ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คืนนี้มีดาว
ตอนที่ 1 :
ฉันกำลังนั่งมอง…ภาพดวงอาทิตย์กลมโตสีแดงส้มสุกใสใกล้หลุดขอบฟ้าของนครที่แสนวุ่นวายในกรอบหน้าต่างใสบานใหญ่ของสถาบันกวดวิชาบนตึกสูงแห่งนี้
ภาพที่ใครได้เห็นก็ต้องเอ่ยชมไม่ขาดปากถึงความสวยงามของธรรมชาติท่ามกลางสิ่งก่อสร้างแห่งโลกสมัยใหม่ที่มารวมเข้าด้วยกันอย่างลงตัว
สำหรับฉันแล้ว…มันเป็นภาพที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา
มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยไหม ถ้าฉันจะขอเก็บภาพนี้ไว้ชื่นชมเพียงคนเดียว
ก็ฉันน่ะ เกลียดท้องฟ้ายามอื่นมากเลยนะสิ…
ม่านกั้นสีขาวเลื่อนปิดหน้าต่างอย่างจงใจบดบังทิวทัศน์ให้คนที่นั่งเหม่ออยู่ตั้งสติมาสนใจคนที่ยืนฉีกยิ้มกว้างตั้งใจแกล้งให้ “เอาแต่นั่งเหม่ออีกแล้วนะ แล้วไอ้แบบฝึกหัดที่พี่ให้ไปทำเสร็จหรือยังจ๊ะ?”
คนถูกถามเอาแต่ยิ้มตอบแววทะเล้นพร้อมส่ายหัวดิ๊ก ๆ
“น้องรันอ่ะเอาอีกแล้วนะ แบบฝึกหัดเนี่ยพี่ให้ไปฝึกทำมานะจ๊ะไม่ได้ให้ไปนั่งดูเฉย ๆ เฮ้ย…ไม่ลองฝึกทำโจทย์ให้เยอะ ๆ แล้วจะคล่องได้ไงล่ะจ๊ะ”
ชักรู้สึกไม่อยากเรียนขึ้นมาดื้อ ๆ แล้วสิ…
“แหม…ก็มันยากนี่ค่ะ พี่แนนช่วยหาโจทย์ที่ง่ายกว่านี้ให้หน่อยไม่ได้หรอค่ะ เอาแบบเห็นปุ๊บตอบได้ปั๊บจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไง หนูเองก็ไม่ค่อยจะมีเวลาว่างอยู่แล้วนะค่ะ” รันหลุบตาลงต่ำหลังจากส่งคำแก้ตัวยาวพรืดให้อาจารย์ยังสาวที่ส่งสายตาดุตำหนิลูกศิษย์ปากกล้า
แนนยกมือทั้งสองขึ้นเท้าสะเอว “ก็แก้ตัวแบบเดิม ๆ อีกนั้นแหละ มีคำแก้ตัวอะไรที่สร้างสรรค์กว่านี้ได้ไหมจ๊ะ?”
รันฝืนฉีกปากยิ้มกว้างแต่แห้งแล้งสุด ๆ
อยากจะเถียงแผลงฤทธิ์ให้ดูเป็นขวัญตาอยู่เหมือนกันนะ แต่ด้วยความเกรงใจในความอาวุโสกว่าของอาจารย์สาว เดี๋ยวเขาจะนึกว่าเธอได้รับการสั่งสอนมาไม่ดีพอประเดี๋ยวมันจะเสื่อมเสียไปถึงที่บ้านมันจะไม่งาม
หลังจากที่ทั้งคู่เล่นเงียบกันอยู่ซักพักอาจารย์สาวก็ตัดใจทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วดึงแบบฝึกหัดที่ถูกแขนรันวางทับอยู่ออกมาดู “เออ ๆ ๆ…ช่างมันเถอะ เริ่มเรียนเลยดีกว่านะ อืม เอาข้อ…”
กริ้ง!…กริ้ง!
โทรศัพท์ติดผนังซึ่งเป็นสายต่อภายในดังขึ้น
แนนรีบลุกไปรับก่อนจะวางสายแล้วหันมาพร้อมกับใบหน้าที่บานเป็นกระด้งทำเอาดวงตาสีน้ำตาลเข้มของลูกศิษย์สาวลุกวาวขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ “เอ้า! เรามาเรียน…”
“พี่เอกมาเหรอค่ะ?” เธอลากเสียงยียวนอย่างรู้ทัน
พอโดนจี้เข้าถูกเสียจุดหน่อยคนมีแฟนถึงกับหน้าแดงฉ่าทำท่าเปิ่น ๆ ให้รันอดขำไม่ได้
เจ้าตัวแสบเห็นท่าแบบนั้นยิ่งได้ใจเข้าทางแผนที่ตัวตั้งไว้อย่างเหมาะเจาะ ทำเป็นแก้มป่องส่งสายตางอน ๆ ใส่แนนที่อยู่ในขั้นสมาธิกระเจิง “แหม…จะแอบทิ้งหนูไปเที่ยวกับพี่เอกกันสองต่อสองอีกแล้วใช่ม่ะ…”
“อ่ะ… เอ่อ… เปล่าซะหน่อย” พูดไปอย่างนั้นแต่มือเลื่อนขึ้นไปม้วนเส้นผมของตนเองอย่างเขินอาย
“พูดอย่างนี้ก็แปลว่าชัวร์ล่ะสิ พี่แนนใจร้ายจริง ๆ เลย… เฮ้ย! แต่ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวหนูกลับบ้านเองก็ได้พี่แนนไม่ต้องไปส่งหรอก ไปเที่ยวกับพี่เอกให้สนุกเลยนะคะ” เธอจัดการโวยวายไปปล่อยช่องว่างให้แนนแทรกได้ซักคำ มือบางก็จัดการกวาดอุปกรณ์ที่มีอยู่น้อยนิดลงกระเป๋าจัดการเหวี่ยงขึ้นบ่าเตรียมตัวกลับบ้านมากกว่าคนที่มีแฟนมานั่งรออยู่ข้างล่างเสียอีก
“เอ่อ…รัน แต่เอกแค่มานั่งรอเฉย ๆ …เรียนให้เสร็จก่อนก็ได้…” แนนพยายามดึงเอาสติที่ยังไม่หลุดลอยไปกับอาการอายหาเหตุผลฉุดรั้งลูกศิษย์เอาไว้
รันที่เตรียมจะก้าวออกจากห้องหันมามองอาจารย์ตาปริ ๆ
ถ้าปล่อยให้พี่แนนมีโอกาสตั้งสติรับรองว่าแผนการหนีเรียนพิเศษวันนี้ของเธออาจจะล่มไม่เป็นท่าได้
“เอาน่าพี่เอกนาน ๆ เขาจะว่างซักที พี่แนนเองก็เหมือนกันหนูเห็นวัน ๆ ก็เอาแต่เรียนตอนเย็นก็ต้องมาเป็นครูสอนพิเศษให้หนูอีก …เอางี้! ถือว่าวันนี้หนูยกให้พี่สองคนเลยแล้วกันนะคะ ไปหาร้านหรู ๆ บรรยากาศดี ๆ อาหารอร่อย ๆ สวีทกันให้หวานเยิ้มกันสองต่อสอง… อุ้ย! โรแมนติกเนอะ” เธอทำเหมือนว่าเป็นคนจะไปเดทเสียเอง
มันได้ผล พี่แนนยิ่งแก้มแดงเป็นลูกตำลึงเข้าไปใหญ่ ตาก็ลอย ๆ แบบคนฝันกลางวันซ้ำยังเป็นฝันหวานเป็นสุด ๆ เสียด้วย
รันยิ้มเจ้าเล่ห์ ตรงแผน!!
