ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
จุดเริ่มต้น...
\"อะไรนะคะ\" เสียงที่เปล่งออกมาแสดงถึงความตกใจของหญิงสาว
\"เป็นไปได้ยังไง ไม่จริงใช่ไหมคะคุณพ่อ คุณพ่อบอกหนูซีคะ\"
\"มันเป็นความจริงลูก เราไม่เหลืออะไรอะไรแล้ว แม้แต่บ้านวัชรินทร์\"
\"คุณพ่อ ! ทำไมคะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฮือ ฮือ\" หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า
\"พ่อขอโทษลูก พ่อขอโทษ พ่อผิดเองที่ไปเชื่อใจมัน\" ชายผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นต้นพูดพลางกอดบุตรสาวด้วย
เนื้อตัวสั่นเท่าอย่างสิ้นหวัง
\"เอี๊ยด !!!!!!\"
\"เอ๊ะ ! เสียงรถใครกัน\"
\"เดี๋ยวหนูไปดูเองค่ะ\" หญิงสาวพูดพลางลุกขึ้นเพื่อไปพบผู้ที่มาใหม่
\"ไม่ต้องหรอก ผมมาอยู่ตรงนี้แล้ว\" ชายผู้ที่มาใหม่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเหนือกว่า
\"แก แกมันไอ้คนขี้โกง แกทำให้ฉันต้องหมดตัว\"
\"จุ๊ จุ๊ ทำไมพูดกับเจ้าหนี้แบบนี้ล่ะครับ คุณอลงกต แล้วใครกันแน่ที่ขี้โกง คุณเองก็รู้อยู่แก่
ใจไม่ใช่เหรอ\"
\"พ่อคะ เค้าหมายความว่ายังไงทำไมหนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย\" หญิงสาวหันหน้าไปถามผู้ที่เป็นบิดา
\"โธ่ สาวน้อย ผมก็หมายถึงพ่อคุณนั่นแหละ\" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
\"เอ๊ะ ! นายไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อฉันนะ\" แพรนภัสตวาดกลับทันทีที่สิ้นเสียงตฤณกร
\"ผมยิ่งกว่ามีสิทธิ์ซะอีก เธอคงไม่รู้ซีนะว่าที่เธอได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ก็เพราะว่าพ่อเธอน่ะโกงเค้ามา แล้วคนคนนั้นก็คือ
พ่อของฉันเอง เพื่อนสนิทของพ่อเธอ\"
\"พ่อคะ ที่นายนั่นพูดไม่เป็นความจิงใช่ไหมคะ พ่อของหนูไม่เคยโกงใครใช่ไหมคะพ่อ ไม่จริงใช่ไหมคะ\"
\"แพร พ่อ เอ่อ...\"
\"รู้สึกว่าเธอจะยกย่องพ่อของเธอสูงไปหน่อยนะแพรนภัส ว่าไงล่ะคุณอลงกต ตอนนี้คุณก็ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว รู้รสชาติรึยังว่า
การถูกโกงมันเป็นยังไง ตอนนี้กรรมมันตามสนองคุณแล้ว\"
\"แก แก ไอ้...\" อลงกตแทบจะกระอักกับคำพูดของตฤณกร สายตาที่มองชายรุ่นลูกตรงหน้าเต็มไปได้วยไฟโทสะ
\"เก็บเสื้อผ้าของคุณออกไปจากที่นี่ เพราะที่นี่ไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป\"
\"ไอ้บ้า แล้วแกจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน เงินฉันก็ไม่มี\"
\"นั่นมันเรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับผม เชิญ...\" ตฤณกรกล่าวด้วยร้ำเสียงที่ราบเรียบ แม้ว่าเค้าจะสงสารชายตรงหน้า แต่ไม่มีคำว่า
ให้อภัยสำหรับคนที่โกงพ่อของเค้า และทำให้ชีวิตวัยเด็กของเค้าหายไป
\"พ่อคะ ไปเถอะค่ะ คนไม่มีหัวใจแบบนี้ พูดไปก็เปล่าประโยชน์\" หญิงสาวประชดปลายเสียงสะบัด พลางยกมือปาดน้ำตาด้วยไม่
ต้องการให้ชายหนุ่มตรงหน้าเห็นความอ่อนแอ
\"เข้าใจผิดรึเปล่า เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้นเพราะพ่อเธอยกเธอให้กับฉันแล้ว\"
\"อะไรนะ/อะไรนะ\" ทั้งอลงกต และแพรนภัสกล่าวพร้อมกัน
\"ถ้าไม่เชื่อ ดูนี่สัญญาที่พ่อเธอเซ็นไว้\" ตฤณกรยื่นสัญญาให้อลงกต
