ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
"...เดี๋ยวนี้...!"
นี่มันอะไรกัน...? ผมได้ยินเสียงของผู้หญิง...
"ตื่นเดี๋ยวนี้...!"
"...เฮ้ย! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย!"
เพี๊ยะ!
ผมลืมตาแล้วลุกขึ้นมาทันทีหลังจากที่โดนอะไรสักอย่างตบหน้าซะเต็มที่เลย
หลังจากที่ผมเริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่ชัดแจ๋ว ผมก็มาอยู่ในสถานที่แปลกๆที่ผมไม่คุ้นตาเอาเสียเลย
บริเวณรอบๆตัวผมมีแต่ห้องขังทั้งนั้น
แก้มของผมรู้สึกได้ถึงการถูกตบ
"กล้าดียังไง... ถึงได้แอบงีบตั้งแต่วันแรกเนี่ย" ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผ้าคลุมสีแดงสวมหมวกคล้ายๆกับผู้การพูด
ผมรีบพูดโพล่งตอบกลับไปทันที...
"ขอโทษครับ"
ผมไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ขอโทษน่าจะดีที่สุด ผมไม่อยากที่จะเจ็บตัวไปมากกว่านี้
"จากนี้ไปจะไม่ยอมให้อู้งานอีกแล้วนะ ภารกิจของนายสำคัญที่สุดเลยนะ"
ถูกแล้ว... วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้งานใหม่
ถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะคล้ายกับงานผู้ดูแลในสวนสัตว์นั่นแหละ ผมสงสัยว่าจะต้องทำอะไรบ้างล่ะ
"ตื่นแล้วเหรอ? แล้วนายชื่ออะไรล่ะ" เธอถามชื่อผม
"ผมชื่อ..." ผมบอกชื่อตัวเองไป
เพี๊ยะ!
"นายใช้เวลามากไปกับเรื่องจุกจิกนะ มาเริ่มกันเลยดีกว่า
เอาล่ะ..." เธอเรียกชื่อผม "ต่อจากนี้ไป นายต้องเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่างนะ
ฉันชื่อ Miu Manase เป็นเจ้าหน้าที่ผู้คุมที่นี่ โดยพื้นฐานแล้วงานของฉันก็คือคอยสนับสนุนนายนั่นแหละ ดังนั้นฉันจะแนะนำพวกเธอแล้วให้นายคอยดูแลล่ะกัน"
แล้ว Miu จึงได้เป่านกหวีดก่อนที่ประตูห้องขังทั้งหมดจะเปิดออกมา
พวกเธอเดินออกมาจากห้องขังแล้ว แต่ละคนสวมชุดลายแถบขวางเหมือนกับชุดของนักโทษไม่มีผิด
"ทุกคน รวมพล!" Miu สั่ง "อ้าว ดูเหมือนว่าจะมีสามคนที่หลบหนีไป... ช่างเหอะ จะไปสนใจทำไมล่ะ?"
"ผู้หญิงเหรอ...? ผมนึกว่าจะได้ดูแลสัตว์ในสวนสัตว์เสียอีก..."
"ก็ผู้หญิงพวกนั้นแหละคือสัตว์ พวกนั้นเป็นกึ่งมนุษย์นะ บางทีอาจจะต้องบอกรายละเอียดสักหน่อย
ต้องขอบคุณปีศาจที่อยู่ภายในจิตใจเลยนะ พวกนั้นเป็นผู้กระทำความผิดที่ถูกส่งลงมายังนรกหลังจากที่พวกนั้นตายไปแล้วอย่างน่าเวทนานะ"
"นรก...? ตาย...?" ผมเริ่มงงในสิ่งที่ได้ยิน
"ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ ที่นี่คือชั้นล่างสุดของนรก วิญญาณของอาชญากรที่ตายไปแล้วจะถูกส่งมายังที่นี่แหละ"
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ผมเองก็รู้สึกเหมือนกับว่า ผมตายไปแล้วและก็มาอยู่ในนรกชั้นลึกสุดด้วยนะสิ
"อ๋อ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง มันไม่เหมือนกับว่านายตายหรือว่าอะไรหรอกนะ
ร่างมนุษย์ของนายนะก็แค่หลับไหลเท่านั้น จะได้กลับก็ต่อเมื่องานเสร็จแล้ว"
"ช-ช็อกไปเลย ตอนนี้ผมเห็นแล้วว่าทำไมพวกนั้นถึงได้บอกว่าจ่าย 0.00 ต่อชั่วโมง... แต่ถ้าที่นี่เป็นนรกจริง... มันก็น่าเศร้านะ ถ้าหากเป็นนักโทษหรืออะไรสักอย่างนะ..."
เพี๊ยะ!
"โอ๊ยยยย!"
"ขอฉันอธิบายให้เสร็จก่อนได้มั้ย?
งานของนายก็คือคอยแนะนำและชี้ทางให้กับพวกเธอ ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ สาวๆพวกนี้ไม่ได้เป็นอาชญากร พวกนั้นก็เป็นแค่ผู้กระทำความผิด
วิญญาณพวกนั้นตายตั้งแต่ยังเด็กๆและยังไม่มีโอกาสยึดติดกับอาชญากรรม แต่พวกนั้นมีสิทธิ์ที่จะกลายเป็นอาชญากรในอนาคต
ดังนั้นเราจึงให้โอกาสพวกเธอที่กระทำความผิด
โปรแกรมของเราจะถูกปรับปรุงให้เหมาะกับพวกเธอในแต่ละที่ก่อนที่จะทำการชุบชีวิตพวกเธอให้กลับสู่โลกมนุษย์...
โค้ดอาชญากรนรก: มาตรา 3288 วรรค 2 ให้ใช้โปรแกรมชื่อปรับปรุงพฤติกรรม"
"ปรับปรุงพฤติกรรมเหรอ?"
"ปรับปรุงเป้าหมายทั้งชายและหญิงที่มีประวัติด่างพร้อยใน DNA ของอาชญากรนะ มันเป็นโปรแกรมที่ออกแบบได้สุดยอด เพื่อให้โอกาสที่จะแก้ไขและกลับเนื้อกลับตัวพวกนั้น
นายเป็นครูฝึกของโปรแกรมนี้ นั่นหมายถึงนายจะสามารถไต่ขึ้นจากนรกไปพร้อมๆกับพวกเธอและช่วยพาพวกนั้นออกไปด้วย
ถ้าพวกเธอสามารถเอาชนะการทดสอบทั้งสี่และขึ้นไปสู่ยอดหอคอยได้ พวกเธอจะมีสิทธิ์ที่จะคืนชีพกลับสู่โลกมนุษย์ได้
อย่างไรก็ตาม การทดสอบเหล่านี้ยากมาก ถ้าพวกเธอยังคงกระทำความผิดต่อไป ก็มิอาจที่จะขึ้นไปสู่ยอดหอคอยได้
ดังนั้น ขณะที่นายเดินทางอยู่นั้น งานของนายก็คือต้องคอยติดตามการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเธอด้วย
ไงล่ะ? เข้าใจแล้วหรือยัง?"
ผมจะพูดกับเธอว่ายังไงดีเนี่ย เธออธิบายซะยาวเหยียดเลย
"ครับ! เข้าใจแล้ว" ผมตอบ Miu ว่าอย่างนั้นแหละ
"ได้ยินอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ แล้วก็พาพวกเธอทั้งสี่คนที่อยู่ตรงนั้น ถ้าสามารถบังคับพวกนั้นมาได้"
"บังคับเหรอ? โหดไปหน่อยมั้ง..." ผมพูดด้วยความไม่แน่ใจ
"นายไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือไง ถ้างั้นก็... หาทางเอาเองล่ะกัน"
ผมคิดว่า ด้วยตัวผมเป็นผู้ชาย จู่ๆจะมาบังคับขู่เข็ญผู้หญิงเหล่านี้มันก็โหดร้ายเกินไป ผมรู้สึกว่ามันดูไม่เป็นความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย
ผมสังเกตเห็นพวกเธอทั้ง 4 คน แต่ละคนมีสีหน้าไม่สนใจสิ่งใดเลย แต่ละคนไม่ค่อยจะมองไปข้างหน้าสักเท่าไร บางคนก็หันหน้าหลบไปทางอื่น
ผมอาศัยความใจดีของผมเดินเข้าไปคุยทีละคน
ผมเดินเข้าไปคุยกับสาวผมสีเหลืองที่ผูกหางม้า
"..."
สาวผมหางม้าคนนี้จ้องมาที่ผม เหมือนกับจะมองไล่ดูตัวผมยังไงยังงั้นแหละ
ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ เธอชื่อ "Kyoko Kisaragi"... พวกนั้นเรียกเธอว่า Kisaragi
"..." Kisaragi หืมออกมา
"..." ผมก็หืมออกมาด้วย
"..." ดูเหมือนว่า เธอจะจ้องมายังที่อะไรบางอย่างบนตัวของผม
อะไรกันเนี่ย...?
"เข็มขัดนั่นราคาเท่าไรเหรอ?" เธอถาม
"เข็มขัดเหรอ ผมซื้อมาเมื่อวันก่อนนั่นแหละ..."
ผมบอกราคาของเข็มขัดเส้นที่ผมซื้อไปว่า...
"ก็สัก 150 ดอลลาร์นั่นแหละ"
"...เห็นแล้วล่ะ"
"มีอะไรหรือ?" ผมถาม
"...ไม่มีอะไร"
"..."
อ้าว แล้วจะถามเรื่องเข็มขัดไปทำไมละเนี่ย
อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
ไม่มีประโยชน์... เธอไม่สนใจอะไรในตัวผมเลย
ผมลองคุยกับ Kisaragi อีกครั้งหนึ่ง
"..." เธอถึงกับเงียบไปเลย
ไม่มีประโยชน์... เธอไม่สนใจอะไรในตัวผมเลย
ผมลองคุยกับคนอื่นดู
ผมเดินเข้าไปคุยกับสาวผมม้วนสีน้ำเงิน ดวงตาคล้ำเหมือนจะอดหลับอดนอนที่ไร้อารมณ์
"..." เธอถอนหายใจออกมา "เพื่อน...หนู..."
สาวร่างเตี้ยที่ไร้ความรู้สึกคนนี้กลอกตาไปมาเหมือนจะพึมพำอะไรสักอย่าง
ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ เธอชื่อ "Yuri Mizuna"... เธอเรียกตัวเองว่า Alice อย่างชัดเจน
"...อะไร...?" Alice ถามผม
"หืม?"
"...คุณอยากได้อะไรล่ะ?"
นี่เธอพูดถึงอะไรกันน่ะ ผมน่าจะตอบเธอไปว่า...
"ผมอยากได้เธอ"
ผมตอบไปว่าอย่างงั้น แต่ Alice กลับพูดไปว่า
"...ไม่เอานะ"
แล้วเธอก็เงียบไม่พูดอะไรอีก
ดูเหมือนว่าเธอจะพูดจบไปเลย... ผมลองพูดกับเธออีกครั้งหนึ่ง
"..." คราวนี้ Alice ไม่ยอมพูดอีกเลย
Alice ไม่ขานรับเลย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากตามผมมา
ผมน่าจะเอาไว้ทีหลังน่าจะดีกว่า
ผมเดินเข้าไปคุยกับสาวทรงผมหูแมวสีม่วง
"..." เธอร้องอือในลำคอ
"..."
"..." เธอลากเสียงยาวออกมา
สาวร่างเล็กจ้องมายังที่ผมด้วยดวงตาที่ดูน่ากลัว
ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ เธอชื่อ "Sako Katagi"... ก็ Sako นั่นแหละ
"...เฮ้ย นายนะ" Sako เรียกผม
"นาย? หมายถึงผมเหรอ?"
"นายนั่นแหละ เป็นนายใช่มั้ย? คนที่เอาตัว Yuko ไปนะ?"
"Yuko...?" ผมงง
"อยู่ไหน!? นายเอา Yuko ไปซ่อนไว้ที่ไหน!?"
แล้วผมจะพูดกับเธอว่ายังไงดีล่ะเนี่ย ผมน่าจะพูดกับเธอไปว่า...
"ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร"
ตึง! ตึง!
"หุบปาก เงียบไปเลย! แล้วก็รีบตามหา Yuko เดี๋ยวนี้!"
ว่าแต่ Yuko คือใครละ? ผมนึกไม่ออกเลยว่าเธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่...
แต่ที่รู้ๆก็คือ Sako นั้นถึงกับกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดเลย
ผมคงจะดู Sako ผิดไปหน่อย ผมลองคุยกับเธออีกสักครั้งหนึ่ง
"..." Sako ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
Sako หยุดคุยไปแล้ว แต่ยังไงเธอก็ไม่อยากที่จะฟังผมพูดแล้วล่ะ...
ผมจึงเดินเข้าไปคุยกับ Miu
"อะไรหรือ? ยอมแพ้แล้วหรือ?"
ไม่หรอก ก็แค่ถูกเมินไปนิดหน่อยเอง ผมยังไม่อยากจะถอดใจอะไรง่ายๆ
ผมเดินเข้าไปคุยกับสาวแว่นคนหนึ่งที่ไม่มองอะไรเลย
"...ชิ" เธอไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไรนัก
ผู้หญิงร่างสูงมองมาที่ผม เธอดูเหมือนคนที่สูงเกือบจะหกฟุตได้ สายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความอาฆาต...
ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ สาวคนนี้มีชื่อว่า "Kayoko Rando"... ทุกคนเรียกเธอว่า Ran
"..." เธอจ้องหน้าผม
"..." ผมก็จ้องหน้าเธอด้วย
"..." เธอไม่พูดอะไรเลย
เธอจ้องมองผมเขม็งเลย...
"นายอยากจะหาเรื่องหรือไง?" Ran พูดจาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สุภาพเอาเสียเลย
และระหว่างที่เธอพูดนั้น เธอก็ปล่อยหมัดมาที่ผมโดยไม่คิดอะไรเลย ผมจึงต้อง...
จับหมัดของเธอเอาไว้
ก็แค่หมัดของผู้หญิง น่าจะหยุดได้ง่ายๆ...
"เดี๋ยวเหอะ!" Ran ถึงกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถึงขนาดดันหมัดให้สุดแรง
พลั่ก!
มือของผมที่จับหมัดของเธอไว้จึงโดนเข้าที่หน้าตัวเองเข้าอย่างจัง
ไม่ไหวล่ะ ผมรู้สึกได้ว่ามันอันตรายมากไป ผมควรที่จะออกมาจากตรงนั้นจะดีกว่า
ผมคิดว่าคงจะเข้าใจในตัว Ran ผิดไปหรือเปล่า ผมคิดว่าถ้าไปคุยกับเธออีกครั้งจะได้มั้ย
"..." คราวนี้ Ran ไม่พูดอะไรเลย
ไม่มีประโยชน์ ผมอาจจะโดนต่อยอีกครั้งถ้าผมพูดกับเธอพล่อยๆ
ดูเหมือนว่าพวกเธอพูดกับผมเพียงแค่ไม่กี่ประโยคแล้วก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลย พวกเธอเงียบเป็นเป่าสาก ไม่ว่าผมจะคุยสักเท่าไรพวกเธอก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ดูท่าความใจดีของผมจะใช้กับพวกเธอไม่ได้ผล
ผมว่าคงต้องออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ
แต่แล้วก็มีเสียงนกหวีดดังขึ้นมา
"นายคิดจะหนีไปไหนล่ะ...? ถ้านายพาทุกคนไปด้วยจะดีกว่านี้นะ!" Miu ถึงกับด่าผมออกมาเลย
นั่นสินะ ถึงผมหนีไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก
สุดท้ายผมเลยจำใจต้องกลับไปหา Miu อีกครั้งหนึ่ง
"ฉันบอกนายแล้วว่ามันไม่ง่ายอย่างงั้นหรอก ตอนนี้นายจะทำอะไรต่อล่ะ นายไม่มีทางตื่นในโลกมนุษย์ได้หรอกนะ"
แล้ว... แล้วผมจะตอบไปยังไงดีล่ะ ผมน่าจะตอบ Miu ไปว่า...
"ช่วยยืมมือให้ผมหน่อยได้มั้ย?"
Miu ถึงกับหัวเราะออกมาทันที
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ!"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ยยย!" ผมโดนเธอตบอีกแล้ว
"ก็ได้ ฉันจะช่วยนายแค่ครั้งนี้เท่านั้น ถ้านายเป็นเหมือนเมื่อกี้นี้คงจะทำให้ฉันปวดหัวอีกไม่น้อยเลยล่ะ"
และแล้ว ผมจึงต้องยอมขอให้ Miu ช่วยอีกครั้ง เพราะพวกเธอไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย บางคนถึงขนาดต่อยผมด้วยซ้ำ
..............................................
เสียงนกหวีดของ Miu เป่าเสียงดังสุดขีด ทำเอาผมสะดุ้งไปแป๊บนึง
"ฟังนะ พวกเธอ! ถ้าไม่ยอมทำตามที่หมอนี่สั่งละก็ พวกเธอจะต้องอยู่ในนี้ตลอดไปนะ
กินแต่ขนมปังแห้ง ดื่มน้ำเน่าๆ บนพื้นเย็นๆ... ใช้ชีวิตที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอย่างนี้ตลอดกาล
และการทำโทษรายสัปดาห์จะไม่หายไป มันจะหนักขึ้นเรื่อยๆในแต่ละสัปดาห์ จนกระทั่งพวกเธอเริ่ม...ไม่อยากจะพูดถึงอีก
แต่ไม่มีผลอะไรกับฉันหรอกนะ"
Miu พูดจาข่มขู่สี่สาวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่แอบแฝงไปด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัว
หลังจากที่ Miu พูดจาข่มขู่อย่างน่ากลัวแล้ว พวกนั้นจึงเริ่มสนใจทันที...
..............................................
"เอาล่ะ ไปได้แล้ว นายคงจะไม่ขอให้ฉันช่วยอีกใช่มั้ยล่ะ?"
สายตา Miu จ้องเขม็งมายังที่ตัวผม
ไม่มีทางที่ผมจะพูดว่า "ขอเลิก" ได้ในตอนนี้... ขณะที่หมดคำถามไปแล้ว
เดาว่าไม่มีทางเลือกใดๆทั้งนั้น แต่จะต้องทำให้ดีที่สุด!
ผมเดินเข้าไปหา Kisaragi
"..." Kisaragi จ้องมองผม
"..."
"...นายอยากให้ฉันตามนายมาหรือ?"
"โดยพื้นฐานนะ"
"หืม พูดจาได้กว้างดีนี่... แล้วเสื้อโค้ทของนายราคาเท่าไรล่ะ?"
ยังจะถามหาราคาเสื้อโค้ทอีกหรือ ผมว่า...
"เธอสนใจเสื้อของผมสินะ..."
"อ-อะไรกัน...? ฉันก็แค่อยากรู้แค่นั้นแหละ!" Kisaragi ถึงกับทำหน้าแดงออกมาเลย
"..." เธอถอนหายใจออกมา "เฮ้อ นั่งในห้องขังตลอดคงจะเยื้อ ฉันว่าคงจะไม่มีทางเลือกแล้วสินะ..."
แล้วในที่สุด Kisaragi ก็ยอมเดินตามหลังผมมาจนได้
ผมไม่รู้ว่า Kisaragi สนใจอะไรในเครื่องแต่งกายของผม แล้วก็ยังถามถึงราคาของเครื่องแต่งกายอะไรนั่นอีก
ผมเดินเข้าไปหา Alice
"..." Alice ถอนหายใจเบาๆ
"..."
"..." ดูเหมือนว่าเธอจะออกอาการตกใจหวาดกลัวออกมา
"ไม่น่ากลัวหรอก เพราะฉะนั้นก็มาเถอะนะ"
ผมควรที่จะเน้นตรงจุดที่เธอป้องกันน้อยที่สุด
"...ไม่นะ..."
Alice ปฏิเสธส่ายหัวไปมา
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" ผมพูด
"..." ดูเหมือนว่า Alice จะเริ่มผ่อนคลายความกลัวลงแล้ว
"แทนที่จะอยู่ตรงนี้ไปตลอด เธอควรจะมากลับผมน่าจะดีกว่านะ
ที่น่ากลัวนะ ก็มีแต่ป้- เอ่อ... ผู้หญิงตรงนั้นแหละ"
ผมเกือบจะหลุดปากนินทา Miu ไปแล้วล่ะ
"..."
Alice พยักหน้าขึ้นลงตอบรับ
"...ฉันจะไปค่ะ..."
แล้วในที่สุด Alice ก็ยอมเดินตามหลังผมมาจนได้
ผมเดินเข้าไปหา Sako
"..." Sako ถอนหายใจออกมา
"..."
"นายเข้าใจความรู้สึกเหมือนอย่าง Yuko ที่มีต่อฉันมั้ยล่ะ?"
"จะหาเธอได้ถ้าไต่ขึ้นไปยังยอดหอคอยนั่น"
"จริงเหรอ?"
"อืม ผมก็แค่จะสมมติว่าอย่างนั้นนะ..."
"นายพูดความจริงใช่มั้ย? ถ้านายโกหกฉันจะทำให้นายต้องกินสักพันเข็มไปเลย มันเจ็บโคตรนะ..."
"พอแล้วน่า ตามมาเดี๋ยวนี้เลย!"
"นายไม่ได้โกหกใช่มั้ย!? งั้นเพื่อ Yuko ล่ะกัน...
นายนี่เชื่อถือไม่ได้เลย แต่ฉันเดาว่าจะต้องตามนายไปละกัน
แต่ถ้านายไม่สามารถหา Yuko ได้ล่ะก็ ฉันจะจัดการนายแบบพิเศษไปเลย!"
เอาเหอะน่า จะพิเศษหรือไม่พิเศษ หรือจะเป็นห่วง Yuko อะไรก็ช่าง ด้วยคำมั่นสัญญาว่าจะตามหา Yuko ให้ก็คงหวังเอาไว้ว่า Sako คงจะยอมผมบ้างแล้วล่ะ
แล้วในที่สุด Sako ก็ยอมเดินตามหลังผมมาจนได้
ผมเดินเข้าไปหา Ran
"..." Ran ไม่ยอมพูดอะไรเลย
"..." ผมก็ยืนมองหน้าเธอเหมือนกัน
"อยากจะเอาชนะฉันเหรอ?" Ran ถาม
และก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคนั่นเอง Ran ก็พุ่งเข้ามาหาผมเลย!
ผมต้องเดาหมัดของเธอให้ได้ว่าคราวนี้เธอจะปล่อยหมัดมาจากด้านไหน ผมเดาว่า...
เธอเหวี่ยงหมัด...มาทางด้านขวา!
"เสร็จฉันล่ะ!" Ran ปล่อยหมัดฮุกขวามา
ผมเอนตัวไปทางด้านขวาและก็รู้สึกถึงหมัดของ Ran ที่ผ่านเฉียดหน้าผมไปเพียงแค่ปลายจมูก
"!" Ran ถึงกับอึ้งไปเลยที่คราวนี้ผมหลบหมัดของเธอได้
Ran ถึงกับต้องรีบตั้งตัวใหม่และก็เหวี่ยงแขนจากอีกหมัดหนึ่งหลังจากที่พลาดหมัดแรกไป และก็...!
............
ไม่มีประโยชน์...! ผมหลบหมัดนี้ไม่ทัน!
ผมกัดฟันและเกร็งขาเอาไว้
"!?"
หมัดนี้โดนเข้าที่หน้าผมเต็มๆเลย... แต่ผมก็ยังคงเหยียดเท้าเอาไว้
"อะ-อะไรของนายละนั่น...?"
Ran มองผมด้วยความแปลกใจ
"..."
Ran คาดไม่ถึงว่าผมจะยังคงยืนทรงตัวอยู่ได้ทั้งๆที่โดนหมัดเข้าไปเต็มๆ เธอถึงกับหงุดหงิดออกมา
"...ชิ ฉันแพ้แล้วล่ะ... แต่ฉันไม่ยกโทษอะไรทั้งนั้นแหละ
นายอยากให้ฉันมากับนายใช่มั้ยล่ะ? งั้นไปก็ได้
แต่จำเอาไว้เลยนะ: ฉันเกลียดผู้ชาย นายกลับไปซะจะดีกว่า"
ถึงแม้ว่า Ran จะเป็นคนที่อารมณ์ขี้โมโหโทสะจนบันดาลเดือดเลือดพล่านถึงขนาดต่อยหมัดทำร้ายคนก็ตาม แต่ผมก็สามารถที่จะเอาชนะใจเธอบ้าง แม้ว่าปากของเธอจะบอกว่าเกลียดผมก็เถอะนะ
แล้วในที่สุด Ran ก็ยอมเดินตามหลังผมมาจนได้
ตอนนี้ ผมก็ได้ Kisaragi, Alice, Sako และ Ran มาแล้ว พวกเธอเดินตามหลังผมเหมือนกับว่านอนสอนง่ายยังไงยังงั้นเลย พวกเธอเดินต่อแถวตามหลังเรียงหนึ่งเหมือนกับขบวนทหารอย่างนั้นแหละ
Miu เป่านกหวีดเรียกผมอีกครั้ง
"ดูเหมือนว่านายพอที่จะมีความสามารถในการดูแลพวกเธอบ้างล่ะ เอาล่ะ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พวกนายจะต้องไปกันแล้ว
ผู้กระทำผิดอีกสามคนที่หลบหนีไปจะต้องอยู่บนชั้นที่สูงกว่าแน่นอน
แต่ตอนนี้ยังไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมากนัก ค่อยๆเดินหน้าให้มั่นคงก็พอ"
ก่อนที่ Miu จะบอกอะไรบางอย่างกับผม
"ฉันจะล่วงหน้าไปก่อนละกัน ทำให้แน่ใจว่านายยังคงพาพวกเธออยู่นะ"
"วางใจได้เลย!"
"หืม... นายนี่แรงเหลือล้นเลยล่ะ อย่างไรก็ตาม..."
เพี๊ยะ!
"ถ้านายยังคิดว่ามันง่ายเหมือนหมูละก็ ยังมีอะไรบางอย่างรออยู่นะ"
ให้ตายสิ นี่ผมโดนตบหน้าไปกี่ครั้งแล้วเนี่ยตั้งแต่ตื่นมา...
เอาล่ะ ตอนนี้ผมก็ต้องพาพวกเธอออกจากห้องขังไปก่อน
.................................................