“ไม่ต้องเกรงจงเกรงใจอะไรไปหรอกนะคะเรามันคนกันเอง หนูเป็นพวกเจอคนรักกันก็ต้องช่วยสาน เจอคนเกลียดกันก็ต้องช่วยสงบ …อ้า หนูรู้จักร้านอาหารดี ๆ อยู่ร้านหนึ่ง เดี๋ยวลงไปบอกทางพี่เอกให้แล้วกันนะค่ะ …อ๋อ เดทกันให้สนุกนะคะ”
เสร็จสรรพเจ้าตัวดีก็รีบเผ่นออกจากห้อง ลงไปยังชั้นล่างของตึก แวะหยอดคำแซวพอให้เป็นที่สนุกสนานแก่ตนเองและให้เอกแข็งเป็นหินขยับไม่ได้เพราะความเขินอายที่พุ่งพรวดขึ้นมาเพราะไอ้เด็กแก่แดดแสนแสบที่ทั้งสถาบันกวดวิชาแห่งนี้เขารู้ฤทธิ์มันมากันหมดแล้ว
รันเดินเอื่อย ๆ ก้มหน้ามองปลายเท้าที่สาวเตะฝุ่นให้ฟุ้งขึ้นมาจากพื้นซีเมนต์แห้ง ๆ ของสวนสาธารณกลางเมือง
ไม่รู้ว่ามีอะไรมันมาดลใจให้เธอเกิดอารมณ์เปลี่ยวอยากเดินกลับบ้านเองซะงั้น ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้อุตส่าห์เดินไปถึงสถานีรถไฟฟ้าแล้วแท้ ๆ กลับตัดสินใจหมุนปลายเท้ากลับลงมาเดินดินเอาง่าย ๆ แถมยังมีอารมณ์สุนทรีเข้าจู่โจมให้เธอมาเดินตัดสวนสาธารณตอนกลางค่ำกลางคืนแบบนี้อีก
แล้วร่างเล็กก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงอาการสั่นถี่ ๆ ของมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรง รันล้วงเอามันขึ้นมาและรีบกดรับด้วยความกลัวว่าจะต้องเสียเงินโทรกลับอีก
พอดวงตาสีน้ำตาลเข้มปราดไปเห็นเบอร์เพื่อนซี้ที่โชว์อยู่ยิ่งออกอาการตาลีตาเหลือกลนลานมากกว่าเดิม
“ฮัลโหล…” ลองส่งเสียงเบา ๆ หยั่งเชิงดูเสียก่อน
“นี่ยัยรัตนราตรี! แกมัวแต่หลับอยู่หรือไงว่ะไม่รับโทรศัพท์ซะที! อย่าบอกนะว่าเอาแต่ตั้งใจเรียนเลยไม่รู้ว่ามีโทรศัพท์เข้า! ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นว่าจะเรียนซักวัน!” เสียงทางปลายสายแผดเข้าเต็มเบ้าเหมือนเจ้าตัวมายืนจิกด่าอยู่ใกล้ ๆ ไม่มีผิด
รันหันมือถือออกห่างอย่างว่องไวแต่ก็ไม่วายโดนคลื่นความถี่เสียงกระทบแก้วหูเกือบขาด ไม่รู้ว่าเพื่อนเธอไปกินอะไรมากล่องเสียงมันถึงทนรับการใช้งานอย่างหนักได้ขนาดนั้น
“แหม…ขอโทษ ๆ วันนี้ลืมเปิดเสียงแล้วมือถือมันก็สั่น เบ๊า เบา ไม่รู้สึกเลย”
“เออ! ให้มันได้อย่างงี้ซิว่ะ เชอะ! ไม่เป็นไรเว้ย ไอ้เราชินแล้ว!” กระแทกเสียงเพื่อต้องการเน้น “…แต่มันยังมีอีกคนที่ไม่เคยชินเลยเนี่ยซินะ”
“หา!?” เธอเผลอหลุดปากร้องออกมาด้วยความตกใจ หน้าก็ซีดไปกว่าครึ่งซีกแล้ว “มุ้ย…แกอย่าบอกเรานะว่านันมันอยู่ด้วยอ่ะ”
“ถ้าขอร้องอย่างนั้นเราก็จะไม่บอกแล้วกันนะ… เอาเป็นว่าแกรีบลงมาดีกว่าว่ะ ไม่งั้นไอ้นันมันอาจจะบุกไปหาแกถึงข้างบนก็ได้” เสียงบ่งบอกความเบื่อแบบว่าสุด ๆ
“อุ้ย! งั้นแกก็รีบดึงนันเอาไว้ก่อนได้เลยนะเว้ย แล้วฝากบอกมันด้วยว่าเรากำลังเดินอยู่ระหว่างทางเดินกลับบ้านไม่ได้เรียนอยู่อ่ะนะ อีกไม่เกินห้านาทีก็ถึงบ้านแล้วแหละ” แล้วยังจะมีหน้าหัวเราะเสียงแห้งเสริม
กะว่าจะไม่บอกใครแล้วนะว่าแอบโดดเรียน
“อ้าว! แกทำงี้ได้ไงว่ะ! เราอุตส่าห์แบกงานแกลืมมาให้นะ…เฮ้ย! ช่วยไม่ได้นะถ้าพรุ่งนี้แกไม่มีงานมาส่งไปตายแบบฉายเดียวเอาเองแล้วกัน” น้ำเสียงเพื่อนช่วงท้ายฟังร่าเริงขึ้นผิดปกติประมาณว่าสะใจมาก
อาการเสียวสันหลังแล่นปลาบเข้าครอบงำร่างกายเพิ่งนึกออกว่าวานเพื่อนไปหยิบการบ้านที่โรงเรียนมาให้ ผนวกกับกรรมเก่าที่เคยก่อเอาไว้หากว่าพรุ่งนี้ไม่มีส่งเธอไม่เหลือรอดชีวิตแน่ ๆ “ง้า…เดี๋ยวดิเพื่อนรัก คุณมณีสุรางค์เพื่อนเลิฟ เพื่อนสุดน่ารัก คุณนันทธิดาคนสวย คนเก่งที่สุดในโลกไม่อาจหาใครมาเทียบเท่าได้ เอามาให้หน่อยสิน้า…”
มุ้ยฟังเพื่อนอ้อนก็รู้ว่าลูกไม้เดิม กลอกตามองไฟบนเพดานก็จะส่งมือถือที่ยังมีเสียงคร่ำครวญขอความเห็นใจเล็ดลอดออกมาให้นันที่นั่งหน้าบูดอยู่ดื้อ ๆ “คุยเอาเองแล้วกัน แกว่าไงเราก็ตกลงตามนั้นแหละ”
นันขมวดคิ้วอารมณ์เสียอยู่นิดหน่อยแต่ก็ยื่นมือออกไปรับมือถือมาจัดการเองให้เสร็จ ๆ “ว่าไง!”
เสียงทางปลายสายเงียบไปซักพักเหมือนกับว่าตั้งสติที่จู่ ๆ คนสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นเพื่อนอีกคนที่ไม่ต้องการคุยด้วยมากที่สุดในตอนนี้ “นะ…นัน นันจ๊า… เอาการบ้านมาให้เราหน่อยนะ…นะ…”
“ไม่!” คำขาดสั้น ๆ ง่าย ๆ ตัดเอาโอกาสรอดของเพื่อนสะบั้น “แค่นี้นะ!”
“เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ ๆ …เดินมาหากันคนละครึ่งทางก็ได้ ในสวนสาธารณตอนนี้บรรยากาศดีด้วยนะ”
“ดีกับผีดิ!” ตะคอกซ้ำเสียงดุ
หัวสมองน้อย ๆ เร่งทำงานอย่างหนัก “นะ ๆ ๆ ๆ พรุ่งนี้แกคงไม่อยากให้เกิดโศกนาฎกรรมกลางห้องหรอกนะนัน”
นันฟังแล้วเหยียดยิ้มยาวมุ้ยเห็นแล้วยังขนลุกไปดพ้วยชักหวั่นเกรงชะตาชีวิตแทนเพื่อนซะแล้ว “เหอะ…เหอะ… จะว่าไปเราก็อยากเห็นเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าเจ๊โหดจะงัดเอาไม้ไหนออกมาทรมานแก”
“ฮือ…นันอ่ะ แกจะเอายังไงกับเรากันแน่ว่ะ!”
“เอางี้! แกต้องรับเงื่อนไขเราข้อหนึ่งก่อน”
“อะไรนะ?”
“เพื่อความอยู่รอดและสวัสดิภาพของแกเองในวันพรุ่งนี้ไง…ตกลงไหม?”
รันชักกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เหมือนมีอะไรมาจุกเอาไว้เตือนถึงความไม่ปลอดภัยที่ไหลมาตามสัญญาณมือถือ “เงื่อนไขอะไรล่ะ?”
“ตกลงก่อนดิ! มันไม่อยากมากมายหรอกเว้ย เรื่องง่าย ๆ ที่ใคร ๆ ก็ทำกันได้ …ถ้าไม่ตกลงก็ไปหาทางช่วยตัวเองตอนคาบแรกกับเจ๊โหดพรุ่งนี้เช้าเอาเองแล้วกัน”
ขู่อย่างนี้แล้วทำเอาคนใกล้ความซวยใจหาย
“ก็ได้ ๆ แกอย่าขู่กันอย่างนี้ดิว่ะ เรายอมแกก็ได้! …จะให้ทำอะไรว่ามา!”
เพื่อนหนอเพื่อนทำกันได้
“เอ้า ๆ ! มาช้าจริง ๆ การบ้านจะเอาป่ะเนี่ย” คนใส่แว่นลุกขึ้นวิ่งมาต้อนรับหรือเรียกกันให้ถูกคือกวนประสาท
รันกัดฟันกรอดมองหน้าสองสหายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อได้
ที่ตกลงกันไว้คือคนล่ะครึ่งทางแต่ที่เพื่อนทั้งสองทำกับเธอคือการปิดมือถือเงียบทั้งคู่และนั่งรอเธออยู่ห่างจากประตูสวนสาธารณไม่เกิน 100 เมตร
มุ้ยหันไปเปิดกระเป๋าหยิบการบ้านเจ้าปัญหาส่งให้พร้อมรอยยิ้มกวน “เหนื่อยไหมจ๊ะ?”
เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเหล่มองคนถามอย่างค้อน ๆ รับการบ้านมาเก็บใส่กระเป๋าแล้วล้มตัวนั่งแทนที่เพื่อนด้วยอาการหอบเล็กน้อย “พวกแกใจร้ายชะมัด! เฮ้ย…เพื่อนหนอเพื่อนทำกันได้”
อยากล้มตัวลงยึดตักเพื่อนด้านข้างเป็นหมอนอยู่เหมือนกัน แต่แค่เห็นหน้ามันด้วยหางตายังอยากจะพุ่งตัวหนีด้วยซ้ำ
“ดีซะอีกนะ ได้ดัดนิสัยคนขี้ลืมและยังจะโดดเรียนอีก ถ้านั่งตั้งใจเรียนอยู่ก็ไม่ต้องเดือดร้อนมาออกกำลังกายรอบดึกหรอก” มุ้ยอ้อมไปยืนด้านหลังแล้วจัดการขยี้หัวเพื่อนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อให้ชี้ฟูขึ้นกว่าเดิม
รันพยายามเอามือปัดออกแล้วจัดทรงให้เหมือนเดิม “ไม่เอาน่ามุ้ย!”
