คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันที่สุดจะเจ็บปวดของทั้งสอง
ในคืนนั้นหลังจากที่สองพี่น้องอาโอยามะและเซ็ตซึนะกลับไป ในห้องนอนของโคโนกะ เด็กสาวตัวน้อยกำลังนอนหนุนตักแม่ของตน เธอพยายามอ้อนวอนเต็มที่เพื่อที่จะให้แม่ของเธออยู่นอนกับเธอด้วยกันคืนนี้
“น่ะค่ะท่านแม่.....ไม่มีพวกปิศาจอะไรนั้นแล้ว ท่านแม่นอนค้างกับหนูคืนนี้น่ะค๊า~”
“ไม่ได้หรอกลูก แม่เขาต้องไปที่อื่น ตอนนี้พิธีก็กำลังใกล้เข้ามา ยังไงไว้วันหลัง....”
“ไม่เอา!! คืนนี้หนูจะนอนกับท่านแม่ น่ะค๊า~~~”
โคโนกะไม่ฟังเสียงเอชุนผู้เป็นบิดาเลย ยังคงตื้อแม่ของเธอต่อไป จนดูเหมือนโคโนมิจะใจอ่อน เอ่ยขอกับสามีของเธอว่า
“เอาเถอะค่ะคุณ แค่คืนนี้คืนเดียวเอง ยังไงตอนนี้ฝ่ายนั้นก็คงไม่บุกมาวันนี้หรอกน่ะค่ะ”
“แต่ว่า.......”
“ฉันเองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน ถ้ายังไงคืนนี้เรามานอนด้วยกันเนอะ โคโนกะ”
“เย้!!!”
โคโนกะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่เธออ้อนแม่สำเร็จ
โคโนมิมองดูลูกสาวของตนด้วยความเอ็นดู เธอเองก็ไม่ได้อยู่กับลูกมานาน
ความคิดถึงก็มีมากไม่แพ้โคโนกะเช่นกัน เอชุนเองก็อ่อนใจ
สถานการณ์ตอนนี้แม้จะคลี่คลายลงไปแล้วแต่มันยังไม่แน่นอนนัก
ทว่าตอนนี้เขาเห็นแก่ลูกมากกว่า เขาเองก็ผิดที่ไม่มีเวลาคอยดูแคโคโนกะเท่าไหร่
เขาพยักหน้าเชิงอนุญาตให้กับภรรยาของตน แต่คืนนี้เขายังมีงานต้องทำ
......ดังนั้นเขาจึงขอตัวและออกไปจากห้อง ก่อนกลับไปทำธุระยังกำชับชุดองครักษ์ให้ดูป้องกันอย่างแน่นหนา แม้ที่นี้จะไม่ปลอดภัยเท่าที่พักลับที่เขาให้โคโนมิพักอยู่เดิมก็ตาม แถมที่พักลับนั้นถูกพวกนั้นบุกไปแล้ว กลับไปก็ไม่มีประโยชน์ ต้องหาที่ใหม่อยู่ดี
ถ้าเช่นนั้นที่นี่ก็ปลอดภัยพอสำหรับคืนนี้หล่ะน้า เอชุนภาวนาในใจก่อนจะขอตัวกลับไปทำงานต่อ
โคโนกะเองเมื่อเห็นพ่อของเธอออกจากห้องไปก็หน้าบู้เล็กน้อย
“ท่านพ่อ อะไรๆก็ทำงานตลอดเลยยยย”
“ท่านพ่อเขาทำเพื่อท่านตาและพวกเราไงจ๊ะ แต่ว่าคืนนี้แม่อยากฟังเรื่องของลูกกับเซ็ตซึนะมากกว่า เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ”
“เอ.....ท่านแม่ก็รู้เรื่องจากท่านพ่อแล้วนี้ค่ะ?”
“แต่แม่อยากรู้ตอนที่เซ็ตซึนะของช่วยลูกเอาไว้น่ะ”
โคโนกะเองเมื่อรู้ว่าแม่ของตนอยากรู้เรื่องที่เซ็ตซึนะปกป้องตนเอาไว้ก็ดีใจ
เธอตั้งใจเล่าเรื่องทุกอย่างตั้งแต่ต้นที่เจอเซ็ตซึนะอย่างออกรสและตื่นเต้นพลางออกท่าทาง โดยมีโคโนมิที่นั่งยิ้มฟังเรื่องที่บุตรีของตนเล่าอย่างตั้งใจ
...................................................................................
ในห้องนอนของพี่น้องอาโอยามะและเซ็ตซึนะที่กำลังเตรียมเข้านอน
หลังจากที่สองพี่น้องฟังวีรกรรมที่เซ็ตซึนะช่วยโคโนกะจากปากของนักดาบน้อย
แต่ทว่ายังมีสิ่งนึงที่ค้างคาใจของซึรุโกะ จนเธอเองต้องสะกิดให้โมโตโกะออกไปคุยกันด้านนอกไม่ให้เซ็ตซึนะรู้
“โมโตโกะ......พี่ว่ามันมีอะไรแปลกๆ?”
“อะไรหรือท่านพี่..............หรือท่านพี่ว่าที่เซ็ตซึนะโจมตีไอ้ปิศาจนั้นได้ หนูก็ว่ามันแปลกแต่...”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น.....โมโตโกะ ไอ้ปิศาจนั้นมันรู้ได้ยังไงว่าเธอพาเซ็ตซึนะกับคุณหนูโคโนกะหลบอยู่ในห้องลับนั้นหน่ะ ห้องนั้นมีแค่เราสองคนกับท่านเอชุนแล้วก็พวกหัวหน้าองครักษ์บางคนเท่านั้นที่รู้น่ะ”
“เอ๊ะ.....ไอ้คนที่เราจับตัวได้ว่าทรยศอาจจะเป็นคนบอกก็ได้นี่พี่”
“ไม่.....คนที่ถูกจับนั้นไม่ได้อยู่ฝ่ายองครักษ์ มันอยู่ฝ่ายปกครองต่างหาก”
“ระ....หรือว่า” เมื่อความคิดโมโตโกะของสองสาวตรงกันก็ตัวเย็นวาบทันที
ยังมีคนทรยศเหลืออยู่ในสหพันธ์คันไซ แถมยังเป็นฝ่ายองครักษ์ซะด้วย เป็นหัวหน้าที่ท่านเอชุนไว้วางใจด้วยอีกต่างหาก
ทั้งสองเริ่มเป็นห่วงทางด้านคฤหาสน์คันไซจึงรีบกลับไปแต่งตัวเพื่อรายงานให้ท่านเอชุนได้ทราบทันที
เซ็ตซึนะเห็นพี่ทั้งสองเร่งรีบแต่งตัวก็ตกใจ
“ท่านพี่ ท่านพี่จะไปไหน?”
“กลับไปคฤหาสน์คันไซ” โมโตโกะตอบพลางคว้าดาบยาวคู่ใจไว้ในมือ เธอลืมเซ็ตซึนะซะสนิท ยังไงเซ็ตซึนะก็ยังไม่หายดีคงพาไปด้วยไม่ได้ แต่ถ้าบอกความจริงไปเซ็ตซึนะคงไม่ยอมแน่ๆ
ซึรุโกะเองที่แต่งตัวเสร็จเช่นกัน จึงหันมาทางน้องสาวทั้งสองเธอยืนคิดอยู่นาน ก่อนตัดสินใจว่า
“เซ็ตซึนะแต่งตัว เราจะไปคฤหาสน์กัน” เซ็ตซึนะฟังก็ตกใจแต่ก็รีบทำตามที่ซึรุโกะบอกอย่างไม่รอช้า โมโตโกะตกใจกับการที่ให้ท่านพี่ให้เซ็ตซึนะไปกับพวกตนทั้งๆที่ยังไม่หายดี
แต่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาถามตอนนี้ เธอยังต้องรีบเตรียมตัวให้เร็วที่สุด
ทำไมต้องกลับไปอีก? หรือว่าพวกมันจะมาอีก? ไม่ได้การหล่ะ.........
ยิ่งคิดเซ็ตซึนะก็ห่วงโคโนกะขึ้นมา เมื่อแต่งตัวเสร็จเธอก็คว้าดาบไม้คู่ใจขึ้นมาทันใด
แต่เธอก็ลืมไปเหมือนกันว่ามันร้าวอยู่แล้ว ฟันอีกทีเดียวก็คงหัก
เธอจึงตัดสินใจไม่เอามันไป แล้วก็ออกมาสมทบกับพวกพี่ๆ
“อ้าว ไม่เอาดาบไปหล่ะเซ็ตซึนะ”
“ดาบหนูร้าวใกล้หักแล้ว ท่านพี่โมโตโกะ”
“เห๋....อีกแล้วเหรอ.....งั้นก็แย่น่ะสิ” โมโตโกะร้องอย่างแปลกใจ ดาบไม้ชั้นดีที่เซ็ตซึนะใช้หักอีกแล้ว
อันนี้อันที่สามของปีนี้เลยด้วย ซึรุโกะเองก็แปลกใจ
แต่เธอไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนี้ เธอบอกให้ไปหาเอาข้างหน้าแล้วทั้งสามคนก็รีบรุดหน้าไปยังคฤหาสน์คันไซอีกครั้งทันที
..................................................................
ในค่ำคืนที่เงียบสงัด โคโนกะที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของโคโนมิผู้เป็นแม่อย่างมีความสุข โคโนมิเองก็เช่นกัน ทั้งสองไม่รู้เลยว่าในตอนนี้ องครักษ์ที่อยู่ด้านนอก
ถูกจัดการจนหมอบไปหมดเสียแล้วด้วยฝีมือของคนๆเดียว นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน สาวใช้ที่นำข่าวไปบอกโมโตโกะเรื่องที่มีคนบุกเข้ามานั้นเอง!!!!!!!!
“หึๆๆๆ นอนฝันหวานกันจริงน่ะ ผู้ถูกเลือกทั้งสอง”
หญิงคนนั้นจ้องมองไปที่ห้องที่หญิงโคโนเอะทั้งสองนอนหลับอยู่ เมื่อวานซืนเธออุตส่าห์ล่อให้โมโตโกะออกห่างจากพวกเซ็ตซึนะตามแผนได้สำเร็จ
แต่ที่ผิดคาดก็คือเซ็ตซึนะสามารถต้านทานลูกน้องที่เธอส่งไปสังหารโคโนกะได้นานพอจนพวกโมโตโกะกลับมาทัน พวกโมโตโกะเองก็กลับมาเร็วกว่าที่เธอคาดไว้มาก เธอประมาทฝีมือของพวกนักสาวดาบชินเมริวเกินไป แต่ครั้งนี้พวกนั้นไม่อยู่แล้ว ใครก็ขวางเธอไม่ได้อีก คืนนี้ต้องเป็นวันตายของผู้ถูกเลือกทั้งสองคน ว่าแล้วเธอก็ค่อยๆก้าวเข้าไปยังห้องนอนของเป้าหมายของเธอ
ทางด้านเอชุน ที่เริ่มเอะใจว่าทำไมองครักษ์ไม่มารายงานเขาตามกำหนดเวลาเดิม ก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี เขารีบออกไปจากห้องทำงานเพื่อไปยังห้องนอนของโคโนกะทันที
แต่โชคร้ายที่ลางสังหรณ์ของเขาเป็นจริง มีปิศาจกลุ่มหนึ่งมาขัดขว้างเอาไว้ แถมยังทำร้ายลูกน้องที่อยู่ด้านนอกห้องทำงานเขาไปเกือบหมดแล้วด้วย!!!!
.....................................................................
