Criminal Girls: Invitation

ลำดับตอนที่ #17 : มาได้เพียงแค่นี้เองหรือ?

เขตที่ 3 - น้ำแข็ง ชั้น 3F

หลังจากที่มาถึงชั้นนี้แล้ว ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นใครบางคนอยู่ตรงนั้น

"อ๊ะ! เงานั่น หรือว่าจะเป็น..." Kisaragi พูด

"ต-ตาลุง! และก็ทุกคน...!" Ran พูด

ก่อนที่ Ran จะวิ่งมาหาพวกเรา

"Ran...! ดีใจที่เธอปลอดภัยนะ!" Alice บอก

"แน่นอน สบายอยู่แล้ว" Ran พูด "แล้วพวกเธอก็ตามหา Shin และคนอื่นเจอด้วยสินะ? ยอดไปเลย!"

แต่แล้ว Ran ก็สงสัยว่า หลังจากที่เธอแยกจากกลุ่มไปแล้ว ทำไมตอนรวมกลุ่มกันถึงมีแต่ Shin คนเดียว

"หืม? ทั้งคู่เหรอ...? แล้ว Yuko, Sako กับ Tomoe ไปไหนล่ะ...?"

"เออ...นั่นนะ..."

Shin ทำหน้าประหม่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่เธอเล่าเรื่องที่ผ่านมาแล้ว

"นี่นายทำอะไรของนายกันเนี่ย!?" Ran ถึงกับไม่พอใจผม "ทิ้ง Sako ที่อ่อนแอเอาไว้คนเดียว... นายไม่ห้ามเธอเลยหรือไง ตาลุง!?"

"เธอเป็นคนเลือกเองนะ" ผมบอก

"แต่นายก็ยัง... ก็ยัง...! ถ้าเป็นฉันจะไม่มีทางที่จะทำอย่างนั้นหรอก!" Ran ถึงกับโกรธออกมา

Ran ถึงกับถอนหายใจออกมา

"เฮ้อ นายเองก็เหมือนกับผู้ชายคนอื่นนั่นแหละ
ฉัน...จะไม่เชื่อใจนายอีกแล้ว
จากนี้เป็นต้นไป ฉันจะปกป้องทุกคนเอง"

"...Ran..." Alice พูด

ดูเหมือนว่าตอนนี้ Ran เริ่มไม่ไว้ใจผม เธอคงไม่ชอบที่จะปล่อยให้ผู้หญิงอ่อนแอตกอยู่ในอันตรายแต่เพียงคนเดียว แต่ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เพราะประตูที่มีเงื่อนไขนั้น ได้ทำให้คนในกลุ่มถูกพรากจากกันทีละคนๆ จนกระทั่งเหลือรอดมาเพียงไม่กี่คน

ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าข้างหน้าต่อไปจะมีอะไร แต่ Ran ก็ยอมเข้าร่วมกลุ่มกับผมแล้วก็ไปด้วยกันต่อ

"ตาลุง นายทำให้ฉันผิดหวังจริงๆเลย" Ran พูด

"แต่...ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ" Shin บอก

"แล้วพวกเราจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ...?" Kisaragi รู้สึกถึงลางไม่ดีบางอย่างอยู่ข้างหน้า

ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงที่ประตูบานหนึ่ง

"ประตูอีกแล้วเหรอ..." Shin เริ่มที่จะท้อใจหลังจากที่เจอกับประตูอีกแล้ว

"ม...ไม่เอาแล้ว..." Kisaragi เองก็เริ่มท้อเหมือนกัน

มีข้อความบางอย่างเขียนเอาไว้ที่ประตูด้วย

'สละพลังไปหนึ่งและผ่านประตูนี้ไปจึงจะเข้าไปได้'

นั่นไง นึกแล้วเชียว...

"เอาล่ะ เรามาไกลกันถึงขนาดนี้แล้วมาตัดสินกันด้วยการเป่ายิ้งฉุบกันเถอะ" Shin บอก

"...ก็ได้" Kisaragi บอก

"เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย เป่ายิ้ง..." Ran พูด



.................................................



