ลำดับตอนที่ #25
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : เพียงเพราะถูกแอบถ่าย Ran ถึงได้ทำร้ายผู้ชายไม่เลือกหน้า
16:00 ความทรงจำของ Kayoko Rando
หลังจากที่ผมเดินขึ้นมายังชั้น 2 ของอาคารเรียนแล้ว
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้น
แชะๆๆๆๆๆ
เสียงกล้องถ่ายรูปนี่นา
บริเวณนี้เต็มไปด้วยกล้องที่ซ่อนอยู่ในมุมอับสายตาตามมาด้วยแสงสว่างวาบขึ้นมาอย่างรวดเร็วอีกหลายช็อต
ดูเหมือนว่า Ran จะถูกถ่ายรูปโดยไม่ทันตั้งตัวเลย
ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนถ่ายหรอกนะ แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะตามหาตัวหรอก ไปกันต่อดีกว่า
"อ๊ะ...อ้าาาา...!" Ran ถึงกับร้องออกมา
"Ran? หรือว่าจะ...!" Yuko พูด
ผมคงเดาได้ไม่ยากหรอกว่า Ran จะต้องเป็นรายต่อไปแน่ๆ
ผมเดินต่อไปตามระเบียงเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงห้องเรียนห้องหนึ่ง
ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่บนพื้น
มันคือรูปถ่ายโพลารอยด์ เป็นรูปผู้หญิงที่ใส่ชุดพละ... เธอดูเหมือนนักเรียนประถมตอนปลาย
"นี่มัน...ฉันนี่..." Ran บอก
Ran ทำสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อเห็นรูปนั้น รูปที่อยู่ในนั้นเป็นรูป Ran เอง
"นี่เป็นรูปที่ถ่ายมาจากห้องพละหรือ?" ผมถาม
"...ฉันไม่รู้ว่ารูปนี้ถูกถ่ายนะ..." Ran บอก
Ran ถึงกับเหงื่อแตกออกมาเป็นซีกๆเลย เกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ...?
"เธอมีแผลใจจากรูปหรือ?" ผมถาม
"ไม่ใช่เพราะรูปหรอก... แต่เป็นเพราะใครก็ไม่รู้ที่ถ่ายรูปนะ...
ต้องเป็นเขา... ต้องเป็นเขาแน่ๆ..."
Ran เริ่มเงียบไป...
ผมไม่ยักรู้ว่าเธอจะถูกแอบถ่ายโดยที่ไม่รู้ตัว เหมือนถูกคนโรคจิตแอบถ่ายเพื่อล็อกเป้าหมายหวังจะฉุดไปข่มขืนยังไงยังงั้นแหละ
ผมเดินต่อไปตามอาคารเรียนเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาถึงห้องเรียนอีกห้องหนึ่ง
ผมเห็นอะไรบางอย่างอยู่กลางพื้นห้อง
มันคือรูปถ่ายโพลารอยด์ เป็นรูปที่มีแต่เด็กหญิงใส่ชุดว่ายน้ำโรงเรียนทั้งปึกเลย
Ran ถึงกับถอนหายใจออกมาหลังจากที่ได้เห็นรูปถ่ายพวกนี้
"รูปนั้นก็คือเธอด้วยหรือ?" ผมถาม
"ต้องเป็นเขาแน่... เขาถ่ายมัน... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าถูกถ่ายโดยไม่รู้ตัวเลย...!" Ran ถึงกับหงุดหงิดออกมา
มันถ่ายออกมาชัดเจนหรือเปล่าล่ะ?
มันก็แค่คล้ายกับรูปที่ถ่ายผมเมื่อกี้นั่นแหละ...
"พวกนั้น...แอบถ่ายหรือ?" ผมถาม
"มันพรางตัวเก่ง... ไม่มีทางที่ฉันจะรู้ตัวได้เลย..."
Ran เริ่มเงียบอีกครั้ง...
ผมสังเกตว่า Ran เริ่มมีสภาพจิตใจที่ตกต่ำลงหลังจากที่เธอได้เห็นรูปตัวเองถึง 2 ครั้ง
ผมสงสัยว่าเธอจะถูกใครรบกวนตอนอยู่ในโรงเรียนหรือเปล่า
ผมเดินต่อไปตามทางระเบียงไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาถึงห้องเรียนอีกห้องหนึ่ง
ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างบนโต๊ะหน้าชั้นเรียน
มันเป็นกล้องที่ดูราคาแพง ต้องเป็นหนึ่งในพวกกล้อง DSLR แน่ๆ
จะลองตรวจดูว่ามันมีอะไรในนี้ดีมั้ย?