ในห้องนอนของโคโนกะ โคโนมิที่เหมือนมีอะไรดลใจทำให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา
สายตาของเธอไปเจอกับมือสังหารในคราบสาวใช้ที่กำลังเงื้อมมีดจะแทงตัวโคโนกะ
โคโนมิเบิงตาโพลงด้วยความตกใจแต่ก็ตั้งสติผลักมือสังหารสาวด้วยเวทย์มนต์จนกระเด็นและรีบปลุกโคโนกะให้ตื่นขึ้นทันที
“โคโนกะ ตื่นเร็ว!!” เธอเขย่าปลุกลูกสาวของเธอก่อนที่มือสังหารจะลุกยืนขึ้นมาได้อีก
“หา~~ อะไรกันค่ะท่านแม่~ เอ๊ะ!!” โคโนกะตื่นอย่างงัวเงียเห็นคนที่เหมือนจะมาทำร้ายเธอกำลังลุกขึ้นมาเธอรีบตื่นและเกาะแม่เธอไว้แน่น
“ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้น?” โคโนกะแม้ยังงัวเงี่ยอยู่แต่เมื่อเธอรู้ถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามาก็หายง่วงไปทันที
“ตามแม่มาน่ะ โคโนกะ!!” พูดจบคานะก็จูงมือลูกสาวของตนหนีไปจากมือสังหารสาวทันที
ฝ่ายนั้นเองกว่าจะลุกขึ้นมาได้ก็ใช้เวลานาน พลังเวทย์ที่คานะใช้ผลักเธอนั้นแรงมากพอดู
“หน๊อยยยยย....นึกว่าจะเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอซะอีก!!”
แล้วเธอก็รีบตามไปสังหารแม่ลูกที่พึ่งหนีออกไปอย่างไม่รอช้า
“ท่านแม่ๆ ท่านแม่เราจะหนีไปไหน?”โคโนกะที่ถูกแม่ของตนวิ่งจูงมาถามด้วยความตกใจ
โคโนมิเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปซ่อนตัวที่ไหนดี แม้มันจะเป็นบ้านของเธอก็จริง
แต่ฝ่ายนั้นแอบปลอมมาเป็นสาวใช้ต้องรู้เรื่องบริเวณบ้านเป็นอย่างดีเช่นกัน หนีเข้าไปในคฤหาสน์จึงไม่ปลอดภัย เธอจึงพาโคโนกะหนีเข้าลัดป่าข้างๆคฤหาสน์ไปเรื่อยๆเพื่อพาไปซ่อนอีกที่ๆนึงที่แม้แต่สามีของเธอก็ยังไม่รู้
..........................................................................
ทางด้านนักดาบสาวชินเมริวทั้งสามเห็นว่าข้างในคฤหาสน์เงียบจนผิดสังเกตจึงรีบรุดเข้าไปทันที
ซึ่งเป็นไปตามที่สังหรณ์ใจเอาไว้เมื่อพวกเธอเข้าไปหน้าห้องนอนโคโนกะก็พบว่า
เหล่าองครักษ์ล้มตายอยู่มากมายและในห้องนอนนั้นก็ว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของโคโนเอะทั้งสอง
ทั้งหมดเห็นท่าไม่ดีจึงรีบแยกกันตามหาโดยเซ็ตซึนะไปกับซึรุโกะ
ส่วนโมโตโกะรีบไปแจ้งข่าวให้ท่านเอชุนทราบ
ซึรุโกะเองก็ไม่รู้ว่าจะไปตามพวกนายหญิงทางไหนดีจึงดูเอาจากรอยเท้าที่ผ่านสวนข้างห้องนอนไป เธอเห็นรอยเท้าใหญ่และเล็กคู่กันเดินเข้าไปในป่า และยังมีอีกรอยที่ใหม่ๆ
ท่ามือสังหารคงตามพวกนั้นไปแน่ๆ ซึรุโกะเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตามรอยเท้านั้นไป
แต่ก่อนไปก็ยังหันมาสั่งในสิ่งที่เซ็ตซึนะเองยังไม่เชื่อหู
“เซ็ตซึนะ หยิบดาบจากองครักษ์ขึ้นมา!! เธอใช้มันแทนดาบไม้แล้วกัน”
เอ๊ะ? ดาบจริงงั้นเหรอ? เธอฝึกดาบจริงมาบ้างแต่ไม่เคยฟันคนจริงๆซักที
ทว่านี้ไม่ใช่เวลามากังวลเรื่องดาบ ชีวิตโคโนจังและแม่ของโคโนจังสำคัญกว่า
ว่าแล้วเธอก็กวาดสายตาหาดาบที่เธอคิดว่าเหมาะกับเธอที่สุด ก่อนจะวิ่งตามซึรุโกะไปทันที
....................................................................................................................
ทางด้านโคโนมิเอง เมื่อมาถึงที่ซ่อนลับ เธอก็รีบจูงลูกสาวเข้าไปในถ้ำเล็กๆทันที
ทว่ามันมีที่พอสำหรับคนๆเดียวเท่านั้น เธอรู้ดี แต่เธอก็ไม่ได้ห่วงตัวเธออยู่แล้ว เธอห่วงแต่โคโนกะเท่านั้น เธอลูบหัวของโคโนกะเบาๆ ก่อนที่จะพูดกับลูกสาวตัวน้อยด้วยแววตาอันอ่อนโยนว่า
“โคโนกะ อยู่ในนี้นะ ห้ามส่งเสียงหรือออกไปไหนไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นน่ะลูก”
“อ้าว แล้วท่านแม่หล่ะค่ะ? ท่านแม่มาอยู่กับหนูสิ”
“ที่มันไม่พอ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ แม่จะรีบไปหาที่ซ่อนที่อื่น”
“แต่ว่า...”
“โคโนกะต้องอยู่แต่ในนี้ ไม่ส่งเสียง เข้าใจไหม?” คราวนี้คานะทำเสียงแข็งขึ้น ทำให้โคโนกะต้องเชื่อฟังตาม
“ค่ะ หนูจะอยู่แต่ในนี้ ไม่ไปไหน แต่ท่านแม่ต้องกลับมารับหนูน่ะค่ะ”
“จ๊ะ.....แม่รักลูกน่ะ” เธอจูบที่กระหม่อมของลูกสาวอย่างแผ่วเบาด้วยความรัก
แน่หล่ะเธอโกหกเรื่องที่ว่าเธอมีที่ซ่อนอื่น เธอไม่มีหรอก
แต่เธอไม่อยากให้ลูกน้อยของเธอต้องเสี่ยงชีวิตไปกับเธอด้วย
เธอจึงคิดจะล่อมือสังหารไปทางอื่นเพื่อรอความช่วยเหลือจากเอชุนสามีของเธอ
แม้ความหวังมันจะน้อยนิดก็ตาม โคโนมิกอดลาลูกสาวก่อนที่จะผละจากไป ทิ้งให้โคโนกะนั่งรออยู่ในถ้ำที่ซ่อนด้วยความเดียวดายและหวาดกลัว
...... ด้านโคโนมิเองวิ่งลัดป่าหนีมาจากที่ซ่อนของโคโนกะมาซักพักใหญ่ก็มาเจอมือสังหารสาวที่อยู่ตรงหน้า โคโนมิตกใจเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายดักหน้าเธอเอาไว้ได้
เธอเองคิดจะหันหลังกลับก็กลัวมือสังหารจะเจอโคโนกะเข้า จึงตัดสินใจ ทำใจดีสู้เสือกับนักฆ่าผู้อยู่เบื้องหน้าของเธอ
“เธอต้องการอะไรกันแน่? เธอไม่ใช่พวกปิศาจนี้ เธอทำอย่างนี้ทำไม?”
ฝ่ายนั้นก็ยิ้มสแหยะและตอบกลับว่า “ฉันเป็นนักฆ่าน่ะ ได้เงินมาก็ต้องฆ่าตามคำสั่งสิ เลิกถ่วงเวลาแล้วบอกมาไอ้เด็กนั้นอยู่ไหน??”
“ถึงตายฉันก็ไม่บอก!!”
“อ้อ ไม่บอกก็ได้ เด็กตัวแค่นั้นฉันล่อแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ออกมาแล้ว งั้นฉันจัดการแกก่อนแล้วกัน!!”
สิ้นคำมันก็ฉวยมีดสั้นสองเล่มในมือจับหันเข้าแบบนินจาและพุ่งเข้าสังหารคานะทันที
ฝ่ายโคโนมิเองแม้จะไม่ใช่จอมเวทย์ฝ่ายบู๊ แต่เธอเป็นถึงผู้ถูกเลือกในพิธีจึงมีพลังเวทย์มากพอที่จะสร้างม่านบาเรียผลักมือสังหารจนกระเด็นอีกครั้ง มันล้มจุกไปกองกับพื้นแต่มือสังหารก็ยังไม่ลดละ เธอไม่พุ่งเข้าโจมตีอีกแต่กลับซัดมีดสั้นในมือใส่โคโนมิแทน บาเรียที่กันไว้ใช้ได้แต่กับพวกกายละเอียดเท่านั้น ดังนั้นมีดจึงปักถูกขาขวาของโคโนมิจนเลือดอาบ
“อึ๊กกกก!!!” ขาที่ถูกแทงทำให้โคโนมิทรุดตัวลงไป
แต่มือสังหารก็ยังไร้ปราณี สายตาอันเหี้ยมโหดหมายจะใช้มีดที่เหลือปลิดชีพเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าทันที
“หยุดน่ะ!” เสียงของซึรุโกะตะโกนดังมาจากด้านหลังของโคโนมิ
ซึรุโกะเองเห็นนายหญิงถูกทำร้ายจึงพุ่งเข้าโจมตีมือสังหารทันที
แต่มือสังหารรายนี้ไม่ธรรมดาสไตล์การต่อสู้เป็นแบบที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน ทำเอายอดนักดาบอย่างซึรุโกะทำอะไรได้ไม่มากนอกจากป้องกันสลับโจมตีกันไปมาเท่านั้นเอง
เซ็ตซึนะเองเห็นท่าไม่ดีจึงเข้ามาสมทบซึรุโกะอีกคน ทำให้ทั้งสองฝ่ายเริ่มเท่าเทียมกัน จนฝ่ายซึรุโกะดูจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ มือสังหารเห็นท่าไม่ดีจึงหลบฉากหนีไป พวกซึรุโกะจึงหันมาดูอาการของโคโนมิทันที
“เข้มแข็งเอาไว้นายหญิง!! เดี๋ยวดิฉันจะรีบพาไปยังที่ปลอดภัย”
“ไม่...ไม่ได้ โคโนกะ โคโนกะยังซ่อนตัวอยู่ในป่า มือสังหารนั้นต้องไปฆ่าลูกฉันแน่ๆ รีบไปช่วยโคโนกะก่อนเถอะ”
“ตะ...แต่ว่า....” ซึรุโกะมองโคโนมิด้วยความกังวล เลือดยังไหลออกจากขาของเธอไม่หยุด เธอจึงรีบเอาผ้ามาปิดบาดแผลเอาไว้ โคโนมิเองก็ใช้เวทย์รักษาตัวเองเช่นกัน แต่สมาธิของเธอมีไม่พอบาดแผลก็ลึกเกินกว่าที่เธอจะเยียวยา จึงทำไดแค่ให้มันพอบรรเทาเท่านั้นเอง
“งั้นท่านพี่ หนูไปตามหาโคโนจังเอง”
โดยไม่ฟังเสียงคัดค้าน เซ็ตซึนะรีบตามรอยมือสังหารไปทันที ทิ้งให้ซึรุโกะดูแลโคโนมิ
เธอเองไม่มั่นใจเลยที่ปล่อยให้เซ็ตซึนะไป แต่เธอก็ห่วงนายหญิงเช่นกันจึงได้แต่ภาวนาให้เซ็ตซึนะเจอโคโนกะก่อนมือสังหาร
.......ทางด้านเอชุนเองรู้ว่าเสียท่าพวกปิศาจก็เป็นห่วงภรรยาและลูกจับใจ
แต่เขาก็ไปหาไม่ได้เพราะพวกปิศาจรุมเข้าทำร้ายเขาเต็มไปหมดจนเขาเกือบจะพลาดท่าเสียแล้ว
โชคดีที่โมโตโกะเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน ทั้งสองจึงรีบตามหาพวกโคโนมิและคนอื่นๆทันที แต่เมื่อไม่เห็นวี่แววของทุกๆคนจึงเร่งกันออกตามหา
..... ทางด้านพวกปิศาจเองก็บุกเข้ามาอยู่ในบริเวณที่พวกซึรุโกะอยู่แล้วเช่นกัน
ดังนั้นซึรุโกะที่คอยปกป้องนายหญิงอยู่จึงยังตามไปสมทบเซ็ตซึนะไม่ได้ โมโตโกะและเอชุนเองแม้จะตามมาสมทบซึรุโกะในท้ายที่สุดแต่ก็ด้วยปริมาณของฝ่ายตรงข้ามที่มากขึ้น ทั้งหมดจึงได้แต่ตั้งรับกันต่อไป โคโนมิจึงขอให้ทั้งสามคนต้านทานทางนี้ไว้ส่วนตนจะออกไปตามหาลูกของตนโดยไม่ฟังเสียงของสามีและนักดาบสาวทั้งสองเลย
“ท่านพี่ ท่าจะไม่ได้การ เราต้องรีบจัดการพวกนี้ทั้งหมดโดยเร็ว”
โมโตโกะที่เริ่มร้อนใจเพราะนายหญิงหายไปจากการคุ้มกันของพวกเธอ
โคโนกะก็เช่นกัน ซึรุโกะที่ใช้ดาบตั้งรับเหมือนกันก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอเคลื่อนไปที่ด้านหลังของโมโตโกะและเอชุนพร้อมกับกล่าวว่า
“ช่วยต้านให้พี่สักสามนาที โมโตโกะ ท่านเอชุนด้วยน่ะค่ะ”
“ได้ ว่าแต่ท่านพี่จะทำอะไร?” ซึรุโกะไม่ตอบคำถาม เธอตั้งสมาธิรวบรวมจิตทันที
เอชุนเองที่เริ่มจะเข้าใจว่าซึรุโกะจะทำอะไร เขาเข้ากางบาเรียป้องกันด้านหลังของซึรุโกะทันที
“โมโตโกะคุง ถ้าพี่เธอพร้อมเมื่อไหร่หมอบตัวลงทันทีเลยน่ะ!!”
