"ไสหัวไปตายซะ!" จึงต้องดิ้นรนเพื่อชีวิตธรรมดากับคนรักและดาบต้องสาป

ลำดับตอนที่ #4 : นักผจญภัยก็ไม่ได้แย่ไปเสียทั้งหมด ฉันว่าฉันเองก็ต้องทำให้ได้

Flamm กับ Milkit จับมือเดินไปตามถนน 

Flamm ไม่มีที่ไหนที่เธออยากจะไปนอกจากอยากหนีให้ไกลจากร้านของพ่อค้าทาสนั่น

ถึงแม้ว่าพวกเธอจะเดินไปตามถนนที่ Flamm เคยผ่านไปมาหลายครั้งก็ตาม ผู้คนต่างก็หันมามองพวกเธอด้วยสายตาที่เย็นชา 

ไม่มีใครนึกภาพผู้หญิงที่สวมเสื้อฉีกขาดผมเผ้ารุงรังและมีตราทาสติดฝังบนใบหน้าจะเป็น Flamm Apricot ที่พวกเขารู้จักได้เลย 

บางครั้งก็เดินผ่านโดยเอาไหลแนบกันเดินไปด้วยสีหน้ายิ้ม

「นี่ Milkit ทาสมักจะถูกทำแบบนี้ตลอดเลยหรือ?」 Flamm ถามขณะที่พวกเธออยู่กลางฝูงชน

Milkit เอียงหัวเธอ 「อย่างไหนหรือคะ?」

คำตอบนี้ก็เพียงพอแล้ว 

สำหรับเธอ มันเป็นปกติที่จะถูกกดขี่ข่มเหง 

สำหรับคนอื่น ทาสคือคนที่น่ารังเกียจหรือบางทีก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์เพื่อความพอใจส่วนตัว

Flamm ไม่ได้คิดอะไรขณะที่เธอลูบหน้าด้วยมือซ้าย เธอรู้สึกถึงรอยนูนบางๆบนผิวหน้าที่ตามปกติจะไม่มี 

เครื่องหมายที่ถูกใส่ด้วยสีชนิดพิเศษที่ไม่มีวันจางหายไปได้ มันยังคงเจ็บจากการสัมผัสอยู่ 

แต่เธอคิดว่ามันน่าจะดีกว่าโดนแท่งเหล็กนาบหรือถูกทุบทำร้ายล่ะกัน

Milkit: 「นายท่าน เจ็บหรือคะ?」

Flamm: 「ฉันแค่ยืนยันว่านี่คือตราทาสนะ」

Flamm ที่ถูกปลดออกจากปาร์ตี้ผู้กล้าและหลบหนีพ่อค้าทาสมาได้ 

แต่ด้วยตราที่อยู่บนใบหน้าเธอคงจะกลับบ้านเกิดของเธอไม่ได้แล้ว

การเป็นทาสนั้นก็เหมือนกับตายทั้งเป็น 

แต่ Flamm ที่ยังมีชีวิตอยู่ยังคงเดินภายใต้พลังที่สอดคล้องกับความตั้งใจของตัวเอง 

อีกอย่างก็ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว คนอื่นเองก็เช่นกัน เธอจึงกลายเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ด้วยกันกับเธอที่เพิ่งจะยอมแพ้ในชีวิต

Flamm: 「ก่อนอื่น เราก็ต้องหาเงิน」

Milkit: 「ค่ะ… ทางเดียวที่ทำได้ก็คือขายตัวเองไป ฉัน ฉันไม่มีประสบการณ์แบบนั้นเลย จึงไม่แน่ใจว่าจะทำได้ดีนะคะ」

ความเห็นแรกของ Milkit คือโสเภณี Flamm ถึงกับถอนหายใจก่อนที่จะปฏิเสธออกมา

Flamm: 「Milkit มองดูตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยสิ」

Milkit: 「หมายความว่ายังไงหรือคะ?」

Flamm: 「โสเภณีนั้นคือทางเลือกสุดท้ายนะ」

Milkit: 「แล้ว เราจะทำอะไรกันล่ะคะ?」

Flamm: 「ก่อนอื่น ไปยังที่เขตตะวันตกกัน เราอาจจะหางานทำได้」

Milkit: 「งานที่สามารถรับได้แม้จะเป็นทาส…」

มีเพียงงานเดียวเท่านั้นที่จะให้คนในอาณาจักรนี้หาเงินได้โดยไม่เกี่ยงสถานะ Milkit อาจจะยังคิดถึงตรงนั้นไม่ได้ แต่เธอก็น่าจะเข้าใจได้เมื่ออยู่ตรงหน้าอาคาร

