คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: CH. 1 มันก็แค่เริ่มต้น ::
1
02.36 น.
“อา~ โซระของผม~… อ่าาา…”
พ่อมึงตาย... -__-
“โซระอ่า... อู้ววว~”
พ่องมึงตาย...
“โอ้วววว อ่า~”
โครม!!
“พ่อมึงตายเหรอไอ้เชี่ยมิน”
“เฮ้ย!! มึงเข้ามาได้ไงอะ”
“ยังจะมีหน้ามาถามว่ากูเข้ามาได้ไง กลอนประตูแตกกระจายคาตีนกูขนาดนี้ ไอ้เชี่ยเอ้ย ตีสองกว่าแล้วกูยังไม่ได้นอนเลย ต้องมานั่งฟังเสียงมึงเรียกชื่อโซระห่าเหวอะไรของมึงเนี่ย”
ทันทีที่เร็นพังประตูเข้ามาได้ ก็ยืนด่าฉอดๆ กับไอ้เพื่อนตัวแสบ แม่ง มัวแต่ครางอยู่ได้ทั้งวันทั้งคืน ส่วนมินฮยอนน่ะหรอ อึ้งไปเรียบร้อย เพราะตัวเองมัวแต่ดูรูปดาราหนังเอวีของญี่ปุ่นอยู่ กระวนกระวายหาที่ซ่อนหนังสือใหญ่ทันทีที่เห็นร่างเล็กหัวทองๆ เดินเข้ามาในห้องของตัวเอง
“แล้วมึงจะฟังทำไม กูไปใช้ให้มึงฟังตอนไหน”
อ๋อ นี่กูผิดใช่ไหม? -_______-
“อื้อหือ กูอยากฟังตายห่าแล้ว หุบปากของมึงแล้วนอน!! พรุ่งนี้กูมีเรียนตอนเช้า”
“กูไม่มี”
ไอ้สัด -___-+
“มึงจะเถียงกับกูให้ได้เลยใช่ไหม? เอาเลย ไม่ต้องนอนแม่งแล้วคืนนี้ อยู่เถียงกับมึงนี่แหละ เชี่ย! กูไม่น่าเลือกรูมเมทแบบมึงเลยจริงๆ ถ้ากูเลือกแบคโฮหรือเจอาร์ป่านนี้กูคงได้หลับนอนสบายใจอย่างชาวบ้าน ไม่ต้องมานั่งฟังเสียงอู้วอ้าๆ ตอนตีสองแบบนี้หรอก”
“อยู่กับไอ้เบคโฮน่ะนะ มึงคงไม่ต้องมานั่งฟังเสียงหรอก กูว่ามึงน่ะครางซะเอง”
“ไอ้เชี่ยนี่ มีใครเค้าคิดสกปรกเหมือนมึงมั่งไหมเนี่ย ฮะ?...”
เร็นว่าพลางเดินไปตบหัวมินฮยอน ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องของมินฮยอน
“ไอ้เเบคไง”
“เเบคบ้านแม่มึงสิ”
“ก็มึงมัวแต่เข้าข้างมันอย่างนี้ ระวังเหอะมึง สักวันมึงได้มีผัวเป็นตัวเป็นตน”
“สัด -__-“
“กูพูดจริง ไปๆ มึงไสหัวออกจากห้องกูไปเลย นอนก็ได้วะ รำคาญมึง”
“อ้าวไอ้เชี่ยนี่ ทำกูนอนไม่หลับแล้วมึงก็จะมาชิงหลับก่อนกู”
“หรือมึงจะไม่นอนล่ะ มาเป็นเมียกูมะ เอาแม่งคืนนี้”
“แดกตีนกูเหอะ”
สองเท้าเดินออกไปจากห้อง กลับเข้าห้องของตัวเองไป... ทิ้งไว้แต่มินฮยอนกับกลอนประตูที่มันเพิ่งพังด้วยฝีเท้าของเร็น เอาสิวะ แล้วคืนนี้จะนอนยังไง ประตูก็ปิดไม่ได้ - -
+++++++++++++++++
ไอ้มินฮยอนนะมินฮยอน แม่ง ทำกูนอนหลับต่อไม่ลง ดูตากูสิ หลินปิงแม่งจะนึกว่ากูเป็นเพื่อนมันป่ะวะ อ่า~ ชิ!!
