อดีตขุนนางสาวโสดกับชีวิตโลดโผนผจญภัยเพื่อลูกสาวสุดน่ารัก

ลำดับตอนที่ #78 : การสังเกตการณ์ครั้งแรก

พวกเขานั่งอยู่ในห้องของปราสาทจอมมารที่มีรอยแตกร้าวตามกำแพงเต็มไปหมด

Canary ที่ได้รวบรวมทั้งนักผจญภัยที่ตอบรับคำร้องให้ไปปราบ 《จอมโจรมายา》กับผู้ร้องขอจอมมาร มาทำสัญญาข้อตกลงบนโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่

“ฉันจะอธิบายสถานการณ์ความเสี่ยงหน่อย… Shirley เธอจะนั่งซึมไปถึงไหนกัน?”

ตรงสุดขอบโต๊ะนั้น เธอนั่งห่างจากทุกคนเท่าที่จะทำได้ Shirley ถึงกับเอามือกุมหัว สิ่งเดียวที่มองเห็นบนใบหน้าได้ก็คือหูที่แดงก่ำ

“คุณ Shirley ครับ มีอะไรหรือ?”

“ใครจะไปรู้ล่ะ…? เธอก็เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่กิลด์มาสเตอร์เข้ามาหยุดการต่อสู้นั่นแล้วล่ะ”

สำหรับคนที่รู้จักเธอบ้าง นี่ถือว่าผิดปกติเลยทีเดียว ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ถึงเรื่องนั้นดี ขณะที่เธอพึมพำออกมาอย่างเงียบๆ

“ฉ… ฉันละอายใจจริงๆที่ควบคุมตัวเองไม่ได้และกระทำด้วยความฉุนเฉียวขณะที่ถูกเชิญมาในฐานะแขก ถึงแม้ว่าฉันอยากจะเป็นผู้ใหญ่ที่สมวัยเป็นตัวอย่างที่ดีกับลูกสาวก็ตาม…”

“อ๋อ งั้นเธอก็รู้ตัวแล้วสิว่าเธอได้ทำอะไรลงไป?”

“ที่จริง ฉันก็มั่นใจว่าเธอนั้นเธอก็แค่เป็นห่วงถึงภาพลักษณ์ตัวเองนะ”

“แต่ รู้มั้ย…”

ทั้งสามคนต่างก็พยายามนึกอย่างหนักเกี่ยวกับทุกวันที่ Shirley เป็นอยู่

ผู้ใหญ่ที่ดี… จากตัวเธอแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่เธอทำอย่างนั้นแหละ แต่ในกรณีเหล่านั้นมันจะใช่จริงๆหรือ?

ตอนที่ของขวัญวันเกิดที่ Sophie กับ Tio ทำมาให้เธอถูกขโมยไป เธอก็ออกไปทำลายล้างก็อบลินไปทั่วทั้งภูมิภาคเลย

ตอนที่ Sophie กับ Tio ป่วยเป็นไข้ เพื่อที่จะเก็บผงเขาเป็นมาทำยารักษา เธอก็ได้ออกจากเมืองด้วยความตื่นตระหนกไปล่ามังกรโบราณเพื่อเอาเขากลับมาภายในวันเดียว

ตอนที่เธอกลัวว่าวันเยี่ยมโรงเรียนของผู้ปกครองที่เธอมองหาตลอดอาจถูกยกเลิก เธอจึงยอมตกลงที่จะเข้าไปประจันหน้ากับฝูงกองทัพมังกรเพียงลำพัง

ตอนที่เธอตกอยู่ในการต่อสู้อย่างดุเดือดกับอดีตคู่หมั้นที่น่ารังเกียจ เธอก็ผ่าปราสาทออกเป็นครึ่งซีกด้วยการฟันดาบลงไปเพียงครั้งเดียว

ตอนที่เธออยากจะหาวัตถุดิบเพื่อเป็นของขวัญให้กับลูกสาวที่กำลังเข้าถึงอายุ เธอก็ออกไปปราบมังกรเพชรโบราณโดยที่ไม่ได้ฆ่ามัน

