวลความคิดทันที...
พี่อารอนอยู่หอนี้???
“เดี๋ยวพี่! พี่อารอนอยู่หอนี้เหรอ?”
“อืม!!” ตอบไปแบบส่งๆ พลางชักสีหน้าใส่ บอกให้รู้ว่ารำคาญจริงๆ หลังจากที่แยกกับแบคโฮเมื่อเย็น อาจารย์ประจำภาคก็เรียกไปพบอีก ทำไงได้ล่ะนักศึกษาแลกเปลี่ยนนี่
“จริงดิ ห้องไหน เอามาดูสิ” แบคโฮคว้าคีย์การ์ดห้องมาดูทันที
“เฮ้ย เอาคืนมา!”
“505..”
เฮ้ย ห้องข้างๆ ไอ้สองตัวนั้นนี่.. หึๆ แบบนี้ต้องแกล้งรับน้องซะหน่อยแล้ว แสบนักนะ
“เอาคืนมา” อารอนใช้ช่วงที่แบคโฮกระหยิ่มยิ้มยิ่งกับตัวเองฉซยคีย์การ์ดกลับคืนมาได้ แล้วสะบัดหน้าเดินหนีทันที แต่มีเหรอที่คนอย่างแบคโฮจะปล่อยไปง่ายๆ เขารีบวิ่งตามขึ้นไปขวางหน้าคนเป็นพี่ทันที
“พี่อารอน ห้องอื่นไม่มีแล้วเหรอครับ”
“จะทำไมล่ะ ฉันจะอยู่ห้องไหนมันก็เรื่องของฉัน แกเกี่ยวอะไร”
“ผมก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรหรอกครับ.. ถ้าไม่ใช่เพราะว่าห้องนั้นมัน.. บึ๋ย~ ผมไม่พูดดีกว่า ไปก่อนนะครับ”
“เดี๋ยว! ห้องนั้นทำไม!”
“ไม่เอาหรอกพี่ พูดแล้วสยอง พี่จิตแข็งใช่ไหมล่ะครับ”
“ขะ.. แข็งสิ ทำไม เล่ามานะว่าห้องนั้นทำไมมมม~!!” อารอนวางกระเป๋าแล้วเข้าไปกระชากคอเสื้อแบคโฮ ถ้าไอ้ตัวโตนี่ไม่ยอมเล่าจะได้ซัดสักหมัดให้เงิบไปเลย
“รุ่นพี่ที่เขาอยู่หอนี้เล่าให้ฟังว่าก่อนที่พวกรุ่นผมจะเข้ามาอยู่มัน... ไม่เอาอะพี่ผมไม่อยากพูด”
ไอ้กล้ามโตนี่ทำท่าสะดีดสะดิ้ง ว่ากลัวนักหนากับสิ่งที่จะเล่า โคตรขัดกลับกล้ามโตๆ อารอนเริ่มรำคาญเลยปล่อยมือแล้วทำท่าจะเดินหนี ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า ไอ้เวร กูไม่ฟังก็ได้วะ
“เอ้าพี่อารอนไม่ฟังแล้วเหรอ!”
“อยากเล่าเมื่อไหร่ก็เล่าแล้วกันนะ”
“ผมแค่จะบอกว่าห้องนั้นเคยมีคนตาย!”
กึก !!
ทั้งกระเป๋าทั้งหัวใจหล่นตุบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม... คนตาย.. มึงมาตายทำห่าอะไรห้องนี้ไอ้สาสสสสส TT
“ก่อนนอนพี่ก็สวดมนต์หน่อยก็ดีนะพี่ รู้บทสวดใช่ไหมล่ะ งั้นผมไปก่อนนะ”
แบคโฮว่าแค่นั้นแล้วรีบวิ่งลงบันไดไปหลบมุมแอบขำกับตัวเอง เขาชะโงกหน้ามาดูอารอนที่ยังยืนค้างนิ่งอยู่กับที่ ดูเหมือนจะช็อคไปแล้ว.. หรือว่าแกล้งแรงไป? ไม่หรอก นิดหน่อย
คนตาย...
“..คน... ตาย... ไอ้บ้าเอ้ย!” อารอนสะบัดหัวไล่ความคิดเฮงซวยที่แบคโฮกรอกเข้าหูเมื่อกี้ จะบ้าหรือไง หอพักนักศึกษาจะมีคนตายได้ยังไง ?? หรือว่า... แบบในข่าวไง ทะเลาะกันเพราะเรื่องชู้สาว แล้วก็... อ๊ากกกกก อารอนไม่อยากจะคิดต่อ TT
แบคโฮวิ่งกลับขึ้นไปพอเห็นว่าอารอนเดินเข้าห้องไปแล้ว เขาเคาะประตูห้องมินฮยอน ไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตู หัวก็ยุ่ง หน้าก็ยุ่ง ไอ้เชี่ย มึงทำอะไรเนี่ย แล้วเร็นหายไปไหนนน??
