ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ผู้อยู่เบื้องหลังการทำให้แตกแยกกันเอง
ผมเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงทางแยกแห่งหนึ่ง
เมื่อผมมาถึงทางแยกแล้ว ก็มีคนอื่นโผล่ออกมาจากคนละแยก
Sako มาจากแยกหนึ่ง ส่วน Yuko กับ Tomoe ก็มาจากอีกแยกหนึ่ง
พวกเรามาถึงตรงนี้พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"ทุกคน!" Alice พูด "เสียงของ..." เธอพูดชื่อผม "...ส่งไปถึงแล้วล่ะ! ยินดีต้อนกลับนะทุกคน!"
"แฮ่ก...แฮ่ก... ในที่สุดก็เจอพวกเธอแล้ว!" Sako พูดด้วยความเหนื่อยหอบ
"Sako!" Yuko เรียก
"ดีใจจังที่เธอปลอดภัย..." Tomoe พูด
"Yuko! Tomoe!"
Sako ทั้งสองเรียกก่อนที่จะขอโทษพวกเธอ
"อ-อืม... เอ่อ... ขอโทษที่โกรธพวกเธอนะ
หลังจากคิดว่าจะต้องอยู่คนเดียวมาได้สักพัก สุดท้ายจึงเข้าใจแล้วล่ะ..
Yuko กับ Tomoe ยอมสละรออยู่ตรงนั้นเพื่อปกป้องฉันตอนที่ฉันอ่อนแอสินะ?"
"...อืม แต่ถ้าฉันบอกเธอว่าอย่างนั้น ฉันคงคิดว่าเธอจะไม่ยอมปล่อยฉันไปนะสิ..." Yuko บอก
"...ฉันเองก็รู้อยู่เหมือนกัน และนั่นแหละที่ทำไมฉันจะต้องอยู่กับ Yuko ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องมาทะเลาะกันนะ Sako..." Tomoe เองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน
"ไม่หรอก! ดีแล้วล่ะ!" Sako เข้าใจ "ก็แค่เข้าใจผิดเล็กน้อยเองแหละ ใช่มั้ยล่ะ?"
ในที่สุด Sako จึงได้ยอมรับว่า ไม่ใช่ Yuko รำคาญ Sako แต่พวกเธอยอมให้ Sako ไปต่อข้างหน้าโดยทิ้งตัวเองไว้ข้างหลัง เพื่อแน่ใจว่าจะไม่มีการทิ้งคนที่อ่อนแอไว้อยู่ข้างหลังจนรอความตายนั่นเอง
แล้ว Sako, Yuko และ Tomoe จึงได้เข้าร่วมกลุ่มกับผมอีกครั้งหนึ่ง
ผมตามพวกเธอมาได้แล้ว 4 คน ยังเหลืออีก 3 คนที่ผมจะต้องตามหากันต่อไป
ผมเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาเจอกับอีก 3 คนที่เหลือนั่นคือ Ran, Shin และ Kisaragi
"อ๊ะ! พวกเธอนี่!" Kisaragi พูดก่อนที่จะทำอารมณ์งอน
"...ฮ-ฮึ นายตามคนกลับมาได้ดีกว่าที่ฉันคิดไว้อีก
ฉันว่าฉันได้ยินเสียงของ..." Kisaragi พูดชื่อผม "...แล้ว ฉันก็รีบวิ่งกลับมายังตรงนี้ แต่... เดาว่ากังวลไปก็ไม่ได้อะไรหรอก"
"เธอเป็นห่วงพวกเราหรือ...?" Shin ถาม
"...ม-ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย!" Kisaragi อายจนทำสีหน้าไม่ถูกเลย "...ฉันก็แค่มาที่นี้เพื่อเอายามาช่วยคนที่ถูกหิมะกัดก็แค่นั้นแหละ!"