ร่างเล็กทึ้งหัวตัวเองไป พร้อมกับสะบัดหัวตัวเองจนผมยาวๆ ที่เจ้าตัวอุตส่าห์มัดอย่างดีเมื่อเช้า หลุดยุ่งเหยิงไปแล้ว ส่วนเพื่อนร่วสมคลาสก็หันมามองเร็นน้อยนี่ แม้กระทั่งอาจารย์หน้าห้อง จนเขากลายเป็นจุดสนใจได้ในเวลาไม่นาน
“เชวมินกิ! เงียบหน่อย”
“ขอโทษครับ.... อ่า เพราะมึงแท้ๆ มินฮยอน”
“เธอว่าอะไรนะ”
“ปล่ะ... เปล่าครับ ขอโทษครับ”
สีหน้าบูดบึ้งของเร็นยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าสวยๆ นั่น แต่เขาก็เลือกที่จะก้มหน้าลงใต้โต๊ะ เพื่ออะไรน่ะหรอ... PSPเครื่องโปรดในมือนั่นไงล่ะ ไม่ทันไรอาการโกรธแค้นก็หายไปทันที น่าตลกนักนะเจ้าเด็กคนนี้ ไม่รู้จักโตจริงๆ
อืดดด~ อืดดด~
เร็นจิ๊ปากอย่างขัดใจเ มื่อจู่ๆ เสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นขัดความสุขการเล่นเกมของเขา เขาค่อยๆ หยิบสมาร์ทโฟนเครื่องบางขึ้นมากดเปิดข้อความอ่าน พอรู้ว่าเป็นของใครเท่านั้นแหละ สีหน้าบูดๆ นั่นก็กลับมาอีกครั้ง
‘เตี้ย!! มึงเอารองเท้ากูไว้ไหนน่ะ’
ด้วยความชำนาญ เร็นส่งข้อความตอบกลับมินฮยอนทันที
‘เตี้ยพ่อมึงสิ ไอ้เวร’
‘เอ้า! ไอ้เชี่ยนี่ด่าพ่อกูอีก กูถามว่ารองเท้ากูอยู่ที่ไหน มึงคาบไปแทะใช่ไหม??’
‘กูจะไปรู้หัวมึงเหรอ กูเรียนอยู่ อย่ากวน รำคาญ จบ.’
“เอาล่ะ พอแค่นี้”
‘ถ้ากูรู้ว่ามึงเอาไปซ่อนนะ จะจับทำเมียแม่งคืนนี้แหละ’
บางทีเชวมินกิของเราจะได้เป็นคุณนายฮวังก็คืนนี้แหละ -.- เพราะเจ้าตัวเล็กนี่เป็นคนเอาไปซ่อนไว้เอง ก็ช่วยไม่ได้ แก้แค้นนิดหน่อย เมื่อคืนเจ้าตัวโย่งนั่นทำให้เขานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน เร็นหัวเราะคิกคักกับตัวเองจนเพื่อนร่วมคลาสข้างๆ หันมามองด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าเร็นอาจจะบ้าไปแล้ว
“สมน้ำหน้ามึง ชอบแกล้งกูนัก ฮ่าๆๆๆๆ”
“ใครแกล้งมินกิที่น่ารักของแบคโฮน้า~” พ่อเสือขาวเเบคโฮเดินเข้ามาหาเร็นหลังจากที่อาจารย์เดินออกจากห้องไปแล้ว พร้อมกับยื่นหน้าขาวๆ หล่อๆ นั่นเข้ามาใกล้อีก ถ้าเป็นสาวๆ คงกรี๊ดกันจนเป็นลม แต่กับเร็นคงจะ...
