Mogeko Castle

ลำดับตอนที่ #3 : ชั้นที่ 2 : ขนมปัง? ข้าว? หมูแฮม?

ย้อนเวลากลับไปในอดีต

"วันนี้อากาศดีจัง หือ พี่ค่ะ?"

".....อืม เธอพูดถูก"

"ทำการบ้านตอนที่อยู่บ้านหรือยังล่ะ..."

".....อืม"

"....."

"....."

"พี่คะ... มีอะไรหรือคะ?"

"..........?"

"อ๊ะ โทษที ไม่มีอะไรหรอก"

"? จริงเหรอ?"

"จริงสิ"

"...เอาล่ะ Yonaka เธออยากจะกินอะไรมั้ย? ฉันจะซื้อไอศกรีมให้เธอนะ"

"เอ๋? จริงหรือ?"

"ใช่"

"เย้! ♪"

กลับมายังปัจจุบัน

".........." ฉันพูดอะไรไม่ออกเมื่อฉันเห็นห้องนี้

"นี่มันข้างใน ใช่มั้ย?"

"แต่ไม่ได้คิดไปเองสินะ! ฉันคงถูกต้อนจนมุมแล้วไม่ใช่หรือ?!" ฉันเริ่มสับสนตัวเองว่าตอนนี้คิดถูกหรือเปล่าที่ต้องมายังที่นี่นะ

"ฉันรู้แล้วว่าถูกหลอก! ฉันนี่มันบ้าจริงๆเลย!"

".........." ฉันหายใจเข้าไปลึกๆ

".........." แล้วฉันก็หายใจออกมายาวๆอย่างช้าๆ

"พี่คะ... ฉันจะทำยังไงดี?"

"ฉันรู้สึกว่าถ้าฉันเดินต่อไป ฉันอาจจะไปผิดทางก็ได้..."

".........." ฉันพยายามสงบนิ่งอยู่สักพักหนึ่ง

หลังจากที่ฉันทำใจผ่อนคลายแล้ว ตอนนี้ฉันจึงเริ่มเดินอย่างมีสติ

แม้ว่าภายในห้องนี้มันจะถูกย้อมไปด้วยโทนสีแดงก็ตาม แม้แต่พื้นก็ยังมองไม่เห็น ฉันรู้สึกว่าเหมือนกับลอยกลางอากาศยังไงยังงั้น

ฉันเดินตามทางต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นป้ายอันหนึ่งปักเอาไว้ ฉันจึงได้เดินเข้าไปอ่าน

"ถนนสีแดง"

คงไม่มีแต่ถนนสีแดงอย่างเดียว รอบๆด้านก็มีสีแดงด้วย

ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นทิศทางไหน จนกระทั่งมาเห็นคราบเลือดตกอยู่บนพื้น

ฉันเห็น Mogeko ตัวหนึ่งนอนตายอยู่

แต่ฉันก็ไม่ได้นึกอยากจะสงสารอะไรหรอก ฉันต้องรีบเดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะหลงทางและติดห้วงมิติสีแดงนี้ตลอดกาล

ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั่ง...

"!" ฉันตกใจที่จู่ๆก็มาจ๊ะเอ๋กับ Mogeko ที่อยู่ข้างหน้า

"....." มันก็จ้องหน้าฉันเหมือนกัน

"สวัสดี-----! ☆"

หา

"เอาล่ะ! ได้เวลาตอบคำถามแล้ว!"

"?!" ฉันเริ่มงงจนทำอะไรไม่ถูก

"เธอกินขนมปังก้อนหรือขนมปังพุดดิ้งได้... แต่ขนมปังอะไรที่กินไม่ได้?!"

"....."

ฉันเริ่มงงกับคำถามนี้ แต่เมื่อมันถามมา ฉันควรที่จะตอบไปว่า

"ขนมปังแผ่น"

"บู-----! ผิดถนัด! เธอกินขนมปังแผ่นได้นะ!!"

"กินไม่ได้ต่างหาก" ฉันโต้กลับ

"ได้สิ! แม้ว่า Mogeko จะตายในวันอื่นก็ตาม!"

"มันก็หมายถึงกินไม่ได้ไม่ใช่หรือไง?"

