ลำดับตอนที่ #30
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : รัก
ัมเบิลอร์ไ้ประาศว่าะมีานเ้นรำในวันริส์มาสนี้ ึ่ัวแทนทั้ห้าะ้อเปิฟลอร์เ้นรำ
มีนมามายมาอเฮอร์ไมโอนี่ สาวสวยาบ้านริฟฟินอร์ไปานนี้็มาโ แู่เหมือนหล่อนะปิเสธทุรายที่เ้ามา เพื่อเ็บไว้ให้วีสลีย์ี่เ่าไ้มีโอาสมาอเธอ
วันนี้เหมือนะมีพวเ็ปีหนึ่ที่มีเพื่อน่าบ้าน เริ่มที่ะไปนั่ปะปนับเพื่อนัวเอในบ้านอื่นๆ ทำให้อนนี้เธอโนเฮอร์ไมโอนี่ลามานั่้วยที่โ๊ะริฟฟินอร์
“โอ้ ให้ายเถอะเอลล่า ันไม่อยาะเื่อเลยว่าเธอะัผมริๆ” ปีเอร์ทีู่เหมือนยัทำใไม่ไ้ที่เห็นเธอัผมนสั้นนานั้น
“ที่ริแล้ว ันว่าะัทรเียวับนายอ่ะนะ” ทุนอ้าปา้าับำพูอเธอ สั้นว่านี้็ไม่ใ่ผู้หิแล้ว
“ล้อเล่นน่า” เธออบำๆ ใระบ้าัสั้นนานั้นัน
โรบอว่าผมอเธอะยาวไวว่านอื่นๆ ถ้าเป็นนธรรมา็ะยาวอย่าน้อยเือนละสอเนิเมร
แ่สำหรับเธอะเป็นสามเท่า ือผมอเธอะยาวถึเือนละหเนิเมร
ถึว่า่วปิเทอมโรถึมาเล็มผมให้เธอทุเือน เธอนึภาพออเลยว่าปิเทอมแ่สอเือนว่าๆมันะยาวึ้นประมาสิบห้าเนเลยล่ะ
“านอฟ” มีหนุ่มเิร์มสแร์นหนึ่เินเ้ามาหาเธอ เามีผมสีน้ำาลเ้ม วาสีเียวูสุภาพบุรุษและน่าเราม
“มีอะไรรึเปล่า” เธอหันไปอบลับามมารยาท
“ผมเวิน เบนเนอร์ ให้เียริไปานเ้นรำับผมไ้รึเปล่า” ายหนุ่มแนะนำัว
“อโทษ้วย พอีเธอะไปับผม” มัลฟอยที่นั่อยู่ที่โ๊ะสลิธีรินลุเินมาพูัอหนุ่มเิร์มสแร์
“อา อโทษทีผมไม่รู้มา่อน” เาโ้อโทษแล้วเินออไป เฮอร์ไมโอนี่แอบทำท่าเสียายแทนเธอนิหน่อย
“นายวนันอนไหนไม่ทราบ?” ริๆเธอ็ั้ใะปิเสธ้วยัวเอมาว่า ่อนหน้านี้มีนมาอั้เยอะไม่เห็นว่าเาะเ้ามาั หรือว่าบาทีมัลฟอยอาะิว่าเธอะไม่ปิเสธนเมื่อี้นี้เพราะว่าหนุ่มนนั้นหล่อว่าเา หึๆ
“็ะวนอยู่นี่ไ ไปมั้ยล่ะ” เหอะ! บอทีว่านั่นือำวน ไร้วามสุภาพบุรุษสิ้นี
นอื่นๆที่มาวนเธอล้วนแ่สุภาพ อ่อนหวาน นี่อะไร ‘ไปมั้ยล่ะ’ ไ้ยินแล้วเหมือนสุภาพิเธอะแย่ล
“อะไร?” มัลฟอยเห็นเธอทำหน้าเ็ปนเบื่อหน่าย ็ไม่เ้าใว่าเธอเป็นอะไร หรือว่าเธอะปิเสธเา
“ห้ามปิเสธันนะ” เธอมอหน้าเาาโ นี่เาะบัับเธอให้ไปับเาั้นหรอ หึ ไปหาำวนีๆมาให้ไ้่อนเถอะ ไอ้เฟอเรที้เผือ!
“เฮ้ เธอะไปไหน?” อยู่ๆเธอ็ลุพรวพราึ้นแล้วเินออไป เาทำอะไรผิัน
“ำอะไรไอ้ปลาว” มัลฟอยหันไปมอาวาใส่ปีเอร์ที่ำลัหัวเราเยาะนแทบะสำลัน้ำ
“นี่ฟันะมัลฟอย เธอเป็นผู้หิ นายวรอเธอไปานเ้นรำ้วยำพูที่ีว่านี้สิ ไม่ใ่ำพูเหมือนบัับเธอ”
เฮอร์ไมโอนี่แู่็รู้ว่าเธอไม่อบำวนแบบนั้นมาๆ เป็นหล่อนเอหล่อน็ไม่อบ ถ้ามีนมาวนแบบนี้ล่ะ็แน่นอนว่าหล่อนะปิเสธ
“้าะบออะไรให้นะ เ้าน่ะไร้วามโรแมนิสิ้นีิๆ” โรที่นั่เี้ยวนมอยู่เียบๆมานานเอ่ยึ้น
“เห็นแบบนี้ นายหิอ้า็อบวามโรแมนินะพ่อหนุ่มผมบลอน์”
“เาื่อเรโ มัลฟอยนะโร” เฮอร์ไมโอนี่เือนวามำให้หล่อน เพราะูเหมือนว่าหล่อนะไม่ำื่อใรเลยนอาื่อนมแล้ว็แรบท์ับอยล์ที่มาแบ่นมให้เธออยู่ประำ
“โทษที ้าลืม” มัลฟอยรุ่นิ โรแมนิั้นหรอ? เาเอ็ไม่เยทำอะไรแบบนั้นมา่อน อใรเ้นรำเา็ไม่เย บอเลยว่าลูนน่ะนแรเลยล่ะ
.
