M Y A N S W E R (HUNHAN)

สายฝนโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าสร้างความเฉอะแฉะเป็นอย่างมากให้กับคนที่สัญจรผ่านไปมาด้วยสองเท้าและทำให้รถติดเป็นแถวเนื่องจากเป็นเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนประถมและมัธยมในละแวกนี้

คนตัวเล็กในชุดเครื่องแบบโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งวิ่งแข่งกับสายฝนมาหยุดยืนที่หน้าร้านเซเว่น

Rrrrr

"ครับ"

"ใช่ครับ อยู่หน้าเซเว่นครับ"

"อ่า โอเคครับ"

คุยโทรศัพท์กับลุงคนขับรถได้ไม่นานลู่หานก็หันหน้ามองเข้าไปในเซเว่น ลู่หานแค่หิวเลยออกมารอลุงจันทร์ที่หน้าเซเว่นเพื่อหาอะไรรองท้องซะหน่อย แต่ลู่หานลืม ลืมไปว่าเขาไม่มีเงินติดตัวมาสักบาทเพราะวันนี้ดันลืมเอากระเป๋าตังไปโรงเรียนด้วยอาหารกลางวันยังต้องให้เพื่อนเลี้ยงเลย

"ขอโทษนะครับ ขอทางหน่อยครับ"เสียงทุ้มแหบดังมาจากด้านหลังของลู่หานเขาหันไปดูก็พบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวจัด คิ้วเข้มๆจมูกโด่งเป็นสัน เข้ากันอย่างดีกับริมผีปากบางๆนั่นโดยรวมคือดูดีราวกับนายแบบ หล่อ และหล่อมาก

"ลู่หาน"

"ห้ะ?"ชายหนุ่มเหวอเล็กน้อยที่จู่ๆเด็กมัธยมตรงหน้าเขาก็โพล่งคำแปลกๆ(?)ออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

"เราชื่อลู่หาน"คนตรงหน้าทำหน้างงหนักเข้าไปอีก เมื่อไอ้เด็กตรงหน้าที่พึ่งเคยเจอกันมาก่อนมาบอกชื่อตัวเองแบบนี้ ต้องการอะไร? ชายหนุ่มคิด

"ไม่มีมารยาท"ความคิดลู่หานทำไมมีเสียง(?)

"หือ ใคร พี่หรอครับ?"ถามเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความงุนงง เขาไม่มีมารยาทตรงไหนวะ ไปทำตัวเสียมารยาทตอนไหนนี่ว่านี่เริ่มงงแล้วนะหรือเด็กมันจะเพี้ยนเองเอ๊ะหรือยังไง

"ก็นายนั่นแหละ"ปากเล็กเบะออกราวกับเด็กโดนขัดใจ

"......"

"หม่าม๊าบอกว่าอยากรู้ชื่อใครให้บอกชื่อตัวเองก่อน แต่นายไมไม่บอกเราอ่ะ"ว่าจบก็สบัดหน้าหนีไปอีกทาง อะไรกันทำตัวแบบนี้เขาเรียกเด็กมัธยมจริงหรือ นี่ว่าเด็กอนุบาลหมีน้อยมากกว่านะ เอ๊ะ หรือกวาง ?

"ไม่มีมารยาท"

เขาผิดหรอกหรอ ก็แม่เขาไม่ได้บอกไว้นี่หว่า

"แถมซื่อบื้ออีก ฮึ่ยย"อ้าว หลอกด่านี่หว่า แล้วนี่ต้องบอกชื่อตัวเองให้เด็กเพื้ยนนี่รู้รึเปล่า? เดี๋ยวนะเดี๋ยวมีถอนหายใจด้วย นั่นมันควรเป็นเขาที่ทำไม่ใช่หรอ? โอ้ย เคลียดดดดด

"....."

"....."

ผ่านไปหลายนาทีมีแต่ความเงียบจะมีก็แต่เสียงฝนที่ตกกระหน่ำลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดในเร็วๆนี้  ร่างสูงมองเด็กน้อยที่ตัวสั่นงันงกเนื่องจากเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นั้นมันเปียกชุ่มจนน้ำหยดติ๋งๆและจุดที่พวกเขายืนอยู่ไอฝนมันก็พัดมาถึงด้วย

"เซฮุน โอ เซฮุนครับ"ว่าจบเซฮุนก็ถอดเสื้อโค้ดตัวหนาของตัวเองคลุมให้กับลู่หานตัวของเซฮุนเหลือเพียงเสื้อนักศึกษาสีขาวกับกางเกงรัดรูปสีดำขาดเข่า ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อได้แต่จ่อมจมกับความคิดของตนเอง

เขายืนเงียบแข่งกับเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ท่ามกลางไอฝนที่อาจจะทำให้เขาเป็นหวัดไปทำไม ?

แล้วจำเป็นไหมที่เขาต้องไปบอกชื่อเสียงเรียงนามของตัวเองให้คนอื่นรู้

และที่สำคัญเขาถอดเสื้อโค้ดตัวเองให้เด็กหัวโตนั่นทำไม ? ในหัวมีแต่คำว่า ทำไม ทำไม เต็มไปหมด แต่เซฮุนก็เลือกที่จะไม่เก็บมาคิดแล้วเดินเข้าเซเว่นไปปล่อยให้เด็กตากวางมองตามตาปริบ ๆ และสิ่งเดียวที่สมองของลู่หานประมวนผลได้ในขณะนี้มีเพียงแค่

"เซฮุน"

ความอบอุ่น