ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ชั้นที่ 5 : Mogeko พิลึกที่หิวโหยจัด
ย้อนเวลากลับไปในอดีต
ที่ห้องนอนของฉัน
ฉันได้แต่ยืนมองอย่างหมดอาลัยตายอยาก
....................
ทำไมทุกอย่างถึงต้องมาจบลงในวันนั้นด้วย?
....................
....................อ๊าา...
กลับมายังปัจจุบัน
ฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์อยู่บนชั้นห้าแล้ว
ฉันออกอาการเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนเขาเริ่มเป็นห่วงขึ้นมา
"คุณหนู กำลังคิดอะไรอยู่หรือ? ยังโอเคอยู่นะ?" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถามฉัน
"อ๊ะ!! ข-ขอโทษนะ! ไม่มีอะไรหรอก..." ฉันบอกปัดไปอย่างนั้นแหละ
".........." เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันต้องเดินต่อไปเพื่อที่จะขึ้นไปให้ถึงชั้นเจ็ดให้ได้
ระหว่างทาง ฉันเดินไปยังที่ประตูของห้องๆหนึ่ง
"อ๊ะ เดี๋ยวก่อน คุณหนู..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เรียก "เราต้องไปยังประตูตรงโน้นก่อนนะ"
ทำไมล่ะ
ประตูอีกด้านหนึ่งที่อยู่ตรงโน้นตามที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก ฉันจึงได้เดินเข้าประตูบานนั้นไป
เมื่อฉันเข้ามาแล้วฉันก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง
นี่มันเกินกว่าที่จะเป็นห้องๆหนึ่งได้แล้วล่ะเนี่ย ฉันรู้สึกเหมือนจะออกมาเดินกลางแจ้งเลย
ฉันสังเกตดูอนุสาวรีย์ที่ตั้งอยู่ข้างหน้า
มันเขียนว่า โรงพยาบาล Mogeko
ปราสาทชั้นนี้เป็นโรงพยาบาลหรือ?
พวกฉันเดินไปตามทางเดินบนสนามหญ้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงที่หน้าโรงพยาบาล
ก่อนที่พวกฉันจะเดินเข้าประตูหน้าไป
ที่ห้องโถงใหญ่ของโรงพยาบาลนั้น มีแต่พวก Mogeko หลายตัวที่มารอรับบริการจากประชาสัมพันธ์อยู่
ฉันเดินเข้าไปหา Mogeko ทีละตัว
ดูเหมือนว่า Mogeko แต่ละตัวที่นั่งรอนั้นจะไม่พูดอะไรเลยสักคำ
แม้แต่เจ้าหน้าที่ต้อนรับก็ไม่พูดด้วย!!
มันจะเงียบเกินไปแล้วนะ
ฉันเดินไปดูป้ายที่ติดไว้ข้างๆประชาสัมพันธ์
"กรุณาเงียบในโรงพยาบาลด้วย"
มิน่าล่ะ ทำไมถึงไม่มีตัวไหนคุยกันเลยสักตัว แต่นี่มันจะเงียบยิ่งกว่าเป่าสากอีกนะนั่น
ฉันเดินเข้าไปหา Mogeko ตัวที่กำลังร้องไห้อยู่
"ฮืออออ... เมื่อวานนี้เพื่อนฉัน... ตายด้วยภูมิแพ้... ฉ-ฉันทำอะไรไม่ได้เลย...!!"
งั้นเหรอ เสียใจด้วยละกัน
ฉันสังเกตเห็นโปสเตอร์หูฉลามติดอยู่ในห้องโถง แล้วก็รูปอะไรสักอย่างแขวนไว้อยู่ มีปฏิทินติดเอาไว้ด้วย
ฉันรู้สึกว่าห้องรอรับบริการห้องนี้จะเงียบเกินไปหน่อย ฉันจึงได้เดินไปดูที่ห้องอื่น
พวก Mogeko ที่กำลังนั่งดูทีวีรออยู่เนี่ยก็ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย
ห้องนี้มีทีวีตัวหนึ่งตั้งอยู่ ฉันเดินเข้าไปดูทีวีเลย
ทีวีตรงนี้กำลังออกรายการการ์ตูนเรื่อง "The Gray Garden" อยู่
ฉันเดินเข้าไปหา Mogeko ที่เหมือนพ่อลูกกันอยู่
"มัน... มันเกินไปแล้วนะ! ทำอะไรสักอย่างไม่ได้เหรอ..." John ถึงกับร้องไห้ออกมา
"อย่าร้องไห้เลย John... พริกหยวกที่มีพริกนั่นไม่มีอะไรรักษาให้หายได้หรอก..." Stephanie พูด
แปลกแฮะ ปกติพวก Mogeko ไม่ค่อยจะมีชื่อเรียกเลยนะ แต่ Mogeko คู่นี้มีชื่อด้วย คือชื่อ Stephanie กับ John
ฉันเดินเข้าไปหา Mogeko ตัวหนึ่งที่กำลังกระโดดโลดเต้นอยู่
"ตั้งโด่--------------------"
หยาบคายเกินไป อะไรกันว่ะ
ห้องมีก็มีปฏิทินติดเอาไว้อยู่เหมือนกัน และก็มีป้ายอีกอันหนึ่งเขียนข้อความเอาไว้
"เราปฏิเสธผู้ที่สูบบุหรี่"
เห็นด้วยเลยล่ะ
ห้องนี้ก็ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ฉันว่าคงจะต้องเดินดูอะไรเพิ่มเติมแล้วล่ะเกี่ยวกับโรงพยาบาลแห่งนี้
พวกฉันเดินเข้าไปยังข้างในของโรงพยาบาล
ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้น
".........." ฉันกำลังครุ่นคิดด้วยความสงสัยอยู่
(ทำไมต้องเป็นโรงพยาบาลด้วยล่ะ?)
นั่นสินะ ปราสาททั้งหลังกลับมีตึกอยู่ข้างในได้เนี่ย มันพิลึกเกินไป
"คุณหนู สำหรับสถานการณ์ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด เราจะต้องเอาอาวุธไปด้วยนะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
"ผู้เฝ้าประจำชั้นนี้น่าจะเป็นตัวอะไรสักอย่าง..."
"หือ?" ฉันเริ่มฉงน
"ดูเหมือนว่าฉันคงจะไม่มีอาวุธไม่ได้..."
"...เอ่อ อะไรนะ? นี่มันโรงพยาบาลนะ... มีอาวุธด้วยหรือ.....??" ฉันถึงกับงง ในโรงพยาบาลมีอาวุธด้วยหรือ
"อ๊ะ ไม่ได้บอกเธอไปเหรอ?"
"หา?"
"ชั้นนี้เป็นชั้นที่มีสัตว์ประหลาดกินคนตัวเบ้อเร่ออยู่ด้วยนะ
เอ ก็ไม่ได้แย่พอๆกับ Moge-ko หรอกนะ แต่...
มันน่าจะถูกขังในกรง... แต่ในกรณีนี้ น่าจะรู้นะ
ใช่ๆ ก็โรงพยาบาลนั่นแหละ แต่มันมีคลังเก็บอาวุธและของเล่นอยู่ด้วยนะ"
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์รู้อยู่แค่นั้น
".........." ฉันได้ยินถึงกับอึ้งไปเลย นี่มันโรงพยาบาลอะไรกันแน่
".........." เขาเองก็สงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่พูดอะไรออกมา
".........." ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อเรื่องนี้ดีมั้ยเนี่ย ยิ่งไปต่อก็ยิ่งเจอเรื่องแปลกมากขึ้นเรื่อยๆละเนี่ย ฉันแทบจะคิดอะไรไม่ถูกแล้วล่ะ
"อะไรหรือ?" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถาม
"เจ็บท้องนะ" ฉันตอบแบบเลี่ยงๆไป
จริงๆแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ตั้งแต่เรื่องมีสัตว์ประหลาดกินคนขนาดใหญ่ และก็มีอาวุธในโรงพยาบาลอีก ฉันคิดได้อย่างเดียวเลยว่า สถานที่ตรงนี้มันแปลกเกินกว่าที่ฉันจะจินตนาการได้เลยว่าปราสาทแห่งนี้มันสามารถยัดตึกหลายชั้นเข้าไปในชั้นๆหนึ่งได้อย่างไรกัน
แล้วพวกฉันก็เดินเข้าไปในลิฟต์
ลิฟต์ตัวนี้สามารถขึ้นไปได้ถึง 4 ชั้น เพราะฉะนั้นฉันจะลองขึ้นไปทีละชั้นก่อน
เริ่มจากชั้น 2 ก็ละกัน
ชั้นนี้เป็นห้องคนไข้ที่ยังคงรักษาตัวอยู่ มีอยู่หลายห้องเลย
ฉันเดินเข้าไปดูในทีละห้อง
ฉันเห็น Mogeko แต่ละตัวกำลังนอนบนเตียงคนไข้อยู่ แต่ละตัวไม่พูดอะไรออกมาเลย
ไม่ว่าฉันจะเปิดดูห้องคนไข้ห้องไหนก็ตาม ก็จะมี Mogeko อย่างน้อยหนึ่งตัวนอนอยู่บนเตียง
ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีอะไรมากมายนัก ฉันจึงได้เดินไปดูที่ชั้นอื่นต่อ
งั้นดูชั้นที่ 3 ก็ละกัน
ชั้นนี้มืดสนิทเลย ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง ใครปิดไฟเอาไว้ทำไมถึงไม่เปิด แล้วสวิตช์ไฟอยู่ไหนละเนี่ย...
ขืนเดินต่อไปในชั้นนี้คงจะไม่ปลอดภัยแน่ ฉันเดินกลับเข้าไปในลิฟต์แล้วดูที่ชั้นอื่นต่อ
งั้นก็ขึ้นไปชั้น 4 ละกัน
แต่ฉันสังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่บนแผงด้วย
มันมีแต่พวกแมลงที่น่าขยะแขยงเกาะอยู่บนปุ่มด้วย!
ฉันกดปุ่มไม่ได้ มันขยะแขยงเกินไป...
ฉันต้องหาทางทำอะไรสักอย่างในการจัดการกับแมลงพวกนี้ คงต้องกำจัดพวกมัน ว่าแต่จะเอาอะไรไปกำจัดล่ะ?
ฉันคิดว่าต้องย้อนกลับมายังจุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง
ฉันคิดว่าก่อนอื่นต้องหาทางทำอะไรสักอย่างกับชั้น 3 ก่อน ฉันไม่รู้ว่าสวิตช์ไฟอยู่ไหน
ฉันลองเดินไปดูที่ชั้น 2 อีกครั้งหนึ่ง
ฉันเดินเข้าไปดูห้องคนไข้ทีละห้องอีกครั้ง เพื่อหาดูว่ามีอะไรบางอย่างที่ดูแปลกหูแปลกตาบ้าง
ฉันเดินเข้าไปหาตั้งหลายห้องแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรเลย
จนกระทั่งมาถึงห้องสุดท้ายนั่นเอง
ฉันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างอยู่ใต้เตียงคนไข้
มีสวิตช์อยู่ใต้เตียงด้วย ฉันจึงได้กดปุ่มที่อยู่ใต้เตียงนั้น
ทันใดนั้นก็มีแสงไฟเปิดขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง...
ฉันจึงได้ย้อนกลับไปยังที่ลิฟต์แล้วขึ้นไปยังที่ชั้น 3 ทันที
คราวนี้ฉันมองเห็นเส้นทางในชั้นนี้แล้ว สวิตช์เปิดไฟนั้นอยู่ใต้เตียงจริงๆด้วย ว่าแต่ทำไมโรงพยาบาลนี้ถึงต้องสร้างสวิตช์เอาไว้ตรงนั้นด้วยเล่า
แต่ระหว่างทางฉันเห็นอะไรบางอย่างอยู่บนพื้น มีเลือดกองอยู่ตั้งเยอะแยะมากมาย หรือว่า...
ชั้นนี้จะมีอะไรน่ากลัวแอบแฝงซ่อนเอาไว้อยู่...
ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบไปชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเดินต่อ
ฉันเดินเข้าไปดูห้องคนไข้แต่ละห้อง
มี Mogeko จำนวนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง และสิ่งที่น่าตกใจก็คือ...
มีฉากถูกฆาตกรรมบนเตียงด้วย!
ดูเหมือนว่ามีใครบางคนเอามีดแทงคนไข้ตายคาเตียงจนเลือดกระเด็นเต็มทั้งเตียงเลย
แถมยังมีรอยเลือดเปื้อนอยู่ไปทั่วทั้งห้อง
นี่มันโรงพยาบาลสยองหรือไงกันน้า...
ฉันเดินเข้าไปยังห้องคนไข้ห้องหนึ่ง
ปรากฏว่าห้องนี้มีแต่เตียงคนไข้ที่ถูกปักด้วยมีดตรงหัวเตียงทุกเตียง แต่ละเตียงก็เปื้อนไปด้วยเลือดทั้งนั้น
ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งร้องไห้ออกมา
ฉันเข้าใจเลยว่ามันเพราะอะไร ฉันเองก็ไม่อยากเห็นฉากอันน่าสยดสยองนี้สักเท่าไรนัก
ฉันออกจากห้องแล้วเดินเข้าไปยังห้องคนไข้ที่เหลือ
ห้องนี้น่าจะเป็นห้องคนไข้รวมขนาดใหญ่ มีเตียงอยู่หลายเตียงวางติดกันเลย
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ทำอะไร ทันใดนั้นก็มีเสียงอะไรบางอย่างคล้ายๆกับกระจกแตกดังขึ้นมาจากข้างนอก
"?!" ฉันรีบหันไปมองที่ประตูทันที "อะไรกันนะ.....??"
ฉันสงสัยว่าข้างนอกมันเกิดอะไรขึ้น จึงค่อยๆแง้มประตูแล้วมองผ่านช่อง
ฉันเห็นภาพอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างนอก
"เฮ้!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เรียกฉัน
"หยาาา?!?" ฉันร้องตกใจสะดุ้งโหยงออกมา
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"
"ป-เปล่า... แค่คิดไปเองเท่านั้นแหละ" ฉันตอบด้วยสีหน้าแห้งเผือด
จริงๆแล้วฉันตกใจกลัวสุดๆไปเลยล่ะ แต่ไม่อยากจะให้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นตรงข้างนอก
".....หืมม" เขาทำท่าสงสัย
".........." ฉันพยายามทำสีหน้านิ่งสุดๆ ให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
".........." เขาก็ยังจ้องมองหน้าฉันอยู่
ฉันก็เลยต้องบอกกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ไปว่า
".....โรงพยาบาลนี้น่ากลัวเหลือเกิน พวกนั้นทำท่าเหมือนซอมบี้ที่โผล่ออกมาไม่กี่วินาทีก่อนหน้านั้น....."