ผมว่าปล่อยเอาไว้ดีกว่า
ผมรู้สึกว่ามีอะไรที่ดูน่าขมขื่น...
ขณะที่ผมกำลังจะวางกล้องเอาไว้ยังที่ๆผมเจอนั้น Ran ก็กระชากเอากล้องออกมาจากผมเลย
"บ้าชิบ...! นี่มัน...! ไอ้ของบ้าๆนี่!" คราวนี้ Ran ถึงกับตบะแตกออกมาเลย
Ran ถึงกับเขวี้ยงกล้องลงพื้น แล้วก็ตามด้วยกระทืบอีกครั้งและก็อีกครั้ง
"เกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ?" ผมถาม
"นายไม่เข้าใจหรอก!
นายเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่! ไปตายซะ! ไปตายเดี๋ยวนี้เลย!"
ขณะที่ Ran ตะคอกออกมาพร้อมกับยกหมัดนั้น...
"ฮ่าๆๆๆ!"
ทุกคนหันไปมองตามเสียงที่คล้ายกับเสียงของ Ran
"นั่นแหละ Ran! ต่อยเลย!" เงา Ran บอก
เงาที่ปรากฏตัวออกมาในคราวนี้ดูเหมือน Ran
"เธอเองก็ทำแบบนั้นมาตลอดเลยนี่! เอาข้ออ้างเรื่องทุบตีกับผู้ชายนั่นมาจัดการกับหมอนั่นเลย!" เงา Ran บอก
"...ผ-ผิดแล้ว...! มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบนะ!" Ran ปฏิเสธทันที
"ยังโกรธเคืองพวกนั้นอยู่ใช่มั้ยล่ะ? เธอเกลียดผู้ชายใช่มั้ยล่ะ?
รู้สึกว่า ชีวิตเธอจะถูกทำลายโดยชายคนนั้นนี่ แล้วคราวนี้จะสวนกลับด้วยอะไรดีน้า?"
"ไม่ใช่สักหน่อย...! ตาลุงคนนี้อยู่ข้างฉันนะ!"
"แต่เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันเธอก็รู้นี่ และเขาก็เป็นครูเหมือนกับคนที่ทำลายเ-"
"หยุดเดี๋ยวนะ! อย่าพูดนะ... อย่าพูดนะ! อย่าพูดนะ!"
Ran เริ่มอาละวาดออกมาจนเสียสติแล้วก็ค้างนิ่งไปเลย
"Ran! ใจเย็นก่อนสิ!" Tomoe เรียก
"ไม่มีประโยชน์... เธอไม่สนอะไรแล้วล่ะ..." Alice บอก
"นี่! ฉันมั่นเลยเลยว่าจะต้องมีสัญลักษณ์แห่งบาปของ Ran อยู่ที่ไหนสักแห่งด้วย!" Kisaragi พูด
"ถ้าเราเอามาให้ Ran ได้ ฉันมั่นใจเลยว่าเธอเองก็จะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน..." Tomoe พูด
"...เข้าใจล่ะ... เราจะต้องตามหามันให้เจอ..." Alice พูด
แล้วผมจึงต้องปล่อยให้ Ran ยืนอยู่ตรงนั้น
Ran คงจะเสียสติไปจนแน่นิ่งเหมือนหุ่นไปเลย
ผมลองคุยกับ Ran ดู
"นั่นเป็น...อาวุธเดียว...ที่ใช้สำหรับคนอ่อนแอ...อย่างฉัน...
มันจมอยู่ใต้โคลน... กำลังรอฉันอยู่..."
Ran เคยมีอาวุธด้วยหรือ...? นั่นคือคำใบ้ที่เธอบอกให้ผมต้องหาใช่มั้ยล่ะ?
