"ไสหัวไปตายซะ!" จึงต้องดิ้นรนเพื่อชีวิตธรรมดากับคนรักและดาบต้องสาป

ลำดับตอนที่ #7 : สิ้นสุดของการเริ่มต้น

หลังจากจัดการกับ Anzu ได้แล้ว Flamm ก็พบปัญหา ในการทำคำร้องของกิลด์ผจญภัยให้สำเร็จนั้น เธอต้องการเขี้ยวของ werewolf 

แต่มันอยู่ในท้องของ Anzu หมด

Flamm: 「กลืนแต่ท่อนบนเข้าไปอย่างเดียวแบบนี้ ไอ้นักชิมบ้านี่」

Flamm เตะร่างของ Anzu ด้วยความโกรธเคือง 

ต่อให้เธออยากหาพวก werewolf อีกกลุ่ม ตะวันก็ใกล้จะตกดินอยู่แล้ว ป่าในตอนกลางคืนนั้นไม่การันตีว่าจะสามารถต่อสู้แล้วกลับมาอย่างปลอดภัยได้เลย

จึงเหลือทางเดียวที่จะเอาของที่ต้องการออกมาได้

Flamm: 「ฉันว่าคงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ」

ผิวหนังของ Anzu นั้นแข็งส่วนเนื้อก็หนา แต่ไม่มีอะไรที่ดาบของ Flamm จะทำไม่ได้ 

อย่างไรก็ตาม ดาบที่ผ่าท้องของร่างที่ตายไปแล้วนั้น เผยให้เห็นอวัยวะที่อยู่ภายในด้วยกลิ่นที่แรงจัดพอๆกัน 

โชคดีที่เธอเจอในท้องของมันอย่างรวดเร็วและยืนยันได้ว่าเป็นท่อนบนของ werewolf ที่ยังไม่ถูกย่อยได้อย่างน้อยตัวนึง

Flamm เติบโตในบ้านนอก ไม่ใช่หญิงสาวชนชั้นสูงผู้อ่อนไหวตามที่จินตนาการ 

ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังต้องเอามือปิดปากขณะที่เธอเอื้อมไปยังตรงรอยที่เธอผ่าในท้อง Anzu เธอฝืนอาการคลื่นไส้แล้วก็เริ่มควานหาส่วนหัวของ werewolf จนเจอ แล้วก็จับดึงออกมาข้างนอก

เธอโยนร่าง werewolf ไว้ข้างๆทันทีที่เอาออกมาได้ เธอช่วยไม่ได้นอกจากต้องรับมันไว้ที่มือเข้าไปเต็มๆ มันเปื้อนไปด้วยเมือกที่มีกลิ่นแรงจนทำเอาอาเจียน เธอจัดการถูกมันกับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆและก็ต้นหญ้ารอบๆ แต่กลิ่นก็ยังคงหลงเหลืออยู่

Flamm เตะ Anzu อีกครั้งที่ทำให้ต้องมายุ่งยากหลังจากที่ตายไปแล้ว เธอถอนหายใจแล้วก็เอื้อมควานท้องอีกครั้ง อย่างดีที่สุดเธอต้องไม่คิดถึงสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ แล้วก็ดึงเอา werewolf ตัวต่อไปออกมา

เมื่อเอาศพของ werewolf ออกมาวางได้ทั้งหมดแล้ว เธอยังต้องมาชำแหละเอาเขี้ยวจากปากของพวกมันอีก 

ถึงจะไม่ราบรื่น แต่มันก็ง่ายกว่าลากพวกมันออกจากท้องของ Anzu เมื่อกี้ล่ะกัน 

เมื่อทำเสร็จแล้ว Flamm ก็จะได้ของที่ต้องการมา ถ้าเธอเอามันไปส่งให้กับกิลด์ เธอก็น่าจะได้รับใบอนุญาตนักผจญภัยมาได้