"..........เธอดูหนังมากไปนะ" ดูเหมือนว่า เขาจะไม่เชื่อเรื่องบ้าๆแบบนี้
"ค่า"
ดูเหมือนว่ามีแต่ฉันสินะที่ออกอาการหวาดกลัวโดยที่ไม่มีเหตุผลใดๆเลย คงจะคิดว่าฉันบ้าไปแล้วล่ะ
ตกลงฉันบ้าหรือพวก Mogeko บ้ากันแน่ละเนี่ย
ฉันเห็นตู้เก็บของนั้นน่าจะมีอะไรสักอย่างอยู่ข้างใน ฉันจึงได้เปิดลิ้นชักออกมา
ปรากฏว่ามีแต่นุ่นทั้งนั้นเลย
ฉันดูที่ตู้อื่นบ้าง แล้วฉันก็เห็น...
กระป๋องสเปรย์ฉีดยาฆ่าแมลง
ฉันจึงได้เก็บสเปรย์กระป๋องนี้ไว้กับตัว
ฉันไม่แน่ใจว่าจะออกไปข้างนอกดีมั้ย ฉันกลัวว่าจะมีอะไรที่น่ากลัวรอพวกฉันอยู่ แต่ยังไงก็ต้องออกไปอย่างไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ
อย่างที่ฉันคิดเอาไว้เลย พวก Mogeko ที่กลายสภาพเป็นซอมบี้ออกมาเดินเพ่นพ่านเต็มห้องไปหมด
ฉันพยายามที่จะเลี่ยงซอมบี้ Mogeko เหล่านี้ก่อนที่พวกมันจะขย้ำฉันเป็นอาหาร
ซอมบี้ Mogeko ไม่ได้ออกมาเพ่นพ่านเฉพาะแต่ในทางเดินอย่างเดียว แม้แต่ห้องคนไข้ก็มีด้วย
Mogeko ตัวที่ร้องไห้ในห้องคนไข้นั้น สงสัยชะตาขาดแล้วล่ะ มันถูกซอมบี้ Mogeko กัดจนหัวขาดตายไปซะแล้ว
ชั้นนี้เป็นชั้นที่น่ากลัวจริงๆ ฉันไม่ควรที่จะอยู่ชั้นนี้เลย
แล้วฉันจึงได้รีบกลับไปยังที่ลิฟต์อีกครั้ง ฉันหวังว่าพวกซอมบี้ Mogeko คงจะไม่พังประตูลิฟต์ตามมาหรอกนะ หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น
แมลงที่เกาะอยู่บนปุ่มแผงลิฟต์ชั้น 4 นั้น ฉันใช้สเปรย์จัดการฉีดพ่นใส่มันซะ
แล้วแมลงพวกนี้ก็ถูกกำจัดโดยสเปรย์ยาฆ่าแมลงเรียบร้อย
ฉันกดปุ่มชั้น 4 เพื่อที่จะเดินไปขึ้นไปยังชั้น 4 ต่อ
ชั้นนี้มีอนุสาวรีย์ตั้งอยู่เต็มไปหมด ฉันรู้สึกเหมือนกับจะถูกพวกมันจ้องอยู่
ฉันเห็นหมูแฮมตกอยู่บนพื้นจึงได้หยิบมาเก็บไว้กับตัว
ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งกำลังถือหมูแฮมอยู่
"หมูแฮมที่แสนอร่อย! เชิดชูให้กับหมูแฮม!"
อะไรกันเนี่ย เจ้า Mogeko ตัวนี้มันบูชาหมูแฮมมากขนาดนั้นเลยหรือ แต่ฉันไม่สนใจในเรื่องไร้สาระของ Mogeko ตัวนี้หรอก แย่งหมูแฮมจากมันมาเลยดีกว่า
"ทำไมถึงทำอย่างนี้----------?!?! เอาคืนมาน้าาาาาาาาาาา!!!" Mogeko ตัวนั้นถึงกับร้องไห้ออกมา
"ฮือออออออออออ ฮืออออออออออออออ"
ไม่สนอะไรแล้ว ไปต่อดีกว่า
ในที่สุดก็มาถึงห้องๆหนึ่ง
ฉันถึงกับตะลึงไปเลย เมื่อห้องนี้...
เต็มไปด้วยอาวุธเพียบ!
ไม่ว่าจะเป็นมีด ขวาน หรือปืนกล
นี่มันห้องเก็บคลังอาวุธหรือไงกัน!
โรงพยาบาลนี้ชักจะแปลกเกินกว่าที่จะเป็นโรงพยาบาลแล้วล่ะ
ฉันเดินไปยังที่ตู้เก็บของตู้หนึ่ง
"ที่นี่มันยังไงกันแน่?! มีแต่อาวุธหนักๆทั้งนั้นเลย...?!" ฉันพูด
"ตอนที่จะใช้ก็มาเอาจากตรงนี้ตั้งหลายครั้งแล้วล่ะ... อ๊ะ ก็รวมทั้งพวกนั้นด้วย..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"เอ๋??"
"เอาล่ะ เอาอันนี้แหละ"
ดูเหมือนว่า Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์จะหยิบเอาอาวุธอะไรบางอย่างออกมา
มันคือปืนยิงจรวด RPG
"เอ๋-----?!?" ฉันร้องตกใจออกมา ไม่คิดว่าจะมีปืนยิงจรวด RPG ด้วย
"ด้วยสิ่งนี้แหละ ที่เราสามารถจัดการกับสัตว์ประหลาดนั่นได้" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"ม-มันอันตรายนะ!!" ฉันถึงกับอึ้งไปเลย เอาอาวุธสงครามขนาดใหญ่ไปสู้กับสัตว์ประหลาดนี่มัน...
"เอาล่ะ เสร็จธุระในโรงพยาบาลแล้วก็กลับไปยังประตูอื่นกันเถอะ"
"ค่าาาา... รู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจยังไงก็ไม่รู้..."
หรือว่า ที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอกให้ไปประตูอื่นก่อนที่จะมายังประตูแรกนั้น เพื่อที่จะเอาอาวุธแบบนี้เองหรอกเหรอ
ไม่อยากจะเชื่อเลย
แล้วฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ก็เดินกลับออกไปทางเดิม ก่อนที่จะเดินออกจากโรงพยาบาลไป
หลังจากนั้นพวกฉันก็เดินกลับมายังที่ประตูห้องอีกบานหนึ่ง
....................................
ระหว่างนั้น ทางด้าน Moge-ko ซึ่งกำลังยืนอยู่หน้าห้องขัง
".........."
".........."
"..........น่าโมโหชะมัด"
"อ๊าาาา! บ้าชิบ! อะไรกันว่ะ!!! พวกแกหนีไปได้ยังไงกันฟ่ะ!!!"
"ฉันจะจับพวกแกมาป้อนเป็นอาหารเลย! ครึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!"
"อาาาาา....."
Moge-ko หันไปมองอะไรบางอย่างหลังลูกกรง
".........." เธอมองดูมัน
".........."
".........." เธอจ้องตาเขม็งแทบจะไม่กระพริบ
".........." Moge-ko เริ่มทำสีหน้ายิ้มแสยะอย่างพอใจ
ก่อนที่เธอจะคิดอะไรบางอย่างออก
"...Moge-ko คิดอะไรดีๆอออออออออกแล้ว! ♪"
"ฮิๆ... ♪"
....................................
ขณะเดียวกัน ฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เดินไปตามทางด้วยกัน
(ห้องโถงอะไรยาวชะมัด...) ฉันบ่นในใจ
".........."
"คุณหนู" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เรียกฉัน
"ค-ค่ะ มีอะไรหรือ?" ฉันสะดุ้งเสียงเรียกจนต้องรีบขานรับออกมา
".........."
"เธอรู้มั้ยว่าแต่ละชั้นนั้นเป็นยังไง... มี Mogeko ที่พิเศษอยู่นะ?"
"? เหมือนอย่าง Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่าง... และก็ภูตแห่งหมูแฮมใช่มั้ย?"
"ใช่แล้ว .....ฉันว่าฉันต้องบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องราวของการสร้างปราสาทหลังนี้แล้วล่ะ....."
".....???"
....................................
ครั้งหนึ่ง มีบุคคลคนหนึ่งไม่อาจทนอยู่ในความเหงาได้ เขาจึงสร้างอาณาจักรด้วยตัวเขาเอง
เขากลายเป็นราชาแห่งดินแดนนี้...
อาณาจักรต้องการปราสาทสำหรับราชา... ดังนั้นราชาจึงสร้างไว้ตรงด้านขวาของตรงกลาง มันเรียกว่าปราสาท...
แต่ภายในกลับไม่มีอะไรอยู่เลย มันเหมือนกับโลกที่ว่างเปล่า
ราชาจึงคิดได้
แล้วเขาก็สร้าง Mogeko เจ็ดตัวขึ้นมา
พวกนั้นเป็น... Mogeko ที่พิเศษ
พวกนั้นถูกวางไว้ในแต่ละชั้น เพื่อทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองในแต่ละชั้น...
แล้วราชาก็สร้าง Mogeko อีกเป็นจำนวนมาก และแล้วดินแดนแห่งนี้ก็กลายเป็นดินแดนแห่งความวุ่นวาย เมื่อราชาได้เห็นมันก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
....................................
"แล้วนั่นก็คือกำเนิดปราสาท Mogeko ไงล่ะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
".....ด-ดูระเบียบจัง คิดว่านะ" ฉันแทบจะอึ้งไปเลยเกี่ยวกับระบบของ Mogeko ที่อยู่ในนี้ "แต่ราชาที่สร้างปราสาทนี่... เขาเป็นใคร คนนั้นสินะ?"
"....."
".....เขาคือ..."
Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เงียบไปครู่หนึ่ง
"..........mogeko"
"............................................................
......................................................................."
ฉันถึงกับเอ๋อไปเลย ทำไมมันเวิ่นเว้ออย่างนี้ละเนี่ย พูดอะไรไม่ออกเลย
".........."
"ไม่ออกเสียงให้ต่างจากตัวอื่นหรือ?" ฉันถาม
"มีสิ ก็ตัวพิมพ์เล็กไง"
"ชักจะสับสนแล้วล่ะ"
".....อย่ามาบ่นกับฉันสิ"
....................................
ในที่สุด พวกฉันก็เดินมาถึงสุดขอบทางสักที ตรงนั้นมีประตูบานหนึ่งตั้งอยู่
ฉันเดินเข้าไปยังประตูบานนั้นทันที
ต่อมาก็พบว่าตรงนั้นเป็นทางเดินของปราสาท พวกฉันเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ
ฉันรู้สึกว่า แถวนี้น่าจะเป็นเขาวงกตของปราสาทนะ มันวนไปวนมาเหมือนกับอยู่ที่เดิมยังไงยังงั้น
ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งยืนร้องไห้อยู่
"ฉัน... ฉันหลงทางแล้ววววววววววววววววววววววว!!!"
ช่วยไม่ได้นะ ฉันเองก็หลงเหมือนกันนั่นแหละ
ฉันรู้สึกว่าแถวนี้มันวังเวงยังไงก็ไม่รู้ชอบกล ฉันกลัวว่ามันจะมีอะไรโผล่ออกมาอีกหรือเปล่า
ระหว่างทางนั้น
"ชักจะหิวแล้วสิ....." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"อยากกินหมูแฮมมั้ย?" ฉันถาม
"!! ม-ไม่ต้องก็ได้ล่ะ!" เขาปฏิเสธทันที
(หวา เขานี่หัวดื้อน่าดู..... แต่ก็น่ารักดีนะ คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์...)
หลังจากนั้นก็เดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าประตูห้อง
"ที่นี่มันน่าขนลุกชะมัด..." ฉันพูด
"อ๊ะ เตรียมเอามาใช้กับมันในตอนนี้แหละ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"อย่าบอกนะว่านั่น!!" ฉันชักจะสงสัยแล้วว่า อันนั้นคงจะเป็น...
แล้วฉันก็เดินเข้าประตูไป
ถัดมา เป็นบริเวณแถวห้องขังซึ่งมีอยู่หลายห้อง
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์รู้สึกถึงอะไรได้บางอย่าง
ต่อมาอีกไม่ไกลนัก
"ชักจะง่วงล่ะ..... ฮ้าววว..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์รู้สึกง่วงขึ้นมา
(อื๋ย... พยายามทำให้เขาตื่นดีกว่า..... หยุดทำหน้ารักอย่างนี้สักทีเถอะ...)
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน ฉันกำลังจะเริ่มหลงเสน่ห์ของ Mogeko ตัวนี้เหรอ?
ฉันเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาถึงห้องๆหนึ่ง แถวนั้นมีแต่ห้องขังทั้งนั้นเลย แถมยังเป็นคุกที่เต็มไปด้วยอูณหภูมิหนาวยะเยือก
"เหวอ....." จู่ๆ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ก็ร้องสะดุ้งออกมา
ฉันเดินไปดูที่ห้องขังห้องแรกก่อน
ดูเหมือนว่าจะมี Mogeko อีกหลายตัวที่ร้องไห้อยู่ มีตัวหนึ่งอยู่ข้างนอก
"ฮือ! ฮือ! เพื่อนฉันถูกขังในกรงนี้! ฉันมาเพื่อช่วยพวกเขานะ! แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเปิดยังไงดี! แง-----------!!!" Mogeko ตัวที่อยู่ข้างนอกพูด
ฉันเห็นปุ่มสีแดงที่อยู่ข้างหน้า ถ้าทำลายมันก็จะไม่มีวันเปิดกรงออกมาได้
แต่ฉันก็ไม่ใส่ใจ ทำลายทิ้งเลยดีกว่า
แค่นั้นแหละ Mogeko ตัวที่อยู่ข้างนอกถึงกับร้องไห้ออกมาเสียงดังยิ่งกว่าเดิมอีก ฉันรำคาญมันก็เลยใช้มีดขนาดใหญ่ฆ่ามันให้ตายซะเลย
และแล้ว ความหวังของพวก Mogeko ก็พังทลายดับสูญ พวกมันไม่มีวันที่จะได้หนีออกไปอีกแล้ว พวกมันจะต้องถูกปีศาจกินเป็นอาหารในอีกไม่ช้า...
ฉันเดินเข้าประตูห้องขังอีกห้องหนึ่ง
พวก Mogeko ที่ถูกขังต่างก็ร้องไห้ออกมาทุกตัว
"ฉันกลัววววววววววววววววววววว!!!"
"ไม่! ม่ายย!! ฉันอยากกลับบ้านนนนนนนนนน!!!"
"ช่วยด้วยยยยยย!! หิวจะตายอยู่แล้ววววววววววว!!"
