อดีตขุนนางสาวโสดกับชีวิตโลดโผนผจญภัยเพื่อลูกสาวสุดน่ารัก

ลำดับตอนที่ #62 : ลมสงบก่อนพายุ - ส่วนหลัง

ร้านทำอัญมณีตั้งอยู่ในเมืองหลวง ด้วยสินค้าทั้งหมดที่ทำโดยช่างฝีมือคนแคระหญิงที่ทำงานในห้องทำงาน ลูกค้าหลักจึงเป็นพวกคนใหญ่โตและเหล่าขุนนางในราชอาณาจักรที่เป็นผู้สั่งทำเพื่อความพึงพอใจของพวกเขา

แต่ความจริงแล้วมันก็ยังเป็นที่นิยมในหมู่สามัญชนด้วย ตั้งแต่ยอมรับทำตามสั่งเพื่อทำเครื่องประดับที่พอเนื้อพอตัวยิ่งกว่า

ด้วยนโยบายที่ไม่ได้กีดกั้นระหว่างชนชั้นสูงกับสามัญชน ไม่ว่าก่อนหน้านั้นที่ต้องการเพิ่มขึ้นมากแค่ไหนก็ตาม ลูกค้าบางคนก็ยังต้องรอไปอีกหลายปีกว่าจะได้ของที่สั่งมา แต่มีความพึงพอใจที่สูงอยู่ตลอด

ตอนที่เธอพิจารณาว่าจะมอบงานฝีมือให้กับ Sophie และ Tio เป็นของขวัญเมื่อมาถึงอายุ Shirley ก็ได้ยินชื่อเสียงของช่างและก็ได้เอาแซฟไฟรกับรูบี้ที่เธอขุดมาจากเหมือง Jewelsaad ให้พวกเขา หลังจากที่ Shirley บอกเธอว่าเธอได้ของที่จำเป็นมาแล้ว แต่ไม่มีทักษะที่จะทำของขวัญสุดล้ำค่าให้กับลูกสาวสุดที่รักด้วยตัวเองได้ หัวหน้าช่างฝีมือจึงได้ให้ตัวเธอทำงานออกแบบโดยทันที

ชิ้นหลักนั้นน่าจะเป็นอัญมณีที่ตัดได้ยากที่ Shirley เอามานั่นแหละ เธอบอกให้รออยู่สักครู่ ในขณะที่ช่างสาวได้ตัดสินใจกับวัสดุอื่นที่น่าจะสร้างเครื่องประดับให้ดีที่สุด การตอบกลับมานั้นรู้สึกเหมือนกับจะผ่านไปนาน แต่วันนี้จดหมายก็ได้ส่งมาจนได้

ผิวของมังกรเพชรที่มีทองกับเงินพาดผ่านตลอดเส้นเป็นของที่ต้องการนะ

ข้อความสั้นๆที่สื่อความหมายในจดหมายนั้น

“มังกรเพชร… ฉันเคยสู้กับมันเมื่อไม่กี่ปีก่อนนี่”

Shirley นึกย้อนกลับไปตอนที่เธอยังเป็นแค่นักผจญภัยแรงค์ C มันเป็นนิสัยของมังกรที่ชอบเก็บรวบรวมทองและอัญมณีที่มีค่าเอาไว้ และก็ยังมีมังกรเพชรพลอยหายากที่กินแร่ล้ำค่าอย่างทองกับเงินที่พอๆกับอัญมณีเป็นอาหารด้วย

พวกมันเป็นมังกรโบราณที่น่าสะพรึงกลัว ขึ้นอยู่กับคุณค่าที่พวกมันกลืนกินไป ผิวของพวกมันน่าจะแข็งจนเป็นรูปเป็นร่าง มังกรนั่นสร้างรังไว้ในเหมืองมรกตที่น่าจะเห็นได้ชัดเจนจนกลายเป็นสีเขียวเข้ม ในขณะที่มันได้ทำบ้านในถ้ำที่มีรอยต่อทองคำผ่านก้อนหินจนแวววาวได้อย่างชัดเจนกับของล้ำค่าที่เก็บเอาไว้ด้วย