Flamm จับมือของ Milkit แน่นแล้วย่ำเท้าไปยังที่นั่น

◇ ◇ ◇

เมืองหลวงนี้ถูกแบ่งออกเป็นสี่เขต ได้แก่ เขตตอนกลาง เขตตะวันออก เขตตะวันตกและเขตตอนเหนือ 

เขตที่ใหญ่ที่สุดคือเขตตอนกลางที่มีร้านค้าใหญ่เล็กและบ้านเรียงติดถนนกันมากมาย 

เขตตะวันออกเป็นที่อยู่อาศัยของพวกชนชั้นสูงที่มีผู้ร่ำรวยจำนวนมากอย่างเช่นขุนนางและพ่อค้ารายใหญ่อาศัยอยู่ 

เขตตอนเหนือมีสถานที่ๆสามารถปกครองอาณาจักรได้ทั้งผืน เช่นปราสาทกับวิหารหลวง 

สถานที่คนจนอาศัยอยู่กันอย่างแออัดยัดเยียดในเขตที่เหลือก็คือเขตตะวันตก

ร้านของพ่อค้าทาสนั่นตั้งอยู่ในเขตตอนกลาง แต่ก็ไม่ไกลจากเขตตะวันตก 

พวกเธอเดินเข้าไปยังเขตตะวันตกโดยใช้เวลาไม่นานจนกระทั่งมาถึงจุดหมายของ Flamm

หลังจากที่พวกเธอมาหยุดตรงหน้าอาคารที่มีลักษณะเฉพาะ Milkit ก็มองไปยังป้ายหน้าร้านก่อนที่จะอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ

Milkit: 「นี่มัน … กิลด์นักผจญภัยหรือคะ?」

ชื่อที่บ่งบอกไว้อย่างเด่นชัด กิลด์นักผจญภัยสถานที่รวมตัวกันของนักผจญภัย คอยรับงานที่มอบหมายจากกิลด์และรายงานผล 

อาชีพของ 「นักผจญภัย」 คือสิ่งที่ยังเหลือของมนุษย์ผู้กล้าหาญที่บุกเบิกและปราบมอนสเตอร์ที่รุกรานผืนดินตอนที่หลายพื้นที่ยังไม่อยู่ในอาณาจักร

Flamm: 「ใช่ ฉันเคยได้ยินว่าคนที่เคยเป็นทาสก็เป็นนักผจญภัยได้ ตอนนี้ฉันมีพลังที่สู้ได้ ฉันคิดว่าฉันน่าจะไปทำคำร้องที่เหมาะสมนะ」

ด้วยประสบการณ์จากการฆ่าปอบและพ่อค้าทาสได้ยกระดับความมั่นใจของ Flamm เธอรู้สึกไม่สบายใจที่ก้าวข้ามความเป็นความตาย 

แต่สำหรับคนที่สูญเสียหนทางที่จะมีชีวิตนั้นก็คงไม่มีทางอื่น

Milkit: 「จะว่าไปแล้วนายท่านคะ พลังที่ต่อสู้นั้นได้มาจากไหนหรือคะ? ทันทีที่คุณจับดาบนั้น มันก็รักษาอาการบาดเจ็บของคุณและก็เหวี่ยงดาบยักษ์ได้สบายๆเลยนะคะ」

Flamm: 「อือ พ่อค้าทาสนั่นบอกว่าดาบนี่เป็นของชั้นยอด ดูเหมือนว่าผลของคำสาปนั่นจะเพิ่มความสามารถทางกายภาพนะ」

Milkit: 「แต่ชายที่จับดาบก่อนหน้านั้น… ร่างกายของเขาละลายและก็ตายนะคะ」

Flamm: 「นั่นก็น่าเป็นห่วง โชคไม่ดี ฉันใช้เวทมนตร์วิเคราะห์ไม่ได้เนื่องจากไม่มีพลังเวทมนตร์ในตัวเลย…」

