M Y A N S W E R (HUNHAN)
โอ เซฮุนหรอ อืม ก็หล่อดีนะ ลู่หานชอบ
ผู้เข้าชมรวม
35
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
สายฝนโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าสร้างความเฉอะแฉะเป็นอย่างมากให้กับคนที่สัญจรผ่านไปมาด้วยสองเท้าและทำให้รถติดเป็นแถวเนื่องจากเป็นเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนประถมและมัธยมในละแวกนี้
คนตัวเล็กในชุดเครื่องแบบโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งวิ่งแข่งกับสายฝนมาหยุดยืนที่หน้าร้านเซเว่น
Rrrrr
"ครับ"
"ใช่ครับ อยู่หน้าเซเว่นครับ"
"อ่า โอเคครับ"
คุยโทรศัพท์กับลุงคนขับรถได้ไม่นานลู่หานก็หันหน้ามองเข้าไปในเซเว่น ลู่หานแค่หิวเลยออกมารอลุงจันทร์ที่หน้าเซเว่นเพื่อหาอะไรรองท้องซะหน่อย แต่ลู่หานลืม
ลืมไปว่าเขาไม่มีเงินติดตัวมาสักบาทเพราะวันนี้ดันลืมเอากระเป๋าตังไปโรงเรียนด้วยอาหารกลางวันยังต้องให้เพื่อนเลี้ยงเลย
"ขอโทษนะครับ ขอทางหน่อยครับ"เสียงทุ้มแหบดังมาจากด้านหลังของลู่หานเขาหันไปดูก็พบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวจัด คิ้วเข้มๆจมูกโด่งเป็นสัน
เข้ากันอย่างดีกับริมผีปากบางๆนั่นโดยรวมคือดูดีราวกับนายแบบ หล่อ และหล่อมาก
"ลู่หาน"
"ห้ะ?"ชายหนุ่มเหวอเล็กน้อยที่จู่ๆเด็กมัธยมตรงหน้าเขาก็โพล่งคำแปลกๆ(?)ออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"เราชื่อลู่หาน"คนตรงหน้าทำหน้างงหนักเข้าไปอีก เมื่อไอ้เด็กตรงหน้าที่พึ่งเคยเจอกันมาก่อนมาบอกชื่อตัวเองแบบนี้ ต้องการอะไร? ชายหนุ่มคิด
"ไม่มีมารยาท"ความคิดลู่หานทำไมมีเสียง(?)
"หือ ใคร พี่หรอครับ?"ถามเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความงุนงง เขาไม่มีมารยาทตรงไหนวะ
ไปทำตัวเสียมารยาทตอนไหนนี่ว่านี่เริ่มงงแล้วนะหรือเด็กมันจะเพี้ยนเองเอ๊ะหรือยังไง
"ก็นายนั่นแหละ"ปากเล็กเบะออกราวกับเด็กโดนขัดใจ
"......"
"หม่าม๊าบอกว่าอยากรู้ชื่อใครให้บอกชื่อตัวเองก่อน แต่นายไมไม่บอกเราอ่ะ"ว่าจบก็สบัดหน้าหนีไปอีกทาง อะไรกันทำตัวแบบนี้เขาเรียกเด็กมัธยมจริงหรือ นี่ว่าเด็กอนุบาลหมีน้อยมากกว่านะ เอ๊ะ หรือกวาง ?
"ไม่มีมารยาท"
เขาผิดหรอกหรอ
ก็แม่เขาไม่ได้บอกไว้นี่หว่า
"แถมซื่อบื้ออีก ฮึ่ยย"อ้าว หลอกด่านี่หว่า
แล้วนี่ต้องบอกชื่อตัวเองให้เด็กเพื้ยนนี่รู้รึเปล่า? เดี๋ยวนะเดี๋ยวมีถอนหายใจด้วย
นั่นมันควรเป็นเขาที่ทำไม่ใช่หรอ? โอ้ย เคลียดดดดด
"....."
"....."
ผ่านไปหลายนาทีมีแต่ความเงียบจะมีก็แต่เสียงฝนที่ตกกระหน่ำลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดในเร็วๆนี้ ร่างสูงมองเด็กน้อยที่ตัวสั่นงันงกเนื่องจากเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นั้นมันเปียกชุ่มจนน้ำหยดติ๋งๆและจุดที่พวกเขายืนอยู่ไอฝนมันก็พัดมาถึงด้วย
"เซฮุน โอ เซฮุนครับ"ว่าจบเซฮุนก็ถอดเสื้อโค้ดตัวหนาของตัวเองคลุมให้กับลู่หานตัวของเซฮุนเหลือเพียงเสื้อนักศึกษาสีขาวกับกางเกงรัดรูปสีดำขาดเข่า ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อได้แต่จ่อมจมกับความคิดของตนเอง
เขายืนเงียบแข่งกับเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ท่ามกลางไอฝนที่อาจจะทำให้เขาเป็นหวัดไปทำไม ?
แล้วจำเป็นไหมที่เขาต้องไปบอกชื่อเสียงเรียงนามของตัวเองให้คนอื่นรู้
และที่สำคัญเขาถอดเสื้อโค้ดตัวเองให้เด็กหัวโตนั่นทำไม ?
ในหัวมีแต่คำว่า ทำไม ทำไม เต็มไปหมด แต่เซฮุนก็เลือกที่จะไม่เก็บมาคิดแล้วเดินเข้าเซเว่นไปปล่อยให้เด็กตากวางมองตามตาปริบ ๆ และสิ่งเดียวที่สมองของลู่หานประมวนผลได้ในขณะนี้มีเพียงแค่
"เซฮุน"
ความอบอุ่น
ผลงานอื่นๆ ของ SirCutterr ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ SirCutterr
ความคิดเห็น