“เล่นเป็นเด็กอนุบาล 1ไปได้ พวกเราอยู่ม.4กันแล้วนะ” คนร่างสูงที่สุดในกลุ่มและดูจะมีมุฐิภาวะสูงสุด แต่วันนี้กลับพูดน้ำเสียงขุ่น ๆ
ทั้งคู่หยุดเล่นกันไปเลย ต่างพากันเบือนหน้าหนีกันไปคนละทาง
วันนี้ท่าทางมันจะอารมณ์ไม่ดี ทำเป็นเล่นกับมันวันนี้มีหวังตายคาสวนสาธารณ
บรรยายกาศรอบตัวตกอยู่ในความเงียบหากไม่นับเสียงเอ็ดตะโรจากเหล่าพ่อค้าแม่ขายที่จับจองพื้นที่ตั้งร้านรวงของตนข้างถนนเป็นแถวยาว เสียงสังสรรค์เริงรื่นจานชามกระทบกันของร้านอาหารโปร่ง ๆ ที่มีเพียงโต๊ะเก้าอี้ 4-5 ชุด ขึงผ้าใบปิดเป็นเพดาน ซึ่งอยู่ภายในสวนสาธารณที่ยังเปิดให้บริการ เสียงพูดคุยถกเถียงของเหล่าคนรักสุขภาพที่มาออกกำลังกายรอบดึกและวิ่งผ่านหน้าพวกเธอไปกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า และเสียงโครมครามจากพาหนะสองล้อสี่ล้อที่แล่นไปมาให้คึกคักที่ถนนด้านหน้าและบางคันก็หักเลี้ยวเข้ามาเพื่อใช้ทางในสวนสาธารณเป็นเส้นทางลัด
แสงสว่างตอนนี้หาได้จากดวงไฟข้างถนนสีส้มที่เรียงยาวไปตลอดทางเดินของสวนสาธารณเล็ก ๆ ใจกลางเมืองแห่งนี้ ต้นไม้ที่ไม่ได้หนาครึ้มทำให้การนั่งพักอยู่ในสวนนี้ยังคงมีแสงสีจากตึกราต่าง ๆ สาดส่องให้เห็น
มุ้ยเริ่มหาหางทำลายความเงียบเนื่องจากไม่มีเรื่องจะคุย มองซ้ายหันขวาหาหัวข้อที่คิดว่าจะดึงมาเป็นเรื่องถกเถียงกันได้นาน ๆ แล้วเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าหัวข้อก็ลอยเด่นขึ้นมาในหัว “ดูดิ… วันนี้ท้องฟ้าใสจังเลยเนอะ สวยดี ไม่มีเมฆสักก้อน”
“ไม่มีทั้งพระจันทร์ ไม่มีทั้งดวงดาว มันสวยตรงไหนว่ะ!” นันร่วมออกความคิดเห็น
ถึงแม้ว่าเสียงมันจะกระชากไปหน่อยแต่ก็พอทำให้มุ้ยโล่งใจว่าเพื่อนเธอก็ยังไม่เครียดจนสติหลุดไปแล้ว “โหย… แกนี่ไม่มีหัวศิลป์เอาซะเลย ก็ความสวยของความมืดไง!” เธอวาดมือไปกลางอากาศเลียนแบบท่าและเสียงของศิลปินชื่อดังแล้วตัวเองก็หัวเราะอยู่คนเดียวอย่างสนุกสนาน
รันแหงนหน้าขึ้นบ้าง “ไม่รู้สินะ… เราเกลียดท้องฟ้าตอนนี้จัง”
เกลียดที่สุดเลย… เกลียดความมืดที่ไร้ต้นทางหรือจุดจบ…
“เหอะ ไม่แปลกหรอกเว้ย มีตั้งหลายคนที่กลัวความมืด จริงม่ะนัน?” เอาศอกกระทุ้งต้นแขนแหย่คนอารมณ์เสียซึ่งก็โดนปัดออกอย่างแรงเป็นสัญญาณว่าอย่ายุ่ง
รันรีบส่ายหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเปี่ยมไปด้วยแววจริงจัง “เราไม่กลัว แต่เรา…”
“เรื่องไม่เป็นเรื่องน่า…รีบกลับบ้านเถอะ ฝนจะตกแล้ว” ว่าแล้วนันก็ยันตัวลุกจากเก้าอี้ ก้มลงไปหยิบกระเป๋าที่วางพิงอยู่ข้าง ๆ แล้วเปิดเอาร่มออกมาเตรียม
มุ้ยขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ดวงตาสีดำหลังเลนส์แว่นเต็มไปด้วยความฉงนในการกระทำของเพื่อน “จะเป็นไปได้ไง? ท้องฟ้าใสซะขนาดนี้… เฮ้ย? มาจากไหนว่ะ?” คำถามที่ไม่มีใครอาจหาคำตอบให้เธอได้
ท้องฟ้าสีมืดสนิทเมื่อครู่กลับถูกเมฆฝนสีแดงคล้ำรุกคืบครอบครองที่ว่างไปกว่าครึ่งส่วนแล้ว เสียงเปรี้ยงปร้างดังแว่วมาแต่ไกลและดูท่าว่ามันกำลังเดินทางมาทางพวกเธออย่างรวดเร็ว
คนตัวเล็กสปริงร่างลุกพร้อมคว้าเป้มาควานหาร่มที่มักจะพกไปมาอย่างไร้ประโยชน์เสมอ ในที่สุดวันนี้ก็ได้ใช้เสียที “พายุเข้าหรอไงว่ะ? อะไรอากาศมันจะเปลี่ยนได้เร็วขนาดนี้”
“พักนี้อากาศก็แปรปรวนเร็วอย่างนี้แหละ” ถึงนันจะพูดไปแต่ดวงตาคู่โตสีดำใสก็ยังเต็มไปด้วยความแปลกใจเช่นกัน
มุ้ยยกเป้สะพายขึ้นหลังเสร็จก็หันมาวุ่นวายกับการกางฉลองร่มอันใหม่ล่าสุดครั้งแรกนับจากซื้อมาเกือบ 3 เดือน “แล้วนี่แกจะกลับไงเนี่ย?”
รันแทบจะแยกเขี้ยวใส่ “รถไฟฟ้าสิว่ะ! ใครไม่รู้ขี้โกงให้เดินมาไกลถึงเนี่ย!”
มุ้ยแลบลิ้นใส่กวน ๆ “ช่วยไม่ได้โว้ยอยากโง่เองทำไมล่ะ!”
“โห! พูดอย่างงี้เพื่อนก็เพื่อนเหอะว่ะให้อภัยไม่ได้แล้ว!” รันทำทีเหวี่ยงร่มของตนใส่มุ้ยซึ่งฝ่ายนั้นเขาก็ยกร่มขึ้นกันได้ทุกท่วงท่าอย่างชำนาญ
พรึบ!!!
เสียงกางร่มอย่างรุนแรงของนันที่เกือบทำให้ร่มสีเทาโกโรโกโสที่มีคนเอามาขายลดครึ่งราคาหน้าโรงเรียนกระเด็นหลุดออกเป็นชิ้นส่วนบ่งบอกถึงกระแสพลังอาฆาตของเจ้าตัวที่ปรายตาดุ ๆ มามอง “มัวแต่เล่นกันอยู่ได้ ถ้าฝนตกหนักแล้วจะรู้สึก!” แล้วคุณเธอก็ยกร่มขึ้นซึ่งในขนาดนั้นฝนก็เริ่มโปรยปรายเป็นเม็ดใหญ่ ๆ ลงมาบ้างแล้ว
รันเผลอยกมือลูบขนแขนที่พร้อมใจกันตั้งขึ้น “เฮ้ย! นันมันไปกินรังต่อรังแตนที่ไหนมาว่ะ กะอีแค่กลัวคะแนนที่สอบเคมีออกมาไม่ดีต้องแยกเขี้ยวดุเป็นหมาตำรวจขนาดนั้นเลยเหรอไง ประทาสจริง ๆ เลย ดูเราดิยังร่าเริงอย่างกะทำได้เต็ม …ทำไมมันไม่มองดูคนอื่นบ้างล่ะว่ะถ้าตัวมันตกพวกเราคงติดลบ”
มุ้ยดึงยิ้มที่มุมปากแล้วเดินนำไปก่อนโดยไม่พูดอะไร
“อ้าว… เดี๋ยวดิมุ้ย รอเราด้วยดิ!” โวยวายเสร็จก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ ตามไป
เมื่อทั้งสามเดินมาถึงด้านหน้าของสวนสาธารณก็ได้แต่หยุดยืนที่ริมทางเท้าเพราะจุดหมายปลายทางมันอยู่อีกฟากถนน แต่ทว่ามันข้ามไปไม่ได้เพราะความเร็วรถที่แล่นมาโดยไม่ได้คำนึงว่าจะมีคนคิดจะข้ามถนนที่ไม่มีทางม้าลายหรือไม่และฝนที่ตกกระหน่ำลงมาทวีความแรงขึ้นเรื่อย ๆ หนาจนมองวัตถุด้านหน้าได้ไกลสุดเพียงเมตรกว่า ๆ แล้วโดยเฉพาะคนใส่แว่นอย่างมุ้ยที่ต้องคอยยกมือขึ้นปัดไอน้ำออกจากเลนส์แว่นและคนใช้คอนแทคเลนส์ที่มักถอดออกหลังเรียนเสร็จด้วยเหตุผลว่ารำคาญที่ต้องคอยหยอดน้ำตาเทียมอย่างนันยิ่งทำให้ทั้งคู่ต้องพึ่งดวงตาเล็ก ๆ ของรันซึ่งมีความลับที่รู้กันอยู่เพียงไม่กี่คนว่าเธอข้ามถนนไม่เป็น
“รัน… ข้ามซักทีสิว่ะ” มุ้ยเร่งเพื่อนเสียงเรียบ แต่รันก็รับรู้ถึงความรู้สึกของประโยคนั้นได้อย่างชัดเจน ถ้ามันตะโกนแหกหูเธอได้ก็คงทำไปแล้ว
รันพยักหน้าสองสามที “รู้แล้ว ๆ ก็รอให้รถมันติดไฟแดงอยู่ไง จะได้ปลอดภัยไม่ต้องเสี่ยงตาย” พูดไปอย่างนั้นแหละ รู้ ๆ กันอยู่ว่าถนนสายนี้เป็นเหมือนซอยที่ไม่มีทางแยกย่อยความยาวก็เกือบ 2 กิโลกว่าซึ่งไม่มีสัญญาณไฟตลอดสาย เรื่องที่จะรอให้รถติดคงเป็นได้แค่ฝัน
“กลัวว่าตอนนี้จะเป็นหวัดตายมากกว่านะสิ นี่ถ้าแกไม่กล้าข้ามก็เดินขึ้นสะพานลอยเอาแล้วกัน” หนึ่งในผู้รู้ล่วงความลับของรันชี้ไปยังทางที่เธอจำได้ว่ามันมีสะพานลอยตั้งอยู่ ซึ่งปกติพวกเธอก็ไม่เคยใช้มันเลย
มุ้ยกลับเป็นคนที่ส่ายหน้าพัลวันปฏิเสธ “บ้าเหรอไง! สะพานลอยนั้นอยู่ตั้งไกลเดินเป็นกิโลได้เลยมั้ง!”