"บังเอิญ คำตอบที่ถูกต้องจริงๆก็คือขนมปังที่มีโพแทสเซียมไซยาไนด์นะ!"

"?!" ฉันถึงกับอึ้งในสิ่งที่มันเฉลยคำตอบออกมา

"แน่นอน Mogeko ที่กินมันเข้าไปก็ต้องตายแหงๆ!"

".........." เฮ้อ... แล้วมันจะกินขนมปังที่ใส่โพแทสเซียมไซยาไนด์ทำไมกันฟ่ะ ฉันเริ่มเซ็งกับคำถามบ้าๆนี้แล้วล่ะ

"เอาล่ะ ตอนนี้ก็....."

"...!" จะทำอะไรอีกล่ะ

"กลับบ้านไปนอนดีกว่า! ♪"

อ้าว

แล้ว Mogeko ตัวนั้นก็เดินกลับไปเลย

"..........???"

ตกลงเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร...

ฉันเสียเวลากับเรื่องไร้สาระตรงนี้ค่อนข้างพอสมควร ฉันจึงต้องเดินต่อไป

จนกระทั่งฉันเห็นอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น มันคือประตู

ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมา ที่จะได้เห็นทางออกจากตรงถนนสีแดงนี่สักที

แล้วฉันก็เดินเข้าประตูไปทันที



....................................



ตอนนี้ฉันอยู่ในทางเดินยาวๆ ที่เต็มไปด้วยทางเลี้ยวเต็มไปหมด

บริเวณที่ฉันเดินอยู่นั้นยังไม่มีทางแยกใดๆเลย ฉันเดินตามทางต่อไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งมาเจอกับ Mogeko ตัวหนึ่งที่ยืนหันหลังเข้ามุมทางนั้นเอง

"เธอรู้มั้ย?! รสชาติของพริกนั้นเป็นยังไงกันล่ะ!?"

ยังจะมีอารมณ์ถามหารสชาติของพริกอยู่อีกหรือ

ฉันไม่สนใจเรื่องไร้สาระสักเท่าไร ฉันจึงได้เดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ

จนกระทั่งมาถึงทางแยกเป็นครั้งแรก ฉันตัดสินใจว่าจะไปทางซ้ายมากกว่าที่จะตรงไปข้างหน้า

แล้วฉันก็เดินไปตามห้องโถงเรื่อยๆ

แต่แล้วฉันก็รู้สึกว่า ฉันกำลังเดินวกวนภายในปราสาท เพราะหลังจากนั้นไม่นานฉันก็รู้สึกว่าย้อนกลับมาที่เดิมอีกครั้งหนึ่ง

คราวนี้ฉันจึงต้องตั้งหลักใหม่แล้วก็เลือกเส้นทางอีกที่เหลือทันที

นับว่าเป็นโชคดีของฉันจริงๆที่ฉันเลือกถูก

แต่แล้วฉันก็เห็น Mogeko อีกตัวหนึ่งยืนอยู่ที่ทางแยก

"ตกใจมั้ย? ไม่มีอะไรหรอก! ♪"

ให้ตายสิ นี่มันพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย ฉันเดินต่อไปตามทางเรื่อยๆ

ฉันรู้สึกว่าทางเดินแถวนี้มันไกลจริงๆ ฉันเดินมาตั้งนานแล้วยังไปไม่ถึงไหนเลย

ฉันเจอ Mogeko อีกตัวหนึ่งหันหลังที่มุมทางเลี้ยว

"ขออยู่คนเดียวเถอะ... ฉันอยากจะตาย..."

อยากจะตายงั้นเหรอ งั้นก็ปล่อยให้อดตายตรงนั้นแหละ

ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ ฉันยังไม่ละทิ้งความหวังใดๆทั้งนั้น

ระหว่างนั้นฉันก็เห็น Mogeko อีกสองตัวกำลังยืนแนบพิงกำแพงเหมือนกำลังจะฟังเสียงอะไรบางอย่าง

"ได้ยินพวกมันแล้ว..." Mogeko ตัวหนึ่งพูด

"ฉันได้ยิน..."

"เสียงกรีดร้องของวิญญาณ..."