เธอพูดแก้อาย อันที่จริง Kisaragi ก็เป็นห่วงพวกผมจริงๆด้วยสิ
"หิมะกัดเหรอ...?" Ran ถึงกับฉงน
"...!" Shin เอายามาทาที่มือตัวเอง
"...?" Sako ก็ทาที่มือตัวเองด้วย
"..." Yuko ก็ทาที่มือของตัวเองเหมือนกัน
"..." Tomoe ก็ทาที่มือของตัวเองเช่นเดียวกัน
"Shin เกิดอะไรขึ้นกับมือของพวกเธอล่ะ!? บวมไปหมดแล้วนะ!" Ran พูดด้วยความเป็นห่วง
"ฉ-ฉันก็แค่ตามหากุญแจนิดหน่อยเอง" Shin บอก
"กุญแจเหรอ...?" Ran พูดด้วยความสงสัย
"เพื่อช่วยพวกเราตอนที่เราอยู่หลังประตูบานแรกสินะ ใช่มั้ยล่ะ?" Kisaragi ถาม
"..." Shin ถึงกับหลบหน้าไปด้วยความอาย
"...มิน่าล่ะถึงได้เป็นแบบนี้นี่เอง" Ran พูด
"...ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่ เป็นเพื่อนกันก็ตองทำเพื่อคนอื่นด้วย" Shin บอก
"...ฮิๆๆ นั่นแหละ! อย่างที่ว่ามาเลย!" Kisaragi พูด
ตอนนี้ Kisaragi, Ran และ Shin ก็กลับเข้ามาร่วมกลุ่มกับผมเป็นที่เรียบร้อย
เมื่อพวกเธอทั้ง 7 คนได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ตอนนี้แผนของพวกเธอก็คือต้องมุ่งไปยังข้างหน้ากันต่อ
"เอาล่ะ ไปด้วยกันตอนนี้เลย!" Ran บอก
"รับทราบค่า!" Alice ขานรับ
"Sako ก็รับทราบด้วยค่า! Yuko เธอก็ด้วยใช่มั้ยล่ะ!?" Sako ตอบรับพร้อมกับถาม Yuko
"อื้อ! แน่นอน!" Yuko ตอบรับ
"มันไม่เหมือนกับว่าเราแยกทางมานานมากนัก... แต่..." Shin พูด
"เราทั้งเจ็ดยังคงอยู่ด้วยกันสิน้า!" Ran บอก
"ฮิๆๆ... นั่นสินะ!" Tomoe พูด
พวกเธอต่างก็ยิ้มซึ่งกันและกันและก็ไม่มีอะไรปิดบังกัน
แสดงให้เห็นว่าพวกเธอเริ่มมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันมากขึ้น
"แต่จะว่าไป... มันทำยังไงให้พวกเรากลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?" Ran ถามด้วยความสงสัย
"อย่างที่ว่ามา... มันก็ซับซ้อนแปลกๆยังไงชอบกลอยู่นะ
ตอนที่เรารออยู่ที่ประตูแรก เราไม่อยากที่จะเสียคนอื่นไป เราก็เลยทิ้งข้อความเอาไว้ด้วย" Kisaragi พูด
"ทิ้งข้อความเอาไว้เหรอ? เราเห็นว่ามันไม่มีอะไรสักอย่างเลยนะ" Shin บอก
"ใช่ค่ะ ฉันเองก็ไม่เห็นอะไรเลยเหมือนกัน สงสัยว่าถ้ามีใครสักคนไปลบมันนะ..." Tomoe วิเคราะห์
"ต้องเป็นความผิดของหิมะแน่เลย... เพราะหิมะมันตก... ทุกอย่างก็เลยแปลกไปหมด..." Alice โทษหิมะ
"เธอพูดถูก... เมื่อหิมะหายไป พวกนักโทษก็หายไปด้วย..." Shin บอก "และไม่ใช่แค่นั้น- ...ไม่สิ ไม่เป็นไรหรอก"
"...เราน่าจะถูกหลอกด้วยภาพลวงตานะ" Tomoe บอก
"ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน... แต่มันก็แสดงให้เห็นแล้วล่ะ..." Kisaragi พูด
"...!" Ran รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง "เฮ้ย คราวนี้มันไม่ใช่ภาพลวงตาแล้วนะ!"
"มีอะไรบางอย่างกำลังเข้ามา... บางอย่างที่แข็งแกร่งมาก!" Sako เองก็รู้สึกได้เช่นเดียวกัน
มีอะไรบางอย่างปรากฏตัวอยู่ใกล้กับพวกเธอ
โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!