มันก็เป็นแค่เวทมนตร์ง่ายๆที่กะจะเอาไปใช้กับดาบเพื่อยืนยันชื่อและความสามารถเอง

Flamm: 「เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนะ ตอนที่ร่างกายฉันเบาหวิว พลังเวทก็น่าจะเยอะขึ้นด้วย มาลองหน่อยเถอะ」

Flamm ไม่เคยใช้เวทการวิเคราะห์เลย แต่เธอรู้ว่ามันใช้งานยังไง เธอลากมือ Millkit แล้วเข้าไปอยู่ในซอยแคบๆที่อยู่ใกล้กับกิลด์นักผจญภัย ไม่นานพวกเธอก็อยู่เพียงลำพังและซ่อนตัวจากสายตาของคนข้างทาง

「ออกมา」 Flamm สั่งการ

เกิดประกายแสงหมุนวนรอบๆแล้วมารวมตัวกันเป็นดาบในมือของเธอ น่าตกใจจริงๆที่ดาบนั้นมันก็ออกมาตามสั่งด้วย 

Flamm สูดหายใจเข้าไปแล้วเริ่มทำการ 「วิเคราะห์」 กับตัวดาบ

ก่อนอื่น พื้นฐานของพื้นฐานที่สุด เธอต้องรู้สึกถึงพลังเวทมนตร์ที่ไหลไปตามร่างกายเธอแล้ววางสมาธิบนตรงไหนก็ได้ 

ก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยจับสัมผัสมันได้ไม่ว่าจะทำยังไง… แต่ตอนนี้เธอรู้สึกถึงพลังเวทมนตร์ที่ไหลไปทั่วทั้งร่างกาย 

ก่อนหน้านั้นเธอพยายามโดยไม่ให้ถูกรบกวน ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามอย่างหนักที่สุดมันก็ไม่อาจจะไปถึงจุดนั้นได้ 

เธอไม่เคยนึกเลยว่ามันจะง่ายขนาดนี้ เธอจึงได้ตั้งสมาธิ ดึงพลังในหัวแล้วจดจ่อมันด้วยตาของเธอ

「วิเคราะห์」

แล้วเวทมนตร์ก็เปิดทำงาน

——————————————————————————

ชื่อ: ดาบสองมือ กลืนกินวิญญาณ

คุณภาพ: ชั้นยอด

【อุปกรณ์นี้จะลดความแข็งแกร่งไป 318】

【อุปกรณ์นี้จะลดพลังเวทไป 96】

【อุปกรณ์นี้จะลดความอึดไป 293】

【อุปกรณ์นี้จะลดความว่องไวไป 181】

【อุปกรณ์นี้จะลดสติปัญญาไป 107】

【อุปกรณ์นี้จะละลายร่างกายของคุณ】

——————————————————————————

「กลืนกินวิญญาณ…」

Flamm เผลออ่านออกเสียงดังขณะที่เห็นข้อความที่ลอยขึ้นมา 

สมกับเป็นอุปกรณ์ต้องสาปจริงๆ 

เธอเดาว่าดาบนั้นเดิมเป็นแค่ดาบสองมือเอง 

ดาบนั้นคงจะดูดซับความเสียใจของคนที่ตายไปทางใดทางหนึ่ง 

หลังจากที่ดูดซับความสิ้นหวังของคนที่ตายไปมันก็กลายเป็นดาบต้องสาปที่จะฆ่าใครก็ตามที่คิดจะถือมัน

Flamm: 「แต่ทำไมน้า? ทั้งๆที่มันลดค่าสเตตัสแบบนั้น ฉันเองก็ไม่น่าจะใช้ของอย่างดาบยักษ์นั่นได้นี่นา」

Milkit: 「มันลดค่าสเตตัสหรือคะ?」

Flamm: 「อือ ก็เท่าที่ฉันเห็นนะ จะลองใช้การวิเคราะห์มั้ยล่ะ Milkit?」

Milkit: 「ฉันใช้เวทวิเคราะห์ไม่ได้ค่ะ」

นั่นไม่น่าจะเป็นไปได้ 

ตราบใดที่พลังเวทไม่ได้เป็น 0 นอกจากกรณีพิเศษอย่าง Flamm แล้ว ใครก็ต้องใช้เวทวิเคราะห์ได้สิ 