"หา?" Mogeko อีกตัวอุทานออกมา

ฉันไม่อยากจะรู้หรอกว่า เสียงกรีดร้องของวิญญาณนั้นมันคืออะไร ฉันต้องรีบไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้



....................................



ฉันเดินตามทางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงบริเวณที่มีรูปภาพสีน้ำมันแขวนไว้

ฉันจ้องไปที่รูปภาพนั้น

ฉันเห็นรูปภาพแล้วไม่ค่อยจะมีอารมณ์สุนทรีย์กับมันสักเท่าไรนัก มันดูจืดชืดไร้ชีวิตชีวายังไงก็ไม่รู้

"....."

"รูปภาพที่แขวนติดฝานี่มันอะไรกัน? ดูน่ารำคาญจริงๆ..." ฉันพูดไปด้วยความรู้สึกส่วนตัวของฉัน

"บ้าบอคอแตกสิ้นดี....."

"ไม่หรอก! ♪"

"?!"

ฉันเริ่มชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้นมา ก่อนที่ฉันจะหันไปมองรอบๆตัว

"ใครนะ?! ม-มาจากไหนนะ?!?!"

"อยู่นี่ไง... ♪"

ฉันได้ยินเสียงมาจากรูปภาพจึงรีบหันไปมองรูปนั้นทันที

ทันใดนั้นเองก็มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับรูปภาพนั้น

มันออกมาจากรูปได้!!!

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!" Mogeko ตัวที่ออกมาจากรูปหัวเราะออกมา

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!" ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียง

"ไม่มีทางหนีฉันได้หรอก..." (อาา เสียงนี้สุดยอดเลย! ❤)

ไอ้ Mogeko โรคจิต! ไปตายซะ ไป๊!

"หวาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!"

ก่อนที่ฉันจะรีบก้าวเท้าหนีไปอย่างรวดเร็วทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น

"เฮ้ หว... เดี๋ยวก่อนซี่!" มันเรียก



....................................



ตอนนี้ฉันต้องรีบวิ่งอย่างสุดฝีเท้าเลยก่อนที่พวก Mogeko จะไล่ตามหลังมา

เพียงไม่ถึงสิบวินาที พวก Mogeko ก็ยกกองทัพไล่ตามหลังมาเป็นฝูงแล้ว!!!

นี่มันฝันร้ายชัดๆเลย

ไม่ว่าฉันจะพยายามวิ่งหนีให้ห่างจากพวกมันอย่างไร มันก็จะปรากฏตัวออกมาและก็อยู่ใกล้ตัวฉันตลอด

ฉันไม่รู้ว่าวิ่งไปไกลแค่ไหนหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มจะเหนื่อยแล้ว

จะหยุดวิ่งก็ไม่ได้ ถ้าหากฉันถูกพวก Mogeko จับตัวไปได้ล่ะก็... ฉันไม่อยากคิดเลย

ตอนนี้ในใจของฉันที่คิดเอาไว้ก็คือ ต้องหาประตูให้เจอเท่านั้น

ฉันวิ่งหนีไปเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นประตูบานหนึ่ง

ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาแล้ว ในที่สุดฉันก็จะหนีพวกมันพ้นแล้ว ฉันคิดเอาไว้อย่างนั้น

ฉันรีบเอื้อมมือเปิดประตูทันที

แกร็กๆ

?!!!!

ไม่จริงน่า?!

ประตูเปิดไม่ออก

ความหวังของฉันแตกสลายไปทันที เมื่อฉันหันไปมองข้างหลังก็พบว่าพวก Mogeko ยังคงไล่ตามฉันอยู่

ฉันต้องไม่ยอมแพ้ ประตูบานนี้เข้าไม่ได้ งั้นก็ต้องหาบานอื่นต่อ

ฉันจึงต้องวิ่งต่อไป

ต่อมาไม่นาน ฉันก็เห็นประตูอีกบานหนึ่ง

แต่ฉันรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีจากด้านหลังของประตู ฉันคิดว่าไม่ควรที่จะเปิดประตูเข้าไป

ดูเหมือนว่าระหว่างที่หนี ฉันก็ได้เรียนรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับสัญชาตญาณในการเอาตัวรอด เพราะถ้าไปผิดทาง นั่นก็คือตายอย่างเดียว

