ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Maya Route : Episode 6
"ผมตามหาตัว Maya-chan ไม่เจอเลย เธอกับยัยปีศาจนั่นไปที่ไหนแล้วเนี่ย?"
ทันใดนั้นก็มีเสียงมือถือดังขึ้นมา
"อ๊ะ มีคนโทรมาหาผมด้วย ผมไม่รู้จักเบอร์นี้เลย... ใครโทรมาล่ะเนี่ย?"
แล้วผมก็รับสายทันที
"ฮัลโหล...?"
"Houdai? ฉันเอง Shinobu นะ"
"Shinobu หรือ? หือ? นี่เธอรู้เบอร์ผมได้ยังไง?"
"ก็ไม่ได้คิดว่าฉันจะรู้หรอกนะ! ฉันอยากจะคุยกันแค่เราสองคน โอเคมั้ย?"
"ไม่มีปัญหา แล้วเรื่องอะไรล่ะ?"
"ฉันว่าเดี๋ยวเราไปนัดพบแล้วคุยกันดีกว่า ไปเจอกันที่หน้าห้องเรียน อ๊ะ รู้ล่ะ ไปเจอกันที่-"
Shinobu บอกสถานที่ๆต้องการพบปะให้ผมฟัง ผมก็ตอบรับตามนั้น
หลังจากที่วางสายแล้ว
"Shinobu บอกว่าเธออยากจะคุยกันเพียงแค่เราสองคน... มันยังไงกันล่ะเนี่ย?" ผมถาม Ekoro
"ไม่มีความคิดใดๆทั้งนั้น แต่ไปกันเถอะค่ะ" Ekoro บอก
ว่าแต่ ทำไม Shinobu ถึงต้องคุยกับผมเป็นการส่วนตัวด้วยล่ะ
......................................................
เวลา 16:15 - สระว่ายน้ำ
ผู้หญิง...เยอะแยะ...ไปหมดเลย พวกเธอแห่กันเข้ามาแล้ว! ผมต้องใจแข็งเข้าไว้!
ให้ตายสิ นี่ผมจะเดินเข้ามายังที่สระว่ายน้ำในร่มทำไมกันน้า
ดูเหมือนว่าจะมีแต่สาวๆที่ใส่ชุดว่ายน้ำกันทั้งนั้นเลยด้วย
หลายคนอาจจะบอกว่านี่คืออีกหนึ่งความฝันของลูกผู้ชาย แต่สำหรับผมคงไม่ใช่แน่ๆ
พวกเธอแห่กันเข้ามามากเกินไป ยังไม่ทันที่จะเข้าไปยังสระว่ายน้ำก็โผล่ออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดแล้ว แถมยังวิ่งขึ้นมาจากทางเข้าอีกต่างหาก
ผมว่ารีบไปกันดีกว่า แล้วก็เปิดประตูห้อง... เฮ้ย! มาอยู่รอกันหน้าประตูเลยเหรอ รีบปิดประตูหนีดีกว่า
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินผ่านสระว่ายน้ำอยู่นั้น ปรากฏว่าพวกเธอก็แห่กันมาอีกแล้ว พวกนั้นก็เลยหันมามองผมกันหมด ซวยแล้วไง...
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็รีบหนีเข้าไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อที่อยู่สุดมุม ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่... ไม่สิ... ผมท่าจะคิดผิดไป มีคนแอบซ่อนตัวอยู่ในตู้ล็อกเกอร์ บ้าแล้ว... จัดการยิงฟีโรโมนช็อตใส่เธอเลยดีกว่า
แต่ดูเหมือนว่าพวกเธอจะแห่กันเข้ามาแล้ว ผมรีบแอบซ่อนใต้เก้าอี้หลบพวกเธอดีกว่า อย่างที่คิดเลย ไม่มีใครรู้เลยว่าผมอยู่ไหน ผมรอให้พวกเธอออกไปจากห้องให้หมดก่อนแล้วค่อยออกล่ะกัน ผมแหงนหน้าไปมองข้างบน เฮ้ย...ไฟเขียว ไฟเขียวเต็มๆตาเลย! ก่อนที่เธอจะวิ่งออกจากห้องไป
ผมวิ่งกลับมายังที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง คราวนี้พวกเธอแห่กันมายังบนระเบียงแล้ว และก็ยังมีจากด้านข้างสระเลย ผมรีบเผ่นหนีไปจนขอบมุมอาคาร ดูท่าจะไม่มีทางหนีแล้ว หันหน้ามาสู้เลยดีกว่า...
หลังจากที่จัดการกับพวกเธอแล้ว ผมก็สังเกตเห็นพวกเธอโผล่ออกมาจากห้องอาบน้ำ!!! เหอะๆๆๆๆๆๆ น่าดูจริงๆเลย
พวกเธอแห่กันมาอีกแล้ว แม้แต่กระโดดขึ้นจากสระก็มีด้วย! ทำไมถึงมากันไม่หยุดเลยนะเนี่ย...
กว่าจะจัดการพวกเธอได้ก็หืดขึ้นคอไปเลยล่ะน้า...
......................................................
"Shinobu มีอะไรหรือ?" ผมถาม
"นี่ Houdai... นายชอบ...Maya หรือ?" Shinobu ถามผม
"......
อืม ก็แน่นอนล่ะ เธอเป็นคนที่ผมอยากจะคบนี่"
ผมครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะตอบเธอไปด้วยความกล้าที่มี
"เห็นล่ะ... ไม่แปลกใจเลยล่ะ ไม่ว่าจะยังไง สายตาของนายก็ยังคงมองไปที่เธอและก็เธออย่างเดียวสินะ
อ้อ แล้วที่นายเห็นฉันทำสีหน้าอายๆในก่อนหน้านะ... ขอโทษที่ทำหน้าไม่พอใจด้วยล่ะกัน"
Shinobu พูดด้วยความโล่งใจออกมา
"Shinobu...?"
"Maya เป็นคนที่สุดยอดเลยล่ะ เป็นนักล่าปีศาจที่เก่งกาจในตระกูลด้วย
เปรียบเทียบกันพลังของฉันแล้วมันอ่อนแอสิ้นดี หากไม่มี 'แผ่นยันต์' ก็ไม่อาจที่จะเห็นปีศาจได้เลย...