Flamm: 「พอฉันนึกถึงขี้หน้ายัยพนักงานจอมหยิ่งนั่นแล้ว ฉันชักอยากจะทำให้มากกว่าแค่สำเร็จคำร้องซะแล้วสิ」

เพื่อไม่ใช่เพียงแค่ทำให้สำเร็จแต่ยังลูบปลายจมูกของผู้หญิงที่แสนจะรังเกียจในความสำเร็จของเธอ… 

ดังนั้น Flamm จึงอยากจะเอาส่วนของ Anzu มาด้วย

Flamm: 「ฉันหวังว่าจะได้รู้ว่าส่วนไหนของ Anzu ที่มีราคาสูงนะ」

ตามปกติแล้ว มอนสเตอร์จะมีชิ้นส่วนที่มีมูลค่าสูงและมูลค่าต่ำ 

Flamm ไม่มีแม้กระทั่งเป้สะพายหลัง จึงไม่สามารถเอาชิ้นส่วนไปได้ทั้งหมด 

ต่อให้เธอมี มันก็คงจำกัดจำนวนที่เธอเอาไปได้อยู่ดี 

เพื่อที่จะเพิ่มประสิทธิภาพในการหารายได้ให้มากขึ้น เธอจึงต้องเรียนรู้วิธีการตัดสินหามูลค่าของชิ้นส่วนมอนสเตอร์แล้ว แต่มันคงจะเป็นอีกเรื่องถ้าเธอมีเวทเก็บของขนาดใหญ่ที่สามารถใช้ได้เหมือนกับตอนที่เก็บอุปกรณ์ระดับชั้นยอด Flamm ก็ยังคงห่างไกลจากระดับนั้นอยู่ 

ในตอนนี้เธอจึงได้เอาของจาก Anzu มาเพียงชิ้นเดียว

Flamm: 「เอาล่ะ ฉันว่าน่าจะเป็นเขี้ยวล่ะกัน」

เช่นเดียวกับ werewolf เขี้ยวของมอนสเตอร์ส่วนใหญ่มักจะถูกใช้ทำเป็นอาวุธ เกราะและเครื่องประดับ 

Flamm ตัดเขี้ยวของ Anzu ด้วยดาบอยู่หลายครั้งจนกระทั่งหลุดออกมาจากปาก แล้วเธอก็ยกมันด้วยมือทั้งสองข้าง เขี้ยวนั้นหนักเอาการ แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่จะแบกไม่ได้หรอก

ขณะที่เธอถือของแถมด้วยมือทั้งสองข้าง Flamm ก็เริ่มเดินไปยังที่ๆ Milkit น่าจะรออยู่

◇ ◇ ◇

ค่ำคืนได้มาเยือนแล้ว Milkit ที่นั่งอยู่บนตอไม้หน้าทางเข้าป่าเอามือข้างหนึ่งกุมหน้าอกของเธอขณะที่จ้องไปยังที่ป่าด้วยความไม่สบายใจ กำลังรอการกลับมาของนายของเธอ

สามชั่วโมงผ่านไปตั้งแต่แยกจาก Flamm การต่อสู้น่าจะจบลงได้แล้ว มันแปลกที่เธอยังไม่กลับมา

Milkit: 「ฉัน… ฉันจะรอการกลับมาของนายท่านนะคะ」

Milkit ปวดใจตอนที่เธอคิดว่าอาจจะไม่ได้เห็น Flamm อีกต่อไปแล้ว 

ก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยสนใจความเป็นหรือความตายของคนอื่นนัก 

แม้แต่นายท่านคนก่อนก็ยังเป็นเพียงแค่เครื่องมือป้อนอาหารจำนวนน้อยให้เธอเป็นการแลกเปลี่ยนในฐานะทาสเลย

แน่นอนว่าถ้าเป็นคนปกติคงจะเห็นเธอไม่มีความสุขในชีวิตเลย 

อย่างไรก็ตาม ในฐานะตุ๊กตาหุ่นแล้วจึงง่ายกับเธอที่เลี่ยงความกังวลเรื่องความสัมพันธ์กับคนอื่น

ความสัมพันธ์ของเธอกับ Flamm นั้นไม่ใช่ง่ายๆ

ถ้า Flamm รอดกลับมาหาเธอได้…. 

