"ไสหัวไปตายซะ!" จึงต้องดิ้นรนเพื่อชีวิตธรรมดากับคนรักและดาบต้องสาป

ลำดับตอนที่ #2 : ตราบเท่าที่เธอรับคำสาปมา มันคือการเสริมสร้าง

ตอนที่ผู้กล้า Jean Intage มาหาตนเพื่อพูดถึงเรื่อง 「ขายผู้หญิง」 พ่อค้าทาสถึงกับขอบคุณพระเจ้าโดยที่ไม่ได้คิดเลย
อีกทั้งยังได้ติดต่อกับบุคคลระดับสูงแบบผู้กล้าด้วยแล้ว ผู้หญิงคนที่จะถูกขายก็น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับผู้กล้าด้วย จึงไม่สงสัยเลยว่าเขาจะขายเธอมาด้วยราคาที่สูงลิบลิ่ว
พ่อค้าทาสที่รอบคอบรีบทำการซื้อขายทันที
ถ้าตนทำให้เขาถึงกับไม่พอใจแม้แต่นิดเดียวอาจจะกลายเป็นปัญหาได้ ตนพยายามหลีกเลี่ยงท่าทีใดๆอย่างเช่นการตรวจสอบหรือการสืบที่มาอย่างละเอียดถี่ถ้วนให้มากที่สุด
Jean เองก็ถึงกับทำหน้ามุ่ยราวกับจะพูดออกไปว่า 「อย่าได้ตรวจสอบให้มากนัก」

——ถ้ามีคนคิดทำแบบนั้น พวกพ่อค้าก็คงจะต้องสงสัยมาตั้งแต่ตรงนั้นแล้ว

ทางด้าน Jean ที่พยายามซ่อนข้อมูลอยู่ฝ่ายเดียวหรือจากคนอื่น จึงน่าจะเป็นการโกหกที่บอกว่าเขานั้นดูไม่น่าสงสัย
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่คาดหวังเอาไว้ก็ถูกกลบทับไป
เป็นครั้งแรกเลยที่ความรู้สึกไม่สบายใจอยู่เหนือความคาดหวังตอนที่ Jean ส่งตัว Flamm มา เขาสังเกตเห็นความโหดร้ายที่ได้กระทำออกมา
เขาบอกว่าเธอนั้นไร้ประโยชน์
ผู้หญิงที่เขาพยายามจะขายราคาที่สูงลิบถูกย่ำยี่ต่อหน้าคนที่จะมาซื้อเธอ
กล้าทำเรื่องหน้าด้านแบบนี้ได้ยังไงกันฟ่ะ
เพราะตนเชื่อใจมากเกินไป พ่อค้าทาสถึงกับบอกตัวเองว่ามันก็แค่ 「เรื่องตลกร้าย」 แค่นั้น
ตนยังคงเชื่อใจ
อย่างน้อย จนกระทั่งซื้อเธอมา แล้วมาตัวเธอกลับมายังที่ร้านแล้วยืนยันสเตตัสของ Flamm

พ่อค้าทาส: 「บ้าชิบ นี่กูรับเอาตัวขยะมาได้ยังไงฟ่ะ! ต้องขอบใจมึงเลย กูถึงได้เสียเงินก้อนใหญ่ไป! มึง มึงนี่มัน」
Flamm: 「อึก อือ…… อู ฮ่า ฮู…… ฮิก……」

พ่อค้าทาสถึงกับจับผมของ Flamm ยกขึ้นมา แล้วก็เตะเข้ากลางท้องของเธอหลายครั้งและก็หลายๆครั้ง
ทุกครั้งที่เสียงเธอหลุดออกมา ก็จะมีน้ำลายไหลออกมาจากมุมปาก
พอมันหยดลงบนพื้นรองเท้า หมอนั่นก็ถึงกับก้าวร้าวใส่ Flamm และก็ทวีการกระทำรุนแรงมากขึ้น

ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากที่ Jean กลับไป พ่อค้าทาสที่มารู้ในภายหลังว่า ค่าสเตตัสทั้งหมดของ Flamm เป็น 0 เขาถึงกับทำหน้าซีดออกมา
การตรวจสอบสถานะของบุคคลนั้นก็ง่ายมากๆ แค่ใช้เวท 「วิเคราะห์」 ที่ใครๆก็สามารถทำได้เองแหละ

——————————————————————————

Flamm Apricot

คุณสมบัติ: ผันกลับ

ความแข็งแกร่ง: 0
พลังเวทมนตร์: 0
ความอึด: 0
ความว่องไว: 0
สติปัญญา: 0

——————————————————————————

เช่นนี้แหละ ด้วยเวทมนตร์ที่ผู้ยิ่งใหญ่สร้างขึ้นมาในอดีต จึงแสดงตัวเลขค่าต่างๆออกมา แต่นอกจากจะบ่งบอกค่าสเตตัสของเป้าหมายแล้ว มันก็ยังบอกได้ชัดเจนแม้กระทั่งคุณสมบัติของมัน
โดยปกติ หมอนั่นควรจะตรวจสอบก่อนที่จะจ่ายเงิน
แต่ถึงยังไง ถ้าพ่อค้าทาสเกิดแสดงท่าทางอย่างเช่นใช้การวิเคราะห์ออกมา Jean ก็คงจะปฏิเสธที่จะขายทันทีเลยล่ะ
นอกจากที่ ไม่มีทางที่ผู้มีชื่อเสียงอันโด่งดังอันเป็นที่รู้จักไปทั่วอาณาจักรจะทำอะไรที่หลอกลวงพ่อค้าทาสถึงขนาดนี้ได้เลย——นี่จึงเป็นผลของการที่คาดหวังเอาไว้สูงเกินไป

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปตั้งแต่หมอนั่นซื้อเธอมา
หมอนั่นก็ยังหาตัวผู้ที่จะมาซื้อไม่ได้…… หรืออาจจะไม่มีใครเลย สำหรับคนไร้ประโยชน์ที่มีค่าสเตตัสทั้งหมดเป็น 0 นั้น เธอเป็นเพียงแค่ 「สินค้า」 ที่ทำประโยชน์ไม่ได้เอาเสียเลย หมอนั่นก็เลยไม่มีทางที่จะหาตัวผู้มาซื้อได้ จึงไม่มีอะไรมากไปกว่ากระสอบทรายที่ให้ซ้อมเล่นเองแหละ
อย่างไรก็ตาม ถึงกระนั้น มันก็ต้องเลิกอยู่ดีนั่นแหละ
ทุกครั้งที่หมอนั่นเห็นหน้า Flamm พ่อค้าทาสก็จะจำความล้มเหลวในภายหน้าได้ทุกครั้ง
หมอนั่นยังไม่ล้มละลาย แต่ถ้ายังจะเป็นพ่อค้าทาสต่อไป คงต้องเปลี่ยนทัศนคติใหม่และค่อยๆทำธุรกิจอย่างมั่นคงแทน
ถ้าเป็นในกรณีนี้ หมอนั่นคงจะต้องกำจัดขยะที่สิ่งที่ไร้ประโยชน์เป็นที่สุด ที่ทำให้หมอนั่นถึงกับโกรธเคืองได้เพียงแค่มอง
ไม่มีอะไรที่ต้องมาเสียส่วนนั้นไปแล้ว คนในธุรกิจสีเทาไม่ต้องการเงินที่ได้มาจาก Jean หรอก
ดังนั้น หมอนั่นจึงได้ทำเช่นนี้