ชั้นใต้ดิน - ห้องขังหมายเลข 832
ปี๊ดๆ
ผมเห็น Miu ยืนอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของทางเดินใกล้กับบันได
Miu ส่งสัญญาณบางอย่าง เธอคงอยากจะให้ผมไปยังตรงนั้น
ตอนนี้ ผมคงต้องเดินไปยังที่บันไดตรงนั้น
.................................................
อ๊ะ ดูเหมือนว่าผมจะเห็นหีบสมบัติกล่องหนึ่งอยู่ที่มุมห้องด้วย จึงได้เปิดหีบออกมา
มีของอยู่ข้างในด้วย เป็นขวดยาขนาดเล็กจำนวน 5 ขวด
"สมบัตินี่นา!" Sako พูด
ระหว่างทางที่ผมกำลังจะเดินไปยังบันไดนั้นเอง ทันใดนั้นก็มีตัวอะไรบางอย่างปรากฏขึ้น
"หยาาาาา! อะไรกันนะ!? ขยะแขยงชะมัด!" Kisaragi พูดด้วยความหวาดหวา
"อุหยาาาา! ห-หยุดนะ! อ-อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!" Sako เองก็กลัวเหมือนกัน
"ไอ้บ้านี่! นี่มันอะไรกันวะ!? ถ้านายเป็นลูกผู้ชายละก็ ทำอะไรสักอย่างเซ่!" Ran เองก็แทบจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเหมือนกัน
ก่อนที่ Miu จะเดินกลับมาหาพวกผม
"พวกเธอ! มัวแต่คุยซุบซิบอะไรกัน!?"
ก่อนที่เธอจะหันไปมองตัวสัตว์ประหลาดตัวนั้น
"Slug นี่...!?
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน? ที่นี่ควรที่จะเป็นที่ๆปราศจากเหล่านักโทษนี่นา..."
Miu เริ่มทำหน้าสับสน
"นี่มันอะไรกันเนี่ย" ผมถาม
เพี๊ยะ!
"หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้มั้ย! ฉันกำลังคิดอยู่...
...ไม่สิ คิดไปก็เสียเวลาเปล่า
ฟังนะ พวกนายจะเป็นผู้กำจัดเหล่านี้ นายจะต้องเรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการต่อสู้กับนักโทษ"
"อืม แต่... หล่อนอยากให้เราจัดการกับ 'ไอ้นั่น' สินะ? อย่าถามถึงอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หน่อยเลย" Ran พูด
"เหมือนจะสั่งให้ต่อสู้เอาเสียดื้อๆยังงั้นแหละ... ไม่มีทำให้รู้สึกถึงอะไรได้เลย" Kisaragi พูด
"ไม่ยอมฟังเลยหรือไง ถ้าพวกเธอยังเป็นเหมือนแบบนี้ต่อไป ก็จะกลายเป็นศัตรูที่มีอยู่จำนวนมากเหมือนอย่างตัวนี้รู้หรือเปล่า?
และไม่ใช่แค่นั้นนะ ถ้าพวกเธอไม่ยอมต่อสู้ เธอก็จะถูกฆ่าให้ตายโดยพวกนักโทษนั่นแหละ...
ถ้าเป็นแบบนั้น โปรแกรมปรับปรุงพฤติกรรมก็จะจบลงและพวกเธอจะติดอยู่ในห้วงเวลานี้ไปตลอดกาล"
Miu อธิบายแบบตรงๆไม่อ้อมค้อมใดๆ
"อ-อะไรกันเนี่ย!? ไม่มีทาง! ฉันจะกลับไปอยู่กับ Yuko!" Sako พูด
คราวนี้ Miu ถึงกับอารมณ์เสียขึ้นมาเลย
"ต่อสู้เดี๋ยวนี้!"
"...!" Sako ถึงกับเถียงไม่ออกเลย
Miu เรียกชื่อผมก่อนที่จะพูดต่อไปอีกว่า "นายจะเป็นคนสั่งการ นายต้องให้พวกเธอทำการต่อสู้"
"มาพยายามด้วยกันเถอะนะ" ผมพูดกับพวกเธอ
"ชิ... เหมือนกับฉันจะต้องคอยฟังคำสั่งจากหมอนั่นนะเหรอ..." Ran ท่าทางไม่พอใจ
"ฉันจะไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้นเว้นแต่มันล้อมตัว Yuko" Sako พูด
"ไม่มีทางเด็ดขาด!" Kisaragi ยืนยันปฏิเสธเสียงแข็ง
"..." Alice ไม่พูดอะไร แต่ดูสีหน้าแล้วเธอไม่อยากที่จะสู้กับมันเลย
"เฮ้อ" Miu ถอยหายใจออกมา "ดูเหมือนว่านายจะต้องทำให้พวกเธอมีอารมณ์ในการต่อสู้แล้วล่ะ"
"ไปกระตุ้นใครสักคนหนึ่งมาซะ นายต้องเฆี่ยนพวกเธอจนกว่าพวกนั้นจะสัญญาว่าจะทำตัวให้ดีและต่อสู้ด้วย"
ดูเหมือนว่าผมไม่มีตัวเลือกใดๆ แต่ฟังจาก Miu แล้ว... ผมควรที่จะต้องเลือกใครคนหนึ่งมากระตุ้นสักหน่อยแล้วล่ะ
เอาล่ะ ผมควรที่จะเลือกใครดี Kisaragi, Ran, Sako หรือว่า Alice ดีล่ะ?
................................................
เอาล่ะ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกกระตุ้น Alice
ผมเดินเข้าไปหาเธอทันที
"...!" Alice ร้องออกมาด้วยความอึ้ง
ก่อนที่เธอจะแสดงความหวาดกลัวจนตัวสั่น
"...ไม่นะ...!"
อย่างไรก็ตาม เธอดูเหมือนว่าจะกลัวจริงๆนั่นแหละ ผมน่าจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวไปก่อน...
ผมควรจะเลือกคนไหนดี Kisaragi, Ran หรือว่า Sako ดีล่ะ?
................................................
เอาล่ะ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเลือก Kisaragi
"หาาาา? เดี๋ยวก่อนสิ จะเอาจริงๆสิ? เฮ้ย ออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้านนอก! นายจะทำให้ฉันแปดเปื้อนไปด้วย!"
แต่ผมไม่สนใจสิ่งที่ Kisaragi ปฏิเสธใดๆทั้งนั้น
"หยาาาา!"
ก่อนที่จะเริ่มลงมือ "กระตุ้น" ให้ Kisaragi เริ่มมีแรงจูงใจในการต่อสู้ขึ้นมา
เพี๊ยะๆๆ!
ผมตบ Kisaragi จนกระทั่งเธอเริ่มที่จะมีใจในการต่อสู้
"แฮ่ก...แฮ่ก... ก-ก็ได้... ฉันจะสู้หรืออะไรก็แล้วแต่... ขอร้องล่ะ ตบฉันให้เบาๆหน่อยเถอะนะ..." Kisaragi พูดด้วยน้ำเสียงอ่อย
"ดีมากๆ ฉันชอบสีหน้าที่เอาจริงเอาจังเลยล่ะ" Miu พูด
"ฉันจะอธิบายส่วนสำคัญในการต่อสู้ให้
เมื่อนายเข้าสู่โหมดต่อสู้ พวกเธอจะบอกให้นายรู้ว่าอยากปรารถนาที่จะทำอะไรบ้าง
จากความปรารถนาของพวกเธอ นายควรเลือกสิ่งที่คิดว่าดีที่สุด นั่นเป็นพื้นฐานเลยล่ะ
ในกรณีนี้ ฉันสมมุติให้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่นายต้องจะฟังเพื่อให้กระตุ้นว่าจะทำอะไร
เอาล่ะ การฝึกจะสมบูรณ์ได้อย่างที่พวกนั้นว่านั่นแหละ เอาล่ะลุยกันเลย"
และแล้วการต่อสู้กับนักโทษก็เริ่มต้นขึ้น
................................................
"...จะพยายามล่ะกัน!" Kisaragi พูดด้วยความไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไรนัก
Kisaragi ยกดาบขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าไปหา Slug ทันที
"ย้าก!"
Kisaragi โจมตีโดนใส่เจ้าตัว Slug เข้าเต็มๆ แต่พวกมันก็ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ไม่เลิก
"เฮ้ย! อย่าเข้ามาทางนี้นะ" คนอื่นพูด
ดูเหมือนว่าพวก Slug มันจะพุ่งเข้ามาโจมตีไม่เลือกหน้าเลย มันไม่ได้เล่นงานแค่ Kisaragi เพียงอย่างเดียว แต่มันยังเล่นงานทั้ง Ran, Sako และ Alice ด้วย
โอ๊ย!
พวกเธอนอกจาก Kisaragi ได้รับบาดเจ็บจากการถูกโจมตี ไม่ว่าจะทำยังไงพวกเธอก็ไม่ยอมออกไปสู้เลย มีแต่นั่งเฉื่อยชารอให้มันโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว
"บ้าชะมัด! เก่งจริงก็เข้ามาเลย ไอ้หนอนบ้า!" Kisaragi พูด
แล้วเธอก็ใช้ดาบฟันใส่ Slug แบบไม่คิดชีวิตจนกระทั่งจัดการมันได้สำเร็จ
"อี๋... น่าขยะแขยงชะมัดยาดเลย"
Kisaragi ถึงกับร้องบ่นออกมา หลังจากที่ได้เห็นภาพ Slug แตกกระจุยจนเมือกกระจายออกมา
................................................
พวกผมเพิ่งจะจัดการกับศัตรูที่อยู่ตรงข้างหน้าไปได้ แต่...
เพี๊ยะ!
"พ-พวกผมเอาชนะในการต่อสู้แล้ว แต่ทำไมผมถึงถูกตบล่ะ...!?" ผมถาม
Miu ถึงกับโกรธ
"เอาชนะนักโทษที่ระดับต่ำพอๆกับตัวที่ไม่ใช่คู่ต่อสู้เนี่ยนะ!"
Miu เริ่มใจเย็นลง
"ที่สำคัญกว่านั้น พวกเธอไม่ยอมฝึกสู้ด้วยกันเลย
นายจะต้องกระตุ้นพวกเธออย่างเข้มงวดตามที่นายต้องการ หรือไม่ก็อาจต้องลำบากในภายหลังนะ
...เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้วล่ะ
ฉันจะรออยู่ที่ชั้นบน อย่าทำให้ฉันต้องรอนานล่ะ"
แล้ว Miu ก็เดินล่วงหน้าผมไป
................................................
ผมได้นำพวกเธอทั้งสี่เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบน
ห้องขังหมายเลข 832 ชั้น B3
"หืม... ไม่...นะ..." Alice บ่นออกมา
ระหว่างทางที่ผมกำลังจะตามหา Miu นั้น ผมก็ต้องเจอกับศัตรูที่ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าเป็นระยะ
ผมอาจจะสั่งการให้ Kisaragi ต่อสู้ได้ก็จริง แต่อาจจะแย่กว่านี้ถ้าไม่ได้ทำการฟื้นฟูรักษา
ผมเองก็มีขวดยาเพียงแค่ 5 ขวด คงจะไม่เพียงพอแน่ๆ
ผมต้องรีบจบการต่อสู้โดยเร็วที่สุดก่อนที่พวกเธอจะบาดเจ็บไปมากกว่านี้
"ชิ ทำไมฉันต้องมาทำอย่างนี้ด้วยนะ?" Ran พูดบ่นไปพลางๆ
"จริงๆเลย..." Kisaragi พูด
ในที่สุดผมก็มาเจอกับ Miu จนได้
"...เห็นล่ะ นี่เป็นที่ๆพวกเขาวางไว้ในคราวนี้สินะ
เดาว่าการขึ้นไปยังที่ชั้น B1 โดยไม่ได้เข้าห้องพักเนี่ยอาจจะยากไปหน่อยสำหรับพวกนาย บางทีพวกเบื้องบนอาจจะรู้สึกไม่ดีถึงการเกิดอุบัติเหตุนะ" Miu พูด
เธอเดินกลับมาหาผมอีกครั้ง
เพี๊ยะ!
"...ฉันไม่ได้บอกนายหรือว่าอย่าทำให้ฉันต้องรอ?
ช่างเถอะ ใครจะสนล่ะ เร็วเข้าและก็เข้าไปยังห้องพัก ฉันจะอธิบายให้เรื่องนี้นายฟัง"
ห้องพักหรือ? ผมเองชักจะไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไร แต่เบื้องหน้าของผมเนี่ยต้องเป็นทางไปห้องพักแน่ๆ
ผมเดินเข้าไปยังห้องพักทันที
.................................................
"ที่นี่คือห้องพัก ในห้องพักนี้นายสามารถทำอะไรก็ได้อย่างเช่น ซื้อของ พักผ่อนและก็เซฟเกม
นายไม่มีทางรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ดังนั้นนายควรที่จะพักและก็เซฟเกมให้บ่อยๆ เข้าใจมั้ย?"
ห้องพักที่ผมเข้าไปเนี่ย เต็มไปด้วยเตียงนอนรูปวงกลมและก็หมอนนุ่มๆอีกหลายใบ เหมือนกับเตียงรวมนั่นแหละ
พวกเธอทั้งสี่เข้าไปนักบนเตียงวงกลมกันแล้ว
ตอนนี้ผมต้องการให้พวกเธอได้พักผ่อนกัน เพื่อที่จะได้ฟื้นฟูพลังของพวกเธอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วย
แล้วผมกับพวกเธอจึงได้พักผ่อนด้วยกัน
.................................................