ดูเหมือนโมโตโกะเองก็เข้าใจแล้วว่าท่านพี่ของเธอจะทำอะไรแล้วเช่นกัน เธอจึงใช้ดาบต้านพวกปิศาจที่รุมเข้ามาอย่างสุดกำลัง ผ่านไปซักพักซึรุโกะก็ตะโกนออกมาว่า
“วิชาลับสำนักชินเมริว อัคคีเริงระบำ!!!!”
สิ้นเสียง รอบๆร่างของซึรุโกะกลายเป็นไฟทันที ดวงตาของเธอเหลือบมองไปยังศัตรูที่บุกเข้ามา เธอเหวี่ยงดาบฟันพวกปิศาจที่เข้ามาฝูงใหญ่ตายด้วยดาบเดียว ........... สุดยอดด!!
โมโตโกะที่หมอบอยู่มองด้วยความตะลึง นี่ท่านพี่ของเธอทำได้ถึงขนาดนี้เชียว เธอนี่ทาบท่านพี่ไม่ติดจริงๆ มันคือเวทย์มนต์รึ ไม่ ท่านพี่ไม่ใช้เวทย์มนต์หรอก
เอชุนที่มองอยู่ก็ตะลึงไม่แพ้กัน นี้หรือความสามารถที่แท้จริงของตระกูลอาโอยามะ ตระกูลปราบปิศาจตระกูลเดียวที่ยังอยู่รอดโดยไม่ได้ใช้เวทย์มนต์เลยสักนิด เพียงแค่ใช้จิตก็ทำกายให้เป็นดังไฟเผาผลาญทุกสิ่ง สมแล้วกับที่ฉันไว้วางใจในตัวพวกเธอ แต่..........ที่เธอใช้วิธีนี้มันเสี่ยงมากจริงๆคุณซึรุโกะ
..... แม้จะยังตกใจกับความเก่งกาจของซึรุโกะ โมโตโกะและเอชุนก็ช่วยกันโจมตีอีกแรง เพราะพวกปิศาจก็ทยอยกันมาไม่ขาดสายนี้พวกมันพร้อมใจกันบุกมาเพื่อจัดการกับผู้ที่ถูกเลือกโดยเฉพาะเลยรึนี่!!!
......ทางด้านเซ็ตซึนะ แม้จะรีบออกตามหาโคโนกะแทบจะในทันที แต่เนื่องจากเธอไม่เคยเข้ามาในป่าแห่งนี้มาก่อนและที่ซ่อนนั้นก็มีแต่นายหญิงเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่รู้
“อยู่ไหนน่ะ โคโนจัง” เซ็ตซึนะได้แต่ร้อนใจและรีบตามร่องรอยเท่าที่หาได้โดยเร็วที่สุด
......ทางด้านโคโนกะเองที่นั่งรออยู่ในถ้ำ ในใจก็กลัวความมืดรอบๆตัว อีกใจก็ภาวนาของให้แม่รีบมารับเธอเร็วๆ สักพักเธอก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอขึ้นมา
“โคโนกะ.........โคโนกะ”
แต่ดูเหมือนคำภาวนาของเธอจะเป็นผล มีคนมาช่วยเธอแล้ว เสียงนั้นเป็นต้องของแม่เธอแน่ๆ
ตอนแรกนั้นเธอลังเลที่จะออกไปเพราะทำไมแม่ไม่เข้ามาหาเธอถึงที่ซ่อนเลย แต่ด้วยความยังอ่อนต่อโลก เธอออกจากที่ซ่อนเพื่อไปหาแม่ของเธอทันที
แต่โคโนกะก็ดีใจได้ไม่นาน เพราะผู้ที่เรียกร้องชื่อเธอคือมือสังหารสาวผู้นั้นน่ะเอง!!!
“ฮึๆ แค่ใช่วิชาเลียนเสียงก็เรียบร้อย เด็กหนอเด็ก”
มือสังหารเห็นโคโนกะที่ออกมาจากที่ซ่อนก็ยิ้มอย่างเลือดเย็นที่แผนตื้นๆของเธอล่อเด็กน้อยออกมาได้สำเร็จ
เธอพุ่งเข้าจะใช้มีดแทงโคโนกะที่กำลังยืนตะลึงทันที แต่มันก็กระเด็นออกมาอีกเป็นครั้งที่สาม!
“แกกกกก!!”
โคโนมิที่ใช้เวทย์บาเรียโต้กลับมือสังหารอีกครั้ง แต่คราวนี้ขาที่ยังบาดเจ็บทำให้เธอทรุดตัวลง เพราะฝืนร่างกายใช้เวทย์มากเกินไป ทว่าครั้งนี้มันมือสังหารสาบานไว้ว่ามันจะไม่พลาดอีก ว่าแล้วมันก็ซัดมีดสั้นปักเข้าที่หน้าอกของโคโนมิทันที
“ท่านแม่!!!!!!!!!!!!”
โคโนกะที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอดกรี๊ดร้องตกใจด้วยความหวาดกลัว คราวนี้เมื่อถูกแทงเข้าที่สำคัญโคโนมิจึงทำอะไรไม่ได้อีกแม้แต่จะขยับตัว
เธอหันมาทางลูกน้อยที่วิ่งเข้ามากอดร่างอันโชคเลือดของแม่ของเธอ มือสังหารไม่มีสีหน้าสะทกสะท้านกับสภาพอันหน้าสลดของสองแม่ลูกที่อยู่ตรงหน้า
มันหยิบมีดสั้นที่ซ่อนไว้ที่ขาชี้มีดมาจ่อที่คอของโคโนมิที่กำลังหายใจรวยระริน
“เก่งนักใช่ไหม......กอดลูกของแกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกัน แล้วฉันจะส่งยัยเด็กนี่ตามแกไป”
“หยุดด อย่าน่ะ!!!”
โคโนกะกางมือเอาตัวบังร่างแม่ของเธอเอาไว้ด้วยแววตาของความโกรธแค้นจับจ้องอยู่ที่มือสังหารสาว
แต่มือสังหารก็ดูไม่ใส่ใจและเปลี่ยนเป้าหมายหันจะมาแทงโคโนกะแทน
“แกก่อนก็ได้.....คุณหนูน้อย”
“อย่าน่ะ!!”
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกก!!”
....อยู่ๆมือสังหารรู้สึกเจ็บอยู่ที่บริเวณท้อง ดาบจากที่ไหนก็ไม่รู้แทงเธอมาจากด้านหลังตัวมันทรุดฮวบลงไป เลือดไหลกองเต็มพื้น มันพยายามหันหน้ากลับไปมองว่าใครที่เป็นคนทำร้ายมัน นั้นก็คือ...........
“เซ็ตจังง!!!”
โคโนกะร้องเรียกด้วยความตะลึงในสิ่งที่เซ็ตซึนะเพิ่งได้ทำลงไป เซ็ตซึนะเองก็ตกใจไม่แพ้กันที่ตนพึ่งแทงคนเป็นๆเป็นครั้งแรก จึงปล่อยมือจากดาบที่ฝังอยู่ในตัวมือสังหารและถอยห่างไปดูโคโนกะทันที มือสังหารจ้องมองพวกเซ็ตซึนะด้วยความแค้น ดาบที่แทงถูกจุดสำคัญและอาการช้ำในที่โดนพลังเวทย์ถึงสามครั้ง ทำให้มันนอนจมกองเลือดตายต่อหน้าโคโนมิและเด็กน้อยทั้งสองทันที
... เซ็ตซึนะเองที่เพิ่งฆ่าคนเป็นครั้งแรก จ้องดูมือตัวเองที่เปื้อนเลือดด้วยความหวาดกลัว
“....ฉัน...ฉันฆ่าคน” แต่เมื่อเธอรู้สึกถึงความสั่นกลัวของโคโนกะ เธอก็คิดได้ว่า “นี่ไม่ใช่เวลามานึกกลัวเรื่องนี้น่ะ”
คิดได้เซ็ตซึนะก็ข่มความหวาดกลัวของตนและหันมาหาโคโนกะ
“โคโนจัง โคโนจังเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่ๆฉันไม่เป็นไร แต่ท่านแม่ ท่านแม่ เซ็ตจังช่วยท่านแม่ด้วยสิ”
โคโนจังพูดจบก็เริ่มร้องไห้ เธอเห็นแม่ของเธอเลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุด โคโนมิเองก็ดูจะรู้ตัวว่าตัวเองคงเหลือเวลาอีกไม่นานจึงหันไปทางลูกสาวที่รักของเธอ เธอพยายามใช้แรงที่เหลืออยู่เอื้อมมือที่เปรอะเลือดไปกอดลูกสาวเอาไว้
โคโนกะเองก็กอดแม่ของตนร้องไห้เช่นกัน เซ็ตซึนะที่ยังเด็กนักก็ไม่รู้ว่าตนจะช่วยตามที่โคโนจังขอร้องอย่างไรดี พอดีกับที่พวกเอชุนและพี่น้องอาโอยามะตามมาสมทบ เอชุนที่เห็นภรรยาในสภาพเช่นนั้นไม่รอช้ารีบเข้าไปหาทันที
“โคโนมิ!!” เขาเข้าไปกอดภรรยาของเขาไว้
เมื่อเขามองที่บาดแผลก็รู้ว่าภรรยาของเขาไม่มีโอกาสรอดแล้ว เอชุนจึงหันมองหน้าภรรยา เขาพยายามพูดปลอบใจเต็มที่
“โคโนมิ! โคโนมิ! อดทนไว้น่ะ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว คุณต้องหายแน่ๆ อดทนไว้น่ะ!!”