เพราะเธออยากจะดูดีต่อหน้าลูกสาว เธอจึงขอร้องให้ Kyle มาช่วยสอนว่ายน้ำให้เธออย่างลับๆ และก็เรียนรู้การทำอาหารจาก Martha ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะชนะรางวัลกิลด์ประจำปีเลย เธอนั้นก็ได้นึกถึงแต่ลูกสาวตัวเองตอนที่ได้รางวัลอุปกรณ์เวทมนตร์ที่เลือกสร้างเองได้

ตอนที่พวกผู้ชายที่ไม่คุ้นหน้าพยายามจะเข้าไปหา Sophie หรือ Tio ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือเด็กผู้ชาย เธอก็จะปล่อยรังสีกระหายเลือดที่ถึงขนาดทำให้พวกเขาต้องหนีตายหรือไม่ก็สลบคาที่เลย

ขณะที่พวกเขานึกสิ่งที่มีอยู่ในหัวออกมา นักผจญภัยมือใหม่ทั้งสามต่างก็พยักหน้าพร้อมกัน

“…..คุณดูไม่เหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ที่สมวัยเลยจริงๆสินะ คุณ Shirley”

“หวา!?”

“ทำไมคุณถึงตกใจล่ะ!? อย่ามองฉันแบบนั้นสิ!”

แม่จอมเห่อนั้นเป็นเพียงคนเดียวในห้องที่ช็อคอย่างเปิดเผย ถึงเธอจะเป็นนักรบที่ห้าวหาญ เธอก็ยังไม่ชำนาญในบางแห่งอยู่ดี

“นั่นต้องเป็นศึกที่สู้กันอย่างสุดใจที่เหลือเชื่อแน่ๆ ‘ลูกสาวของฉันน่ารักที่สุดในโลก!!’ เลยไม่ใช่หรือไง? ฉันมั่นใจว่าเสียงร้องของเธอนั่นจะต้องดังก้องไปทั่วทั้งประเทศเลยล่ะ สงสัยจังว่าลูกสาวของเธอจะคิดยังไงถ้าพวกนั้นมาเห็นแบบนี้เข้าล่ะ?”

“….อ๊าาาา!! อาาาาา! อ๊าาาาาาาา!”

“ฟุฮ่าๆๆๆๆ! ว่าไงล่ะ Shirley!? วันนี้อสูรดาบสีขาวเบื่อหรือ!?”

เธอพยายามเข้าไปหา Canary ด้วยเรเปียร์ขณะที่เอามืออีกข้างปิดหน้า แต่แม่มดนั่นก็โยกหลบตามจังหวะได้หมดขณะที่เธอร้องออกมา

ถึงแม้จะรุนแรงไปหน่อย Shirley ก็รู้ว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นจริงทั้งหมด อย่างไรก็ตามการได้ยินคนอื่นพูดตอกย้ำก็ได้ทำให้เธอรู้สึกอับอายมากกว่าเดิมอีก

“นี่ คุณ Shirley ไม่มีใครคิดอะไรมากนักหรอก มันน่าจะดีกว่าถ้าคุณอยู่เฉยๆนะ โอเคมั้ย?”

“ค… ค่า…”

หลังจากที่ Shirley กลับมานั่งเก้าอี้ที่ Leia ดึงมาให้เธอแล้ว Canary ก็กระซิบที่หู Zector

“แล้วนายไปทำอะไรกับเธอล่ะ? เธอได้แจ้งแล้วหรือ?”

“…..หืมม มันยากที่ข้าจะยอมรับผู้หญิงที่ดื้อด้านไม่ยอมรับว่าลูกสาวข้านั้นน่ารักที่สุดในโลกน่ะสิ… อย่างไรก็ตาม ข้าก็เห็นแล้วว่าเธอมีจิตใจความเป็นผู้ปกครองอย่างแท้จริงเลย ข้าจึงไม่คิดว่าเธอจะหักหลังได้หรอก และก็ยังได้เห็นว่าเธอนั้นสู้ได้อย่างล้นหลามเลยล่ะ”

ถึงแม้ว่าความเลื่อมใสในตัวลูกสาวของฉันน่ารักกว่านั้นจะตรงกันข้ามก็ตาม Zector ก็ได้รู้ว่า Shirley นั้นมีทัศนคติที่ตรงกัน

“สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเธอไม่เคยพูดอะไรที่ดูถูก Grimhilda ของข้าเลย”

“งั้นก็เป็นตามนี้แหละ… แล้วเราจะเริ่มกันได้หรือยังล่ะ?”