หลังจากที่พวกผมได้พักผ่อนกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงได้ออกมาจากห้องพัก
"เป็นไงบ้างล่ะ? หลับสบายดีมั้ย?
ยังมีระบบฟังก์ชันที่สำคัญในห้องพักนี้ แต่...
ด้วยหัวสมองของนาย ฉันสงสัยว่านายจะไปเข้าใจทุกอย่างในคราวเดียวกันได้ยังไงน้า
เอาล่ะ เราจะไปยังที่อื่นต่อ
อ๋อ และก็ยังมีทางเข้าห้องพักที่อื่นตลอดทั้งหอคอยเลย มันเชื่อมต่อกันหมดนั่นแหละ
นายสามารถเข้าและออกไปยังทางเข้าอื่นได้ นายจะต้องมีอันนั้นก่อน ให้ลองในคราวต่อไปเมื่อนายใช้อันนั้นแล้ว
เอาล่ะ ฉันจะไปดูว่ามีอะไรที่อยู่นอกเหนือจากนั้นมั้ย ตามฉันมาหลังจากที่นายเตรียมตัวเสร็จแล้ว เข้าใจหรือเปล่า?"
.................................................
ตอนนี้ผมได้เดินไปตามทาง ระหว่างนั้นเอง...
ผมขอข้ามส่วนที่ไม่ค่อยสำคัญสักเท่าไหร่นักสำหรับโหมดต่อสู้นี้ เอาเป็นว่าข้ามไปล่ะกัน
ผมเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงหน้าประตูบานใหญ่ที่ปิดกั้นเอาไว้
Miu ยืนอยู่หน้าประตู
เบื้องหลังของประตูนั้น...
โฮกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!
...จากอีกด้านหนึ่งของประตู ผมได้ยินเสียงร้องคำรามของสัตว์ประหลาดที่แสนจะน่ากลัว
"แปลกนะ... มันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นเลยนี่... ฉันจะทำยังไง...?" Miu พูด
Miu เริ่มออกอาการลังเล ผมควรที่จะพูดกับเธอ
"มีอะไรเหรอ บอกผมหน่อย"
เพี๊ยะ!
"อย่ามาขัดได้มั้ย! ไม่ใช่ธุระอะไรของนายสักหน่อย!
เสียงคำรามชัดๆเลยไม่ใช่หรือไง?"
โฮกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!
จากเสียงที่ได้ยิน มันดังยิ่งกว่านักโทษจากก่อนหน้านั้นอีก
"นักโทษ...บนชั้นนี้เนี่ยนะ? เกิดอะไรขึ้นกับระบบรักษาความปลอดภัยกันละเนี่ย?
ฉันพยายามติดต่อกับเบื้องบนแล้ว แต่ก็ติดต่อไม่ได้..."
"ไม่มีทางเลือกแล้ว ใช้กำลังลุยไปสุดทางเลย!" ผมพูด
"...นายพูดถูก คงจะเป็นทางเลือกเดียวแล้วล่ะ
ถ้าหากทะเล่อทะล่าไปโดยไม่ระมัดระวังแล้วล่ะก็ นายอาจจะตายตอนต่อสู้ก็ได้นะ"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ยยยย!" ผมโดนตบหน้าอีกแล้ว
"กลับไปยังห้องพักแล้วก็กระตุ้นอีกคนนึงซะ!
นายยังไม่เก่งพอที่จะสั่งการได้ เว้นแต่จะทำให้พวกเธออย่างน้อยสองคนได้รับการกระตุ้นซะ!"
แล้ว Miu จึงได้ยื่นแส้บางๆมาให้กับผม พร้อมกับเงินอีกจำนวนนิดหน่อย
"นายสามารถกระุตุ้นพวกเธอได้ในห้องพักเท่านั้น แล้วก็รีบกลับมาซะ!"
.................................................
ผมลองสำรวจดูบริเวณแถวนี้โดยรอบๆ
อ๊ะ ดูเหมือนว่าผมจะเห็นหีบสมบัติอีกกล่องหนึ่งอยู่ที่มุมห้องด้วย จึงได้เปิดหีบออกมา
มีของอยู่ข้างในด้วย เป็นผงคืนชีพขนาดเล็กจำนวน 3 อัน
"หีบใบนี้...หนักชะมัด..." Alice พูด
แล้วผมจึงรีบพาพวกเธอกลับไปยังห้องพักทันที
ตอนนี้ผมมีแส้อยู่กับตัวแล้ว ผมคิดว่าจะต้องลองกระตุ้นสาวคนอื่นบ้างแล้วล่ะ
ผมเลือกเอาคนที่เหลือมาทำการ "กระตุ้น" ด้วยการใช้แส้ตีไปอีกหลายๆทีจนกระทั่งพวกเธอยอมที่จะเข้าร่วมในการต่อสู้ได้
ผมเลือกที่จะกระตุ้น Alice
"อย่าเลือกหนูนะ..."
ดูเหมือนว่า Alice จะกลัวจนตัวสั่น
"...ชุดพละหรือ... ทำไมล่ะ...? ไม่นะ..."
หลังจากที่ผมจัดการให้ Alice สวมชุดพละแล้ว ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมหัดใช้แส้ตีบนตามตัวเธอจนพอใจ
"ดีแล้วล่ะ..." เธอพูด
อืม... ดูเหมือนว่าครั้งแรกยังไม่ค่อยดีเท่าไร ผมต้องลองอีกครั้งหนึ่ง
"กระตุ้นอย่างงั้นหรือ..."
ดูเหมือนว่า Alice จะกลัวจนตัวสั่น
"...ชุดพละหรือ... ทำไมล่ะ...? ไม่นะ..."
หลังจากที่ผมจัดการให้ Alice สวมชุดพละอีกครั้ง ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอไปจนพอใจ
"ดีแล้วล่ะ..."
ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะยอมเข้าร่วมต่อสู้แล้วล่ะ Alice เพิ่งจะมีแรงจูงใจมากพอที่จะสู้ได้
แต่ผมรู้สึกว่ายังไม่เพียงพอ ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะกระตุ้นคนอื่นอีก
ผมเลือกที่จะกระตุ้น Sako
"น-นายอยากได้อะไรกัน..."
ดูเหมือนว่า Sako จะไม่ยอมให้ผมกระตุ้น แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเธอมากนัก
"ทำไมฉันจะต้องเปลี่ยนชุดด้วย? อยากให้เราชุ่มเหงื่อหรือไง?"
หลังจากที่ผมจัดการให้ Sako สวมชุดนั้นแล้ว ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอจนพอใจ
"เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก..." เธอพูด
อืม... ดูเหมือนว่าครั้งแรกยังไม่ค่อยดีเท่าไร ผมต้องลองอีกครั้งหนึ่ง
"ฉันเหรอ!? หมายถึงฉันนะเหรอ!?"
ดูท่า Sako จะไม่ยอมให้ผมกระตุ้น แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเธอมากนัก
"ทำไมฉันจะต้องเปลี่ยนชุดด้วย? อยากให้เราชุ่มเหงื่อหรือไง?"
หลังจากที่ผมจัดการให้ Sako สวมชุดนั้นอีกครั้ง ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอจนพอใจ
"อ๊ะ นั่นหรือ!?"
ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะยอมเข้าร่วมต่อสู้แล้วล่ะ Sako เพิ่งจะมีแรงฮึกเหิมมากพอที่จะสู้ได้
แต่ผมรู้สึกว่ายังไม่เพียงพอ ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะกระตุ้นคนอื่นอีก
ผมเลือกที่จะกระตุ้น Ran
"หาาา! อย่ามาล้อเล่นกันนะเฟ้ย!"
ดูท่า Ran จะไม่ยอมท่าเดียวเลย
"...นายบอกให้ฉันสวมไอ้นั่นเหรอ? นายจำนี่ได้ดีกว่าหรือไง..."
หลังจากที่ผมจัดการให้ Ran สวมชุดนั้นแล้ว ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอไปจนพอใจ
"เฮ้อ... เสร็จแล้วสินะ..." เธอพูด
อืม... ดูเหมือนว่าครั้งแรกยังไม่ค่อยดีเท่าไร ผมต้องลองอีกครั้งหนึ่ง
"นาย! อะไรของนายอีกละเนี่ย!?"
ดูท่า Ran จะไม่ยอมท่าเดียวเลย
"...นายบอกให้ฉันสวมไอ้นั่นเหรอ? นายจำนี่ได้ดีกว่าหรือไง..."
หลังจากที่ผมจัดการให้ Ran สวมชุดนั้นอีกครั้ง ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอไปจนพอใจ
"อึก...อือ...บ้าชิบ...!"
ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะยอมเข้าร่วมต่อสู้แล้วล่ะ Ran เพิ่งจะมีแรงฮึกเหิมมากพอที่จะสู้ได้
หลังจากที่ผมแน่ใจว่าสามารถทำให้พวกเธออย่างน้อยสองคนเข้าร่วมการต่อสู้ได้ ผมจึงได้ออกจากห้องพักแล้วกลับไปยังที่เดิม
.................................................
"อะไรที่นายเรียนรู้มาแล้ว นายก็จะต้องสามารถจัดการกับนักโทษที่อยู่ตรงหน้าได้ด้วย" Miu พูด "เอาล่ะ พร้อมหรือยังล่ะ?"
"เข้ามาเลย"
"ถ้างั้นก็ สาม... สอง... หนึ่ง..." Miu เริ่มนับถอยหลัง
ก่อนที่ Miu จะเปิดประตูออกมา
เบื้องหน้าของผมคือนักโทษตัวอันตรายที่น่าขยะแขยง มันมีชื่อว่า Egg Shadow
Miu รีบหลบไปอยู่ข้างๆประตู
โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! โฮกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!
.................................................
หลังจากที่เอาชนะเจ้า Egg Shadow แล้ว
Miu เดินออกมาจากมุมประตู
"เฮ้อ... เจ้า Egg Shadow เนี่ยมันเป็นศัตรูที่น่ากลัวจริงๆ นายทำได้ดีมาก!
โปรแกรมปรับปรุงข้อมูลเนี่ยมันทำงานมากผิดปกติเลยนะเนี่ย...
และฉันเองก็ยังติดต่อกับเบื้องบนไม่ได้...
มันอันตรายเกินไปสำหรับนายที่ต้องการจะไปต่อ ฉันจะไปสืบหาสาเหตุดูก่อน
ทุกคนรออยู่ตรงนี้แหละ"
"เข้าใจแล้ว" ผมตอบ
"...นายเข้าใจคำสั่งดีนิ"
แล้ว Miu ก็เดินเข้าไปยังประตูบานนั้น หลังจากที่ไปได้ไม่กี่ช่วงเธอก็หันกลับมา
"รอยู่ตรงนี้แหละ อย่าได้ขยับแม้แต่ก้าวเดียวนะ!"
แล้วเธอก็เดินต่อไปอีกหน่อย
"เข้าใจมั้ย!? อย่าได้ขยับโดยเด็ดขาด!" Miu ตะโกนเสียงดังกว่าเดิม
ก่อนที่ Miu จะเดินขึ้นบันไดไป
.................................................
ระหว่างนั้น ผมกับพวกเธออีก 4 คนยืนจับกลุ่มคุยกัน
"เอาล่ะ! เราจะต้องรีบไปด้วย!" Sako พูด
"เฮ้ย เดี๋ยวก่อน เธอต้องเชื่อฟังที่หล่อนพูดนะ" ผมพูดกับ Sako
"ฉันฟังอยู่แล้วน่า! ฉันไม่ได้โง่เหมือนอย่าง 'คนนั้น' สักหน่อย
Yuko ที่แสนรักของฉันตกอยู่ในอันตราย...
นายกำลังจะบอกว่าฉันควรรออยู่ตรงนี้จนกว่ายัยนั่นจะกลับมาหรือเปล่าล่ะ!?" Sako เถียงกลับ
"โห ท่าทาง Sako จะตื่นตระหนกจริงๆนั่นแหละ
ที่สำคัญกว่านั้น Yuko ที่ Sako พูดถึงอยู่ตลอดนี่เป็นใคร?" ผมถาม Sako
"Yuko เป็นน้องสาวของฉัน! เป็นน้องสาวที่น่ารักที่สุดในโลกเลยล่ะ!
เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่ยอมปล่อยให้ Yuko ไปไว้ที่ไหนเหมือนอย่างนี้หรอก!"
"เฮ้ย ไอ้บ้า" Ran ขึ้นเสียงกับผม "นายคงไม่อยากปล่อยให้ยัย Yuko นั่นตายใช่มั้ยล่ะ"
"เอ่อ... นั่นมันก็..." ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี
"ชิ... ว่าแล้วเชียว อย่างที่คิดไว้เลย... นายนี่มันแย่ที่สุด!"
"ฉันไม่สนใจน้องสาวของยัยนั่นหรืออะไรหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากที่จะไปยังนรก
บวกกับฉันเองก็ไม่เชื่อคำพูดของยัย Miu ด้วย เพราะฉะนั้นก็ไปกันดีกว่า" Kisaragi พูด
"...นอกจากตรงนี้แล้วยังมีอะไรอีกล่ะ... ...ใครก็ได้ช่วยบอกหนูที..." Alice พูด
ดูเหมือนว่าพวกเธอไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ต่อไปแล้ว
"ผมว่าไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นก็ไปกันเถอะ"
นี่มันอะไรกัน...? ผมได้ยินเสียงของผู้หญิง...