ทางโคโนมิเองที่หันมามองสามีของตนก็ฝืนยิ้มด้วยสีหน้าที่ยังเจ็บบาดแผลเต็มที เธอเอามือจับแก้มเอชุนแล้วพยายามพูดขึ้นว่า
“คุณนี่น่ะ......โกหกไม่เคยเก่งเลย”
เอชุนที่รู้ว่าภรรยารู้ว่าเธอใกล้สิ้นลมเต็มทีน้ำตาลูกผู้ชายเริ่มคลอเบ้ามองหน้าภรรยาสุดที่รักเป็นครั้งสุดท้ายนึกโทษตัวเองที่ประมาทจนทำให้ภรรยาต้องเป็นเช่นนี้ โคโนกะเองก็พูดไปร้องไห้ไปว่า
“ไม่เอาน่ะค่ะ ท่านแม่ ท่านแม่ต้องอยู่กับหนูน่ะ อยู่กับหนู!!”
โคโนกะกอดแม่ของเธอไว้แน่น เธอร้องไห้โฮอย่าไม่เคยร้องมาก่อน แต่โคโนมิเองก็หายใจรวยระรินเต็มที เธอมองไปที่นักดาบสาวชินเมริวทั้งสามด้วยสายตาที่แทนคำว่าขอบใจ
ทั้งสามคนที่ยืนมองสามพ่อแม่ลูกอยู่นานก็อดร้องไห้ตามไปไม่ได้ ซึรุโกะที่ยืนร้องไห้เช่นกันก็พยักหน้ารับสายตาแห่งความขอบคุณนั้นกับนายหญิง
โคโนมิหันไปทางสามีและโคโนกะเป็นครั้งสุดท้ายและพูดว่า
“ฉัน.......ฉันรักคุณน่ะค่ะ........ฝากโคโนกะด้วย”
สิ้นเสียงมือของคานะก็หลุดจากตัวโคโนกะและแก้มของเอชุนทันที
โคโนกะตกใจที่เห็นแม่ของเธออยู่ๆก็ไม่เอามือมากอดเธออีก
“.........ท่านแม่ .......... ท่านแม่”
โคโนกะเรียกแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ดูเหมือนแม่ของเธอจะยังไม่ได้ยินเธอเลย
เมื่อเห็นอย่างนั้นเด็กน้อยก็ใจเสีย เธอร่ำร้องเรียกแม่ของเธอมากขึ้น
“ท่านแม่ค่ะ ท่านแม่ ฟื้นสิ เพราะหนูใช่ไหม เพราะหนูไม่ดีออกมาจากที่ซ่อน แม่เลยไม่ฟื้น ต่อไปนี้หนูจะไม่ดื้อไม่ซนแล้ว หนูจะเชื่อฟังทุกอย่าง
หนูสัญญา ท่านแม่ได้ยินหนูไหม ฟื้นสิค่ะ!!”
โคโนกะที่ร้องไห้โฮเขย่าร่างอันไรวิญญาณของแม่เธอเบาๆ
คำพูดที่ไร้เดียงสาที่หวังจะให้แม่ของเธอฟื้นผุดขึ้นมาจากปากของเด็กน้อย
คำพูดเหล่านั้นยิ่งทำให้ผู้ใหญ่ที่อยู่ใกล้สะท้อนใจมากยิ่งขึ้นสงสารเด็กน้อยที่ช่างไม่รู้จักอะไรเลยกับคำว่าความตาย
....เซ็ตซึนะเองก็ร้องไห้กับการจากไปของนายหญิงและสงสารโคโนกะเช่นกัน
เธอเองก็เคยเจอเรื่องเช่นนี้มาก่อนเมื่อตอนเธอยังเด็กกว่านี้จึงเข้าใจโคโนกะเป็นอย่างดีที่นายหญิงตายเธอเองก็มีส่วนผิดเช่นกันเธอนึกโทษตัวเองอย่างนั้น
บรรยากาศรอบข้างในที่แห่งนั้นช่างเศร้าสร้อยปนไปกับเสียงร้องไห้ของโคโนกะที่กอดร่างไร้วิญญาณของแม่เธอตลอดทั้งคืน
.............................................................................................................................................................
......หลังจากกลับมาที่โดโจเมื่อเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย นักดาบหญิงทั้งสามต่างไม่พูดคุยอะไรกันเลย พวกเธอเพียงแต่นั่งก้มหน้านิ่งเศร้าสร้อยกับการจากไปของนายหญิง
แม้งานนี้จะไม่ได้เป็นความผิดของพวกเธอตามที่เอชุนบอกเอาไว้ ซึ่งก็จริง แต่ทว่าทั้งสามก็ยังรู้สึกผิดในความเลินเล่อของตัวเอง ซึรุโกะเองที่ถือเป็นผู้ใหญ่กว่าเพื่อนเห็นว่าตนจะปล่อยให้น้องทั้งสองเป็นเช่นนี้ไม่ได้ เธอจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตั้งสติและเปิดบทสนทนาเพื่อทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้ขึ้น
“พวกเรา....ทำเต็มทีกันแล้วน่ะ อย่าเสียใจไปเลย”
ปากจะพูดอย่างนั้น แต่ซึรุโกะก็รู้ว่าเธอพูดโกหกต่อความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ
“.............................................”
.... ไม่มีเสียงตอบจากน้องทั้งสอง สักพักโมโตโกะก็ลุกขึ้นออกจากห้องไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
เซ็ตซึนะเองก็ยกมือทั้งสองข้างและจ้องมองไปที่มัน ในหัวคิดถึงตอนที่ตนได้ฆ่าคนเป็นครั้งแรก
ความรู้สึกในตอนนั้นมันมีหลายๆอย่างปนกัน
หวาดกลัว ตกใจ ตื่นตระหนก ตื่นเต้นและสะใจ......เอ๋ สะใจ ทำไมหล่ะ เพราะมันคิดจะทำร้ายโคโนจังเหรอ?...........
ในตอนนั้นซึรุโกะเองที่นั่งมองเซ็ตซึนะอยู่นาน เธอลืมไปเลยว่าน้องสาวเธอพึ่งสังหารคนเป็นครั้งแรก มันเร็วเกินไปสำหรับเด็กแบบเซ็ตซึนะแต่ถ้าไม่เป็นอย่างนั้นโคโนกะเองก็อาจไม่รอดเช่นกัน
เธอจึงค่อยๆเลื่อนตัวเข้าไปหาเซ็ตซึนะและกอดน้องสาวตัวน้อยเอาไว้ เซ็ตซึนะเงยหน้าขึ้นเธอถามซึรุโกะว่า
“หนูทำถูกแล้วใช่ไหม ท่านพี่”
ซึรุโกะก็พยักหน้าตอบและลูบหัวของเซ็ตซึนะอย่างแผ่วเบา
ถูกนะใช่ แต่มันช่างเร็วมากเกินไปเหลือเกิน....แล้วความกลัวบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในใจก็เกิดขึ้น เธอมองที่เซ็ตซึนะที่อยู่บนตักเธอและคิดหนัก
.....ลางสังหรณ์บางอย่างในใจเกิดขึ้นกับเธอจนเธอเองเข้าสวมกอดเซ็ตซึนะแน่นจนเธอไม่รู้ตัว
ในคืนนั้นหลังจากที่พาเซ็ตซึนะเข้านอนได้แล้ว ซึรุโกะก็ออกจากห้องเจอกับโมโตโกะที่กำลังจะเข้านอนเช่นกัน แต่ดวงตาของโมโตโกะนั้นแดงก่ำ
เธอคงแอบไปร้องไห้มาจากที่ไหนซักแห่ง ซึรุโกะเองทำท่าเหมือนมีบางอย่างที่จะพูดกับน้องสาวคนโตของเธอ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เธอปล่อยให้โมโตโกะเดินผ่านเธอไปก่อนที่จะเรียกน้องเธอที่เดินอยู่ด้านหลังขึ้น
“โมโตโกะ....”
โมโตโกะได้ยินก็ชะงักฝีเท้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอไม่มีอารมณ์ที่จะสนทนาอะไรกับใครในตอนนี้
“................ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่อยากบอกให้รู้ว่า พี่รักเธอและเซ็ตซึนะมากน่ะ”
แล้วซึรุโกะก็เดินจากไป คำพูดปริศนาของซึรุโกะทำให้โมโตโกะงงงัน แต่เธอเองก็คิดเอาเองว่า การเห็นความตายของคนใกล้ตัวอาจทำให้พี่ของตนอยากพูดในสิ่งที่ไม่ได้พูด แต่อยู่ในใจมาตลอดก็เป็นได้ ว่าแล้วโมโตโกะก็เข้านอนไป
.....ซึรุโกะเมื่อเดินมาถึงสวนหลังบ้านก็ค่อยๆทรุดตัวเกาะต้นไม้ร้องไห้
ความเสียใจมากมายเกิดขึ้นเพราะเธอก็มีส่วนทำให้นายหญิงของเธอต้องตายทั้งๆที่เธอทำเต็มทีแล้วก็ตาม แม้รู้จักกันไม่กี่วันเธอแต่เธอก็รู้สึกรักและเคารพสตรีผู้นี้สุดหัวใจ เธอยังอาลัยนายหญิงที่ช่างปราณีกับเธอยิ่งนัก นี่คนที่เธอรักตายไปอีกคนแล้วหรือ?
เธอเหลือเพียงน้องสาวสองคนนี้แล้วเท่านั้นและเธอจะไม่ยอมสูญเสียพวกเขาไปอีก
และแล้วความหวาดกลัวต่ออนาคตอันใกล้ก็คืบคลานเข้ามาเกาะกุมในหัวใจของซึรุโกะ
.............................................................................................................................................................