Flamm ถูกจับลากคอขณะที่สวมเสื้อสกปรกฉีกขาด โดยที่ถูกลากถูบนทางเดินหิน
ที่ๆหมอนั่นจะพาเธอไปในคราวนี้ เธอไม่สนใจแล้วว่าจะเป็นอะไร
ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไร
ไม่ว่าเธอจะถูกขายให้กับใครหรือว่าจะถูกฆ่า
จะทางไหน อนาคตของเธอก็มืดมน
เนื่องจากเธอมีตราประทับของทาสอยู่ เธอจึงหมดหวังที่จะกลับไปยังบ้านเกิดได้
Flamm ยอมแพ้ทุกอย่าง หยุดเสียใจในเรื่องอดีตและ 「ทำไมถึงต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วย」

เมื่อพ่อค้าทาสมาถึงที่หมายหลังจากที่ทุลักทุเล หมอนั่นก็เปิดประตูห้องขังแล้วก็จับโยน Flamm เข้าไปเลย
นี่คือห้องใต้ดินของตัวหมอนั่นเอง
เป็นที่ๆมีกรงขังที่ใช้สำหรับกำจัดทาส
ข้างในนั้นมีอยู่สี่คนรวมทั้ง Flamm ด้วย ทุกคนนั้นต่างก็มีชีวิตอยู่อย่างสิ้นหวัง และไร้แววตา
แน่นอนว่า ผลของการขาดสารอาหาร แขนขาจึงเริ่มผมแห้งกร่องไปหมด ส่วนผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างหลังก็ถึงกับปล่อยของราดตัวเองทั้งฉี่และอึด้วยสีหน้ายิ้มแห้ง
เธออยู่ในสภาพซังกะตายไปตั้งนานแล้วแน่นอน หัวใจของเธอยังคงเต้นอยู่ แต่เธอก็อยู่เหมือนกับคนตายนั่นแหละ
คงไม่ต้องบอกอะไรมากนัก สุขาภิบาลที่นี่แย่สุดๆ
แน่นอนว่า กลิ่นนั่นมันเลวร้ายชนิดที่ Flamm ผู้เฉื่อยชาก็ยังรับรู้ถึงกลิ่นได้

พ่อค้าทาส: 「มีเยอะมากเกินพอแล้ว ถึงเวลาที่ต้องจัดการได้」

พ่อค้าทาสที่ปิดห้องขังจากข้างนอกพูดออกมา
มีบางอย่างเริ่มขึ้น——อย่างไรก็ตาม ถึงมันจะเริ่มขึ้นมาแล้ว เหล่าศพที่มีชีวิตก็ไม่มีใครสนใจเลยสักคน
เมื่อพ่อค้าทาสออกจากห้องไปชั่วคราวเพื่อเตรียมการ เสียงก็เงียบไปหมดนอกจากเสียงลมหายใจ
Flamm ที่ลงไปนอนกับพื้น ลากตัวเธอคลานไปยังขอบของห้องแล้วก็นั่งพิงหลังบนกำแพง
ข้างๆเธอนั้น ก็มีทาสที่มีผ้าพันแผลรอบใบหน้าของเธอที่ดูน่าขนลุก

Flamm: 「นี่เธอ…… อยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?」

ก็แค่คุยเอาเล่นๆเท่านั้นเองแหละ
จากนั้น เมื่อพวกนั้นลืมตาขึ้นมา แล้วแสดงอาการประหลาดใจออกมา พวกเขาก็ตอบกลับมาหลังจากที่ค้างมาได้สักพัก

???: 「ก็ตั้งแต่สามวันก่อนแล้วค่ะ」

Flamm เพิ่งจะสังเกตได้ยินเสียงผู้หญิงจากอีกด้านหนึ่ง
เมื่อเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผลและผอมแห้งเช่นนี้ เธอจึงไม่รู้เพศเลย
ผมเทาอ่อนก็ยาวมาถึงไหล่ จึงไม่มีทางที่จะมีใครรู้ได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงเพียงแค่มองดูความยาวของเส้นผมได้ นอกจากคนอื่นที่เป็นทาส ถึงแม้จะคิดอยู่ว่าความเป็นไปได้ที่ผมเธอจะยาวขึ้นนั้นไม่มีเลยก็ตาม
ทว่า เมื่อเธอมองไปยังที่ดวงตาของเธอตรงๆ Flamm ก็รู้สึกได้ว่าเธอนั้นมี 「ดวงตาที่สวยงาม」
ดวงตานั้นบ่งบอกถึงผู้หญิงที่อ่อนโยน ที่มีจิตใจสวยสะอาด
แน่นอนว่า ถ้าพวกเธอมาเจอกันในที่อื่น คงจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปอีกแบบแล้ว

Flamm: 「ถ้าเราถูกพามายังที่นี่แล้ว…… เราจะต้องถูกฆ่าหรือ」
???: 「ไม่รู้ค่ะ อย่างไรก็ตาม นายท่านบอกว่าเขาจะต้องกำจัดเรานะคะ」
Flamm: 「นายท่านหรือ?」
???: 「ผู้ชายคนเมื่อกี้นี้ ตอนนี้ไม่มีใครซื้อฉันเลย ดังนั้นจึงถือว่าเขาคนนั้นก็คือนายท่านค่ะ」
Flamm: 「อาา…… อย่างงั้นหรือ」
 
จากบทสนทนานั้น Flamm พอจะรู้แล้วว่าเธอคนนั้นใช้ชีวิตต่างจากตน
ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ชีวิตอยู่เป็นทาสมาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก และยึดติดกับตัวจนแยกไม่ออก
ดังนั้น เธอก็เลยเรียกใครก็ตามแม้กระทั่งหมอนั่นว่า 「นายท่าน」
ผิวหนังที่มองเห็นจากซอกของผ้าพันแผลนั้นเป็นแผลอักเสบสีแดง
บางที ใบหน้าของเธอนั้นคงจะเป็นผลมาจากการกระทำของนายท่านคนก่อน——Flamm นึกภาพแล้วก็ตัวสั่น