พวกมันถูกเรียกว่าอัญมณีที่มีชีวิต โดยพิจารณาจากลักษณะภายนอกอันน่าดึงดูดตรงที่เปลือกภายนอก ดังนั้นจึงมักจะมีคำร้องจากกิลด์ให้ไปเอามังกรเพชรอยู่บ่อยๆ

แต่ ก็อีกนั่นแหละ มันก็ไม่ได้อันตรายน้อยไปกว่ามังกรโบราณเลย มังกรที่แข็งแกร่งจนน่าจะเป็นคู่ต่อสู้กับปาร์ตี้นักผจญภัยแรงค์ S อัตราความสำเร็จที่จะจัดการกับมันได้นั้นต่ำมาก แต่ Shirley ก็ได้จัดการฆ่ามันเป็นครั้งแรกในช่วงปีที่สองของการเป็นนักผจญภัยได้

“ปัญหาคือการตามหามังกรที่กินทั้งทองและเงิน… ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด มันยังมีคำร้องติดอยู่ที่กิลด์อยู่ มันน่าจะดีที่จะเอาสิ่งที่ฉันต้องการและเอาวัสดุที่ร้องขอกลับมาด้วย ด้วยข้อเสนอรางวัลดีๆ ถือว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยล่ะ”

เนื่องจากการเอาเหรียญกลับมานั้น การปกป้องเหมืองทองและเงินเป็นเรื่องสำคัญระดับชาติ การปราบปรามมังกรที่พยายามทำรังในเหมืองพวกนี้จึงถูกส่งไปยังกิลด์นักผจญภัยอยู่บ่อยๆเพราะแบบนี้แหละ

อีกเหตุผลหนึ่งก็คือทองกับเงินที่เก็บมาจากตัวมังกรเพชรนั้นเอามาเก็บไว้ในบ้านได้ และก็ยังแปรสภาพให้เป็นกลายเป็นเหรียญได้ง่ายกว่าแร่ดิบๆในเหมืองทั้งโลกเสียอีก จึงน่าจะเป็นคำร้องดีๆที่จะทำให้มังกรหลับแล้วก็ทำการเก็บเกี่ยวมันโดยที่ไม่ต้องฆ่าก็ได้ เพื่อที่จะได้ใช้ประโยชน์จากมัน

“สถานที่เป็นเหมืองทองและเงินที่อยู่ใกล้ๆกับเมืองเหมืองแร่ใกล้กับเมืองหลวง ถ้าฉันขี่มังกรไป ก็น่าจะกลับมาได้ภายในวันเดียว เนื่องจากอยู่ใกล้กับร้าน การขนส่งชิ้นส่วนจึงไม่น่าจะเป็นปัญหา”

ปกติแล้ว นี่เป็นคำร้องระดับสูงที่แม้แต่นักผจญภัยแรงค์ S ก็ยังต้องใช้เวลาเป็นสัปดาห์กว่าจะสำเร็จ แต่จะมั่นใจว่าเธอจะกลับมาได้ภายในวันเดียวอย่างไร? ก็ Shirley เป็นดาบอสูรสีขาวไง นั่นแหละทำไม

จะว่าไป นี่ไม่ใช่คำร้องที่เธอจะรับมาได้ตามปกติเนื่องจากมันอยู่ไกลเกินไป แต่แน่นอนว่ากฎธรรมดาของเธอจะใช้ไม่ได้เมื่อมันเกี่ยวกับลูกสาวของเธอ

“ตัดสินใจแล้ว คำร้องต่อไปจะเอาเรื่องมังกรเพชรนั่นแหละ”

“ฉันว่าเธอเป็นคนเดียวในโลกที่พูดแต่เรื่องการสู้กับมังกรที่เหมือนกับพวกนั้นตัดสินใจสิ่งที่จะทำมื้อเย็นนะ”