........ งานศพของโคโนเอะ โคโนมิจัดขึ้นอย่างสมเกียติร์ของภรรยารองหัวหน้าสาขาคันไซและผู้ที่ถูกเลือกในพิธี.... บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
โคโนเอม่อนเองเมื่อทราบข่าวการเสียชีวิตของลูกสาวของตนก็ถึงกับล้มป่วยลงจนตัดสินใจเลิกทำงานในสมาคมสหพันธ์ และหันตัวเองไปเป็นผอ.โรงเรียนแห่งหนึ่งแทน ทำให้เอชุนต้องรับหน้าที่เป็นหัวหน้าคันไซอย่างกะทันหัน แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ยินดีกับตำแหน่งอันยิ่งใหญ่นี้อะไร
..... พวกเซ็ตซึนะเองสวมชุดญี่ปุ่นยูกาตะสีดำก็เข้าร่วมในพิธีด้วย
ซึรุโกะเองก็รู้สึกผิดกับเหตุการณ์นี้ไม่น้อย ถ้าเธอรู้ตัวตั้งแต่ตอนนั้นเหตุเศร้าสลดก็คงไม่เกิดขึ้น
เอชุนไม่ได้โทษตัวเธอแม้แต่น้อย เขาว่าเขาประมาทพวกนั้นเกินไปเขาเองที่เป็นฝ่ายผิด
จนบัดนี้เขาจึงยังรู้สึกเสียใจในความเลินเล่อของตน แต่ทุกฝ่ายในคันไซต่างเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าเรื่องในคืนนั้นไม่ว่าจะเตรียมพร้อมเพียงใด สักวันก็ต้องเกิดเหตุกาณ์นี้ขึ้นอยู่ดีทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะมีหนอนบ่อนไส้ในสมาคม ทุกคนจึงยกให้เอชุนเป็นหัวหน้าอย่างเต็มใจและเห็นใจกับความสูญเสียครั้งนี้
“ว่าแต่ เธอไม่เป็นไรหรือซึรุโกะ วิชาที่เธอใช้นั้น มันทำให้เธอรวมจิตไม่ได้อีกเป็นเดือนเชียวน่ะ”
เอชุนที่นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นถามด้วยความเป็นห่วง ซึรุโกะส่ายหน้าเธอตอบนายท่านของเธอว่า
“มิเป็นไรหรอกค่ะ ถ้าจะให้ดิฉันรวมจิตไม่ได้เป็นปีเพื่อช่วยนายหญิงมันก็คุ้มค่า.....แต่ทว่า..”
แล้วซึรุโกะก็เศร้าอีกครั้งจริงอยู่เธอทุ่มทุกอย่างไปแล้วแต่ก็ยังช่วยชีวิตนายหญิงไม่ได้ แถมสภาพของเธอในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับนักดาบธรรมดาด้วย
เซ็ตซึนะเองไม่เห็นโคโนกะในงานจึงถามถึงโคโนกะกับท่านเอชุน เขาเองก็ตอบเซ็ตซึนะด้วยเสียงเศร้าสร้อยว่า
“นับแต่นั้น โคโนกะไม่ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากร้องไห้ เธอช่วยไปดูหน่อยน่ะ เซ็ตซึนะคุง” ซึ่งนักดาบตัวน้อยก็พยักหน้า เธอตามหาโคโนกะจนเจอ
โคโนกะในชุดกิโมโนสีดำไว้ทุก แต่ทั้งสีหน้าและแววตาแตกต่างจากครั้งแรกที่เธอเคยเห็นโดยสิ้นเชิง ความสดใสร่าเริงดั่งแสงอาทิตย์ที่เธอเห็นในตัวโคโนกะนั้นไม่เหลืออยู่เลย
“โคโนจัง............”
เซ็ตซึนะร้องเรียกชื่อเบาๆ แต่ดูเหมือนโคโนกะจะไม่ได้ยิน เด็กน้อยยังคงนั่งเหม่อด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เซ็ตซึนะเองยิ่งเห็นก็ยิ่งใจหายที่เพื่อนของเธอไม่สนใจกับการมาของเธอเอาเสียเลย
“โคโนจัง......”
นักดาบน้อยลองพยายามอีกครั้งแต่ยังไร้ผล คราวนี้เธอยืนอยู่ด้านหน้าของโคโนกะที่นั่งอยู่ เซ็ตซึนะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้หน้าของโคโนกะเรื่อยๆ สายตาจ้องไปยังแววตาอันว่างเปล่าคู่นั้นเขม็ง จนลมหายใจของเซ็ตซึนะปะทะใบหน้าของโคโนกะ
แม้แต่เซ็ตซึนะเองก็รู้สึกได้ และใบหน้าของทั้งสองก็ใกล้กันมากขึ้นๆจนริมฝีปากเกือบจะถูกกันอยู่แล้ว
โคโนกะเองเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวจึงสะดุ้งร้องด้วยความตกใจ
“ว๊ายยย!! จะทำอะไรหน่ะเซ็ตจัง”
เซ็ตซึนะสะดุ้งถอยออกมาแทบไม่ทัน เธออายหน้าแดงกับการกระทำเมื่อสักครู่แต่ก็พูดแก้ขึ้นมาว่า
“ก็ฉันเรียกโคโนจัง แล้วโคโนจังไม่หันมานี่” แต่ดูเหมือนอาการตกใจเมื่อสักครู่จะหายไปอีกครั้ง
โคโนกะไม่พูดอะไรอีกราวกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอก้มหน้านิ่ง สายตาเหม่อลอยอีกครั้ง
เซ็ตซึนะเองเห็นโคโนกะเป็นแบบนี้ก็มองด้วยความเจ็บปวด นึกเสียใจอยู่ในใจ
“นี่ถ้า.....เราไปเร็วกว่านี้.....ถ้าเราไปเร็วกว่านี่ ท่านแม่ของโคโนจังก็คงไม่ตาย.....เรา....เราผิดเอง”
เซ็ตซึนะมองไปที่โคโนกะผู้เหม่อลอย เธอตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง ก่อนที่จับมือฉุดโคโนกะให้ลุกขึ้น
“ตามฉันมา โคโนจัง”
“เอ๊ะ...” โคโนกะที่โดนฉุดให้เดินตามส่งเสียงร้องอย่างแปลกใจ
เธอไม่รู้ว่าเซ็ตซึนะจาพาเธอไปไหนหรือไปทำอะไร แต่เธอก็ทำเพียงแค่ทำเสียงตกใจเพราะในตอนนี้เธอเหมือนหุ่นกระบอกที่เซ็ตซึนะลากให้เดินมากกว่า
“อยู่ตรงนี้ รอฉันแป๊บนึงน่ะโคโนจัง เดี๋ยวฉันมา”
หลังจากที่เซ็ตซึนะพาโคโนกะมายังที่ๆลับตาคน ก็พูดออกไปเช่นนั้นแล้วก็หายไปจากสายตาของโคโนกะ ซึ่งเด็กน้อยในชุดกิโมโนสีดำก็แปลกใจอยู่
ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดหรือตอบรับอะไร เธอกลับไปสู่โลกส่วนตัวของเธออีกครั้ง
สักพักเซ็ตซึนะก็กลับมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่เธอเหน็บไว้ที่เอว เธอมองไปที่ร่างที่เหมือนหุ่นกระบอกของโคโนกะที่นั่งอยู่สายตามุ่งมั่นกับการตัดสินใจของตัวเองก่อนที่จะคุกเข่าตรงต่อหน้าโคโนกะ
...............................................................................................................................
ทางฝ่ายซึรุโกะและเอชุนที่ยืนคุยกันอยู่
สักพักก็มีคนใช้นำจดหมายจากสายลับมาให้กับเอชุน ตัวเขาเองเมื่ออ่านเนื้อความในจดหมายก็หน้าถอดสี สายตาเลิกลั่กสอดสายไปรอบงาน ซึรุโกะเป็นอากับกิริยาที่เปลี่ยนไปจึงถามขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ?.....ท่านเอชุน”
“เรารู้ตัวผู้ทรยศที่แท้จริงแล้ว.........ผมนี้มันโง่จริง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนใกล้ตัวขนาดนี้!!”
“ว่าไงน่ะค่ะ ว่าแต่มันคนๆนั้นมันเป็นใครค่ะ?”
“พูดไปคุณซึรุโกะก็คงไม่รู้จัก....เขาเป็นหนึ่งในรองหัวหน้าแบบลับๆของคันไซ แถมวันนี้คนๆนั้นก็มาในงานนี้ด้วย....แล้วตอนนี้ โคโนกะก็ไม่อยู่”
เอชุพูดจบก็หันหน้าหันหลังหาคนๆนั้น
“เมื่อกี้ไอ้คนทรยศมันยังอยู่แถวนี้อยู่เลย.......มันหายไปไหนแล้ว”
เอชุนเองเมื่อเริ่มร้อนใจก็สั่งคนให้ออกตามหาโคโนกะ ซึรุโกะเองก็เช่นกัน
เธอคิดว่าโคโนกะน่าจะยังอยู่กับเซ็ตซึนะ เธอได้แต่ภาวนาให้เป็นอย่างนั้น แต่อีกใจเธอก็เริ่มสังหรณ์ใจอะไรบางอย่างเหมือนอะไรในอกมันอัดอยู่เต็มจนหายใจจะไม่ออก ลางสังหรณ์อันนี้มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดี เธอรีบเรียกโมโตโกะให้หาเด็กน้อยทั้งสองอีกแรง
................................................................................................................................
เซ็ตซึนะที่คุกเข่าตรงหน้าจ้องมองโคโนกะอยู่เนิ่นนาน โคโนกะเองก็เหมือนจะเริ่มรู้ตัวเธอเงยหน้ามามองเซ็ตซึนะ
เมื่อนักดาบน้อยเรียกความสนใจจากเพื่อนของตนได้สำเร็จเธอจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าก่อนที่จะเริ่มพูดขึ้นว่า
“......ข้าพเจ้า ซากุระซากิ เซ็ตซึนะ ถือเป็นนักรบซามูไรคนนึง ซามูไรนั้นเมื่อรับปากอะไรไว้แล้วจะไม่คืนคำ ถ้าหากไม่สามารถทำตามที่รับปากเอาไว้ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตของตน.....”
ว่าแล้วเซ็ตซึนะก็ถอดเสื้อตัวสีดำด้านนอกออก เหลือเพียงเสื้อตัวขาวด้านในแล้วเธอหยิบสิ่งที่เหน็บที่เอวออกมา นั้นก็คือดาบสั้นนั้นเอง
“.......ข้าพเจ้าเคยรับปากแล้วว่าจะปกป้องท่านโคโนเอะ โคโนมิต่อหน้าท่านโคโนเอะ โคโนกะ แต่ข้าน้อยทำไม่สำเร็จ ข้าพเจ้าจึงขอชดใช้ด้วยการสำเร็จโทษตัวเอง ณ บัดนี้!!”
โคโนกะที่นิ่งฟังอยู่นานเมื่อรู้ว่าเซ็ตซึนะจะทำคาราคิรีตัวเองก็ตกใจ เธอรีบลุกขึ้นมาห้ามเซ็ตซึนะแทบไม่ทัน
“หยุดน่ะเซ็ตจัง! จะทำอะไรบ้าๆหน่ะ”
“ข้าพเจ้าต้องรับผิดชอบ!!”
ว่าแล้วเซ็ตซึนะก็เปิดเสื้อในออกมาจนเห็นมองเห็นท้องของตน
ก่อนที่จะชักดาบออกมาจากฝักและยกมีดขึ้นมาจะแทงเข้าที่ท้องของตน
“หยุดน่ะ เซ็ตจังไม่เกี่ยวซักหน่อย เพราะฉันต่างหาก ฉันทำตัวไม่ดีทำให้ท่านแม่ต้องตาย!!”