เสียงร้องโวยวายขอความช่วยเหลือดังลั่นเต็มไปหมด ทำเอาหูของฉันแทบจะอื้อ ฉันรีบออกจากห้องนั้นโดยทันที
ฉันเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆก่อนที่จะเข้าไปยังห้องขังอีกห้องหนึ่ง
พอฉันเห็นสภาพห้องขังเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับตะลึง ห้องนี้ลูกกรงถูกเปิดออกมาและก็ยังมีคราบเลือดเต็มพื้นห้อง กับ Mogeko เคราะห์ร้ายตัวหนึ่งที่ถูกกัดหัวจนขาด
Mogeko ที่ถูกขังในห้องนี้ชะตาขาดหมดแล้ว ตายอย่างอนาถสุดๆ
ต่อมา ฉันก็เดินเข้าไปดูที่ห้องขังอื่นต่อ
ห้องนี้เป็นคุกมืด มันมืดจนเกือบจะไม่เห็นอะไร Mogeko ทุกตัวต่างก็ยืนหันหลังในความสิ้นหวังที่ไม่มีวันจะได้ออกมาสู่อิสรภาพอีกเป็นครั้งที่สอง
ตลอดทางที่พวกฉันเดินมา จะได้ยินเสียงกรีดร้องแปลกๆอะไรบางอย่าง ซึ่งมันน่ากลัวมากเกินกว่าจะบรรยายได้ว่ามันคืออะไร แต่ต้องไม่ดีแน่ๆ
....................................
".........."
"คุณหนู" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เรียกฉัน
"? อะไรหรือ?" ฉันขานรับ
"รู้เปล่าว่า ฉัน....."
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดว่าอะไร ทันใดนั้นก็มีเสียงประกาศดังขึ้นมา
"สวัสดี---------! ได้ยินฉันมั้ย???"
"?!?!" ฉันเริ่มทำหน้างง
"เสียงนั่นมัน... Moge-ko!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"ประกาศให้ทราบ! ♪"
"จับตัวนักเรียนสาว ม.ปลายกับผู้แปรพักตร์มาให้ได้!!"
"หา...?!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถึงกับอึ้งไปเลย
....................................
ไม่นานนักก็มีพวก Mogeko อีกจำนวนมากแห่กันเข้ามา
"อ้าา... นี่มันเยอะไปแล้ว!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูดสบถออกมา
"อ๊ะ... อ๊าาาาาาาาาาา!!" ฉันเองก็ร้องออกมาตกใจสุดเสียงเหมือนกัน
"คุณหนู! หนีเร็ว!!"
"ม... ไม่ไหวแล้ววววว!!!"
"mogege!!" Mogeko พวกร้องออกมา
....................................
ตายแล้ว ยัย Moge-ko นั่นเรียกพวก Mogeko ให้มาจับพวกฉันไป เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ละเนี่ย
อันที่จริงฉันเองก็เริ่มที่จะวิ่งไปไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์บีบบังคับให้วิ่งหนีละก็ ฉันคงจะไม่อยากไปไหนสักพัก
หลังจากที่พวกฉันวิ่งหนีมาได้สักพักหนึ่งก็หลบมายังที่ห้องๆหนึ่ง
หลังจากที่เข้ามายังห้องนี้แล้ว ก็ต้องพบกับ...
"?! มีประตูอยู่ตั้งหลายบานเลยเหรอ?!?" ฉันพูดด้วยความประหลาดใจ
"บ้าจริง! ลุยด้วยความกล้าที่มีเลย!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"ล้อเล่นเหรอไง!?!"
ประตูหลายบานที่ฉันเห็นอยู่ข้างหน้าเนี่ย ทำเอาฉันนึกถึงรายการเกมโชวอย่างหนึ่งที่มันอยู่ในรายการ โหด มัน ฮา ด่านหนึ่งที่มีชื่อว่า Knock Knock หรือค่ายประตูกลซึ่งตอนนี้ก็จะคล้ายๆกับเกมโชวอันนั้นแหละ
ถ้าเลือกประตูที่ถูกต้องก็จะได้ไปยังห้องถัดไป แต่ถ้าเลือกผิดจะถูกหยุดเอาไว้
นี่ฉันกำลังเล่นเกม โหด มัน ฮา อยู่หรือไงละเนี่ย...
แล้วฉันจะเลือกประตูบานไหนดีล่ะ
ก่อนที่พวก Mogeko จะบุกเข้ามายังห้องนี้
ฉันคิดว่าห้องแรก ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานตรงกลางดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ตรงกลางเข้าไป
ห้องต่อมา ก็มีอยู่สามบานเหมือนกัน ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานซ้ายดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ด้านซ้ายเข้าไป
ห้องต่อมา ก็มีอยู่สามบานเหมือนกัน ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานขวาดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ด้านขวาเข้าไป
ห้องต่อมา ก็มีอยู่สามบานเหมือนกัน แต่คราวนี้มีรอยเลือดตามทางที่ชี้มายังประตูด้านซ้ายด้วย
เอ๊ะ... หรือว่าจะเป็นทางหลอกหรือเปล่าเนี่ย
ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานตรงกลางดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ตรงกลางเข้าไป
ห้องต่อมา ก็มีอยู่สามบานเหมือนกัน แต่คราวนี้มีรอยเลือดขนาดใหญ่ที่ชี้มายังประตูด้านขวาด้วย
เอ๊ะ... หรือว่าจะเป็นทางหลอกอีกหรือเปล่าเนี่ย
ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานตรงกลางดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ตรงกลางเข้าไป
ห้องต่อมา คราวนี้มีประตูอยู่เพียงบานเดียว
ฉันชักจะไม่แน่ใจว่าควรที่จะเปิดประตูเข้าไปดีมั้ย
ถ้าเกิดเป็นกับดักละก็ คงจะจบลงตรงนั้นแหละ
แต่ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ฉันเดินเข้าไปยังประตูบานนั้นทันที
....................................
หลังจากที่ฉันผ่านด่านโหดนรก โหด มัน ฮา กับค่ายประตูกลมาได้แล้ว
ฉันคิดว่าน่าจะรอดไปได้แล้วแท้ๆ
แต่ฉันคิดผิดอย่างมหันต์
เพราะเบื้องหน้าฉันคือ Moge-ko!!!
"จะ-จางงงงงงง! ♪♪♪" Moge-ko ต้อนรับพวกฉันเลย
"!!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาเลย
"เอื้อก.....!!" ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน
"มาหาฉันได้พอดีเลย!!!!!" Moge-ko พูด
"กรร....." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์แทบจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟออกมา
"อะ... อ๊าาา....." ฉันได้แต่ร้องพะงาบๆ
"เฮ้---... ♪ Moge-ko เตรียมของขวัญพิเศษมาให้พวกแกโดยเฉพาะเลยนะ!!! รับไป รับไป! ♪"
แล้ว Moge-ko ก็เดินไปยังสวิตช์ปุ่มสีแดง
"!!!!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถึงกับหน้าซีด "ม...ไม่มีทาง!! ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้?!?"
"กรงนี้ถูกย้ายมาแล้วนะ! ♪ mooogegegege! ♪" เธอบอก "ตอนนี้ก็... ♪"
"!! หยุดนะ!!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ตะโกนให้หยุด
"อย่าได้หวังเลย!!!!!!!!!"
ดูท่าเธอจะบ้าสุดๆ คราวนี้เธอเอาจริง Moge-ko กดปุ่มสีแดงเพื่อที่จะเปิดลูกกรงออกมา
ทันทีที่ประตูลูกกรงเปิดออกมา ฉันจึงได้เห็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตตรงนี้เอง
สัตว์ประหลาดกินคนตัวเบ้อเริ่มเทิ่มที่พิลึกกึกกือทั้งน่าเกลียดและน่ากลัวอยู่ข้างๆ Moge-ko
"...................." ฉันเบิกตาโพลงออกมาด้วยความตกใจสุดขีด
".....!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เองก็ช็อกไม่แพ้กัน
"เอาล่ะ เจ้าสัตว์ประหลาดที่น่ารักของฉัน! ♪ กินมันเลย!" Moge-ko สั่ง
เสียงร้องของสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัวดังจนแสบแก้วหู ทำเอาฉันหวาดกลัวจนขยับตัวไม่ออก
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พยายามควบคุมสติของตัวเองเอาไว้ "เฮอะ! ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ!"
แล้ว Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ก็หยิบเอาอาวุธออกมาทันที
เขาหยิบเอาปืนยิงจรวด RPG ออกมาเลย!!!!
"ย้ากกกกกกกกกกกก!!!!"
"คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์คะ?!? นั่นมันใหญ่เกินไปสำหรับคุณนะคะ!!!" ฉันเห็นเขาถือปืนแล้วถึงกับตะลึงไปเลย เขาถือได้ยังไงละนั่น
"อย่าเพิ่งกังวลเรื่องรายละเอียดเลย คุณหนู!"
ก่อนที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์จะเล็งปืน RPG ไปยังที่สัตว์ประหลาด
"เอานี่ไปกินซะ เจ้าสัตว์ประหลาด!!"
"อะ... อะไรนะ-------?!?!" Moge-ko ถึงกับแปลกใจ
"ย้ากกกกกกกกกกกก!!!!"
แล้วเขาก็ยิงจรวด RPG ถล่มใส่สัตว์ประหลาดนั่นเลย
....................................
........................................................................
............................................................................................................
ฉันคิดว่าจรวด RPG ที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ยิงไปนัดหนึ่งจะสามารถจัดการกับสัตว์ประหลาดได้อย่างราบคาบได้
แต่ฉันก็คิดผิดอีกครั้งหนึ่ง
จู่ๆก็มีอะไรบางอย่างกันสัตว์ประหลาดเอาไว้
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถึงกับตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกก่อนที่จะเขาจะอุทานออกมา
"..........อ๊ะ?"
".........." ฉันเองก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
".........." Moge-ko ยิ้มออกมาอย่างน่าพอใจ
เจ้าสัตว์ประหลาดเองก็หยุดชะงักไปชั่วครู่หนึ่ง
ก่อนที่ Moge-ko จะบอกพวกฉันไปว่า
"...ความสามารถพิเศษ: เกราะ Moge-ko! ฮิๆ ♪"
ตายแล้ว เกราะของ Moge-ko ได้ปกป้องสัตว์ประหลาดเอาไว้ ทำให้กระสุนปืน RPG ยิงทะลุไม่เข้าอย่างสิ้นเชิง
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์คิดได้เพียงอย่างเดียว "คุณหนู"
อย่าบอกนะว่าต้อง...
"คิดว่าเราต้องหนีแล้วล่ะ"
นั่นไง ว่าแล้วเชียว
"เอ๋------?!?!?" ฉันตกใจร้องอุทานออกมา
"ไหนบอกว่าจะจัดการกับมันด้วยอันนั้นไง!!" ฉันถึงกับหน้าซีดผืดออกมา
"ขอโทษนะ มันไม่ได้ผลแล้วล่ะ" เขายอมรับความจริงที่อยู่ตรงหน้านั้น
"ม่ายยจริงงงงงงง?!?!" ฉันตะโกนร้องออกมาเสียงดัง
"ฮ่าๆๆๆๆๆ!! ประมาทททททททไปนะ!" Moge-ko พูดด้วยความสะใจ
"หยาาาาาาาา!!"
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!
"กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!"
....................................
"ฮ่าาาาาาา!! ไปเลยเจ้าสัตว์ประหลาด!!!" Moge-ko สั่ง
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!" ฉันกรีดร้องออกมา
"คุณหนู!! หนีเร็ว!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"ไม่มีทางหนีจากฉันได้หรอกกกกกกกกก!!!!!!!" Moge-ko พูด
....................................
คราวนี้พวกฉันทำอะไรสัตว์ประหลาดไม่ได้เลย พวกฉันจะต้องถูกสัตว์ประหลาดกินอย่างงั้นหรือ?
ไม่มีทาง ตอนนี้จะต้องรีบหนีให้สุดชีวิตเลย ไม่อย่างนั้นละก็ถูกสัตว์ประหลาดจับกินแน่
ในขณะที่ Moge-ko กับสัตว์ประหลาดของเธอก็ยังคงไล่ตามราวีมาไม่เลิก
ฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์วิ่งหนีไปตามทางเดินค่อนข้างไกลเอาการมากๆ ไกลพอๆกับการวิ่งมาราธอนที่ต้องวิ่งหลายพันเมตรนั่นแหละ คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเป็นยังไง เหนื่อยหอบจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว...
"นี่เราจะต้องหนีไปอีกไกลแค่ไหนกันล่ะ?!?!" ฉันถาม
"แย่ชะมัด นี่มันแย่จริงๆเลย..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บ่นออกมาด้วยความรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
"นั่นไม่ใช่การย้อมใจเลยนะ!!"
เสียงสัตว์ประหลาดยังคงดังไล่ตามหลังพวกฉันมาอย่างต่อเนื่อง
"ม่ายยยย!! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยยย!!!" คราวนี้ฉันเริ่มสติแตกออกมาแล้ว
ก่อนที่ฉันคิดว่ากำลังจะมาถึงจุดจบอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงใครบางคนเรียก
"ทางนี้!!!"
"เอ๋?!" ฉันอุทาน
"เร็วเข้า!!!"
แล้วพวกฉันก็รีบเปิดประตูเข้าไปยังทางที่เสียงนั่นบอกทันที
....................................
หลังจากที่พวกฉันหลบเข้ามายังอีกห้องหนึ่งได้ ก็ต้องพบกับ...
"...โล่งอก พวกมันไปแล้วล่ะ" เจ้าขนปุยพูด
เจ้าขนปุยนั่นคือคนที่บอกให้พวกฉันเข้ามาหลบในห้องนี้สินะ
"Moffuru! ยังสบายดีอยู่นะ?!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถามเจ้าขนปุย
เจ้าขนปุยนั่นชื่อ Moffuru อย่างงั้นเหรอ
"ก็เหมือนกับนายนั่นแหละ!" Moffuru บอก "ก็ถ้าฉันกำลังจะถูกกินโดยเจ้าตัวเล็กอย่างงั้นนะ!"
"? ???" ฉันงงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
"คุณหนู นี่คือ Moffuru เป็น Mogeko ตัวพิเศษที่อยู่ในชั้นนี้" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์แนะนำ
"ฉันคิดว่าฉันเข้าใจสถานการณ์แล้วล่ะ!
ฉันจะพาพวกนายไปยังชั้นหกด้วยขนนกทั้งหมดที่มีอยู่!" Moffuru พูด
"ขอบใจนะ Moffuru" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ขอบใจ Moffuru
"เรามาอยู่ตรงนี้แล้ว ชั้นเจ็ดก็อีกแค่ไม่กี่ก้าวเอง"
(???) ฉันอุทานออกมาในใจ
"แล้วนายล่ะ? จะหนีไปกับผู้หญิงคนนั้นด้วยหรือ?" Moffuru ถาม
"ก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้จริงๆสักเท่าไรหรอกนะ..." เขาตอบ "...อาจจะไปเที่ยวรอบๆในโลกภายนอกก็ได้"
"อืม เห็นแล้วล่ะ"
แล้ว Moffuru ก็หันมาคุยกับฉัน
".....เธอที่อยู่ตรงนั้น หมายถึงหนูนะ... Yonaka ไม่ใช่หรือ?"