ต่อมา

"...ฉัน...แพ้เหรอ...?" Shin ถึงกับหน้าซีดไปเลย

"ฮ่าๆๆๆๆๆ!"

Shin เริ่มหัวเราะออกมาเหมือนคนเสียสติ

"Shin!?" Kisaragi ถามด้วยความสงสัย

"เออ ดีแล้วล่ะ ถ้าเธอคิดว่าทำได้โดยไม่ต้องพึ่งฉันนะ ไปกันเลย" Shin พูดอวดดี

"พูดอะไรของเธอนะ!? มันเหมือนกับว่าเราไม่อยากที่จะสละเธอหรอกนะรู้หรือเปล่า!?" Kisaragi เริ่มยั๊วะออกมา

"ค่าๆ เข้าใจแล้วค่า เราบอกแล้วว่าไม่มีความรู้สึกใดๆมาเกี่ยวข้อง เพราะฉะนั้นจึงไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องมาเก็บเรื่องเสียใจต่อใครหรอก
ฉันว่าคงจะรู้สึกแย่ที่เล่นเป่ายิ้งฉุบไม่ดีเอาเสียเลย" Shin พูด

"Shin..." Alice พูดเสียงเบา

"...ไม่เป็นไรหรอก Shin ฉันจะปกป้องเธอเอง" Ran บอก

"ฮึ... เธอพึ่งจะยอมรับฉันได้แล้วสินะ" Shin พูด

"Shin! อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!" Kisaragi ไม่ยอม

"..."

อันที่จริงแล้ว Shin เองก็กลัวเหมือนกัน กลัวว่าตัวเองจะเป็นเหมือนอย่าง Sako

แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น ก็จะผ่านเข้าประตูไปไม่ได้

แล้ว Shin จึงต้องยอมลดพลังของตัวเองลงต่อหน้าประตู เพื่อที่จะเปิดประตูออกมา

หลังจากที่ผมเดินผ่านประตูบานนั้น มันก็ปิดลงทันที

ระหว่างทางนั้น ผมก็เจอกับนักโทษที่ดักรออยู่ตรงข้างหน้า



.................................................



หลังจากที่จัดการกับ Freezing Lady ได้แล้ว

อย่างที่คิดไว้เลย Shin ใช้เวทมนตร์ต่อสู้ได้ไม่ดีเท่าไรนัก

ราวกับว่า Shin กลายเป็นตัวถ่วงของกลุ่ม

ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั่งไปเจอกับนักโทษอีกกลุ่มหนึ่ง



.................................................



หลังจากที่จัดการกับ Ice Merman กับ Snowman 2 ตัวได้แล้ว

ผมไม่รู้ว่าพวกเธอจะต้องสู้ในสภาพนี้ไปถึงไหน กว่าจะชนะได้ในแต่ละครั้งก็ลำบากยากเย็นเหลือเกิน

ผมเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั่งมาเจอกับ Himekami อีกครั้งหนึ่ง

"อ๊ะ ทุกคน ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอกับพวกเธออีกนะ... มีความสุขจัง" Himekami พูด

"Himekami! เจอเพื่อนของเธอแล้วเหรอ?" Kisaragi ถาม

"เพื่อนเหรอ? ไม่นี่ ฉันไม่มีใครทั้งนั้นแหละ... ว่าแต่อะไรเหรอ?" Himekami ตอบไปอย่างนั้น

"ฉันสงสัยมาตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว แต่... เธอผ่านประตูบานนั้นมาได้ยังไงกันล่ะ?" Shin ถามด้วยความสงสัย