เพื่อที่จะให้ทุกคนหันมาสนใจ Canary จึงได้ตบมือสองครั้ง

“คำร้องในครั้งนี้ก็คือต้องคุ้มกัน ณ ปราสาทราชวังของ Edward ตลอดเทศกาลศรีษมายัน ไม่แน่ว่าพวกนายจะได้เห็นข้างนอกของราชอาณาจักรขณะที่ทำสัญญา อย่างไรก็ตามมันก็ต้องมีอุปสรรคที่นักผจญภัยเข้ามาทำงานอยู่แน่ๆ มันอาจจะไม่เหมาะกับพวกทหารหลวงหรือรัฐมนตรีสักเท่าไร ไม่ว่าฉันจะไปตรงไหน มันก็ต้องมีคนน่ารำคาญตลอดเลย เนาะ?”

“แล้วจะให้เราทำอะไรล่ะ?”

“เอาง่ายๆเลย พวกนายก็แค่ทำงานในปราสาทราชวังตรงที่ๆจะไม่มีพวกเจ้ากี้เจ้าการมาคอยบ่นไงล่ะ”

ขณะที่พวกนักผจญภัยหนุ่มสาวมองเธอด้วยความสับสน รอยยิ้มชั่วร้ายของ Canary ดูท่าจะออกมาจากหูถึงหู
 
“ฉันจะให้พวกนายกลับไปเกิดเป็นคนอื่นสักพักล่ะกัน”

—

กฎหมายในราชอาณาจักรนั้นจะไม่อนุญาตให้หางานทำได้จนกว่าจะจบการศึกษาภาคบังคับที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับนโยบายของกิลด์นักผจญภัย

ถึงแม้ว่ากิลด์มาสเตอร์ Canary จะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับราชวงศ์และสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ทั้งการแก้ปัญหาผู้ลี้ภัยและความขัดแย้งภายในราชอาณาจักรที่ดีพอๆกับการคุกคามของมอนสเตอร์ที่มีการจัดการของกิลด์เอาไว้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ถูกใครใส่ความ เนื่องจากเธอยังรักษากฎหมายยิ่งกว่าข้อเสนอแนะของระเบียบที่ยากต่อรัฐบาลที่จะทำตามเงื่อนไขของเธอในยามฉุกเฉินได้
 
และแม้กระทั่งตอนที่เกิดยามวิกฤตขึ้น เพราะรัฐบาลไม่เคยที่จะมีตัวเลือกในการแก้ปัญหาใดๆเลย พวกเขาก็เลยพูดถึงแต่นักผจญภัยในราชสำนักหรือความภาคภูมิใจของทหารหลวง

“ดังนั้น ฉันจึงได้จัดการปลอมแปลงข้อมูลการเกิดของพวกนายซะ”

พิจารณาจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว Canary ได้คิดแผนที่จะให้นักผจญภัยเข้าไปปกป้อง Grimhilda ภายในปราสาทราชวังได้ พวกเขาไม่ได้เป็นนักผจญภัย อย่างไรก็ตามข้อมูลนั้นก็น่าจะทำการให้พวกนั้นเป็นราชองครักษ์แทนเสีย

แน่นอนว่า พวกเขาไม่ได้หยุดเป็นนักผจญภัยจริงๆหรอก แต่ในข้อมูลปลอมๆที่ดัดแปลงระเบียนกับพวก Shirley และคนอื่นๆบอกว่าเป็นราชองครักษ์ที่ผ่านการประเมินจากรัฐบาลและได้รับมอบหมายให้มาคุ้มกันแขกที่มีชื่อเสียง

สิ่งที่เพิ่มเติมให้กับ Shirley เธอต้องปกป้อง Grimilda จากแผนการของ Crowley นี่จึงเป็นวิธีที่ยอมรับได้ที่สุดที่พวกเขาจะทำให้ได้รับการนับถือจากเจ้าหน้าที่ของราชอาณาจักร

“ถึงเธอจะไปบอกแบบนั้นกับฝ่าบาท นายกและก็รัฐมนตรีคนอื่นๆก็ดีอยู่หรอก… ฉันไม่สบายใจเลยที่จะต้องมาทำตัวเหมือนอาชญากรแบบนี้”

“เราน่าจะถูกใช้นะ จะว่าไปชุดยามนี่ดูเหมือนจะเผยระหว่างไหล่ออกมาเลยไม่ใช่หรือ?”