และนั่นทำไมมีแต่ Maya เท่านั้นที่ได้เข้ารับการฝึกเพื่อที่จะเป็นหัวหน้าตระกูล ส่วนฉันก็ต้องอยู่ตรงนี้...เพราะฉันไม่เก่งพอ
แต่ฉันก็ยังอยากเป็นพี่สาวที่เชื่อถือได้... ฉันจึงได้ทุ่มเทอย่างหนัก...
แต่เมื่อฉันทุ่มเทหนักเท่าไร มันก็ทำให้เธอต้องทุ่มเทหนักกว่าฉันอีก
ฉันได้แต่หลอกตัวเองไป... ก็เพียงแค่ทำให้ตัวฉันดีกว่าแค่นั้นเอง...
ฉันไม่อยากให้เธอต้องแบกภาระมากเกินไป Houdai... ขอร้องล่ะ นายช่วยสนับสนุนเธอได้มั้ย?
Maya...รักนายจริงๆนะ"
"...ตกลง
ผมทำตามสัญญานั่นไม่ได้ แต่... ผมจะทำให้ดีที่สุดล่ะกัน"
"ฮิๆๆ...นายเป็นแฟนกับ Maya แล้วสินะ? งั้นก็ทำตัวให้สบายและก็ทำท่าให้มันเท่ๆหน่อย ตกลงนะ?"
"หา? นี่! Shinobu!"
"นายน่าจะเก็บเบอร์ของฉันไว้ในเครื่องด้วย เขียนชื่อว่า 'พี่สะใภ้ Shinobu' นะ"
"อะฮ้า เร็วเกินไปหน่อยมั้ย..."
"ฮิๆๆ... ล้อเล่นน่า แต่นายก็ทำตัวเหมือนอย่างน้องชายของฉันตลอดเลย ที่ฉันอยากพูดก็มีแค่นี้ล่ะนะ
เอาล่ะ เดี๋ยวฉันต้องไปแล้วล่ะ บ๊ายบายนะ Houdai"
"อืม ลาก่อนนะ Shinobu"
แล้ว Shinobu ก็เดินจากผมไป
ผมไม่ได้รู้เลยว่าลับหลังนั้น Shinobu ทำสีหน้าเศร้าเล็กๆ
"......บ๊ายบาย"
....................................................
ต่อมา ผมก็ไปเจอกับตุ๊กตาส่งสารอีกครั้ง
"อ๊ะ ตุ๊กตาส่งสารอีกแล้ว"
"Maya-chan ขอร้องนายเรื่องสำคัญนะ! ไปหาเธอที่สนามเทนนิสเลย! เร็วเข้า!" ตุ๊กตาบอก
"เธอถูกปีศาจจับตัวไปหรือ...? นี่มันสำคัญถึงขนาดไหนกันเนี่ย?" Ekoro พูดด้วยความสงสัย
"ผมไม่รู้หรอก แต่เมื่อเธอต้องการผม ผมก็จะไม่ปล่อยให้เธอต้องแย่อีกแล้ว เราต้องรีบไปยังที่สนามเทนนิสเดี๋ยวนี้เลย"
......................................................
เวลา 16:40 - สนามเทนนิส
สนามเทนนิสอยู่อีกด้านของโรงเรียน ผมสงสัยว่า Maya-chan ต้องการอะไรกันล่ะ?
ตอนนี้ผมอยู่ที่ลานจอดรถ กำลังจะมุ่งหน้าไปยังที่สนามเทนนิส
ดูเหมือนว่าตรงนี้จะเงียบผิดปกติยังไงชอบกลอยู่นะ...
ทันใดนั้นพวกเธอก็แห่กันเข้ามาเลย โผล่ออกมาจากด้านหลังรถแล้วก็ตะโกนใส่ผมเลย!
ให้ตายสิ... เริ่มแล้วหรือเนี่ย
ชะอุ้ย! ดันโผล่มาในระยะเผาขนกันทั้ง 2 คนเลย! ผมแทบจะไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ
หลังจากที่จัดการพวกเธอด้วยฟีโรโมนช็อตแล้ว ผมจึงได้วิ่งไปตามข้างสนามลู่วิ่ง
ผมเห็นตึกอาคารเรียนแห่งใหม่ตั้งอยู่ ขณะที่ผมกำลังมองอาคารนั้นเอง...
ปรากฏว่าพวกเธอก็แห่กันมาอีกแล้ว!
ผมจึงได้ยิงฟีโรโมนช็อตใส่พวกเธอที่อยู่หน้าอาคารก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปหลบซ่อนอยู่หลังขอบระเบียงอาคาร
ดูเหมือนว่าพวกเธอจะแห่กันมาอีกแล้ว แต่ผมซ่อนตัวอยู่พวกเธอก็คงจะไม่เห็นตัว...
ไม่สิ... ผมคิดผิดมากกว่า ถูกเห็นตัวเข้าก็เลยแห่กันมาอีกแล้ว!
ผมรีบจัดการพวกเธอก่อนที่จะโดดข้ามขอบระเบียงแล้วหนีไปยังกลางลานทันที
และก็อย่างที่ว่าเลย พวกเธอโผล่ตัวออกมาหน้าอาคารเรียนตามแต่ละชั้นของอาคาร ผมจัดการยิงฟีโรโมนช็อตเรียงแถวให้หมด
ทันใดนั้น ก็มีนักเรียนอีก 2 คนวิ่งออกมาจากสนามเทนนิส ผมจึงได้จัดการเก็บตกที่เหลือซะ
ก่อนที่ผมจะเข้าไปยังสนามเทนนิส
.......................................................
"อยู่นั่นไง! Maya-chan!"
"......ฮึก..."
"หวา... นี่เธอกำลังร้องไห้อยู่เหรอ?!
เกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ? ไปถาม Maya-chan ดีกว่าว่ามันเกิดอะไร..."