ต่อให้พลังเวทมนตร์เป็น 1 ก็ตาม

นั่นเป็นสิ่งแรกที่ Flamm นึกได้ 

แต่พอรู้ถึงความจริงต่อมา ถึงแม้จะเป็นเวทมนตร์ขั้นพื้นฐาน มันก็ไม่ใช่ว่าจะมีใครใช้มันได้และไม่มีอะไรที่ใช้ได้โดยที่ไม่มีการสอน 

นั่นก็คือ ไม่มีใครสอน Milkit ใช้เวทมนตร์แม้กระทั่งเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานเลย

Milkit: 「นอกจากนี้ ถึงฉันจะมองเห็นมันได้ ก็คงไม่เข้าใจหรอกค่ะ」

Flamm ถึงกับเบิกบาน ทุกครั้งที่เธอได้ยินคำพูดของ Milkit ที่เธอรู้สึกได้

Flamm: 「อือ ถ้าฉันทำได้ ฉันจะช่วยสอนให้นะ เราจะเริ่มต้นเรียนด้วยกันเมื่อเห็นว่าดีขึ้นนะ?」

Flamm ยิ้ม Milkit เงียบไปไม่กี่วินาทีก่อนที่จะหลบตาไปทางอื่น Flamm ที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกสับสนและอายอยู่นิดๆ

Milkit: 「ถ้านายท่านต้องการ ฉันก็จะทำตามค่ะ」

「งั้นก็ตัดสินใจแล้ว」 Flamm พูด 「พูดถึงเรื่องปริศนาของอุปกรณ์นั้น จะต้องถูกปฏิเสธสถานะและร่างกายก็ต้องละลาย แต่มันกลับทำให้ความสามารถของฉันเพิ่มขึ้นมาและก็ยังรักษาบาดแผล… มันตรงข้ามกัน อย่างกับ… พลิกกลับ…」

มีอย่างหนึ่งที่อาจจะอธิบายได้ ถ้าเธอเจอประสบการณ์กับการ 「พลิกกลับ」 ของผลกระทบของคำสาป-

Flamm: 「คุณสมบัติของฉัน? ไม่จริงน่า มันเป็นแบบนั้นเองหรือ?」

Milkit: 「คุณสมบัติของคุณหรือคะ?」

Flamm: 「ใช่ คุณสมบัติของฉันคือ 『ผันกลับ』 น่าจะเรียกว่าเป็นคุณสมบัติที่หายากเลย เพราะคุณสมบัติแบบนั้นแหละสเตตัสของฉันจึงไม่มีอะไรนอกจาก 0 ฉันนึกว่ามันไร้ประโยชน์… แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าจะใช้มันยังไงแล้ว!」

พูดอีกอย่างก็คือ ผันกลับจากลดเป็นเพิ่ม ผันกลับจากละลายร่างกายเป็นรักษาร่างกาย 

อาจจะบอกได้ว่าคุณสมบัติของเธอนั้นเปลี่ยนคำสาปให้เป็นเสริมสร้างนั่นเอง

Flamm: 「ฉันเองก็นึกสงสัยอยู่ตลอดว่าทำไมฉันถึงมีพลังที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ ฉันไม่เคยนึกจะใช้อุปกรณ์ต้องสาปเลย ฉันไม่ยักจะรู้ตัวเลย… ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!」

Flamm หัวเราะออกมาดังลั่นจากใจ 

พอรู้สึกตัวก็หยุดตัวเองขณะที่เธอรู้ตัวว่า Milkit นั้นยังไม่เข้าใจสักเท่าไร

Flamm: 「อ๊ะ ขอโทษที ตื่นเต้นมากไปหน่อย สรุปสั้นๆก็คือ ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นถ้าฉันใช้อุปกรณ์ต้องสาปนี้ ต้องขอบคุณคุณสมบัติฉันเลย!」

Milkit: 「ค่ะ นายท่านยอดไปเลยค่ะ」

Milkit ออกอาการเงียบ Flamm ที่ไอค่อกแค่กก็เริ่มสงบลงได้ 

ถึงจะไม่นานเท่าไรนักนับตั้งแต่ที่พบกัน Milkit ก็ดูท่าจะไม่ค่อยจะแสดงอารมณ์ร่วมใดๆมากนัก จึงผิดหวังอยู่นิดหน่อยที่เธอกะจะดีใจร่วมไปด้วยกัน 

แต่ตอนนี้ต้องกลับมายังเรื่องการหางานทำก่อน

ในขณะที่ Flamm เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา เธออยากจะหาเงินให้มากพอที่จะเป็นค่าที่พักในวันนี้ 