ขณะที่ทั้งคู่ยืนอยู่ที่มุมของห้องรับประทานอาหารของเรือนทาโอเร่นั้น Martha ที่ได้ยินคำบอกเล่าของการต่อสู้กับมังกรโบราณของ Shirley ในเวลาเดียวกับที่แม่บ้านน่าจะพูดว่า ‘จะทำปลาไว้ในวันพิเศษ มาจัดเตรียมมื้อเย็นกัน’ พอดี

“งั้น เธอก็มีความสุขที่ได้ล่าชิ้นส่วนที่มากมายขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ค่ะ ถึงแม้จะจบไปแล้ว สิ่งเดียวที่ฉันเหลือก็คือเก็บรวมรวมอัญมณีและโลหะหยาบๆนะ”

ปกติแล้ว เธออยากจะเตรียมทุกอย่างด้วยตัวเธอเอง… แต่ก็ไม่มีทางที่เธอจะหาสิ่งมีคุณภาพสูงกว่าสิ่งที่จะพร้อมใช้ในห้องทำงานได้ เครื่องมือทุกอย่างที่ติดมาเป็นของระดับท็อปทั้งนั้น

โดยเฉพาะเนื่องจากช่างฝือมือที่จู้จี้กับเครื่องมือมาก และด้วยเหตุผลที่ดีนั่นเอง มันจึงเหมือนยิ่งกว่าพวกนั้นจะทำงานที่ดีกว่าด้วยความรู้ที่ติดหัวที่สะสมมาเป็นหลายปีจากสิ่งใหม่ๆที่ Shirley เตรียมให้พวกเขา

“รู้ป่าว ฉันเองก็มีของขวัญที่จะให้ลูกเมื่ออายุมาถึงด้วย แต่… ฉันไม่ยักจะรู้สึกต้องเสี่ยงชีวิตออกไปรวบรวมหาชิ้นส่วนเพื่อพวกนั้นเลย”

“ถ้าฉันให้ของขวัญที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ใช้วัสดุที่ดีที่สุดไม่ได้ แล้วฉันจะมีความเป็นแม่ตรงไหนกันล่ะ?”

“อย่าพูดอะไรที่มันตลกๆด้วยสีหน้าซื่อๆสิ แค่ลูกค้าสั่งมาก็ดีพอแล้วล่ะ รู้ป่ะ”

การเก็บรวบรวมชิ้นและบังคับทำให้มันสมบูรณ์ให้กับช่างทำหญิงที่เธอต้องวิจัยอย่างละเอียดถี่ถ้วนด้วยตัวเองนั้น จะต้องออกไปค้นหาเป็นเวลานานมากสำหรับแม่แบบนี้ในโลกอันกว้างใหญ่ แต่นั่นก็แค่สิ่งที่ Shirley เป็นอยู่ ถ้าเธอเอาเวลาและความพยายามไปใช้กับมัน เธอน่าจะทำมันได้ด้วยตัวเอง แต่ด้วยความเป็นอดีตชนชั้นสูง สายเลือดจึงยังคงไหลเวียนผ่านตัวเธอไปไกลโข

“จะว่าไป เด็กยังไม่รู้ใช่มั้ย? ยังน่าแปลกใจอยู่สินะ?”

“แน่นอน ฉันได้พูดถึงมันตั้งแต่พวกนั้นได้เปลี่ยนไป… ดูเหมือนพวกนั้นจะกลับมาแล้วล่ะ”

ขณะที่เธอพูดแบบนั้น พวกเธอก็ได้ยินเสียงก้าวเดินเตาะแตะบนทางเดิน

“ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ หม่าม้า”

“อืม อ่างอาบน้ำพร้อมแล้วหรือ?”

“เราจะไปกันตอนนี้ล่ะ”

Shirley ที่พับชุดนอนสำรองไว้ในแขนก้าวออกมาจากห้องรับประทานอาหาร หลังจากที่มองเธอออกไปแล้ว นักผจญภัยสามคนที่ดื่มกันเงียบๆในห้องรับประทานอาหารก็มองหน้ากัน แล้วก็มีคนหนึ่งในกลุ่มถาม Martha ออกมา

“เฮ้ มีทางไหนที่เราจะแอบมองในห้องอาบน้ำได้เนี่ย?”