แล้วก็ไม่มีการคุยกับหญิงสาวที่มีผ้าพันแผลต่อเลย
เมื่อ Flamm ตกอยู่ในความเงียบสงัด เธอก็เริ่มจ้องไปยังหญิงสาวอีกคนเป็นเวลาสักพัก แล้วก็ก้มลงไปมองบนพื้นอย่างช้าๆ
ทั้งสองคนต่างก็นั่งกุมเข่าอยู่ข้างๆกันโดยไม่มีเปลี่ยนท่าใดๆ จ้องมองบนพื้นสีเทาที่ไม่มีอะไรเลย
หลังจากนั้น ก็มีเสียงเดินเท้าเดินกลับมายังห้องขัง
คนที่โผล่มาอีกด้านหนึ่งของห้องขัง แน่นอนว่าเป็นพ่อค้าทาสนั่นเอง
เมื่อหมอนั่นเอาเก้าอี้เล็กมานั่งแล้วไขว่ห้างด้วยความอวดดี หมอนั่นก็ประกาศออกมา

พ่อค้าทาส: 「เอาล่ะ กูคิดว่าพวกมึงคงจะรู้แล้วสินะ พวกมึงไม่มีค่าพอที่จะเป็นสินค้าได้อีกต่อไปแล้ว พูดอีกอย่างก็คือ ชีวิตของมึงมันไร้ค่าแล้วไง กูจะไม่เก็บพวกก้อนเนื้อที่ไร้ค่าต่อไปแล้ว กูจะกำจัดพวกมึงทิ้งไปซะ」

ถ้าเป็นแบบนั้นแล้ว ก็ต้องฆ่าไปเลยสิ ไม่เห็นจะต้องมาเตรียมการอะไรเลย

พ่อค้าทาส: 「อย่างไรก็ตาม」

ปากของพ่อค้าทาสก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

พ่อค้าทาส: 「เงินที่ต้องซื้อพวกมึงมา ถึงแม้จะทำให้พวกมึงมีชีวิตอยู่ได้ ก็ยังต้องเสียไปกับค่าอาหารแม้จะแค่นิดหน่อยก็ตาม มึงคิดว่ามันไม่คุ้มหรือไง ถ้ากูไม่ได้สำราญกับการดิ้นรนหนีตายของพวกมึงสักหน่อยล่ะ?」

พ่อค้าทาสถามพวกทาสไป แต่ก็ไม่มีใครตอบ
หมอนั่นถึงกับตอบสนองพวกที่ไม่มีปฏิกิริยาว่า 「ชิ」 แล้วหมอนั่นก็หายไปจากห้องขัง
ดูเหมือนว่าตรงนั้นจะมีวาลว์ที่ติดตั้งบนกำแพงที่หมอนั่นกำลังจะเดินเข้าไปหาด้วย
หมอนั่นจับวาลว์ที่ทำจากเหล็กด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วก็หมุนไปตามเข็มนาฬิกา
จากนั้น เสียงของเพดานห้องขังที่มาพร้อมกับฝุ่นผง แล้วก็ร่วงลงมา
จังหวะที่ Flamm ที่เฉื่อยชาหันไปยังแหล่งที่มาของเสียงนั้น——ตุบ สามตัวที่มีขนาดเท่ากับมนุษย์ร่วงลงมาจากเพดานที่เปิดออกมา
ไม่สิ มันคือมนุษย์แท้ๆเลย อย่างไรก็ตามมันไม่มีสัญญาณที่บ่งบอกว่ามีชีวิตอยู่เลย
กองศพที่นอนทับกันเอง หล่นมาจากเพดาน
เลือดและของเหลวกระจายไปทั่วทั้งพื้น ทำให้ห้องขังเต็มไปด้วยกลิ่นเน่าๆ
พ่อค้าทาสที่หยุดหมุนวาลว์โผล่มายังต่อหน้าพวกทาสอีกครั้ง ด้วยความพึงพอใจ

พ่อค้าทาส: 「โหห…… พวกมึงไม่รู้หรือว่ามันคืออะไร? ก็ปอบไงล่ะ ศพมนุษย์จะเริ่มขยับตัวเองและก็เคลื่อนไปเองตามสัญชาตญาณของพลังเวทมนตร์ที่เหลืออยู่——ง่ายๆเลยก็คือ มอนสเตอร์แรงค์ F ที่ต่ำที่สุดไง」

ราวกับจะประจวบเหมาะเจาะกับการอธิบายของพ่อค้าทาสพอดี พวกปอบก็เริ่มแหกปากร้องออกมา
จากนั้น ร่างกายก็สั่นราวกับจะชักกระตุก ก่อนที่จะมุ่งหน้ามองหาเหยื่อของมัน
 
Flamm ที่เคยเดินทางร่วมกับปาร์ตี้ผู้กล้ารู้จักมันดี
แน่นอนว่า ปอบเป็นมอนสเตอร์แรงค์ F ที่ต่ำที่สุด
พวกมันเคลื่อนไหวเฉื่อยชา แถมตัวก็เน่าเปื่อย และก็ยังอ่อนแอปวกเปียกสุดๆ

พ่อค้าทาส: 「ถ้ามึงจัดการกับมันได้ กูจะปล่อยมึงออกไปและก็เอาตัวมึงไปเป็นของขายอีกครั้ง ที่บอกไปก็เพื่อให้อยู่ได้นานกว่านี้สักหน่อย ยังไงก็เหอะ ระวังด้วย พวกมันน่ะ……」

อย่างไรก็ตาม อีกด้านหนึ่ง ถึงแม้พวกมันจะเป็นแค่แรงค์ F แต่เรื่องความประมาทของนักผจญภัยหน้าใหม่ที่จะถูกพวกมันกัดเข้าที่หัวก็เคยได้ยินมาบ่อย
อย่างน้อย สำหรับคนธรรมดาที่ไม่มีประสบการณ์ต่อสู้เลย พวกมันไม่ใช่มอนสเตอร์ที่จะสามารถจัดการด้วยมือเปล่าได้