ตอนนี้ฉันก็มาถึงบริเวณที่น่าจะเรียกว่าเขาวงกตก็ว่าได้ละมั้ง

ฉันไม่รู้ว่าจะไปทางไหนจึงจะสามารถหนีพวก Mogeko พ้นได้

แต่เนื่องจากไม่มีเวลาคิด ฉันจึงรีบวิ่งไปทางแยกหนึ่งทันที

น่าแปลกนะ มีหมูแฮมตกอยู่บนพื้นด้วย มือฉันก็คว้ามันเก็บขึ้นมาไวกว่าหัวคิดเสียอีก

สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของฉันได้นำฉันมายังเส้นทางที่ถูกต้อง เส้นทางที่จะทำให้ฉันไม่ถูกต้อนไปยังทางตัน

หรืออาจจะเป็นเพราะความโชคดีของฉันก็ไม่รู้สินะ

ฉันเริ่มที่จะหมดแรงแล้ว ขาของฉันก็เริ่มขยับช้าลง แต่ฉันก็ยังคงวิ่งต่อไป

จนกระทั่งมาเห็นประตูอีกบานหนึ่ง ฉันหวังว่าประตูบานนั้นคงจะเป็นทางหนีได้นะ

ตอนนี้ฉันอยู่ในระหว่างความเป็นกับความตายโดยมีประตูนี้เป็นตัวตัดสิน

ขณะที่ฉันใกล้จะถึงประตูบานนั้นเอง ทันใดนั้นพวก Mogeko ก็ไล่ตามหลังฉันมาอย่างรวดเร็วมากๆ

Mogeko พวกนั้นก็ไม่ใช่ Mogeko แบบที่ฉันเห็น พวกมันบ้าคลั่งยิ่งกว่าพวกที่ไล่ฉันก่อนหน้านี้เสียอีก

คราวนี้ฉันไม่คิดอะไรแล้ว สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของฉันทำให้ตัวฉันรู้สึกเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ฉันจึงรีบเปิดประตูหนีเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง จะตายยังไงก็ช่างเถอะ...



....................................



หลังจากที่ฉันหนีเข้าไปยังอีกห้องหนึ่งแล้ว ฉันก็รีบปิดประตูแล้วก็ล็อกทันที

แต่พวก Mogeko ก็ยังไม่ละความพยายาม พวกมันพยายามที่จะพังประตูเข้าไป ฉันจึงต้องดันประตูเอาไว้ไม่ให้มันเข้ามา

"เฮ้ย!!! เปิดเดี๋ยวนี้นะ!!!!"

"คิดว่าเธอจะหนีจากฉันได้เหรอ?!"

"บอกให้เปิด!!!!!"

"ฮ่าาาาาาา!! ย้ากกกกกกกก!! อ้าาาาาาาาาา!!!"

มันร้องคำรามออกมาโคตรน่ากลัวเลย

"ฉันจะทำทุกวิถีทางเลย ถ้าเธอไม่ยอมเปิด!!! หรือถ้าเธอจะเอาด้วย!!!!"

"บ้าชิบ! ไอ้เวรเอ๊ย!! อยากให้ฉันจะเอาจริงหรือไง!!!"

"ออกมาเดี๋ยวนี้!! ฉันจะเจาะเธอจนกว่าเธอจะยืนไม่ได้เลย!!!"

นี่มันจะทำอะไรกันนะ

"โหววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!!"

ดูเหมือนว่าถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อไปคงจะไม่ปลอดภัยแน่ มันพยายามที่จะพังประตูเข้ามาให้ได้เลย ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

ฉันคงต้องรีบมองหาทางหนีของห้องนี้ให้ได้ก่อนที่พวกมันจะพังประตูเข้ามา

ฉันเห็นกล่องกระดาษอันหนึ่งวางไว้ที่มุมห้อง มันมีกลิ่นเหม็นอย่างกับเนื้อเน่าเลย

ขยะแขยงสุดๆ

แล้วฉันก็เห็น Mogeko ที่ถูกตัดหัวออกไปด้วย ฉันเห็นแล้วรู้สึกสยองจนแทบอยากจะอ้วกอาเจียนออกมา ฉันพยายามที่จะเลี่ยงสายตาไม่ให้มองเจ้านี่

