ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ชั้นที่ 7 : ทางออกหน้าประตู
"..........?"
ตอนนี้ฉันก็เดินมาถึงชั้นเจ็ดแล้ว
ฉันเดินผ่านทางเดินที่มีอนุสาวรีย์วางอยู่เต็มไปหมด
ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งกำลังถือหมูแฮมอยู่
"หมูแฮมที่แสนอร่อย! เชิดชูให้กับหมูแฮม!"
อะไรกันเนี่ย เจ้า Mogeko ตัวนี้มันบูชาหมูแฮมมากขนาดนั้นเลยหรือ แต่ฉันไม่สนใจในเรื่องไร้สาระของ Mogeko ตัวนี้หรอก แย่งหมูแฮมจากมันมาเลยดีกว่า
"ทำไมถึงทำอย่างนี้----------?!?! เอาคืนมาน้าาาาาาาาาาา!!!" Mogeko ตัวนั้นถึงกับร้องไห้ออกมา
"ฮือออออออออออ ฮืออออออออออออออ"
เฮ้อ... ปล่อยให้มันร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละดีแล้ว ฉันเองเสียใจยิ่งกว่ามันอีก
ฉันเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงประตูปราสาท
ตอนนี้ฉันไม่ย้อนกลับไปอีกแล้ว ฉันเดินเข้าประตูทันที
....................................
เสียงรถยนต์วิ่งสวนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
"....................?" ฉันรู้สึกมึนงง ฉันไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนมันสั่นสะเทือนไปชั่วครู่
".........." ฉันเริ่มลืมตาขึ้นมา
"..........หา?"
ฉันเริ่มสบสนไปสักพัก
".........."
ฉันมองดูรอบๆตัว
"นี่มัน..."
ใช่แล้ว อย่างที่คิดไว้เลย
(รถเมล์ที่ฉันเคยนั่งมาตลอดนี่.....?)
ฉันงงว่าทำไมถึงมาอยู่บนรถเมล์คันนี้ได้
(....................)
ฉันรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยบนรถเมล์ดีว่าตอนที่มันวิ่งและหยุดนั้นมีสภาพเป็นยังไง
(....................)
แต่ฉันก็สงสัยอยู่อย่างหนึ่ง
(จริงสิ ฉัน...ง่วงหลับในรถไฟนี่...)
(แล้วก็มาอยู่บนรถเมล์...)
(....................)
(หรือว่า... ทั้งหมดนี่แค่ฝันไป?)
ฉันตั้งคำถามให้กับตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าจะปะติดปะต่อเรื่องนี้อย่างไรดี
ฉันลองสำรวจมองดูรอบๆตัว
(!!!!!) ฉันสะดุ้งตกใจจนเบิกตาโพลงออกมา
(..........ไม่นะ)
เมื่อฉันมองดูที่มือของตัวเองแล้ว พบว่าเปื้อนรอยเลือดติดมาด้วย
(นี่มัน..... ไม่ใช่ความฝัน.....)
ฉันแทบจะไม่อยากจะเชื่อเลย นี่ฉันได้ผจญภัยในปราสาท Mogeko มาแล้วจริงๆ รอยเลือดที่เปื้อนมือนั้นเป็นเครื่องมือพิสูจน์ได้
ฉันเริ่มคิดถึงเรื่องนั้นอีกครั้ง
(คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์คะ.....)
หลังจากนั้นไม่นาน รถเมล์ก็แล่นมาจนใกล้จะถึงป้ายจอดรถเมล์ข้างหน้า
(อา... ใกล้จะถึงป้ายจอดแล้วสินะ...)
หลังจากนั้น รถเมล์ก็หยุดตรงป้ายจอดรถเมล์ ฉันจึงได้ลงจากรถเมล์คันนั้นทันที
....................................
รถเมล์เพิ่งจะแล่นออกจากป้ายรถเมล์ไปแล้ว
ฉันหันไปดูป้ายรถเมล์ที่ฉันคุ้นเคยดี ป้ายนี้แหละที่อยู่ใกล้บ้านฉันที่สุด
ฉันเดินผ่านรั้วกั้นถนนที่ปิดป้ายโปสเตอร์ต่างๆเอาไว้
ฉันลองมองดูป้ายโปสเตอร์ที่ติดอยู่แต่ละแผ่น
โปสเตอร์นี้เป็นโปสเตอร์เกี่ยวกับเทศกาลท้องถิ่น
อีกแผ่นก็เป็นโปสเตอร์คำสั่งสอนของศาสนา
โปสเตอร์อีกแผ่นก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับการห้ามไม่ให้มีการทิ้งขยะเรี่ยราด ไม่ควรที่จะเอามันมาทิ้งไว้
อีกแผ่นหนึ่งก็เป็นแผนที่
และอีกแผ่นหนึ่งก็เป็นโปสเตอร์ที่เกี่ยวกับของกินอร่อยราคาถูกโดยสถานี พวกเค้ามีพริกหยวกกับข้าวนึ่งดีๆ แต่ฉัน "ไม่เอา" หอยทากนะ
โปสเตอร์ที่ฉันสังเกตเห็นนี้ เป็นโปรเตอร์ปกติทั่วไปที่ติดอยู่ตามท้องถนน ไม่ได้เกี่ยวกับ Mogeko หรือหมูแฮมใดๆทั้งนั้น
ฉันมั่นใจได้เลยว่า ฉันกลับมายังโลกเดิมแล้ว
ฉันจึงได้เดินต่อไปตามทางเท้าเรื่อยๆจนกระทั่งมาซอยแคบๆที่หนึ่ง
แล้วฉันก็เดินต่อไปตามถนนเล็กในหมู่บ้านสายนี้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงบ้าน
ฉันรู้สึกดีใจจริงๆที่ตอนนี้มาถึงหน้าบ้านแล้ว ฉันเปิดประตูหน้าบ้านเข้าไปทันที
....................................
ฉันเข้าไปในบ้านแล้ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกแปลกๆอยู่
"...................."