พ่อค้าทาส: 「อาา เห็นตามที่กูบอกพวกมึงมั้ย มันจะพุ่งเข้าไปหาทันทีเลยล่ะ」

พวกปอบพุ่งเข้าไปหาผู้หญิงที่ปล่อยฉี่และอึที่อยู่ตรงมุมห้อง
สัญชาตญาณของพวกมันก็คือ 「ความกระหาย」
พวกมันจะไล่ตามก้อนเนื้อสดที่มีของเน่าและของผุติดตัว แล้วจะใช้ฟันกัดใส่มนุษย์ทั้งเป็น
กร๊อบ งรวบ กรวบ——
ไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมา ผู้หญิงที่มีสภาพซังกะตายก็ถูกพวกปอบทั้งสามตัวรุมกัดกินอย่างแบบไม่ยั้ง แล้วก็ตาย
Flamm กับคนที่เหลืออีกสองคนที่กะว่าจะยอมแพ้ในชีวิตก่อนหน้านั้น แต่ก็มารู้สึกตัวเมื่อพวกเขาเห็นคนอื่นที่ต้องตายไป
ฉันยังไม่อยากตายแบบนั้น
คนที่ยอมรับความตายอย่างเต็มตัวเป็นหญิงสาวที่มีผ้าพันแผล
สัญชาตญาณความหวาดกลัวเริ่มที่จะเต็มไปทั่วทั้งห้องขัง พ่อค้าทาสถึงกับยิ้มมุมปากที่ร้ายยิ่งกว่าเดิม

พ่อค้าทาส: 「นี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายเลยนะ ถ้าพวกมึงไม่ทำอะไรสักอย่าง พวกมึงอยากจะได้รับประสบการณ์เหมือนกับย้ยนั่นมั้ยล่ะ? ยังไงก็เถอะ มึงฆ่าปอบมือเปล่าไม่ได้สินะ ต้องการอาวุธใช่มั้ยล่ะ?」

พอหมอนั่นพูดอะไรที่มันดูน่าตื่นเต้นไป มันก็พูดออกมาอย่างกับเล่นละคร

พ่อค้าทาส: 「โอ๊ะ โอ๋ ตรงนั้นมีดาบยักษ์ติดอยู่บนกำแพงด้วยนี่? ไม่หนักเกินกว่าที่พวกนายจะแบกได้หรอกนะ แต่ถ้านั่นเป็นอาวุธระดับหายากที่สุดยอดที่สุดล่ะก็ มันจะทำให้ได้รับพลังเวทสุดยอดมา แม้แต่คนปวกเปียกก็สามารถใช้ได้เอานา?」

ใครๆก็น่าจะเข้าใจโดยไม่ต้องคิดเลยว่ามันต้องเป็นกับดักแน่
อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกเขาปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับมัน
ชายคนหนึ่งเป็นคนแรกที่เข้าไปเอาดาบยักษ์ที่อยู่บนกำแพงแล้วถือมันที่ด้ามของดาบ
แน่นอนว่า ไม่มีทางที่ชายผมกร่องจะสามารถยกก้อนเหล็กยักษ์นั่นขึ้นมาได้
ดาบเปล่าๆนั้นได้หล่นตกไปบนพื้นหินอย่างแรงจนเด้งกระดอนและเกิดประกายไฟเล็กๆออกมา
แน่นอนว่า เพราะความพยายามของเขา เขาจึงยังคงถือที่ด้ามจับเอาไว้
แต่บางที นั่นเป็นความหมายของความพยายามหรือเปล่าล่ะ?
ปฏิกิริยาจากเสียงสิ่งของกระทบพื้น ทำให้ปอบที่ไร้หัวใจพุ่งเข้าไปหาเขา แต่เขาไม่อาจจะเหวี่ยงดาบเพื่อจัดการกับมันในสถานการณ์เช่นนี้ได้

ทาสชาย: 「ฮา ฮา ฮา! ด-ด้วยไอ้นี่…… ด้วยไอ้นี่แหละ ฉันจะได้กลับมามีชีวิตใ……ห……ม่?」
พ่อค้าทาส: 「ฉันยอมรับความรู้สึกของนายแล้ว นายอดทนมาได้ดีเลยนี่ ด้วยความพยายามอันน้อยนิดนั่น จะทำให้นายเจ็บปวดน้อยลงอีกหน่อยล่ะกัน」
ทาสชาย: 「ร…… ร้อน……ร-ร่างกาย มัน อ้ากกกกกกกกกก!」

ทันใดนั้นชายที่ถือดาบก็ตะโกนร้องออกมา
พอมองให้ดีๆ ผิวหนังที่อยู่ด้านหลังมือก็ลอกออกมา แล้วก้อนเนื้อกับร่างกายก็เริ่มลอกออกมา
ไม่สิ ไม่ใช่แค่มือเขาเท่านั้น
แขน ไหล่และก็คอด้วย——บางทีแม้กระทั่งขากับตัวที่อยู่ใต้เสื้อผ้าด้วย
ผิวหนังของเขาถูกลอกออกไปหมด แย่กว่านั้นเนื้อก็กลายเป็นแค่ของเหลวเท่านั้น จนโยนทิ้งจากความเป็นมนุษย์ออกไปขณะที่มันไหลออกมา

พ่อค้าทาส: 「ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ! เยี่ยม แย่หน่อยน้า ดูเหมือนว่ามันคือคำสาปล่ะ ถ้าพวกมึงเห็นอะไรเหมือนอย่างดาบสีดำนี่ มันก็เหมือนกับอย่างที่เห็นแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ? มันก็เหมือนกับยัยเวรที่ชื่อว่า Flamm นั่นแหละ ก่อนหน้านั้น กูก็ถูกหลอกว่าเป็นสิ่งของสุดยอดแล้วซื้อมันมา…… กูไม่ได้รู้อะไรเลย ช่างเหอะ ความจริงแล้วดาบสุดยอดนั่นก็เป็นเรื่องจริงแต่ดูเหมือนมันจะฝังคำสาปอย่างรุนแรงเอาไว้ จนไม่มีใครใช้มันได้ยังไงล่ะ คุฮิๆๆๆๆๆๆ เคี๊ยะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ!」

พ่อค้าทาสถึงกับหัวเราะออกมาดังลั่นราวกับจะเห็นอะไรที่มันน่าตลกขบขัน

พ่อค้าทาส: 「อย่างไรก็ตาม ขยะพวกนี้ก็พอที่จะทำให้เป็นเวทีสำหรับกำจัดขยะล่ะวะ ฉันไม่ยักรู้ว่ามันจะมีประโยชน์แบบนี้ด้วย」

ขณะที่หมอนั่นพูดไป พวกปอบก็แห่เข้าไปยังเป้าหมายใหม่
ไม่ใช่ Flamm แต่เป็นผู้หญิงคนอื่น

ทาสหญิง: 「ทำไมถึงมาทางฉันล่ะ…… อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาาาาาาาาาาาาาาา!」

ขณะที่เธอสลัดมือปัดไล่ไปอย่างคุ้มคลั่ง ผู้หญิงคนนั้นก็ก้าวถอยออกไป
เมื่อดิ้นรนหนีไม่ได้จนเข้าสู่การสิ้นหวัง พ่อค้าทาสก็ยิ้มเบิกบานมากขึ้น
ศัตรูที่ไม่มีทางจัดการด้วยมือเปล่าได้ ส่วนอาวุธที่น่าจะเป็นแสงของความหวังสุดท้ายก็ไม่มีประโยชน์
ไม่มีหนทางใดๆที่จะจัดการกับมันได้เลย
ผู้หญิงที่เชื่อว่าจะใช้ได้ในสิ่งสุดท้าย