"น่าสมเพช น่าสมเพชอะไรอย่างนี้..."
"ดำดิ่งลงสู่ภาพมายาที่ทำให้พวกเจ้าต้องจบลงเช่นนี้..."
"แสดงว่าแกคือผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังใช่มั้ย?" Kisaragi ถาม
"ถูกแล้ว... อาหารชุดเต็มของความระแวงและความชั่วร้าย ช่างเหมาะกับพวกเจ้าอย่างสมบูรณ์แบบ..."
"จะตายโดยที่ยังไม่เห็นจุดไคลแม็กซ์ของอาหารเนี่ย... ช่างน่าสมเพชชะมัด..."
"ใครอยากจะถามแกอย่างนั้นล่ะ!? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะคอยปั่นป่วนและทำให้ทุกคนต้องสับสน!" Shin พูด
"ข้ารอโอกาสนี้อยู่แล้ว... เพื่อที่จะล่อลวงให้เข้ามาติดภาพลวงตาแห่งเขาวงกตและชิงมันมาโดยใช้ความระแวงจากบาปของพวกเจ้า-"
"แกพูดอะไรพล่อยๆออกมานะ!?" Sako พูด
"สายสัมพันธ์ของพวกเราไม่มีทางขาดด้วยของอย่างนั้นหรอก!" Yuko พูด
"เจ้าพวกนักโทษที่โง่เขลาเกินกว่าจะเข้าใจ ยังคิดจะดื้อด้านอยู่อีกหรือ..."
"เฮอะ! แกเองก็อวดตัวเองเป็นใหญ่เหมือนกันนั่นแหละ!" Ran พูด
"ฉันต้องขอบคุณการพิจารณาของคุณด้วยนะ คุณก็น่าจะรีบๆกลับบ้านไปได้แล้วล่ะ" Tomoe พูด
"ถ้าคุณไม่ทำ... เราจะจัดการคุณเอง!" Alice บอก
"ช่างเป็นอารมณ์ที่ร่วมกันสร้างขึ้นมาจากแต่ละคนจริงๆ..."
"ข้าไม่ยอมหรอก... ข้าไม่ยอมให้ทำแบบนั้นได้หรอก...!"
"ข้าจะกลืนกินทั้งจิตใจและร่างกายของพวกเจ้าให้หมดเลย!"
และแล้วการต่อสู้ระหว่างพวกเธอกับ Ice Desire ก็เริ่มขึ้น
.................................................
หลังจากที่เอาชนะ Ice Desire ได้แล้ว
"หิมะ...หยุดตกแล้ว!" Kisaragi บอก
เจ้า Ice Desire ยังคงอาฆาตแค้นพวกเธออยู่
"กรร... ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าระดับพลังของพวกเจ้าจะมากมายถึงขนาดนี้..."
"จงหลงทางในเขาวงกตแห่งจิตใจไปซะ!"
ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่อีกที่หนึ่งแล้ว
ทุกคนหันมองไปมาด้วยความมึนงง
"ที่นี่มัน..." Ran เริ่มพูดขึ้นมาก่อน
"เรา...อยู่ในชั้นหนึ่งอีกแล้วใช่มั้ย?" Kisaragi พูด
"เห งั้นเราก็ต้องเดินผ่านตรงนั้นอีกแล้วหรือเนี่ย?" Sako ถึงกับบ่นออกมาเลย
"คราวนี้พวกเราก็อยู่ด้วยกันทั้งหมดแล้ว ฉันแน่ใจว่าเราจะสามารถเอาชนะได้แน่ๆ" Tomoe บอก
"นึกอะไรบางอย่างได้ แล้ว Himekami คนนั้นล่ะ..." Shin พูด
"เธอไปด้วยตัวเองสินะ? สงสัยว่าถ้าเธอยังไม่เป็นไรอยู่นะ..." Yuko รู้สึกเป็นห่วง
"..." Alice ถอนหายใจออกมา
เป็นอันว่าผมต้องเริ่มเดินขึ้นไปใหม่อีกครั้งสินะ ผมว่าต้องรีบไปแล้วล่ะ
เมื่อผมมาถึงทางแยกแล้ว ก็มีคนอื่นโผล่ออกมาจากคนละแยก
Sako มาจากแยกหนึ่ง ส่วน Yuko กับ Tomoe ก็มาจากอีกแยกหนึ่ง
พวกเรามาถึงตรงนี้พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"ทุกคน!" Alice พูด "เสียงของ..." เธอพูดชื่อผม "...ส่งไปถึงแล้วล่ะ! ยินดีต้อนกลับนะทุกคน!"