"ค-ค่ะ..." ฉันขานตอบรับ
"โฮะๆ... เธอนี่รอดมาได้ตั้งไกลเลยนี่นา"
"อืม ก็คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เขาช่วยไว้นะ..."
"หืม? ดูไม่เหมือนตัวนายเลยนะ"
"เงียบน่า" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
"โฮะๆ" Muffuru หัวเราะ "เอาล่ะ ไปตามทางนี้ก่อนที่ยัยวิกลจริตนั่นจะมาเจอดีกว่านะ"
แล้ว Muffuru ก็นำทางพวกฉันไป
....................................
ห้องที่พวกฉันมาอยู่ตรงนี่ดูเหมือนว่าจะเป็นโลกของเจ้าขนปุยนะ
ขนาดอนุสาวรีย์ก็ยังเป็นรูปเจ้าขุนปุยเลย แม้แต่ต้นไม้ก็ด้วย ชื่อแปลกมาก ต้นขุนปุย...
พวกฉันเดินตาม Muffuru ต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงห้องโถงแห่งหนึ่ง
เจ้า Mogeko ที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่แถวนี้ มันมีขนปุยสีขาวอยู่เต็มตัวไปหมดทุกตัว
ฉันเดินเข้าไปคุยกับ Muffuru ที่อยู่ตรงทางเดิน
"ฉันเห็นพวก Mogeko แถวนี้มีแต่ขนปุยเต็มเลย...?" ฉันพูด
"ใช่ พวกนั้นเรียกว่า Mofuko นะ" Muffuru บอก
"Mofuko?"
"พวกนั้นติดเชื้อด้วย 'Moge ปรสิตปุยขาว' นะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์อธิบาย
"ป-ปุยขาว...? ปรสิตเหรอ...??" ฉันถึงกับเงิบเลย
"ฉันมีรูปด้วยนะ เอ้านี่"
แล้ว Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ก็หยิบเอารูปถ่ายออกมาดู
เป็นรูปที่มีลักษณะคล้ายๆกับตัวอ่อนของ Mogeko เลย แต่เป็นสีขาวแค่นั้นแหละ
"ช่างน่า...รังเกียจอะไรอย่างนี้" (ทำไมเขาถึงมีรูปนี้ด้วยละเนี่ย...?)
"มันเป็นโรคติดต่อที่ร้ายแรงนะ... ดังนั้น Mogeko ที่ติดเชื้อนี้ - หรือ Mofuko นั้นมักจะถูกกำจัดทิ้งนะ"
"โดยการป้อนให้เป็นอาหารของสัตว์ประหลาดตัวนั้น" Moffuru พูดเสริมขึ้นมา
"รวมถึงพวกที่อยู่ในห้องขังนั้นด้วย? พวกที่ต้องถูกกักบริเวณ .....จะไม่มีทางรักษาให้หายได้เลยนะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
"ม-ไม่จริงน่า... มันก็แค่ทำให้เกิดขุนปุยขึ้นมาตามตัวนี่ ใช่มั้ย?! แล้วทำไมถึงต้องกำจัดทิ้งด้วยล่ะ..." ฉันเองก็งงเหมือนกันว่าต้องทำกันถึงขนาดนั้นเลยหรือ
"อ่านะ ก็พวกนั้นจะตายภายในหนึ่งเดือนหลังจากที่ติดเชื้อนะ" Moffuru บอก
"?!" ฉันถึงกับอึ้งไปเลย
"อาการของโรคนี้เหมือนกับปวดหัว ปวดท้อง อาเจียนและก็เวียงเวียน หลังจากนั้นก็จะอาเจียนเป็นเลือดแล้วก็ตายไงล่ะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"?!? ล-แล้ว เอ่อ... ตรงนี้จะปลอดภัยมั้ยเนี่ย...?" ฉันรู้สึกตกใจเกี่ยวกับโรคประหลาดๆแบบนี้
"เฮ้ มันไม่ติดกับมนุษย์หรือพวก Mogeko พิเศษทั้งเจ็ดหรอก" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์อธิบาย
ไม่ติดต่องั้นหรือ... ถ้างั้นก็โล่งอกไปที...
".........."
ฉันสังเกตว่า Moffuru เองก็มีขนปุยอยู่เต็มตัวด้วยนี่นา
"..........หืม?"
".........."
"แล้วคุณ Moffuru ล่ะ?" ฉันถามด้วยความสงสัย
"ฉันก็เป็นอย่างนี้มาโดยตลอดนั่นแหละ!!!!"
"ข-ขอโทษ!!" ฉันถึงกับเหงื่อแตกพลั่กๆเลย
"ก็ทำเอาสับสนจริงๆนั่นแหละ..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
"ใช่... ฉันถูกเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเข้าใจผิดว่าเป็น Mofuko และเกือบจะถูกกินมาตั้งหลายครั้งแล้วนะ" Moffuru บอก
".........." ฉันรู้สึกสงสารขึ้นมาเลย
พวก Mofuko ที่ฉันเห็นอยู่ตามห้องโถงนี้มันร้องได้แต่ "ปุยๆ" แทนที่จะเป็น "mogemoge"
ฉันเดินเข้าไปหา Moffuru อีกครั้ง
"ปุยๆ... ฉันพูดนะ!" Moffuru พูด
ฉันอยากรู้ว่าเขตกักบริเวณของ Mofuko นั้นเป็นยังไง ฉันจึงได้ลองสำรวจแถวนี้บริเวณรอบๆ
ฉันได้เดินเข้าไปดูในห้องพักแต่ละห้อง
ปรากฏว่ามีแต่ Mofuko อยู่ในห้องเต็มไปหมด แต่ละตัวร้องได้แต่ "ปุยๆ"
ฉันเดินเข้าไปหาพวก Mofuko
"ปุย? พวกปุยอย่างเธอเป็นใคร?" Mofuko ตัวหนึ่งพูด
"ฉันชอบอ่านนะ ปุย" Mofuko อีกตัวหนึ่งพูด
ฉันสังเกตเห็นตู้หนังสือวางอยู่ในห้อง
หรือว่าจะเป็นหนังสือโป๊อีกแล้วหรือ...
ฉันค่อยๆเงื้อมมือหยิบออกมาดึงอย่างช้าๆ
ปรากฏว่าไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดเอาไว้นี่
มันเป็นหนังสือขนปุย!
อ้าว... ฉันนึกบ่นในใจ สงสัยผิดจากที่ฉันคาดเอาไว้ตั้งเยอะเลย
ฉันเดินไปดูที่เตียง
ปรากฏว่าเป็นเตียงขนปุยด้วย
ห้องนี้มีแต่อะไรที่เป็นขนปุยสินะ
ฉันเดินเข้าไปดูที่ห้องรับประทานอาหารต่อ
ฉันเห็น Mofuko ตัวหนึ่งกำลังดื่มชาอยู่
ฉันสังเกตที่แก้วน้ำชา
ปรากฏว่ามันมีขนสัตว์ลอยอยู่ในนี้ด้วย
แล้วจะดื่มเข้าไปยังไงล่ะนั่น...
ฉันเดินเข้าไปดูที่ห้องสมุดต่อ
ดูเหมือนว่าพวก Mofuko จะนั่งอ่านหนังสือกันอยู่ ห้องสมุดนี้มีแต่หนังสือขนปุยทั้งนั้นแหละ
"อ่านหนังสืออยู่นะ! ปุย" Mofuko ตัวหนึ่งพูด
"ฮ่าาาาาา" Mofuko ตัวหนึ่งถอนหายใจออกมายาวๆ
"ปุยรายสัปดาห์ ปุย" Mofuko อีกตัวหนึ่งพูด
ฉันสังเกตเห็น "Moge ปรสิตปุยขาว" อยู่ที่ซอกระหว่างตู้กับมุมห้อง
หรือว่าจะเป็นเชื้อปรสิตที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เขาว่านะ
อ๊ะ? ดูเหมือนว่าจะมีแมลงแปลกๆติดอยู่ด้วย ฉันไม่ควรที่จะจับมันจะดีที่สุด
ถึงบอกว่าจะไม่ติดเชื้อเข้าสู่มนุษย์ก็จริง แต่ก็ไว้ใจไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ
ฉันเดินเข้าไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง
ห้องนี้เป็นห้องพักรวม มีเตียงอยู่หลายตัวตั้งอยู่
ฉันเห็นบันทึกวางอยู่บนโต๊ะ
"บันทึกปุย
ปุย? ปุยปุย ปุย ปุยปุย ปุย ปุย ปุย ปุยปุย ปุ้ย ปุย-ย ปุย ปุย ปุย-ย ปุย ปุย"
อะไรกันเนี่ย ทำไมถึงมีแต่คำว่า "ปุย" ไม่เห็นมีคำอื่นเลย ฉันงงไปหมดแล้วนะเนี่ย จะสื่อสารกันยังไง
พวก Mofuko ที่อยู่ในห้องนี้ต่างก็ร้องว่า "ปุย" ทั้งนั้น
ขนาด Mofuko ตัวที่หลับอยู่ก็ยังร้องว่า "ปุย" เลย
ฉันเดินเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง
ห้องนี้ไม่มี Mofuko เลยสักตัว แต่กลับมี...
ผู้หญิงสามคนยืนอยู่กลางห้อง
"อ๊ะ ดีใจจัง... กลับมาแล้วล่ะ มือถือของฉัน..." Kurotsuno พูดด้วยความดีใจ
"เอาล่ะ และก็อย่าทำหล่นอีกนะ... ยัยหัวทึบ..." Hanten พูด
"รีบออกจากนรกตรงนี้กันเถอะ! เดี๋ยวฉันจะไปเป็นพิธีกรรายการหลังจากนี้นะ..." Met พูด
นี่ Kurotsuno ในที่สุดก็หามือถือเจอแล้วเหรอ แล้วไม่กลัวว่าจะถูกสัตว์ประหลาดกินหรือ หรือว่ามันมองไม่เห็นเธอ... ฉันเองก็งงเหมือนกัน
ฉันเดินเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง
ห้องนี้มีลักษณะคล้ายกับห้องพักแรกๆ มีทั้งโต๊ะ เตียงและก็ตู้หนังสือวางอยู่
ฉันเดินเข้าไปดูพวก Mofuku ที่เดินไปมาตรงนั้น พวกมันร้องว่า "ปุย" อย่างเดียวเลย
"เวลาน้ำชา! ปุย" Mofuko กำลังดื่มชาพูด
ตู้วางหนังสือที่ฉันเห็นนั้นก็มีแต่หนังสือขนปุยทั้งนั้นเลย
หลังจากที่ฉันได้สำรวจดูในแต่ละห้องแล้ว
".........."
(มาคิดดูแล้ว ถ้าเกิด Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์มีขนปุยด้วย จะดูเหมือนอะไรน้า...)
ฉันจินตนาการเกี่ยวกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ตัวนั้นขณะที่มีขนปุยเหมือนกับพวก Mofuko
"เฮ้! อย่านึกภาพอะไรแปลกๆอย่างนั้นสิ!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถึงกับบ่นอย่างซีเรียสออกมาเลย
หวาย... สงสัยฉันคงจะจิ้นอะไรแปลกๆไปหน่อย ฉันพยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องแปลกๆที่ไร้สาระอีก
ตอนนี้พวกฉันก็มาอยู่ในห้วงมิติอีกแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วย Mofuko ลอยไปลอยมาอยู่กลางอากาศ
ฉันเห็นป้ายอันหนึ่งมีข้อความเขียนเอาไว้
"เส้นทางขนปุย
วิญญาณของ Mofuko ที่ตายไปแล้วจะกลายเป็นดวงดาว ซึ่งจะตกลงสู่พื้น"
งั้นพวกนี้ก็คือวิญญาณของ Mofuko สินะ
ฉันเดินต่อไปตามเส้นทางเรื่อยๆ
ในที่สุดก็มาถึงบริเวณแห่งหนึ่ง ซึ่ง Moffuru รอพวกฉันอยู่
"เอาล่ะ เดินเข้าไปยังแสงของเทพเจ้าแห่งหมูแฮมเพื่อดำเนินการต่อไปได้เลย....." Moffuru พูด
".....ตกลง" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ขานตอบรับ
".....???" ฉันงงกับที่อยู่ตรงข้างหน้า
"ขอให้เทพเจ้าแห่งหมูแฮมปกป้องพวกนาย..." Moffuru อวยพร
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ขานรับโดยไม่พูดอะไร
".........." Moffuru ก็ขานรับโดยไม่พูดเหมือนกัน
".........." Moffuru หันมามองหน้าฉันก่อนที่จะถาม
"..........เธอแน่ใจนะ?"
"...หา?" ฉันคิดไม่ทันก็เลยอุทานออกมา
".........." Moffuru เห็นว่าฉันลังเลที่ไม่กล้าเดินเข้าไปจึงได้บอกฉันว่า
"..........ไม่เป็นไรหรอก เอาล่ะ ไปซะ! เข้าไปยังที่แสงศักดิ์สิทธิ์นั่นเลย..."
ถ้าแสงนั่นคือเส้นทางที่จะพาไปสู่ชั้นหกได้ ฉันคิดว่าควรที่จะเดินขึ้นต่อไป
แล้วฉันจึงได้เดินไปยังที่แสงสว่างตรงนั้นทันที
....................................
ขณะเดียวกัน
"ฮืมม-ฮืมม... ♪ ฮืมฮืมฮืมมฮืมม... ♪ ฮืมมฮืมฮืม... ♪ ฮืมมฮืม... ♪" Mogeko ตัวหนึ่งกำลังร้องฮัมเพลงอยู่
ทันใดนั้นก็มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา
Moge-ko นั่นเอง
"เฮ้!!!!"
"หวาาาาา?!? .....อ๊ะ นั่น Moge-ko เองเหรอ..."
"ของเล่นใหม่!!!"
"เอ๋??"
"แกนี่มันไม่สนุกเอาเสียเลย!! แกนี่มันน่าเบื่อสิ้นดี!!!"
"หวา เดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆสิ..."
"แกอย่ามาขึ้นเสียงกับฉานนน!!!"
ก่อนที่ Moge-ko จะจัดการเชือด Mogeko ผู้เคราะห์ร้ายตัวนั้นทันที
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!" Mogeko ตัวนั้นร้องออกมาอย่างทรมานด้วยความเจ็บปวด
ที่ห้องนอนของฉัน
ฉันได้แต่ยืนมองอย่างหมดอาลัยตายอยาก
....................