"หยุดนะ... ขอร้องล่ะ หยุดทีเถอะ" Ran ยังคงไม่อาจทนคำพูดที่แทงใจตัวเองถึงขนาดนั้นได้
ผมฟังคำใบ้จาก Ran มาแล้ว ผมคงจะเดาได้แล้วล่ะว่าของที่ว่านั้นมันอยู่ที่ไหน
ถ้าผมคิดไว้ไม่ผิด น่าจะอยู่แถวเขตป่าดิบชื้นนั่นแหละ
ผมคงจะต้องเดินไปอีกไกลมากๆเลยล่ะ
ต่อมา
ผมก็มาถึงเขตป่าดิบชื้นชั้น 3F จนได้
...หือ ที่นี่รู้สึกว่ามันจะเปลี่ยนไปหลังจากที่เราเคยมายังตรงนี้
หรือว่าจะมีสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับอดีตของ Ran อยู่ที่ไหนสักแห่งสินะ
ผมเดินไปยังจุดที่ผมคิดว่าเคยหยิบเอาของอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น
ระหว่างทางผมก็เห็นวิญญาณบุคคลในความทรงจำอยู่ตามจุดต่างๆ
"สัญลักษณ์แห่งอดีตของ Ran ก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ?
หยุดทำร้ายผู้หญิงสักที ชิ! ไม่ใช่ธุระของเธอสักหน่อย ยัยบ้านี่!
น่าหมั่นไส้ชะมัด... สอนยัยนั่นให้ได้รับบทเรียนซะบ้าง!" อันธพาล A บอก
เห็นได้ชัดเลยว่า อันธพาลนั่นไม่ชอบ Ran เป็นอย่างมากเลย
"Ran ดูน่ากลัวมากเลย..." Kisaragi พูด
"ฉันสงสัยจังว่ามันเกิดอะไรขึ้นล่ะ..." Shin พูดด้วยความอยากรู้
ผมเดินเข้าไปคุยกับวิญญาณในความทรงจำอีกคนหนึ่ง
"อ-โอ๊ยยยยย! ห-หยุดนะ! ยอมแล้ว! ยอมแพ้แล้วจริงๆ!
ชิ ฉันอุตส่าห์อ่อนโยนให้เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่แย่อยู่แล้วแท้ๆ...
บ้าชิบ... ยังไงก็ไม่ยอมหรอก คราวต่อไปเธอเสร็จแน่!" อันธพาล B บอก
ผมรู้สึกว่าวิญญาณคนนี้พยายามจะกระทำการมิดีมิร้ายต่อ Ran อย่างไม่ลดละจนถูกทำร้ายไปอีกคนหนึ่ง
"อ๊ะ...! ยัยบ้านั่นมัน Kayoko Rando นี่นา! อย่าได้มองตาหล่อนเชียวนะ
หล่อนเล่นงานเพื่อนสนิทของฉันจนเกือบจะปางตายเมื่อวันก่อนเพียงแค่พูดถึงผู้หญิงในโรงเรียนของเธอเท่านั้นเอง!
เขาพูดถึงหล่อนว่ายังไงรู้มั้ย? หล่อนนี่มันปีศาจชัดๆเลย!" อันธพาล C บอก
แม้แต่แค่พูดถึงผู้หญิงในโรงเรียนของเธอไม่ได้เข้าใกล้ตัวเธอโดยตรงก็ยังไม่เว้นด้วยหรือ?
ระหว่างทางผมก็เจอกับนักโทษตัวหนึ่งขวางทางไว้ การต่อสู้จึงได้เริ่มต้นขึ้น
.................................................
.................................................
หลังจากที่เอาชนะ 14 Eyes ได้แล้ว
ผมจึงได้เดินไปยังที่ๆผมเคยหยิบของที่ Ran โยนทิ้งมาก่อน
มันคือดาบไม้เก่าๆนั่นเอง
"นี่ต้องเป็นสัญลักษณ์แห่งบาปของ Ran แน่เลย..." Tomoe บอก
"เอาล่ะ! กลับไปหา Ran กันเลย!" Sako พูด
ตอนนี้ผมก็ได้ของมาแล้ว ผมจึงรีบกลับไปยังที่ๆ Ran กำลังยืนรออยู่ในห้องเรียน
ผมยื่นดาบไม้นั่นให้ Ran เธอถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ
"ใช่เลย... นี่แหละคือหลักฐานของบาปของฉัน...
ตอนที่ฉันอยู่โรงเรียนประถมนั้น มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับฉัน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา... ฉันก็ไม่เชื่อใจผู้ชายอีกเลย
แล้วฉันก็ซื้อดาบไม้มา และก็ฝึกร่างกายไปด้วย...