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินเข้าไปหา Maya-chan นั่นเอง
"ล็อกเป้าหมายแล้ว! ลูกเทนนิสพุ่งออกไปได้!"
ทันใดนั้น ก็มีลูกเทนนิสลอยพุ่งเข้ามาใส่หน้าผมเต็มแรง ทำเอาร่วงลงไปทรุดกับพื้น
"หวาาาาา...อ้อก!!"
"ท่าน Houdai คะ?!" Ekoro เรียกสติผม
ผมลุกขึ้นมายืนอีกครั้งหนึ่ง
"โอย... ทำไมเธอถึงยิงลูกเทนนิสใส่ผมด้วยเนี่ย?"
ป๊อก!
"โอ๊ยยยย!!"
"นั่นกะละมังเหล็กค่ะ! กะละมังเหล็ก!"
ผมนี่มึนงงไปเลย
"ออยยยยย... ทำไมถึงมีกะละมังได้เนี่ย...? นี่มันสนามเทนนิสใช่มั้ยเนี่ย?"
ทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างมากระตุกที่เท้าผม
"...อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!"
พอผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่า...
"ทำไมผมถึงถูกห้อยหัวต่องแต่งแบบนี้ล่ะ?!" ผมตะคอกเสียงออกมา
เบื้องหน้าผมนั้นคือ Kurona และ Maya-chan
"แจ๋ว! สมบูรณ์แบบไปเลย!" Kurona พูด
"ภารกิจประสบความสำเร็จ!" Maya-chan ก็สนับสนุนยัย Kurona ด้วยหรือ
"Maya-chan นี่มันอะไรกันเนี่ย?"
"หนูตัดสินใจว่าจะยื่นมือช่วย Kurona-chan ให้นะคะ
เราก็เลยจัดการแกล้งกันแบบเบาๆ ส่วนเธอคนนี้ก็ไม่ได้อันตรายเหมือนอย่างที่ทำก่อนหน้านั้นด้วยค่ะ"
"แต่ผมตกในอันตรายนะ! มันปลอดภัยตรงไหนเนี่ย?"
"ฉันไม่สนในรายละเอียดปลีกย่อยหรอกนะ เจ้ามนุษย์!
นายโดนแกล้งมาสามครั้งรวดเลย! ที่นี้ฉันก็จะได้แสตมป์มาสักที!" Kurona พูด
"ทำได้ดีมาก!" Maya-chan ชม Kurona
"ถ้า Maya-chan พูดแบบนั้นก็ดีนะ... ทำได้ดีเลยนี่"
"จุดอ่อนของคนที่กำลังมีความรักสินะ" Ekoro บอก
"...อืมมม..."
Kurona เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"อะไรหรือ?" Maya-chan ถาม
"ขอบใจมากเลยนะ คุณมนุษย์ ที่นี้ฉันก็จะไม่ต้องถูกราชาปีศาจด่าแล้วล่ะ"
"อ๋อ ก็ดีแล้วนี่"
"เธอเองก็แปลกนะ คุณมนุษย์ ไม่รู้ว่าทำไมนักล่าปีศาจอย่างเธอถึงได้เป็นห่วงปีศาจอย่างฉันด้วยล่ะ
......แต่ก็ ขอบใจนะ
Kurona จะกลับไปแล้วนะ ถ้าอยู่นานเกินไป เดี๋ยวแสตมป์จะหายไปอีก
บ๊ายบาย......Maya!
คราวต่อไป ถ้าฉันจะมาเล่นพิเรนทร์อีก ฉันจะเล่นกับนายคนเดียวเท่านั้น แต่อย่างที่ว่านั่นแหละ จะเล่นแบบเบาๆล่ะกัน!"
"Kurona-chan..."
"ท่าน Maya กลายเป็นเพื่อนกับปีศาจไปแล้ว... เธอต้องมีอะไรพิเศษซ่อนไว้แน่......" Ekoro บอก
Kurona หันมาพูดกับผม
"อ๊ะ เจ้ามนุษย์ห้อยหัว ลืมบอกนายไปเลย"
"ผมถูกห้อยหัวตรงนี้เพราะพวกเธอนั่นแหละ! ...นี่มันอะไรกันเนี่ย?"
"เมื่อสาวๆถูกแทงด้วยหอกปีศาจมันก็จะได้รับผลกระทบจากพลังมืดเป็นเวลาา...ประมาณหนึ่งวันละมั้ง"
แบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับศรนางฟ้าเลยนะสิ!
"ถึงแม้ว่าฉันจะกลับไปแล้ว แต่พวกนั้นก็ยังคงเหลือผลกระทบอยู่ ขอฝากพวกนี้ให้นายจัดการล่ะกัน! ลาล่ะนะ!!"
แล้ว Kurona ก็บินออกจากโรงเรียนไปเลย
"หา? เดี๋ยวก่อนเซ่! นี่เธอทิ้งของแบบนี้ให้ฉันหรือไง!"
"ยัยนั่นปล่อยของขวัญเน่าๆทิ้งไว้ไม่สนใจใยดีเลยค่ะ...
แบบนี้มันก็เหมือนกับก่อนหน้านั้นสินะ คุณต้องช่วยเหลือคนที่ถูกพลังมืดครอบงำนะ..." Ekoro บ่นรำคาญ
"ก็ได้... เดาว่าไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ ให้ตายเหอะ ผีซ้ำด้ามพลอยชัดๆ..."
"......วิ้ว
ทนแป้บนึงนะคะ พี่ หนูจะเอาพี่ลงมาเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ..."
แล้ว Maya-chan ก็จัดการแกะเชือกที่ผูกขาออกมา
"ขอบใจนะ เลือดนี่ไหลลงหัวหมดแล้ว!"
"ไม่เป็นไรนะ? ขอโทษด้วยนะคะ"
"ไม่หรอกๆ ไม่เป็นไร ก็แค่ตกใจนิดหน่อยเอง ถ้าเธอบอกผมให้มากกว่านี้ ผมก็ยินดีที่จะช่วยเหลือเธอนะ"
"ถ้าหนูอธิบายให้กับพี่ก่อน มันก็ไม่ใช่การแกล้ง เธอจะไม่ได้คะแนนถ้าหากพี่รู้นะคะ
เพราะพี่เป็นคนใจดี... หนูคิดว่าพี่น่าจะให้อภัยเราได้นะคะ...
