Senran Kagura Estival Versus

ลำดับตอนที่ #18 : A Mother's Bond

"ตรงนั้นสวยมั้ยน้า...?"

ผมพึมพำกับตัวเองขณะที่นอนอยู่บนพื้นทราย
ตาของผมกวาดไปมองเรือนร่างชุดว่ายน้ำของ Miyabi ก็ดีอยู่ เพราะเราก็อยู่บนชายหาดนี่
เป็นที่ๆสาวๆในชุดว่ายน้ำเค้าก็ทำอยู่แล้วนี่

"แอบมองแบบนี้... ตามระเบียบ เลี่ยงไม่ได้เลย! นี่มันผิดจังๆเลยเนี่ย!"

"อะไรเหรอ Imu? ผิดจังๆนี่มันอะไรหรือ?"

Miyabi ฟังด้วยสีหน้าที่ท่าทางเป็นห่วง

"ม-ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องห่วง"

ตายแล้ว ตายๆๆๆ
ผมตื่นเต้นจนเผลอตะโกนออกไปซะได้
เพื่อที่จะได้เธอในที่ๆผมอยากเห็นเธอในที่สวยงามแบบนี้ ผมไม่อาจที่จะหักหลังต่อความรู้สึกที่สั่นไหวในใจได้เลย...

"...เฮ้อ พวกเจ้านี่ก็เอาแต่สนุกกันไม่ใช่หรือไง?"

ทันใดนั้น Sayuri ก็ปรากฏตัวอยู่ใกล้ๆผม
แถมยังมาแบบไม่ให้รู้ตัวอีก
สายตาของ Miyabi มองเห็นความสามารถของยายชิโนบิได้อย่างเฉียบคม

"อยากจะเอาอะไรอีก?"

"เจ้ายังคิดจะปล่อยให้แพ้อย่างนี้ต่อไปหรือ Miyabi"

"พูดอะไรกันนะ?!"

"เอาล่ะ ถือหมากให้ดีๆล่ะกัน มาเริ่มรอบแรกด้วยกันเลย"

หลังจากนั้นไม่นานก็มีชิโนบิจาก Gessen Hanzō และก็หน่วยสีเพลิงเดินตามหลัง Sayuri มา

"มาแล้วล่ะยาย ว่าแต่นี่มันอะไรกันหรือ?"

"ข้าว่าพวกหนูทั้งหลายน่าจะมาสนุกกับโชว์นี้สักหน่อย"

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น Sayuri ก็ยกมือขึ้นฟ้า

"วิชาลับนินจา สร้างม่านสวรรค์!"

ทันใดนั้นก็มีลมพัดกรรโชกออกมาจากตัวของ Sayuri
ก้อนเมฆอยู่อยู่บนท้องฟ้าก็ปลิวกระจัดกระจายหายไปหมด

"เอาล่ะ มองดูข้างบนนี่สิ"

พวกเราแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้า ดูเหมือนกับจอใหญ่...ที่ฉายด้วยเครื่องโปรเจคเตอร์อยู่
เราเห็นอะไรบางอย่างที่มันดิ้นไปมาในความมืด

"...อย่างกับทารกที่กำลังดิ้นในครรภ์เลย"

ใครๆก็คงจะคิดว่านั่นต้องเป็นตัวสเปิร์มตัวอ่อนอยู่แหงๆ

"ทารกหรือ? ข้าจะบอกพวกเจ้าให้ล่ะกันว่า นี่มันขนาดของจริง"

ขนาดของจริงเหรอ?
ไอ้ใหญ่ๆที่อยู่กลางท้องฟ้าเนี่ยนะ?
ไม่สิ เดี๋ยวก่อนๆ
ไม่มีทางที่ทารกจะมีขนาดใหญ่อย่างนั้นหรอก...
พอลองคิดดูแล้ว มันทำให้รู้สึกเหมือนเลือดจะไหลออกไปหมดจนซีดทั้งตัว

"นั่นมัน Yōma นี่นา!"