ทำไมทุกอย่างถึงต้องมาจบลงในวันนั้นด้วย?
....................
....................อ๊าา...
กลับมายังปัจจุบัน
ฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์อยู่บนชั้นห้าแล้ว
ฉันออกอาการเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนเขาเริ่มเป็นห่วงขึ้นมา
"คุณหนู กำลังคิดอะไรอยู่หรือ? ยังโอเคอยู่นะ?" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถามฉัน
"อ๊ะ!! ข-ขอโทษนะ! ไม่มีอะไรหรอก..." ฉันบอกปัดไปอย่างนั้นแหละ
".........." เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันต้องเดินต่อไปเพื่อที่จะขึ้นไปให้ถึงชั้นเจ็ดให้ได้
ระหว่างทาง ฉันเดินไปยังที่ประตูของห้องๆหนึ่ง
"อ๊ะ เดี๋ยวก่อน คุณหนู..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เรียก "เราต้องไปยังประตูตรงโน้นก่อนนะ"
ทำไมล่ะ
ประตูอีกด้านหนึ่งที่อยู่ตรงโน้นตามที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก ฉันจึงได้เดินเข้าประตูบานนั้นไป
เมื่อฉันเข้ามาแล้วฉันก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง
นี่มันเกินกว่าที่จะเป็นห้องๆหนึ่งได้แล้วล่ะเนี่ย ฉันรู้สึกเหมือนจะออกมาเดินกลางแจ้งเลย
ฉันสังเกตดูอนุสาวรีย์ที่ตั้งอยู่ข้างหน้า
มันเขียนว่า โรงพยาบาล Mogeko
ปราสาทชั้นนี้เป็นโรงพยาบาลหรือ?
พวกฉันเดินไปตามทางเดินบนสนามหญ้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงที่หน้าโรงพยาบาล
ก่อนที่พวกฉันจะเดินเข้าประตูหน้าไป
ที่ห้องโถงใหญ่ของโรงพยาบาลนั้น มีแต่พวก Mogeko หลายตัวที่มารอรับบริการจากประชาสัมพันธ์อยู่
ฉันเดินเข้าไปหา Mogeko ทีละตัว
ดูเหมือนว่า Mogeko แต่ละตัวที่นั่งรอนั้นจะไม่พูดอะไรเลยสักคำ
แม้แต่เจ้าหน้าที่ต้อนรับก็ไม่พูดด้วย!!
มันจะเงียบเกินไปแล้วนะ
ฉันเดินไปดูป้ายที่ติดไว้ข้างๆประชาสัมพันธ์
"กรุณาเงียบในโรงพยาบาลด้วย"
มิน่าล่ะ ทำไมถึงไม่มีตัวไหนคุยกันเลยสักตัว แต่นี่มันจะเงียบยิ่งกว่าเป่าสากอีกนะนั่น
ฉันเดินเข้าไปหา Mogeko ตัวที่กำลังร้องไห้อยู่
"ฮืออออ... เมื่อวานนี้เพื่อนฉัน... ตายด้วยภูมิแพ้... ฉ-ฉันทำอะไรไม่ได้เลย...!!"
งั้นเหรอ เสียใจด้วยละกัน
ฉันสังเกตเห็นโปสเตอร์หูฉลามติดอยู่ในห้องโถง แล้วก็รูปอะไรสักอย่างแขวนไว้อยู่ มีปฏิทินติดเอาไว้ด้วย
ฉันรู้สึกว่าห้องรอรับบริการห้องนี้จะเงียบเกินไปหน่อย ฉันจึงได้เดินไปดูที่ห้องอื่น
พวก Mogeko ที่กำลังนั่งดูทีวีรออยู่เนี่ยก็ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย
ห้องนี้มีทีวีตัวหนึ่งตั้งอยู่ ฉันเดินเข้าไปดูทีวีเลย
ทีวีตรงนี้กำลังออกรายการการ์ตูนเรื่อง "The Gray Garden" อยู่
ฉันเดินเข้าไปหา Mogeko ที่เหมือนพ่อลูกกันอยู่
"มัน... มันเกินไปแล้วนะ! ทำอะไรสักอย่างไม่ได้เหรอ..." John ถึงกับร้องไห้ออกมา
"อย่าร้องไห้เลย John... พริกหยวกที่มีพริกนั่นไม่มีอะไรรักษาให้หายได้หรอก..." Stephanie พูด
แปลกแฮะ ปกติพวก Mogeko ไม่ค่อยจะมีชื่อเรียกเลยนะ แต่ Mogeko คู่นี้มีชื่อด้วย คือชื่อ Stephanie กับ John
ฉันเดินเข้าไปหา Mogeko ตัวหนึ่งที่กำลังกระโดดโลดเต้นอยู่
"ตั้งโด่--------------------"
หยาบคายเกินไป อะไรกันว่ะ
ห้องมีก็มีปฏิทินติดเอาไว้อยู่เหมือนกัน และก็มีป้ายอีกอันหนึ่งเขียนข้อความเอาไว้
"เราปฏิเสธผู้ที่สูบบุหรี่"
เห็นด้วยเลยล่ะ
ห้องนี้ก็ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ฉันว่าคงจะต้องเดินดูอะไรเพิ่มเติมแล้วล่ะเกี่ยวกับโรงพยาบาลแห่งนี้
พวกฉันเดินเข้าไปยังข้างในของโรงพยาบาล
ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้น
".........." ฉันกำลังครุ่นคิดด้วยความสงสัยอยู่
(ทำไมต้องเป็นโรงพยาบาลด้วยล่ะ?)
นั่นสินะ ปราสาททั้งหลังกลับมีตึกอยู่ข้างในได้เนี่ย มันพิลึกเกินไป
"คุณหนู สำหรับสถานการณ์ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด เราจะต้องเอาอาวุธไปด้วยนะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
"ผู้เฝ้าประจำชั้นนี้น่าจะเป็นตัวอะไรสักอย่าง..."
"หือ?" ฉันเริ่มฉงน
"ดูเหมือนว่าฉันคงจะไม่มีอาวุธไม่ได้..."
"...เอ่อ อะไรนะ? นี่มันโรงพยาบาลนะ... มีอาวุธด้วยหรือ.....??" ฉันถึงกับงง ในโรงพยาบาลมีอาวุธด้วยหรือ
"อ๊ะ ไม่ได้บอกเธอไปเหรอ?"
"หา?"
"ชั้นนี้เป็นชั้นที่มีสัตว์ประหลาดกินคนตัวเบ้อเร่ออยู่ด้วยนะ
เอ ก็ไม่ได้แย่พอๆกับ Moge-ko หรอกนะ แต่...
มันน่าจะถูกขังในกรง... แต่ในกรณีนี้ น่าจะรู้นะ
ใช่ๆ ก็โรงพยาบาลนั่นแหละ แต่มันมีคลังเก็บอาวุธและของเล่นอยู่ด้วยนะ"
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์รู้อยู่แค่นั้น
".........." ฉันได้ยินถึงกับอึ้งไปเลย นี่มันโรงพยาบาลอะไรกันแน่
".........." เขาเองก็สงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่พูดอะไรออกมา
".........." ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อเรื่องนี้ดีมั้ยเนี่ย ยิ่งไปต่อก็ยิ่งเจอเรื่องแปลกมากขึ้นเรื่อยๆละเนี่ย ฉันแทบจะคิดอะไรไม่ถูกแล้วล่ะ
"อะไรหรือ?" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถาม
"เจ็บท้องนะ" ฉันตอบแบบเลี่ยงๆไป
จริงๆแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ตั้งแต่เรื่องมีสัตว์ประหลาดกินคนขนาดใหญ่ และก็มีอาวุธในโรงพยาบาลอีก ฉันคิดได้อย่างเดียวเลยว่า สถานที่ตรงนี้มันแปลกเกินกว่าที่ฉันจะจินตนาการได้เลยว่าปราสาทแห่งนี้มันสามารถยัดตึกหลายชั้นเข้าไปในชั้นๆหนึ่งได้อย่างไรกัน
แล้วพวกฉันก็เดินเข้าไปในลิฟต์
ลิฟต์ตัวนี้สามารถขึ้นไปได้ถึง 4 ชั้น เพราะฉะนั้นฉันจะลองขึ้นไปทีละชั้นก่อน
เริ่มจากชั้น 2 ก็ละกัน
ชั้นนี้เป็นห้องคนไข้ที่ยังคงรักษาตัวอยู่ มีอยู่หลายห้องเลย
ฉันเดินเข้าไปดูในทีละห้อง
ฉันเห็น Mogeko แต่ละตัวกำลังนอนบนเตียงคนไข้อยู่ แต่ละตัวไม่พูดอะไรออกมาเลย
ไม่ว่าฉันจะเปิดดูห้องคนไข้ห้องไหนก็ตาม ก็จะมี Mogeko อย่างน้อยหนึ่งตัวนอนอยู่บนเตียง
ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีอะไรมากมายนัก ฉันจึงได้เดินไปดูที่ชั้นอื่นต่อ
งั้นดูชั้นที่ 3 ก็ละกัน
ชั้นนี้มืดสนิทเลย ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง ใครปิดไฟเอาไว้ทำไมถึงไม่เปิด แล้วสวิตช์ไฟอยู่ไหนละเนี่ย...
ขืนเดินต่อไปในชั้นนี้คงจะไม่ปลอดภัยแน่ ฉันเดินกลับเข้าไปในลิฟต์แล้วดูที่ชั้นอื่นต่อ
งั้นก็ขึ้นไปชั้น 4 ละกัน
แต่ฉันสังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่บนแผงด้วย
มันมีแต่พวกแมลงที่น่าขยะแขยงเกาะอยู่บนปุ่มด้วย!
ฉันกดปุ่มไม่ได้ มันขยะแขยงเกินไป...
ฉันต้องหาทางทำอะไรสักอย่างในการจัดการกับแมลงพวกนี้ คงต้องกำจัดพวกมัน ว่าแต่จะเอาอะไรไปกำจัดล่ะ?
ฉันคิดว่าต้องย้อนกลับมายังจุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง
ฉันคิดว่าก่อนอื่นต้องหาทางทำอะไรสักอย่างกับชั้น 3 ก่อน ฉันไม่รู้ว่าสวิตช์ไฟอยู่ไหน
ฉันลองเดินไปดูที่ชั้น 2 อีกครั้งหนึ่ง
ฉันเดินเข้าไปดูห้องคนไข้ทีละห้องอีกครั้ง เพื่อหาดูว่ามีอะไรบางอย่างที่ดูแปลกหูแปลกตาบ้าง
ฉันเดินเข้าไปหาตั้งหลายห้องแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรเลย
จนกระทั่งมาถึงห้องสุดท้ายนั่นเอง
ฉันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างอยู่ใต้เตียงคนไข้
มีสวิตช์อยู่ใต้เตียงด้วย ฉันจึงได้กดปุ่มที่อยู่ใต้เตียงนั้น
ทันใดนั้นก็มีแสงไฟเปิดขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง...
ฉันจึงได้ย้อนกลับไปยังที่ลิฟต์แล้วขึ้นไปยังที่ชั้น 3 ทันที
คราวนี้ฉันมองเห็นเส้นทางในชั้นนี้แล้ว สวิตช์เปิดไฟนั้นอยู่ใต้เตียงจริงๆด้วย ว่าแต่ทำไมโรงพยาบาลนี้ถึงต้องสร้างสวิตช์เอาไว้ตรงนั้นด้วยเล่า
แต่ระหว่างทางฉันเห็นอะไรบางอย่างอยู่บนพื้น มีเลือดกองอยู่ตั้งเยอะแยะมากมาย หรือว่า...
ชั้นนี้จะมีอะไรน่ากลัวแอบแฝงซ่อนเอาไว้อยู่...
ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบไปชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเดินต่อ
ฉันเดินเข้าไปดูห้องคนไข้แต่ละห้อง
มี Mogeko จำนวนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง และสิ่งที่น่าตกใจก็คือ...
มีฉากถูกฆาตกรรมบนเตียงด้วย!
ดูเหมือนว่ามีใครบางคนเอามีดแทงคนไข้ตายคาเตียงจนเลือดกระเด็นเต็มทั้งเตียงเลย
แถมยังมีรอยเลือดเปื้อนอยู่ไปทั่วทั้งห้อง
นี่มันโรงพยาบาลสยองหรือไงกันน้า...
ฉันเดินเข้าไปยังห้องคนไข้ห้องหนึ่ง
ปรากฏว่าห้องนี้มีแต่เตียงคนไข้ที่ถูกปักด้วยมีดตรงหัวเตียงทุกเตียง แต่ละเตียงก็เปื้อนไปด้วยเลือดทั้งนั้น
ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งร้องไห้ออกมา
ฉันเข้าใจเลยว่ามันเพราะอะไร ฉันเองก็ไม่อยากเห็นฉากอันน่าสยดสยองนี้สักเท่าไรนัก
ฉันออกจากห้องแล้วเดินเข้าไปยังห้องคนไข้ที่เหลือ
ห้องนี้น่าจะเป็นห้องคนไข้รวมขนาดใหญ่ มีเตียงอยู่หลายเตียงวางติดกันเลย
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ทำอะไร ทันใดนั้นก็มีเสียงอะไรบางอย่างคล้ายๆกับกระจกแตกดังขึ้นมาจากข้างนอก
"?!" ฉันรีบหันไปมองที่ประตูทันที "อะไรกันนะ.....??"
ฉันสงสัยว่าข้างนอกมันเกิดอะไรขึ้น จึงค่อยๆแง้มประตูแล้วมองผ่านช่อง
ฉันเห็นภาพอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างนอก
"เฮ้!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เรียกฉัน
"หยาาา?!?" ฉันร้องตกใจสะดุ้งโหยงออกมา
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"
"ป-เปล่า... แค่คิดไปเองเท่านั้นแหละ" ฉันตอบด้วยสีหน้าแห้งเผือด
จริงๆแล้วฉันตกใจกลัวสุดๆไปเลยล่ะ แต่ไม่อยากจะให้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นตรงข้างนอก
".....หืมม" เขาทำท่าสงสัย
".........." ฉันพยายามทำสีหน้านิ่งสุดๆ ให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
".........." เขาก็ยังจ้องมองหน้าฉันอยู่
ฉันก็เลยต้องบอกกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ไปว่า
".....โรงพยาบาลนี้น่ากลัวเหลือเกิน พวกนั้นทำท่าเหมือนซอมบี้ที่โผล่ออกมาไม่กี่วินาทีก่อนหน้านั้น....."