น่าแปลก ห้องนี้ยังมีโต๊ะอาหารตั้งอยู่ด้วย บนโต๊ะนั้นก็มีซุปผักและก็หมูแฮม ฉันจึงได้เก็บทั้งสองอย่างมาไว้กับตัว

ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเจ้าซุปผักเนี่ย พวก Mogeko บอกว่าเป็นเลือดของพระเจ้า ฉันไม่เข้าใจความคิดของพวกนั้นเลยจริงๆ

Mogeko ตัวหนึ่งกำลังดื่มชาอยู่

"หยุดเคาะประตูสักที! เงียบๆไปซะ!!!"

ยังจะมีอารมณ์มาว่าพวกนั้นที่พยายามจะพังประตูเข้ามาอยู่อีกหรือเนี่ย ไม่รู้สึกรู้สาถึงสถานการณ์คอขาดบาดตายในตอนนี้เอาเสียเลย

ฉันเห็นกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะติดมุมห้องใกล้กับชั้นวางหนังสือ

"ท่ า เ รื อ แ ม ล ง ส า บ"

ฉันไม่เข้าใจเลยว่ามันสื่อถึงอะไรกัน ฉันจึงเดินไปดูอย่างอื่นต่อ

ชั้นวางหนังสือในห้องนี้มีแต่หนังสือโป๊อีกแล้ว ฉันถึงกับหน้าแดงจนต้องรีบเก็บมันไว้ที่เดิม

ข้างๆชั้นวางหนังสือมีถังขยะด้วย มันเต็มไปด้วยของที่อ้วกออกมา

แค่ฉันเห็นมันก็รู้สึกอยากจะอ้วกลงถังขยะเหมือนกันนั่นแหละ

มี Mogeko ตัวหนึ่งท่าทางจะมีความสุขมาก

"หมูแฮมที่แสนอร่อย! เชิดชูให้กับหมูแฮม!"

อะไรกันเนี่ย เจ้า Mogeko ตัวนี้มันบูชาหมูแฮมมากขนาดนั้นเลยหรือ แต่ฉันไม่สนใจในเรื่องไร้สาระของ Mogeko ตัวนี้หรอก แย่งหมูแฮมจากมันมาเลยดีกว่า

"ทำไมถึงทำอย่างนี้----------?!?! เอาคืนมาน้าาาาาาาาาาา!!!" Mogeko ตัวนั้นถึงกับร้องไห้ออกมา

"ฮือออออออออออ ฮืออออออออออออออ"

ฉันไม่สนใจเสียงร้องไห้อ้อนวอนของ Mogeko ตัวนี้หรอก พอดีฉันเห็นประตูอีกบานหนึ่งที่อยู่ตรงนั้น ฉันจึงรีบเปิดประตูเข้าไปยังห้องต่อไปทันที


....................................



ดูเหมือนว่าฉันจะโผล่มายังมิติแปลกๆอีกแล้ว คราวนี้เป็นห้วงมิติที่เต็มไปด้วยดินแดนของ "เผือสี้"

ยังมีหน่อยที่มีทางเดินให้เห็น ฉันก็เลยรู้สึกเหมือนไม่ได้ย่ำอยู่กับที่

ฉันเห็น "เผือสี้" บินอยู่รอบๆเต็มไปหมด ถึงจะทำให้โล่งสบายใจแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันก็ไม่ควรที่จะอยู่ตรงนี้

นอกจากนี้ฉันก็ยังเห็น Mogeko ที่ดูไม่เหมือนกับ Mogeko เลย มันน่าจะเป็นอะไรสักอย่าง ตัวอ่อนหรือ?