"....................ฉันมาถึงบ้านแล้ว"
ใช่แล้ว ฉันไม่ได้ตาฝาดแน่ นี่เป็นหน้าบ้านของฉันเอง
ฉันหวังว่าจะได้เจอพี่ชายอีกครั้งหนึ่ง
ฉันเดินขึ้นไปยังที่ชั้นสองเพื่อที่จะเข้าห้องของฉัน
ฉันเห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ
ตู้เสื้อผ้าในห้องของฉันก็มีเสื้อผ้าและชุดนักเรียนเก็บไว้อยู่
ตู้หนังสือของฉันก็มีแต่หนังสือที่ไม่ค่อยจะมีประโยชน์สักเท่าไร แต่ฉันก็ยังเก็บไว้
ฉันดูตู้ลิ้นชักของฉันก็พบว่า กางเกงในของฉันยังอยู่
มีโบว์สีแดงผูกอยู่ด้วย เป็นไงล่ะ ดีไซน์ดีใช่มั้ยล่ะ?
ฉันดูกระจกที่เคยติดเอาไว้ข้างห้อง
เห็นแค่นี้ ฉันก็มั่นใจแล้วว่าห้องของฉันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแน่นอน ทุกอย่างที่ฉันวางไว้ในห้องยังอยู่ตำแหน่งเดิมทั้งนั้น
แล้วฉันก็เดินลงจากชั้นสองไป
หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปยังที่ห้องนั่งเล่นทันที
แต่ว่าห้องนั้นกลับมืดสนิทเลย สงสัยจะปิดไฟห้องเอาไว้
"กลับมาแล้วค่ะ..." ฉันพูด "....................Shinya"
"ยินดีต้อนรับกลับนะ Yonaka" Shinya พี่ชายของ Yonaka พูดต้อนรับฉัน
"..........ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ"
"...ค่ะ"
"เธอมาช้ามากเลยนะ"
"ค่ะ... ก็นิดหน่อย..." ฉันพยายามพูดปัดไป
"หืมม..."
แต่แล้วเมื่อฉันเปิดไฟในห้อง ฉันก็ต้องตกใจจนถึงกับผงะ
ฉันเห็นกองเลือดและเศษเนื้อกระเด็นอยู่เต็มพื้นห้อง ดูเหมือนกับฉากฆาตกรรมวิปริตนองเลือดไม่มีผิด!
".....ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาที่บ้านแล้วนะ รู้หรือเปล่า" Shinya พูด
".........." ฉันแทบจะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น "..........นี่มัน..."
"..........ถูกแล้วล่ะ"
Shinya เริ่มทำตาแดงอย่างน่ากลัว
"......นี่คือสิ่งที่เธอคิดว่ามันคืออะไรไง"
".........." ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยทำไมกัน...
"ก่อนอื่น ฉันก็ตัดคอพวกเค้าก่อน แล้วพวกเขาก็พูดไม่ได้... จากนั้นพวกเขาก็ดิ้นรนไปรอบๆเหมือนแมลงที่กำลังหอบอยู่ ฉันก็เลยฟาดพวกเค้าไปอีกหลายๆครั้ง ทำให้ห้องนี้เละเทะยังไงล่ะ"
".........." ฉันเริ่มที่จะสั่นกลัวออกมา
"เป็นการทำร้ายร่างกายที่แสนเจ็บปวดอย่างสาหัสสุดๆไปเลย และเธอเองก็มาช้าไปนะ... ฉันน่าจะทำอย่างช้าๆและประณีตด้วย..."
"..........เห็นแล้วล่ะ"
"ใช่ๆ"
ก่อนที่ Shinya จะเล็งเป้าหมายมายังที่ฉัน
"เอาล่ะ คราวนี้ก็เป็นเธอ Yonaka"
".........." เอื้อก...
Shinya เริ่มกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วเหรอ พี่ไม่ได้ฆ่าแค่พ่อแม่พี่น้องในครอบครัวเพียงอย่างเดียว พี่ยังจะตามมาฆ่าฉันด้วยใช่มั้ย ทำไมล่ะ ฉันคิดถึงพี่ก็จริง แต่ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้... ทำไมกัน...
"แจ๋วไปเลย ฉันจะ... จบทุกอย่างของเธอให้เร็วๆละกัน" Shinya พูดด้วยอารมณ์โรคจิต
".........." จะเอาจริงๆหรือ
".....มานี่เร็ว"
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกละมั้งที่ฉันเริ่มที่จะไม่เชื่อฟังพี่ชาย
".........."
"มานี่ เดี๋ยวนี้เลย ฉันเองแหละ เป็นพี่ชายของเธอไง"
ถึงจะเป็นพี่ชาย แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปหา
".........."
ก่อนที่พี่ชายจะหยิบมีดออกมา
"..........!!!" ฉันตกใจจนตาเบิกโพลงออกมา
ไม่นะ Shinya บ้าไปแล้ว ทำไมถึงต้องฆ่าทุกคนในครอบครัว ตอนนี้เป็นอะไรไป ทำไมถึงไม่เหมือนแต่ก่อน
ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อไป ฉันคงจะต้องกลายเป็นเหยื่อของ Shinya อีกคนแน่ๆ ฉันจะต้องรีบหนี Shinya ให้เร็วที่สุด
ฉันไม่คิดว่าเมื่อกลับบ้านได้แล้วฝันร้ายจะจบลงเสียอีก...
ฉันกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญไป ฉันกำลังจะหมดอนาคต...
ตอนนี้ฉันไม่คิดอะไรนอกจากต้องหนีอย่างเดียว
ฉันรีบหนี Shinya ออกจากห้องนั่งเล่นก่อน หลังจากนั้นก็วิ่งออกไปยังประตูแล้วก็ออกจากบ้าน
แต่ Shinya ก็ยังไม่ยอมหยุด เขาพยายามที่จะถือมีดวิ่งไล่ตามมาฆ่าฉันไม่มีหยุด
ฉันไม่รู้ว่าวิ่งไปไกลถึงไหน แต่สิ่งเดียวที่ฉันคิดออกในตอนนี้ก็คือ...
หนีไปที่ป้ายรถเมล์แล้วขึ้นรถหนีก่อนที่ Shinya จะมา!!!!
....................................
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถเมล์ ฉันนั่งก้มหน้าลงด้วยความเศร้าหมอง
".........." ฉันถึงกับช็อกไปเลย
(..........ฉันรู้แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้น)
(..........) ฉันสับสนไปหมดแล้ว ฉันรู้สึกสิ้นหวังไปเลย
(ฉัน..... รักพี่ชาย)
(มากๆด้วย.....)