“ไม่มีทาง”

ความจริง มีอยู่แค่ไม่กี่ทางเท่านั้นตราบเท่าที่ไม่ได้กลายเป็นคราบเลือดติดดาบ เจ้าของหญิงพูดโกหก อย่างไรก็ตามเนื่องจากมันไม่น่าจะมีลูกค้าที่ต้องถูกฆ่าโดยง่ายๆอยู่แล้วล่ะ

—

ห้องอาบน้ำเป็นหนึ่งในสิ่งน่าดึงดูดหลักของเรือนทาโอเร่เลย ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้สร้างบนน้ำพุร้อนธรรมชาติก็ตาม การใช้เวทมนตร์เทคนิคสูงก็เป็นไปได้ที่จะทำให้น้ำวนและร้อนได้ ที่ยังเก็บรักษาความร้อนได้ดีนั้น Canary ถูกล่อด้วยขนมโดยสัญญาว่าจะสร้างอ่างอาบน้ำด้วยเวทมนตร์ที่ช่วยบำรุงผิวพรรณ ผ่อนคลายความเมื่อยล้าและกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด

มีอยู่สองฝั่ง คือฝั่งผู้ชายและฝั่งผู้หญิง หาได้ตามโรงอาบน้ำที่น่าจะเป็นคู่แข่งกับของพวกขุนนางชั้นล่างที่สร้างไว้ในบ้านพักเพื่อให้สามัญชนได้ใช้โดยเฉพาะ ในตอนแรกเธอถึงกับไม่สบายใจเลยที่ต้องมาอาบน้ำในที่สาธารณะแบบนี้แม้แต่เพศเดียวกันก็ตาม แต่สุดท้ายเธอก็ใช้มันแล้วก็ได้สำราญไปกับช่วงเวลาที่ใช้อยู่ตรงนั้นจนได้

“ฟิ้ว… เอาล่ะนะ”

“เดี๋ยวก่อน Tio! เธอล้างตัวแล้วแน่ใจนะ!? ฉันจะล้างตัวอีกครั้งให้เธอเอง ช่วยอยู่นิ่งๆนะ!”

“มูวว… มันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนถึงแม้ว่าจะลงน้ำเพื่อล้างตัวเลยนี่”

เหงื่อที่ติดตัวเพราะอากาศร้อนนั้นถูกชะล้างออกไปด้วยน้ำร้อนและแทนที่ด้วยสบู่หอม ขณะที่ Shirley สระผมด้วยแชมพูบนผมยาวสีขาวอย่างระมัดระวัง ข้างๆเธอนั้น Sophie ก็ได้เช็ดเส้นผมของ Tio อย่างขะมักเขม้นเหมือนผู้ชายที่สระผมตัวเอง แล้วจับเธอให้อยู่ใต้ฝักบัว

“ไม่เลย! ผมเรามันก็ยาวจริงนะแหละๆ เราก็น่าจะทำความสะอาดด้วยนะ ดูสิ Martha เองก็ยังเริ่มใช้แชมพูกับสบู่สำหรับผู้หญิงเลย ฉันเองก็ยังใช้ของที่ไม้แพ้แชมพูธรรมดาเลยนะ…”

“อือออ~… น่ารำคาญชะมัด ยังไงสุดท้ายเส้นผมทุกคนก็ต้องสกปรกอยู่แล้วล่ะ… น่าจะง่ายกว่ามั้ยถ้าฉันตัดมันไปเลย?”

“เอ่อ Tio? ฉันว่าเธอไม่ควรที่จะพูดแบบนั้น ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่เรื่องตลกก็ตามนะ”

ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนที่ใส่ใจว่าภายนอกเป็นยังไงก็ตาม นั่นมันก็เกินไป ถ้าเธอตัดผมสั้นแบบนั้น เธอจะเสียสิ่งที่แสดงความเป็นผู้หญิงได้นะ พอ Tio พูดแบบนั้นไป ความรู้สึกเบื้องลึกที่รู้สึกผิดในฐานะแม่จากที่ไหนสักแห่ง ที่ทำเอา Shirley รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะตาย

“โธ่เอ้ย… แล้วเธอจะทำยังไงถ้าหม่าม้ากับฉันไม่อยู่ล่ะ? แต่ก็จริงๆเลย เธอพยายามยังไงให้ผมของเธอมันอ่อนและนุ่มนวลได้ล่ะ?”