“มาทำไมมม!!!~”
“มึงถามเพื่อนรักแบบนี้เหรอ ขอเวลากูแป๊บนึง” แบคโฮไม่สนใจมินฮยอนที่กำลังแดกหัวเขาเข้าไปได้ทั้งหัว กลับวิ่งไปยังระเบียงห้อง แล้วกระโดดข้ามไปยังห้องข้างๆ... ห้องอารอนไง
มือสั่นๆ ค่อยๆ ทาบคีย์การ์ดลงไป ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกอย่างช้าๆ ภายในห้องที่มืดสนิท มีเพียงแค่ความมืดที่เข้าปกคลุม เขาค่อยๆ เอื้อมมือไปเสียบคีย์การ์ดเพื่อเปิดไฟฟ้าในห้อง
โอยย อย่ามาเลย กูกลัวอย่าหลอกกูเลยนะ...
โครม!!!
“เชี่ย!! อ้ากกก กลัวแล้วๆ กลัวแล้ว ฮือออ”
คนตัวเล็กถอยไปนั่งหลบอยู่ที่มุมห้อง สองมือยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง อย่าโผล่มาให้กูเห็นเชียวนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว แต่เสียงโครมเมื่อกี้ก็ฝีมือแบคโฮไง เล่นโยนกะละมังซักผ้าของมินฮยอนดังโครม คนขวัญอ่อนก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่
“ฮาว่ะ 55555”
“ฮืออ ช่วยลูกด้วยยย ลูกไม่เอาผี ว้ากกกก” อารอนยิ่งคิดก็ยิ่งเสียสติ เข้ามายังไม่ทันข้ามคืนก็โดนดีซะแล้ว
“ฮ่าๆๆ” ส่วนคนแกล้งก็นั่งขำท้องขัดท้องแข็งอยู่ที่ระเบียงห้อง โชคดีที่ระเบียงห้องมันมืดพอที่อารอนจะไม่ทันได้เห็นตัวของแบคโฮ แต่เสียงหัวเราะนี่บางทีก็ขำดังไป อารอนเริ่มเรียกสติกลับเข้าร่างได้ แล้วเงี่ยหูฟัง เสียงหัวเราะที่ยังดังอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกก็คิดว่าผีหัวเราะ แต่ไปๆ มาๆ เริ่มไม่ใช่ เขาค่อยๆ ลุกขึ้น พร้อมกับหยิบแจกันดอกไม้เดินถือไปที่ประตูระเบียงห้อง
“ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้นี่ก็ยังขำไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ากำลังจะโดนแจกันฟาดกบาลแตกอยู่รอมร่อ -____-
...แบคโฮ!
พอเห็นชัดๆ แล้วว่าเป็นแบคโฮ อารอนยิ่งไม่ลังเล เขาเปิดประตูที่เป็นกระจกใสพร้อมกับเงื้อมือขึ้น
“แบคโฮ ไอ้เสืออ้วน!!!!!!”
“ว้ากกก พี่อารอนอย่า~!!”
แบคโฮรีบกระโดดข้ามกลับไประเบียงห้องมินฮยอนแทบไม่ทัน
“ไอ้เด็กเลว! ว่างมากนักหรือไงฮะ? การบ้งการบ้านไม่มีทำเหรอ เวลามันเหลือเยอะนักก็ไปไถนาซะ!! อย่าเล่นแบบนี้อีกนะ มันไม่ตลก! มันไม่ตลกเลย!!!!!!”
“แต่ผมตลก ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เออ ยังจะหัวเราะอีก มึงไม่ได้เกิดอะแบคโฮ -___-
“ไอ้ฟายยยยยย ไปหัวเราะกับป้าแกไป!!!!!”
เพราะเสียงที่ดังไปสามบ้านแปดบ้านทำให้ทั้งมินฮยอนและเร็นรีบออกมาสงบศึกที่ระเบียงห้องตัวเอง
“แบคโฮมึงทำอะไร หนวกหู เดี๋ยวเอาขี้ยัดปากแม่ง...”