“งั้นแกจะรอไอ้รันพาข้าม! พรุ่งนี้เย็นล่ะมั้งถึงจะกลับถึงบ้าน!” นันพูดเสียงประชดประชัน
รันทำหน้ารับไม่ถูกได้แต่หันมาฉีกยิ้มไม่เต็มที่ “เอาน่า… รอฝนซาลงหน่อยเดี๋ยวก็ได้ข้ามเองแหละ” แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ และขาของเธอก็เปียกแฉะไปจนถึงข้างในถุงเท้าก็เริ่มสั่นเบา ๆ ด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำลงเรื่อย ๆ ตอนนี้พูดได้เพียงว่ามันชาไร้ความรู้สึกจนไม่สามารถก้าวขานำเพื่อนข้ามถนนไปได้ ความจริงคือเธอทำไม่ได้แม้แต่จะขยับให้มั่นใจเธอยังไม่ถูกตัดขาไป
เวลาผ่านไปเพียงสิบนาทีแต่พวกเด็ก ๆ กลับรู้สึกว่ามันเนิ่นนานราวกับเป็นชั่วโมง ทั้งสามขยับตัวเบียดเข้าหากันทั้ง ๆ ที่ถือร่มอยู่ด้วยความหนาวที่จู่โจมมาจากทุกทิศโดยที่ไม่มีใครปริปากบ่นออกมากลัวว่าถ้าเอ่ยปากแล้วไอร้องมันจะลอยออกจากร่างกายไปมากกว่าเดิม
“เอ๋!” รันร้องขึ้นอย่างแปลกใจ เธอก้มลงดูที่เท้าตัวเองที่รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาเฉย ๆ
ก้อนผ้าขี้ริ้วสีเทาขมุกขมอมกองอยู่บนรองเท้าเธอเพื่อจะค้นหาความอบอุ่นจากร่างกายคนตัวโตกว่า ร่างกายเล็ก ๆ เปียกโชกและกำลังสั่นอย่างน่าสงสาร
นันกระโดดถอยออกไปเกือบเมตรพร้อมสีหน้าไม่ยินดีจะต้อนรับตัวอะไรก็ตามที่กองอยู่บนเท้าเพื่อน
มุ้ยก้มมองอย่างสนใจด้วยนิสัยรักสัตว์ทุกชนิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่ใจกล้าเอื้อมมือไปแตะต้องมัน “ตัวอะไรน่ะ?”
รันส่ายหน้านิด ๆ ก้มตัวไปสำรวจสิ่งมีชีวิตบนรองเท้าและลองขยับขา(ที่นึกว่าใช้การไม่ได้ซะแล้ว)เพื่อดูปฏิกิริยาของมัน แล้วร่างเล็กก็กลิ้งตกจากรองเท้านักเรียนสีดำเป็นกองแปะอยู่บนพื้นแฉะ “ลูกหมา…” เธอพึมพำออกมาเบา ๆ พลางใช้มือเขี่ย ๆ ตรวจสอบว่ามันยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ก่อนจะใช้มือเดียวช้อนมันขึ้นมาอย่างง่ายดาย “มันน่าสงสารเนอะ…”
“วางมันลงไปรัน…” นันพยายามใช้เสียงข่มขู่ แต่คราวนี้กลับไม่ได้ผลเหมือนปกติ รันทำเป็นหูทวนลมซะงั้น “รัน! วางมันลงบนพื้น!” ครั้งนี้นันเพิ่มความดังและกระชากขึ้น
มันทำให้รันหันมามองเธอตาขุ่นแต่ก็ยังไม่ทิ้งแววไม่มั่นใจ “มีเหตุผลหน่อยสินัน มันหนาวจะตายอยู่แล้วอย่าใจดำต่อสัตว์ร่วมโลกไปหน่อยเลย”
“มันสลบอยู่อย่างนี้ไม่ลุกขึ้นมากัดแกหรอกน่า” มุ้ยเสริมแล้วก้มไปดูลูกสุนัขที่ดูเหมือนจะเพิ่งเกิดมาได้ไม่นานด้วยสายตาสงสารจับใจ “วันนี้เอาไว้ที่บ้านเราก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวดูแลให้”
“ก็ดีเหมือนกัน… อุ้ย! พวกแกดูดิ มันฟื้นแล้ว” รันตื่นเต้นใหญ่ที่เห็นลูกสุนัขในอ้อมแขนขยับตัวช้า ๆ และลืมตาสีดำใสกลอกมองพวกเธอทีละคน
“ท่าทางมันไม่เป็นอะไรซักหน่อย ปล่อย ๆ มันไปได้แล้วน่า” คนเกลียดสัตว์เหล่มองด้วยนัยน์ตาสีดำดุ ๆ ที่ขนาดลูกสุนัขเห็นแล้วยังกลัวซุกตัวเป็นก้อนพยายามถอยออกห่างนันให้ได้มากที่สุด
มุ้ยยกมือขึ้นดันแว่นที่เลื่อนลงมาให้เข้าที่ก่อนจะจ้องมองผ่านเลนส์แว่นอย่างตำหนิ
เปรี้ยง!!!
เสียงฟ้าฟาดดังกัมปนาทลั่นเมือง แสงสว่างสีเงินฉายขึ้นทาบให้ทั่วบริเวณกลายเป็นสีขาว ทั้งสามโผเข้ากอดกันอย่างลืมตัวและส่งเสียงร้องต่าง ๆ นานออกมาด้วยความตกใจ สายฟ้าที่ปรากฏบนท้องฟ้าไกลลักษณะหงิกงอดังงูสีเงินตัวใหญ่กำลังขู่ฟ่อด้วยความโกรธ ดวงตาที่เบิกกว้างพลอยไล่ไปตามความยาวของลำตัวงู
แต่แทนที่จะพบจุดสิ้นสุดของหางสีเงินในคืนวันฟ้าคะนอง… ทั้งสามกลับได้พบท้องฟ้ายามราตรีที่ไร้เมฆดำแม้เพียงก้อนเดียว… ดวงจันทร์กลมโตดวงใหญ่ถูกจับวางไว้ตรงกลางฟ้าอย่างพอดิบพอดีกำลังทอแสงสีอ่อนนวลตาอาบลูบไล้ต้นหญ้าและผืนป่าเบื้องหน้าให้เป็นสีเงินสวย… หมู่ดาวนับไม่ถ้วนพากันส่องแสงระยิบระยับประหนึ่งเพชรพลอยหลายสีที่ประดับประดาตกแต่งฉากสีดำด้านหลังให้ดูมีชีวิตชีวา… รอบกายมีลมอุ่นที่พัดหอบเอากลิ่นธรรมชาติจากต้นไม้ใบหญ้าขึ้นแตะจมูก… เสียงแห่งความสงบท่ามกลางธรรมชาติในผืนป่าใหญ่เฉกเช่นเพลงกล่อมแสนไพเราะที่ทำให้เคลิบเคลิ้มได้ทุกเมื่อที่ได้ยิน… ความรู้สึกนุ่มและสบายที่แทรกผ่านรองเท้าเมื่อมีต้นหญ้ามารับรอง…
เปรี้ยง!!!
ภาพสายฟ้าพาดอยู่ตรงกลางและเสียงฟ้าลั่นเรียกสติที่เคลิ้มไปให้กลับคืนมาเจอท้องฟ้าสีมัวผ่านม่านฝนหนา สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนักกระแทกใส่ร่มที่ถืออยู่ส่งแรงสะเทือนที่ผู้ถือได้รับรู้
ไม่ทันที่ใครจะได้เอ่ยปากสบถหรืออุทานอะไรออกมา ลูกสุนัขตัวสกปรกกระโดดผล๋อยออกจากอ้อมแขนของคนที่อุ้มมันอยู่แล้ววิ่งฝ่าฝนตรงไปด้านหน้า ด้วยความตกใจรันก้าวเท้าตามลูกสุนัขไป
เพื่อนทั้งสองยังคงยืนนิ่งติดอยู่ในห้วงภวังค์ของความคิดไม่อาจถอนตัวออกมาได้โดยทันที ความทรงจำที่ปนแปลกเข้ามาทำให้ประสาทสัมผัสสับสนไปหมด กว่าภาพที่เห็นในปัจจุบันจะแล่นเข้าสู่ส่วนสมองได้ก็ตอนเห็นเพื่อนไปยืนอยู่ในสายฝนมัว ๆ กลางถนนเสียแล้ว “รัน!!!”