“ฉันเองก็มีผมเหมือนกับแม่หรือ Sophie เธอไม่ควรจะบอกว่ามันดีถ้าเธอต้องตื่นมาแล้วก็หวีมันทุกๆตอนเช้านะ”

“บางที Sophie คงจะหวีให้เธอบ้างในตอนเช้านั่นแหละ… ก็อย่างที่ว่ามานั่นแหละ Tio เธอควรจะใส่ใจดูแลเส้นผมของเธอให้มากกว่านี้อีกหน่อยนะ”

น้ำสบู่และฟองติดอยู่ตามผิวกายของ Shirley และลูกสาว ขณะที่เธอล้างฟองสบู่ออกไปจากผมขาวที่ยาวถึงเอวที่ดูยืดยาวกว่าของลูกสาว Tio ก็ล้างน้ำสบู่ออกจากเส้นผมของเธอ ในขณะที่ Sophie ก็ได้สระผมของตัวเอง Tio ยืนอยู่หลัง Shirley มองดูเธอด้วยสายตาที่จะง่วงได้ตลอด

“แม่ อยากให้ฉันถูหลังให้มั้ย?”

“….นั่นจะดีหรือจ้ะ?”

“อืม แม่เองก็ทำงานหนักมากแล้ว ถึงจะแค่นิดหน่อย ฉันก็อยากจะทำอะไรให้แม่บ้างนะ”

“….งั้นก็เชิญได้เลยจ้ะ…”

เธอยื่นฟองน้ำที่มีฟองสบู่ที่เธอเช็ดผมเธอให้ Tio หลังจากที่บิดฟองน้ำให้หมาดแล้ว Tio ก็เริ่มถูหลัง Shirley ด้วยแรงที่มีอยู่

“อืมมมม…. อืมมมม…. นี่แรงพอมั้ย แม่?”

“จ้ะ ถือว่าแรงพอดีเลยล่ะ”

“เอาล่ะ ….อืมมมม…. อืมมมม…”

Shirley ไม่ได้หันมาขณะที่เธอตอบลูกสาวไปอย่างสงบ แต่ที่จริงแล้วเธอกลั้นน้ำตาขณะที่เธอเอามือปิดปากไว้

เธอเคยได้ยินตำนานเรื่องโม้เกินจริงของผู้ใหญ่ที่ให้เด็กถูหลังในโรงอาบน้ำบ้างมาก่อน แต่จนถึงตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอไปแล้ว จึงเป็นครั้งแรกที่เธอมีประสบการณ์เช่นนี้

ทันใดนั้นเธอก็นึกเรื่องในอดีตออกตอนที่เธอล้างตัว Sophie กับ Tio ด้วยตัวเอง พลังอันเปี่ยมล้นของความรู้สึกซึมซับจากเบื้องลึกในใจของเธอขณะที่เธอนึกถึงเด็กสาวตัวน้อยๆที่เธอได้เช็ดล้างมาครั้งหนึ่งที่เติบโตมาแล้วเช็ดล้างให้เธอแทน… เป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยมีมาก่อน

“อืมมมมมม… ตรงนั้น อืม เริ่มจะดีแล้วล่ะ”

“ขอบใจมากจ้ะ Tio”

หัวที่ผลุบอยู่ใต้ฝักบัว เธอได้ล้างน้ำตาที่ย้อมแก้มที่เธอจะปล่อยให้เห็นไม่ได้ หลังจากที่เธอกลับมายัง Tio แล้วก็ล้างหลังของเธอ ทั้งคู่เข้าไปยังอ่างอาบน้ำใหญ่ที่ Sophie กำลังรอพวกนั้นอยู่ ความรู้สึกอ่อนเพลียจากวันที่ต้องออกแรงได้ละลายหายไปกับน้ำร้อน