พูดจบโคโนกะที่เอามือหยุดมือที่กำดาบของเซ็ตซึนะเอาไว้ก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง เซ็ตซึนะเห็นแล้วก็อยากจะร้องไห้ตามแต่เธอยังต้องทำในสิ่งที่เธอตัดสินใจต่อไป
“ ไม่!! โคโนจังไม่ผิด ฉันเองต่างหาก ถ้าฉันมาให้เร็วกว่านี้ เรื่องเช่นนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น”
“ไม่น่ะ! ฉันเองต่างหาก ฉันมันเด็กไม่ดี ถ้าไม่อ้อนให่ท่านแม่นอนค้างด้วย ถ้าเชื่อฟังท่านแม่ตั้งแต่ตอนนั้น ท่านแม่ก็ไม่ต้องตาย”
“ถึงยังไงฉันก็ต้องรับผิดชอบ ถ้าโคโนจังคิดว่าตัวเองผิด ฉันก็ผิดด้วย”
“ไม่น่ะ...เซ็ตจังไม่ผิดซะหน่อย”
“ถ้างั้น โคโนกะก็ไม่ผิดเหมือนกัน ไอ้พวกนั้นต่างหากที่ผิด!! ถ้ามัวแต่มานั่งเสียใจแบบนี้ก็เข้าทางพวกมันน่ะสิ”
คำพูดของเซ็ตซึนะดูเหมือนจะทำให้โคโนกะอ่อนลง นั้นสิน่ะ ถ้าเธอเอาแต่ร้องไห้ พวกมันก็จะสะใจที่ได้ทำร้ายเธอสมใจ ไม่ได้ เธอต้องเข้มแข็งและร่าเริงหมือนเดิม
“.................ฉันเข้าใจแล้ว เซ็ตจัง ฉันจะไม่มานั่งเศร้าอีกแล้ว”
โคโนกะปาดน้ำตาและหันมายิ้มให้เซ็ตซึนะอีกครั้ง
ดูเหมือนเซ็ตซึนะจะพาโคโนกะคนเดิมกลับมาได้สำเร็จ เธอยิ้มตอบโคโนกะอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะวางดาบสั้นลง
“เข้าใจก็ดีแล้ว.........”
เซ็ตซึนะฉุดตัวเองให้ลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อยและเก็บดาบเข้าที่
โคโนกะเองที่มองเซ็ตซึนะอยู่ก็ถามขึ้น
“เซ็ตจัง.....ถ้าเกิดฉันไม่ห้ามขึ้นมาเซ็ตจังจะทำใช้ดาบนั้นแทงจริงๆรึเปล่า?”
เซ็ตซึนะเองหันมามองโคโนกะด้วยสายตาจริงจังและตอบว่า
“ก็จริงน่ะสิ......”โคโนกะฟังก็ตกใจ สั่งเซ็ตซึนะทันที
“ทีหลังอย่าทำอะไรบ้าๆอย่างนี้อีกน่ะ.....เข้าใจไหม?”
ดูเหมือนโคโนกะที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการคนเดิมจะกลับมาแล้ว
“ก็ถ้าโคโนจังไม่เป็นแบบเมื่อกี้อีกก็ได้....”
พูดจบอยู่แหมบๆ แล้วอยู่ๆเซ็ตซึนะก็ค่อยๆล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของโคโนกะ เลือดค่อยๆไหลออกมาจากไหล่ซ้าย เซ็ตซึนะถูกดาบฟันโดยชายผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลัง ความเจ็บปวดค่อยๆผ่านเข้าร่างของนักดาบตัวน้อยก่อนที่จะนอนลงไปกองในที่สุด!!!
“เซ็ตจังงงงง!!”
โคโนกะช็อคกับภาพที่เห็น เซ็ตซึนะที่โดนฟันล้มลงจมกองเลือดต่อหน้าเธอ อีกแล้วมีคนตายเพราะเธออีกแล้วครั้งก่อนก็ท่านแม่มาคราวนี้ก็เซ็ตจัง
เด็กน้อยเห็นคนที่เธอรักตายไปต่อหน้าต่อตาถึงสองครั้งติดกันมันเกินที่เธอจะทนรับไหวอีกต่อไป
“ไม่น่ะ! ไม่เอา ไม่เอาแล้ว ไม่เอา!!!!!”
โคโนกะที่ในใจกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด ปฏิเสธกับความจริงที่อยู่ตรงหน้า
ไม่จริง มันไม่เป็นความจริง......แล้วโคโนกะก็เป็นลมช็อคหมดสติไปทันที
“ขอโทษน่ะคุณหนู........มันช่วยไม่ได้ที่เธอเกิดมาในตระกูลโคโนเอะเอง แถมยังเป็นผู้ถูกเลือกอีกต่างหาก แต่....โชคดีของคุณหนูหมดแค่นี้แหล่ะ!! ”
.....ชายปริศนาที่ฟันร่างของเซ็ตซึนะพูดขึ้น มันรอโอกาสนี้มานาน
ที่ผ่านมาดูเหมือนโชคจะเข้าข้างผู้ที่ถูกเลือกตัวน้อยมาตลอดแต่ครั้งนี้มันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีก!! เขาค่อยๆก้าวเข้าไปยังร่างที่หมดสติของโคโนกะทีละน้อย ก่อนที่เช็คดูว่ามีใครอยู่แถวนั้นหรือไม่ ตอนนี้มันเหลืออีกเพียงภารกิจเดียวคือปลิดชีพทายาทโคโนเอะทีเหลืออยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น!!
............... สติของเซ็ตซึนะที่กำลังจะหายไปเห็นเหตุการณ์โดยตลอด
โคโนจังกำลังจะถูกมันฆ่าแล้วแต่.....แต่เธอขยับตัวไม่ได้ บาดแผลที่ไหล่ซ้ายมันส่งไปทั่วร่าง ทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งนัก เจ็บใจ ทำไมตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย ทำไมเราช่างไร้ค่าเช่นนี้ เราอยากได้พลัง พลังที่จะทำให้เก่งขึ้น พลังที่จะปกป้องโคโนจังได้ พลังที่จะได้เด็ดชีพของชายที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ เธออยากจะฆ่ามัน!! ฆ่าเหมือนตอนนั้น แล้วเซ็ตซึนะก็นึกถึงภาพที่เธอแทงร่างของมือสังหารสาวคนนั้น กลิ่นเลือดที่กลับมาติดจมูกของเธอ ความรู้สึกมากมายที่หลั่งไหลมาในตอนนั้นมันกลับมาอีกครั้ง.......
..............และแล้วเซ็ตซึนะก็รู้สึกว่าหลังของเธอเริ่มร้อนขึ้น ร้อนขึ้นจนเหมือนจะมีอะไรบางอย่างระเบิดออกมา!!~
..........ชายปริศนาคนนั้นเงื้อมดาบมาจ่อเข้าที่คอของโคโนกะเขาเตรียมจะใช้มันเชือดคอเหยื่อของมันอยู่แล้วแต่อยู่ๆมันก็รู้สึกถึงพลังมากมายบางอย่างกดดันมันอยู่ด้านหลัง มันสะดุ้งตกใจหันกลับมาดู
และแล้วมันก็ตกใจที่สุดขีดเมื่อมันเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าของมัน!!
.........ร่างของซากุระซากิ เซ็ตซึนะค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ ไม่สิต้องเรียกว่าลอยขึ้นมามากกว่า ด้านหลังของเธอมีปีกที่ค่อยๆงอกออกมาจากด้านหลังตอนแรกมันยังเป็นสีขาว แต่แล้วมันก็ค่อยๆถูกย้อมด้วยสีดำทีละน้อย แววตาแข็งกร้าวแต่สายตากลับว่างเปล่ามองด้วยใบหน้าไร้อารมณ์หันมามองที่ชายคนนั้น สายตานั้นทำเอาเขาถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว
อะไรกันแค่เด็กตัวเล็กๆทำไมทำให้เรารู้สึกกลัวได้ถึงขนาดนี้
แต่ดูเหมือนเซ็ตซึนะจะไม่ปล่อยให้มันคิดนาน เธอหยิบดาบสั้นที่มีขึ้นมาและพุ่งเข้าใส่ผู้ที่ทำร้ายโคโนกะทันที
...........ชายคนนั้นเองแม้จะตะลึงร่างที่เปลี่ยนไปของเซ็ตซึนะ ทว่ามันก็รีบตั้งสติและป้องกันเอาไว้ทันควัน เซ็ตซึนะที่แววตายังคงว่างเปล่าพุ่งเข้าโจมตีมันอีกครั้ง คราวนี้เธอใช้ปีกบินพุ่งเข้าไป ความเร็วนั้นมากซะจนชายคนนั้นป้องกันไม่ทัน เขาโดนดาบนั้นฟันตรงแขนขวาเข้าแล้ว มันเอามือกุมแผลนั้นไว้คิดหาทางเอาชนะเซ็ตซึนะในร่างปิศาจนี้ให้ได้ แล้วมันก็เริ่มเป็นฝ่ายโจมตีบ้างแต่เซ็ตซึนะที่เร็วอยู่มากก็หลบได้ ทว่าเด็กก็ยังเป็นเด็กมันจับขาที่ลอยอยู่ของเซ็ตซึนะ
และเหวี่ยงเธอกระเด็นกระแทกเข้าต้นไม้ไปเต็มๆ
“ โครม!!!”
......มันคิดว่าด้วยความแรงมากขนาดนั้นน่าจะจัดการเซ็ตซึนะที่ยังเป็นเด็กได้ ว่าแล้วจึงรีบเดินเข้าไปดูที่ต้นไม้นั้น
แต่ก็เปล่าเลย ร่างของเซ็ตซึนะที่ควรจะนอนอยู่ใต้ต้นไม้นั้นหายไป!!
มันสอดส่ายสายตาหาอยู่ด้วยความร้อนรนแต่ก็คงไม่ต้องเสียเวลานานเพราะตอนนี้
เซ็ตซึนะลอยอยู่ตรงหน้ามันและใช้มีดดาบฟันร่างชายตรงหน้าทันที
“อ๊ากกกกกกกกกก!!”
แม้จะโดนฟันแค่ถากๆ ชายคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวด มันพยายามลุกขึ้นและหนีไปจากเซ็ตซึนะให้เร็วที่สุด
“อย่า! อย่าฆ่าฉันเลย! ฉันยอมแล้ว”
ชายคนนั้นล้มลุกคลุกคลานและร่ำร้องขอชีวิตตนต่อเซ็ตซึนะ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ฟังเลย เซ็ตซึนะค่อยๆใช้ปีกกึ่งดำกึ่งขาวบินเข้ามาใกล้ชายคนนั้นเรื่อยๆ
แววตากร้าวดวงนั้นให้ความรู้สึกราวกับพายุน้ำแข็ง เยือกเย็นแต่รุนแรง แล้วซึตซึนะก็ฟันไปที่ขาของชายผู้นั้นอีก
“อ๊ากกกกกกก!!”
เสียงร้องของชายคนนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้เขาหวาดกลัวเซ็ตซึนะจนจับใจ ดวงตาเพิ่งโพลงด้วยความกลัวเมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงอารมณ์เป็นครั้งแรก นับแต่เซ็ตซึนะมีปีกออกมา มันเป็นสีหน้าของความสะใจ นี่ไอ้เด็กนี้ กำลังสนุก!!
ใช่แล้วรอยยิ้มที่เย็นชาแต่แฝงไว้ด้วยความเหี้ยมเกรียมจนไม่น่าเชื่อว่ามันมาจากเด็กวัยแค่นี้
เธอจ้องไปที่ร่างของชายที่บาดเจ็บอีกครั้ง คราวนี้เซ็ตซึนะจับคอเสื้อของชายผู้นั้นขึ้นด้วยแรงที่มากมายมหาศาลเธอกระแทกมันนอนหงายกับพื้น
“พลั่กกกกก!”
ชายคนนั้นนอนแน่นิ่ง
เซ็ตซึนะบินขึ้นไปยืนบนตัวของมันและเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงเลือดเย็นว่า
“อย่าตายง่ายนักซี่............”
พูดจบ เซ็ตซึนะเงื้อมดาบในมือหมายจะฟันร่างมันอีกครั้ง ไม่พอหรอก แกมันต้องโดนอีก ต้องทรมานกว่านี้ ในจังหวะที่จะฟันซ้ำอีกนั้นเอง
เธอก็ต้องชะงักเมื่อมีมือๆนึงมาหยุดดาบสั้นของเธอเอาไว้ด้วยมือเปล่า มือนั้นค่อยๆมีเลือดไหลซึมออกมา
เมื่อเซ็ตซึนะแหงนหน้าไปมองก็ตกต้องใจว่าคนที่มาห้ามเธอไว้ก็คือ
“ท่านพี่ซึรุโกะ!!”