ฉันโจมตีผู้ชายทุกคนที่ฉันเห็น... คนแล้วคนเล่า
ตอนที่ฉันทำไปนั้น... ฉันรู้สึกเหมือนอย่างผู้ชายพวกนั้น... ก็แค่คนๆหนึ่งที่เอาเปรียบฉัน... ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์
แต่ฉันก็ยัง..." Ran สารภาพออกมา
"ไม่ได้ผลหรอก!" เงา Ran ตะโกนขัดจังหวะเสียก่อน
"...!" Ran ถึงกับสะดุ้งเฮือกออกมาด้วยความตกใจ
"ไม่มีทางที่เธอจะลืมมันได้หรอก หลังจากที่กลายเป็นคนโสมมไปแล้ว ก็ไม่มีวันที่จะกลับมาขาวสะอาดอีก!
เพียงแค่เรื่องโหดร้ายแบบนั้น... เธอก็เลยตอบโต้ผู้ชายทุกคนในโลกเลย!
นั่นแหละ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง... เธอน่าจะจัดการตอบโต้ผู้ชายที่คิดว่าเขาจะสั่งให้เธอทำอะไรด้วยนะ!"
Ran เถียงกลับไปทันที
"ผ-ผิดแล้ว...! ไม่ใช่อย่างนั้น! นั่นมันผิดแล้วล่ะ!
ผู้ชายทุกคนไม่ได้เป็นคนไม่ดีสักหน่อย... ก็แค่คนๆหนึ่งเท่านั้นแหละที่ผิด! คนเหล่านี้...ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลย!
แต่ว่า... มันก็เป็นความผิดของฉันด้วย... ฉันไม่อาจยอมรับในความอ่อนแอของตัวเองได้ จึงได้ปกปิดตัวเองด้วยความพยาบาท!
แต่ตอนนี้ฉันจะเปลี่ยนแล้วล่ะ! ฉันรู้ว่าควรที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองยังไง!"
ฝ่ายเงา Ran ยังไม่ยอม จึงได้พูดตอบกลับไป
"นี่เธอจะเอาอย่างงั้นจริงๆหรือเนี่ย? ชิ อ่อนแอสิ้นดี
งั้นก็ดี Ran ฉันจะจัดการให้เธอเอง ฉันจะฆ่าเจ้าหมอนั่นให้เธอเอง!"
ดูเหมือนว่าความโทสะของเงา Ran นั้น มีจุดหมายอย่างเดียวก็คือฆ่าผม ซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่มนี้
ผมรู้ว่าจะต้องถูกฆ่าแน่ๆ แต่พวกเธอคงไม่ยอมปล่อยให้เงานั่นผ่านไปได้หรอก
สุดท้าย การตัดสินกันระหว่างพวกเรากับเงา Ran จึงได้เริ่มต้นขึ้นโดยมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของ Ran เป็นเดิมพัน
"ฉันจะไม่หนีอีกแล้วล่ะ..." Ran พูด
.................................................
.................................................
หลังจากที่จัดการกับเงา Kayoko Rando ได้แล้ว
"ตาลุง! เห็นหรือยังล่ะ?" Ran พูด
เงา Ran อันแสนชั่วร้ายถูกจัดการไปแล้ว
ประตูที่อยู่ข้างล่างโน้นก็ปลดผนึกออกมาก่อนที่มันจะเปิด
"ตาลุง... นายคิดว่าฉันสกปรกอยู่หรือเปล่าล่ะ...?" Ran ถามผม
"ไม่ใช่แน่นอน!" ผมบอก
"ตาลุง... ขอบใจนะ...
หมอนั่นแอบถ่ายรูปฉัน แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกใครเลย...
ฉันเอาแต่โทษพวกผู้ชายว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วฉันก็ทำให้พวกนั้นล้มคว่ำต่อความแข็งแกร่งของฉันที่ได้ปลดปล่อยออกมาโต้ตอบอย่างเต็มที่ด้วยความรู้สึกที่มี
แต่ก็ไม่เป็นผล ฉันเริ่มท้อแท้ แล้วฉันก็พ่ายแพ้ต่อความทรงจำที่โหดร้ายนั่น...