เสียงเพื่อนที่ดังแว่วเข้ามาปลุกให้เธอรู้สึกตัว เธอหันรีไปตามเสียแต่ทว่าแสงสีขาวแสบตาก็ตรงเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว สมองเธอมีแต่ความว่างเปล่า ดวงตาเบิกกว้างโดยสัญชาตญาณ ร่างกายทั้งหมดเกร็งสุดตัวรับรู้เพียงว่าสิ่งที่กำลังตรงมาหานั้นคืออะไร รันหลับตานั้นพร้อมรับความเจ็บปวด
เวลาช่วงสั้น ๆ เธอกลับต้องรอให้มันผ่านมานานแสนนาน หรือนี้คือวาระก่อนตายที่ให้เธอได้ระลึกอะโหสิแก่ผู้อื่นและขออะโหสิให้กับตนเองกันแน่
แล้วก่อนที่ภาพความทรงจำทุกอย่างจะฉายขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วเบา ๆ
เด็กสาวรวบรวมความกล้าที่จะลืมตาขึ้นมาเพื่อหวังได้เห็นที่มาขอต้นเสียงไม่ว่ามันจะเป็นเทวดาหรือซาตานก็ตาม
ฉันกำลังนั่งมอง…ภาพดวงอาทิตย์กลมโตสีแดงส้มสุกใสใกล้หลุดขอบฟ้าของนครที่แสนวุ่นวายในกรอบหน้าต่างใสบานใหญ่ของสถาบันกวดวิชาบนตึกสูงแห่งนี้
ภาพที่ใครได้เห็นก็ต้องเอ่ยชมไม่ขาดปากถึงความสวยงามของธรรมชาติท่ามกลางสิ่งก่อสร้างแห่งโลกสมัยใหม่ที่มารวมเข้าด้วยกันอย่างลงตัว
สำหรับฉันแล้ว…มันเป็นภาพที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา
มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยไหม ถ้าฉันจะขอเก็บภาพนี้ไว้ชื่นชมเพียงคนเดียว
ก็ฉันน่ะ เกลียดท้องฟ้ายามอื่นมากเลยนะสิ…
ม่านกั้นสีขาวเลื่อนปิดหน้าต่างอย่างจงใจบดบังทิวทัศน์ให้คนที่นั่งเหม่ออยู่ตั้งสติมาสนใจคนที่ยืนฉีกยิ้มกว้างตั้งใจแกล้งให้ “เอาแต่นั่งเหม่ออีกแล้วนะ แล้วไอ้แบบฝึกหัดที่พี่ให้ไปทำเสร็จหรือยังจ๊ะ?”
คนถูกถามเอาแต่ยิ้มตอบแววทะเล้นพร้อมส่ายหัวดิ๊ก ๆ
“น้องรันอ่ะเอาอีกแล้วนะ แบบฝึกหัดเนี่ยพี่ให้ไปฝึกทำมานะจ๊ะไม่ได้ให้ไปนั่งดูเฉย ๆ เฮ้ย…ไม่ลองฝึกทำโจทย์ให้เยอะ ๆ แล้วจะคล่องได้ไงล่ะจ๊ะ”
ชักรู้สึกไม่อยากเรียนขึ้นมาดื้อ ๆ แล้วสิ…
“แหม…ก็มันยากนี่ค่ะ พี่แนนช่วยหาโจทย์ที่ง่ายกว่านี้ให้หน่อยไม่ได้หรอค่ะ เอาแบบเห็นปุ๊บตอบได้ปั๊บจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไง หนูเองก็ไม่ค่อยจะมีเวลาว่างอยู่แล้วนะค่ะ” รันหลุบตาลงต่ำหลังจากส่งคำแก้ตัวยาวพรืดให้อาจารย์ยังสาวที่ส่งสายตาดุตำหนิลูกศิษย์ปากกล้า
แนนยกมือทั้งสองขึ้นเท้าสะเอว “ก็แก้ตัวแบบเดิม ๆ อีกนั้นแหละ มีคำแก้ตัวอะไรที่สร้างสรรค์กว่านี้ได้ไหมจ๊ะ?”
รันฝืนฉีกปากยิ้มกว้างแต่แห้งแล้งสุด ๆ
อยากจะเถียงแผลงฤทธิ์ให้ดูเป็นขวัญตาอยู่เหมือนกันนะ แต่ด้วยความเกรงใจในความอาวุโสกว่าของอาจารย์สาว เดี๋ยวเขาจะนึกว่าเธอได้รับการสั่งสอนมาไม่ดีพอประเดี๋ยวมันจะเสื่อมเสียไปถึงที่บ้านมันจะไม่งาม
หลังจากที่ทั้งคู่เล่นเงียบกันอยู่ซักพักอาจารย์สาวก็ตัดใจทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วดึงแบบฝึกหัดที่ถูกแขนรันวางทับอยู่ออกมาดู “เออ ๆ ๆ…ช่างมันเถอะ เริ่มเรียนเลยดีกว่านะ อืม เอาข้อ…”
กริ้ง!…กริ้ง!
โทรศัพท์ติดผนังซึ่งเป็นสายต่อภายในดังขึ้น
แนนรีบลุกไปรับก่อนจะวางสายแล้วหันมาพร้อมกับใบหน้าที่บานเป็นกระด้งทำเอาดวงตาสีน้ำตาลเข้มของลูกศิษย์สาวลุกวาวขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ “เอ้า! เรามาเรียน…”
“พี่เอกมาเหรอค่ะ?” เธอลากเสียงยียวนอย่างรู้ทัน
พอโดนจี้เข้าถูกเสียจุดหน่อยคนมีแฟนถึงกับหน้าแดงฉ่าทำท่าเปิ่น ๆ ให้รันอดขำไม่ได้
เจ้าตัวแสบเห็นท่าแบบนั้นยิ่งได้ใจเข้าทางแผนที่ตัวตั้งไว้อย่างเหมาะเจาะ ทำเป็นแก้มป่องส่งสายตางอน ๆ ใส่แนนที่อยู่ในขั้นสมาธิกระเจิง “แหม…จะแอบทิ้งหนูไปเที่ยวกับพี่เอกกันสองต่อสองอีกแล้วใช่ม่ะ…”
“อ่ะ… เอ่อ… เปล่าซะหน่อย” พูดไปอย่างนั้นแต่มือเลื่อนขึ้นไปม้วนเส้นผมของตนเองอย่างเขินอาย
“พูดอย่างนี้ก็แปลว่าชัวร์ล่ะสิ พี่แนนใจร้ายจริง ๆ เลย… เฮ้ย! แต่ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวหนูกลับบ้านเองก็ได้พี่แนนไม่ต้องไปส่งหรอก ไปเที่ยวกับพี่เอกให้สนุกเลยนะคะ” เธอจัดการโวยวายไปปล่อยช่องว่างให้แนนแทรกได้ซักคำ มือบางก็จัดการกวาดอุปกรณ์ที่มีอยู่น้อยนิดลงกระเป๋าจัดการเหวี่ยงขึ้นบ่าเตรียมตัวกลับบ้านมากกว่าคนที่มีแฟนมานั่งรออยู่ข้างล่างเสียอีก
“เอ่อ…รัน แต่เอกแค่มานั่งรอเฉย ๆ …เรียนให้เสร็จก่อนก็ได้…” แนนพยายามดึงเอาสติที่ยังไม่หลุดลอยไปกับอาการอายหาเหตุผลฉุดรั้งลูกศิษย์เอาไว้
รันที่เตรียมจะก้าวออกจากห้องหันมามองอาจารย์ตาปริ ๆ
ถ้าปล่อยให้พี่แนนมีโอกาสตั้งสติรับรองว่าแผนการหนีเรียนพิเศษวันนี้ของเธออาจจะล่มไม่เป็นท่าได้
“เอาน่าพี่เอกนาน ๆ เขาจะว่างซักที พี่แนนเองก็เหมือนกันหนูเห็นวัน ๆ ก็เอาแต่เรียนตอนเย็นก็ต้องมาเป็นครูสอนพิเศษให้หนูอีก …เอางี้! ถือว่าวันนี้หนูยกให้พี่สองคนเลยแล้วกันนะคะ ไปหาร้านหรู ๆ บรรยากาศดี ๆ อาหารอร่อย ๆ สวีทกันให้หวานเยิ้มกันสองต่อสอง… อุ้ย! โรแมนติกเนอะ” เธอทำเหมือนว่าเป็นคนจะไปเดทเสียเอง
มันได้ผล พี่แนนยิ่งแก้มแดงเป็นลูกตำลึงเข้าไปใหญ่ ตาก็ลอย ๆ แบบคนฝันกลางวันซ้ำยังเป็นฝันหวานเป็นสุด ๆ เสียด้วย
รันยิ้มเจ้าเล่ห์ ตรงแผน!!