ทาสหญิง: 「ช่วยด้วย…… ขอร้อง ฉันจะพยายาม! ให้ขายฉันให้ได้ ฉันขอเดิมพันด้วยชีวิตจะพยายามเองงงงงงงงงง!」

ทันทีที่เธอรวบรวมแรงกายแล้วกระโดดไปยังลูกกรง มือทั้งสองข้างก็ถูกรวบแน่น แล้วเธอก็ถูกพวกมันกัดเข้าที่หัวขณะที่เธอร้องขอชีวิต
ถึงแม้เธอจะโยนศักดิ์ศรีทิ้งไปแล้วจำนนกับพวกอื่นที่เธอเกลียดก็ตาม
เธอคงจะไม่คิดว่าจะมีชีวิตอยู่ได้เพราะแบบนั้น มันก็น่าจะดีกว่าถูกกินหรือถูกละลายล่ะกัน

ทาสหญิง: 「ขอร้อง ขอร้องงงงงงงงงง!」

พ่อค้าทาสที่ได้ยินเสียงร้องที่สิ้นหวังนั้น ถึงกับ 「เฮ้อ」 ออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดี แล้วลุกขึ้น
แล้วก็นั่งลงยองๆอยู่หน้ากรงขัง ก่อนที่จะจ้องตาในระดับเดียวกัน

ทาสหญิง: 「อา……อาาา…… ค-คุณจะช่วยฉันหรือ?」

แสงแห่งความหวังเล็กๆส่องสว่างในใจของผู้หญิงที่พ่อค้าทาสคนนั้นไม่เคยแสดงท่าทางมาก่อนจนถึงตอนนี้
หมอนั่นพูดบางอย่างกับผู้หญิงคนนั้น

พ่อค้าทาส: 「มึงนี่มันเหม็นชิบหาย」

หมอนั่นพูดออกมาอย่างเย็นชา ชักดึงเอามืดจากปลอกที่คาดไว้ข้างเอว แล้วก็แทงเข้าไปในส่วนของกรามล่าง

ทาสหญิง: 「อะ……อะ……」
พ่อค้าทาส: 「อาา…… กลิ่นแรงชิบหาย มึงไม่ควรคิดว่าเราจะเป็นคนนะ ไอ้กลิ่นแบบนี้ ไม่สิ มึงก็ไม่ใช่คนอยู่แล้วนี่หว่า กูหวังว่ามึงจะขอไว้ชีวิตจากสิ่งที่มึงคิดได้เหมือนกันนะ ฮ่าๆๆ」

ขณะที่ผู้หญิงถูกกดเข้าที่หัวที่อยู่ระหว่างลูกกรง เธอก็ค่อยๆสูญเสียความรู้สึกอย่างช้าๆ
ตราบทีที่มืดที่หมอนั่นยังเสียบเข้าไป เธอก็มองตาไปยังพ่อค้าทาส แล้วหมอนั่นก็กลับมานั่งเก้าอี้ดูสีหน้าของผู้หญิงที่ตายไปแล้วก็ยิ้มออกมาราวกับว่าหมอนั่นจะระเบิดหัวเราะออกมา

——โลกนี้ช่าง กว้างใหญ่
ที่ๆเธอรู้จักเป็นเพียงเล็กๆ แค่ส่วนหนึ่งเอง เพียงแค่ก้าวออกมาก็เต็มไปด้วยความผุพังแสนซบเซา
ถ้าฉันไม่ออกไป มันก็น่าจะดี ฉันไม่ได้อยากจะออกไปไหนเลยจริงๆ
Flamm สาปแช่งใส่พระเจ้าผู้สรรค์สร้าง Origin ที่ทำให้เธอต้องมาเข้าร่วมกับปาร์ตี้ผู้กล้า
คำพยากรณ์อะไรกัน? ผู้กล้าที่ถูกเลือกอะไรกัน? ถ้าไม่มีของแบบนั้น ก็คงไม่ต้องมาเห็นแบบนั้นกับตาหรอก

เธอช่วยเหลือพ่อแม่ในไร่นาตั้งแต่เช้าจนเที่ยง ทานอาหารอุ่นๆกับครอบครัวของเธอ และก็ทำเหมือนเดิมหลังจากนั้นในตอนบ่าย เพื่อนของเธอก็มักจะชวนเธอมาเล่นด้วยกัน แล้วเมื่อพ่อแม่เธอมารับก็จะพูดว่าแล้วเจอกันใหม่นะ
เธอก็ยังคอยเล่าเรื่องตลกๆจนกระทั่งมืด ไปเยี่ยมร้านค้าในหมู่บ้าน และก็ออกไปเที่ยวเก็บดอกไม้ตามป่าบ้าง
เมื่อเธอกลับมา ก็คงจะเป็นเวลาอาหารเย็น
พวกเขาคงจะพูดคุยกันอย่างอบอุ่น ทุกคนต่างก็หัวเราะ เตรียมตัวเข้านอน และเมื่อตะวันโผล่ขอบฟ้าเริ่มต้นอีกหน——

นั่นก็ดีแล้วล่ะ
เธอไม่หวังอะไรมากกว่านั้นแล้ว เธอไม่ได้พูดอะไรที่เข้าข้างตัวเอง ส่วนทุกคนก็บอกว่าเธอเป็นเด็กดี
ก็นะ เธออาจจะเป็นเด็กที่งุ่มง่าม หลังจากที่เธอมีค่าสเตตัสทุกอย่างเป็น 0 และทำให้พ่อแม่ต้องลำบาก
แต่แล้วไง? หลังจากนั้น เด็กคนอื่นก็คงจะรำคาญไม่มากก็น้อย ตัวยุ่งยาก Flamm ทำให้ดูน่ารัก แม้แต่พ่อแม่ก็บอกว่า 「เราน่าจะมีความสุขกว่านี้ถ้าลูกทำยุ่งยากสักหน่อยนะ」 และก็หัวเราะออกมา
จากนั้น เธอก็คาดเอาไว้ผิด
อย่างนี้——สิ่งที่มันผิดกับชีวิตที่จะต้องจบลงด้วยความตายขณะที่ถูกกินด้วยพวกปอบและก็แหกปากร้องดังลั่น

Flamm: 「ไม่…… ไม่เอานะ…… ฉันไม่อยากตายในที่แบบนี้…… ฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย!」

เบื้องหน้าของพวกปอบที่ร้องโหยหวนออกมา กำลังมุ่งหน้าไปหา Flamm ที่กลัวอย่างคุ้มคลั่ง ยังไงก็ตาม มันมีอารมณ์แง่ลบที่หลากหลายรวมกันในสถานที่อย่างนี้อยู่แล้ว

พ่อค้าทาส: 「มึงไม่ยอมรับหรือ มึงหลอกกู มึงขโมยเงินจากกูจำนวนไปเป็นจำนวนมาก ฉะนั้นก็ตายซะดีๆ」
Flamm: 「ฉันไม่ได้ทำ! ไม่ใช่ฉันนะ ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เป็นคนผิดนะ!」

มันคือความจริง
เธอถูกขายโดยมิชอบ ถูกทำให้เป็นทาสโดยมิชอบ และกำลังจะถูกฆ่าโดยมิชอบ
จะให้เหยื่อมารับผิดชอบทั้งๆที่ถูกกระทำ ถือว่ายอมรับได้หรือ?