“ก็นะ ใช้ไปแค่ครั้งเดียวมันก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา… ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกหงุดหงิดบ้างตอนที่ฉันต้องมาสวมชุดที่ไม้คุ้นเคยนะ”

พวกนั้นอยู่ในปราสาทราชวังที่อยู่หลังเมืองหลวงของราชอาณาจักร

เมื่อ Grimhilda ได้มายังที่ปราสาท Shirley กับคนอื่นต่างก็เข้าไปหาเธอเพื่อคุ้มกันหลังจากเอาชุดนักผจญภัยไปเปลี่ยนเป็นชุดเครื่องแบบดั้งเดิมใหม่แล้ว

พวกนั้นไม่มีชุดเกราะหยาบที่คาดว่าทหารจะต้องใส่ แทนที่จะต้องมารักษาท่าทางสง่างามในปราสาทราชวังนี้ ชุดที่พวกนั้นใส่ก็รัดรูปพอดีและก็มีสีกรมท่าที่มีกระดุมส่องวูบวาบและอินทรธนูภู่สีทองติดบ่าเอาไว้ และก็ยังมีอาวุธที่ห้อยติดไว้ที่เอวอีก พวกนั้นเพิ่งมองอุปกรณ์ที่ใช้ต่อสู้

ถึงแม้ว่า Kyle กับ Cudd จะยังแค่สิบห้าเท่านั้น เธอก็ยังจำเรื่องที่น่าอดสูที่ต้องมาถอดเสื้อต่อหน้าพวกเขาก่อนหน้านั้นได้ เธอก็เลยรู้สึกเกร็งอยู่บ้าง

“ว้าว… นายดูไม่เลวนักเลยนี่ Kyle! ขณะเดียวกัน Cudd ก็ดูเหมือนอย่างกับไอ้จ๋อในชุดคนรับใช้ แต่ก็สุดยอดในตัวของมันเลย”
 
“ไม่ต้องมาชมฉันเลยนะ จะว่าไปเธอเองก็ดูในกระจกหรือยัง? เธอเล่นสนุกกับการแต่งตัวหรือว่าอะไรอยู่หรือ ยัยบ้านี่?”

“ก็กิลด์มาสเตอร์ทำไอ้นี่มาให้ฉันโดยเฉพาะนี่ แล้วนายพูดถึงเรื่องอะไรกันย่ะ…!?”

“ไม่ใช่เพราะว่ามันไม่มีอะไรที่พอดีกับเธอเลยหรือไง…!? เนื่องจากเธอมันเตี้ยชิบ!”

“ทั้งสองคน… เราอยู่ในปราสาทราชวังนะ อย่าทะเลาะกันเลย…”

คำพูดของเขาถึงกับใบ้ไปเลยขณะที่ Cudd กับ Leia ต่างก็เตะเข้าที่ปลายคางของอีกฝ่าย

เนื่องจากเป็นของที่ Canary กำหนดเอง ชุดเครื่องแบบองครักษ์ของ Leia จึงแตกต่างจากของคนอื่น ถึงแม้จะเป็นเสื้อโค้ทที่มีดีไซน์เดียวกันก็ตาม กางเกงของเธอก็ไม่ได้ยาวเหมือนกับของ Kyle หรือ Cudd เลย เธอก็เลยสวมกางเกงขาสั้นที่น่าจะเหมาะกับบุคลิกที่ร่าเริงแทน

“มันจะโอเคจริงๆหรือที่ต้องมาสวมชุดที่ตัดใหม่แบบนั้นน่ะ?”

“เห็นได้ชัดว่ามีองครักษ์หญิงจำนวนมากอยู่ตรงนั้นด้วย ก็เลยมีดีไซน์เฉพาะตัวเยอะแยะไปหมด บริษัทรับออกแบบของ Canary เป็นผู้รับผิดชอบเครื่องแบบฉันเองแหละ”

ขณะที่เธอพูดแบบนั้น Shirley ก็แนบดาบสองเล่มเอาไว้ที่เอวโดยเล่มหนึ่งไว้ข้างซ้าย ส่วนอีกเล่มไว้ข้างขวา

“โอ้! เหมาะกับเธอเลยนี่ คุณ Shirley!”