"ไม่มีทางที่จะผ่านประตูนั้นได้โดยไม่สละพลังกายเพียงสักคนเลยนะ..." Alice บอก

"หมายถึงประตูบานนั้นนะเหรอ...?" Himekami พูด

"ห-หมายความว่ายังไงกัน...? อ้ากกก! โธ่เว้ย! ไม่รู้สึกตัวเลยหรือไง!" Ran เริ่มอารมณ์เดือดขึ้นมา

"Ran...! ควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อย!" Alice บอก

"...พวกเธออยากจะไปต่อใช่มั้ยล่ะ?" Himekami พูด "ฉันจะนำทางเอง ตามฉันมาสิ"

แล้ว Himekami ก็เดินหน้านำพวกเราไปก่อน

ผมจึงต้องเดินตามเธอไป

ระหว่างนั้นหิมะก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ พวกเธอก็เริ่มรู้สึกหนาวขึ้นเรื่อยๆ

ผมไม่รู้ว่าจะต้องฝ่าพายุหิมะนี้ไปอีกไกลแค่ไหน มันเริ่มมองไม่เห็นทางอยู่แล้ว

จนกระทั่งมาถึงประตูอีกแห่งหนึ่ง

"ที่นี่แหละ บันไดอยู่ทางด้านขวานะ" Himekami บอก

แต่ตอนนี้ กำลังใจของพวกเธอได้ถดถอยลงไปอย่างมากหลังจากที่เห็นประตูอีกบาน

"..." Shin ถึงกับหดหู่ออกมา

"ชิ... ประตูอีกแล้วเหรอ" Ran เองก็ไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไรนัก

"ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ไปกันเถอะ" Kisaragi บอก

แต่แล้ว Himekami ก็พูดกับพวกเราว่า

"แล้วคราวนี้พวกเธอจะต้องทิ้งใครอยู่หลังประตูนี้ล่ะ?"

"หา!? ฮ-เฮ้ย ยัยบ้านี่!" Ran ถึงกับไม่พอใจออกมาที่ Himekami พูดเช่นนี้

"ไม่ควรที่จะพูดแบบน-" Kisaragi พูดยังไม่ทันสุดประโยค

ทันใดนั้น Shin ถึงกับตบะแตกออกมา

"จะเอาอย่างนั้นก็ได้ใช่มั้ยล่ะ!?"

ทุกคนหันมามอง Shin

"...Sh-Shin...?" Alice พูด

Shin เข้าใจว่าตัวเองจะต้องเป็นคนต่อไปที่ถูกทิ้งอยู่หลังประตูเพราะเป็นตัวถ่วง เธอถึงกับไม่พอใจออกมาเป็นอย่างมาก

"พวกเธอ... พวกเธอจะทิ้งฉันเป็นคนต่อไปใช่มั้ย!?
ตัวละครที่แสนบริสุทธิ์ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!
ตัวน่ารำคาญอย่างฉันจะไม่มีก็ได้ใช่มั้ยล่ะ!? พวกเธอก็ไปต่อข้างหน้าเอาเองก็ละกัน!
พอที ลาก่อนล่ะ!"

สิ้นคำพูด Shin ก็ออกจากกลุ่มแล้วก็เดินกลับไปเลย โดยไม่เหลียวกลับมามองอีก

"ฮ-เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ! เธออ่อนแอนะ อย่าเดินกลับไปเองเซ่!"

Ran จึงต้องแยกออกจากกลุ่มแล้วก็ตาม Shin ไป

"Ran...! เราต้องตามเธอไป..." Alice บอกให้ตามทั้งสองไป

"หา? ใครจะไปสนเล่า? ปล่อยพวกเขาไปตามยถากรรมเถอะ!"

Kisaragi กลับไม่สนใจสิ่งใดเลย ไม่เคยเห็นว่าพวกเขาจะเป็นยังไงด้วยซ้ำ

"ต-แต่ว่า..." Alice ยังคงอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้

"อะไรวะ!? นี่เธอจะบอกว่าเป็นความผิดของฉันที่พวกนั้นแยกตัวออกจากกลุ่มอย่างนั้นเหรอ!?"