"แฮ่ก...แฮ่ก... ในที่สุดก็เจอพวกเธอแล้ว!" Sako พูดด้วยความเหนื่อยหอบ
"Sako!" Yuko เรียก
"ดีใจจังที่เธอปลอดภัย..." Tomoe พูด
"Yuko! Tomoe!"
Sako ทั้งสองเรียกก่อนที่จะขอโทษพวกเธอ
"อ-อืม... เอ่อ... ขอโทษที่โกรธพวกเธอนะ
หลังจากคิดว่าจะต้องอยู่คนเดียวมาได้สักพัก สุดท้ายจึงเข้าใจแล้วล่ะ..
Yuko กับ Tomoe ยอมสละรออยู่ตรงนั้นเพื่อปกป้องฉันตอนที่ฉันอ่อนแอสินะ?"
"...อืม แต่ถ้าฉันบอกเธอว่าอย่างนั้น ฉันคงคิดว่าเธอจะไม่ยอมปล่อยฉันไปนะสิ..." Yuko บอก
"...ฉันเองก็รู้อยู่เหมือนกัน และนั่นแหละที่ทำไมฉันจะต้องอยู่กับ Yuko ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องมาทะเลาะกันนะ Sako..." Tomoe เองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน
"ไม่หรอก! ดีแล้วล่ะ!" Sako เข้าใจ "ก็แค่เข้าใจผิดเล็กน้อยเองแหละ ใช่มั้ยล่ะ?"
ในที่สุด Sako จึงได้ยอมรับว่า ไม่ใช่ Yuko รำคาญ Sako แต่พวกเธอยอมให้ Sako ไปต่อข้างหน้าโดยทิ้งตัวเองไว้ข้างหลัง เพื่อแน่ใจว่าจะไม่มีการทิ้งคนที่อ่อนแอไว้อยู่ข้างหลังจนรอความตายนั่นเอง
แล้ว Sako, Yuko และ Tomoe จึงได้เข้าร่วมกลุ่มกับผมอีกครั้งหนึ่ง
ผมตามพวกเธอมาได้แล้ว 4 คน ยังเหลืออีก 3 คนที่ผมจะต้องตามหากันต่อไป
ผมเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาเจอกับอีก 3 คนที่เหลือนั่นคือ Ran, Shin และ Kisaragi
"อ๊ะ! พวกเธอนี่!" Kisaragi พูดก่อนที่จะทำอารมณ์งอน
"...ฮ-ฮึ นายตามคนกลับมาได้ดีกว่าที่ฉันคิดไว้อีก
ฉันว่าฉันได้ยินเสียงของ..." Kisaragi พูดชื่อผม "...แล้ว ฉันก็รีบวิ่งกลับมายังตรงนี้ แต่... เดาว่ากังวลไปก็ไม่ได้อะไรหรอก"
"เธอเป็นห่วงพวกเราหรือ...?" Shin ถาม
"...ม-ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย!" Kisaragi อายจนทำสีหน้าไม่ถูกเลย "...ฉันก็แค่มาที่นี้เพื่อเอายามาช่วยคนที่ถูกหิมะกัดก็แค่นั้นแหละ!"