“..พี่อารอน!!!” คนที่โพล่งชื่ออารอนออกมาคือเร็น ดวงตาเรียวเบิกค้างทันที ก่อนที่รีบกระโดดข้ามระเบียง เดินเข้าไปจับตัวคนเป็นพี่หมุนไปหมุนมา
“คนแถวนี้รู้จักฉันเยอะเกินไปแล้ว” อารอนยักไหล่แล้วเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง เขาปิดประตูกระจก ก่อนจะแยกเขี้ยว และปิดผ้าม่านใส่หน้าแบคโฮ สรุปแล้ว เรื่องผีสังกะบ๊วยอะไรนี่ไม่มีจริงใช่ไหม? ไอ้บ้าเอ้ย อย่าให้เอาคืนมั่งนะ
ส่วนทางเร็นกำลังเอ๋อๆ ว่าทำไมจู่ๆ พี่อารอนคนที่เคยเป็นคนรักของเพื่อนกล้ามโตกลับมาอยู่ห้องข้างๆ กัน เพราะอะไร.. ไม่รู้ เร็นหาคำตอบไม่ได้จริงๆ
“มึง.. นั่นพี่อารอน?”
“อืม แต่เขาไม่ใช่พี่อารอนคนนั้น..”
“คืออะไรวะ กูงง”
“อีโง่!”
อ้าวไอ้สัดนี่ด่ากูทำไมวะ ก็กูงงอ่ะ !!!
“เขาไม่ใช่พี่อารอนที่เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของกู ถึงแม้จะดูมุมไหนๆ ก็เหมือนพี่อารอนไปซะทุกอย่างก็เถอะ หรือบางทีเขาอาจจะความจำเสื่อมตอนที่หายไป หรืออะไรก็แล้วแต่ที่กูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“หรือไม่ก็ไม่ใช่คนๆ นั้นเลย” มินฮยอนพูดแทรกขึ้น
“แล้วพี่อารอนคนนั้นจะหายไปไหน” เร็นถาม คิ้วสวยๆ ขมวดเข้าหากัน
“แล้วเจอาร์มันรู้เรื่องหรือยัง”
“คงยัง แล้วนี่มันหายไปไหน มันเรียนเซคเดียวกับมึงไม่ใช่เหรอมินกิ” แบคโฮหันไปถามเร็นที่พยายามใช้มันสมองที่ติดอยู่ตามผิวกะโหลกคิด
“พอเดินออกมาจากห้องมันก็บอกว่ามีธุระ แล้วก็รีบวิ่งออกไป กูกำลังจะวิ่งตามมันไป แต่โดนยูซังลากไปกินเค้กที่ร้านหน้าคณะ...”
เร็นเหลือบไปเห็นสายตาพิฆาตของมินฮยอน เขาเลยต้องรีบแก้ตัวทันที แม่งเมื่อกี้เกือบไปแล้วจริงๆ ถ้าแบคโฮไม่มาเคาะประตูอีกกูเสร็จมันแล้วจริงๆ
“เอ่อ.. แต่กูก็ไม่ได้กินหรอก นั่งมองมันเฉยๆ”
ที่ไหนได้ ฟาดเข้าไปเกือบทั้งร้าน -____- ก็ของฟรีนี่หว่า อิอิ เร็นไม่ถือนะจ๊ะ คุคิ
“เหรออออ” มินฮยอนเหรอแค่นั้นแล้วก็สะบัดตูดกลับเข้าห้องไป เร็นเลยต้องรีบกระโดข้ามกลับไปที่ห้องตัวเองแล้วตามไปง้อมินฮยอน แล้วกูจะง้อทำไม? แต่ลืมไปว่ามีอีกคนยืนเก๊กหล่ออยู่ตรงระเบียง เร็นล็อคประตูปิดม่านเสร็จสรรพ พอรู้ว่าลืมแบคโฮไว้จะกลับไปเปิดประตูให้ก็โดนมินฮยอนลากเข้าห้อง ต้องเคลียร์เรื่องที่มันแอบไปกินเค้กกันมา กูหึงมากอะ จริงๆ
“พวกมึง!! เปิดประตูให้กูก่อนดิ ไอ้เหี้ยยย ยุงแถวนี้จะแดกกูแล้วววว” แบคโฮพยายามทุบประตูแค่ไหนก็เหมือนอากาศ ไม่มีใครสนใจ TT
ทางรอดเดียวตอนนี้คืออารอนสินะ เมื่อกี้ไม่น่าหลอกผีไว้เลยจริงๆ
ก๊อกๆ
.....
ก๊อกๆ
.....
พอแบคโฮจะยกมือเคาะกระจกอีกครั้ง ไฟในห้องดับพรึ่บทั้งห้อง มีแค่แสงไฟจาเสาไฟฟ้าที่ส่องผ่านกระจกเข้าไป เงาของอารอนที่ยืนนิ่งอยู่กลางห้องค่อยๆ เดินเข้ามาแบคโฮ ม่านสีน้ำตาลเข้มค่อยๆ ถูกแหวกออก ใบหน้าหวาน แต่ดวงตาแข็งกร้าวเผยให้เห็นกับคังแบคโฮ ความกลัวเริ่มเกาะกุม ถึงแม้ว่าพี่อารอนจะโมโหแต่แววตาก็ไม่เคยแข็งกระด้างแบบนี้
“พี่.. อารอน เปิดประตูให้ผมหน่อย”
“...”