"..........เธอดูหนังมากไปนะ" ดูเหมือนว่า เขาจะไม่เชื่อเรื่องบ้าๆแบบนี้
"ค่า"
ดูเหมือนว่ามีแต่ฉันสินะที่ออกอาการหวาดกลัวโดยที่ไม่มีเหตุผลใดๆเลย คงจะคิดว่าฉันบ้าไปแล้วล่ะ
ตกลงฉันบ้าหรือพวก Mogeko บ้ากันแน่ละเนี่ย
ฉันเห็นตู้เก็บของนั้นน่าจะมีอะไรสักอย่างอยู่ข้างใน ฉันจึงได้เปิดลิ้นชักออกมา
ปรากฏว่ามีแต่นุ่นทั้งนั้นเลย
ฉันดูที่ตู้อื่นบ้าง แล้วฉันก็เห็น...
กระป๋องสเปรย์ฉีดยาฆ่าแมลง
ฉันจึงได้เก็บสเปรย์กระป๋องนี้ไว้กับตัว
ฉันไม่แน่ใจว่าจะออกไปข้างนอกดีมั้ย ฉันกลัวว่าจะมีอะไรที่น่ากลัวรอพวกฉันอยู่ แต่ยังไงก็ต้องออกไปอย่างไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ
อย่างที่ฉันคิดเอาไว้เลย พวก Mogeko ที่กลายสภาพเป็นซอมบี้ออกมาเดินเพ่นพ่านเต็มห้องไปหมด
ฉันพยายามที่จะเลี่ยงซอมบี้ Mogeko เหล่านี้ก่อนที่พวกมันจะขย้ำฉันเป็นอาหาร
ซอมบี้ Mogeko ไม่ได้ออกมาเพ่นพ่านเฉพาะแต่ในทางเดินอย่างเดียว แม้แต่ห้องคนไข้ก็มีด้วย
Mogeko ตัวที่ร้องไห้ในห้องคนไข้นั้น สงสัยชะตาขาดแล้วล่ะ มันถูกซอมบี้ Mogeko กัดจนหัวขาดตายไปซะแล้ว
ชั้นนี้เป็นชั้นที่น่ากลัวจริงๆ ฉันไม่ควรที่จะอยู่ชั้นนี้เลย
แล้วฉันจึงได้รีบกลับไปยังที่ลิฟต์อีกครั้ง ฉันหวังว่าพวกซอมบี้ Mogeko คงจะไม่พังประตูลิฟต์ตามมาหรอกนะ หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น
แมลงที่เกาะอยู่บนปุ่มแผงลิฟต์ชั้น 4 นั้น ฉันใช้สเปรย์จัดการฉีดพ่นใส่มันซะ
แล้วแมลงพวกนี้ก็ถูกกำจัดโดยสเปรย์ยาฆ่าแมลงเรียบร้อย
ฉันกดปุ่มชั้น 4 เพื่อที่จะเดินไปขึ้นไปยังชั้น 4 ต่อ
ชั้นนี้มีอนุสาวรีย์ตั้งอยู่เต็มไปหมด ฉันรู้สึกเหมือนกับจะถูกพวกมันจ้องอยู่
ฉันเห็นหมูแฮมตกอยู่บนพื้นจึงได้หยิบมาเก็บไว้กับตัว
ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งกำลังถือหมูแฮมอยู่
"หมูแฮมที่แสนอร่อย! เชิดชูให้กับหมูแฮม!"
อะไรกันเนี่ย เจ้า Mogeko ตัวนี้มันบูชาหมูแฮมมากขนาดนั้นเลยหรือ แต่ฉันไม่สนใจในเรื่องไร้สาระของ Mogeko ตัวนี้หรอก แย่งหมูแฮมจากมันมาเลยดีกว่า
"ทำไมถึงทำอย่างนี้----------?!?! เอาคืนมาน้าาาาาาาาาาา!!!" Mogeko ตัวนั้นถึงกับร้องไห้ออกมา
"ฮือออออออออออ ฮืออออออออออออออ"
ไม่สนอะไรแล้ว ไปต่อดีกว่า
ในที่สุดก็มาถึงห้องๆหนึ่ง
ฉันถึงกับตะลึงไปเลย เมื่อห้องนี้...
เต็มไปด้วยอาวุธเพียบ!
ไม่ว่าจะเป็นมีด ขวาน หรือปืนกล
นี่มันห้องเก็บคลังอาวุธหรือไงกัน!
โรงพยาบาลนี้ชักจะแปลกเกินกว่าที่จะเป็นโรงพยาบาลแล้วล่ะ
ฉันเดินไปยังที่ตู้เก็บของตู้หนึ่ง
"ที่นี่มันยังไงกันแน่?! มีแต่อาวุธหนักๆทั้งนั้นเลย...?!" ฉันพูด
"ตอนที่จะใช้ก็มาเอาจากตรงนี้ตั้งหลายครั้งแล้วล่ะ... อ๊ะ ก็รวมทั้งพวกนั้นด้วย..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"เอ๋??"
"เอาล่ะ เอาอันนี้แหละ"
ดูเหมือนว่า Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์จะหยิบเอาอาวุธอะไรบางอย่างออกมา
มันคือปืนยิงจรวด RPG
"เอ๋-----?!?" ฉันร้องตกใจออกมา ไม่คิดว่าจะมีปืนยิงจรวด RPG ด้วย
"ด้วยสิ่งนี้แหละ ที่เราสามารถจัดการกับสัตว์ประหลาดนั่นได้" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"ม-มันอันตรายนะ!!" ฉันถึงกับอึ้งไปเลย เอาอาวุธสงครามขนาดใหญ่ไปสู้กับสัตว์ประหลาดนี่มัน...
"เอาล่ะ เสร็จธุระในโรงพยาบาลแล้วก็กลับไปยังประตูอื่นกันเถอะ"
"ค่าาาา... รู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจยังไงก็ไม่รู้..."
หรือว่า ที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอกให้ไปประตูอื่นก่อนที่จะมายังประตูแรกนั้น เพื่อที่จะเอาอาวุธแบบนี้เองหรอกเหรอ
ไม่อยากจะเชื่อเลย
แล้วฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ก็เดินกลับออกไปทางเดิม ก่อนที่จะเดินออกจากโรงพยาบาลไป
หลังจากนั้นพวกฉันก็เดินกลับมายังที่ประตูห้องอีกบานหนึ่ง
....................................
ระหว่างนั้น ทางด้าน Moge-ko ซึ่งกำลังยืนอยู่หน้าห้องขัง
".........."
".........."
"..........น่าโมโหชะมัด"
"อ๊าาาา! บ้าชิบ! อะไรกันว่ะ!!! พวกแกหนีไปได้ยังไงกันฟ่ะ!!!"
"ฉันจะจับพวกแกมาป้อนเป็นอาหารเลย! ครึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!"
"อาาาาา....."
Moge-ko หันไปมองอะไรบางอย่างหลังลูกกรง
".........." เธอมองดูมัน
".........."
".........." เธอจ้องตาเขม็งแทบจะไม่กระพริบ
".........." Moge-ko เริ่มทำสีหน้ายิ้มแสยะอย่างพอใจ
ก่อนที่เธอจะคิดอะไรบางอย่างออก
"...Moge-ko คิดอะไรดีๆอออออออออกแล้ว! ♪"
"ฮิๆ... ♪"
....................................
ขณะเดียวกัน ฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เดินไปตามทางด้วยกัน
(ห้องโถงอะไรยาวชะมัด...) ฉันบ่นในใจ
".........."
"คุณหนู" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เรียกฉัน
"ค-ค่ะ มีอะไรหรือ?" ฉันสะดุ้งเสียงเรียกจนต้องรีบขานรับออกมา
".........."
"เธอรู้มั้ยว่าแต่ละชั้นนั้นเป็นยังไง... มี Mogeko ที่พิเศษอยู่นะ?"
"? เหมือนอย่าง Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่าง... และก็ภูตแห่งหมูแฮมใช่มั้ย?"
"ใช่แล้ว .....ฉันว่าฉันต้องบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องราวของการสร้างปราสาทหลังนี้แล้วล่ะ....."
".....???"
....................................
ครั้งหนึ่ง มีบุคคลคนหนึ่งไม่อาจทนอยู่ในความเหงาได้ เขาจึงสร้างอาณาจักรด้วยตัวเขาเอง
เขากลายเป็นราชาแห่งดินแดนนี้...
อาณาจักรต้องการปราสาทสำหรับราชา... ดังนั้นราชาจึงสร้างไว้ตรงด้านขวาของตรงกลาง มันเรียกว่าปราสาท...
แต่ภายในกลับไม่มีอะไรอยู่เลย มันเหมือนกับโลกที่ว่างเปล่า
ราชาจึงคิดได้
แล้วเขาก็สร้าง Mogeko เจ็ดตัวขึ้นมา
พวกนั้นเป็น... Mogeko ที่พิเศษ
พวกนั้นถูกวางไว้ในแต่ละชั้น เพื่อทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองในแต่ละชั้น...
แล้วราชาก็สร้าง Mogeko อีกเป็นจำนวนมาก และแล้วดินแดนแห่งนี้ก็กลายเป็นดินแดนแห่งความวุ่นวาย เมื่อราชาได้เห็นมันก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
....................................
"แล้วนั่นก็คือกำเนิดปราสาท Mogeko ไงล่ะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
".....ด-ดูระเบียบจัง คิดว่านะ" ฉันแทบจะอึ้งไปเลยเกี่ยวกับระบบของ Mogeko ที่อยู่ในนี้ "แต่ราชาที่สร้างปราสาทนี่... เขาเป็นใคร คนนั้นสินะ?"
"....."
".....เขาคือ..."
Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เงียบไปครู่หนึ่ง
"..........mogeko"
"............................................................
......................................................................."
ฉันถึงกับเอ๋อไปเลย ทำไมมันเวิ่นเว้ออย่างนี้ละเนี่ย พูดอะไรไม่ออกเลย
".........."
"ไม่ออกเสียงให้ต่างจากตัวอื่นหรือ?" ฉันถาม
"มีสิ ก็ตัวพิมพ์เล็กไง"
"ชักจะสับสนแล้วล่ะ"
".....อย่ามาบ่นกับฉันสิ"
....................................
ในที่สุด พวกฉันก็เดินมาถึงสุดขอบทางสักที ตรงนั้นมีประตูบานหนึ่งตั้งอยู่
ฉันเดินเข้าไปยังประตูบานนั้นทันที
ต่อมาก็พบว่าตรงนั้นเป็นทางเดินของปราสาท พวกฉันเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ
ฉันรู้สึกว่า แถวนี้น่าจะเป็นเขาวงกตของปราสาทนะ มันวนไปวนมาเหมือนกับอยู่ที่เดิมยังไงยังงั้น
ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งยืนร้องไห้อยู่
"ฉัน... ฉันหลงทางแล้ววววววววววววววววววววววว!!!"
ช่วยไม่ได้นะ ฉันเองก็หลงเหมือนกันนั่นแหละ
ฉันรู้สึกว่าแถวนี้มันวังเวงยังไงก็ไม่รู้ชอบกล ฉันกลัวว่ามันจะมีอะไรโผล่ออกมาอีกหรือเปล่า
ระหว่างทางนั้น
"ชักจะหิวแล้วสิ....." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"อยากกินหมูแฮมมั้ย?" ฉันถาม
"!! ม-ไม่ต้องก็ได้ล่ะ!" เขาปฏิเสธทันที
(หวา เขานี่หัวดื้อน่าดู..... แต่ก็น่ารักดีนะ คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์...)
หลังจากนั้นก็เดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าประตูห้อง
"ที่นี่มันน่าขนลุกชะมัด..." ฉันพูด
"อ๊ะ เตรียมเอามาใช้กับมันในตอนนี้แหละ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"อย่าบอกนะว่านั่น!!" ฉันชักจะสงสัยแล้วว่า อันนั้นคงจะเป็น...
แล้วฉันก็เดินเข้าประตูไป
ถัดมา เป็นบริเวณแถวห้องขังซึ่งมีอยู่หลายห้อง
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์รู้สึกถึงอะไรได้บางอย่าง
ต่อมาอีกไม่ไกลนัก
"ชักจะง่วงล่ะ..... ฮ้าววว..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์รู้สึกง่วงขึ้นมา
(อื๋ย... พยายามทำให้เขาตื่นดีกว่า..... หยุดทำหน้ารักอย่างนี้สักทีเถอะ...)
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน ฉันกำลังจะเริ่มหลงเสน่ห์ของ Mogeko ตัวนี้เหรอ?
ฉันเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาถึงห้องๆหนึ่ง แถวนั้นมีแต่ห้องขังทั้งนั้นเลย แถมยังเป็นคุกที่เต็มไปด้วยอูณหภูมิหนาวยะเยือก
"เหวอ....." จู่ๆ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ก็ร้องสะดุ้งออกมา
ฉันเดินไปดูที่ห้องขังห้องแรกก่อน
ดูเหมือนว่าจะมี Mogeko อีกหลายตัวที่ร้องไห้อยู่ มีตัวหนึ่งอยู่ข้างนอก
"ฮือ! ฮือ! เพื่อนฉันถูกขังในกรงนี้! ฉันมาเพื่อช่วยพวกเขานะ! แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเปิดยังไงดี! แง-----------!!!" Mogeko ตัวที่อยู่ข้างนอกพูด
ฉันเห็นปุ่มสีแดงที่อยู่ข้างหน้า ถ้าทำลายมันก็จะไม่มีวันเปิดกรงออกมาได้
แต่ฉันก็ไม่ใส่ใจ ทำลายทิ้งเลยดีกว่า
แค่นั้นแหละ Mogeko ตัวที่อยู่ข้างนอกถึงกับร้องไห้ออกมาเสียงดังยิ่งกว่าเดิมอีก ฉันรำคาญมันก็เลยใช้มีดขนาดใหญ่ฆ่ามันให้ตายซะเลย
และแล้ว ความหวังของพวก Mogeko ก็พังทลายดับสูญ พวกมันไม่มีวันที่จะได้หนีออกไปอีกแล้ว พวกมันจะต้องถูกปีศาจกินเป็นอาหารในอีกไม่ช้า...
ฉันเดินเข้าประตูห้องขังอีกห้องหนึ่ง
พวก Mogeko ที่ถูกขังต่างก็ร้องไห้ออกมาทุกตัว
"ฉันกลัววววววววววววววววววววว!!!"
"ไม่! ม่ายย!! ฉันอยากกลับบ้านนนนนนนนนน!!!"
"ช่วยด้วยยยยยย!! หิวจะตายอยู่แล้ววววววววววว!!"