หนูเป็นเด็กไม่ดีหรือคะ?"
"เปล่าๆ...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก หมายถึงเธอเชื่อใจผมแล้วสินะ ผมดีใจจริงๆเลย"
"ค่ะ"
"เธอนี่ช่างไร้เดียงสาชะมัด Maya-chan"
"นี่ๆ! ตอนนี้นะ... คุณต้องรีบทำลายการ์เดียนของเธอเดี๋ยวนี้เลย!
ท่าน Houdai คะ ฉันจะวาง Doki-Doki Field เอง! คุณก็รีบบอกเธอเลยว่าคุณรู้สึกยังไง!" Ekoro รีบเตือนสติผมทันที
"หา? อา... อ๊าาาา!!"
ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย แต่ Ekoro ก็จัดการวาง Doki-Doki Field ไปเรียบร้อยแล้ว
................................................................
ตอนนี้ Maya-chan ก็ถูก Doki-Doki Field ครอบทั้งตัวอีกครั้ง
ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างวนอยู่รอบตัวเธอ
"อืมมมม... การ์เดียนยังคงวนรอบตัว Maya-chan สินะ..." ผมพูด
"ไม่เป็นไรค่ะ! ทางเดียวของคุณในตอนนี้ที่คุณสามารถจัดการกับการ์เดียนได้นะคะ!" Ekoro พูด
"เอาล่ะ... Maya-chan ลุยล่ะนะ!"
แล้วผมก็ยิงฟีโรโมนช็อตอีกครั้ง แต่ว่า...
"หา?!" ผมอุทาน
"หวา...?!" Ekoro ก็อุทานด้วย
"......พี่คะ... พลังนั่นใช้กับหนูไม่ได้ผลหรอกค่ะ" Maya-chan พูด
................................................................
"ไม่จริงน่า!! การ์เดียนของเธอแกร่งขึ้นกว่าอีก!" Ekoro พูดด้วยอาการตกตะลึง
"ถ้านักล่าปีศาจโดนโจมตีอย่างนั้น ยังไงก็ไม่ได้ผลหรอก แม้ว่าจะเป็นพลังของนางฟ้าก็ตาม" Maya-chan บอก
"นางฟ้า... Maya-chan... หรือว่าเธอ..."
ผมถึงกับอึ้งไปเลย ไม่คิดว่า Maya-chan นั้น...
"เธอเห็นฉันหรือ?" Ekoro ถาม
"...? เธอคิดว่าฉันมองไม่เห็นหรือ...?" Maya-chan บอกตามความจริง
"เห?! งั้นเธอก็ได้ยินทุกอย่างที่เราพูดแล้วสิ...?"
"หนูไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงหรอกนะ แต่ที่รู้ก็คือที่พี่มีสาวๆแห่เข้ามาได้ก็เพราะ 'ศรนางฟ้า' สินะ...
ศรนั่นช่วยให้พี่ตามหาคนที่เป็นพรหมลิขิตและกลายมาเป็นคู่รักได้สินะ เพราะฉะนั้น...ก็อย่าใช้กับหนูเลย!
เพราะว่า คนที่คู่ควรกับพี่นะก็คือ...Shinobu-chan นะ..."
"หา?"
"นี่เธอพูดถึงอะไรกันล่ะ?" Ekoro ถาม
"...........
หัวหน้าตระกูลได้อ่านโหรมาแล้ว... บอกว่าพี่น่ะคือคนที่คู่ควรกับ Shinobu-chan
เมื่อ Shinobu-chan กับพี่อยู่ด้วยกันแล้ว เธอจะมีพลังแกร่งยิ่งกว่าที่ฉันเป็นอีกแล้วเธอก็จะมีความสุขมากด้วย
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหนูถึงต้องไปฝึกกับหัวหน้าตระกูลและปล่อยให้ Shinobu-chan อยู่ที่นี่..."
Maya-chan พูดด้วยความน้อยใจราวกับว่าจะระบายมันออกมา
"Shinobu คิดว่าเธอจากไปเพราะว่าเธอมีพลังแฝงมากกว่าเค้าอีก..."
"Shinobu-chan ไม่รู้เรื่องนั้นหรอก... แต่น่าจะดีกว่านี้หากไม่รู้อนาคตของเธอแม้ว่าจะทำให้มีความสุขก็ตาม
ขอบอกตามตรงนะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะบอกกับพี่อย่างนี้หรอก..."
"Maya-chan...
ถึงยังไง ผมก็ยังรักเธออยู่นะ Maya-chan..."
"พี่คะ นั่นไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงหรอกนะคะ...
ที่พี่ทำตัวแปลกไปก็เพราะพลังของศรนางฟ้าทั้งนั้นเลยค่ะ
ชะตากรรมของพี่ได้กำหนดเอาไว้แล้วล่ะค่ะ"
"...ไม่มีทาง! ผมไม่เชื่อคำทำนายแบบนั้นหรอก!"
"งั้นก็อย่าได้พึ่งพลังของนางฟ้าสิ คนที่พี่รักจริงๆนะคือใครกันแน่คะ?
Shinobu-chan ไม่เคยปฏิเสธความรู้สึกของพี่หรอกนะ
เพราะว่า Shinobu-chan รักพี่นะ"
"......!" ผมถึงกับช็อกไปเลย
"ขอให้โชคดีมีชัยในการบอกกับเธอด้วยนะคะ"
แล้ว Maya-chan ก็วิ่งหนีไปเลย
ผมแทบจะร้องไห้ออกมาดังลั่นสนาม
"เดี๋ยวก่อน! ท่าน Houdai ค่ะ ไม่มีเวลาที่จะทำอย่างนั้นแล้วนะคะ!" Ekoro บอก
"...อ๊าาาาาาาาาา..."
ทำไมล่ะ ทำไมกัน
ทำไม Maya-chan ถึงได้เชื่ออย่างแรงกล้าว่าผมชอบ Shinobu ได้ล่ะ แล้วเธอไม่มีความสุขเลยหรือไง...