เพื่อที่จะขึ้นทะเบียนเป็นนักผจญภัย พวกเธอจะต้องรับคำร้องแรงค์ F และทำให้สำเร็จก่อน 

เมื่อพวกเธอทำสำเร็จก็จะได้รับใบอนุญาตและก็จะได้เงินมากพอที่จะเข้าไปพักในโรงแรมราคาถูกๆได้

ทั้งสองออกจากซอยแล้วก็เดินเข้าไปในกิลด์ 

ภายในเป็นอะไรที่มันเรียบๆที่ไม่มีความสวยงามเลย กลิ่นของเหล้าสาเกก็ฟุ้งไปทั่วทั้งหลังแม้จะเป็นตอนกลางวัน 

มันคือผับที่มีสำนักงานติดมาซึ่งใช้เป็นที่นัดพบกับพวกปาร์ตี้หน้าใหม่นั่นเอง พวกนักผจญภัยที่ดูไม่ค่อยไว้วางใจก็อยู่ตรงนั้นด้วย 

พอพวกนั้นเห็นการปรากฏตัวของสองสาวที่เดินเข้ามาและก็เห็นตราทาสติดอยู่ที่ใบหน้า พวกนั้นต่างก็ยิ้มแสยะกันหมด

โต๊ะแผนกต้อนรับตั้งอยู่ตรงทางเข้าพอดี คนที่อยู่หลังโต๊ะก็เป็นผู้หญิงที่แคะเล็บเล่นด้วยสีหน้าที่น่าเบื่อ 

พอเธอเห็น Flamm เธอก็ขมวดคิ้วออกมาเลย

พนักงานต้อนรับหญิง: 「เจ้าพวกทาสมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ? ฉันไม่มีเหตุผลใดๆที่ยอมให้พวกชั้นสูงส่งสาวใช้มายังที่นี่หรอกนะ」

Flamm: 「ฉันอยากจะเป็นนักผจญภัยนะ ช่วยทำใบอนุญาตหน่อยได้มั้ย?」

หลังจากที่ Flamm พูดไป ไม่เพียงแต่พนักงานต้อนรับเท่านั้น แต่รวมไปถึงนักผจญภัยขี้เมาต่างก็หันมามองอย่างโกรธเคือง

พนักงานต้อนรับหญิง: 「เธอต้องล้อเล่นแน่ นี่เธอจะเอาชีวิตไปทิ้งแล้วหรือ? เธอน่าจะไปเป็นโสเภณีดีกว่านะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปให้แม่เล้าแนะนำงานนั้นให้ล่ะกัน」

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยเจตนาที่ปองร้าย Flamm ที่พอจะกลืนความขุ่นมัวไปได้ 

ทว่านักผจญภัยที่เพิ่งจะหายตกใจเมื่อกี้กลับเข้ามาพูดแทรกเธอ

「จะมาตรงนั้นหน่อยมั้ย ยัยเด็กผมน้ำตาล? ข้าจะจ่ายให้คนนี้ อ๊ะ ช่างมันเถอะ ยัยผ้าพันแผลนี่มันน่ารังเกียจชะมัดเลยว่ะ」

「เฮ้ยๆ-」

「นี่ ถ้าอยากจะเอาไปก็ได้นะ แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอดูเหมือนอะไร?」

「ถูกแล้วล่ะ แหยงชะมัดเลยว่ะ… ข้าอาจจะเอาก็ได้เพราะคงจะไม่มีอะไรนอกจากงานในยามค่ำคืนแล้ว」

「ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึงน่าจะไปเอากับไอ้หมาจรจัดสักตัวดีกว่านะ!」

「ไม่ต้องเลย เว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!」

Flamm กัดฟันกำมือทั้งสองข้างแน่น เธอจ้องไปทางพวกผู้ชายจนไม่อาจจะทนได้ 

แล้ว Milkit ก็เข้าไปจับชายเสื้อของเธอ Flamm หันไปมอง Milkit ที่ส่ายหน้าไปมา

Flamm: 「ทำไมล่ะ?」

Milkit: 「เพราะนายท่านจะแพ้ได้ อย่าเลยค่ะขอร้อง」

Flamm: 「ฉันไม่ได้โกรธเพื่อเธออย่างเดียวนะ」

ถึงแม้ว่า 90% ของความโกรธของเธอจะเป็นคำพูดที่เสียดสีไปทาง Milkit ก็ตาม พอ Milkit รู้สึกตัวจึงได้หยุด Flamm