"ตื่นเดี๋ยวนี้...!"
"...เฮ้ย! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย!"
เพี๊ยะ!
ผมลืมตาแล้วลุกขึ้นมาทันทีหลังจากที่โดนอะไรสักอย่างตบหน้าซะเต็มที่เลย
หลังจากที่ผมเริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่ชัดแจ๋ว ผมก็มาอยู่ในสถานที่แปลกๆที่ผมไม่คุ้นตาเอาเสียเลย
บริเวณรอบๆตัวผมมีแต่ห้องขังทั้งนั้น
แก้มของผมรู้สึกได้ถึงการถูกตบ
"กล้าดียังไง... ถึงได้แอบงีบตั้งแต่วันแรกเนี่ย" ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผ้าคลุมสีแดงสวมหมวกคล้ายๆกับผู้การพูด
ผมรีบพูดโพล่งตอบกลับไปทันที...
"ขอโทษครับ"
ผมไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ขอโทษน่าจะดีที่สุด ผมไม่อยากที่จะเจ็บตัวไปมากกว่านี้
"จากนี้ไปจะไม่ยอมให้อู้งานอีกแล้วนะ ภารกิจของนายสำคัญที่สุดเลยนะ"
ถูกแล้ว... วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้งานใหม่
ถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะคล้ายกับงานผู้ดูแลในสวนสัตว์นั่นแหละ ผมสงสัยว่าจะต้องทำอะไรบ้างล่ะ
"ตื่นแล้วเหรอ? แล้วนายชื่ออะไรล่ะ" เธอถามชื่อผม
"ผมชื่อ..." ผมบอกชื่อตัวเองไป
เพี๊ยะ!
"นายใช้เวลามากไปกับเรื่องจุกจิกนะ มาเริ่มกันเลยดีกว่า
เอาล่ะ..." เธอเรียกชื่อผม "ต่อจากนี้ไป นายต้องเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่างนะ
ฉันชื่อ Miu Manase เป็นเจ้าหน้าที่ผู้คุมที่นี่ โดยพื้นฐานแล้วงานของฉันก็คือคอยสนับสนุนนายนั่นแหละ ดังนั้นฉันจะแนะนำพวกเธอแล้วให้นายคอยดูแลล่ะกัน"
แล้ว Miu จึงได้เป่านกหวีดก่อนที่ประตูห้องขังทั้งหมดจะเปิดออกมา
พวกเธอเดินออกมาจากห้องขังแล้ว แต่ละคนสวมชุดลายแถบขวางเหมือนกับชุดของนักโทษไม่มีผิด
"ทุกคน รวมพล!" Miu สั่ง "อ้าว ดูเหมือนว่าจะมีสามคนที่หลบหนีไป... ช่างเหอะ จะไปสนใจทำไมล่ะ?"
"ผู้หญิงเหรอ...? ผมนึกว่าจะได้ดูแลสัตว์ในสวนสัตว์เสียอีก..."
"ก็ผู้หญิงพวกนั้นแหละคือสัตว์ พวกนั้นเป็นกึ่งมนุษย์นะ บางทีอาจจะต้องบอกรายละเอียดสักหน่อย
ต้องขอบคุณปีศาจที่อยู่ภายในจิตใจเลยนะ พวกนั้นเป็นผู้กระทำความผิดที่ถูกส่งลงมายังนรกหลังจากที่พวกนั้นตายไปแล้วอย่างน่าเวทนานะ"
"นรก...? ตาย...?" ผมเริ่มงงในสิ่งที่ได้ยิน
"ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ ที่นี่คือชั้นล่างสุดของนรก วิญญาณของอาชญากรที่ตายไปแล้วจะถูกส่งมายังที่นี่แหละ"
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ผมเองก็รู้สึกเหมือนกับว่า ผมตายไปแล้วและก็มาอยู่ในนรกชั้นลึกสุดด้วยนะสิ
"อ๋อ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง มันไม่เหมือนกับว่านายตายหรือว่าอะไรหรอกนะ
ร่างมนุษย์ของนายนะก็แค่หลับไหลเท่านั้น จะได้กลับก็ต่อเมื่องานเสร็จแล้ว"
"ช-ช็อกไปเลย ตอนนี้ผมเห็นแล้วว่าทำไมพวกนั้นถึงได้บอกว่าจ่าย 0.00 ต่อชั่วโมง... แต่ถ้าที่นี่เป็นนรกจริง... มันก็น่าเศร้านะ ถ้าหากเป็นนักโทษหรืออะไรสักอย่างนะ..."
เพี๊ยะ!
"โอ๊ยยยย!"
"ขอฉันอธิบายให้เสร็จก่อนได้มั้ย?
งานของนายก็คือคอยแนะนำและชี้ทางให้กับพวกเธอ ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ สาวๆพวกนี้ไม่ได้เป็นอาชญากร พวกนั้นก็เป็นแค่ผู้กระทำความผิด
วิญญาณพวกนั้นตายตั้งแต่ยังเด็กๆและยังไม่มีโอกาสยึดติดกับอาชญากรรม แต่พวกนั้นมีสิทธิ์ที่จะกลายเป็นอาชญากรในอนาคต
ดังนั้นเราจึงให้โอกาสพวกเธอที่กระทำความผิด
โปรแกรมของเราจะถูกปรับปรุงให้เหมาะกับพวกเธอในแต่ละที่ก่อนที่จะทำการชุบชีวิตพวกเธอให้กลับสู่โลกมนุษย์...
โค้ดอาชญากรนรก: มาตรา 3288 วรรค 2 ให้ใช้โปรแกรมชื่อปรับปรุงพฤติกรรม"
"ปรับปรุงพฤติกรรมเหรอ?"
"ปรับปรุงเป้าหมายทั้งชายและหญิงที่มีประวัติด่างพร้อยใน DNA ของอาชญากรนะ มันเป็นโปรแกรมที่ออกแบบได้สุดยอด เพื่อให้โอกาสที่จะแก้ไขและกลับเนื้อกลับตัวพวกนั้น
นายเป็นครูฝึกของโปรแกรมนี้ นั่นหมายถึงนายจะสามารถไต่ขึ้นจากนรกไปพร้อมๆกับพวกเธอและช่วยพาพวกนั้นออกไปด้วย
ถ้าพวกเธอสามารถเอาชนะการทดสอบทั้งสี่และขึ้นไปสู่ยอดหอคอยได้ พวกเธอจะมีสิทธิ์ที่จะคืนชีพกลับสู่โลกมนุษย์ได้
อย่างไรก็ตาม การทดสอบเหล่านี้ยากมาก ถ้าพวกเธอยังคงกระทำความผิดต่อไป ก็มิอาจที่จะขึ้นไปสู่ยอดหอคอยได้
ดังนั้น ขณะที่นายเดินทางอยู่นั้น งานของนายก็คือต้องคอยติดตามการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเธอด้วย
ไงล่ะ? เข้าใจแล้วหรือยัง?"
ผมจะพูดกับเธอว่ายังไงดีเนี่ย เธออธิบายซะยาวเหยียดเลย
"ครับ! เข้าใจแล้ว" ผมตอบ Miu ว่าอย่างนั้นแหละ
"ได้ยินอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ แล้วก็พาพวกเธอทั้งสี่คนที่อยู่ตรงนั้น ถ้าสามารถบังคับพวกนั้นมาได้"
"บังคับเหรอ? โหดไปหน่อยมั้ง..." ผมพูดด้วยความไม่แน่ใจ
"นายไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือไง ถ้างั้นก็... หาทางเอาเองล่ะกัน"
ผมคิดว่า ด้วยตัวผมเป็นผู้ชาย จู่ๆจะมาบังคับขู่เข็ญผู้หญิงเหล่านี้มันก็โหดร้ายเกินไป ผมรู้สึกว่ามันดูไม่เป็นความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย
ผมสังเกตเห็นพวกเธอทั้ง 4 คน แต่ละคนมีสีหน้าไม่สนใจสิ่งใดเลย แต่ละคนไม่ค่อยจะมองไปข้างหน้าสักเท่าไร บางคนก็หันหน้าหลบไปทางอื่น
ผมอาศัยความใจดีของผมเดินเข้าไปคุยทีละคน
ผมเดินเข้าไปคุยกับสาวผมสีเหลืองที่ผูกหางม้า
"..."
สาวผมหางม้าคนนี้จ้องมาที่ผม เหมือนกับจะมองไล่ดูตัวผมยังไงยังงั้นแหละ
ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ เธอชื่อ "Kyoko Kisaragi"... พวกนั้นเรียกเธอว่า Kisaragi
"..." Kisaragi หืมออกมา
"..." ผมก็หืมออกมาด้วย
"..." ดูเหมือนว่า เธอจะจ้องมายังที่อะไรบางอย่างบนตัวของผม
อะไรกันเนี่ย...?
"เข็มขัดนั่นราคาเท่าไรเหรอ?" เธอถาม
"เข็มขัดเหรอ ผมซื้อมาเมื่อวันก่อนนั่นแหละ..."
ผมบอกราคาของเข็มขัดเส้นที่ผมซื้อไปว่า...
"ก็สัก 150 ดอลลาร์นั่นแหละ"
"...เห็นแล้วล่ะ"
"มีอะไรหรือ?" ผมถาม
"...ไม่มีอะไร"
"..."
อ้าว แล้วจะถามเรื่องเข็มขัดไปทำไมละเนี่ย
อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
ไม่มีประโยชน์... เธอไม่สนใจอะไรในตัวผมเลย
ผมลองคุยกับ Kisaragi อีกครั้งหนึ่ง
"..." เธอถึงกับเงียบไปเลย
ไม่มีประโยชน์... เธอไม่สนใจอะไรในตัวผมเลย
ผมลองคุยกับคนอื่นดู
ผมเดินเข้าไปคุยกับสาวผมม้วนสีน้ำเงิน ดวงตาคล้ำเหมือนจะอดหลับอดนอนที่ไร้อารมณ์
"..." เธอถอนหายใจออกมา "เพื่อน...หนู..."
สาวร่างเตี้ยที่ไร้ความรู้สึกคนนี้กลอกตาไปมาเหมือนจะพึมพำอะไรสักอย่าง
ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ เธอชื่อ "Yuri Mizuna"... เธอเรียกตัวเองว่า Alice อย่างชัดเจน
"...อะไร...?" Alice ถามผม
"หืม?"
"...คุณอยากได้อะไรล่ะ?"
นี่เธอพูดถึงอะไรกันน่ะ ผมน่าจะตอบเธอไปว่า...
"ผมอยากได้เธอ"
ผมตอบไปว่าอย่างงั้น แต่ Alice กลับพูดไปว่า
"...ไม่เอานะ"
แล้วเธอก็เงียบไม่พูดอะไรอีก
ดูเหมือนว่าเธอจะพูดจบไปเลย... ผมลองพูดกับเธออีกครั้งหนึ่ง
"..." คราวนี้ Alice ไม่ยอมพูดอีกเลย
Alice ไม่ขานรับเลย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากตามผมมา
ผมน่าจะเอาไว้ทีหลังน่าจะดีกว่า
ผมเดินเข้าไปคุยกับสาวทรงผมหูแมวสีม่วง
"..." เธอร้องอือในลำคอ
"..."
"..." เธอลากเสียงยาวออกมา
สาวร่างเล็กจ้องมายังที่ผมด้วยดวงตาที่ดูน่ากลัว
ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ เธอชื่อ "Sako Katagi"... ก็ Sako นั่นแหละ
"...เฮ้ย นายนะ" Sako เรียกผม
"นาย? หมายถึงผมเหรอ?"
"นายนั่นแหละ เป็นนายใช่มั้ย? คนที่เอาตัว Yuko ไปนะ?"
"Yuko...?" ผมงง
"อยู่ไหน!? นายเอา Yuko ไปซ่อนไว้ที่ไหน!?"
แล้วผมจะพูดกับเธอว่ายังไงดีล่ะเนี่ย ผมน่าจะพูดกับเธอไปว่า...
"ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร"
ตึง! ตึง!
"หุบปาก เงียบไปเลย! แล้วก็รีบตามหา Yuko เดี๋ยวนี้!"
ว่าแต่ Yuko คือใครละ? ผมนึกไม่ออกเลยว่าเธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่...
แต่ที่รู้ๆก็คือ Sako นั้นถึงกับกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดเลย
ผมคงจะดู Sako ผิดไปหน่อย ผมลองคุยกับเธออีกสักครั้งหนึ่ง
"..." Sako ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
Sako หยุดคุยไปแล้ว แต่ยังไงเธอก็ไม่อยากที่จะฟังผมพูดแล้วล่ะ...
ผมจึงเดินเข้าไปคุยกับ Miu
"อะไรหรือ? ยอมแพ้แล้วหรือ?"
ไม่หรอก ก็แค่ถูกเมินไปนิดหน่อยเอง ผมยังไม่อยากจะถอดใจอะไรง่ายๆ
ผมเดินเข้าไปคุยกับสาวแว่นคนหนึ่งที่ไม่มองอะไรเลย
"...ชิ" เธอไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไรนัก
ผู้หญิงร่างสูงมองมาที่ผม เธอดูเหมือนคนที่สูงเกือบจะหกฟุตได้ สายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความอาฆาต...
ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ สาวคนนี้มีชื่อว่า "Kayoko Rando"... ทุกคนเรียกเธอว่า Ran
"..." เธอจ้องหน้าผม
"..." ผมก็จ้องหน้าเธอด้วย
"..." เธอไม่พูดอะไรเลย
เธอจ้องมองผมเขม็งเลย...
"นายอยากจะหาเรื่องหรือไง?" Ran พูดจาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สุภาพเอาเสียเลย
และระหว่างที่เธอพูดนั้น เธอก็ปล่อยหมัดมาที่ผมโดยไม่คิดอะไรเลย ผมจึงต้อง...
จับหมัดของเธอเอาไว้
ก็แค่หมัดของผู้หญิง น่าจะหยุดได้ง่ายๆ...
"เดี๋ยวเหอะ!" Ran ถึงกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถึงขนาดดันหมัดให้สุดแรง
พลั่ก!
มือของผมที่จับหมัดของเธอไว้จึงโดนเข้าที่หน้าตัวเองเข้าอย่างจัง
ไม่ไหวล่ะ ผมรู้สึกได้ว่ามันอันตรายมากไป ผมควรที่จะออกมาจากตรงนั้นจะดีกว่า
ผมคิดว่าคงจะเข้าใจในตัว Ran ผิดไปหรือเปล่า ผมคิดว่าถ้าไปคุยกับเธออีกครั้งจะได้มั้ย
"..." คราวนี้ Ran ไม่พูดอะไรเลย
ไม่มีประโยชน์ ผมอาจจะโดนต่อยอีกครั้งถ้าผมพูดกับเธอพล่อยๆ
ดูเหมือนว่าพวกเธอพูดกับผมเพียงแค่ไม่กี่ประโยคแล้วก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลย พวกเธอเงียบเป็นเป่าสาก ไม่ว่าผมจะคุยสักเท่าไรพวกเธอก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ดูท่าความใจดีของผมจะใช้กับพวกเธอไม่ได้ผล
ผมว่าคงต้องออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ
แต่แล้วก็มีเสียงนกหวีดดังขึ้นมา
"นายคิดจะหนีไปไหนล่ะ...? ถ้านายพาทุกคนไปด้วยจะดีกว่านี้นะ!" Miu ถึงกับด่าผมออกมาเลย
นั่นสินะ ถึงผมหนีไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก
สุดท้ายผมเลยจำใจต้องกลับไปหา Miu อีกครั้งหนึ่ง
"ฉันบอกนายแล้วว่ามันไม่ง่ายอย่างงั้นหรอก ตอนนี้นายจะทำอะไรต่อล่ะ นายไม่มีทางตื่นในโลกมนุษย์ได้หรอกนะ"
แล้ว... แล้วผมจะตอบไปยังไงดีล่ะ ผมน่าจะตอบ Miu ไปว่า...
"ช่วยยืมมือให้ผมหน่อยได้มั้ย?"
Miu ถึงกับหัวเราะออกมาทันที
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ!"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ยยย!" ผมโดนเธอตบอีกแล้ว
"ก็ได้ ฉันจะช่วยนายแค่ครั้งนี้เท่านั้น ถ้านายเป็นเหมือนเมื่อกี้นี้คงจะทำให้ฉันปวดหัวอีกไม่น้อยเลยล่ะ"
และแล้ว ผมจึงต้องยอมขอให้ Miu ช่วยอีกครั้ง เพราะพวกเธอไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย บางคนถึงขนาดต่อยผมด้วยซ้ำ
..............................................
เสียงนกหวีดของ Miu เป่าเสียงดังสุดขีด ทำเอาผมสะดุ้งไปแป๊บนึง
"ฟังนะ พวกเธอ! ถ้าไม่ยอมทำตามที่หมอนี่สั่งละก็ พวกเธอจะต้องอยู่ในนี้ตลอดไปนะ
กินแต่ขนมปังแห้ง ดื่มน้ำเน่าๆ บนพื้นเย็นๆ... ใช้ชีวิตที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอย่างนี้ตลอดกาล
และการทำโทษรายสัปดาห์จะไม่หายไป มันจะหนักขึ้นเรื่อยๆในแต่ละสัปดาห์ จนกระทั่งพวกเธอเริ่ม...ไม่อยากจะพูดถึงอีก
แต่ไม่มีผลอะไรกับฉันหรอกนะ"
Miu พูดจาข่มขู่สี่สาวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่แอบแฝงไปด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัว
หลังจากที่ Miu พูดจาข่มขู่อย่างน่ากลัวแล้ว พวกนั้นจึงเริ่มสนใจทันที...
..............................................
"เอาล่ะ ไปได้แล้ว นายคงจะไม่ขอให้ฉันช่วยอีกใช่มั้ยล่ะ?"
สายตา Miu จ้องเขม็งมายังที่ตัวผม
ไม่มีทางที่ผมจะพูดว่า "ขอเลิก" ได้ในตอนนี้... ขณะที่หมดคำถามไปแล้ว
เดาว่าไม่มีทางเลือกใดๆทั้งนั้น แต่จะต้องทำให้ดีที่สุด!
ผมเดินเข้าไปหา Kisaragi
"..." Kisaragi จ้องมองผม
"..."
"...นายอยากให้ฉันตามนายมาหรือ?"
"โดยพื้นฐานนะ"
"หืม พูดจาได้กว้างดีนี่... แล้วเสื้อโค้ทของนายราคาเท่าไรล่ะ?"
ยังจะถามหาราคาเสื้อโค้ทอีกหรือ ผมว่า...
"เธอสนใจเสื้อของผมสินะ..."
"อ-อะไรกัน...? ฉันก็แค่อยากรู้แค่นั้นแหละ!" Kisaragi ถึงกับทำหน้าแดงออกมาเลย
"..." เธอถอนหายใจออกมา "เฮ้อ นั่งในห้องขังตลอดคงจะเยื้อ ฉันว่าคงจะไม่มีทางเลือกแล้วสินะ..."
แล้วในที่สุด Kisaragi ก็ยอมเดินตามหลังผมมาจนได้
ผมไม่รู้ว่า Kisaragi สนใจอะไรในเครื่องแต่งกายของผม แล้วก็ยังถามถึงราคาของเครื่องแต่งกายอะไรนั่นอีก
ผมเดินเข้าไปหา Alice
"..." Alice ถอนหายใจเบาๆ
"..."
"..." ดูเหมือนว่าเธอจะออกอาการตกใจหวาดกลัวออกมา
"ไม่น่ากลัวหรอก เพราะฉะนั้นก็มาเถอะนะ"
ผมควรที่จะเน้นตรงจุดที่เธอป้องกันน้อยที่สุด
"...ไม่นะ..."
Alice ปฏิเสธส่ายหัวไปมา
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" ผมพูด
"..." ดูเหมือนว่า Alice จะเริ่มผ่อนคลายความกลัวลงแล้ว
"แทนที่จะอยู่ตรงนี้ไปตลอด เธอควรจะมากลับผมน่าจะดีกว่านะ
ที่น่ากลัวนะ ก็มีแต่ป้- เอ่อ... ผู้หญิงตรงนั้นแหละ"
ผมเกือบจะหลุดปากนินทา Miu ไปแล้วล่ะ
"..."
Alice พยักหน้าขึ้นลงตอบรับ
"...ฉันจะไปค่ะ..."
แล้วในที่สุด Alice ก็ยอมเดินตามหลังผมมาจนได้
ผมเดินเข้าไปหา Sako
"..." Sako ถอนหายใจออกมา
"..."
"นายเข้าใจความรู้สึกเหมือนอย่าง Yuko ที่มีต่อฉันมั้ยล่ะ?"
"จะหาเธอได้ถ้าไต่ขึ้นไปยังยอดหอคอยนั่น"
"จริงเหรอ?"
"อืม ผมก็แค่จะสมมติว่าอย่างนั้นนะ..."
"นายพูดความจริงใช่มั้ย? ถ้านายโกหกฉันจะทำให้นายต้องกินสักพันเข็มไปเลย มันเจ็บโคตรนะ..."
"พอแล้วน่า ตามมาเดี๋ยวนี้เลย!"
"นายไม่ได้โกหกใช่มั้ย!? งั้นเพื่อ Yuko ล่ะกัน...
นายนี่เชื่อถือไม่ได้เลย แต่ฉันเดาว่าจะต้องตามนายไปละกัน
แต่ถ้านายไม่สามารถหา Yuko ได้ล่ะก็ ฉันจะจัดการนายแบบพิเศษไปเลย!"
เอาเหอะน่า จะพิเศษหรือไม่พิเศษ หรือจะเป็นห่วง Yuko อะไรก็ช่าง ด้วยคำมั่นสัญญาว่าจะตามหา Yuko ให้ก็คงหวังเอาไว้ว่า Sako คงจะยอมผมบ้างแล้วล่ะ
แล้วในที่สุด Sako ก็ยอมเดินตามหลังผมมาจนได้
ผมเดินเข้าไปหา Ran
"..." Ran ไม่ยอมพูดอะไรเลย
"..." ผมก็ยืนมองหน้าเธอเหมือนกัน
"อยากจะเอาชนะฉันเหรอ?" Ran ถาม
และก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคนั่นเอง Ran ก็พุ่งเข้ามาหาผมเลย!
ผมต้องเดาหมัดของเธอให้ได้ว่าคราวนี้เธอจะปล่อยหมัดมาจากด้านไหน ผมเดาว่า...
เธอเหวี่ยงหมัด...มาทางด้านขวา!
"เสร็จฉันล่ะ!" Ran ปล่อยหมัดฮุกขวามา
ผมเอนตัวไปทางด้านขวาและก็รู้สึกถึงหมัดของ Ran ที่ผ่านเฉียดหน้าผมไปเพียงแค่ปลายจมูก
"!" Ran ถึงกับอึ้งไปเลยที่คราวนี้ผมหลบหมัดของเธอได้
Ran ถึงกับต้องรีบตั้งตัวใหม่และก็เหวี่ยงแขนจากอีกหมัดหนึ่งหลังจากที่พลาดหมัดแรกไป และก็...!
............
ไม่มีประโยชน์...! ผมหลบหมัดนี้ไม่ทัน!
ผมกัดฟันและเกร็งขาเอาไว้
"!?"
หมัดนี้โดนเข้าที่หน้าผมเต็มๆเลย... แต่ผมก็ยังคงเหยียดเท้าเอาไว้
"อะ-อะไรของนายละนั่น...?"
Ran มองผมด้วยความแปลกใจ
"..."
Ran คาดไม่ถึงว่าผมจะยังคงยืนทรงตัวอยู่ได้ทั้งๆที่โดนหมัดเข้าไปเต็มๆ เธอถึงกับหงุดหงิดออกมา
"...ชิ ฉันแพ้แล้วล่ะ... แต่ฉันไม่ยกโทษอะไรทั้งนั้นแหละ
นายอยากให้ฉันมากับนายใช่มั้ยล่ะ? งั้นไปก็ได้
แต่จำเอาไว้เลยนะ: ฉันเกลียดผู้ชาย นายกลับไปซะจะดีกว่า"
ถึงแม้ว่า Ran จะเป็นคนที่อารมณ์ขี้โมโหโทสะจนบันดาลเดือดเลือดพล่านถึงขนาดต่อยหมัดทำร้ายคนก็ตาม แต่ผมก็สามารถที่จะเอาชนะใจเธอบ้าง แม้ว่าปากของเธอจะบอกว่าเกลียดผมก็เถอะนะ
แล้วในที่สุด Ran ก็ยอมเดินตามหลังผมมาจนได้
ตอนนี้ ผมก็ได้ Kisaragi, Alice, Sako และ Ran มาแล้ว พวกเธอเดินตามหลังผมเหมือนกับว่านอนสอนง่ายยังไงยังงั้นเลย พวกเธอเดินต่อแถวตามหลังเรียงหนึ่งเหมือนกับขบวนทหารอย่างนั้นแหละ
Miu เป่านกหวีดเรียกผมอีกครั้ง
"ดูเหมือนว่านายพอที่จะมีความสามารถในการดูแลพวกเธอบ้างล่ะ เอาล่ะ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พวกนายจะต้องไปกันแล้ว
ผู้กระทำผิดอีกสามคนที่หลบหนีไปจะต้องอยู่บนชั้นที่สูงกว่าแน่นอน
แต่ตอนนี้ยังไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมากนัก ค่อยๆเดินหน้าให้มั่นคงก็พอ"
ก่อนที่ Miu จะบอกอะไรบางอย่างกับผม
"ฉันจะล่วงหน้าไปก่อนละกัน ทำให้แน่ใจว่านายยังคงพาพวกเธออยู่นะ"
"วางใจได้เลย!"
"หืม... นายนี่แรงเหลือล้นเลยล่ะ อย่างไรก็ตาม..."
เพี๊ยะ!
"ถ้านายยังคิดว่ามันง่ายเหมือนหมูละก็ ยังมีอะไรบางอย่างรออยู่นะ"
ให้ตายสิ นี่ผมโดนตบหน้าไปกี่ครั้งแล้วเนี่ยตั้งแต่ตื่นมา...
เอาล่ะ ตอนนี้ผมก็ต้องพาพวกเธอออกจากห้องขังไปก่อน
.................................................
ชั้นใต้ดิน - ห้องขังหมายเลข 832
ปี๊ดๆ
ผมเห็น Miu ยืนอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของทางเดินใกล้กับบันได
Miu ส่งสัญญาณบางอย่าง เธอคงอยากจะให้ผมไปยังตรงนั้น
ตอนนี้ ผมคงต้องเดินไปยังที่บันไดตรงนั้น
.................................................