จากตรงนี้ไป ชีวิตของเธอในวันพรุ่งนี้และก็มะรืนนี้ก็คงจะเป็นอะไรสักอย่างที่เป็นไปไม่ได้ที่ Milkit จะนึกภาพได้ 

ดูแลแบบคน หัวเราะด้วยกัน และก็รักษาใบหน้า 

อา ยิ่งกว่าที่เคยมี ยิ่งกว่าที่เคยเสียไป 

ในขณะที่ Milkit คอยรับความเมตตาของ Flamm เอาไว้ เธอก็ยังหวาดกลัวอยู่

แต่เธอก็ยังคงอยากมองเห็นอนาคตในภายหน้าอยู่

เธอไม่อยากเจ็บปวดทรมาน เธอเกลียดความเจ็บปวด เธออดทนมันได้ แต่ก็ยังปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่อย่างไม่เจ็บปวด สิ่งที่แย่ยิ่งกว่าความเจ็บปวดนั้นคิดว่าน่าจะเป็นความรู้สึกที่ยอมแพ้ในความหวังล่ะมั้ง

Flamm: 「ฟิ้ว ในที่สุดก็ออกมาจนได้ เหนื่อยชะมัดยาดเลย!」

Milkit นึกถึงเสียงที่คุ้นๆในใจ ลุกขึ้นแล้วมองไปยังที่ป่า เธอเห็น Flamm ที่กำลังออกมา Flamm อยู่ในสภาพมอมแมมและเปื้อนด้วยเลือด แขนนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยของการต่อสู้

Milkit: 「นายท่านคะ!」

Milkit ถึงกับดีใจที่ Flamm ยังปลอดภัย สิ่งแรกที่เข้ามาในหัวเธอก็คือในตอนที่เธอเห็นตัว Flamm นั้นแหละ เธอนั้นอายเกินกว่าที่จะพูดออกไปแต่ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

นั่นคือคำตอบ Milkit ยังคงไม่แน่ใจในสิ่งที่รู้สึกเหมือนจะเป็นห่วงคนอื่นสักเท่าไรนัก แต่เธอก็เริ่มที่จะเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง เธอวิ่งเข้าไปหาทันที

Flamm เดินออกมาอย่างช้าๆ เธอยิ้มให้กับ Milkit ที่เข้ามา

Flamm: 「กลับมาแล้วล่ะ」

Milkit: 「ยินดีต้อนรับกลับค่ะ นายท่าน」

Milkit พยายามรับเอาของที่ Flamm กำลังแบกอยู่

Flamm: 「ระวังด้วย เธอจะเปื้อนเลือดทั้งตัวเธอและเสื้อผ้าเอานะ」

Milkit: 「ไม่เป็นไรค่ะ」

Flamm: 「ถ้าเธอเป็นทาส เธอก็ต้องหัดดูแลตัวเองให้มากกว่านี้นะ」 

Flamm พูดพลางหัวเราะขณะที่เธอยื่นเขี้ยว werewolf เขี้ยว Anzu นั้นหนักเกินกว่าจะให้ Milkit ถือได้

Milkit: 「อ๊ะ นายท่าน ฉันคิดว่าเขี้ยวใหญ่นั้นมาจากตัว Anzu สินะ แต่คุณไปได้ถุงมือเหล็กมาจากไหนหรือคะ?」

สิ่งที่เพิ่มเติมในเขี้ยว Anzu นั้น แน่นอนว่า Flamm นั้นกำลังถือถุงมือเหล็กที่เปื้อนเลือดมา