.
.
.
“ห้ามปิเสธั้นหรอ เหอะ! ให้ายเถอะ” เธอเินบ่นอุบอิบอยู่นเียวมาลอทานมานั่ลที่ริมทะเลสาบ
“ไ” เสียทุ้มัมาา้านหลั ทำให้เธออะหุหินึถึเรื่อเมื่อี้ไม่ไ้เมื่อไ้ยิน
“ันอโทษที่เอ่อ...วนเธอแบบนั้น” เธอลายปมิ้วแล้วเหลือบหาาไปมอนที่นั่ล้าน้าอเธอ
“ันไม่เยวนใรหรือทำอะไรแบบนี้มา่อน”มัลฟอยพู แ่วาสีฟ้าียัทอไปที่าวบนฟ้า
“เธอน่ะ นแรเลยนะ” เธอหันไปมอนหัวี้าน้าเธอ เาหันมาสบาเธอ สายาู่นั้นทำให้เธออยู่ในวัวนมาแล้วไม่รู้ี่รั้
วาเธอ่อยๆเปลี่ยนาสีำเป็นสีม่วส่อสว่า เหมือนับว่าวาอเา มันลายทุเวทย์มน์ที่ปปิัวเธออยู่
มัลฟอยหันัวเ้ามาหาเธอ แล้วับัวเธอให้หมุนหันมาทาเาเพื่อที่ะไุ้ยันถนัๆ
“ันรู้สึว่าอนนี้วามรู้สึันที่มีให้เธอมันไม่เหมือนเิม มัน...ไม่ใ่ว่าน้อยลนะ ันเอ่อ...ันหมายถึอนนี้ ันิว่า…”
มัลฟอยพูะุะั เาพูไม่ถู เามา้นเอาสๆเาไม่ไ้้อมหรือเรียมบทอะไรมาทั้นั้น เาพูาวามรู้สึ
“ันรัเธอ ลูน” มัลฟอยถอนหายใเฮือยาว่อนะพูประโยที่เาอยาที่ะพูมันมานาน วาเธอเปล่แสสว่าึ้น ใเธอเ้นนแทบะระเบิออมา เธอำลัถูสารภาพรัอยู่!
หน้าเธออนนี้เปลี่ยนเป็นสีแนมัลฟอยอไม่ไ้ที่ยิ้มออมา เาอบที่เห็นสีหน้าเธอเป็นแบบนี้ และเาอยาะเ็บไวู้แ่นเียวเท่านั้น
“เธอเป็นอัน แ่อันนเียว ไ้มั้ย” โอ้เราเมอร์ลิน เธอำลัะเป็นบ้า ไอ้บรรยาาศแบบนี้มันอะไรัน แล้วที่เาพูหมายวามว่าไ
“???” เธอเอียอสสัยในำพูอนหัวีรหน้าเธอ
“เฮ้ ันำลัอเธอเป็นแฟนอยู่นะ” วาสีม่วสว่าอเธอลุวาว เธอะอ้าปาพูแ่พูไม่ออ
“เอ่อ…ะ...ัน ัน” เธอพูาะุะัทำให้มัลฟอยเริ่มมวิ้วหุหิเล็น้อย
“เฮ้ ันหนาวน-”
“โอเ ล”
“...”
“...”
“อะไร?!” เธอเห็นว่าเาเียบแล้วมอหน้าเธออยู่แบบนี้ประมาห้าวิไ้็เริ่มพูัวามเียบ
“เธอ...เธอว่าไนะ” เาถามย้ำอีรั้เพื่อให้แน่ใว่าเาไม่ไ้หูฝาหรือไ้ยินผิไป
“ันบอว่าลไ” เธอพูพลาอมยิ้มหน้าแ
“เยส!!!!!!” มัลฟอยระโะโนเสียั
“ู่! เฮ้ๆ เียบๆสินี่มันเลยเอร์ฟิลแล้วเี๋ยว็โนหรอ” เธอยไม้ยมือโบไปมาพูเสียเบา เธอไม่อยาโนหัะแนนนะ
“ใรสนล่ะ” มัลฟอยยิ้มว้า พลาระโโหยๆ่อไป นี่มันทำให้เธอรู้สึเหมือนเห็นภาพป๊อบปี้ระโเวลาไ้อินเลยแหะ
“ันะลับเ้า้าในล้ะ หนาวะาย” เธอยมือออัวเอแล้วเินนำลับเ้าไปในปราสาททิ้ให้มัลฟอยยัวิ่วนเป็นวลมหัวเราะอยู่นเียวรนั้น
“เฮ้ รอ้วยสิ” เาวิ่ามหลัเธอเ้ามาในปราสาท ในที่สุวันที่เารออย็มาถึ ่อไปอะไรี เาวรวาแผนเรื่อแ่านเลยีรึเปล่า
ิามอน่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น