คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความหลังของกัปตัน
Captain Talk
อนนี้หลายๆนทยอยเ้าไปนอนันแล้วรับ และผม็เินออมารับลมทะเลเียบๆนเียว เินมาไ้สันิ็นั่ลบนพื้นทรายมอบรรยาาศรอบๆ สบีนะ มันทำให้ผมไ้ิอะไรหลายๆอย่า เอ้อ...อยารู้ไหมรับ ว่าผู้หิที่ื่อเนเป็นใร…
เธอเป็นแฟนผมรับ ไม่สิ!! อีแฟน่าหา ผมบับเธอมาั้แ่ ม.3 นอนนี้ผมอยู่ ม.5 แล้ว เือบ 3 ปีที่เราบันมา ผมูแลเธอทุอย่า ผมรัเธอมา และเธอ็รัผมมา เธอเป็นรัแรอผม วามรัที่เราเยมีให้ันมันทำให้หลายๆนอิา ทุนมอว่าเราเป็นู่ที่เหมาะสมันมา ผมิริัับเธอแ่นเียว ิถึนาที่ เธอเป็นนเียวที่ผมะแ่าน้วย เราบันมาเรื่อยๆนระทั่เธอไปเรียนSummer ที่อัฤษมา2 เือน เมื่อเธอลับมา ผม็พบว่า เธอเปลี่ยนไป… เธอไม่เหมือนเิม ทั้ารระทำ แล้ว็แววาที่เธอมอผม เหมือนว่าวามสัมพันธ์อเรามันถอยห่าัน ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร เวลาที่ผมวนเธอไปเที่ยว ออไปทาน้าวแ่เธอ็ปิเสธลอ เราเยโทรุยัน เย FaceTime หาันทุวัน แ่อนนี้ มันลับไม่มี นระทั่วันหนึ่ ผมนัเธอมาหาที่สวนสาธาระแถวบ้านเธอ แล้วถามเธอรๆ
“ เน….เนมันอะไระบอัปหรือเปล่า” ผมเปิประโยถามเธอ แ่ในใ ็ลัวว่าเธอะพูในสิ่ที่ผมไม่อยาไ้ยิน
“ัปหมายวามว่าไอ่ะ” เนถามลับอย่าใ
“ ั้แ่เนลับมาาอัฤษ เราไม่่อยไ้เอันเลยเนาะ ัปรู้สึว่า เรา..ไม่เหมือนเิม” ผมพยายามพูออไป เน้มหน้าสัพั แล้ว็พูออมา
“เนอโทษนะัป… เนมีนอื่นแล้วอ่ะ เนอโทษ” เธอร้อไห้ออมา ำพูที่เธอพูออมามันทำให้ผมาไปทั้ัว หูอื้ออึ ไม่รับรู้อะไรไปสัพั เหมือนโลมันหยุหมุน
“เ้า…เป็นใรเหรอเน…” ผมลั้นใ ลั้นน้ำาถามเธอออไป
“เนเอเ้าที่อัฤษ เราเรียน้วยัน เ้าูแลเนีมาๆ นทำให้เรา…..” เนเว้นไป ผม้มหน้าอย่ารู้ัว หยน้ำาที่หล่นลมาบนฝ่ามือ ผมป้ายออ้าๆ
“ เ้าเป็นนีหรือเปล่า..เ้าไว้ใไ้ใ่มั้ย… แล้ว เ้ารัเนเท่าที่ัปรัไหม…” ำถามมามายมันพรั่พรูออมาอย่าเป็นห่วและเสียใ
“เ้าเป็นนีัป เ้าไว้ใไ้ เพราะเ้าเป็นลูอเพื่อนุพ่อ แล้วอนนี้…ฮึ! เน็รัเ้าแล้ว เนอโทษที่เนใ่าย ฮึ! เนใร้ายับัป เนอโทษ ที่ทำให้ัปเสียใ เนอโทษที่ทำามสัาไม่ไ้ ฮึ! เนผิสัา เนอโทษ” เธอร้อไห้ออมาอย่าหนัหน่ว มันเ็บมา… ที่เนบอว่าเนรัเ้า แล้วรัอผมล่ะ…. มันไม่เยมีวามหมายเลยเหรอ
“ แล้วัปล่ะ… เนไม่รััปแล้วเหรอ” ผมถามเธอออไปรๆ
“ เนยัรััปเหมือนเิม ฮึ! แ่สถานะที่เนรู้สึับัป มันไม่เหมือนเิมแล้ว…ฮึ! อนแรเน็ไม่แน่ใแ่หลัๆมา หลายๆอย่ามัน็ัเน… เนรู้สึว่าเนาเ้าไม่ไ้ นบารั้ เน็ลืมว่าเรา…. ฮึ! เรายัเป็นเพื่อนันไ้ใ่ไหมัป”เธอถามอย่าอ้อนวอน อนนี้ในหัวผมมันมีแ่ำว่า เธอหมรัผมแล้ว … เธอไม่รัผมแล้ว… ผมเียบไปสัพั
“ฮึ! เน….อบุที่เนบอวามริับัปนะ แล้ว็ยินี้วย….” ผมบอออมา น้ำาอผมไหลออมา้าๆ ผม้มหน้าลปามันออ แล้วพยายามยิ้มให้เธอ
“เรา…. ้อเลิันใ่มั้ย” ผมถามเธอ เธอ่อยๆพยัหน้าทั้น้ำา