อ๊ะ ดูเหมือนว่าผมจะเห็นหีบสมบัติกล่องหนึ่งอยู่ที่มุมห้องด้วย จึงได้เปิดหีบออกมา
มีของอยู่ข้างในด้วย เป็นขวดยาขนาดเล็กจำนวน 5 ขวด
"สมบัตินี่นา!" Sako พูด
ระหว่างทางที่ผมกำลังจะเดินไปยังบันไดนั้นเอง ทันใดนั้นก็มีตัวอะไรบางอย่างปรากฏขึ้น
"หยาาาาา! อะไรกันนะ!? ขยะแขยงชะมัด!" Kisaragi พูดด้วยความหวาดหวา
"อุหยาาาา! ห-หยุดนะ! อ-อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!" Sako เองก็กลัวเหมือนกัน
"ไอ้บ้านี่! นี่มันอะไรกันวะ!? ถ้านายเป็นลูกผู้ชายละก็ ทำอะไรสักอย่างเซ่!" Ran เองก็แทบจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเหมือนกัน
ก่อนที่ Miu จะเดินกลับมาหาพวกผม
"พวกเธอ! มัวแต่คุยซุบซิบอะไรกัน!?"
ก่อนที่เธอจะหันไปมองตัวสัตว์ประหลาดตัวนั้น
"Slug นี่...!?
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน? ที่นี่ควรที่จะเป็นที่ๆปราศจากเหล่านักโทษนี่นา..."
Miu เริ่มทำหน้าสับสน
"นี่มันอะไรกันเนี่ย" ผมถาม
เพี๊ยะ!
"หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้มั้ย! ฉันกำลังคิดอยู่...
...ไม่สิ คิดไปก็เสียเวลาเปล่า
ฟังนะ พวกนายจะเป็นผู้กำจัดเหล่านี้ นายจะต้องเรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการต่อสู้กับนักโทษ"
"อืม แต่... หล่อนอยากให้เราจัดการกับ 'ไอ้นั่น' สินะ? อย่าถามถึงอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หน่อยเลย" Ran พูด
"เหมือนจะสั่งให้ต่อสู้เอาเสียดื้อๆยังงั้นแหละ... ไม่มีทำให้รู้สึกถึงอะไรได้เลย" Kisaragi พูด
"ไม่ยอมฟังเลยหรือไง ถ้าพวกเธอยังเป็นเหมือนแบบนี้ต่อไป ก็จะกลายเป็นศัตรูที่มีอยู่จำนวนมากเหมือนอย่างตัวนี้รู้หรือเปล่า?
และไม่ใช่แค่นั้นนะ ถ้าพวกเธอไม่ยอมต่อสู้ เธอก็จะถูกฆ่าให้ตายโดยพวกนักโทษนั่นแหละ...
ถ้าเป็นแบบนั้น โปรแกรมปรับปรุงพฤติกรรมก็จะจบลงและพวกเธอจะติดอยู่ในห้วงเวลานี้ไปตลอดกาล"
Miu อธิบายแบบตรงๆไม่อ้อมค้อมใดๆ
"อ-อะไรกันเนี่ย!? ไม่มีทาง! ฉันจะกลับไปอยู่กับ Yuko!" Sako พูด
คราวนี้ Miu ถึงกับอารมณ์เสียขึ้นมาเลย
"ต่อสู้เดี๋ยวนี้!"
"...!" Sako ถึงกับเถียงไม่ออกเลย
Miu เรียกชื่อผมก่อนที่จะพูดต่อไปอีกว่า "นายจะเป็นคนสั่งการ นายต้องให้พวกเธอทำการต่อสู้"
"มาพยายามด้วยกันเถอะนะ" ผมพูดกับพวกเธอ
"ชิ... เหมือนกับฉันจะต้องคอยฟังคำสั่งจากหมอนั่นนะเหรอ..." Ran ท่าทางไม่พอใจ
"ฉันจะไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้นเว้นแต่มันล้อมตัว Yuko" Sako พูด
"ไม่มีทางเด็ดขาด!" Kisaragi ยืนยันปฏิเสธเสียงแข็ง
"..." Alice ไม่พูดอะไร แต่ดูสีหน้าแล้วเธอไม่อยากที่จะสู้กับมันเลย
"เฮ้อ" Miu ถอยหายใจออกมา "ดูเหมือนว่านายจะต้องทำให้พวกเธอมีอารมณ์ในการต่อสู้แล้วล่ะ"
"ไปกระตุ้นใครสักคนหนึ่งมาซะ นายต้องเฆี่ยนพวกเธอจนกว่าพวกนั้นจะสัญญาว่าจะทำตัวให้ดีและต่อสู้ด้วย"
ดูเหมือนว่าผมไม่มีตัวเลือกใดๆ แต่ฟังจาก Miu แล้ว... ผมควรที่จะต้องเลือกใครคนหนึ่งมากระตุ้นสักหน่อยแล้วล่ะ
เอาล่ะ ผมควรที่จะเลือกใครดี Kisaragi, Ran, Sako หรือว่า Alice ดีล่ะ?
................................................
เอาล่ะ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกกระตุ้น Alice
ผมเดินเข้าไปหาเธอทันที
"...!" Alice ร้องออกมาด้วยความอึ้ง
ก่อนที่เธอจะแสดงความหวาดกลัวจนตัวสั่น
"...ไม่นะ...!"
อย่างไรก็ตาม เธอดูเหมือนว่าจะกลัวจริงๆนั่นแหละ ผมน่าจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวไปก่อน...
ผมควรจะเลือกคนไหนดี Kisaragi, Ran หรือว่า Sako ดีล่ะ?
................................................
เอาล่ะ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเลือก Kisaragi
"หาาาา? เดี๋ยวก่อนสิ จะเอาจริงๆสิ? เฮ้ย ออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้านนอก! นายจะทำให้ฉันแปดเปื้อนไปด้วย!"
แต่ผมไม่สนใจสิ่งที่ Kisaragi ปฏิเสธใดๆทั้งนั้น
"หยาาาา!"
ก่อนที่จะเริ่มลงมือ "กระตุ้น" ให้ Kisaragi เริ่มมีแรงจูงใจในการต่อสู้ขึ้นมา
เพี๊ยะๆๆ!
ผมตบ Kisaragi จนกระทั่งเธอเริ่มที่จะมีใจในการต่อสู้
"แฮ่ก...แฮ่ก... ก-ก็ได้... ฉันจะสู้หรืออะไรก็แล้วแต่... ขอร้องล่ะ ตบฉันให้เบาๆหน่อยเถอะนะ..." Kisaragi พูดด้วยน้ำเสียงอ่อย
"ดีมากๆ ฉันชอบสีหน้าที่เอาจริงเอาจังเลยล่ะ" Miu พูด
"ฉันจะอธิบายส่วนสำคัญในการต่อสู้ให้
เมื่อนายเข้าสู่โหมดต่อสู้ พวกเธอจะบอกให้นายรู้ว่าอยากปรารถนาที่จะทำอะไรบ้าง
จากความปรารถนาของพวกเธอ นายควรเลือกสิ่งที่คิดว่าดีที่สุด นั่นเป็นพื้นฐานเลยล่ะ
ในกรณีนี้ ฉันสมมุติให้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่นายต้องจะฟังเพื่อให้กระตุ้นว่าจะทำอะไร
เอาล่ะ การฝึกจะสมบูรณ์ได้อย่างที่พวกนั้นว่านั่นแหละ เอาล่ะลุยกันเลย"
และแล้วการต่อสู้กับนักโทษก็เริ่มต้นขึ้น
................................................
"...จะพยายามล่ะกัน!" Kisaragi พูดด้วยความไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไรนัก
Kisaragi ยกดาบขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าไปหา Slug ทันที
"ย้าก!"
Kisaragi โจมตีโดนใส่เจ้าตัว Slug เข้าเต็มๆ แต่พวกมันก็ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ไม่เลิก
"เฮ้ย! อย่าเข้ามาทางนี้นะ" คนอื่นพูด
ดูเหมือนว่าพวก Slug มันจะพุ่งเข้ามาโจมตีไม่เลือกหน้าเลย มันไม่ได้เล่นงานแค่ Kisaragi เพียงอย่างเดียว แต่มันยังเล่นงานทั้ง Ran, Sako และ Alice ด้วย
โอ๊ย!
พวกเธอนอกจาก Kisaragi ได้รับบาดเจ็บจากการถูกโจมตี ไม่ว่าจะทำยังไงพวกเธอก็ไม่ยอมออกไปสู้เลย มีแต่นั่งเฉื่อยชารอให้มันโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว
"บ้าชะมัด! เก่งจริงก็เข้ามาเลย ไอ้หนอนบ้า!" Kisaragi พูด
แล้วเธอก็ใช้ดาบฟันใส่ Slug แบบไม่คิดชีวิตจนกระทั่งจัดการมันได้สำเร็จ
"อี๋... น่าขยะแขยงชะมัดยาดเลย"
Kisaragi ถึงกับร้องบ่นออกมา หลังจากที่ได้เห็นภาพ Slug แตกกระจุยจนเมือกกระจายออกมา
................................................
พวกผมเพิ่งจะจัดการกับศัตรูที่อยู่ตรงข้างหน้าไปได้ แต่...
เพี๊ยะ!
"พ-พวกผมเอาชนะในการต่อสู้แล้ว แต่ทำไมผมถึงถูกตบล่ะ...!?" ผมถาม
Miu ถึงกับโกรธ
"เอาชนะนักโทษที่ระดับต่ำพอๆกับตัวที่ไม่ใช่คู่ต่อสู้เนี่ยนะ!"
Miu เริ่มใจเย็นลง
"ที่สำคัญกว่านั้น พวกเธอไม่ยอมฝึกสู้ด้วยกันเลย
นายจะต้องกระตุ้นพวกเธออย่างเข้มงวดตามที่นายต้องการ หรือไม่ก็อาจต้องลำบากในภายหลังนะ
...เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้วล่ะ
ฉันจะรออยู่ที่ชั้นบน อย่าทำให้ฉันต้องรอนานล่ะ"
แล้ว Miu ก็เดินล่วงหน้าผมไป
................................................
ผมได้นำพวกเธอทั้งสี่เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบน
ห้องขังหมายเลข 832 ชั้น B3
"หืม... ไม่...นะ..." Alice บ่นออกมา
ระหว่างทางที่ผมกำลังจะตามหา Miu นั้น ผมก็ต้องเจอกับศัตรูที่ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าเป็นระยะ
ผมอาจจะสั่งการให้ Kisaragi ต่อสู้ได้ก็จริง แต่อาจจะแย่กว่านี้ถ้าไม่ได้ทำการฟื้นฟูรักษา
ผมเองก็มีขวดยาเพียงแค่ 5 ขวด คงจะไม่เพียงพอแน่ๆ
ผมต้องรีบจบการต่อสู้โดยเร็วที่สุดก่อนที่พวกเธอจะบาดเจ็บไปมากกว่านี้
"ชิ ทำไมฉันต้องมาทำอย่างนี้ด้วยนะ?" Ran พูดบ่นไปพลางๆ
"จริงๆเลย..." Kisaragi พูด
ในที่สุดผมก็มาเจอกับ Miu จนได้
"...เห็นล่ะ นี่เป็นที่ๆพวกเขาวางไว้ในคราวนี้สินะ
เดาว่าการขึ้นไปยังที่ชั้น B1 โดยไม่ได้เข้าห้องพักเนี่ยอาจจะยากไปหน่อยสำหรับพวกนาย บางทีพวกเบื้องบนอาจจะรู้สึกไม่ดีถึงการเกิดอุบัติเหตุนะ" Miu พูด
เธอเดินกลับมาหาผมอีกครั้ง
เพี๊ยะ!
"...ฉันไม่ได้บอกนายหรือว่าอย่าทำให้ฉันต้องรอ?
ช่างเถอะ ใครจะสนล่ะ เร็วเข้าและก็เข้าไปยังห้องพัก ฉันจะอธิบายให้เรื่องนี้นายฟัง"
ห้องพักหรือ? ผมเองชักจะไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไร แต่เบื้องหน้าของผมเนี่ยต้องเป็นทางไปห้องพักแน่ๆ
ผมเดินเข้าไปยังห้องพักทันที
.................................................
"ที่นี่คือห้องพัก ในห้องพักนี้นายสามารถทำอะไรก็ได้อย่างเช่น ซื้อของ พักผ่อนและก็เซฟเกม
นายไม่มีทางรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ดังนั้นนายควรที่จะพักและก็เซฟเกมให้บ่อยๆ เข้าใจมั้ย?"
ห้องพักที่ผมเข้าไปเนี่ย เต็มไปด้วยเตียงนอนรูปวงกลมและก็หมอนนุ่มๆอีกหลายใบ เหมือนกับเตียงรวมนั่นแหละ
พวกเธอทั้งสี่เข้าไปนักบนเตียงวงกลมกันแล้ว
ตอนนี้ผมต้องการให้พวกเธอได้พักผ่อนกัน เพื่อที่จะได้ฟื้นฟูพลังของพวกเธอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วย
แล้วผมกับพวกเธอจึงได้พักผ่อนด้วยกัน
.................................................