ซึรุโกะหันมามองเซ็ตซึนะด้วยสายตาแข็งกร้าว เธอรีบเอามืออีกข้างกอดเซ็ตซึนะไว้ทันที
เซ็ตซึนะพึ่งได้สติกลับมาเธอค่อยๆมองดูไปรอบๆ นี่ฉันทำอะไรลงไป? ฉันกำลังจะฆ่ามัน.....เพราะ....เพราะฉันรู้สึกสนุกงั้นเหรอ????
.... ไม่...ไม่ใช่ มันสมควรตาย มันบังอาจคิดที่จะฆ่าโคโนจัง มันเป็นคนทำให้แม่โคโนจังต้องตาย ฉันต้องไม่ให้มันได้ตายสบายๆหรอก ฆ่ามันน่ะง่ายเกินไป
.....ความคิดที่อาฆาตแค้นของเซ็ตซึนะชักนำให้เธอกลับไปสู่จิตใจอันดำมืดอีกครั้ง
“ปล่อยข้า!!!”
เซ็ตซึนะตะโกนพร้อมผลักซึรุโกะให้ออกไปจากตน
ซึรุโกะเองที่กระเด็นออกไปด้วยแรงผลักตกตะลึงกับสิ่งที่เซ็ตซึนะทำกับเธอ
“เซ็ตซึนะ!! หยุดน่ะ!” ซึรุโกะจ้องมองเซ็ตซึนะไม่วางตา
“ไม่หยุด! ท่านพี่ไม่มีสิทธิ์มาห้ามข้า มันสมควรโดนทรมานจนตาย ”
...วาจาเลือดเย็นที่เธอได้ฟัง ทำให้ซึรุโกะไม่แน่ใจแล้วว่าเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าใช่เซ็ตซึนะ น้องสาวตัวน้อยที่เธอรู้จักรึเปล่าแต่ ใช่สิ มันต้องใช่
น้องเธอแค่โดนความสับสนในจิตใจครอบงำเท่านั้น
ว่าแล้วเธอก็ทุ่มแรงทั้งหมด พุ่งเข้าจับแขนทั้งสองข้างของเซ็ตซึนะที่เผลอทันที
“ได้สติซะที เซ็ตซึนะ! นี้ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องน่ะ”
เซ็ตซึนะที่ถูกจับพยายามดิ้นให้หลุดจากซึรุโกะ จนซึรุโกะเองก็แทบจะเอาไม่อยู่ เธอจับทุ่มเซ็ตซึนะลงกับพื้น โดยเธอคร่อมตัวน้องสาวอยู่ด้านบน
เซ็ตซึนะจ้องมองซึรุโกะที่ห้ามเธอด้วยแววตาแห่งความเกลียดชัง
“ปล่อยยย!!! อย่าบังคับให้ต้องทำร้ายท่านพี่เลย ท่านพี่ซึรุโกะ!~”
“เอาสิ!! ถ้าคิดว่าเธอทำได้หล่ะก็ เซ็ตซึนะ!!”
เซ็ตซึนะเองที่ในหัวใจมีแต่ความความต้องการฆ่าฟันนั้นนิ่งอยู่สักพัก ก่อนที่เธอเลือกที่จะทำตามคำท้าของซึรุโกะ
“ท่านขอเองน่ะ........”
พูดจบ เซ็ตซึนะใช้แรงมากมายมหาศาลที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนกระแทกใส่ซึรุโกะจนลอยกระเด็นไป ซึรุโกะที่ไม่ทันระวังตัวถูกแรงกระแทกพื้นซะจนนอนจุกขยับไปไหนไม่ได้
เซ็ตซึนะเองเมื่อหลุดจากพันธนการของซึรุโกะได้ก็บินพุ่งไปที่ร่างของชายที่ยังนอนแน่นิ่งอยู่ทันที เธอใช้ดาบแทงเขาที่ต้นขาของมันเข้าอย่างแรง
“อ๊ากกกกกกกก!!!”
ชายผู้โชคร้ายที่หมดสติไปต้องฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่ได้ฟื้นขึ้นมาเอง แต่ถูกความเจ็บปวดปลุกขึ้นมาต่างหาก แต่ไม่เซ็ตซึนะไม่หยุดแค่นั้น เธอบิดดาบที่ยังปักขาของชายคนนั้นและดันมันให้ปักลึกขึ้นไปอีก
“อ๊ากกกกกกกกกก!! ข้ายอมแล้ว! ข้าสำนึกผิดแล้ว! หยุดสักทีเถอะ! อ๊ากกกกก!!!ๆๆ”
แต่ดูเหมือนคำขอของมันจะไร้ผล เซ็ตซึนะยังคงปักมันให้ลึกเข้าไปอีกพร้อมกับยิ้มสแหยะภูมิใจในผลงานของตน ดาบที่ถูกปักจนทะลุให้เห็นปลายอีกด้านถูกชโลมด้วยเลือดที่ไหลออกไม่ไม่หยุด!!!
“เซ็ตซึนะ!! เขาสำนึกผิดแล้วน่ะ ปล่อยเขาไป!!!”
ซึรุโกะที่ยังจุกนอนขยับตัวไม่ได้ดูภาพสุดช็อคและแสนโหดร้ายตรงหน้าอยู่นานจนทนไม่ไหว เธอตะโกนห้ามเซ็ตซึนะสุดเสียง
“ปล่อย?....”
เธอหันมามองซึรุโกะแกล้งทำสีหน้างงๆ ก่อนจะถามด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ว่า
“อย่างนี้น่ะเหรอ?”
“ห๊ะ...ไม่น่ะ..อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”
เซ็ตซึนะกระชากดาบที่ปักอยู่ที่ต้นขาของชายผู้นั้นอย่างแรงและไร้ปราณี มันดิ้นไปมาจับต้นขาด้วยความเจ็บปวดเหลือคณาเลือดพุ่งที่มาจากแรงกระชากดาบสาดตัวเซ็ตซึนะเต็มไปหมด
แต่เธอก็ไม่สนใจกลับหัวเราะอย่างพอใจในสิ่งที่เธอเพิ่งทำ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ วิเศษ วิเศษอะไรอย่างนี้”
..........เสียงหัวเราะที่เลือดเย็นช่างเข้ากับปีกที่กลายเป็นสีดำสนิทบนหลังของเซ็ตซึนะเสียยิ่งกระไร บรรยากาศแห่งความชั่วร้ายปกคลุมรอบตัวเซ็ตซึนะเต็มไปหมด
.... ซึรุโกะมองดูน้องสาวตัวเองกลายเป็นปิศาจเต็มตัวอย่างตื่นตะลึง
นี่น่ะหรือ นี่น่ะหรือตัวจริงของมนุษย์ปักษาปีกดำ นี่หรือคืออีกร่างนึงของเซ็ตซึนะ มันเลวร้ายกว่าที่คิดซะอีก... เด็กที่ไร้เดียงสาคนนั้นน่ะเหรอ?
ไม่...ไม่ได้ เราจะปล่อยให้เซ็ตซึนะเป็นอย่างนี้ไม่ได้ แต่ขณะที่เธอกำลังหาวิธีหยุดเซ็ตซึนะนั้น
เธอก็เหลือบไปเห็นว่า ชายผู้โชคร้ายนั้นกับร่างคาถาอะไรบางอย่างลงพื้นดินที่เซ็ตซึนะยืนอยู่ เซ็ตซึนะที่มัวแต่หัวเราะสะใจก็ดูจะไม่ได้ทันสังเกต
แย่แล้ว!! ซึรุโกะเองแม้ตัวจะเจ็บแต่ความรักน้องนั้นอยู่เหนือกว่าความเจ็บปวด เธอรวบรวมพลังทั้งหมดพุ่งเข้าหยุดชายผู้นั้นทันที!!
“แก......อย่าอยู่เลยยยยย”
ชายคนนั้นพูดด้วยความเคียดแค้นก่อนจะร่ายคาถาใส่เซ็ตซึนะทันที
ผลของมันทำให้พื้นดินที่เซ็ตซึนะยืนอยู่กลายเป็นแท่งดินปลายแหลมคมมากมายพุ่งจะทิ่มใส่เซ็ตซึนะจากทุกทิศทาง เซ็ตซึนะที่ยืนอยู่ได้แต่ตื่นตะลึงกับอันตรายที่รออยู่ตรงหน้า ถึงเธอเร็วแค่ไหนแต่ระยะแบบนี้เธอหลบไม่พ้นแน่ๆ!!!
“ฉึกกกก! ฉึกกกก! ฉึกกกก!”
เซ็ตซึนะที่ยืนหลับตาคิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆก็ต้องเปิดตาดูด้วยความแปลกใจ
ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกว่าถูกแทงเลยหล่ะ....... แล้วคำตอบของคำถามก็ต้องทำให้เธอแทบหยุดหายใจ
เมื่อเธอพบว่าซึรุโกะที่มาจากไหนก็ไม่รู้กำลังกอดเธอไว้ แท่งดินที่พุ่งจะปักตัวเธอถูกซึรุโกะใช้ดาบฟันได้ทั้งหมด แท่งดินที่เหลือเองก็แทงเข้าร่างของซึรุโกะอย่างไม่พลาดเป้า เลือดค่อยๆไหลรินออกจากตัวซึรุโกะช้าๆ
เซ็ตซึนะที่ดูเหมือนพึ่งจะได้สติร้องเรียกชื่อพี่ของเธอทันที
“ไม่น่ะท่านพี่ซึรุโกะ!! ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!”
...เซ็ตซึนะหายใจถี่รัวหัวใจเต้นแรงกับสิ่งที่เธอเห็น เพราะเธอ เพราะเธออีกแล้ว นักดาบน้อยที่ได้สติกลับมาจากจิตใจที่คิดพยาบาทพยายามเอาแท่งดินทั้งหลายออกมาจากร่างของซึรุโกะ ซึ่งดูเหมือนพวกมันเองก็ค่อยๆผุพังสลายไปเช่นกัน
ชายคนนั้นยันตัวขึ้นก้าวเดินมาทางซึรุโกะด้วยสภาพทุลักทุเล มือมันก็ชี้ดาบไปทางซึรุโกะ
“เหอๆๆ นี่น่ะหรือตระกูลปราบปิศาจอาโอยามะที่แสนโด่งดัง ที่แท้พวกแกก็เลี้ยงลูกปิศาจเอาไว้ชัดๆ!!!”
“ฉั๊วะ!!!!”
... ซึรุโกะไม่ปล่อยโอกาสให้มันอีก เธอใช้แรงทั้งหมดตวัดดาบปลิดชีพชายที่อยู่ตรงหน้าทันที พลางพึมพำเบาๆ
“ แกที่ทำได้กระทั้งเด็กตัวเล็กๆ มันก็ไม่ต่างจากปิศาจนักหรอก......”
ซึรุโกะที่เลือดท่วมร่างทรุดลงไปนอนกับพื้นเธอฝืนเกินไปจริงๆ ลมหายใจอันรวยระรินของเธอเป็นสัญญาณที่ทำให้เซ็ตซึนะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดซึรุโกะต้องทำอะไรซักอย่าง
“ท่านพี่ หนู...หนูขอโทษ หนู...หนูไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไร หนูรู้ตัวตลอดแต่ แต่หนู.......ฮือออออ”
เธอคร่ำครวญก่อนที่จะพยายามยันตัวให้ลุกขึ้น เธอเอามือพยุงร่างของซึรุโกะเอาไว้
“ท่านพี่ ท่านพี่ต้องรีบไปหาหมอ......อึ๊กกก”
เซ็ตซึนะยันตัวลุกขึ้นได้ไม่นานก็ล้มลง ปีกสีดำของเธอค่อยๆกลายเป็นสีขาวและหุบเข้าไป ความเจ็บปวดจากแผลที่โดนฟันผ่านเข้าร่างนักดาบน้อยอีกครั้ง
ซึรุโกะเองที่นอนมองอยู่ก็พยายามคว้าตัวเซ็ตซึนะที่กำลังล้มเอาไว้
“ซะ...เซ็ตซึนะ..........”