“เนะไม่พูำนั้นับัปหรอนะ ฮึ!เพราะแ่นี้ เน็ทำร้ายัปมามาพอแล้ว”เธอบอผม ผมนั่ทำใอยู่สัพั
“ั้นเรา..เลิันเถอะนะ อบุ..ทุๆอย่าที่ผ่านมา อบุที่เยรััป” ผมพยายามพูมันออมาอย่ายาเย็น ไม่เยิเลยว่า้อพูำนี้ับเธอ
“เรา..ยัเป็นเพื่อนันไ้ไหม” เธอถาม
“ไ้สิ… แ่ัปอเวลาสัพันะ แล้วเราะเป็นเพื่อนันเหมือนเิม” ผมบอับเธอแล้วยิ้มให้
“ฮึ! ัปำไ้ไหม ที่เนเยบอว่าัปยิ้มสวยที่สุในโล แ่อนนี้ัปยิ้มไม่มีวามสวยเหมือน่อนเลย เนะรอวันที่ัปลับมายิ้มสวยแบบเิมให้เนอีรั้นะ” ผมฝืนยิ้มให้เธออีรั้ ทำไมยิ้มรั้นี้มันยาเย็นนันะ ทั้ๆที่ผมเป็นนที่ยิ้ม่ายะายไป
“ ั้นเนลับแล้วนะ เนอโทษนะัป”เธอยืนึ้นแล้วอโทษผมทั้น้ำา ผมอเธอ นี่เป็นอสุท้ายที่เราะมอบให้ันแล้วสินะ
“ เนไม่้ออโทษัปหรอ เนไม่ผิ ัปผิเอ ที่ีไม่มาพอ.. ัปอให้เนโีนะ รัับเ้านานๆ” ผมบอทั้น้ำา แล้ว่อยๆผละัวออ
“ัปลับแล้วนะ เี๋ยวพี่ัสลับมาไม่เอัป ัปโน่าเละแน่เลย อย่าร้อไห้นะ เี๋ยวไม่สวย แล้วเราะไ้เอันรับ” ผมปาน้ำาให้เธอ แล้วยิ้มให้ พร้อมับเินออมาทันที ผมรู้สึว่า ารเินออมาในรั้นี้ ทำไมมัน่ายาเย็นและทรมานั
ผมมอูบรรยาาศทะเลที่มีลื่นสัในยาม่ำืนอย่าเหาๆ
แหมะ!!
เสียน้ำาที่หยลมาาวาทั้2วอผม อนนี้ผ่านมาเือบเือนแล้ว แ่ผม็ยัทำใไม่ไ้ ผมไ้่าวว่าอนนี้เธอย้ายไปเรียนที่อัฤษแล้ว เธอูมีวามสุมาับเ้านนั้น แ่ผมสิ…ยิ่พยายามลืม ็ยิ่ำ ยิ่ิถึเวลาเิมๆ ที่เิมๆ ที่เราเยอยู่้วยัน ผมินไม่ไ้ นอนไม่หลับไปเือบ2อาทิย์ เหมือนับนที่มีแ่ร่า นระทั่พี่ออัสมาให้สิ ทำให้ผมิไ้
“ัปยัมีพ่อับแม่นะ ัปยัมีพี่ ยัมีน้อพาย มีเพื่อนๆที่รััป พวเราเห็นัปเป็นแบบนี้ เราไม่สบายใเลย” พี่ออัสบอ ผมิามที่เ้าพู
“ัป…. ัปลับมาเป็นเหมือนเิมนะ พายไม่มีเพื่อนเลย พายอยาให้ัปลับมาแล้พายเหมือนเิม มาเล่นับพาย รู้ไหม ั้แ่ัปเป็นแบบนี้ พายไม่สบายใเลย พายไม่อยาให้ัปเศร้า ถ้าัปเศร้า พาย็เศร้า้วย พายอยาไ้ัปนเิมลับมา” พายอาร์อแล้วบอับผม ผมออบ
“พาย… ัปอโทษ พี่ัส.. ัปอโทษ อโทษที่ทำให้ทุนไม่สบายใ ัปอโทษ ฮึ!” ผมอพี่ออัสับพายอาร์แล้วร้อไห้ออมา
“ ัปไม่้ออโทษนะ ัปไม่ผิเลย” พี่ัสอแล้วบอับผม
“ ใ่… ัปไม่ผิ ฮึ! ัปลับมาเป็นเหมือนเิมนะ ฮือๆๆ” พายอาร์ร้อไห้อผม ผมผละัวออาพายอาร์และพี่ออัส แล้วเ็น้ำาให้พายอาร์
“ ัปะลับมาเป็นัปันนเิม” ผมบอยิ้มๆ
“ริๆนะ ัปบอับพายและพี่ัสแล้วนะ” พายอาร์พูอย่าีใ
“อืม!! เรียมัวไ้เลย ัปันนเิมมันะลับมาแล้ว”ผมบอพร้อมปาน้ำาให้ัวเอ ใ่แล้ว ผมยัมีอีหลายนที่รัผม เป็นห่วผม ผมะเป็นแบบนี้ไม่ไ้ แล้วัปันนเิมะลับมา !!
แล้วผม็ลับมาใ้ีวิให้เหมือนเิม ผมยิ้ม เฮฮา บ้าบอับเพื่อนๆ วนทีน แล้นนู้นนนี้เหมือนเิม แ่มัน็ยัไม่เ็มร้อยหรอ บารั้ มัน็มีบ้าที่ยัไปิถึเธอ บอรๆ ผมยััเธอไม่าเลย… ผมนั่เล่นไปไ้สัพั นูนาฬิา เป็นเวลาเที่ยืนว่า ็ลุึ้นแล้วเินเ้าไปนอนที่ห้อ
อนหน้าพระเออเราะมาแล้วนะ
ิามัน้วยนะะ
ความคิดเห็น