เมื่ออลงกตได้อ่าน เข่าของเขาแทบทรุด เป็นเพราะผีพนันแท้ ที่ทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ซิเป็นเพราะไอ้ตฤณกรต่างหาก
ด้านแพรนภัสเธอแทบช็อคกับสัญญาฉบับนี้
\"ไม่ ฉันไม่มีทางอยู่กับคุณ ไม่ยอมเป็นทาสคุณเด็ดขาด\" หยิงสาวจ้องชายหนุ่มตาลุกวาว
\"งั้นก็คุกเข่าอ้อนวอนฉันซี เผื่อบางที่ฉันอาจจะเมตตาคืนบ้านหลังนี้ให้พ่อของธอ พร้อมกับจ้างพยาบาลพิเศษมาอยู่เป็นเพื่อน
แต่เธอต้องอยู่กับฉัน\"
\"ไม่มีทาง ฉันยอมตาย\" แพรนภัสตอบอย่างคนที่ไม่ยอมแพ้ ด้านอลงกตเค้าถึงกับทำอะไรไม่ถูก นักธุรกิจที่เคยเฉียบขาดด้านการ
ติดสินใจ ต้องมาจนให้กับชายหนุ่มคราวลูก
\"เรื่องของเธอ แต่ถ้าเธอตาย พ่อของเธอก็แก่แล้วก็คงจะต้อง...\" ตฤณกรพูดทิ้งท้ายเพื่อต้อนแพรนภัสให้จนมุม
คำพูดของตฤณกร ทำให้แพรนภัสต้องหยุดคิด ถึงพ่อเธอจะโกงพ่อของชายหนุ่มจริง แต่เธอก็รักพ่อของเธอเกินกว่าจะให้ท่านลำบาก
\"คิดเอาเองนะ พ่อของเธอแก่แล้วอาจมีโรคคนแก่ แล้วเธอมีปัญญารึไง แค่คุกเข่า คงไม่เสียศักศรีดิ์คุณหนูวัชรบดินทร์เท่าไรหรอก
เพราะถึงยังไงวัชรบดินทร์ก็ไม่เหลือชื่อให้รักษาอีกแล้ว\"
\"อย่านะลูก แพร พ่อทนได้อย่าไปยอมมัน\" อลงกตเริ่มตั้งสติได้ จึงหันมาเอ่ยกับลูกสาว
\"ตกลง ฉันต้องทำยังไง\" แพรนภัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นอย่างผู้ตัดสินใจแล้ว
\"อย่านะแพร ลูกไม่...\" ยังไม่ทันที่อลงกตจะพูดจบ แพรนภัสก็ชิงพูด
\"แพรตัดสินใจแล้วค่ะพ่อ\"
\"ดี คุกเข่าสิ แล้วบอกว่าเมตตาฉันกับพ่อเถอะ\"
ถ้าฆ่าเข่าได้ แพรนภัสคงไม่ลังเลแต่เธทำได้แค่เพียง....
\"เมตตาฉันกับพ่อเถอะ\" แพรนภัสกล่าวอย่างกัดฟัน สายตาที่ประสานชายหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธ เกลียด
\"คุณพงษ์เทพ เดี๋ยวดุณจัดการเรื่องคุณอลงกตให้เรียบร้อย ส่วนคุณแพรนภัสตามผมมา\" ตฤณกรหันไปสั่งเลขา ก่อนที่จะหันมาทางหญิงสาว
\"ขอฉันคุยกับคุณพ่อก่อนได้มั้ย\" แพรนภัสกล่าวเชิงขอร้อง
\"เธอไม่มิสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น\" ไม่รู้อะไรที่ทำให้เค้าพูดออกไปแบบนั้น คงเป็นเพราะเค้าไม่อยากเห็นน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าตอนที่เธอ
ร่ำลาพ่อของเธอ เพราะครั้งแรกก็ทำเอาเค้าใจอ่อน ดังนั้นแพรนภัสจึงได้แค่หันไปกล่าวสั้นๆ ว่า
\"ดูแลตัวเองนะคะพ่อไม่ต้องห่วงแพร แพรเอาตัวรอดได้ แล้วแพรจะมาหาพ่อบ่อยๆ นะคะ\" อลงกตเอื้อมมือไปรั้งบุตรสาวมากอด
\"หมดเวลาแล้วแพรนภัส ตามผมมา\"
บนรถ ชายหญิงต่างก็นึกถึงแต่เรื่องของตัวเอง ทำให้ตลอดการเดินทาง ทั้งสองต่างก็นิงเงียบกันทั้งคู่ ไม่มีเสียงออกมาจากคนทั้งสองตลอดการ
เดินทาง
******************************************************************************************************************************
*******************************************************************************************************************************
Doraeyui : หวัดดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เอามาลง จะมาอัพทุกวันนะคะ
คอมเม้นท์มานะคะ ที่เมล์มาก็ได้ I_am_doraeyui@hotmail.com
จุดเริ่มต้น...