ทันใดนั้นก็มีเสียงมือถือดังขึ้นมา
"อ๊ะ มีคนโทรมาหาผมด้วย ผมไม่รู้จักเบอร์นี้เลย... ใครโทรมาล่ะเนี่ย?"
แล้วผมก็รับสายทันที
"ฮัลโหล...?"
"Houdai? ฉันเอง Shinobu นะ"
"Shinobu หรือ? หือ? นี่เธอรู้เบอร์ผมได้ยังไง?"
"ก็ไม่ได้คิดว่าฉันจะรู้หรอกนะ! ฉันอยากจะคุยกันแค่เราสองคน โอเคมั้ย?"
"ไม่มีปัญหา แล้วเรื่องอะไรล่ะ?"
"ฉันว่าเดี๋ยวเราไปนัดพบแล้วคุยกันดีกว่า ไปเจอกันที่หน้าห้องเรียน อ๊ะ รู้ล่ะ ไปเจอกันที่-"
Shinobu บอกสถานที่ๆต้องการพบปะให้ผมฟัง ผมก็ตอบรับตามนั้น
หลังจากที่วางสายแล้ว
"Shinobu บอกว่าเธออยากจะคุยกันเพียงแค่เราสองคน... มันยังไงกันล่ะเนี่ย?" ผมถาม Ekoro
"ไม่มีความคิดใดๆทั้งนั้น แต่ไปกันเถอะค่ะ" Ekoro บอก
ว่าแต่ ทำไม Shinobu ถึงต้องคุยกับผมเป็นการส่วนตัวด้วยล่ะ
......................................................
เวลา 16:15 - สระว่ายน้ำ
ผู้หญิง...เยอะแยะ...ไปหมดเลย พวกเธอแห่กันเข้ามาแล้ว! ผมต้องใจแข็งเข้าไว้!
ให้ตายสิ นี่ผมจะเดินเข้ามายังที่สระว่ายน้ำในร่มทำไมกันน้า
ดูเหมือนว่าจะมีแต่สาวๆที่ใส่ชุดว่ายน้ำกันทั้งนั้นเลยด้วย
หลายคนอาจจะบอกว่านี่คืออีกหนึ่งความฝันของลูกผู้ชาย แต่สำหรับผมคงไม่ใช่แน่ๆ
พวกเธอแห่กันเข้ามามากเกินไป ยังไม่ทันที่จะเข้าไปยังสระว่ายน้ำก็โผล่ออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดแล้ว แถมยังวิ่งขึ้นมาจากทางเข้าอีกต่างหาก
ผมว่ารีบไปกันดีกว่า แล้วก็เปิดประตูห้อง... เฮ้ย! มาอยู่รอกันหน้าประตูเลยเหรอ รีบปิดประตูหนีดีกว่า
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินผ่านสระว่ายน้ำอยู่นั้น ปรากฏว่าพวกเธอก็แห่กันมาอีกแล้ว พวกนั้นก็เลยหันมามองผมกันหมด ซวยแล้วไง...
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็รีบหนีเข้าไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อที่อยู่สุดมุม ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่... ไม่สิ... ผมท่าจะคิดผิดไป มีคนแอบซ่อนตัวอยู่ในตู้ล็อกเกอร์ บ้าแล้ว... จัดการยิงฟีโรโมนช็อตใส่เธอเลยดีกว่า
แต่ดูเหมือนว่าพวกเธอจะแห่กันเข้ามาแล้ว ผมรีบแอบซ่อนใต้เก้าอี้หลบพวกเธอดีกว่า อย่างที่คิดเลย ไม่มีใครรู้เลยว่าผมอยู่ไหน ผมรอให้พวกเธอออกไปจากห้องให้หมดก่อนแล้วค่อยออกล่ะกัน ผมแหงนหน้าไปมองข้างบน เฮ้ย...ไฟเขียว ไฟเขียวเต็มๆตาเลย! ก่อนที่เธอจะวิ่งออกจากห้องไป
ผมวิ่งกลับมายังที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง คราวนี้พวกเธอแห่กันมายังบนระเบียงแล้ว และก็ยังมีจากด้านข้างสระเลย ผมรีบเผ่นหนีไปจนขอบมุมอาคาร ดูท่าจะไม่มีทางหนีแล้ว หันหน้ามาสู้เลยดีกว่า...
หลังจากที่จัดการกับพวกเธอแล้ว ผมก็สังเกตเห็นพวกเธอโผล่ออกมาจากห้องอาบน้ำ!!! เหอะๆๆๆๆๆๆ น่าดูจริงๆเลย
พวกเธอแห่กันมาอีกแล้ว แม้แต่กระโดดขึ้นจากสระก็มีด้วย! ทำไมถึงมากันไม่หยุดเลยนะเนี่ย...
กว่าจะจัดการพวกเธอได้ก็หืดขึ้นคอไปเลยล่ะน้า...
......................................................
"Shinobu มีอะไรหรือ?" ผมถาม
"นี่ Houdai... นายชอบ...Maya หรือ?" Shinobu ถามผม
"......
อืม ก็แน่นอนล่ะ เธอเป็นคนที่ผมอยากจะคบนี่"
ผมครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะตอบเธอไปด้วยความกล้าที่มี
"เห็นล่ะ... ไม่แปลกใจเลยล่ะ ไม่ว่าจะยังไง สายตาของนายก็ยังคงมองไปที่เธอและก็เธออย่างเดียวสินะ
อ้อ แล้วที่นายเห็นฉันทำสีหน้าอายๆในก่อนหน้านะ... ขอโทษที่ทำหน้าไม่พอใจด้วยล่ะกัน"
Shinobu พูดด้วยความโล่งใจออกมา
"Shinobu...?"
"Maya เป็นคนที่สุดยอดเลยล่ะ เป็นนักล่าปีศาจที่เก่งกาจในตระกูลด้วย
เปรียบเทียบกันพลังของฉันแล้วมันอ่อนแอสิ้นดี หากไม่มี 'แผ่นยันต์' ก็ไม่อาจที่จะเห็นปีศาจได้เลย...