เธอพูดแก้อาย อันที่จริง Kisaragi ก็เป็นห่วงพวกผมจริงๆด้วยสิ
"หิมะกัดเหรอ...?" Ran ถึงกับฉงน
"...!" Shin เอายามาทาที่มือตัวเอง
"...?" Sako ก็ทาที่มือตัวเองด้วย
"..." Yuko ก็ทาที่มือของตัวเองเหมือนกัน
"..." Tomoe ก็ทาที่มือของตัวเองเช่นเดียวกัน
"Shin เกิดอะไรขึ้นกับมือของพวกเธอล่ะ!? บวมไปหมดแล้วนะ!" Ran พูดด้วยความเป็นห่วง
"ฉ-ฉันก็แค่ตามหากุญแจนิดหน่อยเอง" Shin บอก
"กุญแจเหรอ...?" Ran พูดด้วยความสงสัย
"เพื่อช่วยพวกเราตอนที่เราอยู่หลังประตูบานแรกสินะ ใช่มั้ยล่ะ?" Kisaragi ถาม
"..." Shin ถึงกับหลบหน้าไปด้วยความอาย
"...มิน่าล่ะถึงได้เป็นแบบนี้นี่เอง" Ran พูด
"...ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่ เป็นเพื่อนกันก็ตองทำเพื่อคนอื่นด้วย" Shin บอก
"...ฮิๆๆ นั่นแหละ! อย่างที่ว่ามาเลย!" Kisaragi พูด
ตอนนี้ Kisaragi, Ran และ Shin ก็กลับเข้ามาร่วมกลุ่มกับผมเป็นที่เรียบร้อย
เมื่อพวกเธอทั้ง 7 คนได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ตอนนี้แผนของพวกเธอก็คือต้องมุ่งไปยังข้างหน้ากันต่อ
"เอาล่ะ ไปด้วยกันตอนนี้เลย!" Ran บอก
"รับทราบค่า!" Alice ขานรับ
"Sako ก็รับทราบด้วยค่า! Yuko เธอก็ด้วยใช่มั้ยล่ะ!?" Sako ตอบรับพร้อมกับถาม Yuko
"อื้อ! แน่นอน!" Yuko ตอบรับ
"มันไม่เหมือนกับว่าเราแยกทางมานานมากนัก... แต่..." Shin พูด
"เราทั้งเจ็ดยังคงอยู่ด้วยกันสิน้า!" Ran บอก
"ฮิๆๆ... นั่นสินะ!" Tomoe พูด
พวกเธอต่างก็ยิ้มซึ่งกันและกันและก็ไม่มีอะไรปิดบังกัน
แสดงให้เห็นว่าพวกเธอเริ่มมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันมากขึ้น
"แต่จะว่าไป... มันทำยังไงให้พวกเรากลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?" Ran ถามด้วยความสงสัย
"อย่างที่ว่ามา... มันก็ซับซ้อนแปลกๆยังไงชอบกลอยู่นะ
ตอนที่เรารออยู่ที่ประตูแรก เราไม่อยากที่จะเสียคนอื่นไป เราก็เลยทิ้งข้อความเอาไว้ด้วย" Kisaragi พูด
"ทิ้งข้อความเอาไว้เหรอ? เราเห็นว่ามันไม่มีอะไรสักอย่างเลยนะ" Shin บอก
"ใช่ค่ะ ฉันเองก็ไม่เห็นอะไรเลยเหมือนกัน สงสัยว่าถ้ามีใครสักคนไปลบมันนะ..." Tomoe วิเคราะห์
"ต้องเป็นความผิดของหิมะแน่เลย... เพราะหิมะมันตก... ทุกอย่างก็เลยแปลกไปหมด..." Alice โทษหิมะ
"เธอพูดถูก... เมื่อหิมะหายไป พวกนักโทษก็หายไปด้วย..." Shin บอก "และไม่ใช่แค่นั้น- ...ไม่สิ ไม่เป็นไรหรอก"
"...เราน่าจะถูกหลอกด้วยภาพลวงตานะ" Tomoe บอก
"ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน... แต่มันก็แสดงให้เห็นแล้วล่ะ..." Kisaragi พูด
"...!" Ran รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง "เฮ้ย คราวนี้มันไม่ใช่ภาพลวงตาแล้วนะ!"
"มีอะไรบางอย่างกำลังเข้ามา... บางอย่างที่แข็งแกร่งมาก!" Sako เองก็รู้สึกได้เช่นเดียวกัน
มีอะไรบางอย่างปรากฏตัวอยู่ใกล้กับพวกเธอ
โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!