\"อะไรนะคะ\" เสียงที่เปล่งออกมาแสดงถึงความตกใจของหญิงสาว
\"เป็นไปได้ยังไง ไม่จริงใช่ไหมคะคุณพ่อ คุณพ่อบอกหนูซีคะ\"
\"มันเป็นความจริงลูก เราไม่เหลืออะไรอะไรแล้ว แม้แต่บ้านวัชรินทร์\"
\"คุณพ่อ ! ทำไมคะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฮือ ฮือ\" หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า
\"พ่อขอโทษลูก พ่อขอโทษ พ่อผิดเองที่ไปเชื่อใจมัน\" ชายผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นต้นพูดพลางกอดบุตรสาวด้วย
เนื้อตัวสั่นเท่าอย่างสิ้นหวัง
\"เอี๊ยด !!!!!!\"
\"เอ๊ะ ! เสียงรถใครกัน\"
\"เดี๋ยวหนูไปดูเองค่ะ\" หญิงสาวพูดพลางลุกขึ้นเพื่อไปพบผู้ที่มาใหม่
\"ไม่ต้องหรอก ผมมาอยู่ตรงนี้แล้ว\" ชายผู้ที่มาใหม่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเหนือกว่า
\"แก แกมันไอ้คนขี้โกง แกทำให้ฉันต้องหมดตัว\"
\"จุ๊ จุ๊ ทำไมพูดกับเจ้าหนี้แบบนี้ล่ะครับ คุณอลงกต แล้วใครกันแน่ที่ขี้โกง คุณเองก็รู้อยู่แก่
ใจไม่ใช่เหรอ\"
\"พ่อคะ เค้าหมายความว่ายังไงทำไมหนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย\" หญิงสาวหันหน้าไปถามผู้ที่เป็นบิดา
\"โธ่ สาวน้อย ผมก็หมายถึงพ่อคุณนั่นแหละ\" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
\"เอ๊ะ ! นายไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อฉันนะ\" แพรนภัสตวาดกลับทันทีที่สิ้นเสียงตฤณกร
\"ผมยิ่งกว่ามีสิทธิ์ซะอีก เธอคงไม่รู้ซีนะว่าที่เธอได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ก็เพราะว่าพ่อเธอน่ะโกงเค้ามา แล้วคนคนนั้นก็คือ
พ่อของฉันเอง เพื่อนสนิทของพ่อเธอ\"
\"พ่อคะ ที่นายนั่นพูดไม่เป็นความจิงใช่ไหมคะ พ่อของหนูไม่เคยโกงใครใช่ไหมคะพ่อ ไม่จริงใช่ไหมคะ\"
\"แพร พ่อ เอ่อ...\"
\"รู้สึกว่าเธอจะยกย่องพ่อของเธอสูงไปหน่อยนะแพรนภัส ว่าไงล่ะคุณอลงกต ตอนนี้คุณก็ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว รู้รสชาติรึยังว่า
การถูกโกงมันเป็นยังไง ตอนนี้กรรมมันตามสนองคุณแล้ว\"
\"แก แก ไอ้...\" อลงกตแทบจะกระอักกับคำพูดของตฤณกร สายตาที่มองชายรุ่นลูกตรงหน้าเต็มไปได้วยไฟโทสะ
\"เก็บเสื้อผ้าของคุณออกไปจากที่นี่ เพราะที่นี่ไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป\"
\"ไอ้บ้า แล้วแกจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน เงินฉันก็ไม่มี\"
\"นั่นมันเรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับผม เชิญ...\" ตฤณกรกล่าวด้วยร้ำเสียงที่ราบเรียบ แม้ว่าเค้าจะสงสารชายตรงหน้า แต่ไม่มีคำว่า
ให้อภัยสำหรับคนที่โกงพ่อของเค้า และทำให้ชีวิตวัยเด็กของเค้าหายไป
\"พ่อคะ ไปเถอะค่ะ คนไม่มีหัวใจแบบนี้ พูดไปก็เปล่าประโยชน์\" หญิงสาวประชดปลายเสียงสะบัด พลางยกมือปาดน้ำตาด้วยไม่
ต้องการให้ชายหนุ่มตรงหน้าเห็นความอ่อนแอ
\"เข้าใจผิดรึเปล่า เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้นเพราะพ่อเธอยกเธอให้กับฉันแล้ว\"
\"อะไรนะ/อะไรนะ\" ทั้งอลงกต และแพรนภัสกล่าวพร้อมกัน
\"ถ้าไม่เชื่อ ดูนี่สัญญาที่พ่อเธอเซ็นไว้\" ตฤณกรยื่นสัญญาให้อลงกต