“เฮ้ย! เชี่ยเอ้ย ตกใจหมด เล่นไรของมึงเนี่ยเเบคโฮ!!” เร็นหันตามเสียงที่กระซิบข้างหู แล้วก็ป๊ะกับหน้าของเบคโฮ โอยย ให้ตายเหอะแบคโฮแม่งน่ากลัวกว่ามินฮยอนอีก -_-
“ทำมาเป็นตกจงตกใจ ตกลงใครแกล้งมึง ไอ้มินฮยอนเหรอ เดี๋ยวกูไปจัดการมันเอง!!”
“เอาเลย เอาให้ตายเลยนะ”
“ห้ามกูหน่อยก็ได้นะ กูไม่กล้าทำมันหรอก แม่งตัวสูงอย่างกับเปรตแบบนั้น”
กูนึกว่ามึงจะแน่ -_____-
“เฮ้อ..” เร็นส่ายหัวเบาๆ กับความปัญญาอ่อนของเพื่อนตัวเอง ก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องและไม่ลืมที่จะหยิบ PSP เครื่องโปรดออกไปด้วย
“อ้าว ไปไหนล่ะ”
“กินข้าว!!”
+++++++++++++++++++++++
“ชเวมินกิ! คืนนี้มึงตกเป็นเมียกูแน่... ว้ากกก ทำไมหยิบไม่ถึงวะ เชี่ยแม่ง ตัวก็เตี้ย แม่งเอารองเท้ากูขึ้นมาได้ไงวะเนี่ย!!!!!” มินฮยอนก่นด่าหวังว่าคำพูดมันจะถูกส่งไปให้คนที่เอารองเท้าเขามาแขวนไว้บนต้นไม้ได้รับรู้ ใช่ น้องเร็นที่น่ารักนั่นเอง ที่เอารองเท้ามาแขวนไว้บนต้นไม้ใหญ่ที่หน้าคอนโดฯ อันที่จริงเร็นไม่ได้แขวนเองหรอก เมื่อเช้ามีคนตัดต้นไม้มาตัดกิ่งก้านที่แผ่ออกมาเกินความจำเป็น เขาเลยฝากให้คนตัดต้นไม้เอาไปแขวน
ผลั่ก!!
“อ๊ากกกกก!!”
เป็นไปอย่างที่คิด มินฮยอนตกต้นไม้ลงมาเรียบร้อย หลังจากที่เขาก้าวพลาดไปนิดเดียว ดีนะที่อีกนิดเดียวขาของเค้าก็จะถึงพื้นแล้ว เลยไม่เป็นอะไรมากแค่ข้อเท้าแพลงไปแล้วเรียบร้อย - -
สองขายาวๆ ค่อยพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน เจ็บก็เจ็บ คอยดูเหอะ คืนนี้ไอ้เร็นกลับมาเมื่อไหร่เขาจะแก้แค้นให้หนำใจไปเลย มินฮยอนขยับข้อเท้าไปมาจนความเจ็บค่อยๆ บรรเทาหายไปแค่นิดหน่อย เขาสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โปรดก่อนจะออกเดินเหมือนหมาโดนรถทับขาไปมหาวิทยาลัย น่าสงสาร 555555
เมื่อมินฮยอนมาถึงมหาวิทยาลัย เขาก็พุ่งตรงไปยังโรงอาหารของคณะที่เร็นเรียนอยู่ทันที ดวงตาคมกวาดมองผู้ชายตัวเล็กหัวสีทอง แล้วเขาก็เจอ เร็นกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเเบคโฮ หัวเราะต่อกระซิกกันสบายใจ เหอะ! ทีเวลาอยู่กับเขาดีเอาแต่เหวี่ยงใส่ น่าโมโหไหมล่ะ
มินฮยอนเดินตรงไปหาเร็นที่นั่งหันหลังให้ เขายกมือขึ้นดึงจุกผมที่เร็นมัดรวบไว้อย่างลวกๆ คนถูกรังแกต้องวางช้อนลงและร้องด้วยความเจ็บปวด และตามด้วยการสวดด่า
“โอ๊ยยยย ใครวะ เจ็บนะเว้ย ไอ้เชี่ย!”