(แต่...)
(ฉันกลัวที่จะต้องตาย)
(..........)
ฉันเองก็คิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ทำไมถึงเกิดขึ้นในครอบครัวฉันได้ละเนี่ย.....
(แล้วพวก Mogeko จะรู้เรื่องนั้นมั้ยล่ะ?)
(.....คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ด้วย?)
(..........) ฉันท่าจะคิดอะไรมากเกินไป
(.....ฉันหนีไปแล้ว...)
(ฉันกลัวที่จะต้องตาย ฉันจึงวิ่งหนี.....)
(..........)
ฉันรู้สึกว่าจะขี้ขลาดตาขาวเกินไป ฉันมัวแต่หวาดกลัวจนแทบจะไม่เป็นตัวของฉันเลย
(..........)
ฉันแทบจะหมดหวังไปแล้ว ฉันได้นึกย้อนอดีตกลับไปยังก่อนหน้านั้น
สมัยตอนที่ฉันยังอยู่ ม.ต้น ตอนที่ฉันกับ Shinya ยังอยู่ด้วยกัน
....................
แล้วพอ Shinya กลับมาถึงบ้าน ตอนแรกฉันก็คิดว่าดีใจที่จะได้เจอพี่ไปแล้วหลังจากที่คิดถึงมาเป็นเวลานาน
แต่ตอนนี้ฉันกลับต้องหนีให้ห่างจากพี่ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันกันแน่
(..........)
(นี่ฉัน...กำลัง...ทำอะไรอยู่เนี่ย...?)
(คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ช่วยฉันจนมาถึงได้ไกลขนาดนี้แท้ๆ.....)
(.....แต่ฉันกลับวิ่งหนีไป?)
ฉันอดนึกถึงที่สิ่ง Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ทิ้งความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่จะแยกตัวไปไม่ได้ ฉันเพิ่งจะนึกตัวเองได้
(.....ฉันต้องไม่หนี!)
(ถ้าฉันหนี ทุกอย่างก็จะสูญเปล่า...)
(พี่ชายกับฉันก็จะไม่มีความสุข...)
(..........ใช่แล้วล่ะ)
(..........)
ฉันคงจะคิดได้แล้วว่า การวิ่งหนีนั้นไม่ใช่การแก้ปัญหาอะไรที่ดีเลย ดังนั้นฉันจึงได้...
(..........ขอโทษนะ พี่ชาย ฉันจะกลับไป)
แล้วฉันก็ลุกจากที่นั่งก่อนที่จะเดินไปยังที่ประตูรถเมล์
(เอ่อ ปุ่มออดตรงนี้สินะ...)
แล้วฉันก็กดปุ่มออดเพื่อให้รถเมล์จอดตรงป้ายรถเมล์
(..........)
รถเมล์ไม่ยักจะลดความเร็วลงมาเลย
(..........)
รถเมล์วิ่งเข้าใกล้ป้ายรถเมล์ก็จริงแต่ว่า...
(..........?)
(เอ๋?)
(...ทำไมถึงเลยไปล่ะ?)
(??)
ฉันจึงได้กดปุ่มออดอีกหลายๆครั้งเพื่อให้รถเมล์จอด แต่ว่า...
(หา...? อะไรกัน? ทำไม...??)
(ถึงไปเร็วขึ้นล่ะ...)
นอกจากรถเมล์จะไม่จอดที่ป้ายแล้ว มันก็ยังเร็วขึ้นไปอีก อะไรกันเนี่ย
ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่ารถเมล์คันนี้จะพาฉันไปไหน หรือว่าจะลักพาตัว?
ไม่น่า... ฉันต้องหาทางทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
ฉันเดินเข้าไปคุยกับคนขับรถเมล์
"เอ่อ....."
ฉันเองก็ลังเลอยู่พอสมควร แต่เมื่อไม่มีอะไรที่จะเสียแล้วฉันจึงได้เรียกออกมาด้วยความกล้าที่มีอยู่
(อ-เอ่อ... คุณคนขับรถคะ?) ฉันเห็นคนขับรถที่ไม่ค่อยถนัดหน้าสักเท่าไรนัก จึงได้ค่อยๆหันมามองให้ชัดๆ
".........." คนขับรถไม่ขานตอบ
(ฉันอยากจะลงค่ะ...)
แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจจนถึงกับตัวสะดุ้ง
"!!!!!"
ฉันคงไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆ
เพราะคนขับรถก็คือ Mogeko!!!!!!!
"นี่คือรถเมล์สายพิเศษนะ คุณหนู!"
(น... นาย...)
ตายล่ะหว่า นี่ฉันหลงเข้ามาอยู่ในพวก Mogeko อีกแล้วเหรอเนี่ย
"mogege! ขอบคุณที่เข้ามาใช้บริการรถไฟสายตรงไปยังปราสาท Mogeko นะ!! จะเหยียบคันเร่งให้สุดแรงไปเลย!!!!!"
"ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา?!?!?"
ฉันถึงกับร้องโหยหวนออกมา ประกอบกับรถเมล์ที่ตอนนี้ก็ไม่มีวันที่จะหยุดได้อีกแล้ว ฉันไม่ต้องคิดเลยว่ามันจะพาฉันไปไหนถ้าไม่ใช่ปราสาท Mogeko
และฉันเองก็กลัวความเร็วสูงซะด้วยสิ
....................