แต่...ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว เพราะฉันมีนายอยู่ด้วย
ฉันจะ...ฉันจะเชื่อใจอีกครั้งหนึ่งนะ"
Ran สารภาพออกมาจากก้นบึงในใจของเธอเลยว่าในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของ Ran
ดูเหมือนว่า Ran จะยอมรับในบาปของเธอแล้ว และเอาชนะการพิพากษามาได้
ผมมั่นใจเลยว่า Ran จะต้องพยายามต่อไปและจะได้กลับมาเกิดใหม่แน่
เรื่องราวในอดีตของ Ran จบลงแล้ว
ผมจึงได้เดินผ่านประตูบานนั้นไป
หลังจากที่ผมเดินขึ้นมายังชั้น 2 ของอาคารเรียนแล้ว
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้น
แชะๆๆๆๆๆ
เสียงกล้องถ่ายรูปนี่นา
บริเวณนี้เต็มไปด้วยกล้องที่ซ่อนอยู่ในมุมอับสายตาตามมาด้วยแสงสว่างวาบขึ้นมาอย่างรวดเร็วอีกหลายช็อต
ดูเหมือนว่า Ran จะถูกถ่ายรูปโดยไม่ทันตั้งตัวเลย
ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนถ่ายหรอกนะ แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะตามหาตัวหรอก ไปกันต่อดีกว่า
"อ๊ะ...อ้าาาา...!" Ran ถึงกับร้องออกมา
"Ran? หรือว่าจะ...!" Yuko พูด
ผมคงเดาได้ไม่ยากหรอกว่า Ran จะต้องเป็นรายต่อไปแน่ๆ
ผมเดินต่อไปตามระเบียงเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงห้องเรียนห้องหนึ่ง
ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่บนพื้น
มันคือรูปถ่ายโพลารอยด์ เป็นรูปผู้หญิงที่ใส่ชุดพละ... เธอดูเหมือนนักเรียนประถมตอนปลาย
"นี่มัน...ฉันนี่..." Ran บอก
Ran ทำสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อเห็นรูปนั้น รูปที่อยู่ในนั้นเป็นรูป Ran เอง
"นี่เป็นรูปที่ถ่ายมาจากห้องพละหรือ?" ผมถาม
"...ฉันไม่รู้ว่ารูปนี้ถูกถ่ายนะ..." Ran บอก
Ran ถึงกับเหงื่อแตกออกมาเป็นซีกๆเลย เกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ...?
"เธอมีแผลใจจากรูปหรือ?" ผมถาม
"ไม่ใช่เพราะรูปหรอก... แต่เป็นเพราะใครก็ไม่รู้ที่ถ่ายรูปนะ...
ต้องเป็นเขา... ต้องเป็นเขาแน่ๆ..."
Ran เริ่มเงียบไป...
ผมไม่ยักรู้ว่าเธอจะถูกแอบถ่ายโดยที่ไม่รู้ตัว เหมือนถูกคนโรคจิตแอบถ่ายเพื่อล็อกเป้าหมายหวังจะฉุดไปข่มขืนยังไงยังงั้นแหละ
ผมเดินต่อไปตามอาคารเรียนเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาถึงห้องเรียนอีกห้องหนึ่ง
ผมเห็นอะไรบางอย่างอยู่กลางพื้นห้อง
มันคือรูปถ่ายโพลารอยด์ เป็นรูปที่มีแต่เด็กหญิงใส่ชุดว่ายน้ำโรงเรียนทั้งปึกเลย
Ran ถึงกับถอนหายใจออกมาหลังจากที่ได้เห็นรูปถ่ายพวกนี้
"รูปนั้นก็คือเธอด้วยหรือ?" ผมถาม
"ต้องเป็นเขาแน่... เขาถ่ายมัน... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าถูกถ่ายโดยไม่รู้ตัวเลย...!" Ran ถึงกับหงุดหงิดออกมา
มันถ่ายออกมาชัดเจนหรือเปล่าล่ะ?
มันก็แค่คล้ายกับรูปที่ถ่ายผมเมื่อกี้นั่นแหละ...
"พวกนั้น...แอบถ่ายหรือ?" ผมถาม
"มันพรางตัวเก่ง... ไม่มีทางที่ฉันจะรู้ตัวได้เลย..."
Ran เริ่มเงียบอีกครั้ง...
ผมสังเกตว่า Ran เริ่มมีสภาพจิตใจที่ตกต่ำลงหลังจากที่เธอได้เห็นรูปตัวเองถึง 2 ครั้ง
ผมสงสัยว่าเธอจะถูกใครรบกวนตอนอยู่ในโรงเรียนหรือเปล่า
ผมเดินต่อไปตามทางระเบียงไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาถึงห้องเรียนอีกห้องหนึ่ง
ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างบนโต๊ะหน้าชั้นเรียน
มันเป็นกล้องที่ดูราคาแพง ต้องเป็นหนึ่งในพวกกล้อง DSLR แน่ๆ
จะลองตรวจดูว่ามันมีอะไรในนี้ดีมั้ย?