พ่อค้าทาส: 「ใครบอก คนที่ผิดนะมึง มึงมันแค่ขยะที่ถูกขายในราคาแพงเองแหละ」

แม้แต่โลกที่ควรจะมีกฎ แต่ทำไม ทำไมพ่อค้าทาสถึงพูดว่ามันถูกต้องในที่แบบนี้ล่ะ?
ถึงยังไง Flamm ก็น่าจะตายอย่างไร้สติ ไร้การเหลียวแล ไร้ความสุขและก็ลงไปกองอยู่กับมุมห้อง แล้วก็จบเห่แบบที่ๆเธอไม่เหลือทิ้งแม้แต่ซากศพด้วย
ไม่มีใครมาอาลัยให้เธอ ไม่มีใครมาเสียใจ
แม้แต่พ่อแม่ของเธอก็ไม่มีทางรู้ว่าเธอตายไปแล้ว และก็จะถูกจับโยนเข้าไปในเตาเผาขยะ จนสุดท้ายก็จะเหลือแต่เศษขี้เถ้า และตัวตนที่เรียกว่า Flamm ก็จะหายไปด้วย

พ่อค้าทาส: 「ถึงยังไง ถ้ามึงเกลียดที่จะต้องมาตายล่ะก็…… เฮ้อ มึงก็เอาอาวุธนั่นมาถือแล้วก็สู้เลยก็ได้สินา? ฮ่าๆๆๆๆๆ!」

อาวุธ——ดาบยักษ์ที่วางอยู่บนพื้นสะท้อนภาพในสายตาของ Flamm
นอกจากนี้ ก็ยังมีเงาของทาสชายที่กลายเป็นโครงกระดูกไปแล้ว
จะยอมแพ้ ให้ถูกกินตายดีมั้ยเนี่ย?

Flamm: 「อึก…… อือออ…… อือออออออ!」

Flamm ลุกขึ้นอย่างช้าๆ
สภาพร่างกายของเธออยู่ในขั้นเลวร้ายที่สุด ท้องของเธอว่างเปล่า ส่วนร่างกายก็เมื่อยล้าไปหมด
อีกทั้งตลอดหนึ่งสัปดาห์ พ่อค้าทาสก็ยังทุบทำร้ายเธออย่างรุนแรงด้วย ร่างกายของเธอจึงเต็มไปด้วยบาดแผลฉีกขาด
ขาของเธอก็ยังลีบ และก็ยังสั่น อีกทั้งยังดูไม่น่ามองที่สุด
ที่จริง พ่อค้าทาสได้จ้องไปที่เธอด้วยยิ้มแห้งๆด้วยซ้ำ
เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว
ก้าวของเธอนั้นสั้น ถึงตอนนั้นปอบก็คงจะเข้ามางาบเธอก่อนที่จะไปถึงดาบนั้นแน่

Flamm: 「ฮา……อาาา อ๊ะ……อ๊าาาาาา……!」

『ถึงกระนั้น』
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ จึงเป็นคำพูดที่เธอได้บอกกับตัวเองมานับไม่ถ้วน
เธอพูดซ้ำในใจอีกหลายๆครั้ง

ทุกครั้งที่เธอทำ ขาของเธอก็จะก้าวออกไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว
หลังจากที่ทำอยู่หลายๆครั้ง ก็รู้สึกได้ว่าก้าวของเธอนั้นค่อยๆห่างมากขึ้น
อย่างไรก็ตาม มันก็แค่เป็นการปัดเป่าฝันร้ายด้วยปณิธานอันมุ่งมั่น ความจริงอันโหดร้ายนั้นมันอยู่เหนือกว่ากันมาก
ถ้าสังเกตให้ดี ปอบพวกนี้น่าจะเข้ามาถึงตัวเธอในทันที แล้วมันก็ได้เอื้อมแขนเข้ามาจับเข้าที่บ่าของเธอ

Flamm: 「อ๊ะ——」

ทันทีที่มันจับตัว Flamm ซึ่งไร้พลังได้ ร่างกายของ Flamm ก็ถูกดึงอย่างรุนแรงจนเอียง
เมื่อพวกปอบเอาปากเข้ามาใกล้กับไหล่ซ้ายของเธอ แหมะ แล้วก็อ้าปากกว้า มันก็กัดเศษผ้าสกปรกด้วยฟันที่สกปรกจนฉีกออกมาแล้วก็ทะลุเข้าไปยังเนื้อ

Flamm: 「อะ อ้ากกกกกกกกกกก…… อา ฮา ฮา อุก……!」

แม้แต่บริเวณร่างกายของ Flamm ที่เคยบาดเจ็บก่อนหน้านี้ มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะทนได้เลย
แต่ถึงกระนั้น เจ้าปอบก็ยังคงกัดฟันเข้าไปโดยที่ไม่สนใจอะไร และก็กัดเข้าไปในเนื้อและเสื้อผ้า

Flamm: 「อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!」

ส่วนหนึ่งของร่างกายเธอถูกกระชากออก Flamm ทำสีหน้าด้วยความเจ็บปวด
เธอไม่อาจทนไหว จึงได้ร่วงลงกับพื้น
ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงจ้องไปที่ดาบ

พ่อค้าทาส: 「พยายามเข้านะโว้ยยยยย มึงเกือบจะถึงแล้วววววววว」

คำพูดเอาใจช่วยอย่างไม่แยแสของพ่อค้าทาสดังขึ้นมา
แม้แต่หญิงสาวที่มีผ้าพันแผลที่จ้องไปที่ Flamm อย่างไม่แยแสก่อนหน้านั้นก็ยังรู้เลย