Kisaragi เริ่มทะเลาะกับ Alice แล้ว

"ไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย! ทีมันแย่แบบนี้ก็เพราะพวกเธอมันเห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ!"

เธอยังคงยืนกรานอยู่เหมือนเดิม

"โธ่เว้ย ฉันทนไม่ไหวแล้วโว้ย! มันเศร้าเกินไปและก็ยังถูกพามายังที่แบบนี้อีก!"

Kisaragi เริ่มสับสนตัวเองหมดแล้ว เธอคงจะคิดอะไรผิดไปหรือเปล่าถึงได้พูดแบบนี้ออกมา

"บททดสอบบ้าบอกับโปรแกรมปรับปรุงพฤติกรรมหรืออะไรนั่นนะ! พอกันที!"

Kisaragi หมดกำลังใจที่จะเข้าสู่การทดสอบในด่านนี้ เธอยอมที่จะกลับไปเป็นนักโทษเหมือนเดิม จึงได้แยกตัวออกจากกลุ่มแล้วกลับไปทันที

"...!"

Alice ถึงกับช็อกเลยที่ทุกคนจากไปกันหมด เธอถึงกับเสียใจจนต้องออกจากกลุ่มไปอีกคน

เธอเดินไปไม่กี่ก้าว หันหลังมามองผมแล้วก็เดินกลับไปโดยไม่หันมาอีก

ทั้งสี่คนจากผมไปกันหมดแล้ว...

...ไม่มีใครอยู่เลย

สิ่งที่ผมนึกขึ้นมาได้ Himekami เองก็หายไปด้วย

ผมไม่รู้ว่าเธอไปตั้งแต่เมื่อไร แต่ตอนนี้ผมไม่มีใครอยู่ด้วยแล้ว ผมต้องไปเพียงคนเดียว

ผมควรจะกลับไปเหมือนพวกเธอด้วยมั้ย?

...กลับไปหรือ? ผมควรจะถอยกลับไปดีมั้ย?

ถ้าผมถอยกลับไป...ผมจะทำอะไรล่ะ...?

ผมอุตส่าห์ฝ่ามาได้ถึงขนาดนี้แล้ว ผมไม่อยากที่จะยอมแพ้ต่ออุปสรรคใดๆหรอกนะ

ผมเดินไปยังที่ประตูบานนั้น แล้วก็อ่านข้อความที่อยู่บนประตู

'ฝากเงิน 1 CM ไว้ตรงนี้แล้วก็ผ่านประตูไปโดยไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น'

แค่ 1 CM เองเหรอ...? ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย...

ผมจ่ายเงินไป 1 CM ทันใดนั้นนั้นประตูก็เปิดออกมา

...มันก็เปิดจริงๆนั่นแหละ

ช่วยไม่ได้นะ แต่พอมองกลับไปแล้ว แน่นอนไม่มีสัญญาณของพวกเธอเลย

ผมจึงต้องเดินเข้าประตูบานนั้นเพียงคนเดียว

เมื่อผมเดินเข้าไป ประตูก็ปิดทันที

ผมไม่อาจที่จะเดินย้อนกลับไปได้แล้ว ผมต้องเดินต่อไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

เพื่อจุดหมายแล้ว... ทำไมผมถึงต้องมาเดินบนเส้นทางนี้ด้วยล่ะ?

ผมเดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงบันได

...บันไดนี้จะนำไปสู่ยอดหอคอย

เมื่อผมเดินขึ้นบันไดไปเองแล้ว...สิ่งที่ผมอยากจะทำบนโลกที่ผมอยู่คืออะไรล่ะ?

ทันใดนั้น ความทรงจำเกี่ยวกับพวกเธอก็ผุดเข้ามาในหัวตลอด

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป พวกเธอจะต้องติดอยู่ในนรกนี้ตลอดกาลอย่างนั้นหรือ?