Milkit: 「อย่าได้ใส่ใจเลย คุณเป็นนายท่านของฉันนะคะ ฉันยอมรับคำดูถูกเหยียดหยามได้ถ้ามันทำให้ชีวิตของคุณง่ายขึ้นนะ」

Flamm: 「ขอปฏิเสธ」

Milkit: 「ถึงอย่างนั้นก็…」

ในขณะที่กำลังจะเข้าไปจัดการกับพวกสองคนนั้น พนักงานต้อนรับก็กลับมาแคะเล็บเล่นราวกับจะทำแบบนี้ก่อนที่ Flamm จะเดินเข้ามา 

Flamm ถึงกับระเบิดความโกรธออกมาแล้วเดินกลับไปยังที่แผนกตอบรับ

Flamm: 「ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากได้แบบนั้น ช่วยทำใบอนุญาตที」

พนักงานต้อนรับถึงกับเงียบแล้วก็เมินเธอไปเฉย

Flamm: 「นี่เธอ!」

พนักงานต้อนรับหญิง: 「อ้าา เธอเป็นแค่ทาส ช่วยอยู่เงียบๆแล้วถ่างขาจ่ายแทนล่ะกัน」

พนักงานต้อนรับหัวเราะหลังจากที่พูดจบ Flamm ถึงกับเดือดจนเกือบจะกระโดดข้ามโต๊ะไปคว้าคอหล่อนแล้ว

ผู้ชาย: 「น่าๆ อย่าพูดแบบนั้นสิ」

เธอถูกขัดจังหวะโดยชายที่โผล่ออกมาจากบาร์ เขาดูเหมือนจะทำตัวเป็นผู้มาไกล่เกลี่ยให้

ชายรูปร่างผอมที่สูงกว่า Flamm มีกล้ามเนื้อกระชับ ผมสั้นน้ำตาลเข้ม ตอนที่อยู่ในร้านเขาไม่ได้สวมชุดเกราะ แต่ก็มีดาบมือเดียวคุณภาพสูงแนบติดไว้ข้างเอว

Dain: 「อ๊ะ ขอโทษด้วยที่เข้ามาขัดเธอนะ ผมชื่อ Dain Finneas เป็นนักผจญภัยแรงค์ A ในกิลด์นักผจญภัยที่นี่ กรุณาใจเย็นก่อน」

Flamm เก็บมือที่เขายื่นออกไปขณะที่มองเขา มือของเขานั้นใหญ่ ผิวก็หยาบ มีรอยแผลเป็นบนแก้ม และก็ดูท่าทางอ่อนโยน แต่ดวงตาก็แหลมคม เขาน่าจะมีความสามารถมากพอที่จะไต่เต้าขึ้นมาเป็นแรงค์ A ได้

นักผจญภัยจะเริ่มจากแรงค์ F 

แรงค์จะเลื่อนระดับได้ด้วยการสะสมรางวัลที่ได้รับมาจากกิลด์ ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะไต่ขึ้นไปในระดับแรงค์ A ได้โดยที่ไม่มีการทำคำร้องที่มีความยากสูงซ้ำหลายๆครั้ง

「Iira หน้าใหม่มาที่กิลด์นะ」 Dain พูดกับพนักงานต้อนรับ 「แล้วออกไปต้อนรับเธอหรือยังล่ะ?」

Iira: 「แต่…」

Dain: 「การจะอยู่รอดได้หลังจากที่รับใบอนุญาตมาแล้วก็ขึ้นอยู่กับความสามารถนะ ไม่ว่าจะทาส หรือชนชั้นสูง… จะไปใส่ใจทำไม? ฉันคิดว่าใครก็เผชิญกับความท้าทายได้อยู่แล้ว」

Iira: 「ถ้านายว่าอย่างงั้นล่ะก็」

ชายที่ชื่อว่า Dain ต้องมีชื่อเสียงโด่งดังแน่ๆ 

ขนาด Iira ที่ด่ากวนประสาทใส่จนกระทั่งเขาโผล่มา ก็ยังทำให้เธอถึงกับก้มหัวให้ภายใต้แรงกดดันของเขาได้