“…ขอบใจ อย่างไรก็ตาม ชุดที่คล้ายๆกับองครักษ์หลวงที่เคยคุ้มกันฉันเมื่อสิบปีก่อนมันก็ทำให้รู้สึกแปลกๆนะ”

ไม่เหมือนกับ Leia ที่สวมขาสั้นจนโชว์ขาอ่อน จิตสำนึกของ Shirley จะเลือกสวมกระโปรงยาวแทน

ผิวขาวจางที่นุ่มนวลกับผมขาวนั้นดูเข้ากันมากตอนที่เธอสวมชุดเครื่องแบบองครักษ์ที่มีสีเข้ม เส้นผมที่ปลิวไสวตามปกติก็ผูกมัดเป็นหางม้าไว้ขวางหลัง ทำให้เธอดูเหมือนผู้ใหญ่มากกว่าปกติ

“จำเป็นต้องพกดาบจริงๆหรือ? บอกตามตรง พวกเขาก็อยู่ในนั้นด้วยนะ”

ในปราสาทราชวังนี้ พวกทหารจะต้องถือดาบสำหรับประกอบพิธีเป็นของข้างกาย เพื่อที่จะรักษารูปลักษณ์ภายนอกปลอมๆอย่าง Shirley ตราบที่ Cudd กับ Leia ที่ไม่ได้ใช้ดาบทั่วไป ทุกคนมีฝักดาบแนบเอาไว้ข้างเอว

ถึงไม่ต้องแต่งตัวให้เป็นทางการในปราสาทราชวังมันก็ยังคล้ายๆกับหมิ่นเบื้องสูงและหยามศักดิ์ศรีของชาติได้ ตราบเท่าที่งานของพวกเขาคือคุ้มกันอยู่ตรงนี้ พวกเขาก็น่าจะไม่ใส่ใจพิธีรีตรองนัก

“ก็มันช่วยไม่ได้นี่ นี่เป็นส่วนของเครื่องแบบนะ พวกเธอยังมีอาวุธตามปกติอยู่มั้ย?”

“มี ก็ต้องขอบคุณ 《ภาพลวงตา》 เลย”

พวกนั้นไม่น่าจะเดินไปในปราสาทขณะที่ถือกระบอง ธนูหน้าไม้หรือมีดสั้นได้หรอก นั่นทำไมพวกเขาถึงต้องใช้เวทระดับสูงของ Cudd ที่เขาจะเอาไปใช้ในการต่อสู้บ้างอย่าง 《ภาพลวงตา》

นี่เป็นเวทมนตร์ที่จะบิดเบือนแสงที่อยู่รอบๆวัตถุ, ปิดบังทัศนะ เมื่อนำมาประยุกต์ใช้กับสิ่งที่เล็กๆอย่างอาวุธมันก็น่าจะใช้กับศัตรูได้

“งั้น ที่เหลือก็ Sophie กับ Tio…”

“หม่าม้า ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ!”

“เราเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว”

พูดถึงก็มาเลย Sophie กับ Tio เข้ามาในห้อง สวมชุดสีดำกับผ้ากันเปื้อนสีขาวไว้ข้างหน้า เป็นชุดสาวใช้แบบดั้งเดิม

เนื่องจากเป็นเสื้อผ้าที่เรียบง่าย จึงเหมาะสำหรับการทดลองสวมใส่ เป็นตัวเดียวกับที่ใช้โดยลูกสาวจากตระกูลชั้นสูงที่ทำงานรับใช้ราชวงศ์เป็นการศึกษา และชุดเครื่องแบบสาวใช้นั้นก็เหมาะสมสุดๆกับแฝดที่อยู่บนพื้น

“….ฮ่า!”