ไม่รู้ว่าฉันอ้วกแตกหรือเปล่านะ แต่ตอนนี้คงจะมาถึงป้ายจอดรถสุดทางของถนนสายนี้ละมั้ง
"เราถึงแล้ววววววว!! ❤" Mogeko ที่เป็นคนขับพูด
เฮอะ! ฉันเกลียดจริงๆเลยกับ Mogeko ที่ขับรถเมล์คันนี้พาฉันมาหาปราสาท Mogeko อีก
ฉันเริ่มไม่พอใจหยิบมีดด้ามใหญ่ขึ้นมาแทง Mogeko ตัวนั้นให้ตายไปซะ
ฉันกลับไปดูรถเมล์คันนั้นอีกครั้ง มันจอดอยู่ที่ป้ายรถเมล์และก็ไม่แล่นไปไหนอีกแล้ว ไม่กลับไปยังโลกเดิมด้วย
ฉันดูที่ป้ายรถเมล์ตรงนั้น
อย่างที่คิดเลย อาณาจักร Mogeko
ฉันจะทำยังไงในตอนนี้นะเหรอ ก็ต้องเดินไปตามทางแล้วล่ะ
ระหว่างทางนั้นเอง
ฉันก็เห็นป้ายอะไรบางอย่างปักเอาไว้ รวมทั้งมีอะไรบางอย่างอยู่กลางอากาศ
นั่นมันตัวฉันนี่นา แล้วก็ Mogeko อีกจำนวนหนึ่งที่อยู่หลังฉัน ดูแล้วเหมือนกำลังจะวิ่งไล่ตามฉันมาเลย
"หนี moge"
ต่อมาฉันก็เห็นป้ายอีกอันหนึ่ง พร้อมกับตัวฉันและก็... นั่นมันคุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์นี่นา
"เจอ moge"
ป้ายถัดมา มีฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์และก็ Moge-ko อยู่เบื้องหน้า
"คลั่ง moge"
ป้ายนี้ ฉันเห็นพวก Mogeko ทั้งเจ็ดตัวที่พิเศษยืนเรียงกันอยู่
"Mogeko ทั้งเจ็ด moge"
ป้ายนี้ หลังจากที่เห็นฉันจึงได้รู้ว่า Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์กับราชา mogeko นั้นกำลังดวลดาบกันตัวต่อตัว
"ดวลเดือด moge"
ดูเหมือนว่าแต่ละป้ายที่ฉันเห็นนี้จะเป็นความทรงจำของฉันนับตั้งแต่ลงจากรถไฟจนมาถึงบ้านฉัน หรือว่า...
นั่นคือเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาทั้งหมดของฉันนั่นเอง
ทว่าป้ายสุดท้ายนั่น ฉันเห็นแล้วชักไม่อยากจะดูเลย ตรงนั้นมีราชา mogeko รออยู่
....................
"เฮ้! ♪ ยินดีต้อนรับกลับนะ! ♪" ราชา mogeko พูด
"mogege!"
".........." ตอนนี้ฉันได้เผชิญหน้ากับราชา mogeko และพรรคพวกอีกครั้งหนึ่ง
"พูดอะไรของนายนะ?" ฉันพูด
"เอ๋?" ราชา mogeko อุทาน
"นี่มันไม่ใช่ที่ๆฉันจะต้องกลับไปนะ..."
แล้วฉันจึงได้ซัดราชา mogeko ปลิวกระเด็นไปเลย
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกก?!?" ราชา mogeko ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"หัวหน้า!!!"
"หลีกไป... ฉันจะกลับไป... หาพี่ชาย... ฉันไม่ยอมเสียเวลากับการเดินเตร่ตรงนี้หรอกนะ..." ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เมินเฉยแต่น่ากลัว
"อ๊ะ เดี๋ย....." ราชา mogeko พยายามจะเรียกกลับมา แต่ก็ช้าไปแล้ว "เดี๋ยว! รอก่อนเซ่!!"
คราวนี้ ราชา mogeko ถึงกับร้องไห้แงๆเลย
"ขอโทษ! ฉันผิดไปแล้ว! ยกโทษให้ด้วย!! รอก่อนนนนนนนนนน!!!"
....................
ฉันเดินออกจากที่นี่ด้วยฝีเท้าจัดสุดๆ...
....................
หลังจากนั้นฉันก็เดินไปตามทางเรื่อยๆ
ฉันเห็นตู้ขายกระป๋องน้ำอัตโนมัติวางอยู่
ฉันคิดว่ามันต้องเป็นตู้ขายน้ำพริกชิจิมิกซ์ น้ำเปลือกส้มและก็น้ำหูฉลามแน่ๆ
ฉันเดินต่อไปตามทางเท้าเรื่อยๆจนกระทั่งรู้สึกว่ารอบๆตัวฉันเปลี่ยนไป
ฉันรู้สึกว่าท้องฟ้านั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นดวงดาวตอนเวลากลางคืน
ฉันเห็นอะไรบางอย่างลอยอยู่หน้าตัวฉัน
นั่นมันฉันและก็พี่ชายนี่นา
และตอนนี้ฉันก็...
ฉันจึงได้เดินเข้าประตูบานนี้ไป
....................
ฉันมาถึงบริเวณที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...
ใช่แล้ว บันไดที่ขึ้นไปสู่ชั้นสามนั่นเอง
ฉันปีนขึ้นบันไดตรงนี้ไป
แล้วฉันก็มาถึงห้องๆหนึ่งที่มีพรมปูเอาไว้ ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าประตูต่อไป
ที่ทางเดินห้องโถง ฉันเดินไปตามทางผ่านรอยเลือดที่หยดตามทางเอาไว้ ตอนนี้ฉันไม่ค่อยจะรู้สึกสะทกสะท้านกับรอยเลือดนี้อีกแล้ว ฉันเริ่มที่จะชาชินกับมันแล้วล่ะ
ในที่สุดฉันก็เดินมาจนสุดทาง แล้วฉันก็เดินเปิดประตูเดินเข้าไปทันที
ตอนนี้ฉันโผล่มายังที่แปลกๆที่ไม่คุ้นตามาก่อน
ฉันเห็นป้ายอันหนึ่งวางอยู่ด้วย
"อย่าวิ่งในห้องโถง"
ป้ายต่อมา
"ห้ามสูบบุหรี่"
ป้ายต่อมา
"ฉันเกลียด...รถไฟ..."
หา?
และแล้วฉันก็เดินมาถึงประตูใหญ่ที่มี Mogeko สองตัวเฝ้าอยู่ มันไม่พูดอะไรเลย
ฉันเดินมาได้ไกลถึงขนาดนี้ ฉันอาจจะต้องเดินตามเส้นทางสักอย่าง
เมื่อไรที่ฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันก็ไม่สามารถที่จะย้อนกลับมาได้อีก และอาจจะเปลี่ยนแปลงตัวฉันไปตลอดกาล หรือแม้แต่คำพูดโกหกก็ตาม
ตอนนี้ฉันก็เดินมาถึงชั้นเจ็ดแล้ว
ฉันเดินผ่านทางเดินที่มีอนุสาวรีย์วางอยู่เต็มไปหมด
ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งกำลังถือหมูแฮมอยู่
"หมูแฮมที่แสนอร่อย! เชิดชูให้กับหมูแฮม!"