และนั่นทำไมมีแต่ Maya เท่านั้นที่ได้เข้ารับการฝึกเพื่อที่จะเป็นหัวหน้าตระกูล ส่วนฉันก็ต้องอยู่ตรงนี้...เพราะฉันไม่เก่งพอ
แต่ฉันก็ยังอยากเป็นพี่สาวที่เชื่อถือได้... ฉันจึงได้ทุ่มเทอย่างหนัก...
แต่เมื่อฉันทุ่มเทหนักเท่าไร มันก็ทำให้เธอต้องทุ่มเทหนักกว่าฉันอีก
ฉันได้แต่หลอกตัวเองไป... ก็เพียงแค่ทำให้ตัวฉันดีกว่าแค่นั้นเอง...
ฉันไม่อยากให้เธอต้องแบกภาระมากเกินไป Houdai... ขอร้องล่ะ นายช่วยสนับสนุนเธอได้มั้ย?
Maya...รักนายจริงๆนะ"
"...ตกลง
ผมทำตามสัญญานั่นไม่ได้ แต่... ผมจะทำให้ดีที่สุดล่ะกัน"
"ฮิๆๆ...นายเป็นแฟนกับ Maya แล้วสินะ? งั้นก็ทำตัวให้สบายและก็ทำท่าให้มันเท่ๆหน่อย ตกลงนะ?"
"หา? นี่! Shinobu!"
"นายน่าจะเก็บเบอร์ของฉันไว้ในเครื่องด้วย เขียนชื่อว่า 'พี่สะใภ้ Shinobu' นะ"
"อะฮ้า เร็วเกินไปหน่อยมั้ย..."
"ฮิๆๆ... ล้อเล่นน่า แต่นายก็ทำตัวเหมือนอย่างน้องชายของฉันตลอดเลย ที่ฉันอยากพูดก็มีแค่นี้ล่ะนะ
เอาล่ะ เดี๋ยวฉันต้องไปแล้วล่ะ บ๊ายบายนะ Houdai"
"อืม ลาก่อนนะ Shinobu"
แล้ว Shinobu ก็เดินจากผมไป
ผมไม่ได้รู้เลยว่าลับหลังนั้น Shinobu ทำสีหน้าเศร้าเล็กๆ
"......บ๊ายบาย"
....................................................
ต่อมา ผมก็ไปเจอกับตุ๊กตาส่งสารอีกครั้ง
"อ๊ะ ตุ๊กตาส่งสารอีกแล้ว"
"Maya-chan ขอร้องนายเรื่องสำคัญนะ! ไปหาเธอที่สนามเทนนิสเลย! เร็วเข้า!" ตุ๊กตาบอก
"เธอถูกปีศาจจับตัวไปหรือ...? นี่มันสำคัญถึงขนาดไหนกันเนี่ย?" Ekoro พูดด้วยความสงสัย
"ผมไม่รู้หรอก แต่เมื่อเธอต้องการผม ผมก็จะไม่ปล่อยให้เธอต้องแย่อีกแล้ว เราต้องรีบไปยังที่สนามเทนนิสเดี๋ยวนี้เลย"
......................................................
เวลา 16:40 - สนามเทนนิส
สนามเทนนิสอยู่อีกด้านของโรงเรียน ผมสงสัยว่า Maya-chan ต้องการอะไรกันล่ะ?
ตอนนี้ผมอยู่ที่ลานจอดรถ กำลังจะมุ่งหน้าไปยังที่สนามเทนนิส
ดูเหมือนว่าตรงนี้จะเงียบผิดปกติยังไงชอบกลอยู่นะ...
ทันใดนั้นพวกเธอก็แห่กันเข้ามาเลย โผล่ออกมาจากด้านหลังรถแล้วก็ตะโกนใส่ผมเลย!
ให้ตายสิ... เริ่มแล้วหรือเนี่ย
ชะอุ้ย! ดันโผล่มาในระยะเผาขนกันทั้ง 2 คนเลย! ผมแทบจะไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ
หลังจากที่จัดการพวกเธอด้วยฟีโรโมนช็อตแล้ว ผมจึงได้วิ่งไปตามข้างสนามลู่วิ่ง
ผมเห็นตึกอาคารเรียนแห่งใหม่ตั้งอยู่ ขณะที่ผมกำลังมองอาคารนั้นเอง...
ปรากฏว่าพวกเธอก็แห่กันมาอีกแล้ว!
ผมจึงได้ยิงฟีโรโมนช็อตใส่พวกเธอที่อยู่หน้าอาคารก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปหลบซ่อนอยู่หลังขอบระเบียงอาคาร
ดูเหมือนว่าพวกเธอจะแห่กันมาอีกแล้ว แต่ผมซ่อนตัวอยู่พวกเธอก็คงจะไม่เห็นตัว...
ไม่สิ... ผมคิดผิดมากกว่า ถูกเห็นตัวเข้าก็เลยแห่กันมาอีกแล้ว!
ผมรีบจัดการพวกเธอก่อนที่จะโดดข้ามขอบระเบียงแล้วหนีไปยังกลางลานทันที
และก็อย่างที่ว่าเลย พวกเธอโผล่ตัวออกมาหน้าอาคารเรียนตามแต่ละชั้นของอาคาร ผมจัดการยิงฟีโรโมนช็อตเรียงแถวให้หมด
ทันใดนั้น ก็มีนักเรียนอีก 2 คนวิ่งออกมาจากสนามเทนนิส ผมจึงได้จัดการเก็บตกที่เหลือซะ
ก่อนที่ผมจะเข้าไปยังสนามเทนนิส
.......................................................
"อยู่นั่นไง! Maya-chan!"
"......ฮึก..."
"หวา... นี่เธอกำลังร้องไห้อยู่เหรอ?!
เกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ? ไปถาม Maya-chan ดีกว่าว่ามันเกิดอะไร..."
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินเข้าไปหา Maya-chan นั่นเอง
"ล็อกเป้าหมายแล้ว! ลูกเทนนิสพุ่งออกไปได้!"