ในเสี้ยววินาทีนั้น Shirley ก็เคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่ไม่มีใครจะมองตามทันได้

ไม่อาจที่จะฝืนตัวเธอที่จะเอาอุปกรณ์เวทมนตร์จากกล่องเครื่องมือของผู้กล้าได้ เธอเรียกเอากล้องเวทมนตร์แล้วก็ถ่ายรูป Sophie กับ Tio ในแต่ละมุมในชุดสาวใช้ที่มหัศจรรย์ไปอย่างน้อยสิบช็อต เธอน่าจะถ่ายทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างกันไปถึงยี่สิบช็อตแล้วด้วย
 
มันเกิดขึ้นเพียงแค่วินาทีเดียว ความซับซ้อน, แม่นยำ, เหมาะสมและการเคลื่อนไหวเบลอๆที่สง่างามมันคล้ายคลึงกับสิ่งที่เธอเคยทำในวันเยี่ยมโรงเรียนของผู้ปกครองจนน่ากลัวเลยล่ะ

“แล้วชุดนี่คิดว่ายังไงบ้างล่ะคะ?”

“ดูโอเคมั้ย? แม่?”

“จ้ะ ทั้งคู่ดูน่ารักเลยล่ะ”

“ฮิๆๆ”

ตามตรงเลย เธอน่าจะพอใจกับสิ่งนั้นเสมือนรางวัลสำหรับคำร้องนี้ เธอรู้สึกเหมือนบรรลุเป้าหมายไปเยอะขณะที่เธอยิ้มให้กับพวกนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรออกไป ความสุขของเธอก็เพิ่มขึ้นขณะที่เด็กสาวทั้งสองคนนั้นวิ่งเข้ามากอดเธอ

“แม่เองก็ดูดีด้วยนะคะ หม่าม้า!”

“อืม ลูกเองก็ดูดีอยู่แล้วล่ะ แต่วันนี้ลูกดูดีเป็นพิเศษเลยล่ะ”

“…อย่าง… งั้นหรือคะ…”

ถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดถึงชุดเครื่องแบบของตัวเองก่อนหน้านั้น ถ้าลูกสาวของเธอพูดแบบนั้นแล้วมันก็ไม่ได้แย่ไปทั้งหมด ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นห่วงถึงนักผจญภัยมือใหม่ที่ดูท่าจะรักกันอย่างอบอุ่น Shirley ก็ตัดสินใจปล่อยให้ตัวเธอสนุกไปสักพักขณะที่เธอลูบหัวเด็กสาวทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน

“ตายล่ะ ทุกคนเปลี่ยนชุดกันแล้วหรือ รู้ล่ะ?”

“ราชินี Alicia”

Alicia เข้ามาในห้องมาพร้อมกับ Grimhilda ด้วย Shirley กับนักผจญภัยคนอื่นๆที่สวมชุดองค์รักษ์เอามือประสานไว้ข้างหลังและกางขา ในขณะที่ Sophie กับ Tio ต่างก็ก้าวเท้าซ้ายไปข้างหลังแล้วย่อขาขวาทำท่าถอนสายบัว

ก่อนที่พวกนั้นจะเข้ามา Shirley ได้สอนพวกเขาถึงมารยาทในการเคารพที่เหมาะสม ขณะที่ Alicia พยักหน้าหนึ่งครั้งด้วยความพอใจ Hilda ก็เดินเข้ามาอยู่หน้าเธอและก็ดูถูกพวกพวกเขาด้วยความอวดดี

“ตั้งแต่วันนี้ไปจนกว่าฉันจะกลับบ้าน พวกเจ้าถือว่ามีเกียรติที่ได้เข้ามาอยู่กับฉัน! พวกเจ้าต้องรับใช้ฉันให้สุดหัวใจเลยนะ! ฉันจะไม่ทนต่อการนินทาใดๆหรอกนะ ฉันคาดว่าพวกเจ้าเองก็น่าจะทำตัวเป็นสาวใช้ที่เหมาะสมกับเจ้าหญิงแห่งดินแดนปีศาจนะ! โอ้โหะๆๆๆๆโฮฮอออออ!”

“เข้าใจอย่างยิ่งเลยครับ/ค่ะ เจ้าหญิง Grimhilda!”

“……อ-อย่างที่ว่านั่นแหละ ตอนที่เราไม่ได้อยู่ในสาธารณะ พ-พวกเจ้า… ก็พูดกับฉันเหมือน… เหมือนอย่าง… อย่างเพื่อนตามธรรมดาก็ได้…”

“แล้วจะโอเคหรือ?”