Flamm: 「อ๋อ อันนี้นะหรือ – ฉันไปเจอกับศพของนักผจญภัยตอนที่กำลังเดินกลับเข้านะ」

ท่ามกลางความมืดในป่า Flamm เดินสะดุดจนเกือบหกล้ม เธอถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจจนทำเขี้ยว Anzu ตก เมื่อเธอเห็นร่างที่มันขวางเธอเข้า 

อาจจะเป็นการตอบสนองที่ตกใจสุดขีดจากคนที่รอดตายจากการถูกฉีกเป็นชิ้นๆ 

แต่สุดท้ายสิ่งที่น่ากลัวมันก็น่ากลัวอยู่ดี

ร่างที่เธอไปสะดุดเข้านั้นสวมชุดเกราะเต็มตัว ตอนที่ Flamm เห็นเข้า เธอก็นึกสิ่งที่เธอเคยรู้มาจากวันที่อยู่กับปาร์ตี้ผู้กล้าได้

– เธออยากทำตัวให้มีประโยชน์กับทุกคน แต่ก็ยากเกินกว่าที่จะทำอะไรเองได้

Flamm ตระหนักถึงความไร้ความสามารถเป็นอย่างดี เพื่อที่จะคอยช่วยเหลือ เธอจึงได้เรียนรู้จากคนอื่น หลังจากนั้นทุกคนในปาร์ตี้ก็ได้เป็นนักผจญภัยขั้นสูงสุด เธอถึงกับกังวลที่ทำให้เป็นภาระกับพวกเขามากขึ้น แต่ก็น่าแปลกใจที่มีบางคนยินดีที่จะสอนให้ บางทีพวกเขาคงจะรู้สึกเสียใจกับเธอก็เป็นได้

หนึ่งในนั้นก็คือ Gadio 「หมัดหนักทะลวงดาว」 เขาสวมเกราะดำบนร่างที่ใหญ่โต และก็เงียบขรึม มีแผลเป็นบนใบหน้าที่ดูน่ากลัว แต่เขาก็คอยช่วยสอนให้อย่างไม่น่าเชื่อ

ความสามารถด้านพลกำลังของ Flamm นั้นต่ำเกินกว่าที่จะใช้ประโยชน์ได้ แต่เธอก็ได้เรียนรู้พื้นฐานของการใช้ดาบบ้าง เขาเองก็ยังฝึกสอนเกร็ดความรู้ในการผจญภัยให้เธออยู่บ้าง

Gadio: 「เธออาจจะพบศพที่เน่าเปื่อยในพื้นที่อันตรายอยู่บ่อยๆ ถ้าพวกนั้นสวมอุปกรณ์ชั้นดีล่ะก็ คนส่วนใหญ่มักจะเอาของเหล่านั้นไปขายนะ」

Flamm: 「แล้วจะไม่ถือว่าเป็นการขโมยของจากผู้ตายหรือคะ?」

Gadio: 「เธอไม่ต้องปล่อยอุปกรณ์ทิ้งกับตัวเจ้าของหรอกนะ เพื่อเป็นเกียรติกับคนที่ตาย การนำไปใช้จึงน่าจะเห็นผลดีกว่า」

Flamm: 「คุณไม่กลัวคำสาปจากเจ้าของตามมาหลอกหลอนหรือคะ?」

Gadio: 「เธอเชื่อเรื่องแบบนั้นด้วยหรือ?」

Flamm: 「ขอโทษค่ะๆ นักผจญภัยต้องอยู่กับความจริงมากกว่า สินะ?」

Gadio: 「ที่จริงแล้ว เธอเองก็ทำถูกแล้วที่ต้องระมัดระวัง อุปกรณ์ที่เอามาจากคนอื่นอาจจะมีคำสาปติดมาจากเจ้าของคนก่อนด้วย」