ทันใดนั้น ก็มีลูกเทนนิสลอยพุ่งเข้ามาใส่หน้าผมเต็มแรง ทำเอาร่วงลงไปทรุดกับพื้น
"หวาาาาา...อ้อก!!"
"ท่าน Houdai คะ?!" Ekoro เรียกสติผม
ผมลุกขึ้นมายืนอีกครั้งหนึ่ง
"โอย... ทำไมเธอถึงยิงลูกเทนนิสใส่ผมด้วยเนี่ย?"
ป๊อก!
"โอ๊ยยยย!!"
"นั่นกะละมังเหล็กค่ะ! กะละมังเหล็ก!"
ผมนี่มึนงงไปเลย
"ออยยยยย... ทำไมถึงมีกะละมังได้เนี่ย...? นี่มันสนามเทนนิสใช่มั้ยเนี่ย?"
ทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างมากระตุกที่เท้าผม
"...อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!"
พอผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่า...
"ทำไมผมถึงถูกห้อยหัวต่องแต่งแบบนี้ล่ะ?!" ผมตะคอกเสียงออกมา
เบื้องหน้าผมนั้นคือ Kurona และ Maya-chan
"แจ๋ว! สมบูรณ์แบบไปเลย!" Kurona พูด
"ภารกิจประสบความสำเร็จ!" Maya-chan ก็สนับสนุนยัย Kurona ด้วยหรือ
"Maya-chan นี่มันอะไรกันเนี่ย?"
"หนูตัดสินใจว่าจะยื่นมือช่วย Kurona-chan ให้นะคะ
เราก็เลยจัดการแกล้งกันแบบเบาๆ ส่วนเธอคนนี้ก็ไม่ได้อันตรายเหมือนอย่างที่ทำก่อนหน้านั้นด้วยค่ะ"
"แต่ผมตกในอันตรายนะ! มันปลอดภัยตรงไหนเนี่ย?"
"ฉันไม่สนในรายละเอียดปลีกย่อยหรอกนะ เจ้ามนุษย์!
นายโดนแกล้งมาสามครั้งรวดเลย! ที่นี้ฉันก็จะได้แสตมป์มาสักที!" Kurona พูด
"ทำได้ดีมาก!" Maya-chan ชม Kurona
"ถ้า Maya-chan พูดแบบนั้นก็ดีนะ... ทำได้ดีเลยนี่"
"จุดอ่อนของคนที่กำลังมีความรักสินะ" Ekoro บอก
"...อืมมม..."
Kurona เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"อะไรหรือ?" Maya-chan ถาม
"ขอบใจมากเลยนะ คุณมนุษย์ ที่นี้ฉันก็จะไม่ต้องถูกราชาปีศาจด่าแล้วล่ะ"
"อ๋อ ก็ดีแล้วนี่"
"เธอเองก็แปลกนะ คุณมนุษย์ ไม่รู้ว่าทำไมนักล่าปีศาจอย่างเธอถึงได้เป็นห่วงปีศาจอย่างฉันด้วยล่ะ
......แต่ก็ ขอบใจนะ
Kurona จะกลับไปแล้วนะ ถ้าอยู่นานเกินไป เดี๋ยวแสตมป์จะหายไปอีก
บ๊ายบาย......Maya!
คราวต่อไป ถ้าฉันจะมาเล่นพิเรนทร์อีก ฉันจะเล่นกับนายคนเดียวเท่านั้น แต่อย่างที่ว่านั่นแหละ จะเล่นแบบเบาๆล่ะกัน!"
"Kurona-chan..."
"ท่าน Maya กลายเป็นเพื่อนกับปีศาจไปแล้ว... เธอต้องมีอะไรพิเศษซ่อนไว้แน่......" Ekoro บอก
Kurona หันมาพูดกับผม
"อ๊ะ เจ้ามนุษย์ห้อยหัว ลืมบอกนายไปเลย"
"ผมถูกห้อยหัวตรงนี้เพราะพวกเธอนั่นแหละ! ...นี่มันอะไรกันเนี่ย?"
"เมื่อสาวๆถูกแทงด้วยหอกปีศาจมันก็จะได้รับผลกระทบจากพลังมืดเป็นเวลาา...ประมาณหนึ่งวันละมั้ง"
แบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับศรนางฟ้าเลยนะสิ!
"ถึงแม้ว่าฉันจะกลับไปแล้ว แต่พวกนั้นก็ยังคงเหลือผลกระทบอยู่ ขอฝากพวกนี้ให้นายจัดการล่ะกัน! ลาล่ะนะ!!"
แล้ว Kurona ก็บินออกจากโรงเรียนไปเลย
"หา? เดี๋ยวก่อนเซ่! นี่เธอทิ้งของแบบนี้ให้ฉันหรือไง!"
"ยัยนั่นปล่อยของขวัญเน่าๆทิ้งไว้ไม่สนใจใยดีเลยค่ะ...
แบบนี้มันก็เหมือนกับก่อนหน้านั้นสินะ คุณต้องช่วยเหลือคนที่ถูกพลังมืดครอบงำนะ..." Ekoro บ่นรำคาญ
"ก็ได้... เดาว่าไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ ให้ตายเหอะ ผีซ้ำด้ามพลอยชัดๆ..."
"......วิ้ว
ทนแป้บนึงนะคะ พี่ หนูจะเอาพี่ลงมาเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ..."
แล้ว Maya-chan ก็จัดการแกะเชือกที่ผูกขาออกมา
"ขอบใจนะ เลือดนี่ไหลลงหัวหมดแล้ว!"
"ไม่เป็นไรนะ? ขอโทษด้วยนะคะ"
"ไม่หรอกๆ ไม่เป็นไร ก็แค่ตกใจนิดหน่อยเอง ถ้าเธอบอกผมให้มากกว่านี้ ผมก็ยินดีที่จะช่วยเหลือเธอนะ"
"ถ้าหนูอธิบายให้กับพี่ก่อน มันก็ไม่ใช่การแกล้ง เธอจะไม่ได้คะแนนถ้าหากพี่รู้นะคะ
เพราะพี่เป็นคนใจดี... หนูคิดว่าพี่น่าจะให้อภัยเราได้นะคะ...