หลังจากที่พวกผมได้พักผ่อนกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงได้ออกมาจากห้องพัก
"เป็นไงบ้างล่ะ? หลับสบายดีมั้ย?
ยังมีระบบฟังก์ชันที่สำคัญในห้องพักนี้ แต่...
ด้วยหัวสมองของนาย ฉันสงสัยว่านายจะไปเข้าใจทุกอย่างในคราวเดียวกันได้ยังไงน้า
เอาล่ะ เราจะไปยังที่อื่นต่อ
อ๋อ และก็ยังมีทางเข้าห้องพักที่อื่นตลอดทั้งหอคอยเลย มันเชื่อมต่อกันหมดนั่นแหละ
นายสามารถเข้าและออกไปยังทางเข้าอื่นได้ นายจะต้องมีอันนั้นก่อน ให้ลองในคราวต่อไปเมื่อนายใช้อันนั้นแล้ว
เอาล่ะ ฉันจะไปดูว่ามีอะไรที่อยู่นอกเหนือจากนั้นมั้ย ตามฉันมาหลังจากที่นายเตรียมตัวเสร็จแล้ว เข้าใจหรือเปล่า?"
.................................................
ตอนนี้ผมได้เดินไปตามทาง ระหว่างนั้นเอง...
ผมขอข้ามส่วนที่ไม่ค่อยสำคัญสักเท่าไหร่นักสำหรับโหมดต่อสู้นี้ เอาเป็นว่าข้ามไปล่ะกัน
ผมเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงหน้าประตูบานใหญ่ที่ปิดกั้นเอาไว้
Miu ยืนอยู่หน้าประตู
เบื้องหลังของประตูนั้น...
โฮกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!
...จากอีกด้านหนึ่งของประตู ผมได้ยินเสียงร้องคำรามของสัตว์ประหลาดที่แสนจะน่ากลัว
"แปลกนะ... มันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นเลยนี่... ฉันจะทำยังไง...?" Miu พูด
Miu เริ่มออกอาการลังเล ผมควรที่จะพูดกับเธอ
"มีอะไรเหรอ บอกผมหน่อย"
เพี๊ยะ!
"อย่ามาขัดได้มั้ย! ไม่ใช่ธุระอะไรของนายสักหน่อย!
เสียงคำรามชัดๆเลยไม่ใช่หรือไง?"
โฮกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!
จากเสียงที่ได้ยิน มันดังยิ่งกว่านักโทษจากก่อนหน้านั้นอีก
"นักโทษ...บนชั้นนี้เนี่ยนะ? เกิดอะไรขึ้นกับระบบรักษาความปลอดภัยกันละเนี่ย?
ฉันพยายามติดต่อกับเบื้องบนแล้ว แต่ก็ติดต่อไม่ได้..."
"ไม่มีทางเลือกแล้ว ใช้กำลังลุยไปสุดทางเลย!" ผมพูด
"...นายพูดถูก คงจะเป็นทางเลือกเดียวแล้วล่ะ
ถ้าหากทะเล่อทะล่าไปโดยไม่ระมัดระวังแล้วล่ะก็ นายอาจจะตายตอนต่อสู้ก็ได้นะ"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ยยยย!" ผมโดนตบหน้าอีกแล้ว
"กลับไปยังห้องพักแล้วก็กระตุ้นอีกคนนึงซะ!
นายยังไม่เก่งพอที่จะสั่งการได้ เว้นแต่จะทำให้พวกเธออย่างน้อยสองคนได้รับการกระตุ้นซะ!"
แล้ว Miu จึงได้ยื่นแส้บางๆมาให้กับผม พร้อมกับเงินอีกจำนวนนิดหน่อย
"นายสามารถกระุตุ้นพวกเธอได้ในห้องพักเท่านั้น แล้วก็รีบกลับมาซะ!"
.................................................
ผมลองสำรวจดูบริเวณแถวนี้โดยรอบๆ
อ๊ะ ดูเหมือนว่าผมจะเห็นหีบสมบัติอีกกล่องหนึ่งอยู่ที่มุมห้องด้วย จึงได้เปิดหีบออกมา
มีของอยู่ข้างในด้วย เป็นผงคืนชีพขนาดเล็กจำนวน 3 อัน
"หีบใบนี้...หนักชะมัด..." Alice พูด
แล้วผมจึงรีบพาพวกเธอกลับไปยังห้องพักทันที
ตอนนี้ผมมีแส้อยู่กับตัวแล้ว ผมคิดว่าจะต้องลองกระตุ้นสาวคนอื่นบ้างแล้วล่ะ
ผมเลือกเอาคนที่เหลือมาทำการ "กระตุ้น" ด้วยการใช้แส้ตีไปอีกหลายๆทีจนกระทั่งพวกเธอยอมที่จะเข้าร่วมในการต่อสู้ได้
ผมเลือกที่จะกระตุ้น Alice
"อย่าเลือกหนูนะ..."
ดูเหมือนว่า Alice จะกลัวจนตัวสั่น
"...ชุดพละหรือ... ทำไมล่ะ...? ไม่นะ..."
หลังจากที่ผมจัดการให้ Alice สวมชุดพละแล้ว ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมหัดใช้แส้ตีบนตามตัวเธอจนพอใจ
"ดีแล้วล่ะ..." เธอพูด
อืม... ดูเหมือนว่าครั้งแรกยังไม่ค่อยดีเท่าไร ผมต้องลองอีกครั้งหนึ่ง
"กระตุ้นอย่างงั้นหรือ..."
ดูเหมือนว่า Alice จะกลัวจนตัวสั่น
"...ชุดพละหรือ... ทำไมล่ะ...? ไม่นะ..."
หลังจากที่ผมจัดการให้ Alice สวมชุดพละอีกครั้ง ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอไปจนพอใจ
"ดีแล้วล่ะ..."
ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะยอมเข้าร่วมต่อสู้แล้วล่ะ Alice เพิ่งจะมีแรงจูงใจมากพอที่จะสู้ได้
แต่ผมรู้สึกว่ายังไม่เพียงพอ ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะกระตุ้นคนอื่นอีก
ผมเลือกที่จะกระตุ้น Sako
"น-นายอยากได้อะไรกัน..."
ดูเหมือนว่า Sako จะไม่ยอมให้ผมกระตุ้น แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเธอมากนัก
"ทำไมฉันจะต้องเปลี่ยนชุดด้วย? อยากให้เราชุ่มเหงื่อหรือไง?"
หลังจากที่ผมจัดการให้ Sako สวมชุดนั้นแล้ว ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอจนพอใจ
"เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก..." เธอพูด
อืม... ดูเหมือนว่าครั้งแรกยังไม่ค่อยดีเท่าไร ผมต้องลองอีกครั้งหนึ่ง
"ฉันเหรอ!? หมายถึงฉันนะเหรอ!?"
ดูท่า Sako จะไม่ยอมให้ผมกระตุ้น แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเธอมากนัก
"ทำไมฉันจะต้องเปลี่ยนชุดด้วย? อยากให้เราชุ่มเหงื่อหรือไง?"
หลังจากที่ผมจัดการให้ Sako สวมชุดนั้นอีกครั้ง ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอจนพอใจ
"อ๊ะ นั่นหรือ!?"
ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะยอมเข้าร่วมต่อสู้แล้วล่ะ Sako เพิ่งจะมีแรงฮึกเหิมมากพอที่จะสู้ได้
แต่ผมรู้สึกว่ายังไม่เพียงพอ ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะกระตุ้นคนอื่นอีก
ผมเลือกที่จะกระตุ้น Ran
"หาาา! อย่ามาล้อเล่นกันนะเฟ้ย!"
ดูท่า Ran จะไม่ยอมท่าเดียวเลย
"...นายบอกให้ฉันสวมไอ้นั่นเหรอ? นายจำนี่ได้ดีกว่าหรือไง..."
หลังจากที่ผมจัดการให้ Ran สวมชุดนั้นแล้ว ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอไปจนพอใจ
"เฮ้อ... เสร็จแล้วสินะ..." เธอพูด
อืม... ดูเหมือนว่าครั้งแรกยังไม่ค่อยดีเท่าไร ผมต้องลองอีกครั้งหนึ่ง
"นาย! อะไรของนายอีกละเนี่ย!?"
ดูท่า Ran จะไม่ยอมท่าเดียวเลย
"...นายบอกให้ฉันสวมไอ้นั่นเหรอ? นายจำนี่ได้ดีกว่าหรือไง..."
หลังจากที่ผมจัดการให้ Ran สวมชุดนั้นอีกครั้ง ผมจึงเริ่มลงแส้ใส่เธอทันที
หลังจากที่ผมใช้แส้ตีบนตามตัวเธอไปจนพอใจ
"อึก...อือ...บ้าชิบ...!"
ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะยอมเข้าร่วมต่อสู้แล้วล่ะ Ran เพิ่งจะมีแรงฮึกเหิมมากพอที่จะสู้ได้
หลังจากที่ผมแน่ใจว่าสามารถทำให้พวกเธออย่างน้อยสองคนเข้าร่วมการต่อสู้ได้ ผมจึงได้ออกจากห้องพักแล้วกลับไปยังที่เดิม
.................................................
"อะไรที่นายเรียนรู้มาแล้ว นายก็จะต้องสามารถจัดการกับนักโทษที่อยู่ตรงหน้าได้ด้วย" Miu พูด "เอาล่ะ พร้อมหรือยังล่ะ?"
"เข้ามาเลย"
"ถ้างั้นก็ สาม... สอง... หนึ่ง..." Miu เริ่มนับถอยหลัง
ก่อนที่ Miu จะเปิดประตูออกมา
เบื้องหน้าของผมคือนักโทษตัวอันตรายที่น่าขยะแขยง มันมีชื่อว่า Egg Shadow
Miu รีบหลบไปอยู่ข้างๆประตู
โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! โฮกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!
.................................................
หลังจากที่เอาชนะเจ้า Egg Shadow แล้ว
Miu เดินออกมาจากมุมประตู
"เฮ้อ... เจ้า Egg Shadow เนี่ยมันเป็นศัตรูที่น่ากลัวจริงๆ นายทำได้ดีมาก!
โปรแกรมปรับปรุงข้อมูลเนี่ยมันทำงานมากผิดปกติเลยนะเนี่ย...
และฉันเองก็ยังติดต่อกับเบื้องบนไม่ได้...
มันอันตรายเกินไปสำหรับนายที่ต้องการจะไปต่อ ฉันจะไปสืบหาสาเหตุดูก่อน
ทุกคนรออยู่ตรงนี้แหละ"
"เข้าใจแล้ว" ผมตอบ
"...นายเข้าใจคำสั่งดีนิ"
แล้ว Miu ก็เดินเข้าไปยังประตูบานนั้น หลังจากที่ไปได้ไม่กี่ช่วงเธอก็หันกลับมา
"รอยู่ตรงนี้แหละ อย่าได้ขยับแม้แต่ก้าวเดียวนะ!"
แล้วเธอก็เดินต่อไปอีกหน่อย
"เข้าใจมั้ย!? อย่าได้ขยับโดยเด็ดขาด!" Miu ตะโกนเสียงดังกว่าเดิม
ก่อนที่ Miu จะเดินขึ้นบันไดไป
.................................................
ระหว่างนั้น ผมกับพวกเธออีก 4 คนยืนจับกลุ่มคุยกัน
"เอาล่ะ! เราจะต้องรีบไปด้วย!" Sako พูด
"เฮ้ย เดี๋ยวก่อน เธอต้องเชื่อฟังที่หล่อนพูดนะ" ผมพูดกับ Sako
"ฉันฟังอยู่แล้วน่า! ฉันไม่ได้โง่เหมือนอย่าง 'คนนั้น' สักหน่อย
Yuko ที่แสนรักของฉันตกอยู่ในอันตราย...
นายกำลังจะบอกว่าฉันควรรออยู่ตรงนี้จนกว่ายัยนั่นจะกลับมาหรือเปล่าล่ะ!?" Sako เถียงกลับ
"โห ท่าทาง Sako จะตื่นตระหนกจริงๆนั่นแหละ
ที่สำคัญกว่านั้น Yuko ที่ Sako พูดถึงอยู่ตลอดนี่เป็นใคร?" ผมถาม Sako
"Yuko เป็นน้องสาวของฉัน! เป็นน้องสาวที่น่ารักที่สุดในโลกเลยล่ะ!
เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่ยอมปล่อยให้ Yuko ไปไว้ที่ไหนเหมือนอย่างนี้หรอก!"
"เฮ้ย ไอ้บ้า" Ran ขึ้นเสียงกับผม "นายคงไม่อยากปล่อยให้ยัย Yuko นั่นตายใช่มั้ยล่ะ"
"เอ่อ... นั่นมันก็..." ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี
"ชิ... ว่าแล้วเชียว อย่างที่คิดไว้เลย... นายนี่มันแย่ที่สุด!"
"ฉันไม่สนใจน้องสาวของยัยนั่นหรืออะไรหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากที่จะไปยังนรก
บวกกับฉันเองก็ไม่เชื่อคำพูดของยัย Miu ด้วย เพราะฉะนั้นก็ไปกันดีกว่า" Kisaragi พูด
"...นอกจากตรงนี้แล้วยังมีอะไรอีกล่ะ... ...ใครก็ได้ช่วยบอกหนูที..." Alice พูด
ดูเหมือนว่าพวกเธอไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ต่อไปแล้ว
"ผมว่าไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นก็ไปกันเถอะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น