ผมว่าปล่อยเอาไว้ดีกว่า
ผมรู้สึกว่ามีอะไรที่ดูน่าขมขื่น...
ขณะที่ผมกำลังจะวางกล้องเอาไว้ยังที่ๆผมเจอนั้น Ran ก็กระชากเอากล้องออกมาจากผมเลย
"บ้าชิบ...! นี่มัน...! ไอ้ของบ้าๆนี่!" คราวนี้ Ran ถึงกับตบะแตกออกมาเลย
Ran ถึงกับเขวี้ยงกล้องลงพื้น แล้วก็ตามด้วยกระทืบอีกครั้งและก็อีกครั้ง
"เกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ?" ผมถาม
"นายไม่เข้าใจหรอก!
นายเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่! ไปตายซะ! ไปตายเดี๋ยวนี้เลย!"
ขณะที่ Ran ตะคอกออกมาพร้อมกับยกหมัดนั้น...
"ฮ่าๆๆๆ!"
ทุกคนหันไปมองตามเสียงที่คล้ายกับเสียงของ Ran
"นั่นแหละ Ran! ต่อยเลย!" เงา Ran บอก
เงาที่ปรากฏตัวออกมาในคราวนี้ดูเหมือน Ran
"เธอเองก็ทำแบบนั้นมาตลอดเลยนี่! เอาข้ออ้างเรื่องทุบตีกับผู้ชายนั่นมาจัดการกับหมอนั่นเลย!" เงา Ran บอก
"...ผ-ผิดแล้ว...! มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบนะ!" Ran ปฏิเสธทันที
"ยังโกรธเคืองพวกนั้นอยู่ใช่มั้ยล่ะ? เธอเกลียดผู้ชายใช่มั้ยล่ะ?
รู้สึกว่า ชีวิตเธอจะถูกทำลายโดยชายคนนั้นนี่ แล้วคราวนี้จะสวนกลับด้วยอะไรดีน้า?"
"ไม่ใช่สักหน่อย...! ตาลุงคนนี้อยู่ข้างฉันนะ!"
"แต่เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันเธอก็รู้นี่ และเขาก็เป็นครูเหมือนกับคนที่ทำลายเ-"
"หยุดเดี๋ยวนะ! อย่าพูดนะ... อย่าพูดนะ! อย่าพูดนะ!"
Ran เริ่มอาละวาดออกมาจนเสียสติแล้วก็ค้างนิ่งไปเลย
"Ran! ใจเย็นก่อนสิ!" Tomoe เรียก
"ไม่มีประโยชน์... เธอไม่สนอะไรแล้วล่ะ..." Alice บอก
"นี่! ฉันมั่นเลยเลยว่าจะต้องมีสัญลักษณ์แห่งบาปของ Ran อยู่ที่ไหนสักแห่งด้วย!" Kisaragi พูด
"ถ้าเราเอามาให้ Ran ได้ ฉันมั่นใจเลยว่าเธอเองก็จะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน..." Tomoe พูด
"...เข้าใจล่ะ... เราจะต้องตามหามันให้เจอ..." Alice พูด
แล้วผมจึงต้องปล่อยให้ Ran ยืนอยู่ตรงนั้น
Ran คงจะเสียสติไปจนแน่นิ่งเหมือนหุ่นไปเลย
ผมลองคุยกับ Ran ดู
"นั่นเป็น...อาวุธเดียว...ที่ใช้สำหรับคนอ่อนแอ...อย่างฉัน...
มันจมอยู่ใต้โคลน... กำลังรอฉันอยู่..."
Ran เคยมีอาวุธด้วยหรือ...? นั่นคือคำใบ้ที่เธอบอกให้ผมต้องหาใช่มั้ยล่ะ?
"หยุดนะ... ขอร้องล่ะ หยุดทีเถอะ" Ran ยังคงไม่อาจทนคำพูดที่แทงใจตัวเองถึงขนาดนั้นได้
ผมฟังคำใบ้จาก Ran มาแล้ว ผมคงจะเดาได้แล้วล่ะว่าของที่ว่านั้นมันอยู่ที่ไหน
ถ้าผมคิดไว้ไม่ผิด น่าจะอยู่แถวเขตป่าดิบชื้นนั่นแหละ
ผมคงจะต้องเดินไปอีกไกลมากๆเลยล่ะ
ต่อมา
ผมก็มาถึงเขตป่าดิบชื้นชั้น 3F จนได้
...หือ ที่นี่รู้สึกว่ามันจะเปลี่ยนไปหลังจากที่เราเคยมายังตรงนี้
หรือว่าจะมีสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับอดีตของ Ran อยู่ที่ไหนสักแห่งสินะ
ผมเดินไปยังจุดที่ผมคิดว่าเคยหยิบเอาของอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น
ระหว่างทางผมก็เห็นวิญญาณบุคคลในความทรงจำอยู่ตามจุดต่างๆ
"สัญลักษณ์แห่งอดีตของ Ran ก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ?