หนูเป็นเด็กไม่ดีหรือคะ?"
"เปล่าๆ...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก หมายถึงเธอเชื่อใจผมแล้วสินะ ผมดีใจจริงๆเลย"
"ค่ะ"
"เธอนี่ช่างไร้เดียงสาชะมัด Maya-chan"
"นี่ๆ! ตอนนี้นะ... คุณต้องรีบทำลายการ์เดียนของเธอเดี๋ยวนี้เลย!
ท่าน Houdai คะ ฉันจะวาง Doki-Doki Field เอง! คุณก็รีบบอกเธอเลยว่าคุณรู้สึกยังไง!" Ekoro รีบเตือนสติผมทันที
"หา? อา... อ๊าาาา!!"
ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย แต่ Ekoro ก็จัดการวาง Doki-Doki Field ไปเรียบร้อยแล้ว
................................................................
ตอนนี้ Maya-chan ก็ถูก Doki-Doki Field ครอบทั้งตัวอีกครั้ง
ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่างวนอยู่รอบตัวเธอ
"อืมมมม... การ์เดียนยังคงวนรอบตัว Maya-chan สินะ..." ผมพูด
"ไม่เป็นไรค่ะ! ทางเดียวของคุณในตอนนี้ที่คุณสามารถจัดการกับการ์เดียนได้นะคะ!" Ekoro พูด
"เอาล่ะ... Maya-chan ลุยล่ะนะ!"
แล้วผมก็ยิงฟีโรโมนช็อตอีกครั้ง แต่ว่า...
"หา?!" ผมอุทาน
"หวา...?!" Ekoro ก็อุทานด้วย
"......พี่คะ... พลังนั่นใช้กับหนูไม่ได้ผลหรอกค่ะ" Maya-chan พูด
................................................................
"ไม่จริงน่า!! การ์เดียนของเธอแกร่งขึ้นกว่าอีก!" Ekoro พูดด้วยอาการตกตะลึง
"ถ้านักล่าปีศาจโดนโจมตีอย่างนั้น ยังไงก็ไม่ได้ผลหรอก แม้ว่าจะเป็นพลังของนางฟ้าก็ตาม" Maya-chan บอก
"นางฟ้า... Maya-chan... หรือว่าเธอ..."
ผมถึงกับอึ้งไปเลย ไม่คิดว่า Maya-chan นั้น...
"เธอเห็นฉันหรือ?" Ekoro ถาม
"...? เธอคิดว่าฉันมองไม่เห็นหรือ...?" Maya-chan บอกตามความจริง
"เห?! งั้นเธอก็ได้ยินทุกอย่างที่เราพูดแล้วสิ...?"
"หนูไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงหรอกนะ แต่ที่รู้ก็คือที่พี่มีสาวๆแห่เข้ามาได้ก็เพราะ 'ศรนางฟ้า' สินะ...
ศรนั่นช่วยให้พี่ตามหาคนที่เป็นพรหมลิขิตและกลายมาเป็นคู่รักได้สินะ เพราะฉะนั้น...ก็อย่าใช้กับหนูเลย!
เพราะว่า คนที่คู่ควรกับพี่นะก็คือ...Shinobu-chan นะ..."
"หา?"
"นี่เธอพูดถึงอะไรกันล่ะ?" Ekoro ถาม
"...........
หัวหน้าตระกูลได้อ่านโหรมาแล้ว... บอกว่าพี่น่ะคือคนที่คู่ควรกับ Shinobu-chan
เมื่อ Shinobu-chan กับพี่อยู่ด้วยกันแล้ว เธอจะมีพลังแกร่งยิ่งกว่าที่ฉันเป็นอีกแล้วเธอก็จะมีความสุขมากด้วย
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหนูถึงต้องไปฝึกกับหัวหน้าตระกูลและปล่อยให้ Shinobu-chan อยู่ที่นี่..."
Maya-chan พูดด้วยความน้อยใจราวกับว่าจะระบายมันออกมา
"Shinobu คิดว่าเธอจากไปเพราะว่าเธอมีพลังแฝงมากกว่าเค้าอีก..."
"Shinobu-chan ไม่รู้เรื่องนั้นหรอก... แต่น่าจะดีกว่านี้หากไม่รู้อนาคตของเธอแม้ว่าจะทำให้มีความสุขก็ตาม
ขอบอกตามตรงนะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะบอกกับพี่อย่างนี้หรอก..."
"Maya-chan...
ถึงยังไง ผมก็ยังรักเธออยู่นะ Maya-chan..."
"พี่คะ นั่นไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงหรอกนะคะ...
ที่พี่ทำตัวแปลกไปก็เพราะพลังของศรนางฟ้าทั้งนั้นเลยค่ะ
ชะตากรรมของพี่ได้กำหนดเอาไว้แล้วล่ะค่ะ"
"...ไม่มีทาง! ผมไม่เชื่อคำทำนายแบบนั้นหรอก!"
"งั้นก็อย่าได้พึ่งพลังของนางฟ้าสิ คนที่พี่รักจริงๆนะคือใครกันแน่คะ?
Shinobu-chan ไม่เคยปฏิเสธความรู้สึกของพี่หรอกนะ
เพราะว่า Shinobu-chan รักพี่นะ"
"......!" ผมถึงกับช็อกไปเลย
"ขอให้โชคดีมีชัยในการบอกกับเธอด้วยนะคะ"
แล้ว Maya-chan ก็วิ่งหนีไปเลย
ผมแทบจะร้องไห้ออกมาดังลั่นสนาม
"เดี๋ยวก่อน! ท่าน Houdai ค่ะ ไม่มีเวลาที่จะทำอย่างนั้นแล้วนะคะ!" Ekoro บอก
"...อ๊าาาาาาาาาา..."
ทำไมล่ะ ทำไมกัน
ทำไม Maya-chan ถึงได้เชื่ออย่างแรงกล้าว่าผมชอบ Shinobu ได้ล่ะ แล้วเธอไม่มีความสุขเลยหรือไง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น