“ไม่ต้องเกรงจงเกรงใจอะไรไปหรอกนะคะเรามันคนกันเอง หนูเป็นพวกเจอคนรักกันก็ต้องช่วยสาน เจอคนเกลียดกันก็ต้องช่วยสงบ …อ้า หนูรู้จักร้านอาหารดี ๆ อยู่ร้านหนึ่ง เดี๋ยวลงไปบอกทางพี่เอกให้แล้วกันนะค่ะ …อ๋อ เดทกันให้สนุกนะคะ”
เสร็จสรรพเจ้าตัวดีก็รีบเผ่นออกจากห้อง ลงไปยังชั้นล่างของตึก แวะหยอดคำแซวพอให้เป็นที่สนุกสนานแก่ตนเองและให้เอกแข็งเป็นหินขยับไม่ได้เพราะความเขินอายที่พุ่งพรวดขึ้นมาเพราะไอ้เด็กแก่แดดแสนแสบที่ทั้งสถาบันกวดวิชาแห่งนี้เขารู้ฤทธิ์มันมากันหมดแล้ว
รันเดินเอื่อย ๆ ก้มหน้ามองปลายเท้าที่สาวเตะฝุ่นให้ฟุ้งขึ้นมาจากพื้นซีเมนต์แห้ง ๆ ของสวนสาธารณกลางเมือง
ไม่รู้ว่ามีอะไรมันมาดลใจให้เธอเกิดอารมณ์เปลี่ยวอยากเดินกลับบ้านเองซะงั้น ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้อุตส่าห์เดินไปถึงสถานีรถไฟฟ้าแล้วแท้ ๆ กลับตัดสินใจหมุนปลายเท้ากลับลงมาเดินดินเอาง่าย ๆ แถมยังมีอารมณ์สุนทรีเข้าจู่โจมให้เธอมาเดินตัดสวนสาธารณตอนกลางค่ำกลางคืนแบบนี้อีก
แล้วร่างเล็กก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงอาการสั่นถี่ ๆ ของมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรง รันล้วงเอามันขึ้นมาและรีบกดรับด้วยความกลัวว่าจะต้องเสียเงินโทรกลับอีก
พอดวงตาสีน้ำตาลเข้มปราดไปเห็นเบอร์เพื่อนซี้ที่โชว์อยู่ยิ่งออกอาการตาลีตาเหลือกลนลานมากกว่าเดิม
“ฮัลโหล…” ลองส่งเสียงเบา ๆ หยั่งเชิงดูเสียก่อน
“นี่ยัยรัตนราตรี! แกมัวแต่หลับอยู่หรือไงว่ะไม่รับโทรศัพท์ซะที! อย่าบอกนะว่าเอาแต่ตั้งใจเรียนเลยไม่รู้ว่ามีโทรศัพท์เข้า! ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นว่าจะเรียนซักวัน!” เสียงทางปลายสายแผดเข้าเต็มเบ้าเหมือนเจ้าตัวมายืนจิกด่าอยู่ใกล้ ๆ ไม่มีผิด
รันหันมือถือออกห่างอย่างว่องไวแต่ก็ไม่วายโดนคลื่นความถี่เสียงกระทบแก้วหูเกือบขาด ไม่รู้ว่าเพื่อนเธอไปกินอะไรมากล่องเสียงมันถึงทนรับการใช้งานอย่างหนักได้ขนาดนั้น
“แหม…ขอโทษ ๆ วันนี้ลืมเปิดเสียงแล้วมือถือมันก็สั่น เบ๊า เบา ไม่รู้สึกเลย”
“เออ! ให้มันได้อย่างงี้ซิว่ะ เชอะ! ไม่เป็นไรเว้ย ไอ้เราชินแล้ว!” กระแทกเสียงเพื่อต้องการเน้น “…แต่มันยังมีอีกคนที่ไม่เคยชินเลยเนี่ยซินะ”
“หา!?” เธอเผลอหลุดปากร้องออกมาด้วยความตกใจ หน้าก็ซีดไปกว่าครึ่งซีกแล้ว “มุ้ย…แกอย่าบอกเรานะว่านันมันอยู่ด้วยอ่ะ”
“ถ้าขอร้องอย่างนั้นเราก็จะไม่บอกแล้วกันนะ… เอาเป็นว่าแกรีบลงมาดีกว่าว่ะ ไม่งั้นไอ้นันมันอาจจะบุกไปหาแกถึงข้างบนก็ได้” เสียงบ่งบอกความเบื่อแบบว่าสุด ๆ
“อุ้ย! งั้นแกก็รีบดึงนันเอาไว้ก่อนได้เลยนะเว้ย แล้วฝากบอกมันด้วยว่าเรากำลังเดินอยู่ระหว่างทางเดินกลับบ้านไม่ได้เรียนอยู่อ่ะนะ อีกไม่เกินห้านาทีก็ถึงบ้านแล้วแหละ” แล้วยังจะมีหน้าหัวเราะเสียงแห้งเสริม
กะว่าจะไม่บอกใครแล้วนะว่าแอบโดดเรียน
“อ้าว! แกทำงี้ได้ไงว่ะ! เราอุตส่าห์แบกงานแกลืมมาให้นะ…เฮ้ย! ช่วยไม่ได้นะถ้าพรุ่งนี้แกไม่มีงานมาส่งไปตายแบบฉายเดียวเอาเองแล้วกัน” น้ำเสียงเพื่อนช่วงท้ายฟังร่าเริงขึ้นผิดปกติประมาณว่าสะใจมาก
อาการเสียวสันหลังแล่นปลาบเข้าครอบงำร่างกายเพิ่งนึกออกว่าวานเพื่อนไปหยิบการบ้านที่โรงเรียนมาให้ ผนวกกับกรรมเก่าที่เคยก่อเอาไว้หากว่าพรุ่งนี้ไม่มีส่งเธอไม่เหลือรอดชีวิตแน่ ๆ “ง้า…เดี๋ยวดิเพื่อนรัก คุณมณีสุรางค์เพื่อนเลิฟ เพื่อนสุดน่ารัก คุณนันทธิดาคนสวย คนเก่งที่สุดในโลกไม่อาจหาใครมาเทียบเท่าได้ เอามาให้หน่อยสิน้า…”
มุ้ยฟังเพื่อนอ้อนก็รู้ว่าลูกไม้เดิม กลอกตามองไฟบนเพดานก็จะส่งมือถือที่ยังมีเสียงคร่ำครวญขอความเห็นใจเล็ดลอดออกมาให้นันที่นั่งหน้าบูดอยู่ดื้อ ๆ “คุยเอาเองแล้วกัน แกว่าไงเราก็ตกลงตามนั้นแหละ”
นันขมวดคิ้วอารมณ์เสียอยู่นิดหน่อยแต่ก็ยื่นมือออกไปรับมือถือมาจัดการเองให้เสร็จ ๆ “ว่าไง!”
เสียงทางปลายสายเงียบไปซักพักเหมือนกับว่าตั้งสติที่จู่ ๆ คนสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นเพื่อนอีกคนที่ไม่ต้องการคุยด้วยมากที่สุดในตอนนี้ “นะ…นัน นันจ๊า… เอาการบ้านมาให้เราหน่อยนะ…นะ…”
“ไม่!” คำขาดสั้น ๆ ง่าย ๆ ตัดเอาโอกาสรอดของเพื่อนสะบั้น “แค่นี้นะ!”
“เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ ๆ …เดินมาหากันคนละครึ่งทางก็ได้ ในสวนสาธารณตอนนี้บรรยากาศดีด้วยนะ”
“ดีกับผีดิ!” ตะคอกซ้ำเสียงดุ
หัวสมองน้อย ๆ เร่งทำงานอย่างหนัก “นะ ๆ ๆ ๆ พรุ่งนี้แกคงไม่อยากให้เกิดโศกนาฎกรรมกลางห้องหรอกนะนัน”
นันฟังแล้วเหยียดยิ้มยาวมุ้ยเห็นแล้วยังขนลุกไปดพ้วยชักหวั่นเกรงชะตาชีวิตแทนเพื่อนซะแล้ว “เหอะ…เหอะ… จะว่าไปเราก็อยากเห็นเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าเจ๊โหดจะงัดเอาไม้ไหนออกมาทรมานแก”
“ฮือ…นันอ่ะ แกจะเอายังไงกับเรากันแน่ว่ะ!”
“เอางี้! แกต้องรับเงื่อนไขเราข้อหนึ่งก่อน”
“อะไรนะ?”
“เพื่อความอยู่รอดและสวัสดิภาพของแกเองในวันพรุ่งนี้ไง…ตกลงไหม?”
รันชักกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เหมือนมีอะไรมาจุกเอาไว้เตือนถึงความไม่ปลอดภัยที่ไหลมาตามสัญญาณมือถือ “เงื่อนไขอะไรล่ะ?”
“ตกลงก่อนดิ! มันไม่อยากมากมายหรอกเว้ย เรื่องง่าย ๆ ที่ใคร ๆ ก็ทำกันได้ …ถ้าไม่ตกลงก็ไปหาทางช่วยตัวเองตอนคาบแรกกับเจ๊โหดพรุ่งนี้เช้าเอาเองแล้วกัน”
ขู่อย่างนี้แล้วทำเอาคนใกล้ความซวยใจหาย
“ก็ได้ ๆ แกอย่าขู่กันอย่างนี้ดิว่ะ เรายอมแกก็ได้! …จะให้ทำอะไรว่ามา!”
เพื่อนหนอเพื่อนทำกันได้
“เอ้า ๆ ! มาช้าจริง ๆ การบ้านจะเอาป่ะเนี่ย” คนใส่แว่นลุกขึ้นวิ่งมาต้อนรับหรือเรียกกันให้ถูกคือกวนประสาท
รันกัดฟันกรอดมองหน้าสองสหายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อได้
ที่ตกลงกันไว้คือคนล่ะครึ่งทางแต่ที่เพื่อนทั้งสองทำกับเธอคือการปิดมือถือเงียบทั้งคู่และนั่งรอเธออยู่ห่างจากประตูสวนสาธารณไม่เกิน 100 เมตร
มุ้ยหันไปเปิดกระเป๋าหยิบการบ้านเจ้าปัญหาส่งให้พร้อมรอยยิ้มกวน “เหนื่อยไหมจ๊ะ?”
เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเหล่มองคนถามอย่างค้อน ๆ รับการบ้านมาเก็บใส่กระเป๋าแล้วล้มตัวนั่งแทนที่เพื่อนด้วยอาการหอบเล็กน้อย “พวกแกใจร้ายชะมัด! เฮ้ย…เพื่อนหนอเพื่อนทำกันได้”
อยากล้มตัวลงยึดตักเพื่อนด้านข้างเป็นหมอนอยู่เหมือนกัน แต่แค่เห็นหน้ามันด้วยหางตายังอยากจะพุ่งตัวหนีด้วยซ้ำ
“ดีซะอีกนะ ได้ดัดนิสัยคนขี้ลืมและยังจะโดดเรียนอีก ถ้านั่งตั้งใจเรียนอยู่ก็ไม่ต้องเดือดร้อนมาออกกำลังกายรอบดึกหรอก” มุ้ยอ้อมไปยืนด้านหลังแล้วจัดการขยี้หัวเพื่อนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อให้ชี้ฟูขึ้นกว่าเดิม
รันพยายามเอามือปัดออกแล้วจัดทรงให้เหมือนเดิม “ไม่เอาน่ามุ้ย!”