ฉันเดินผ่านดินแดน "เผือสี้" มาค่อนข้างไกล ข้างทางก็ไม่มีอะไรเลยนอกจาก "เผือสี้" กับตัวอ่อนของ Mogeko เต็มไปหมด

จนกระทั่งฉันเห็นประตูห้องที่อยู่ข้างๆ มันมีอยู่หลายบานเลยล่ะ

ฉันเปิดประตูที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้าไปยังห้อง

ดูเหมือนว่าห้องนี้จะเต็มไปด้วยแปลงดอกไม้ "เผือสี้" และก็ตัวอ่อนของ Mogeko คลานไปมาเต็มไปหมด

"มะม๊า!" เจ้าตัวอ่อนของ Mogeko ร้อง

ดูเหมือนว่าพวกมันจะร้องหา "มะม๊า" อย่างเดียว จนฉันแทบจะเอียนไปเลย

ฉันเห็นหมูแฮมตกอยู่บนแปลงดอกไม้ด้วย จึงได้หยิบมาเก็บไว้กับตัว

แล้วฉันก็เดินออกจากห้องนี้ไป

ต่อมาฉันก็เปิดประตูเดินเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง

ห้องนี้เต็มไปด้วยสวนดอกไม้ และก็ใครคนหนึ่งยืนอยู่

ถ้าฉันจำไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับรูปปั้นอนุสาวรีย์ที่ตั้งไว้ในห้องรับแขกเลย ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็น Kurotsuno แน่ๆ

ฉันเดินเข้าไปหา Kurotsuno

"....." Kurotsuno จ้องมองฉัน

"หืม..."

อะไรหรือ

"ฉันเอาไปวางไว้ตรงไหนกันน้า..."

Kurotsuno ทำอะไรตกไว้ ถึงต้องตามหาในปราสาทแห่งนี้

ฉันเห็นตัวอ่อนของ Mogeko ตัวหนึ่งพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจจาก Kurotsuno

"เฮ้ๆ! มองหนูสิ! มองสิๆ!!"

"....." Kurotsuno ก็มองเหมือนกันแต่ก็ไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง ทำสีหน้าเย็นชาอย่างเดียว

"อย่าเมินหนูสิ--------------!!!" ตัวอ่อนของ Mogeko ถึงกับร้องไห้ออกมา

ห้องแห่งนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากสวนดอกไม้ Kurotsuno และก็ตัวอ่อนของ Mogeko ส่วน "เผือสี้" นั้นมันก็บินไปมาเพื่อตอมดอกไม้อยู่แล้ว มันมีทุกที่เลย ฉันจึงได้เดินออกจากห้องนี้ไป

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปตามทางอยู่นั้น ฉันก็เห็น Mogeko ตัวหนึ่งยืนอยู่

"หมูแฮมรสชาติดี มันทำให้สมองซึมซับไปด้วยแฮมเลยล่ะ! แต่ฉันก็กินทุกมื้อมากไปหน่อย จนฉันอยากจะอ้วกแล้วล่ะ!"

"แล้วหยุดกินไม่ได้...หรือ...?" ฉันถาม

"ไม่ล่ะขอบคุณ"

งั้นปล่อยให้ Mogeko ตัวนั้นเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะกัน ขี้เกียจแนะนำแล้ว คงจะห้ามไว้ไม่ได้

ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาเห็นประตูอีกบานหนึ่ง

ฉันรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายจากด้านหลังประตูนี้ แนะนำว่าไม่ควรที่จะเปิดประตูเข้าไปดีกว่า

ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นประตูที่อยู่สุดทาง

ทว่าประตูบานนี้มันล็อกเอาไว้ ฉันเข้าไปไม่ได้

ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จึงได้เดินย้อนกลับมาทางเดิม ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจเดินไปยังทางที่ฉันยังไม่เคยไปมาก่อน

ฉันเดินตามเส้นทางนั้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง

ที่นั่นเต็มไปด้วยสวนขนาดใหญ่และก็...

Mogeko ที่มีปีกผีเสื้อติดหลังอยู่ พร้อมกับหนวดอีกสองเส้นที่ม้วนๆอยู่

"อ๊ะ สวัสดี!"

"ส-สวัสดี..." (???) ฉันถึงกับงงในสิ่งที่ฉันเห็น

"พวกนั้นมันน่าหนวกหูไม่ใช่หรือ? ฉันว่าไม่เหมาะเลยนะ...
เพราะฉะนั้นทำไมฉันถึงเกลียดพวกมัน ทำไมต้องมาอยู่บนชั้นเดียวกันด้วย ขอสาบานเลย..."