Homura ตะโกนพร้อมกับชี้นิ้ว
และมันก็ไม่ใช่แค่ Yōma ธรรมดาที่เห็นกันทั่วไป
แต่มัน...มีขนาดที่...ยากเกินกว่าจะบอกได้ว่ามันใหญ่ขนาดไหน ทำเอาแขนขารู้สึกสั่นทะท้านไปหมดทั้งตัว

"ใช่ ก็ Yōma ยักษ์ไง ตอนนี้มันยังติดอยู่ระหว่างมิติ แต่มันกำลังจะออกไปยังที่โลกในไม่ช้านี้แล้วล่ะ"

ทุกคนถึงกับกลั้นหายใจออกมา
ผมจินตนาการได้เลยว่าถ้าหาก Yōma นั่นมันบุกไปยังบ้านเมืองล่ะก็... มันจะขนลุกขนาดไหนกันเนี่ย

"เอาล่ะ ขอถามอีกล่ะกัน ใครอยากจะอยู่ตรงนี้อีกล่ะ?"

"ไม่ใช่ผมก็ล่ะกัน!"

ฉันเป็นคนแรกที่ตะโกนตอบไปก่อน
ตอนที่ Miyabi กับผมยังเด็กนั้น Yōma เองก็ฆ่าแม่ของเธอต่อหน้าพวกเรา
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมจึงได้สาบานไว้ว่าจะกำจัดพวกมันทุกตัวให้หมด

แม้จะเก็บเอาไว้ในใจ มันก็ยากที่จะโยนความสุขทิ้งออกไปจากโลกนี้ แต่ผมก็ยังได้เห็น Miyabi ที่อยู่ในชุดว่ายน้ำอยู่
ผมก็แค่พาเธอมายังที่ชายหาดหรือไม่ก็สระว่ายน้ำเอง

"ถ้าเรากลับไปเพื่อหยุด Yōma นั่น แล้วเราจะต้องทำยังไงล่ะ?"

Asuka พูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ พวก Hanzō พยักหน้าพร้อมกับเธอ

"ก็จริงอยู่ Asuka และฉันเองก็คิดว่ามันน่าจะท้าทายกว่าเธออีกนะ"

"แล้ว Homura ไม่เคยคิดที่จะมาสู้กับฉันเลยหรือไง?"

"ก็เอ่อ... จะใส่ใจไปทำไมกันล่ะ?!"

"เธอไม่พูดแบบนั้นนี่!"

"เอาล่ะ ถ้าพวกเจ้าอยากจะรีบกลับบ้านล่ะก็ พวกเจ้าก็ต้องเอาชนะในเทศกาลชิโนบิบงซะ ผู้ชนะเท่านั้นที่จะได้กลับไป ส่วนผู้แพ้จะต้องไปนั่งสำนึกตนจนกว่าเทศกาลจะจบ เอาล่ะใครอยากจะออกไปสู้กับ Yōma ตัวนั้นบ้างล่ะ?"

ด้วยอย่างนั้น Sayuri ก็หันหลังก่อนที่จะเดินกลับไป
คำพูดของหล่อนนั้นหล่อรวมทั้งเกียรติยศและความภาคภูมิใจของเหล่าชิโนบิทั้งมวล

"หล่อนพูดถูก งั้นเราก็ต้องสู้เพื่อที่จะกลับบ้านสินะ"

ก็อย่างที่เธอว่านั้นแหละ ความคิดของหล่อนนั่นมันน่าเบื่อและก็ไม่มีจุดสนใจ
อย่าง Yumi คนที่ยึดถือคุณธรรมยิ่งกว่า Asuka
ผมเดาว่า เธอคงจะบอกว่า "เราก็ต้องกลับบ้านไปด้วยกัน!" หรืออะไรสักอย่างแน่
เธอเป็นที่รู้กันว่าเป็นคนเย็นชาและซื่อตรง แต่ผมดูแล้วไม่เห็นจะมีอะไรเลย
ไม่มีใครใน Gessen เลยที่จะกระตือรือร้นสักกะคน

น่าจะบอกว่าเธอก็เหมือนกับพวกเรานั่นแหละ
ไม่มีใครใน Hebijo ที่อยากจะออกไปจากที่นี่
ยกเว้น Murasaki แต่นั่นก็เป็นปกติสำหรับเธออยู่แล้ว