“เล่นเป็นเด็กอนุบาล 1ไปได้ พวกเราอยู่ม.4กันแล้วนะ” คนร่างสูงที่สุดในกลุ่มและดูจะมีมุฐิภาวะสูงสุด แต่วันนี้กลับพูดน้ำเสียงขุ่น ๆ
ทั้งคู่หยุดเล่นกันไปเลย ต่างพากันเบือนหน้าหนีกันไปคนละทาง
วันนี้ท่าทางมันจะอารมณ์ไม่ดี ทำเป็นเล่นกับมันวันนี้มีหวังตายคาสวนสาธารณ
บรรยายกาศรอบตัวตกอยู่ในความเงียบหากไม่นับเสียงเอ็ดตะโรจากเหล่าพ่อค้าแม่ขายที่จับจองพื้นที่ตั้งร้านรวงของตนข้างถนนเป็นแถวยาว เสียงสังสรรค์เริงรื่นจานชามกระทบกันของร้านอาหารโปร่ง ๆ ที่มีเพียงโต๊ะเก้าอี้ 4-5 ชุด ขึงผ้าใบปิดเป็นเพดาน ซึ่งอยู่ภายในสวนสาธารณที่ยังเปิดให้บริการ เสียงพูดคุยถกเถียงของเหล่าคนรักสุขภาพที่มาออกกำลังกายรอบดึกและวิ่งผ่านหน้าพวกเธอไปกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า และเสียงโครมครามจากพาหนะสองล้อสี่ล้อที่แล่นไปมาให้คึกคักที่ถนนด้านหน้าและบางคันก็หักเลี้ยวเข้ามาเพื่อใช้ทางในสวนสาธารณเป็นเส้นทางลัด
แสงสว่างตอนนี้หาได้จากดวงไฟข้างถนนสีส้มที่เรียงยาวไปตลอดทางเดินของสวนสาธารณเล็ก ๆ ใจกลางเมืองแห่งนี้ ต้นไม้ที่ไม่ได้หนาครึ้มทำให้การนั่งพักอยู่ในสวนนี้ยังคงมีแสงสีจากตึกราต่าง ๆ สาดส่องให้เห็น
มุ้ยเริ่มหาหางทำลายความเงียบเนื่องจากไม่มีเรื่องจะคุย มองซ้ายหันขวาหาหัวข้อที่คิดว่าจะดึงมาเป็นเรื่องถกเถียงกันได้นาน ๆ แล้วเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าหัวข้อก็ลอยเด่นขึ้นมาในหัว “ดูดิ… วันนี้ท้องฟ้าใสจังเลยเนอะ สวยดี ไม่มีเมฆสักก้อน”
“ไม่มีทั้งพระจันทร์ ไม่มีทั้งดวงดาว มันสวยตรงไหนว่ะ!” นันร่วมออกความคิดเห็น
ถึงแม้ว่าเสียงมันจะกระชากไปหน่อยแต่ก็พอทำให้มุ้ยโล่งใจว่าเพื่อนเธอก็ยังไม่เครียดจนสติหลุดไปแล้ว “โหย… แกนี่ไม่มีหัวศิลป์เอาซะเลย ก็ความสวยของความมืดไง!” เธอวาดมือไปกลางอากาศเลียนแบบท่าและเสียงของศิลปินชื่อดังแล้วตัวเองก็หัวเราะอยู่คนเดียวอย่างสนุกสนาน
รันแหงนหน้าขึ้นบ้าง “ไม่รู้สินะ… เราเกลียดท้องฟ้าตอนนี้จัง”
เกลียดที่สุดเลย… เกลียดความมืดที่ไร้ต้นทางหรือจุดจบ…
“เหอะ ไม่แปลกหรอกเว้ย มีตั้งหลายคนที่กลัวความมืด จริงม่ะนัน?” เอาศอกกระทุ้งต้นแขนแหย่คนอารมณ์เสียซึ่งก็โดนปัดออกอย่างแรงเป็นสัญญาณว่าอย่ายุ่ง
รันรีบส่ายหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเปี่ยมไปด้วยแววจริงจัง “เราไม่กลัว แต่เรา…”
“เรื่องไม่เป็นเรื่องน่า…รีบกลับบ้านเถอะ ฝนจะตกแล้ว” ว่าแล้วนันก็ยันตัวลุกจากเก้าอี้ ก้มลงไปหยิบกระเป๋าที่วางพิงอยู่ข้าง ๆ แล้วเปิดเอาร่มออกมาเตรียม
มุ้ยขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ดวงตาสีดำหลังเลนส์แว่นเต็มไปด้วยความฉงนในการกระทำของเพื่อน “จะเป็นไปได้ไง? ท้องฟ้าใสซะขนาดนี้… เฮ้ย? มาจากไหนว่ะ?” คำถามที่ไม่มีใครอาจหาคำตอบให้เธอได้
ท้องฟ้าสีมืดสนิทเมื่อครู่กลับถูกเมฆฝนสีแดงคล้ำรุกคืบครอบครองที่ว่างไปกว่าครึ่งส่วนแล้ว เสียงเปรี้ยงปร้างดังแว่วมาแต่ไกลและดูท่าว่ามันกำลังเดินทางมาทางพวกเธออย่างรวดเร็ว
คนตัวเล็กสปริงร่างลุกพร้อมคว้าเป้มาควานหาร่มที่มักจะพกไปมาอย่างไร้ประโยชน์เสมอ ในที่สุดวันนี้ก็ได้ใช้เสียที “พายุเข้าหรอไงว่ะ? อะไรอากาศมันจะเปลี่ยนได้เร็วขนาดนี้”
“พักนี้อากาศก็แปรปรวนเร็วอย่างนี้แหละ” ถึงนันจะพูดไปแต่ดวงตาคู่โตสีดำใสก็ยังเต็มไปด้วยความแปลกใจเช่นกัน
มุ้ยยกเป้สะพายขึ้นหลังเสร็จก็หันมาวุ่นวายกับการกางฉลองร่มอันใหม่ล่าสุดครั้งแรกนับจากซื้อมาเกือบ 3 เดือน “แล้วนี่แกจะกลับไงเนี่ย?”
รันแทบจะแยกเขี้ยวใส่ “รถไฟฟ้าสิว่ะ! ใครไม่รู้ขี้โกงให้เดินมาไกลถึงเนี่ย!”
มุ้ยแลบลิ้นใส่กวน ๆ “ช่วยไม่ได้โว้ยอยากโง่เองทำไมล่ะ!”
“โห! พูดอย่างงี้เพื่อนก็เพื่อนเหอะว่ะให้อภัยไม่ได้แล้ว!” รันทำทีเหวี่ยงร่มของตนใส่มุ้ยซึ่งฝ่ายนั้นเขาก็ยกร่มขึ้นกันได้ทุกท่วงท่าอย่างชำนาญ
พรึบ!!!
เสียงกางร่มอย่างรุนแรงของนันที่เกือบทำให้ร่มสีเทาโกโรโกโสที่มีคนเอามาขายลดครึ่งราคาหน้าโรงเรียนกระเด็นหลุดออกเป็นชิ้นส่วนบ่งบอกถึงกระแสพลังอาฆาตของเจ้าตัวที่ปรายตาดุ ๆ มามอง “มัวแต่เล่นกันอยู่ได้ ถ้าฝนตกหนักแล้วจะรู้สึก!” แล้วคุณเธอก็ยกร่มขึ้นซึ่งในขนาดนั้นฝนก็เริ่มโปรยปรายเป็นเม็ดใหญ่ ๆ ลงมาบ้างแล้ว
รันเผลอยกมือลูบขนแขนที่พร้อมใจกันตั้งขึ้น “เฮ้ย! นันมันไปกินรังต่อรังแตนที่ไหนมาว่ะ กะอีแค่กลัวคะแนนที่สอบเคมีออกมาไม่ดีต้องแยกเขี้ยวดุเป็นหมาตำรวจขนาดนั้นเลยเหรอไง ประทาสจริง ๆ เลย ดูเราดิยังร่าเริงอย่างกะทำได้เต็ม …ทำไมมันไม่มองดูคนอื่นบ้างล่ะว่ะถ้าตัวมันตกพวกเราคงติดลบ”
มุ้ยดึงยิ้มที่มุมปากแล้วเดินนำไปก่อนโดยไม่พูดอะไร
“อ้าว… เดี๋ยวดิมุ้ย รอเราด้วยดิ!” โวยวายเสร็จก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ ตามไป
เมื่อทั้งสามเดินมาถึงด้านหน้าของสวนสาธารณก็ได้แต่หยุดยืนที่ริมทางเท้าเพราะจุดหมายปลายทางมันอยู่อีกฟากถนน แต่ทว่ามันข้ามไปไม่ได้เพราะความเร็วรถที่แล่นมาโดยไม่ได้คำนึงว่าจะมีคนคิดจะข้ามถนนที่ไม่มีทางม้าลายหรือไม่และฝนที่ตกกระหน่ำลงมาทวีความแรงขึ้นเรื่อย ๆ หนาจนมองวัตถุด้านหน้าได้ไกลสุดเพียงเมตรกว่า ๆ แล้วโดยเฉพาะคนใส่แว่นอย่างมุ้ยที่ต้องคอยยกมือขึ้นปัดไอน้ำออกจากเลนส์แว่นและคนใช้คอนแทคเลนส์ที่มักถอดออกหลังเรียนเสร็จด้วยเหตุผลว่ารำคาญที่ต้องคอยหยอดน้ำตาเทียมอย่างนันยิ่งทำให้ทั้งคู่ต้องพึ่งดวงตาเล็ก ๆ ของรันซึ่งมีความลับที่รู้กันอยู่เพียงไม่กี่คนว่าเธอข้ามถนนไม่เป็น
“รัน… ข้ามซักทีสิว่ะ” มุ้ยเร่งเพื่อนเสียงเรียบ แต่รันก็รับรู้ถึงความรู้สึกของประโยคนั้นได้อย่างชัดเจน ถ้ามันตะโกนแหกหูเธอได้ก็คงทำไปแล้ว
รันพยักหน้าสองสามที “รู้แล้ว ๆ ก็รอให้รถมันติดไฟแดงอยู่ไง จะได้ปลอดภัยไม่ต้องเสี่ยงตาย” พูดไปอย่างนั้นแหละ รู้ ๆ กันอยู่ว่าถนนสายนี้เป็นเหมือนซอยที่ไม่มีทางแยกย่อยความยาวก็เกือบ 2 กิโลกว่าซึ่งไม่มีสัญญาณไฟตลอดสาย เรื่องที่จะรอให้รถติดคงเป็นได้แค่ฝัน
“กลัวว่าตอนนี้จะเป็นหวัดตายมากกว่านะสิ นี่ถ้าแกไม่กล้าข้ามก็เดินขึ้นสะพานลอยเอาแล้วกัน” หนึ่งในผู้รู้ล่วงความลับของรันชี้ไปยังทางที่เธอจำได้ว่ามันมีสะพานลอยตั้งอยู่ ซึ่งปกติพวกเธอก็ไม่เคยใช้มันเลย
มุ้ยกลับเป็นคนที่ส่ายหน้าพัลวันปฏิเสธ “บ้าเหรอไง! สะพานลอยนั้นอยู่ตั้งไกลเดินเป็นกิโลได้เลยมั้ง!”