Flamm: 「ฮุวว ฮุววว…… อือ อือออออ อี๊ อึ้กกกกก」

ขณะที่เธอขบฟันและหายใจผ่านจมูกอย่างแรง เธอก็ยังคงเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
เมื่อปอบล้มทับตัวเธอ มันก็กัดเข้าไปยังน่องขวาของเธอ

Flamm: 「อ้ากกกกกกกก!」

กล้ามเนื้อของเธอถูกฉีกออกไป แล้วมันก็เคี้ยวก่อนที่จะกลืนลงไปเลย
ยิ่งกว่านั้น ปอบอีกตัวก็เข้ามากัดที่ต้นขาซ้าย
ตัวสุดท้ายที่กินอาหารเสร็จก่อนหน้านั้น ส่วนขาของเธอก็คงจะไม่อาจใช้งานได้อีกแล้ว
จึงเหลือแต่แขนขวาเท่านั้น
เธอเสียเลือดไปจำนวนมาก ร่างกายของเธอจึงเย็นเฉียบ สติของเธอก็เลือนลาง
คงจะไม่แปลกถ้าเธอหมดสติจากความเจ็บปวด ถ้าขณะนั้นคิดในใจว่า 『ยอมแพ้』 แล้วคงจะต้องจบลงในตอนนั้น
ดังนั้น จึงน่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นมาแน่
ปลายนิ้วของเธอ——ปลายนิ้วกลางก็ได้สัมผัสกับด้ามของดาบ
ยิ่งกว่านั้น Flamm ก็ได้เอื้อมแขนแล้วก็คว้าดาบที่เย็นเฉียบ

Flamm: 「ด้วยสิ่งนี่….. ใน ที่สุด……」

ด้วยสิ่งนี้ สุดท้าย
สุดท้าย เธอก็จะละลาย แล้วก็ตาย
พวกปอบก็คงจะถอยห่างจากร่างกายของ Flamm ที่ถูกเผาไหม้แล้วเหลือเพียงแต่เศษกองเนื้อ
ยังไงเธอก็ต้องตายอย่างไม่แยแสอยู่แล้ว
ที่สำคัญก็คือเมื่อเธอได้จับดาบแล้วฆ่าตัวตายเองนั่นแหละ
ดังนั้น ถ้าเธอบอกว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง เธอเองก็ไม่รู้ ก็แค่เพื่อความพึงพอใจของตัวเอง
จึงเป็นความสำเร็จที่ออกจะแปลกๆไปแค่นั้นแหละ

พ่อค้าทาส: 「……เอ๊ะ? นี่มันอะไรกัน」

ขณะที่ความตายของ Flamm กำลังเข้ามาอย่างช้าๆ ก็ได้ยินเสียงของพ่อค้าทาสดังเล็ดขึ้นมา
…… ถูกต้องแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่เธอคิดเอาไว้

พ่อค้าทาส: 「อะไรกันวะ…… ทำไม ทำไมแผลของเธอถึงหายเองได้!?」

Flamm ที่รู้สึกถึงความอึดอัดในความสับสน ตัดสินใจอีกครั้งแล้วก็ลืมตาขึ้นมา
จากนั้นก็——

Flamm: 「เอ๋……?」

ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกปอบต่างก็ถอยห่างจาก Flamm แล้วก็ยืนตัวแข็งทื่อ
สิ่งที่เห็นนั้นเป็นอะไรที่ดูแล้วชวนสับสน
จากนั้น สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือขาที่ได้รับบาดเจ็บจากที่ถูกพวกปอบกัดกินนั้นมันถูกรักษาจนหายไปอย่างสมบูรณ์
แน่นอนว่า ไหล่เธอเองก็ด้วย
Flamm พยายามกางและหุบนิ้วอยู่อีกหลายครั้ง
นอกจากนี้ เธอก็พยายามหยิกแล้วดึงแก้มตัวเองด้วย
……เจ็บ
เธอไม่ได้คิดไปเอง ไม่ได้ฝันไป พูดอีกอย่างก็คือ ร่างกายของเธอก็รู้สึกเบาหวิวด้วย——

ขณะที่ Flamm ลุกขึ้นมา เธอก็ยกดาบด้วยมือข้างเดียว
ไม่ได้หมายความว่านั่นมันเบาหรอกนะ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงถือมันเอาไว้
ตัวดาบที่มีขนาด 80% ของความสูงของ Flamm ที่อ่อนแอ ถือมันได้ด้วยมือข้างเดียว

Flamm: 「งั้นหรือ……」

เธอไม่เข้าใจสาเหตุ แต่เธอก็เข้าใจผลลัพธ์ของมัน
Flamm ยังไม่ยอมแพ้
แม้แต่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง เธอก็ยังคงมีความตั้งใจขณะที่ต้องคลานทั้งมือและเข่าอยู่
ร่างกายของเธอที่มีพลังหลั่งไหลเข้ามาจึงเปรียบเสมือนรางวัลของความพยายามนั้น

Flamm: 「……ฉัน ยังมีชีวิตอยู่ ใช่แล้วไม่ใช่หรือ ใช่แล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ต้องมาตายในที่แบบนี้…… ถือว่าผิดเลยสินะ」

พวกปอบที่สับสนต่างก็ขยับเข้าไปหา Flamm อย่างช้าๆ
ถึงแม้มันจะดูน่าขยะแขยง ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความหวาดกลัวก่อนหน้านั้นเลย
เธอหลับตาแล้วก็ถอนหายใจออกมา 「ฟูว」
เธอใช้ความรู้สึกที่เฉียบคมถ่ายกำลังเข้าไปยังที่ฝ่ามือข้างที่จับดาบเอาไว้แน่น แล้วก็พุ่งเข้าไปยังศัตรูด้วยความตั้งใจของตัวเธอเอง
ไม่มีอะไรต้องกลัว ความยาวของดาบนั้นมากกว่าความยาวของแขนของปอบ
เมื่อเธอแน่ใจว่าอยู่ในระยะที่เหมาะสม เธอก็เหวี่ยงดาบไปเบาๆ——

Flamm: 「ฮ่าาาาา!」

ตูมมมม!

ท่อนบนของปอบสามตัวถูกฟันในคราวเดียวกัน
ถึงกระนั้น ต่อให้ร่างกายเน่าเปื่อย มันก็มีพลังมากพอที่จะผ่ามันไปเพียงแค่เฉี่ยวปลายแหลม
จึงไม่น่าจะเป็นไปได้จากการฟันของหญิงสาวที่มีความแข็งแกร่งด้านพลกำลังเป็น 0
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องมีอะไรบางอย่างจากดาบแน่ๆ
อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ Flamm ยังมีเรื่องสำคัญ ตอนนี้เรื่องแบบนั้นมันก็ไม่สำคัญ
เรื่องที่สำคัญก็คือจะต้องมีชีวิตรอดออกจากที่นี่
เมื่อเธอเดินเข้าไปยังที่แม่กุญแจของห้องขัง เธอก็จับดาบด้วยมือทั้งสองข้างแล้วก็ฟันลงมาด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

เคร้ง!