หยุดทำร้ายผู้หญิงสักที ชิ! ไม่ใช่ธุระของเธอสักหน่อย ยัยบ้านี่!
น่าหมั่นไส้ชะมัด... สอนยัยนั่นให้ได้รับบทเรียนซะบ้าง!" อันธพาล A บอก
เห็นได้ชัดเลยว่า อันธพาลนั่นไม่ชอบ Ran เป็นอย่างมากเลย
"Ran ดูน่ากลัวมากเลย..." Kisaragi พูด
"ฉันสงสัยจังว่ามันเกิดอะไรขึ้นล่ะ..." Shin พูดด้วยความอยากรู้
ผมเดินเข้าไปคุยกับวิญญาณในความทรงจำอีกคนหนึ่ง
"อ-โอ๊ยยยยย! ห-หยุดนะ! ยอมแล้ว! ยอมแพ้แล้วจริงๆ!
ชิ ฉันอุตส่าห์อ่อนโยนให้เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่แย่อยู่แล้วแท้ๆ...
บ้าชิบ... ยังไงก็ไม่ยอมหรอก คราวต่อไปเธอเสร็จแน่!" อันธพาล B บอก
ผมรู้สึกว่าวิญญาณคนนี้พยายามจะกระทำการมิดีมิร้ายต่อ Ran อย่างไม่ลดละจนถูกทำร้ายไปอีกคนหนึ่ง
"อ๊ะ...! ยัยบ้านั่นมัน Kayoko Rando นี่นา! อย่าได้มองตาหล่อนเชียวนะ
หล่อนเล่นงานเพื่อนสนิทของฉันจนเกือบจะปางตายเมื่อวันก่อนเพียงแค่พูดถึงผู้หญิงในโรงเรียนของเธอเท่านั้นเอง!
เขาพูดถึงหล่อนว่ายังไงรู้มั้ย? หล่อนนี่มันปีศาจชัดๆเลย!" อันธพาล C บอก
แม้แต่แค่พูดถึงผู้หญิงในโรงเรียนของเธอไม่ได้เข้าใกล้ตัวเธอโดยตรงก็ยังไม่เว้นด้วยหรือ?
ระหว่างทางผมก็เจอกับนักโทษตัวหนึ่งขวางทางไว้ การต่อสู้จึงได้เริ่มต้นขึ้น
.................................................
.................................................
หลังจากที่เอาชนะ 14 Eyes ได้แล้ว
ผมจึงได้เดินไปยังที่ๆผมเคยหยิบของที่ Ran โยนทิ้งมาก่อน
มันคือดาบไม้เก่าๆนั่นเอง
"นี่ต้องเป็นสัญลักษณ์แห่งบาปของ Ran แน่เลย..." Tomoe บอก
"เอาล่ะ! กลับไปหา Ran กันเลย!" Sako พูด
ตอนนี้ผมก็ได้ของมาแล้ว ผมจึงรีบกลับไปยังที่ๆ Ran กำลังยืนรออยู่ในห้องเรียน
ผมยื่นดาบไม้นั่นให้ Ran เธอถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ
"ใช่เลย... นี่แหละคือหลักฐานของบาปของฉัน...
ตอนที่ฉันอยู่โรงเรียนประถมนั้น มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับฉัน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา... ฉันก็ไม่เชื่อใจผู้ชายอีกเลย
แล้วฉันก็ซื้อดาบไม้มา และก็ฝึกร่างกายไปด้วย...