"....." ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

"อ๊ะ ขอโทษที่ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันคือภูตแห่งหมูแฮม"

(อาา มีตัวประหลาดมาอีกแล้ว...) ฉันทำสีหน้าไม่ถูกเลยที่ได้ยินชื่อนี้

"ฉันได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเธอแล้ว! ทำไมนะเหรอ พวกนั้นพูดถึงเรื่องของเธอทั้งปราสาทเลยล่ะ"

"หา?! แต่ฉันเพิ่งจะมาถึงตรงนี้เองนะ?!" ฉันถึงกับตกใจออกมา

"ให้ตายสิ! เธอไม่รู้สินะว่าสถานที่ของปราสาท Mogeko นั้นเป็นยังไง?"

(ฉันอยากตาย...)

"แน่นอน เธอควรที่เข้าใจเกี่ยวกับปราสาทแห่งนี้ให้ดีนะ ที่รัก?
ถึงจะโชคไม่ดี แต่เธอก็ยังเดินเข้าไปในที่แบบนั้น..."

".........." หมายความว่ายังไงล่ะเนี่ย ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย

"ให้ตายสิ ยุ่งยากชะมัด ฉันหวังว่าน่าจะช่วยอะไรได้บ้างนะ... หืม จริงสิ..."

แล้วภูตแห่งหมูแฮมก็นึกอะไรบางอย่างออก

"...อ๊าา! รู้แล้ว ฉันให้สิ่งนี้ล่ะกัน!"

แล้วเขาก็ให้กุญแจมา

"กุญแจ...?" ฉันถาม

"สามารถใช้งานได้ดีเลยล่ะ" ภูตแห่งหมูแฮมตอบ

"ตอนนี้ก็รีบหนีไปได้แล้วที่รัก เธอต้องรีบเลยนะ!"

ตอนนี้ฉันก็ได้กุญแจมาแล้ว ฉันจึงได้เดินย้อนกลับไปยังประตูบานที่ล็อกอยู่

ไม่อยากเชื่อเลย กุญแจดอกนั้นไขได้พอดีเสียด้วย ฉันจึงรีบเปิดประตูเข้าไปข้างในทันที

ตอนนี้ฉันโผล่มายังที่ทางเดินระเบียงของปราสาทแล้ว

ฉันเห็นอนุสาวรีย์อันหนึ่งตั้งอยู่ รู้สึกว่ามันกำลังมองฉันอยู่

ฉันไม่สนใจแล้วก็รีบเดินต่อไป

จนมาถึงห้องแห่งหนึ่ง

ฉันเห็นหมูแฮมตกอยู่บนพื้นจึงได้หยิบมาเก็บไว้อีกอัน

มี Mogeko สามตัวอยู่ในห้อง

".........." ตัวนี้ไม่พูดอะไรเลย

".........." อีกตัวหนึ่งก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน

"โยเกริตแช่แข็งนี่อร่อยน่ะ รับรองได้!" ตัวนี้แหละที่พูด

ตอนนี้ฉันคงต้องรีบไปแล้วล่ะ ไม่งั้นพวก Mogeko ที่เหลืออาจจะไล่ตามมาก็ได้

แล้วฉันจึงได้เดินไปยังที่ประตูอีกบานหนึ่งแล้วเปิดเข้าไป

ฉันมาอยู่ในห้องโถงเล็กๆแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างจะสูงมากๆ มีบันไดให้ปีนขึ้นไปด้วย

หรือว่าบันไดนั่นจะเป็นบันไดไปสู่ชั้นสามกันน้า...

ฉันรีบไต่บันไดขึ้นไปยังชั้นสามทันที


....................................


ระหว่างนั้นเอง พวก Mogeko อีกสองตัวที่ไล่ตามฉันมาก็ตามมาถึงห้องโถงบันไดแห่งนี้

"เธอหนีไปแล้ว moge"

"moge ใช่"

"ทีนี้แหละ..."

"ทุกอย่างก็จะเป็น..."

"ไปตามแผนของ Moge-tan"

"ฮิๆๆ"

"ฮิๆๆ"

"mogegegege ♪"