“พี่อารอน เปิด...”
“เมื่อกี้พูดว่าอะไร!!” ดวงตาแดงก่ำจับจ้องร่างสูงไม่วางตา จนเขาต้องผงะถอยหลังหนี ไม่อยากจะคิดว่า...
ผีเข้าพี่อารอน!!
“พะ.. พูดอะไรครับ”
“หึ.. คนตาย แกรู้ได้ยังไงว่าฉันเคยตายอยู่ที่ห้องนี้!!!!”
ชิบหายแล้วมึงแบคโฮ ผีหลอก กูกระโดลงระเบียงตรงนี้เลยได้ไหม TT
“ผะ..ผมเปล่า...”
“เปล่าอะไร!! เมื่อกี้แกยังบอกไอ้เด็กคนนี้อยู่เลย!!”
“ผมกลัวแล้วววว TT”
“กลัวทำไม!! กลัวฉันทำไม!!! ฉันจะเอาแกไป!!!!! ฉันจะเอาแกไปอยู่กับฉัน!!!” อารอนเปิดประตูกระจกแล้วตรงเข้าไปบีบคอแบคโฮ
“เฮ้ยย พี่อารอน!! แค่กๆ ผมหายใจไม่ออกแล้ว”
“ดี!!”
“ไม่ดีครับ TT”
“อย่าเถียง!!!”
“โอ้ย ไม่เถียงครับไม่เถียง อย่าบีบคอผม”
โอ๊ะ นี่มึงทะเลาะกับผีเหรอแบคโฮ -___-
“ไอ้เด็กเวร” อารอนปล่อยมือที่บีบคอแบคโฮ แล้วเขกหัวเข้าไปทีนึง ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป ร่างสูงกำลังงงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาค่อยๆ ก้าวขาเข้าไปในห้องอารอน สายตาอาฆาตตะวัดส่งมาให้แบคโฮจนเขาต้องถอยหลังหนี แต่เก๊กอยู่ได้พักนึงอารอนก็ต้องหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าแก วันหลังจะเลิกแกล้งฉัน”
“พี่อารอน..”
“อะไร”
“มันไม่ตลกนะพี่ -___-“
“แล้วทีตอนแกแกล้งฉันมันตลกไหมล่ะ!!”
เออกูยอมครับ -_-
แบคโฮหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ อารอน คนตัวเล็กเลยต้องเขยิบหนีแล้วลุกไปนั่งที่โซฟาตัวเล็ก ที่วางอยู่ข้างๆ
“กลับห้องแกไปเซ่”
“พี่รู้หรือยังว่าเรียนวิชาอะไรมั่ง”
“กลับห้องไป”
“เอาพาสเวิดพี่มาสิ เดี๋ยวผมเปิดตารางเรียนให้ จะได้รู้ว่าเรียนห้องไหน”
“กลับห้องไปเดี๋ยวนี้!!!!”
“ทำไมต้องตะโกนด้วย อยู่กันแค่สองคน”
“ก็พูดดีๆ แล้วฟังไหมล่ะ กลับห้องไป ฉันดูเองได้”
อารอนลุกยืนแล้วเดินไปดึงแขนแบคโฮให้ออกไปจากห้อง ไอ้นี่ก็ตัวใหญ่ไปไหน ดูแขนแม่งดิ โอยยยย ทับคอกูนี่ขาดอากาศหายใจตายเลยนะ
อารอนดันคนตัวโตออกไปได้ก็ปิดประตูใส่หน้า คนอยู่ข้างนอกก็ยืนอมยิ้มกับประตู เขาล้วงกระดาษกับปากกาในกระเป๋าออกมาแล้วเขียนบางสิ่งลงไป ก่อนจะสอดเข้าไปใต้ประตู
‘ผมไม่รู้ว่าพี่ใช่พี่อารอนคนที่ผมรู้จักหรือเปล่า
แต่ขอบคุณนะครับ พี่ทำให้ผมคิดถึงเขา
ฝันดีนะครับ (:’
.................................................
Talking*
สั้นๆ เบาๆ อิอิ
อารอนคนนี้เป็นยังไงน้อออ เขียนเองมึนเอง 5555
อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เถือนๆ เกรียนๆ ไปบ้างก็อย่าถือสาเลยนะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคนเลยยยย ♥
ปย๊ง~ ♥
♥
ความคิดเห็น