...ผมต้องตามหาพวกเธอ น่าจะมีอะไรสักอย่างที่ผมทำได้บ้าง

ผมตัดสินใจที่จะไม่ขึ้นบันไดในตอนนี้

เอาล่ะ ผมต้องกลับไปตามพวกเธอแล้วล่ะ

ผมพยายามลองเดินสำรวจทั่วทุกพื้นที่แล้ว แต่ก็ไม่พบว่าพวกเธออยู่ที่ไหนเลย

หิมะก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่หยุด จากหิมะตกก็เริ่มค่อยๆแปรสภาพกลายเป็นพายุหิมะที่พัดแรงขึ้นทุกขณะ

ผมคงต้องเดินย้อนกลับมาที่ประตูบานนั้นอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อผมมาถึงก็พบว่า...

ประตูบานที่ปิดนั้นมันเปิดไว้

ทำไมกัน...?

ผมเองก็ไม่เข้าใจเลยว่ามันเปิดได้ยังไงและตอนไหน แต่ผมก็สามารถผ่านมันมาได้โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผมลองตามหาพวกเธอที่อยู่อีกด้านหนึ่งในชั้นนี้ แต่ไปที่ไหนก็ไม่เจอใครเลย

หลายชั่วโมงผ่านไป...

ผมมั่นใจเลยว่า ไม่มีใครอยู่บนชั้นนี้ ผมตัดสินใจที่จะเดินลงกลับไปยังชั้น 2F

ผมเดินย้อนทางกลับไปยังประตูอีกบานหนึ่ง บานที่เคยทำให้ Shin ต้องเสียพละกำลังมาแล้ว ก็พบว่า...

ประตูบานที่ปิดนั้นมันก็เปิดอีกแล้ว

ผมยังไม่เข้าใจเลยว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน ผมจึงได้เดินผ่านประตูบานนี้ไปก่อนที่จะลงบันไดไปยังชั้น 2F



.................................................



ณ ชั้น 2F

ทุกคนไปอยู่ที่ไหนกันน้า?

...ผมต้องตามหาพวกเธอ

ผมเดินไปตามทางต่อไปเรื่อยๆ

แถวนี้มันเงียบสนิทเลย... มีแต่เสียงของผมและเสียงสะท้อนของชื่อทุกคนเท่านั้นที่ได้ยิน

ขอร้องล่ะ ใครก็ได้ได้ยินเสียงผมเถอะ...

ผมตะโกนเรียกชื่อพวกเธอ

"Raaaannnnnn!"

...ไม่มีประโยชน์ ไม่ตอบกลับมาเลย

ขอร้องล่ะ ใครก็ได้ได้ยินเสียงผมเถอะ...

"Kisaragiiiii!"

...ไม่มีประโยชน์ ไม่ตอบกลับมาเลย

บ้าจริง...

ผมเดินไปยังที่อื่นต่อ

ขอร้องล่ะ ใครก็ได้ได้ยินเสียงผมเถอะ...

"Sakooooooo!"

...

ขอร้องล่ะ ใครก็ได้ได้ยินเสียงผมเถอะ...

"Yukooooooo!"

...

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยไม่ว่าผมจะตะโกนไปอย่างไร ถ้าหากพายุหิมะได้พัดจนกลบเสียงผมจนเกือบหมด

ขอร้องล่ะ...! ทุกคน ขอให้ปลอดภัยด้วยเถอะ!

ผมเดินไปยังที่อื่นต่อ

ใครก็ได้ขอให้ได้ยินเสียงผมเถอะ!!

"Shinnnnnn!"

ใครก็ได้... ช่วยขานรับผมที...

ขอร้องล่ะ ใครก็ได้ได้ยินเสียงผมเถอะ!!

"Tomoeeeeeeee!"

ใครก็ได้... ช่วยขานรับผมที...

ขอร้องล่ะ ใครก็ได้ได้ยินเสียงผมเถอะ!!

"Alice!"

ใครก็ได้... ช่วยขานรับผมที...