ส่วน Ryōbi กับ Ryōna นั้นก็อยากจะอยู่ที่นี่อย่างเห็นได้ชัดเลย
แต่ทำไม Miyabi ถึงทำสีหน้าสับสนกระวนกระวายอย่างนั้นด้วยล่ะ?
หรือว่าเพราะเธอแพ้มา? หรือว่ามีเธอสั่นไหวมากไปหรือ?
ไม่ล่ะ เธอไม่ใช่คนขี้ขลาดนี่
เธอกล้ามากพอที่จะไล่ล่า Yōma เพื่อที่จะเติมเต็มความต้องการให้กับแม่ของเธอ
เธอจัดการกับ Yōma รวมถึงตัวนั้นด้วยก้นบึงในหัวใจ...

ผมถอนหายใจแล้วกระดกหัว
แม่ของเธอ...

"...หรือว่า...Miyabi..."

ในตอนนั้น ผมน่าจะรู้แล้วล่ะว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่




................................................




"เอาล่ะทุกคน! จัดการลุยกันมันก่อนเลยล่ะกัน! เราจะต้องชนะเทศกาลชิโนบิบงนั่นเพื่อ Hebijo และจะได้กลับบ้านกัน!
แล้วก็จะจัดการกับ Yōma นั่นด้วย!" Imu พูด

Ryōbi ทำสีหน้าเหมือนไม่อยากจะตอบรับอะไรเลย

"นี่! มีใครฟังที่ผมพูดบ้างมั้ยเนี่ย?" Imu พูด

"...ฉันว่า Ryōbi น่าจะคิดเรื่อง Ryōki มากกว่า Yōma อีกนะ" Ryōna พูด

"หา?!" Imu อุทาน

"...ฉันไม่อยากกลับไปเลย ...ที่นี่เป็นที่ๆแยกออกจากโลกจริงอย่างสมบูรณ์แบบ เป็นสวรรค์ปิดตายเลยล่ะ" Murasaki พูด

"Murasaki?! นี่เธอไม่อยากที่จะรีบกลับบ้านไปแล้วหรือ?!" Imu ถึงกับแปลกใจ

"...ขอโทษนะ พี่ ...ฉันว่าขออยู่ตรงนี้แหละ" Murasaki พูด

อ้าว...เปลี่ยนใจแล้วหรือ

"...ส่วนฉันนะ..." Miyabi พูด

"Miyabi... หรือว่ายังคิดเรื่องแม่เธออยู่งั้นหรือ?" Imu ถาม

Miyabi ไม่ตอบ แต่ถอนหายใจออกมาสักพักก่อนที่จะพูดต่อว่า

"...ฉันรู้สึกถึงตัวตนของแม่ได้นะ..."

"งั้นเธอก็อยากจะอยู่ตรงนี้จนกว่าจะได้เจอกับเธออีกสินะ?" Imu ถาม

Imu ไม่พูดอะไรนอกจากถอนหายใจออกมา

"แล้วถ้าเกิดทำไม่ได้ล่ะ? เธอคิดจะอยู่ตรงนี้ตลอดไปหรือ? เธอจะทำอะไรล่ะ เดินหนีจากการเป็นชิโนบิเหรอ?!"

"...เธอพูดความจริงสินะ Imu ...แต่ว่า..."

"นี่ ทุกคน ตั้งสติให้ดีสิ! เกียรติของ Hebijo ไปไหนหมดแล้ว?!"

"!" Miyabi ถึงกับสะดุ้ง

Murasaki ก็ยังคงซึมอยู่

Ryōbi กับ Ryōna นั้นท่าทางเหมือนไม่ค่อยจะพร้อมเลย

สรุปก็คือไม่มีใครพร้อมสักคน แต่ละคนเหมือนถูกอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจทั้งนั้น

"ก็ได้ รู้อะไรมั้ย? ผมจะออกไปลุยเองล่ะกัน! ก่อนอื่นก็ Hanzō!" Imu พูด

แล้ว Imu ก็ลุยไปทันทีโดยไม่สนใจใครแล้ว

"อ๊ะ Imu! เดี่ยวก่อนสิ! ทุกคนตามเธอไป!" Miyabi เพิ่งจะมาสั่งหลังจากที่ Imu ไปแล้ว

รู้สึกตัวช้าชะมัด

แน่นอน Imu เพิ่งจะไปถึงที่ๆพวก Hanzō เฝ้าอยู่ พร้อมกับป้อมปราการที่อยู่กลางสนามฟุตบอลด้วย




.....................................