“งั้นแกจะรอไอ้รันพาข้าม! พรุ่งนี้เย็นล่ะมั้งถึงจะกลับถึงบ้าน!” นันพูดเสียงประชดประชัน
รันทำหน้ารับไม่ถูกได้แต่หันมาฉีกยิ้มไม่เต็มที่ “เอาน่า… รอฝนซาลงหน่อยเดี๋ยวก็ได้ข้ามเองแหละ” แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ และขาของเธอก็เปียกแฉะไปจนถึงข้างในถุงเท้าก็เริ่มสั่นเบา ๆ ด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำลงเรื่อย ๆ ตอนนี้พูดได้เพียงว่ามันชาไร้ความรู้สึกจนไม่สามารถก้าวขานำเพื่อนข้ามถนนไปได้ ความจริงคือเธอทำไม่ได้แม้แต่จะขยับให้มั่นใจเธอยังไม่ถูกตัดขาไป
เวลาผ่านไปเพียงสิบนาทีแต่พวกเด็ก ๆ กลับรู้สึกว่ามันเนิ่นนานราวกับเป็นชั่วโมง ทั้งสามขยับตัวเบียดเข้าหากันทั้ง ๆ ที่ถือร่มอยู่ด้วยความหนาวที่จู่โจมมาจากทุกทิศโดยที่ไม่มีใครปริปากบ่นออกมากลัวว่าถ้าเอ่ยปากแล้วไอร้องมันจะลอยออกจากร่างกายไปมากกว่าเดิม
“เอ๋!” รันร้องขึ้นอย่างแปลกใจ เธอก้มลงดูที่เท้าตัวเองที่รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาเฉย ๆ
ก้อนผ้าขี้ริ้วสีเทาขมุกขมอมกองอยู่บนรองเท้าเธอเพื่อจะค้นหาความอบอุ่นจากร่างกายคนตัวโตกว่า ร่างกายเล็ก ๆ เปียกโชกและกำลังสั่นอย่างน่าสงสาร
นันกระโดดถอยออกไปเกือบเมตรพร้อมสีหน้าไม่ยินดีจะต้อนรับตัวอะไรก็ตามที่กองอยู่บนเท้าเพื่อน
มุ้ยก้มมองอย่างสนใจด้วยนิสัยรักสัตว์ทุกชนิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่ใจกล้าเอื้อมมือไปแตะต้องมัน “ตัวอะไรน่ะ?”
รันส่ายหน้านิด ๆ ก้มตัวไปสำรวจสิ่งมีชีวิตบนรองเท้าและลองขยับขา(ที่นึกว่าใช้การไม่ได้ซะแล้ว)เพื่อดูปฏิกิริยาของมัน แล้วร่างเล็กก็กลิ้งตกจากรองเท้านักเรียนสีดำเป็นกองแปะอยู่บนพื้นแฉะ “ลูกหมา…” เธอพึมพำออกมาเบา ๆ พลางใช้มือเขี่ย ๆ ตรวจสอบว่ามันยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ก่อนจะใช้มือเดียวช้อนมันขึ้นมาอย่างง่ายดาย “มันน่าสงสารเนอะ…”
“วางมันลงไปรัน…” นันพยายามใช้เสียงข่มขู่ แต่คราวนี้กลับไม่ได้ผลเหมือนปกติ รันทำเป็นหูทวนลมซะงั้น “รัน! วางมันลงบนพื้น!” ครั้งนี้นันเพิ่มความดังและกระชากขึ้น
มันทำให้รันหันมามองเธอตาขุ่นแต่ก็ยังไม่ทิ้งแววไม่มั่นใจ “มีเหตุผลหน่อยสินัน มันหนาวจะตายอยู่แล้วอย่าใจดำต่อสัตว์ร่วมโลกไปหน่อยเลย”
“มันสลบอยู่อย่างนี้ไม่ลุกขึ้นมากัดแกหรอกน่า” มุ้ยเสริมแล้วก้มไปดูลูกสุนัขที่ดูเหมือนจะเพิ่งเกิดมาได้ไม่นานด้วยสายตาสงสารจับใจ “วันนี้เอาไว้ที่บ้านเราก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวดูแลให้”
“ก็ดีเหมือนกัน… อุ้ย! พวกแกดูดิ มันฟื้นแล้ว” รันตื่นเต้นใหญ่ที่เห็นลูกสุนัขในอ้อมแขนขยับตัวช้า ๆ และลืมตาสีดำใสกลอกมองพวกเธอทีละคน
“ท่าทางมันไม่เป็นอะไรซักหน่อย ปล่อย ๆ มันไปได้แล้วน่า” คนเกลียดสัตว์เหล่มองด้วยนัยน์ตาสีดำดุ ๆ ที่ขนาดลูกสุนัขเห็นแล้วยังกลัวซุกตัวเป็นก้อนพยายามถอยออกห่างนันให้ได้มากที่สุด
มุ้ยยกมือขึ้นดันแว่นที่เลื่อนลงมาให้เข้าที่ก่อนจะจ้องมองผ่านเลนส์แว่นอย่างตำหนิ
เปรี้ยง!!!
เสียงฟ้าฟาดดังกัมปนาทลั่นเมือง แสงสว่างสีเงินฉายขึ้นทาบให้ทั่วบริเวณกลายเป็นสีขาว ทั้งสามโผเข้ากอดกันอย่างลืมตัวและส่งเสียงร้องต่าง ๆ นานออกมาด้วยความตกใจ สายฟ้าที่ปรากฏบนท้องฟ้าไกลลักษณะหงิกงอดังงูสีเงินตัวใหญ่กำลังขู่ฟ่อด้วยความโกรธ ดวงตาที่เบิกกว้างพลอยไล่ไปตามความยาวของลำตัวงู
แต่แทนที่จะพบจุดสิ้นสุดของหางสีเงินในคืนวันฟ้าคะนอง… ทั้งสามกลับได้พบท้องฟ้ายามราตรีที่ไร้เมฆดำแม้เพียงก้อนเดียว… ดวงจันทร์กลมโตดวงใหญ่ถูกจับวางไว้ตรงกลางฟ้าอย่างพอดิบพอดีกำลังทอแสงสีอ่อนนวลตาอาบลูบไล้ต้นหญ้าและผืนป่าเบื้องหน้าให้เป็นสีเงินสวย… หมู่ดาวนับไม่ถ้วนพากันส่องแสงระยิบระยับประหนึ่งเพชรพลอยหลายสีที่ประดับประดาตกแต่งฉากสีดำด้านหลังให้ดูมีชีวิตชีวา… รอบกายมีลมอุ่นที่พัดหอบเอากลิ่นธรรมชาติจากต้นไม้ใบหญ้าขึ้นแตะจมูก… เสียงแห่งความสงบท่ามกลางธรรมชาติในผืนป่าใหญ่เฉกเช่นเพลงกล่อมแสนไพเราะที่ทำให้เคลิบเคลิ้มได้ทุกเมื่อที่ได้ยิน… ความรู้สึกนุ่มและสบายที่แทรกผ่านรองเท้าเมื่อมีต้นหญ้ามารับรอง…
เปรี้ยง!!!
ภาพสายฟ้าพาดอยู่ตรงกลางและเสียงฟ้าลั่นเรียกสติที่เคลิ้มไปให้กลับคืนมาเจอท้องฟ้าสีมัวผ่านม่านฝนหนา สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนักกระแทกใส่ร่มที่ถืออยู่ส่งแรงสะเทือนที่ผู้ถือได้รับรู้
ไม่ทันที่ใครจะได้เอ่ยปากสบถหรืออุทานอะไรออกมา ลูกสุนัขตัวสกปรกกระโดดผล๋อยออกจากอ้อมแขนของคนที่อุ้มมันอยู่แล้ววิ่งฝ่าฝนตรงไปด้านหน้า ด้วยความตกใจรันก้าวเท้าตามลูกสุนัขไป
เพื่อนทั้งสองยังคงยืนนิ่งติดอยู่ในห้วงภวังค์ของความคิดไม่อาจถอนตัวออกมาได้โดยทันที ความทรงจำที่ปนแปลกเข้ามาทำให้ประสาทสัมผัสสับสนไปหมด กว่าภาพที่เห็นในปัจจุบันจะแล่นเข้าสู่ส่วนสมองได้ก็ตอนเห็นเพื่อนไปยืนอยู่ในสายฝนมัว ๆ กลางถนนเสียแล้ว “รัน!!!”
เสียงเพื่อนที่ดังแว่วเข้ามาปลุกให้เธอรู้สึกตัว เธอหันรีไปตามเสียแต่ทว่าแสงสีขาวแสบตาก็ตรงเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว สมองเธอมีแต่ความว่างเปล่า ดวงตาเบิกกว้างโดยสัญชาตญาณ ร่างกายทั้งหมดเกร็งสุดตัวรับรู้เพียงว่าสิ่งที่กำลังตรงมาหานั้นคืออะไร รันหลับตานั้นพร้อมรับความเจ็บปวด
เวลาช่วงสั้น ๆ เธอกลับต้องรอให้มันผ่านมานานแสนนาน หรือนี้คือวาระก่อนตายที่ให้เธอได้ระลึกอะโหสิแก่ผู้อื่นและขออะโหสิให้กับตนเองกันแน่
แล้วก่อนที่ภาพความทรงจำทุกอย่างจะฉายขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วเบา ๆ
เด็กสาวรวบรวมความกล้าที่จะลืมตาขึ้นมาเพื่อหวังได้เห็นที่มาขอต้นเสียงไม่ว่ามันจะเป็นเทวดาหรือซาตานก็ตาม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น