เสียงร้องโวยวายขอความช่วยเหลือดังลั่นเต็มไปหมด ทำเอาหูของฉันแทบจะอื้อ ฉันรีบออกจากห้องนั้นโดยทันที
ฉันเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆก่อนที่จะเข้าไปยังห้องขังอีกห้องหนึ่ง
พอฉันเห็นสภาพห้องขังเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับตะลึง ห้องนี้ลูกกรงถูกเปิดออกมาและก็ยังมีคราบเลือดเต็มพื้นห้อง กับ Mogeko เคราะห์ร้ายตัวหนึ่งที่ถูกกัดหัวจนขาด
Mogeko ที่ถูกขังในห้องนี้ชะตาขาดหมดแล้ว ตายอย่างอนาถสุดๆ
ต่อมา ฉันก็เดินเข้าไปดูที่ห้องขังอื่นต่อ
ห้องนี้เป็นคุกมืด มันมืดจนเกือบจะไม่เห็นอะไร Mogeko ทุกตัวต่างก็ยืนหันหลังในความสิ้นหวังที่ไม่มีวันจะได้ออกมาสู่อิสรภาพอีกเป็นครั้งที่สอง
ตลอดทางที่พวกฉันเดินมา จะได้ยินเสียงกรีดร้องแปลกๆอะไรบางอย่าง ซึ่งมันน่ากลัวมากเกินกว่าจะบรรยายได้ว่ามันคืออะไร แต่ต้องไม่ดีแน่ๆ
....................................
".........."
"คุณหนู" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เรียกฉัน
"? อะไรหรือ?" ฉันขานรับ
"รู้เปล่าว่า ฉัน....."
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดว่าอะไร ทันใดนั้นก็มีเสียงประกาศดังขึ้นมา
"สวัสดี---------! ได้ยินฉันมั้ย???"
"?!?!" ฉันเริ่มทำหน้างง
"เสียงนั่นมัน... Moge-ko!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"ประกาศให้ทราบ! ♪"
"จับตัวนักเรียนสาว ม.ปลายกับผู้แปรพักตร์มาให้ได้!!"
"หา...?!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถึงกับอึ้งไปเลย
....................................
ไม่นานนักก็มีพวก Mogeko อีกจำนวนมากแห่กันเข้ามา
"อ้าา... นี่มันเยอะไปแล้ว!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูดสบถออกมา
"อ๊ะ... อ๊าาาาาาาาาาา!!" ฉันเองก็ร้องออกมาตกใจสุดเสียงเหมือนกัน
"คุณหนู! หนีเร็ว!!"
"ม... ไม่ไหวแล้ววววว!!!"
"mogege!!" Mogeko พวกร้องออกมา
....................................
ตายแล้ว ยัย Moge-ko นั่นเรียกพวก Mogeko ให้มาจับพวกฉันไป เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ละเนี่ย
อันที่จริงฉันเองก็เริ่มที่จะวิ่งไปไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์บีบบังคับให้วิ่งหนีละก็ ฉันคงจะไม่อยากไปไหนสักพัก
หลังจากที่พวกฉันวิ่งหนีมาได้สักพักหนึ่งก็หลบมายังที่ห้องๆหนึ่ง
หลังจากที่เข้ามายังห้องนี้แล้ว ก็ต้องพบกับ...
"?! มีประตูอยู่ตั้งหลายบานเลยเหรอ?!?" ฉันพูดด้วยความประหลาดใจ
"บ้าจริง! ลุยด้วยความกล้าที่มีเลย!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"ล้อเล่นเหรอไง!?!"
ประตูหลายบานที่ฉันเห็นอยู่ข้างหน้าเนี่ย ทำเอาฉันนึกถึงรายการเกมโชวอย่างหนึ่งที่มันอยู่ในรายการ โหด มัน ฮา ด่านหนึ่งที่มีชื่อว่า Knock Knock หรือค่ายประตูกลซึ่งตอนนี้ก็จะคล้ายๆกับเกมโชวอันนั้นแหละ
ถ้าเลือกประตูที่ถูกต้องก็จะได้ไปยังห้องถัดไป แต่ถ้าเลือกผิดจะถูกหยุดเอาไว้
นี่ฉันกำลังเล่นเกม โหด มัน ฮา อยู่หรือไงละเนี่ย...
แล้วฉันจะเลือกประตูบานไหนดีล่ะ
ก่อนที่พวก Mogeko จะบุกเข้ามายังห้องนี้
ฉันคิดว่าห้องแรก ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานตรงกลางดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ตรงกลางเข้าไป
ห้องต่อมา ก็มีอยู่สามบานเหมือนกัน ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานซ้ายดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ด้านซ้ายเข้าไป
ห้องต่อมา ก็มีอยู่สามบานเหมือนกัน ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานขวาดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ด้านขวาเข้าไป
ห้องต่อมา ก็มีอยู่สามบานเหมือนกัน แต่คราวนี้มีรอยเลือดตามทางที่ชี้มายังประตูด้านซ้ายด้วย
เอ๊ะ... หรือว่าจะเป็นทางหลอกหรือเปล่าเนี่ย
ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานตรงกลางดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ตรงกลางเข้าไป
ห้องต่อมา ก็มีอยู่สามบานเหมือนกัน แต่คราวนี้มีรอยเลือดขนาดใหญ่ที่ชี้มายังประตูด้านขวาด้วย
เอ๊ะ... หรือว่าจะเป็นทางหลอกอีกหรือเปล่าเนี่ย
ประตูบานที่ฉันควรจะเลือกน่าจะเป็น...
บานตรงกลางดีกว่า
แล้วฉันก็เปิดประตูบานที่อยู่ตรงกลางเข้าไป
ห้องต่อมา คราวนี้มีประตูอยู่เพียงบานเดียว
ฉันชักจะไม่แน่ใจว่าควรที่จะเปิดประตูเข้าไปดีมั้ย
ถ้าเกิดเป็นกับดักละก็ คงจะจบลงตรงนั้นแหละ
แต่ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ฉันเดินเข้าไปยังประตูบานนั้นทันที
....................................
หลังจากที่ฉันผ่านด่านโหดนรก โหด มัน ฮา กับค่ายประตูกลมาได้แล้ว
ฉันคิดว่าน่าจะรอดไปได้แล้วแท้ๆ
แต่ฉันคิดผิดอย่างมหันต์
เพราะเบื้องหน้าฉันคือ Moge-ko!!!
"จะ-จางงงงงงง! ♪♪♪" Moge-ko ต้อนรับพวกฉันเลย
"!!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาเลย
"เอื้อก.....!!" ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน
"มาหาฉันได้พอดีเลย!!!!!" Moge-ko พูด
"กรร....." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์แทบจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟออกมา
"อะ... อ๊าาา....." ฉันได้แต่ร้องพะงาบๆ
"เฮ้---... ♪ Moge-ko เตรียมของขวัญพิเศษมาให้พวกแกโดยเฉพาะเลยนะ!!! รับไป รับไป! ♪"
แล้ว Moge-ko ก็เดินไปยังสวิตช์ปุ่มสีแดง
"!!!!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถึงกับหน้าซีด "ม...ไม่มีทาง!! ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้?!?"
"กรงนี้ถูกย้ายมาแล้วนะ! ♪ mooogegegege! ♪" เธอบอก "ตอนนี้ก็... ♪"
"!! หยุดนะ!!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ตะโกนให้หยุด
"อย่าได้หวังเลย!!!!!!!!!"
ดูท่าเธอจะบ้าสุดๆ คราวนี้เธอเอาจริง Moge-ko กดปุ่มสีแดงเพื่อที่จะเปิดลูกกรงออกมา
ทันทีที่ประตูลูกกรงเปิดออกมา ฉันจึงได้เห็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตตรงนี้เอง
สัตว์ประหลาดกินคนตัวเบ้อเริ่มเทิ่มที่พิลึกกึกกือทั้งน่าเกลียดและน่ากลัวอยู่ข้างๆ Moge-ko
"...................." ฉันเบิกตาโพลงออกมาด้วยความตกใจสุดขีด
".....!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เองก็ช็อกไม่แพ้กัน
"เอาล่ะ เจ้าสัตว์ประหลาดที่น่ารักของฉัน! ♪ กินมันเลย!" Moge-ko สั่ง
เสียงร้องของสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัวดังจนแสบแก้วหู ทำเอาฉันหวาดกลัวจนขยับตัวไม่ออก
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พยายามควบคุมสติของตัวเองเอาไว้ "เฮอะ! ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ!"
แล้ว Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ก็หยิบเอาอาวุธออกมาทันที
เขาหยิบเอาปืนยิงจรวด RPG ออกมาเลย!!!!
"ย้ากกกกกกกกกกกก!!!!"
"คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์คะ?!? นั่นมันใหญ่เกินไปสำหรับคุณนะคะ!!!" ฉันเห็นเขาถือปืนแล้วถึงกับตะลึงไปเลย เขาถือได้ยังไงละนั่น
"อย่าเพิ่งกังวลเรื่องรายละเอียดเลย คุณหนู!"
ก่อนที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์จะเล็งปืน RPG ไปยังที่สัตว์ประหลาด
"เอานี่ไปกินซะ เจ้าสัตว์ประหลาด!!"
"อะ... อะไรนะ-------?!?!" Moge-ko ถึงกับแปลกใจ
"ย้ากกกกกกกกกกกก!!!!"
แล้วเขาก็ยิงจรวด RPG ถล่มใส่สัตว์ประหลาดนั่นเลย
....................................
........................................................................
............................................................................................................
ฉันคิดว่าจรวด RPG ที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ยิงไปนัดหนึ่งจะสามารถจัดการกับสัตว์ประหลาดได้อย่างราบคาบได้
แต่ฉันก็คิดผิดอีกครั้งหนึ่ง
จู่ๆก็มีอะไรบางอย่างกันสัตว์ประหลาดเอาไว้
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถึงกับตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกก่อนที่จะเขาจะอุทานออกมา
"..........อ๊ะ?"
".........." ฉันเองก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
".........." Moge-ko ยิ้มออกมาอย่างน่าพอใจ
เจ้าสัตว์ประหลาดเองก็หยุดชะงักไปชั่วครู่หนึ่ง
ก่อนที่ Moge-ko จะบอกพวกฉันไปว่า
"...ความสามารถพิเศษ: เกราะ Moge-ko! ฮิๆ ♪"
ตายแล้ว เกราะของ Moge-ko ได้ปกป้องสัตว์ประหลาดเอาไว้ ทำให้กระสุนปืน RPG ยิงทะลุไม่เข้าอย่างสิ้นเชิง
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์คิดได้เพียงอย่างเดียว "คุณหนู"
อย่าบอกนะว่าต้อง...
"คิดว่าเราต้องหนีแล้วล่ะ"
นั่นไง ว่าแล้วเชียว
"เอ๋------?!?!?" ฉันตกใจร้องอุทานออกมา
"ไหนบอกว่าจะจัดการกับมันด้วยอันนั้นไง!!" ฉันถึงกับหน้าซีดผืดออกมา
"ขอโทษนะ มันไม่ได้ผลแล้วล่ะ" เขายอมรับความจริงที่อยู่ตรงหน้านั้น
"ม่ายยจริงงงงงงง?!?!" ฉันตะโกนร้องออกมาเสียงดัง
"ฮ่าๆๆๆๆๆ!! ประมาทททททททไปนะ!" Moge-ko พูดด้วยความสะใจ
"หยาาาาาาาา!!"
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!
"กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!"
....................................
"ฮ่าาาาาาา!! ไปเลยเจ้าสัตว์ประหลาด!!!" Moge-ko สั่ง
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!" ฉันกรีดร้องออกมา
"คุณหนู!! หนีเร็ว!!!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"ไม่มีทางหนีจากฉันได้หรอกกกกกกกกก!!!!!!!" Moge-ko พูด
....................................
คราวนี้พวกฉันทำอะไรสัตว์ประหลาดไม่ได้เลย พวกฉันจะต้องถูกสัตว์ประหลาดกินอย่างงั้นหรือ?
ไม่มีทาง ตอนนี้จะต้องรีบหนีให้สุดชีวิตเลย ไม่อย่างนั้นละก็ถูกสัตว์ประหลาดจับกินแน่
ในขณะที่ Moge-ko กับสัตว์ประหลาดของเธอก็ยังคงไล่ตามราวีมาไม่เลิก
ฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์วิ่งหนีไปตามทางเดินค่อนข้างไกลเอาการมากๆ ไกลพอๆกับการวิ่งมาราธอนที่ต้องวิ่งหลายพันเมตรนั่นแหละ คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเป็นยังไง เหนื่อยหอบจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว...
"นี่เราจะต้องหนีไปอีกไกลแค่ไหนกันล่ะ?!?!" ฉันถาม
"แย่ชะมัด นี่มันแย่จริงๆเลย..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บ่นออกมาด้วยความรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
"นั่นไม่ใช่การย้อมใจเลยนะ!!"
เสียงสัตว์ประหลาดยังคงดังไล่ตามหลังพวกฉันมาอย่างต่อเนื่อง
"ม่ายยยย!! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยยย!!!" คราวนี้ฉันเริ่มสติแตกออกมาแล้ว
ก่อนที่ฉันคิดว่ากำลังจะมาถึงจุดจบอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงใครบางคนเรียก
"ทางนี้!!!"
"เอ๋?!" ฉันอุทาน
"เร็วเข้า!!!"
แล้วพวกฉันก็รีบเปิดประตูเข้าไปยังทางที่เสียงนั่นบอกทันที
....................................
หลังจากที่พวกฉันหลบเข้ามายังอีกห้องหนึ่งได้ ก็ต้องพบกับ...
"...โล่งอก พวกมันไปแล้วล่ะ" เจ้าขนปุยพูด
เจ้าขนปุยนั่นคือคนที่บอกให้พวกฉันเข้ามาหลบในห้องนี้สินะ
"Moffuru! ยังสบายดีอยู่นะ?!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถามเจ้าขนปุย
เจ้าขนปุยนั่นชื่อ Moffuru อย่างงั้นเหรอ
"ก็เหมือนกับนายนั่นแหละ!" Moffuru บอก "ก็ถ้าฉันกำลังจะถูกกินโดยเจ้าตัวเล็กอย่างงั้นนะ!"
"? ???" ฉันงงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
"คุณหนู นี่คือ Moffuru เป็น Mogeko ตัวพิเศษที่อยู่ในชั้นนี้" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์แนะนำ
"ฉันคิดว่าฉันเข้าใจสถานการณ์แล้วล่ะ!
ฉันจะพาพวกนายไปยังชั้นหกด้วยขนนกทั้งหมดที่มีอยู่!" Moffuru พูด
"ขอบใจนะ Moffuru" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ขอบใจ Moffuru
"เรามาอยู่ตรงนี้แล้ว ชั้นเจ็ดก็อีกแค่ไม่กี่ก้าวเอง"
(???) ฉันอุทานออกมาในใจ
"แล้วนายล่ะ? จะหนีไปกับผู้หญิงคนนั้นด้วยหรือ?" Moffuru ถาม
"ก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้จริงๆสักเท่าไรหรอกนะ..." เขาตอบ "...อาจจะไปเที่ยวรอบๆในโลกภายนอกก็ได้"
"อืม เห็นแล้วล่ะ"
แล้ว Moffuru ก็หันมาคุยกับฉัน
".....เธอที่อยู่ตรงนั้น หมายถึงหนูนะ... Yonaka ไม่ใช่หรือ?"