Flamm: 「มันเป็นแบบนั้นจริงๆหรือคะ?」

Gadio: 「ใช่แล้ว มันถูกเรียกว่า 『อุปกรณ์ต้องสาป』 ที่จะลดค่าสเตตัสลงบ้าง เอาออกไม่ได้บ้าง หรือบางครั้งก็ทำร้ายผู้ที่จะสวมใส่มันโดยตรง แต่เธอจะไม่โดนคำสาปตราบที่เธอได้ทำการวิเคราะห์มันก่อนนะ」

Flamm: 「ฉันใช้เวทวิเคราะห์ไม่ได้เลยค่ะ」

Gadio: 「อ๊ะ จริงด้วย งั้นก็ต้องหาเพื่อนที่คอยช่วยเธอได้แทนล่ะนะ นักผจญภัยไม่ควรที่จะทำด้วยตัวคนเดียว ถือว่าดีที่จะมีคนคอยหยุดเธอให้เมื่อต้องการให้หยุด และคอยผลักดันเมื่อต้องการจะผลักดันด้วยนะ」

– นั่นคือบทเรียนที่เขาสอนให้ Flamm

ส่วนสำคัญที่เธอจำได้ก็คือ อุปกรณ์นั้นอาจจะมีคำสาปจากเจ้าของที่ตายไปแล้ว เธอจึงได้วิเคราะห์อุปกรณ์บนร่างกายที่ตายไปทีละอย่าง จนในที่สุดก็พบอุปกรณ์ต้องสาปอยู่ชิ้นหนึ่ง

——————————————————————————

ชื่อ: ถุงมือเหล็กเปื้อนเลือด

คุณภาพ: หายาก

【อุปกรณ์นี้จะลดความแข็งแกร่งไป 82】

【อุปกรณ์นี้จะลดพลังเวทมนตร์ไป 101】

——————————————————————————

ถึงแม้มันจะด้อยกว่าอุปกรณ์ชั้นยอดก็ตาม มันก็ยังเพิ่มค่าสเตตัสให้ Flamm ไปอีก 183 

เมื่อเธอเห็นมันเข้า เธอก็ได้กล่าวขอโทษกับศพก่อนที่จะแยกเอาถุงมือเหล็กออกจากตัวไป 

ถ้าคำพูดของ Gadio นั้นเป็นความจริง เจ้าของคนก่อนก็คงไม่แบกรับความขุ่นเคืองเกินกว่าจะยินยอมให้เธอนำถุงมือนี้ไปใช้ได้

Milkit มองดูถุงมือเหล็กด้วยความระมัดระวังหลังจากที่ได้ยิน Flamm อธิบายว่ามันคืออุปกรณ์ต้องสาป

Flamm: 「อ๊ะ มันน่าจะปลอดภัยตราบที่เธอไม่สวมมันนะ ถ้าไม่อยากก็จะถือเองล่ะกันนะ」

Milkit: 「คุณก็แบกเขี้ยวหนักๆเอาไว้อยู่แล้วนะคะ ทาสอย่างฉันไม่อาจปล่อยตัวตามสบายอย่างนี้ได้หรอกค่ะ」

Flamm: 「จริงๆเลย ก็ได้」

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองจึงได้กลับไปยังเมืองหลวงหลังจากที่ทำภารกิจเสร็จสิ้น

◇ ◇ ◇

ท้องฟ้ามืดสนิท เมืองหลวงก็จอแจไปอีกแบบในช่วงกลางคืน ผับก็เริ่มเสียงดังขึ้น ส่วนโคมไฟเวทมนตร์ก็ส่องสว่างลงมายังผู้หญิงที่ออกมาโชว์ตัว ลูกค้าบางคนที่เริ่มเดินเข้าหา Flamm พอเห็นสิ่งที่ดูน่ารังเกียจก็เริ่มเดินหนีไปเมื่อพวกเขาเห็นตราทาสติดอยู่บนแก้มของเธอ