"น่าสมเพช น่าสมเพชอะไรอย่างนี้..."
"ดำดิ่งลงสู่ภาพมายาที่ทำให้พวกเจ้าต้องจบลงเช่นนี้..."
"แสดงว่าแกคือผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังใช่มั้ย?" Kisaragi ถาม
"ถูกแล้ว... อาหารชุดเต็มของความระแวงและความชั่วร้าย ช่างเหมาะกับพวกเจ้าอย่างสมบูรณ์แบบ..."
"จะตายโดยที่ยังไม่เห็นจุดไคลแม็กซ์ของอาหารเนี่ย... ช่างน่าสมเพชชะมัด..."
"ใครอยากจะถามแกอย่างนั้นล่ะ!? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะคอยปั่นป่วนและทำให้ทุกคนต้องสับสน!" Shin พูด
"ข้ารอโอกาสนี้อยู่แล้ว... เพื่อที่จะล่อลวงให้เข้ามาติดภาพลวงตาแห่งเขาวงกตและชิงมันมาโดยใช้ความระแวงจากบาปของพวกเจ้า-"
"แกพูดอะไรพล่อยๆออกมานะ!?" Sako พูด
"สายสัมพันธ์ของพวกเราไม่มีทางขาดด้วยของอย่างนั้นหรอก!" Yuko พูด
"เจ้าพวกนักโทษที่โง่เขลาเกินกว่าจะเข้าใจ ยังคิดจะดื้อด้านอยู่อีกหรือ..."
"เฮอะ! แกเองก็อวดตัวเองเป็นใหญ่เหมือนกันนั่นแหละ!" Ran พูด
"ฉันต้องขอบคุณการพิจารณาของคุณด้วยนะ คุณก็น่าจะรีบๆกลับบ้านไปได้แล้วล่ะ" Tomoe พูด
"ถ้าคุณไม่ทำ... เราจะจัดการคุณเอง!" Alice บอก
"ช่างเป็นอารมณ์ที่ร่วมกันสร้างขึ้นมาจากแต่ละคนจริงๆ..."
"ข้าไม่ยอมหรอก... ข้าไม่ยอมให้ทำแบบนั้นได้หรอก...!"
"ข้าจะกลืนกินทั้งจิตใจและร่างกายของพวกเจ้าให้หมดเลย!"
และแล้วการต่อสู้ระหว่างพวกเธอกับ Ice Desire ก็เริ่มขึ้น
.................................................
หลังจากที่เอาชนะ Ice Desire ได้แล้ว
"หิมะ...หยุดตกแล้ว!" Kisaragi บอก
เจ้า Ice Desire ยังคงอาฆาตแค้นพวกเธออยู่
"กรร... ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าระดับพลังของพวกเจ้าจะมากมายถึงขนาดนี้..."
"จงหลงทางในเขาวงกตแห่งจิตใจไปซะ!"
ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่อีกที่หนึ่งแล้ว
ทุกคนหันมองไปมาด้วยความมึนงง
"ที่นี่มัน..." Ran เริ่มพูดขึ้นมาก่อน
"เรา...อยู่ในชั้นหนึ่งอีกแล้วใช่มั้ย?" Kisaragi พูด
"เห งั้นเราก็ต้องเดินผ่านตรงนั้นอีกแล้วหรือเนี่ย?" Sako ถึงกับบ่นออกมาเลย
"คราวนี้พวกเราก็อยู่ด้วยกันทั้งหมดแล้ว ฉันแน่ใจว่าเราจะสามารถเอาชนะได้แน่ๆ" Tomoe บอก
"นึกอะไรบางอย่างได้ แล้ว Himekami คนนั้นล่ะ..." Shin พูด
"เธอไปด้วยตัวเองสินะ? สงสัยว่าถ้าเธอยังไม่เป็นไรอยู่นะ..." Yuko รู้สึกเป็นห่วง
"..." Alice ถอนหายใจออกมา
เป็นอันว่าผมต้องเริ่มเดินขึ้นไปใหม่อีกครั้งสินะ ผมว่าต้องรีบไปแล้วล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น