Dain เอื้อมตัวข้ามโต๊ะเคาน์เตอร์แล้วดึงเอาเอกสารจากตัว Iira

Flamm: 「อันนี่ล่ะเป็นไงบ้าง?」

เอกสารที่วางอยู่หน้า Flamm นั้นเขียนว่า 「นำเขี้ยวของ werewolf หนึ่งอัน」 ที่ระบุว่าเป็นคำร้องของแรงค์ F และก็ยังระบุตำแหน่งบนแผนที่ ณ บริเวณที่พบด้วย

Dain พยักหน้า 「ได้ เราจะให้ใบอนุญาตทันทีที่ทำสำเร็จนะ」

「ขอบคุณค่ะ」 Flamm พูดและก็รับเอาแผนที่มา

Eira จ้องหน้ามายัง Flamm ด้วยความเจ็บใจ ถ้าเธอได้เป็นนักผจญภัยล่ะก็ เธอจะต้องรับคำร้องจากกิลด์นักผจญภัยในเขตตะวันตกอีกนานแน่ 

เธอถึงกับผิดหวังที่ไปสร้างศัตรูขึ้นมาแล้ว

ก่อนที่จะออกจากกิลด์ไป Flamm หันกลับมายัง Dain แล้วก็ก้มหัว

Flamm: 「คุณ Dain คะ ขอบคุณนะ」

Dain ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพยักหน้าให้ Flamm ก่อนที่จะกลับไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนของเขานั่งอยู่ 

Flamm จูงมือ Milkit แล้วออกจากกิลด์นักผจญภัย 

Dain มองดูทั้งสองคนจนกระทั่งหายลับสายตาก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมา

「นี่นายทำอะไรกันนะ Dain?」 ชายที่อยู่โต๊ะเดียวกันถามเขา

「ก็อย่างที่เห็นแหละ ฉันก็แค่ให้คำร้องทำใบอนุญาตเอง」 Dain พูด 「ฉันเป็นคนดีนา」

「หืมม… แล้วไอ้คำร้องนั่นมันเป็นยังไงล่ะ?」

「ก็นะ… ฉันก็แค่นึกถึงอนาคตของพวกหน้าใหม่ก็เลยทำให้มันยากกว่านี้สักหน่อย」

ขณะที่ Dain พูดนั้น เขาก็เทไวน์ลงในแก้ว 「อา อันเดิมฉันใส่คำร้องไว้ในแรงค์ F ที่ไม่มีใครอยากจะรับเอาไปนะสิ」

「มันเป็นยังไงกันนี่?」

ด้วยอำนาจของ Dain ก็แค่เปลี่ยนคำร้องผิดใบก็ทำให้ดูไม่ค่อยยากได้แล้ว

Dain: 「ก็ให้มันยากกว่านี้สักหน่อย」

「แค่ไหนกัน?」

「ก็แค่นิดเดียว ทั้งหมดให้ไปมันเป็นคำร้องแรงค์ D โดยบอกว่าเป็นแรงค์ F นะ」 Dain พูดพลางหัวเราะ 「ถ้าเธออยากจะเป็นนักผจญภัย แค่จัดการกับ werewolf ก็น่าจะง่ายนะ」

「แรงค์ D มันยากกว่าแรงค์ F เป็นสามเท่านะ… werewolf ก็คงจะแกร่งกว่าสักห้าเท่านะ นายกะจะฆ่าเธอเลยนี่」

Dain: 「ก็มันช่วยไม่ได้ที่เธออยากโง่เอง」

「ฮ่าๆ สมกับเป็น Dain เลยล่ะ!」

พวกนักผจญภัยที่เพลิดเพลินกับมื้อเย็นที่ไม่ได้พกไวน์มาด้วยกำลังจะตื่นเต้นกับเรื่องราวของทาสสาวที่กำลังจะตายอย่างอนาถ

– 「จอมคิดคดสุดอุกอาจ」 Dain Finneas

ชายที่ขึ้นสู่แรงค์ A ได้ทั้งๆที่ไร้ความสามารถ หมอนั่นคอยลวงโดยการหลอกพวกนักผจญภัยหน้าใหม่ในเขตตะวันตก แล้วก็ยึดเอารางวัลของพวกนั้นมาเป็นของตัวเอง

Flamm กับ Milkit ที่จับมือจูงกันมุ่งหน้าไปยังสถานที่ระบุไว้ในแผนที่ ไม่ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของ Dain เลย