"ค-ค่ะ..." ฉันขานตอบรับ
"โฮะๆ... เธอนี่รอดมาได้ตั้งไกลเลยนี่นา"
"อืม ก็คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เขาช่วยไว้นะ..."
"หืม? ดูไม่เหมือนตัวนายเลยนะ"
"เงียบน่า" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
"โฮะๆ" Muffuru หัวเราะ "เอาล่ะ ไปตามทางนี้ก่อนที่ยัยวิกลจริตนั่นจะมาเจอดีกว่านะ"
แล้ว Muffuru ก็นำทางพวกฉันไป
....................................
ห้องที่พวกฉันมาอยู่ตรงนี่ดูเหมือนว่าจะเป็นโลกของเจ้าขนปุยนะ
ขนาดอนุสาวรีย์ก็ยังเป็นรูปเจ้าขุนปุยเลย แม้แต่ต้นไม้ก็ด้วย ชื่อแปลกมาก ต้นขุนปุย...
พวกฉันเดินตาม Muffuru ต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงห้องโถงแห่งหนึ่ง
เจ้า Mogeko ที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่แถวนี้ มันมีขนปุยสีขาวอยู่เต็มตัวไปหมดทุกตัว
ฉันเดินเข้าไปคุยกับ Muffuru ที่อยู่ตรงทางเดิน
"ฉันเห็นพวก Mogeko แถวนี้มีแต่ขนปุยเต็มเลย...?" ฉันพูด
"ใช่ พวกนั้นเรียกว่า Mofuko นะ" Muffuru บอก
"Mofuko?"
"พวกนั้นติดเชื้อด้วย 'Moge ปรสิตปุยขาว' นะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์อธิบาย
"ป-ปุยขาว...? ปรสิตเหรอ...??" ฉันถึงกับเงิบเลย
"ฉันมีรูปด้วยนะ เอ้านี่"
แล้ว Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ก็หยิบเอารูปถ่ายออกมาดู
เป็นรูปที่มีลักษณะคล้ายๆกับตัวอ่อนของ Mogeko เลย แต่เป็นสีขาวแค่นั้นแหละ
"ช่างน่า...รังเกียจอะไรอย่างนี้" (ทำไมเขาถึงมีรูปนี้ด้วยละเนี่ย...?)
"มันเป็นโรคติดต่อที่ร้ายแรงนะ... ดังนั้น Mogeko ที่ติดเชื้อนี้ - หรือ Mofuko นั้นมักจะถูกกำจัดทิ้งนะ"
"โดยการป้อนให้เป็นอาหารของสัตว์ประหลาดตัวนั้น" Moffuru พูดเสริมขึ้นมา
"รวมถึงพวกที่อยู่ในห้องขังนั้นด้วย? พวกที่ต้องถูกกักบริเวณ .....จะไม่มีทางรักษาให้หายได้เลยนะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
"ม-ไม่จริงน่า... มันก็แค่ทำให้เกิดขุนปุยขึ้นมาตามตัวนี่ ใช่มั้ย?! แล้วทำไมถึงต้องกำจัดทิ้งด้วยล่ะ..." ฉันเองก็งงเหมือนกันว่าต้องทำกันถึงขนาดนั้นเลยหรือ
"อ่านะ ก็พวกนั้นจะตายภายในหนึ่งเดือนหลังจากที่ติดเชื้อนะ" Moffuru บอก
"?!" ฉันถึงกับอึ้งไปเลย
"อาการของโรคนี้เหมือนกับปวดหัว ปวดท้อง อาเจียนและก็เวียงเวียน หลังจากนั้นก็จะอาเจียนเป็นเลือดแล้วก็ตายไงล่ะ" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์บอก
"?!? ล-แล้ว เอ่อ... ตรงนี้จะปลอดภัยมั้ยเนี่ย...?" ฉันรู้สึกตกใจเกี่ยวกับโรคประหลาดๆแบบนี้
"เฮ้ มันไม่ติดกับมนุษย์หรือพวก Mogeko พิเศษทั้งเจ็ดหรอก" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์อธิบาย
ไม่ติดต่องั้นหรือ... ถ้างั้นก็โล่งอกไปที...
".........."
ฉันสังเกตว่า Moffuru เองก็มีขนปุยอยู่เต็มตัวด้วยนี่นา
"..........หืม?"
".........."
"แล้วคุณ Moffuru ล่ะ?" ฉันถามด้วยความสงสัย
"ฉันก็เป็นอย่างนี้มาโดยตลอดนั่นแหละ!!!!"
"ข-ขอโทษ!!" ฉันถึงกับเหงื่อแตกพลั่กๆเลย
"ก็ทำเอาสับสนจริงๆนั่นแหละ..." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์พูด
"ใช่... ฉันถูกเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเข้าใจผิดว่าเป็น Mofuko และเกือบจะถูกกินมาตั้งหลายครั้งแล้วนะ" Moffuru บอก
".........." ฉันรู้สึกสงสารขึ้นมาเลย
พวก Mofuko ที่ฉันเห็นอยู่ตามห้องโถงนี้มันร้องได้แต่ "ปุยๆ" แทนที่จะเป็น "mogemoge"
ฉันเดินเข้าไปหา Moffuru อีกครั้ง
"ปุยๆ... ฉันพูดนะ!" Moffuru พูด
ฉันอยากรู้ว่าเขตกักบริเวณของ Mofuko นั้นเป็นยังไง ฉันจึงได้ลองสำรวจแถวนี้บริเวณรอบๆ
ฉันได้เดินเข้าไปดูในห้องพักแต่ละห้อง
ปรากฏว่ามีแต่ Mofuko อยู่ในห้องเต็มไปหมด แต่ละตัวร้องได้แต่ "ปุยๆ"
ฉันเดินเข้าไปหาพวก Mofuko
"ปุย? พวกปุยอย่างเธอเป็นใคร?" Mofuko ตัวหนึ่งพูด
"ฉันชอบอ่านนะ ปุย" Mofuko อีกตัวหนึ่งพูด
ฉันสังเกตเห็นตู้หนังสือวางอยู่ในห้อง
หรือว่าจะเป็นหนังสือโป๊อีกแล้วหรือ...
ฉันค่อยๆเงื้อมมือหยิบออกมาดึงอย่างช้าๆ
ปรากฏว่าไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดเอาไว้นี่
มันเป็นหนังสือขนปุย!
อ้าว... ฉันนึกบ่นในใจ สงสัยผิดจากที่ฉันคาดเอาไว้ตั้งเยอะเลย
ฉันเดินไปดูที่เตียง
ปรากฏว่าเป็นเตียงขนปุยด้วย
ห้องนี้มีแต่อะไรที่เป็นขนปุยสินะ
ฉันเดินเข้าไปดูที่ห้องรับประทานอาหารต่อ
ฉันเห็น Mofuko ตัวหนึ่งกำลังดื่มชาอยู่
ฉันสังเกตที่แก้วน้ำชา
ปรากฏว่ามันมีขนสัตว์ลอยอยู่ในนี้ด้วย
แล้วจะดื่มเข้าไปยังไงล่ะนั่น...
ฉันเดินเข้าไปดูที่ห้องสมุดต่อ
ดูเหมือนว่าพวก Mofuko จะนั่งอ่านหนังสือกันอยู่ ห้องสมุดนี้มีแต่หนังสือขนปุยทั้งนั้นแหละ
"อ่านหนังสืออยู่นะ! ปุย" Mofuko ตัวหนึ่งพูด
"ฮ่าาาาาา" Mofuko ตัวหนึ่งถอนหายใจออกมายาวๆ
"ปุยรายสัปดาห์ ปุย" Mofuko อีกตัวหนึ่งพูด
ฉันสังเกตเห็น "Moge ปรสิตปุยขาว" อยู่ที่ซอกระหว่างตู้กับมุมห้อง
หรือว่าจะเป็นเชื้อปรสิตที่ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์เขาว่านะ
อ๊ะ? ดูเหมือนว่าจะมีแมลงแปลกๆติดอยู่ด้วย ฉันไม่ควรที่จะจับมันจะดีที่สุด
ถึงบอกว่าจะไม่ติดเชื้อเข้าสู่มนุษย์ก็จริง แต่ก็ไว้ใจไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ
ฉันเดินเข้าไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง
ห้องนี้เป็นห้องพักรวม มีเตียงอยู่หลายตัวตั้งอยู่
ฉันเห็นบันทึกวางอยู่บนโต๊ะ
"บันทึกปุย
ปุย? ปุยปุย ปุย ปุยปุย ปุย ปุย ปุย ปุยปุย ปุ้ย ปุย-ย ปุย ปุย ปุย-ย ปุย ปุย"
อะไรกันเนี่ย ทำไมถึงมีแต่คำว่า "ปุย" ไม่เห็นมีคำอื่นเลย ฉันงงไปหมดแล้วนะเนี่ย จะสื่อสารกันยังไง
พวก Mofuko ที่อยู่ในห้องนี้ต่างก็ร้องว่า "ปุย" ทั้งนั้น
ขนาด Mofuko ตัวที่หลับอยู่ก็ยังร้องว่า "ปุย" เลย
ฉันเดินเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง
ห้องนี้ไม่มี Mofuko เลยสักตัว แต่กลับมี...
ผู้หญิงสามคนยืนอยู่กลางห้อง
"อ๊ะ ดีใจจัง... กลับมาแล้วล่ะ มือถือของฉัน..." Kurotsuno พูดด้วยความดีใจ
"เอาล่ะ และก็อย่าทำหล่นอีกนะ... ยัยหัวทึบ..." Hanten พูด
"รีบออกจากนรกตรงนี้กันเถอะ! เดี๋ยวฉันจะไปเป็นพิธีกรรายการหลังจากนี้นะ..." Met พูด
นี่ Kurotsuno ในที่สุดก็หามือถือเจอแล้วเหรอ แล้วไม่กลัวว่าจะถูกสัตว์ประหลาดกินหรือ หรือว่ามันมองไม่เห็นเธอ... ฉันเองก็งงเหมือนกัน
ฉันเดินเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง
ห้องนี้มีลักษณะคล้ายกับห้องพักแรกๆ มีทั้งโต๊ะ เตียงและก็ตู้หนังสือวางอยู่
ฉันเดินเข้าไปดูพวก Mofuku ที่เดินไปมาตรงนั้น พวกมันร้องว่า "ปุย" อย่างเดียวเลย
"เวลาน้ำชา! ปุย" Mofuko กำลังดื่มชาพูด
ตู้วางหนังสือที่ฉันเห็นนั้นก็มีแต่หนังสือขนปุยทั้งนั้นเลย
หลังจากที่ฉันได้สำรวจดูในแต่ละห้องแล้ว
".........."
(มาคิดดูแล้ว ถ้าเกิด Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์มีขนปุยด้วย จะดูเหมือนอะไรน้า...)
ฉันจินตนาการเกี่ยวกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ตัวนั้นขณะที่มีขนปุยเหมือนกับพวก Mofuko
"เฮ้! อย่านึกภาพอะไรแปลกๆอย่างนั้นสิ!" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ถึงกับบ่นอย่างซีเรียสออกมาเลย
หวาย... สงสัยฉันคงจะจิ้นอะไรแปลกๆไปหน่อย ฉันพยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องแปลกๆที่ไร้สาระอีก
ตอนนี้พวกฉันก็มาอยู่ในห้วงมิติอีกแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วย Mofuko ลอยไปลอยมาอยู่กลางอากาศ
ฉันเห็นป้ายอันหนึ่งมีข้อความเขียนเอาไว้
"เส้นทางขนปุย
วิญญาณของ Mofuko ที่ตายไปแล้วจะกลายเป็นดวงดาว ซึ่งจะตกลงสู่พื้น"
งั้นพวกนี้ก็คือวิญญาณของ Mofuko สินะ
ฉันเดินต่อไปตามเส้นทางเรื่อยๆ
ในที่สุดก็มาถึงบริเวณแห่งหนึ่ง ซึ่ง Moffuru รอพวกฉันอยู่
"เอาล่ะ เดินเข้าไปยังแสงของเทพเจ้าแห่งหมูแฮมเพื่อดำเนินการต่อไปได้เลย....." Moffuru พูด
".....ตกลง" Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ขานตอบรับ
".....???" ฉันงงกับที่อยู่ตรงข้างหน้า
"ขอให้เทพเจ้าแห่งหมูแฮมปกป้องพวกนาย..." Moffuru อวยพร
".........." Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ขานรับโดยไม่พูดอะไร
".........." Moffuru ก็ขานรับโดยไม่พูดเหมือนกัน
".........." Moffuru หันมามองหน้าฉันก่อนที่จะถาม
"..........เธอแน่ใจนะ?"
"...หา?" ฉันคิดไม่ทันก็เลยอุทานออกมา
".........." Moffuru เห็นว่าฉันลังเลที่ไม่กล้าเดินเข้าไปจึงได้บอกฉันว่า
"..........ไม่เป็นไรหรอก เอาล่ะ ไปซะ! เข้าไปยังที่แสงศักดิ์สิทธิ์นั่นเลย..."
ถ้าแสงนั่นคือเส้นทางที่จะพาไปสู่ชั้นหกได้ ฉันคิดว่าควรที่จะเดินขึ้นต่อไป
แล้วฉันจึงได้เดินไปยังที่แสงสว่างตรงนั้นทันที
....................................
ขณะเดียวกัน
"ฮืมม-ฮืมม... ♪ ฮืมฮืมฮืมมฮืมม... ♪ ฮืมมฮืมฮืม... ♪ ฮืมมฮืม... ♪" Mogeko ตัวหนึ่งกำลังร้องฮัมเพลงอยู่
ทันใดนั้นก็มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา
Moge-ko นั่นเอง
"เฮ้!!!!"
"หวาาาาา?!? .....อ๊ะ นั่น Moge-ko เองเหรอ..."
"ของเล่นใหม่!!!"
"เอ๋??"
"แกนี่มันไม่สนุกเอาเสียเลย!! แกนี่มันน่าเบื่อสิ้นดี!!!"
"หวา เดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆสิ..."
"แกอย่ามาขึ้นเสียงกับฉานนน!!!"
ก่อนที่ Moge-ko จะจัดการเชือด Mogeko ผู้เคราะห์ร้ายตัวนั้นทันที
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!" Mogeko ตัวนั้นร้องออกมาอย่างทรมานด้วยความเจ็บปวด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น