อะไรกันเนี่ย เจ้า Mogeko ตัวนี้มันบูชาหมูแฮมมากขนาดนั้นเลยหรือ แต่ฉันไม่สนใจในเรื่องไร้สาระของ Mogeko ตัวนี้หรอก แย่งหมูแฮมจากมันมาเลยดีกว่า
"ทำไมถึงทำอย่างนี้----------?!?! เอาคืนมาน้าาาาาาาาาาา!!!" Mogeko ตัวนั้นถึงกับร้องไห้ออกมา
"ฮือออออออออออ ฮืออออออออออออออ"
เฮ้อ... ปล่อยให้มันร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละดีแล้ว ฉันเองเสียใจยิ่งกว่ามันอีก
ฉันเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงประตูปราสาท
ตอนนี้ฉันไม่ย้อนกลับไปอีกแล้ว ฉันเดินเข้าประตูทันที
....................................
เสียงรถยนต์วิ่งสวนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
"....................?" ฉันรู้สึกมึนงง ฉันไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนมันสั่นสะเทือนไปชั่วครู่
".........." ฉันเริ่มลืมตาขึ้นมา
"..........หา?"
ฉันเริ่มสบสนไปสักพัก
".........."
ฉันมองดูรอบๆตัว
"นี่มัน..."
ใช่แล้ว อย่างที่คิดไว้เลย
(รถเมล์ที่ฉันเคยนั่งมาตลอดนี่.....?)
ฉันงงว่าทำไมถึงมาอยู่บนรถเมล์คันนี้ได้
(....................)
ฉันรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยบนรถเมล์ดีว่าตอนที่มันวิ่งและหยุดนั้นมีสภาพเป็นยังไง
(....................)
แต่ฉันก็สงสัยอยู่อย่างหนึ่ง
(จริงสิ ฉัน...ง่วงหลับในรถไฟนี่...)
(แล้วก็มาอยู่บนรถเมล์...)
(....................)
(หรือว่า... ทั้งหมดนี่แค่ฝันไป?)
ฉันตั้งคำถามให้กับตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าจะปะติดปะต่อเรื่องนี้อย่างไรดี
ฉันลองสำรวจมองดูรอบๆตัว
(!!!!!) ฉันสะดุ้งตกใจจนเบิกตาโพลงออกมา
(..........ไม่นะ)
เมื่อฉันมองดูที่มือของตัวเองแล้ว พบว่าเปื้อนรอยเลือดติดมาด้วย
(นี่มัน..... ไม่ใช่ความฝัน.....)
ฉันแทบจะไม่อยากจะเชื่อเลย นี่ฉันได้ผจญภัยในปราสาท Mogeko มาแล้วจริงๆ รอยเลือดที่เปื้อนมือนั้นเป็นเครื่องมือพิสูจน์ได้
ฉันเริ่มคิดถึงเรื่องนั้นอีกครั้ง
(คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์คะ.....)
หลังจากนั้นไม่นาน รถเมล์ก็แล่นมาจนใกล้จะถึงป้ายจอดรถเมล์ข้างหน้า
(อา... ใกล้จะถึงป้ายจอดแล้วสินะ...)
หลังจากนั้น รถเมล์ก็หยุดตรงป้ายจอดรถเมล์ ฉันจึงได้ลงจากรถเมล์คันนั้นทันที
....................................
รถเมล์เพิ่งจะแล่นออกจากป้ายรถเมล์ไปแล้ว
ฉันหันไปดูป้ายรถเมล์ที่ฉันคุ้นเคยดี ป้ายนี้แหละที่อยู่ใกล้บ้านฉันที่สุด
ฉันเดินผ่านรั้วกั้นถนนที่ปิดป้ายโปสเตอร์ต่างๆเอาไว้
ฉันลองมองดูป้ายโปสเตอร์ที่ติดอยู่แต่ละแผ่น
โปสเตอร์นี้เป็นโปสเตอร์เกี่ยวกับเทศกาลท้องถิ่น
อีกแผ่นก็เป็นโปสเตอร์คำสั่งสอนของศาสนา
โปสเตอร์อีกแผ่นก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับการห้ามไม่ให้มีการทิ้งขยะเรี่ยราด ไม่ควรที่จะเอามันมาทิ้งไว้
อีกแผ่นหนึ่งก็เป็นแผนที่
และอีกแผ่นหนึ่งก็เป็นโปสเตอร์ที่เกี่ยวกับของกินอร่อยราคาถูกโดยสถานี พวกเค้ามีพริกหยวกกับข้าวนึ่งดีๆ แต่ฉัน "ไม่เอา" หอยทากนะ
โปสเตอร์ที่ฉันสังเกตเห็นนี้ เป็นโปรเตอร์ปกติทั่วไปที่ติดอยู่ตามท้องถนน ไม่ได้เกี่ยวกับ Mogeko หรือหมูแฮมใดๆทั้งนั้น
ฉันมั่นใจได้เลยว่า ฉันกลับมายังโลกเดิมแล้ว
ฉันจึงได้เดินต่อไปตามทางเท้าเรื่อยๆจนกระทั่งมาซอยแคบๆที่หนึ่ง
แล้วฉันก็เดินต่อไปตามถนนเล็กในหมู่บ้านสายนี้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงบ้าน
ฉันรู้สึกดีใจจริงๆที่ตอนนี้มาถึงหน้าบ้านแล้ว ฉันเปิดประตูหน้าบ้านเข้าไปทันที
....................................
ฉันเข้าไปในบ้านแล้ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกแปลกๆอยู่
"...................."