ฉันโจมตีผู้ชายทุกคนที่ฉันเห็น... คนแล้วคนเล่า
ตอนที่ฉันทำไปนั้น... ฉันรู้สึกเหมือนอย่างผู้ชายพวกนั้น... ก็แค่คนๆหนึ่งที่เอาเปรียบฉัน... ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์
แต่ฉันก็ยัง..." Ran สารภาพออกมา
"ไม่ได้ผลหรอก!" เงา Ran ตะโกนขัดจังหวะเสียก่อน
"...!" Ran ถึงกับสะดุ้งเฮือกออกมาด้วยความตกใจ
"ไม่มีทางที่เธอจะลืมมันได้หรอก หลังจากที่กลายเป็นคนโสมมไปแล้ว ก็ไม่มีวันที่จะกลับมาขาวสะอาดอีก!
เพียงแค่เรื่องโหดร้ายแบบนั้น... เธอก็เลยตอบโต้ผู้ชายทุกคนในโลกเลย!
นั่นแหละ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง... เธอน่าจะจัดการตอบโต้ผู้ชายที่คิดว่าเขาจะสั่งให้เธอทำอะไรด้วยนะ!"
Ran เถียงกลับไปทันที
"ผ-ผิดแล้ว...! ไม่ใช่อย่างนั้น! นั่นมันผิดแล้วล่ะ!
ผู้ชายทุกคนไม่ได้เป็นคนไม่ดีสักหน่อย... ก็แค่คนๆหนึ่งเท่านั้นแหละที่ผิด! คนเหล่านี้...ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลย!
แต่ว่า... มันก็เป็นความผิดของฉันด้วย... ฉันไม่อาจยอมรับในความอ่อนแอของตัวเองได้ จึงได้ปกปิดตัวเองด้วยความพยาบาท!
แต่ตอนนี้ฉันจะเปลี่ยนแล้วล่ะ! ฉันรู้ว่าควรที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองยังไง!"
ฝ่ายเงา Ran ยังไม่ยอม จึงได้พูดตอบกลับไป
"นี่เธอจะเอาอย่างงั้นจริงๆหรือเนี่ย? ชิ อ่อนแอสิ้นดี
งั้นก็ดี Ran ฉันจะจัดการให้เธอเอง ฉันจะฆ่าเจ้าหมอนั่นให้เธอเอง!"
ดูเหมือนว่าความโทสะของเงา Ran นั้น มีจุดหมายอย่างเดียวก็คือฆ่าผม ซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่มนี้
ผมรู้ว่าจะต้องถูกฆ่าแน่ๆ แต่พวกเธอคงไม่ยอมปล่อยให้เงานั่นผ่านไปได้หรอก
สุดท้าย การตัดสินกันระหว่างพวกเรากับเงา Ran จึงได้เริ่มต้นขึ้นโดยมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของ Ran เป็นเดิมพัน
"ฉันจะไม่หนีอีกแล้วล่ะ..." Ran พูด
.................................................
.................................................
หลังจากที่จัดการกับเงา Kayoko Rando ได้แล้ว
"ตาลุง! เห็นหรือยังล่ะ?" Ran พูด
เงา Ran อันแสนชั่วร้ายถูกจัดการไปแล้ว
ประตูที่อยู่ข้างล่างโน้นก็ปลดผนึกออกมาก่อนที่มันจะเปิด
"ตาลุง... นายคิดว่าฉันสกปรกอยู่หรือเปล่าล่ะ...?" Ran ถามผม
"ไม่ใช่แน่นอน!" ผมบอก
"ตาลุง... ขอบใจนะ...
หมอนั่นแอบถ่ายรูปฉัน แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกใครเลย...
ฉันเอาแต่โทษพวกผู้ชายว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วฉันก็ทำให้พวกนั้นล้มคว่ำต่อความแข็งแกร่งของฉันที่ได้ปลดปล่อยออกมาโต้ตอบอย่างเต็มที่ด้วยความรู้สึกที่มี
แต่ก็ไม่เป็นผล ฉันเริ่มท้อแท้ แล้วฉันก็พ่ายแพ้ต่อความทรงจำที่โหดร้ายนั่น...
แต่...ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว เพราะฉันมีนายอยู่ด้วย
ฉันจะ...ฉันจะเชื่อใจอีกครั้งหนึ่งนะ"
Ran สารภาพออกมาจากก้นบึงในใจของเธอเลยว่าในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของ Ran
ดูเหมือนว่า Ran จะยอมรับในบาปของเธอแล้ว และเอาชนะการพิพากษามาได้
ผมมั่นใจเลยว่า Ran จะต้องพยายามต่อไปและจะได้กลับมาเกิดใหม่แน่
เรื่องราวในอดีตของ Ran จบลงแล้ว
ผมจึงได้เดินผ่านประตูบานนั้นไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น