Flamm: 「อา มืดแล้วสินะ」 

Milkit: 「ค่ะ คิดว่ากิลด์จะเปิดอยู่มั้ยคะ?」

Flamm ถึงกับเป็นห่วงเรื่องนั้นเอามากๆ ป้ายกิลด์นั้นไม่ได้บอกช่วงเวลาทำการเลย

Flamm: 「ฉันเองก็หวังไว้เช่นกัน ฉันไม่อยากเดินแบกเขี้ยวตลอดทั้งคืนหรอกนะ」

ขณะที่พวกเธอกำลังคุยกันอยู่นั้น พวกเธอก็มาถึงกิลด์นักผจญภัยแล้ว 

ขณะที่พวกเธอใกล้เข้ามา ก็ได้ยินเสียงเอะอะของพวกขี้เมาที่มาจากด้านอื่นของร้าน ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่ต้องมาเป็นห่วง

Flamm ผลักประตูด้วยไหล่แล้วเดินเข้าไป บริเวณทางเข้านั้นมีสายตาของพวกผู้ชายต่างก็หันมายังที่เธอ 

ครั้งแรกที่เธอเข้ามาก็ถูกมองด้วยความไม่เป็นมิตรเช่นกัน แต่ตอนนี้มีพวกสอดรู้รวมอยู่ด้วย 

คงไม่ต้องพูดถึงปฏิกิริยาอันเหลือเชื่อของผู้ชายที่ได้เดิมพันเรื่องความเป็นความตายของชีวิตเธอหรอก

พนักงานต้อนรับ Iira หันหน้าไปมอง Flamm กับ Milkit ที่เดินมาถึงโต๊ะเคาน์เตอร์

Flamm: 「นี่คือของที่ต้องการ」 

Milkit วางเขี้ยว werewolf ไว้บนเคาน์เตอร์ Iira ใช้นิ้วมือแตะมัน แล้วก็จ้องไปที่ Flamm

Flamm: 「ด้วยสิ่งนี้ ถือว่าฉันสอบผ่านแล้วหรือยัง?」

Iira: 「ไม่มีวันเป็นนักผจญภัยได้หรอก! เธอมันแค่ยัยทาสโสโครก!」

Iira ตะคอกใส่ Flamm ขณะที่จับเขี้ยวแล้วโยนใส่หน้า Flamm ทันที 

Flamm รับเขี้ยวกลางอากาศได้ แล้วก็เอากลับไปวางไว้บนเคาน์เตอร์

Flamm: 「ไม่ใช่ว่างานของกิลด์คือให้รางวัลกับนักผจญภัยที่ทำคำร้องสำเร็จแล้วหรือไงกัน?」

Iira: 「เออ…」

Flamm: 「ช่วยซื้อนี่ด้วย」 

Flamm บอกพลางเอาเขี้ยว Anzu มาวางไว้บนโต๊ะ ตัวไม้ถึงกับเสียดสีดังเอี๊ยดเนื่องจากน้ำหนักที่กดลงไป

Iira: 「อะไรนะ นี่มัน-」

Flamm: 「Anzu มอนสเตอร์แรงค์ C ไง นี่เขี้ยวของมัน บังเอิญไปเจอมันเข้าตอนที่มองหา werewolf อยู่ ก็เลยฆ่ามันแล้วก็เอาส่วนที่ฉันคิดว่ามันมีมูลค่ามาด้วย」

กิลด์นักผจญภัยจะซื้อวัตถุดิบที่มีมูลค่าไว้ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในคำร้องก็ตาม 