ซึรุโกะที่ไม่มีแม้แต่แรงจะส่งเสียงเรียก เซ็ตซึนะเองที่ล้มลงบนตัวซึรุโกะก็พยายามลุกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ซึรุโกะซะอีกที่เอามือห้ามเอาไว้ เธอเอื้อมมือไปแตะแก้มของเซ็ตซึนะให้มองมาที่เธอ ซึ่งเซ็ตซึนะเองเมื่อแหงนมามองใบหน้าของซึรุโกะที่เริ่มจะซีดขาวก็เริ่มร้องไห้
“ท่านพี่ซึรุโกะ.................”
เซ็ตซึนะเอามือจับตอบมือของซึรุโกะที่จับแก้มเธอไว้ เธอเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
แต่....ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องหาทางช่วยพี่ซึรุโกะของเธอให้ได้
ซึรุโกะที่เห็นความพยายามของน้องสาวตัวน้อยก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เธอเองก็รู้ว่าเธอเหลือเวลาไม่มากแล้ว เธอรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีเพื่อจะได้พูดออกไป
“เซ็ตซึนะ ......................... จำคำพี่ไว้น่ะ.......อย่าปล่อยให้จิตลุ่มหลงอยู่ในการฆ่าฟันเด็ดขาด”
เซ็ตซึนะที่ฟังก็พยักหน้ารับทั้งน้ำตา
“แล้วก็........พี่รักเธอมากน่ะ”
“หนูเองก็รักท่านพี่......ท่านพี่อย่าพูดอีกเลย หนูจะพาไป...................”
แต่ไม่ทันจะสิ้นประโยค เซ็ตซึนะที่แผลเริ่มมีเลือดไหลออกมาเช่นกันก็ขยับร่างไม่ได้ พิษบาดแผลที่โดนดาบฟันมานานนั้นเธอทนไม่ไหวอีกต่อไป สติค่อยๆพร่าเลือนทั้งๆที่ใจยังร่ำร้องเรียกให้ตนลุกขึ้นมาช่วยพี่
แต่อนิจจา ด้วยวัยเพียงเก้าปีร่างกายก็ถึงขีดจำกัดได้เพียงแค่นี้
ว่าแล้วเซ็ตซึนะจึงล้มหมดสติบนตัวซึรุโกะทันที
..... โมโตโกะที่เพิ่งมาถึงมองเห็นร่างไร้วิญญาณของชายทรยศ และหันไปเห็นพี่น้องของตนนอนจมเลือดอยู่อย่างนั้นก็ตัวเย็นวาบใบหน้าซีดเผือกก่อนที่จะเข้าไปหาร่างทั้งสอง
"ท่านพี่! เซ็ตซึนะ! เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้!”
เซ็ตซึนะที่สลบไปไม่ได้ตอบ ซึรุโกะเองก็ฝืนตัวเองหันมาทางโมโตโกะที่กำลังสับสน
“พะ..พี่ พี่ประมาทเกินไป......เห็นทีคงไม่รอดแล้วหล่ะ” ซึรุโกะที่ฝืนพูดกระอักเลือดขึ้นมาทันที
“ไม่ท่านพี่! ข้าจะรีบพาท่านไปรักษา”
โมโตโกะเองตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น อะไรกัน นี้มันอะไรกัน ทำไมมันเป็นแบบนี่!! ท่านพี่ต้องไม่เป็นไร
ทว่าถ้าดูจากอาการแล้วโมโตโกะรู้ดีว่าสิ่งที่เธอภาวนามันเป็นไปไม่ได้เสียเลย เธอมองหน้าพี่สาวเธออย่างเสียขวัญ
“......ไม่ทันหรอก โมโตโกะ พี่รู้ดี”
ซึรุโกะเองค่อยๆเอื้อมมือจับหัวเซ็ตซึนะอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปทางโมโตโกะที่น้ำตาเริ่มเอ่อคลออกกมา
“เอาหูมานี่สิ โมโตโกะ”
โมโตโกะกลั้นน้ำตาเอาไว้และยื่นหน้าไปฟังคำสั่งเสียจากพี่สาวสุดที่รักของเธอ เป็นคำสั่งเสียที่ทำให้เธอต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
“ท่านพี่.............”
“รับปากพี่สิ......โมโตโกะ”
โมโตโกะเองแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ในเมื่อมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่พี่เธอต้องการ เธอจะไม่รับปากเชียวหรือ แม้...............แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ทำใจได้ยากก็ตาม
“ได้.....ข้ารับปาก....”
........ เมื่อได้ฟังคำมั่นของน้องสาวซึรุโกะฝืนยิ้มเหมือนเป็นการขอบใจ ก่อนจะยื่นหน้าหอมแก้มโมโตโกะเป็นครั้งสุดท้าย แล้วซึรุโกะก็หมดลมหายใจไปต่อหน้า
อาโอยามะ โมโตโกะน้องสาวสุดที่รักของเธอ หน้าตาไหลอาบแก้มโดยที่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น โมโตโกะร่ำไห้กับการจากไปตลอดกาลของซึรุโกะ พี่ที่เธอรักที่สุดในโลก ตาเธอเหลือบไปเห็นขนนกที่กึ่งขาวกึ่งดำ ทำให้เธอพอจะเดาเรื่องได้
เธอมองไปที่เซ็ตซึนะก่อนจะอุ้มพาไปรักษา
ตอนนี้เธอเหลือแค่เซ็ตซึนะแล้วเธอต้องช่วยชีวิตน้องสาวตัวน้อยของเธอให้ได้!!!
............................................................................................................................................................
......... หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น โมโตโกะไม่เคยปรากฏกายมาในสมาคมคันไซอีกเลย ไม่สิถ้าจะพูดให้ถูกคือ เธอไม่เคยมาเจอเซ็ตซึนะอีกเลยจะมากกว่า
เซ็ตซึนะเองหลังจากที่ฟื้นจากการบาดเจ็บสาหัสก็หลายวัน เธอพบว่า
เธอถูกท่านพี่โมโตโกะยกให้ท่านเอชุนเป็นคนเลี้ยงดู
ซึ่งท่านเองก็ดูยินดีที่จะรับอุปการะเซ็ตซึนะดั่งลูกของตน เรื่องความเป็นลูกครึ่งปิศาจของเซ็ตซึนะนั้นทางท่านเอชุนก็ทราบ
งานศพของซึรุโกะนั้นได้จัดจนเสร็จสิ้นระหว่างที่เธอนอนสลบอยู่
เซ็ตซึนะเองก็ออกตามหาโมโตโกะอยู่หลายครั้งแต่โดโจที่เป็นที่แห่งเดียวที่เซ็ตซึนะรู้จักนั้นได้ถูกทิ้งร้างไว้ไป เธอจึงไม่ได้ร่องรอยอะไรจากโมโตโกะอีก
เซ็ตซึนะคิดว่าตนคงถูกโมโตโกะเกลียดตนเพราะเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่ซึรุโกะต้องถูกฆ่าตาย ครั้งเธอถามเอชุนถึงโคโนกะ เอชุนก็ตอบด้วยสีหน้าลำบากใจว่า
“ฉันไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันน่ะ แต่ดูเหมือนความทรงจำของโคโนกะในช่วงเวลาที่เลวร้ายตั้งแต่ที่โคโนมิตายจนถึงเธอถูกทำร้ายมันจะหายไป หมอบอกว่ามันสะเทือนจิตใจของโคโนกะเกินไปจนเธอเลือกที่จะลืมมันไปเอง ฉันเลยลองถามเรื่องเหตุการณ์ในวันนั้นแต่โคโนกะกลับจำอะไรไม่ได้เลย มันก็ดีเหมือนกันที่โคโนกะลืมมันไป เธอเองก็อย่ารือฟื้นมันให้โคโนกะรู้ก็แล้วกันน่ะ”
........ เซ็ตซึนะได้ฟังก็พยักหน้ารับคำ
แต่แรกเธอคิดว่าจะไปพบโคโนจังแต่...............จากเหตุการณ์ทั้งหมดทำให้เธอคิดได้ว่า
ลูกครึ่งปิศาจอย่างเธอไม่เหมาะที่จะรักและเป็นที่รักของใครได้อีก แม้แต่โมโตโกะก็ยังทิ้งเธอไปอาจเพราะเธอเป็นตัวโชคร้ายกระมัง ไม่สิคงเกลียดจนอยากจะฆ่าเธอให้ตายมากกว่าแต่ก็คงทำไมลง
........ไม่อยากอีกแล้ว ถ้าเรารักคนอื่นแล้วสักวันต้องจากเขาไปหล่ะก็สู้ไม่รักใครจะดีกว่า ถ้าเกิดเขารู้ตัวตนของเราก็คงจะถอยห่างเราไปแน่ๆ
ไม่แล้ว ไม่เอาแล้ว เรามันคนต้อยต่ำ เรามันตัวโชคร้าย เรามันคนไร้ค่า.....................
...........ในเมื่อตัวเธอเองยังไม่รู้ว่าต่อแต่นี้ต่อไปเธอจะทำอะไรดี ทุกอย่างดูว่างเปล่า เธอรู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่ลำพังทั้งรู้สึกโกรธและน้อยใจกับชะตาชีวิตของตัวเอง ชีวิตของเธอจะไปทำอะไรเพื่อใครได้อีก
คำพูดของผู้คนมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเซ็ตซึนะ
“เซ็ตซึนะ จำคำพี่ไว้น่ะ..........อย่าให้จิตใจลุ่มหลงในการฆ่าฟันเด็ดขาด”
“จากพวกคนไม่ดียังไงหล่ะ ยังไงครั้งนี้ เซ็ตซึนะต้องใช้ฝีมือดาบที่ฝึกฝนมาให้เต็มที่หล่ะ”
“ฉันก็จะปกป้องโคโนจังด้วย โคโนจังไม่ต้องกลัวน่ะ”
“ขอบคุณที่ปกป้องฉันน่ะ เซ็ตจัง ....................”
.........................เธอคิดอยู่นานก่อนที่จะหาทางออกให้กับตัวเองได้สำเร็จ ต่อแต่นี้เธอจะมีชีวิตเพื่อปกป้องเพื่อนคนเดียวของเธอ คนที่เป็นเหมือนแสงตะวันสาดส่องเข้ามาในชีวิต
แต่เธอเองก็ไม่อยากให้คนๆนั้นต้องมาประสบกับโชคร้ายหากต้องมาพบกับเธออีก ถ้าหากเธอกลายเป็นปิศาจเต็มตัวขึ้นมาอีกจะทำยังไง?
ถ้าเช่นนั้นเธอจะเป็นแค่เงาที่คอยติดตามแสงสว่างนั้นก็พอ
เงาที่อยู่ข้างกายตลอดเวลาแต่เจ้าของเงากลับไม่เคยได้แม้แต่สัมผัสตัวเงา...เธอจะขออยู่แต่ในเงานั้นแม้จะต้องกล้ำกลืนความโดดเดี่ยวและโศกเศร้าไว้มากแค่ไหนก็ตาม
ความคิดเห็น