มองดูพายุหิมะที่กำลังตกอย่างหนักแล้ว ผมรู้สึกเหมือนกับหัวใจจะแตกสลายออกมา...

แต่ผมก็ยังไม่ท้อ

...ไม่เป็นไร ผมแน่ใจว่าจะต้องเห็นทุกคนอีกครั้ง ผมจะต้องเชื่อมั่นในตัวเอง

ผมจึงเริ่มออกค้นหาตามพวกเธออีกครั้ง

จนกระทั่ง

ผมเห็น Alice ที่กำลังยืนพึมพำอยู่มุมห้อง

"..." เธอกำลังพึมพำอะไรบางอย่าง

ผมเจอ Alice แล้ว!

เธอกำลังสวดพึมพำเกี่ยวกับอะไรสักอย่าง... ดูเหมือนกับ...กำลังภาวนาอยู่...

"ไม่เป็นอะไรนะ?" ผมถาม

"Alice ยังสบายดีอยู่... ฉันกำลังสวดคาถาเรียกให้ทุกคนกลับมาอยู่ด้วยกันนะ..." Alice ตอบ

"หิมะ...หิมะ...จงหยุด... หิมะ...หิมะ...จงหยุด..."

Alice ยังคงสวดคาถาต่อไป

...จริงด้วยสิ

ความจริงแล้ว ทุกคนน่าจะคิดถึงคนอื่นอยู่

ที่ต้องมาจบลงแบบนี้ก็เพราะความเข้าใจผิดเล็กน้อยที่ก่อตัวรวมเป็นกำขึ้นมา

ผมรู้สึกว่าทั้งเมฆและพายุนั้นเบาบางกว่าที่คิด และผมก็ได้วิเคราะห์ความจริงของปัญหานี้แล้ว

ผมรู้สึกว่าถ้าเสียงผมสามารถไปถึงพวกเขาได้

ผมจะตะโกนให้เสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้อีกครั้งหนึ่ง!

ผมได้ตะโกนเสียงดังออกมาเท่าที่จะทำได้

ขณะนั้น ทางด้าน Yuko กับ Tomoe

ตอนนี้พวกเธอกำลังสู้กับนักโทษตัวหนึ่งท่ามกลางพายุหิมะ

"แฮ่ก... แฮ่ก..." Yuko ถึงกับเหนื่อยหอบ

"นักโทษตัวนี้... ไม่ว่าเราจะจัดการอย่างไรก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เราต้องถอยแล้วล่ะ..." Tomoe บอก

"แต่ว่า... เพื่อ Sako กับคนอื่นแล้ว... เราต้องยืนหยัดเอาไว้...!"

Tomoe เริ่มที่จะหมดแรงจนถึงกับต้องใช้ดาบค้ำตัวเอง

"ใช่... เธอพูดถูก!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงนี้ดังขึ้น

"Tomoe! Yuko!"

ทั้งสองหันไปมองตามเสียง

"...เอ๋? คุณครู?" Yuko พูด

"เกิดอะไรขึ้นหรือ Yuko?" Tomoe ถาม

"ฉันคิดว่าได้ยินเสียงของคุณครูนะ..."

"เอ๋? ฉันเองก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน..."

ทันใดนั้นก็มีเหตุการณ์ประหลาดๆเกิดขึ้นกับพวกเธอ

"...!? หิมะ...หยุดตกแล้ว..." Tomoe พูดด้วยความแปลกใจ

"อ๊ะ...! นักโทษ... ก็หายไปด้วย...!" Yuko บอก

นอกจากหิมะกับนักโทษจะหายไปแล้ว เธอยังสังเกตอีกว่า...

"Yuko...! ประตูเปิดแล้ว...!" Tomoe พูด

"จริงด้วย!"