“กูเอง -___-”
“เป็นอะไรอีกล่ะ หารองเท้าเจอแล้วไง”
“เจอแล้ว เพราะมึง เพราะมึงแท้ๆ กูต้องปีนขึ้นต้นไม้เพื่อไปเอารองเท้า เกือบตกลงมาตายห่าแล้ว”
“ก็แค่เกือบ”
“ถ้ากูตายขึ้นมาจริงๆ มึงจะคิดถึงกู ไอ้เวร”
มินฮยอนดันร่างเร็นไปเขยิบออกไปแล้วนั่งแทรก เขาแย่งช้อนส้อมมาจากมือเร็นแล้วเริ่มลงมือกินข้าวในจานเร็นต่อทันที
“เฮ้ย ข้าวกู หิวมากก็ไปซื้อกินเองดิ”
“ไม่! แบคโฮ ขอน้ำกินหน่อย”
“อ่ะๆ มึงนี่จริงๆ เลย ชอบแกล้งมินกิมันจังเลยวะ” แบคโฮยื่นขวดน้ำเปล่าที่เพิ่งซื้อมาเมื่อกี้ให้มินฮยอน
“ว่าแต่.. เจอาร์มันหายหัวไปไหน” เร็นถาม
“เห็นมันบอกว่าวันนี้มันจะไปสนามบิน ไปรับรุ่นพี่สมัยมัธยม เขาไปเรียนต่อที่อเมริกา จะกลับโซลวันนี้” แบคโฮตอบ
“แล้วทำไมมึงไม่ไปล่ะ ไม่รู้จักกันหรอ มึงก็เรียนมาด้วยกันนี่”
“กูไม่ได้ได้อัธยาศัยดีเหมือนมันนะ แม่งรู้จักแทบทั้งโรงเรียน”
“ฮ่าๆๆ ก็ดูตัวมึงดิ ตอนแรกกูยังกลัวมึงเลย ขอถามหน่อยแม่มึงเลี้ยงด้วยอะไรทำไมตัวมึงใหญ่ขนาดนี้”
“งั้นกูถามมึงหน่อย แม่มึงเลี้ยงด้วยอะไรทำไมสูงเป็นเปรตขนาดนี้”
“อ้าวไอ้นี่กวนตีนกูแล้ว”
“มึงเริ่มก่อนนะ -__-“
“หยุดทั้งคู่เลย มึงสองคนน่ะ” เร็นจัดการซัดกะโหลกสองคนไปคนละที เพื่อปิดปาก แล้วมันก็ใช้ได้ผล เงียบกริบทั้งคู่
...........................................
Talking*
สวัสคีค่ะ~ กราบงามๆ.
ได้กฤษ์ได้ยามเปิดฟิคเรื่องที่ 2 ของชีวิตเนอะ
ไรเตอร์ก็ไม่มีอะไรจะแนะนำ นอกจากตัวเอง
ชื่อ เพื่อน อายุ 19
เรียนอยู่ที่พระจอมเกล้าลาดกระบัง
TWITTER
ฟิค NU'EST
ก็หลงเด็กๆ มาสักพักนึงแล้ว ตั้งแต่เริ่มเดบิวต์
อ่านฟิคหลายๆ เรื่องของนิวอีสมาก็เยอะ..?
พอก่อน ไ่ม่พูดแล้วค่ะ ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไปตลอดด้วยนะคะ (:
♥
ความคิดเห็น