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอได้รับการตอบรับอย่างสุภาพขณะที่เธอทำท่าหยิ่งยโส เธอก็ดูท่าจะสะดุดกับคำพูดของเธอขณะที่รู้สึกถึงความอ้างว้างโดดเดี่ยว หลังจากที่มองดูพวกเขาอย่างรุ่มร้อน Alicia ก็หันไปหา Shirley ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“รู้สึกคิดถึงจัง ฉันไม่นึกว่าวันหนึ่งจะได้พบกับเธอในปราสาทนี้อีกครั้งเลยนะ”

“…ก็จริงอยู่”

“เธอนี่ยังคงงดงามจนจำได้ดีเลย มีหลายอย่างที่ฉันอยากจะพูดกับเธอเลยนะ เอาไว้เธอมีเวลาว่างเมื่อไร จะไม่ไปร่วมปาร์ตี้น้ำชากับฉันสักหน่อยหรือ? แน่นอนว่า ลูกสาวของเธอก็มาได้นะ และก็กึ่งเอล์ฟน่ารักที่ร่วมงานด้วยนะ ฉันจะหาชุดที่เหมาะกับพวกเธอให้ถ้าเธอชอบนะ?”

“เอ๋!? ฉันด้วยหรือ?”

“ท่านนายหญิงคะ… แบบนั้นมัน…”

“ขอประทานโทษครับ”

ขณะที่ Shirley ถึงกับลังเลว่าจะตอบรับความใจดีของ Alicia อยู่นั้น ก็มีชายร่างสูงใหญ่เปิดประตูจากห้องโถงเข้ามา

“กระผมหวังว่าจะพบกับท่านสักวัน ท่านราชินี Alicia และก็เหล่านักผจญภัยทุกคนที่กระผมได้พบกันเป็นครั้งแรกด้วย กระผมชื่อ Glorious Alderton เป็นจอมพลแห่งราชอาณาจักร กระผมขอแสดงความกตัญญูของตัวเองที่ได้เข้ามาช่วยอารักขาความปลอดภัยของแขกในเทศกาลฤดูร้อนนี้ครับ”

“จ-จอมพลหรือ…!?”

นักผจญภัยที่อยู่ในห้องนอกจาก Shirley ต่างก็ช็อคที่จู่ๆผู้บัญชาการทหารยศสูงที่สุดในราชอาณาจักรก็ปรากฏตัวออกมา

“จอมพล Alderton? วันนี้คุณมาทำอะไรตรงนี้กันเนี่ย? คุณได้รายงานเรื่องนี้กับราชาถึงการวางแนวป้องกันเพื่อปกป้องราชอาณาจักรแล้วหรือ?”

“นั่นมันเจ็บหนักเลย นอกจากนี้กระผมสนใจพวกนักผจญภัยที่อยู่ตรงนี้มากกว่านะครับ”

“เอ๋?”

Glorious มองไปยังนักผจญภัยสี่คนที่อยู่ในห้อง… หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขามองไปยังที่ Shirley

“นักผจญภัยหญิง Shirley… เป็นเธอจริงหรือ?”

“อะไรกันล่ะ?”

“กระผมได้ยินเรื่องราวของเธอทั้งหมดแล้ว แม้แต่จะจับสายลมของพวกนั้นครั้งแรก ผมก็จะหาโอกาสที่จะพบกับเธอให้ได้”

“….คุณพูดเยอะไปแล้ว ว่าแต่คุณมาที่นี่เพื่อจะบอกแค่นั้นจริงๆหรือ?”

‘ถ้ามีเรื่องธุระสำคัญที่จะบอกล่ะก็ รีบบอกมาเร็วๆซะ’ คำพูดของ Shirley ดูเหมือนจะเดาออก ขณะที่ Glorious ยิ้มแห้งๆ

“เนื่องจากกระผมเห็นคุณไม่ชอบที่จะออกไปลุยเป็นหมู่เลย กระผมก็เข้าใจ คำพูดที่คุณได้รับมาก็แค่เป็นสิ่งที่ลอยหายไปกลางอากาศสินะ กระผมได้รับคำร้องจากพวกทหารมาเยอะมากจนจะท่วมตัวและจะขอฝึกประลองกับคุณด้วย กระผมได้รับการยินยอมจากฝ่าบาทมาแล้ว ขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องตอบรับคำท้านี้… ว่ายังไงล่ะ อสูรดาบสีขาว?”