"....................ฉันมาถึงบ้านแล้ว"
ใช่แล้ว ฉันไม่ได้ตาฝาดแน่ นี่เป็นหน้าบ้านของฉันเอง
ฉันหวังว่าจะได้เจอพี่ชายอีกครั้งหนึ่ง
ฉันเดินขึ้นไปยังที่ชั้นสองเพื่อที่จะเข้าห้องของฉัน
ฉันเห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ
ตู้เสื้อผ้าในห้องของฉันก็มีเสื้อผ้าและชุดนักเรียนเก็บไว้อยู่
ตู้หนังสือของฉันก็มีแต่หนังสือที่ไม่ค่อยจะมีประโยชน์สักเท่าไร แต่ฉันก็ยังเก็บไว้
ฉันดูตู้ลิ้นชักของฉันก็พบว่า กางเกงในของฉันยังอยู่
มีโบว์สีแดงผูกอยู่ด้วย เป็นไงล่ะ ดีไซน์ดีใช่มั้ยล่ะ?
ฉันดูกระจกที่เคยติดเอาไว้ข้างห้อง
เห็นแค่นี้ ฉันก็มั่นใจแล้วว่าห้องของฉันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแน่นอน ทุกอย่างที่ฉันวางไว้ในห้องยังอยู่ตำแหน่งเดิมทั้งนั้น
แล้วฉันก็เดินลงจากชั้นสองไป
หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปยังที่ห้องนั่งเล่นทันที
แต่ว่าห้องนั้นกลับมืดสนิทเลย สงสัยจะปิดไฟห้องเอาไว้
"กลับมาแล้วค่ะ..." ฉันพูด "....................Shinya"
"ยินดีต้อนรับกลับนะ Yonaka" Shinya พี่ชายของ Yonaka พูดต้อนรับฉัน
"..........ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ"
"...ค่ะ"
"เธอมาช้ามากเลยนะ"
"ค่ะ... ก็นิดหน่อย..." ฉันพยายามพูดปัดไป
"หืมม..."
แต่แล้วเมื่อฉันเปิดไฟในห้อง ฉันก็ต้องตกใจจนถึงกับผงะ
ฉันเห็นกองเลือดและเศษเนื้อกระเด็นอยู่เต็มพื้นห้อง ดูเหมือนกับฉากฆาตกรรมวิปริตนองเลือดไม่มีผิด!
".....ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาที่บ้านแล้วนะ รู้หรือเปล่า" Shinya พูด
".........." ฉันแทบจะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น "..........นี่มัน..."
"..........ถูกแล้วล่ะ"
Shinya เริ่มทำตาแดงอย่างน่ากลัว
"......นี่คือสิ่งที่เธอคิดว่ามันคืออะไรไง"
".........." ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยทำไมกัน...
"ก่อนอื่น ฉันก็ตัดคอพวกเค้าก่อน แล้วพวกเขาก็พูดไม่ได้... จากนั้นพวกเขาก็ดิ้นรนไปรอบๆเหมือนแมลงที่กำลังหอบอยู่ ฉันก็เลยฟาดพวกเค้าไปอีกหลายๆครั้ง ทำให้ห้องนี้เละเทะยังไงล่ะ"
".........." ฉันเริ่มที่จะสั่นกลัวออกมา
"เป็นการทำร้ายร่างกายที่แสนเจ็บปวดอย่างสาหัสสุดๆไปเลย และเธอเองก็มาช้าไปนะ... ฉันน่าจะทำอย่างช้าๆและประณีตด้วย..."
"..........เห็นแล้วล่ะ"
"ใช่ๆ"
ก่อนที่ Shinya จะเล็งเป้าหมายมายังที่ฉัน
"เอาล่ะ คราวนี้ก็เป็นเธอ Yonaka"
".........." เอื้อก...
Shinya เริ่มกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วเหรอ พี่ไม่ได้ฆ่าแค่พ่อแม่พี่น้องในครอบครัวเพียงอย่างเดียว พี่ยังจะตามมาฆ่าฉันด้วยใช่มั้ย ทำไมล่ะ ฉันคิดถึงพี่ก็จริง แต่ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้... ทำไมกัน...
"แจ๋วไปเลย ฉันจะ... จบทุกอย่างของเธอให้เร็วๆละกัน" Shinya พูดด้วยอารมณ์โรคจิต
".........." จะเอาจริงๆหรือ
".....มานี่เร็ว"
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกละมั้งที่ฉันเริ่มที่จะไม่เชื่อฟังพี่ชาย
".........."
"มานี่ เดี๋ยวนี้เลย ฉันเองแหละ เป็นพี่ชายของเธอไง"
ถึงจะเป็นพี่ชาย แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปหา
".........."
ก่อนที่พี่ชายจะหยิบมีดออกมา
"..........!!!" ฉันตกใจจนตาเบิกโพลงออกมา
ไม่นะ Shinya บ้าไปแล้ว ทำไมถึงต้องฆ่าทุกคนในครอบครัว ตอนนี้เป็นอะไรไป ทำไมถึงไม่เหมือนแต่ก่อน
ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อไป ฉันคงจะต้องกลายเป็นเหยื่อของ Shinya อีกคนแน่ๆ ฉันจะต้องรีบหนี Shinya ให้เร็วที่สุด
ฉันไม่คิดว่าเมื่อกลับบ้านได้แล้วฝันร้ายจะจบลงเสียอีก...
ฉันกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญไป ฉันกำลังจะหมดอนาคต...
ตอนนี้ฉันไม่คิดอะไรนอกจากต้องหนีอย่างเดียว
ฉันรีบหนี Shinya ออกจากห้องนั่งเล่นก่อน หลังจากนั้นก็วิ่งออกไปยังประตูแล้วก็ออกจากบ้าน
แต่ Shinya ก็ยังไม่ยอมหยุด เขาพยายามที่จะถือมีดวิ่งไล่ตามมาฆ่าฉันไม่มีหยุด
ฉันไม่รู้ว่าวิ่งไปไกลถึงไหน แต่สิ่งเดียวที่ฉันคิดออกในตอนนี้ก็คือ...
หนีไปที่ป้ายรถเมล์แล้วขึ้นรถหนีก่อนที่ Shinya จะมา!!!!
....................................
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถเมล์ ฉันนั่งก้มหน้าลงด้วยความเศร้าหมอง
".........." ฉันถึงกับช็อกไปเลย
(..........ฉันรู้แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้น)
(..........) ฉันสับสนไปหมดแล้ว ฉันรู้สึกสิ้นหวังไปเลย
(ฉัน..... รักพี่ชาย)
(มากๆด้วย.....)