แน่นอนว่าการขายให้กับบุคคลผู้ที่อยากได้วัตถุดิบนั้นโดยตรงน่าจะได้เงินมากกว่า 

แต่นักผจญภัยหลายคนแนะนำให้ไปขายที่กิลด์เพราะมันรวดเร็วและง่ายกว่า

Iira: 「แรงค์ C หรือเนี่ย…?」

Iira พูดอะไรไม่ออก เด็กสาวที่น่าจะถูกฆ่าโดย werewolf ไม่เพียงจะฆ่ามันอย่างเดียว แต่ยังฆ่ามอนสเตอร์ระดับที่สูงกว่าด้วย

ชายหน้าตาอัปลักษณ์สองคนเดินออกจากบาร์มาแล้วถือโอกาสหาเรื่องเลย

「นี่เธอ อย่ามาโกหกหน่อยเลย มอนสเตอร์แบบนั้นต้องใช้ทั้งปาร์ตี้มาจัดการนะโว้ย」 ชายคนแรกพูด 「นักผจญภัยแรงค์ F ที่มีอุปกรณ์ดีๆก็ยังไม่มีโอกาสเลย เจ้าคนโสมมอย่างเธอคนเดียวเนี่ยนะ ถ้าจะโกหกก็ขอให้มันเนียนๆหน่อยเหอะ」

「อ๊ะ แล้วไอ้กลิ่นนี่มันอะไรกันฟ่ะ? ไปเอาน้ำเมือกใครมาเนี่ย?」 ชายคนที่สองถาม 「นี่เธอไปจับนักผจญภัยมาแล้วบังคับให้จ่ายเอาวัตถุดิบแทนเงินก่อนที่จะหลอกเอามาแบบนี้นะเหรอ? แค่หันก้นให้ผู้ชายก็น่าจะง่ายกว่าลุยเป็นนักผจญภัยล่ะนะ」

Flamm ที่ท่าทางโกรธขึ้นและก็มากยิ่งขึ้น สุดท้ายก็ทนไม่ไหวพุ่งเข้าไปซัดผู้ชายคนที่สองเลย เธอต่อยหมอนั่นเข้าที่จมูกจนทำให้กลิ้งบนพื้น ขณะที่หมอนั่นกุมเลือดที่ไหลออกมาบนใบหน้า

「แบบนั้นก็สวยสิวะ!」 ชายอีกคนตะโกนออกมาพร้อบกับเอื้อมเอาดาบมา

Flamm: 「นายเป็นนักผจญภัยแรงค์อะไรล่ะ ไอ้แก่?」

「แรงค์ D เหมือนกับเพื่อนข้าแหละ!」

Flamm: 「ความแข็งแกร่งของพวกแรงค์ D มีอยู่แค่นี้สิน้า? โดนสาวน้อยที่มีพลังเป็นศูนย์ต่อยเข้าทีเดียวก็ร่วงลงไปแล้วหรือ?」

「แล้วได้เห็นดีกัน!」

หมอนั่นเริ่มที่จะฟันดาบลงมา ทันทีที่หมอนั่นขยับตัว Flamm ก็ดึงเอาดาบของตัวเองจากช่องว่างแล้วก็ชี้ไปข้างหน้าเลย

ปลายดาบที่ลากผ่านอากาศเป็นเส้นโค้งอย่างสวยงามก่อนที่มันจะหยุดตรงหน้าคอหอยของหมอนั่น ชายคนนั้นถึงกับแข็งทื่อ เพียงแค่ Flamm สะบัดข้อมือลงก็พอที่จะปลิดชีพหมอนั่นได้เลย

Flamm ทำการตัดสินคู่แข่งว่าพ่ายแพ้การต่อสู้ไปแล้ว แล้วก็เอาดาบเก็บเข้าใสช่องว่าง ทันทีที่ดาบหายไป ชายคนนี้ก็ทรุดเข่าลงไปเลย