เมื่ออลงกตได้อ่าน เข่าของเขาแทบทรุด เป็นเพราะผีพนันแท้ ที่ทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ซิเป็นเพราะไอ้ตฤณกรต่างหาก
ด้านแพรนภัสเธอแทบช็อคกับสัญญาฉบับนี้
\"ไม่ ฉันไม่มีทางอยู่กับคุณ ไม่ยอมเป็นทาสคุณเด็ดขาด\" หยิงสาวจ้องชายหนุ่มตาลุกวาว
\"งั้นก็คุกเข่าอ้อนวอนฉันซี เผื่อบางที่ฉันอาจจะเมตตาคืนบ้านหลังนี้ให้พ่อของธอ พร้อมกับจ้างพยาบาลพิเศษมาอยู่เป็นเพื่อน
แต่เธอต้องอยู่กับฉัน\"
\"ไม่มีทาง ฉันยอมตาย\" แพรนภัสตอบอย่างคนที่ไม่ยอมแพ้ ด้านอลงกตเค้าถึงกับทำอะไรไม่ถูก นักธุรกิจที่เคยเฉียบขาดด้านการ
ติดสินใจ ต้องมาจนให้กับชายหนุ่มคราวลูก
\"เรื่องของเธอ แต่ถ้าเธอตาย พ่อของเธอก็แก่แล้วก็คงจะต้อง...\" ตฤณกรพูดทิ้งท้ายเพื่อต้อนแพรนภัสให้จนมุม
คำพูดของตฤณกร ทำให้แพรนภัสต้องหยุดคิด ถึงพ่อเธอจะโกงพ่อของชายหนุ่มจริง แต่เธอก็รักพ่อของเธอเกินกว่าจะให้ท่านลำบาก
\"คิดเอาเองนะ พ่อของเธอแก่แล้วอาจมีโรคคนแก่ แล้วเธอมีปัญญารึไง แค่คุกเข่า คงไม่เสียศักศรีดิ์คุณหนูวัชรบดินทร์เท่าไรหรอก
เพราะถึงยังไงวัชรบดินทร์ก็ไม่เหลือชื่อให้รักษาอีกแล้ว\"
\"อย่านะลูก แพร พ่อทนได้อย่าไปยอมมัน\" อลงกตเริ่มตั้งสติได้ จึงหันมาเอ่ยกับลูกสาว
\"ตกลง ฉันต้องทำยังไง\" แพรนภัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นอย่างผู้ตัดสินใจแล้ว
\"อย่านะแพร ลูกไม่...\" ยังไม่ทันที่อลงกตจะพูดจบ แพรนภัสก็ชิงพูด
\"แพรตัดสินใจแล้วค่ะพ่อ\"
\"ดี คุกเข่าสิ แล้วบอกว่าเมตตาฉันกับพ่อเถอะ\"
ถ้าฆ่าเข่าได้ แพรนภัสคงไม่ลังเลแต่เธทำได้แค่เพียง....
\"เมตตาฉันกับพ่อเถอะ\" แพรนภัสกล่าวอย่างกัดฟัน สายตาที่ประสานชายหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธ เกลียด
\"คุณพงษ์เทพ เดี๋ยวดุณจัดการเรื่องคุณอลงกตให้เรียบร้อย ส่วนคุณแพรนภัสตามผมมา\" ตฤณกรหันไปสั่งเลขา ก่อนที่จะหันมาทางหญิงสาว
\"ขอฉันคุยกับคุณพ่อก่อนได้มั้ย\" แพรนภัสกล่าวเชิงขอร้อง
\"เธอไม่มิสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น\" ไม่รู้อะไรที่ทำให้เค้าพูดออกไปแบบนั้น คงเป็นเพราะเค้าไม่อยากเห็นน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าตอนที่เธอ
ร่ำลาพ่อของเธอ เพราะครั้งแรกก็ทำเอาเค้าใจอ่อน ดังนั้นแพรนภัสจึงได้แค่หันไปกล่าวสั้นๆ ว่า
\"ดูแลตัวเองนะคะพ่อไม่ต้องห่วงแพร แพรเอาตัวรอดได้ แล้วแพรจะมาหาพ่อบ่อยๆ นะคะ\" อลงกตเอื้อมมือไปรั้งบุตรสาวมากอด
\"หมดเวลาแล้วแพรนภัส ตามผมมา\"
บนรถ ชายหญิงต่างก็นึกถึงแต่เรื่องของตัวเอง ทำให้ตลอดการเดินทาง ทั้งสองต่างก็นิงเงียบกันทั้งคู่ ไม่มีเสียงออกมาจากคนทั้งสองตลอดการ
เดินทาง
******************************************************************************************************************************
*******************************************************************************************************************************
Doraeyui : หวัดดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เอามาลง จะมาอัพทุกวันนะคะ
คอมเม้นท์มานะคะ ที่เมล์มาก็ได้ I_am_doraeyui@hotmail.com
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น