(แต่...)
(ฉันกลัวที่จะต้องตาย)
(..........)
ฉันเองก็คิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ทำไมถึงเกิดขึ้นในครอบครัวฉันได้ละเนี่ย.....
(แล้วพวก Mogeko จะรู้เรื่องนั้นมั้ยล่ะ?)
(.....คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ด้วย?)
(..........) ฉันท่าจะคิดอะไรมากเกินไป
(.....ฉันหนีไปแล้ว...)
(ฉันกลัวที่จะต้องตาย ฉันจึงวิ่งหนี.....)
(..........)
ฉันรู้สึกว่าจะขี้ขลาดตาขาวเกินไป ฉันมัวแต่หวาดกลัวจนแทบจะไม่เป็นตัวของฉันเลย
(..........)
ฉันแทบจะหมดหวังไปแล้ว ฉันได้นึกย้อนอดีตกลับไปยังก่อนหน้านั้น
สมัยตอนที่ฉันยังอยู่ ม.ต้น ตอนที่ฉันกับ Shinya ยังอยู่ด้วยกัน
....................
แล้วพอ Shinya กลับมาถึงบ้าน ตอนแรกฉันก็คิดว่าดีใจที่จะได้เจอพี่ไปแล้วหลังจากที่คิดถึงมาเป็นเวลานาน
แต่ตอนนี้ฉันกลับต้องหนีให้ห่างจากพี่ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันกันแน่
(..........)
(นี่ฉัน...กำลัง...ทำอะไรอยู่เนี่ย...?)
(คุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ช่วยฉันจนมาถึงได้ไกลขนาดนี้แท้ๆ.....)
(.....แต่ฉันกลับวิ่งหนีไป?)
ฉันอดนึกถึงที่สิ่ง Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์ทิ้งความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่จะแยกตัวไปไม่ได้ ฉันเพิ่งจะนึกตัวเองได้
(.....ฉันต้องไม่หนี!)
(ถ้าฉันหนี ทุกอย่างก็จะสูญเปล่า...)
(พี่ชายกับฉันก็จะไม่มีความสุข...)
(..........ใช่แล้วล่ะ)
(..........)
ฉันคงจะคิดได้แล้วว่า การวิ่งหนีนั้นไม่ใช่การแก้ปัญหาอะไรที่ดีเลย ดังนั้นฉันจึงได้...
(..........ขอโทษนะ พี่ชาย ฉันจะกลับไป)
แล้วฉันก็ลุกจากที่นั่งก่อนที่จะเดินไปยังที่ประตูรถเมล์
(เอ่อ ปุ่มออดตรงนี้สินะ...)
แล้วฉันก็กดปุ่มออดเพื่อให้รถเมล์จอดตรงป้ายรถเมล์
(..........)
รถเมล์ไม่ยักจะลดความเร็วลงมาเลย
(..........)
รถเมล์วิ่งเข้าใกล้ป้ายรถเมล์ก็จริงแต่ว่า...
(..........?)
(เอ๋?)
(...ทำไมถึงเลยไปล่ะ?)
(??)
ฉันจึงได้กดปุ่มออดอีกหลายๆครั้งเพื่อให้รถเมล์จอด แต่ว่า...
(หา...? อะไรกัน? ทำไม...??)
(ถึงไปเร็วขึ้นล่ะ...)
นอกจากรถเมล์จะไม่จอดที่ป้ายแล้ว มันก็ยังเร็วขึ้นไปอีก อะไรกันเนี่ย
ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่ารถเมล์คันนี้จะพาฉันไปไหน หรือว่าจะลักพาตัว?
ไม่น่า... ฉันต้องหาทางทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
ฉันเดินเข้าไปคุยกับคนขับรถเมล์
"เอ่อ....."
ฉันเองก็ลังเลอยู่พอสมควร แต่เมื่อไม่มีอะไรที่จะเสียแล้วฉันจึงได้เรียกออกมาด้วยความกล้าที่มีอยู่
(อ-เอ่อ... คุณคนขับรถคะ?) ฉันเห็นคนขับรถที่ไม่ค่อยถนัดหน้าสักเท่าไรนัก จึงได้ค่อยๆหันมามองให้ชัดๆ
".........." คนขับรถไม่ขานตอบ
(ฉันอยากจะลงค่ะ...)
แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจจนถึงกับตัวสะดุ้ง
"!!!!!"
ฉันคงไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆ
เพราะคนขับรถก็คือ Mogeko!!!!!!!
"นี่คือรถเมล์สายพิเศษนะ คุณหนู!"
(น... นาย...)
ตายล่ะหว่า นี่ฉันหลงเข้ามาอยู่ในพวก Mogeko อีกแล้วเหรอเนี่ย
"mogege! ขอบคุณที่เข้ามาใช้บริการรถไฟสายตรงไปยังปราสาท Mogeko นะ!! จะเหยียบคันเร่งให้สุดแรงไปเลย!!!!!"
"ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา?!?!?"
ฉันถึงกับร้องโหยหวนออกมา ประกอบกับรถเมล์ที่ตอนนี้ก็ไม่มีวันที่จะหยุดได้อีกแล้ว ฉันไม่ต้องคิดเลยว่ามันจะพาฉันไปไหนถ้าไม่ใช่ปราสาท Mogeko
และฉันเองก็กลัวความเร็วสูงซะด้วยสิ
....................