หลังจากที่ Imu เอาชนะพวก Hanzō ไปได้ทั้งหมดรวมทั้งทำลายป้อมปราการได้ทุกแห่งแล้ว

"แฮ่ก... แฮ่ก... ผ-ผมเองไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเอาชนะได้..." Imu พูด

"ใช่" Miyabi พูด

"เราทำลายป้อมของ Hanzō ไปแล้ว ทำให้เราขึ้นนำเป็นจ่าฝูงแล้วล่ะ" Imu บอก

"...อือ" Murasaki พูด

"เอาล่ะทุกคน! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราเป็นชิโนบินะ! เราต้องตัดมันทิ้งไปซะ!" Imu พูด

Ryōbi กับ Ryōna จ้องมาที่ Imu

"...นั่นสินะ Imu พูดถูกแล้ว มาพยายาม...ให้ดีที่สุด เพื่อชัยชนะกัน" Miyabi พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มเสียง

"...
Miyabi บ้าาาาาา!" Imu ร้องออกมา

"หา?" Miyabi ถึงกับแปลกใจ

"เธอยังถือว่าเป็นการปลุกขวัญกำลังใจได้อยู่หรือ? ไอ้อย่างนั้นนะ! ผมไม่รู้อะไรด้วยแล้ว!" Imu โวย

ก่อนที่ Imu จะหนีไปด้วยความรู้สึกที่ผิดหวังในตัว Miyabi

"Imu!" Miyabi เรียก

"Ryōbi ไม่อยากจะใช้เวลาอยู่กับ Ryōki หรือ?" Ryōna ถาม

"...ช่างมันเถอะ" Ryōbi พูด

"หมายความว่ายังไง?"

Ryōbi ไม่ตอบ

"Ryōbi เธอทำตัวแปลกไปตั้งแต่ Ryōki กลับมาแล้วนะ เป็นอะไรไปหรือ?" Ryōna ถาม

"...จำได้มั้ย? คืนสุดท้ายที่เราสามคนอยู่ด้วยกันนะ"

"อือ
พี่บอกว่ามีภารกิจสำคัญและอาจจะไม่ได้กลับบ้านสักพัก เธอก็เลยทำบาร์บีคิวที่บ้านก่อน"

"แล้วเธอจำต่อจากนี้ไม่ได้สินะ เพราะเธอกินจนพุงกาง แต่...หลังจากที่เรากินแล้ว พี่กับฉันก็ทะเลาะกัน"

"ทะเลาะกันหรือ?"

"ไม่หรอก ก็ไม่เชิงทะเลาะกันหรอกนะ ฉันก็แค่พูดอะไรกับเธอนิดหน่อยขณะที่เธอยืนอยู่ตรงนั้นนะ
และสิ่งสุดท้ายที่ฉันบอกเธอไปก็คือ... ฉันบอกเธอไปว่า 'ขอให้เธอไปตายซะ'"

"...แล้วทำไมเธอถึงพูดอย่างนั้นล่ะ?"

"ไม่รู้สิ
เธอนั้นฉลาด เป็นมิตรและก็สง่างามด้วย... ฉันว่าฉันคงจะน่าเศร้านะที่เธอสมบูรณ์แบบตลอดเมื่อเทียบกับฉัน...
หลังจากนั้น วันต่อมา Yōma ก็ออกมาและก็ฆ่าเธอ...
และฉันก็ไม่ขอโทษเธอเลย เพราะฉัน... ฉันแช่งเธอไว้นะ"

"Ryōbi..."

Ryōna เองก็ช็อกเหมือนกันที่ไม่คิดว่า Ryōbi จะทำถึงขนาดนั้น เธอไม่ได้รู้อะไรเลยจริงๆในวันที่ Ryōki ตายไป

ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะแล้วไปตั้งนาน ในวันที่พยายามจะแก้แค้นแต่ไม่สำเร็จนั่นแหละ