อย่างที่ Tomoe บอกเลย ประตูมันเปิดออกมาแล้วล่ะ

"รีบกลับไปหาทุกคนกันเถอะ!" Tomoe บอก

ทางด้าน Sako นั้น

เธอเดินไปเดินมาแถวนั้นอยู่คนเดียว

"Yuko... ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่แข็งตายนะ... ถ้าเธอถูกโจมตีด้วยนักโทษนะ..."

Sako ก็ยังคงเป็นห่วง Yuko วันยังค่ำ ถึงแม้ปากจะบอกว่าเกลียดก็ตาม

"Sako!"

Sako หันไปมองตามเสียง

"...เอ๊ะ? มีใครเรียกฉันหรือ?"

Sako พูดถึงผมที่กำลังตะโกนเรียกชื่อเธอแน่ๆ

นอกจากนี้ เธอยังสังเกตว่า

"อ๊ะ...หิมะนั่น...หยุดตกแล้ว...
...
ไม่มีอะไรที่จะต้องมาอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ!
ไปดีกว่า! ไปยังที่ทุกคนรออยู่!"

และ Sako เองก็รู้สึกว่า พลังความแข็งแกร่งของเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วย

ขณะเดียวกันทางด้าน Ran กับ Shin

ตอนนี้ทั้งสองกำลังต่อสู้กับนักโทษตัวหนึ่งอยู่ที่ประตู

"Shin อยู่ด้านหลังฉันนะ!" Ran บอก

"มันก็ไม่เป็นอะไรสักหน่อย!" Shin พูดเหมือนกับว่าตัวเองยังคงสู้ได้อยู่

"ไม่ล่ะ เธอนะเป็นเลยล่ะ...! ชิ! ฉันบอกให้เธอรีบหนีไปไง!"

ทันใดนั้นเอง ทั้งสองก็ได้ยินเสียงนี้

"Shin! Ran!"

ทั้งสองรีบหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน

"...!? ได้ยินเสียงเมื่อกี้นี้มั้ย Ran?"

"เธอด้วยเหรอ!? งั้นฉันก็ไม่ได้คิดไปเองสินะ"

ทันใดนั้นประตูที่อยู่ด้านหลังก็เปิดออกมา

"ประตู...เปิดแล้ว!?" Ran บอก

Shin เองก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่น่าประหลาดกับตัวเอง

"...พลังของฉันก็กลับมาแล้วด้วย! ไปกันเถอะ Ran!"

"โอเค!"

แล้ว Shin จึงได้ล็อกเป้าหมายนักโทษตัวนี้ก่อนที่จะจัดการกับมันทันที

"กลับไปยังแถวล่าสุดที่พวกเราเจอกันเถอะ" Ran บอก

"...อืม" Shin ขานรับ

ขณะเดียวกันทางด้าน Kisaragi

เธอยืนอยู่ตรงนั้นเพียงคนเดียว

แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงนี้

"Kisaragi!"

เธอหันไปมองตามเสียงก่อนที่จะเรียกชื่อผม

"หรือว่าจะเป็น...? เกิดอะไรขึ้นล่ะ...?"

กลับมายังที่ตัวผมอีกครั้ง

และสุดท้ายแต่ยังไม่ท้ายสุด...
ผมเรียกชื่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม

"...Alice"

เธอพยักหน้าแล้วก็วิ่งมาหาผม

"...เสียงของคุณ...ส่งไปถึงทุกคนแล้วหรือ...?" Alice ถาม

"ผมไม่รู้หรอก... แต่... ผมรู้สึกเหมือนบางอย่างมันเปลี่ยนไป" ผมตอบ "เอาล่ะ ไปกันเถอะ! ผมมั่นใจว่าเราจะตามหาทุกคนเจอแน่!"

แล้ว Alice ก็กลับเข้ามาร่วมกลุ่มกับผมอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่เธอจะเดินตามหลังผมไปเพื่อที่จะค้นหาคนอื่นกันต่อ

ผมเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาแล้วล่ะ ผมคิดว่าคนอื่นก็น่าจะเช่นเดียวกันนั่นแหละ