ไม่รู้ว่าฉันอ้วกแตกหรือเปล่านะ แต่ตอนนี้คงจะมาถึงป้ายจอดรถสุดทางของถนนสายนี้ละมั้ง
"เราถึงแล้ววววววว!! ❤" Mogeko ที่เป็นคนขับพูด
เฮอะ! ฉันเกลียดจริงๆเลยกับ Mogeko ที่ขับรถเมล์คันนี้พาฉันมาหาปราสาท Mogeko อีก
ฉันเริ่มไม่พอใจหยิบมีดด้ามใหญ่ขึ้นมาแทง Mogeko ตัวนั้นให้ตายไปซะ
ฉันกลับไปดูรถเมล์คันนั้นอีกครั้ง มันจอดอยู่ที่ป้ายรถเมล์และก็ไม่แล่นไปไหนอีกแล้ว ไม่กลับไปยังโลกเดิมด้วย
ฉันดูที่ป้ายรถเมล์ตรงนั้น
อย่างที่คิดเลย อาณาจักร Mogeko
ฉันจะทำยังไงในตอนนี้นะเหรอ ก็ต้องเดินไปตามทางแล้วล่ะ
ระหว่างทางนั้นเอง
ฉันก็เห็นป้ายอะไรบางอย่างปักเอาไว้ รวมทั้งมีอะไรบางอย่างอยู่กลางอากาศ
นั่นมันตัวฉันนี่นา แล้วก็ Mogeko อีกจำนวนหนึ่งที่อยู่หลังฉัน ดูแล้วเหมือนกำลังจะวิ่งไล่ตามฉันมาเลย
"หนี moge"
ต่อมาฉันก็เห็นป้ายอีกอันหนึ่ง พร้อมกับตัวฉันและก็... นั่นมันคุณ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์นี่นา
"เจอ moge"
ป้ายถัดมา มีฉันกับ Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์และก็ Moge-ko อยู่เบื้องหน้า
"คลั่ง moge"
ป้ายนี้ ฉันเห็นพวก Mogeko ทั้งเจ็ดตัวที่พิเศษยืนเรียงกันอยู่
"Mogeko ทั้งเจ็ด moge"
ป้ายนี้ หลังจากที่เห็นฉันจึงได้รู้ว่า Mogeko ฝ่ายแปรพักตร์กับราชา mogeko นั้นกำลังดวลดาบกันตัวต่อตัว
"ดวลเดือด moge"
ดูเหมือนว่าแต่ละป้ายที่ฉันเห็นนี้จะเป็นความทรงจำของฉันนับตั้งแต่ลงจากรถไฟจนมาถึงบ้านฉัน หรือว่า...
นั่นคือเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาทั้งหมดของฉันนั่นเอง
ทว่าป้ายสุดท้ายนั่น ฉันเห็นแล้วชักไม่อยากจะดูเลย ตรงนั้นมีราชา mogeko รออยู่
....................
"เฮ้! ♪ ยินดีต้อนรับกลับนะ! ♪" ราชา mogeko พูด
"mogege!"
".........." ตอนนี้ฉันได้เผชิญหน้ากับราชา mogeko และพรรคพวกอีกครั้งหนึ่ง
"พูดอะไรของนายนะ?" ฉันพูด
"เอ๋?" ราชา mogeko อุทาน
"นี่มันไม่ใช่ที่ๆฉันจะต้องกลับไปนะ..."
แล้วฉันจึงได้ซัดราชา mogeko ปลิวกระเด็นไปเลย
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกก?!?" ราชา mogeko ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"หัวหน้า!!!"
"หลีกไป... ฉันจะกลับไป... หาพี่ชาย... ฉันไม่ยอมเสียเวลากับการเดินเตร่ตรงนี้หรอกนะ..." ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เมินเฉยแต่น่ากลัว
"อ๊ะ เดี๋ย....." ราชา mogeko พยายามจะเรียกกลับมา แต่ก็ช้าไปแล้ว "เดี๋ยว! รอก่อนเซ่!!"
คราวนี้ ราชา mogeko ถึงกับร้องไห้แงๆเลย
"ขอโทษ! ฉันผิดไปแล้ว! ยกโทษให้ด้วย!! รอก่อนนนนนนนนนน!!!"
....................
ฉันเดินออกจากที่นี่ด้วยฝีเท้าจัดสุดๆ...
....................
หลังจากนั้นฉันก็เดินไปตามทางเรื่อยๆ
ฉันเห็นตู้ขายกระป๋องน้ำอัตโนมัติวางอยู่
ฉันคิดว่ามันต้องเป็นตู้ขายน้ำพริกชิจิมิกซ์ น้ำเปลือกส้มและก็น้ำหูฉลามแน่ๆ
ฉันเดินต่อไปตามทางเท้าเรื่อยๆจนกระทั่งรู้สึกว่ารอบๆตัวฉันเปลี่ยนไป
ฉันรู้สึกว่าท้องฟ้านั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นดวงดาวตอนเวลากลางคืน
ฉันเห็นอะไรบางอย่างลอยอยู่หน้าตัวฉัน
นั่นมันฉันและก็พี่ชายนี่นา
และตอนนี้ฉันก็...
ฉันจึงได้เดินเข้าประตูบานนี้ไป
....................
ฉันมาถึงบริเวณที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...
ใช่แล้ว บันไดที่ขึ้นไปสู่ชั้นสามนั่นเอง
ฉันปีนขึ้นบันไดตรงนี้ไป
แล้วฉันก็มาถึงห้องๆหนึ่งที่มีพรมปูเอาไว้ ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าประตูต่อไป
ที่ทางเดินห้องโถง ฉันเดินไปตามทางผ่านรอยเลือดที่หยดตามทางเอาไว้ ตอนนี้ฉันไม่ค่อยจะรู้สึกสะทกสะท้านกับรอยเลือดนี้อีกแล้ว ฉันเริ่มที่จะชาชินกับมันแล้วล่ะ
ในที่สุดฉันก็เดินมาจนสุดทาง แล้วฉันก็เดินเปิดประตูเดินเข้าไปทันที
ตอนนี้ฉันโผล่มายังที่แปลกๆที่ไม่คุ้นตามาก่อน
ฉันเห็นป้ายอันหนึ่งวางอยู่ด้วย
"อย่าวิ่งในห้องโถง"
ป้ายต่อมา
"ห้ามสูบบุหรี่"
ป้ายต่อมา
"ฉันเกลียด...รถไฟ..."
หา?
และแล้วฉันก็เดินมาถึงประตูใหญ่ที่มี Mogeko สองตัวเฝ้าอยู่ มันไม่พูดอะไรเลย
ฉันเดินมาได้ไกลถึงขนาดนี้ ฉันอาจจะต้องเดินตามเส้นทางสักอย่าง
เมื่อไรที่ฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันก็ไม่สามารถที่จะย้อนกลับมาได้อีก และอาจจะเปลี่ยนแปลงตัวฉันไปตลอดกาล หรือแม้แต่คำพูดโกหกก็ตาม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น