Flamm หันไปยิ้มใส่ Iira 「จะทำใบอนุญาตให้ฉันได้หรือยังล่ะ?」

Iira ยังคงทำสีหน้าไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธต่อการทำหน้าที่นี้ได้ เธอจึงต้องดำเนินการคำร้องนำเขี้ยว werewolf มาแล้วก็ยื่นใบอนุญาตให้ Flamm เธอเองก็ต้องซื้อเขี้ยวของ Anzu ด้วย แล้วทั้งหมดนี้ Flamm กับ Milkit จึงมีเงินมากพอที่จะเอาไปใช้ได้อีกหลายวัน

Flamm รับบัตรด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มองดูชื่อของเธอที่มีข้อความต่อจากนั้นว่า 「นักผจญภัยแรงค์ F」 

เธอโบกมือให้ Iira อย่างร่าเริงแล้วก็ออกจากกิลด์ไปกับ Milkit ด้วยกัน

ทันทีที่ประตูด้านหลังพวกเธอปิดลง Flamm ก็ถอนหายใจออกมาแล้วก็ปล่อยตัวอย่างโล่งอก สีหน้าท่าทางของหญิงสาวที่จ้องไปยังพวกนักผจญภัยแรงค์ D ก็หายไปหมดเกลี้ยง

Flamm: 「อา ฉันนี่ช่างประหม่าจริงๆ」

「คุณทำได้ดีเลยค่ะ นายท่าน」 Milkit พูด แล้วก็ยื่นมือเข้ามา

Flamm ยิ้มก่อนที่จะยื่นมือจับมือ Milkit

Flamm: 「ฉันคาดไว้อยู่แล้วว่ายัย Iira นั่นต้องปฏิเสธ แต่กลับคาดไม่ถึงว่าจะมีไอ้พวกบ้านั่นเข้ามาด้วย ฉันชักจะไม่แน่ใจว่าจะดีใจหรือเสียใจที่ Dain นั้นไม่โผล่หัวมาดี」

Milkit: 「อย่างน้อยเราก็มีเงินแล้วล่ะค่ะ ฉันเห็นห้องพักราคาถูกๆตรงนั้นด้วยค่ะ」

Flamm: 「ดีๆ ตราบที่มีห้องอาบน้ำนะ พรุ่งนี้ฉันจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอเองนะ」

Milkit: 「ค่ะ นายท่านควรที่จะสวมเสื้อที่ดีกว่านี้นะคะ」

Flamm ยิ้มสลดกับการตอบสนองของ Milkit 

Flamm: 「ฉันนึกว่าเธอจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็จะซื้อเสื้อให้เธอด้วยไม่ใช่หรือไง?」

Milkit: 「ฉันเป็นทาสนะคะ」

Flamm: 「งั้น นี่คือคำสั่งจากนายท่าน ฉันจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอในวันพรุ่งนี้แหละ」

Milkit: 「แบบนั้นมัน…」

Milkit ก้มมองพื้นด้วยความสับสน 

ต่อให้เธอออกไปซื้อของเอง เธอก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรอยู่ดีนั่นแหละ 

นอกจากนี้มันดูไม่เข้ากับใบหน้าที่มีผ้าพันแผลจะสวมเสื้อผ้าดีๆได้เลย

พอเห็นเธอออกท่าทางสับสนเช่นนั้น Flamm ก็ลูบหัวเธอ

Flamm: 「อย่าห่วงเลย มันต้องสนุกแน่!」

Milkit รู้สึกถึงความอบอุ่นในอก เธอไม่รู้สึกถึงอารมณ์ เธอจึงไม่ได้รู้ว่าอนาคตนั้นจะเป็นยังไงถ้าเธออยู่เคียงข้างกับ Flamm

「ค่ะ」 เธอบอก และพยักหน้า

เธอน่าจะรู้สึกถึงจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงแล้ว

หญิงสาวที่สูญเสียทุกอย่างกับหญิงสาวที่ไม่มีอะไรเลย ทั้งสองสาวได้เริ่มก้าวแรกสู่ชีวิตใหม่ด้วยกันขณะที่จูงมือไปด้วยกัน