“ฟูวว…”

นี่เป็นส่วนที่ Shirley นั้นพบความพึงพอใจมากที่สุด เนื่องจากอายุที่ดูอ่อนวัยของเธอ เธอก็ถูกรบกวนจากน้ำหนักที่แบกอยู่บนอกเธอจนต้องมาเกร็งไหล่ตลอด เป็นอะไรที่ยุ่งยากจนส่งผลกระทบกับเธอในการต่อสู้ แต่ก็ไม่มีอะไรที่เธอจะรู้สึกเหมือนน้ำหนักบนไหล่ของเธอหายไปเมื่อเธอก้าวเข้าลงไปยังอ่างอาบน้ำอันน่าหลงใหลนี้

“(จ้อง)…”

ขณะที่ Shirley ผ่อนคลายในอ่างอาบน้ำ Sophie ก็หรี่ตาแล้วก็เริ่มมองหน้าอกอันซีดจางที่ลอยตุ๊บป่องอยู่ในน้ำ และพอเธอก้มมองดูที่ราบของตัวเองแล้ว เธอก็ถึงกับกลุ้มใจ

“ก-ก็ดีแล้วล่ะ เนื่องจากหนูเป็นลูกสาวของหม่าม้า หนูน่าจะโตขึ้นอีกหลายปีได้ ใช่มั้ยล่ะ…?”

“อะไรหรือ?”

“หวาๆๆ! T-Tio!? ม-ไม่มีอะไรทั้งนั้น! ไม่มีอะไร!”

Tio ที่แช่อยู่ในอ่างจนถึงปลายคาง แอบโผล่ไปหา Sophie ราวกับเธอจะว่ายน้ำมา หลังจากที่เห็นพี่สาวกระวนกระวายดูขนาดหน้าอกของตัวเองกับของ Shirley แล้ว เธอจึงเอามือวางบนไหล่ของ Sophie ด้วยสีหน้าความเห็นใจ

“…ฉันบอกก่อนหน้านั้นแล้วว่าไม่ต้องกังวล เธอยังแค่สิบเองนะ Sophie มันก็เป็นธรรมดาที่หน้าอกเธอจะแบน ที่จริงฉันเองก็อิจฉาที่แขนกับขาเอง Sophie นั้นยาวกว่าของฉันเสียอีก”

“หวาาา!? อ-อย่ามองฉันด้วยสายตาที่น่าสมเพชน้าาาาา! นอกจากนี้ หน้าอกเธอก็ยิ่งกว่าหรือน้อยกว่าของฉันนะ Tio――――”

แต่พอเธอได้มองปุ๊บ คำพูดของ Sophie ก็จุกติดคอ ถึงแม้ว่ามันจะดูเล็กถ้าเปรียบเทียบกับของผู้ใหญ่ มันก็ยังมีอะไรที่นูนๆสองลูกแกว่งอยู่บนหน้าอกของน้องสาว

มันโตขึ้นตั้งแต่เห็นครั้งล่าสุดอีกแล้วหรือ? เธอแทบจะเดือดขณะที่กลับมามองดูของตัวเองอีกครั้ง มันไม่เด้งออกมาเลย มันเรียบเฉียบสุดๆ

“อืออ….! อืออออออ….!”

“อ-อะไรหรือ Sophie!? ทำไมจู่ๆก็ร้องไห้ล่ะ…!?”

“ก็เพราะ… ก็เพราะว่า…!”

ไม่มีทางที่จะเห็นสิ่งที่จะผ่านไปปีหรือสองปีนับจากนี้ได้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเดาอนาคตได้ง่ายอยู่นิดหน่อย ถึงแม้ว่าเธอจะดีใจที่เธอสูงขึ้น เทียบกับน้องสาวแล้ว Sophie กลัวว่ามันจะเจริญไปถึงจุดที่เธออยากจะโตมากที่สุดได้หรือเปล่านะสิ