แม่กุญแจถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย แล้วประตูก็เปิดออกมาด้วยเสียงดังครืด
หญิงสาวออกมาจากตรงนั้นแล้วยืนอยู่หน้าพ่อค้าทาส

พ่อค้าทาส: 「ด……เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน! ฟังหน่อยสิ จะให้ออกไปก็ได้! เพราะฉะนั้น…… อย่างน้อยขอไว้ช-ชีวิต……」

ไม่มีเหตุผลใดๆที่ Flamm จะฆ่าหมอนั่น
ในตอนแรก เธอซึ่งไม่มีประสบการณ์การต่อสู้เลย ไม่ได้คิดอยากจะเป็นฆาตกรด้วยซ้ำ
นอกจากนี้ ถ้าเธอเป็นคนร้ายที่ฆ่าหมอนั่นไป หากเธออยู่ในสถานะทาสล่ะก็ เธอก็ไม่น่าจะรอดพ้นจากการถูกประหารชีวิตได้หรอก
ดังนั้น——

ฉัวะ

Flamm ฟันตัวดาบเข้าไปกลางแสกหน้าของพ่อค้าทาสอย่างง่ายดาย
ด้วยใบดาบที่กว้างได้ผ่าเข้ากลางหัวไปจนถึงกราม และเมื่อเธอดึงกระชากออกมา กะโหลกของหมอนั่นก็เปิดอ้าเหมือนกับดอกไม้ที่ผลิบาน
เลือดกับสมองของมันไหลออกมา
ของเสียที่ออกมาจากตัวพ่อค้าทาสนั้นกลิ่นแรงยิ่งกว่าที่หมอนั่นเรียกเธอว่ามัน 『เหม็น』 นั่นแหละ

จิตใจของ Flamm ยังคงนิ่งสงบจนตัวเธอเองก็ยังแปลกใจ และก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร
ความรู้สึกของฝ่ามือนั้นรุนแรงเหมือนกับตอนที่เธอฟันพวกปอบไป
ใช่แล้ว เธอได้ฆ่ามอนสเตอร์รูปร่างคนไป การฆ่าพ่อค้าทาสที่เหม็นเน่าจึงไม่น่าจะต่างมากนัก
มันก็แค่เหตุผลทางตรรกะเอง
ดีแล้ว Flamm นั้นปกติดี เธอไม่ได้บ้า
ด้วยประสบการณ์ที่เธอเจอมาถึงหนึ่งสัปดาห์ หมอนั่นมันก็แค่วิปริตนิดหน่อยเองแหละ

ไม่มีฝักดาบที่เตรียมมาสำหรับดาบยักษ์ที่ Flamm ถือมาตั้งแต่แรกแล้ว
ต่อให้บอกว่ามันถือได้ด้วยมือข้างเดียว เธอก็คงไม่ต้องการถือมันให้เห็นโต้งๆอย่างนั้น
『จะเก็บยังไงดีเนี่ย』——ในช่วงที่ Flamm นึกขึ้นมานั่นเอง ดาบยักษ์ก็กลายเป็นประกายแสงแล้วก็หายไป
จากนั้น บนหลังมือขวาของเธอก็มีตราสัญลักษณ์สีแดงติดเอาไว้

Flamm: 「กลับมาคิดดู หมอนั่นบอกว่าเป็นอุปกรณ์ชั้นยอด…… อุปกรณ์ที่ Cyrille-c-chan ติดตัวไว้ก็เป็นแบบนี้ด้วย แค่นึกไว้ในใจก็สามารถเก็บของเอาไว้ได้」

นี่คือคุณสมบัติของอุปกรณ์ระดับ 『ชั้นยอด』 ที่บรรจุพลังเวทจำนวนมหาศาล
อุปกรณ์จะแบ่งระดับตามคุณภาพ ได้แก่ ทั่วไป, ไม่ทั่วไป, หายาก, ตำนานและชั้นยอด ยิ่งเข้าใกล้ระดับชั้นยอด ประสิทธิภาพก็ยิ่งดีกว่า
ระดับเหล่านี้ต่างก็มีสเตตัสอยู่ สามารถตรวจสอบได้โดยการใช้ทักษะ 『วิเคราะห์』
และอุปกรณ์ระดับชั้นยอดนี้สามารถเก็บเอาไว้ในมิติอื่นได้เพียงแค่เจ้าของนึกไว้ในใจ
ง่ายๆเลยก็คือ มันมีความสามารถสูง ยิ่งกว่านั้นก็คือพกพาสะดวก และอุปกรณ์ชั้นยอดนี้ก็มีราคาสูงลิบ
จึงไม่น่าใช่ของที่พ่อค้าทาสน่าจะครอบครองได้ ทว่า——มันเป็น 『อุปกรณ์ต้องสาป』 ที่ดูดซับความเกลียดชังของคน จึงซื้อมาได้ในราคาที่ต่ำ

ก็นะ ถ้าเธอไม่ได้ใช้มันอย่างโต้งๆ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
Flamm ที่เก็บอุปกรณ์อย่างปลอดภัยได้สำเร็จก็เดินเข้าไปในห้องขัง แล้วก็ไปยังหญิงสาวที่มีผ้าพันแผลที่มองไปยังตัวเธอ
จากนั้นก็ยืนมือมาอย่างเงียบๆ
แน่นอนว่า หญิงสาวคนนั้นถึงกับสับสน

Flamm: 「หืม? ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว หนีไปด้วยกันเถอะ」
???: 「ทำไมล่ะคะ?」
Flamm: 「ก็นะ ถ้าพ่อค้าทาสตายไป ก็ไม่มีเหตุผลใดๆที่จะอยู่ตรงนี้แล้วใช่มั้ยล่ะ?」
???: 「……」

หญิงสาวที่ไม่เคลื่อนไหวจ้องไปยังใบหน้าของ Flamm แล้วก็จมอยู่ในความเงียบ
ดวงตาของเธอนั้นสวย แต่เธอไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง

Flamm: 「มาเถอะ ถ้าเกิดเรื่องที่ฉันฆ่าพ่อค้าทาสมันหลุดออกไป จะแย่เอานะ มาเร็ว รีบออกไปกันเถอะ!」

โดยไม่รีรอ Flamm เข้าไปจับมือของหญิงสาวคนนี้บังคับให้ลุกขึ้นมา
จากนั้นเธอก็ออกจากห้องขังแล้วก็พาเธอออกมา

???: 「เอิ่ม……」
Flamm: 「หึมม?」
???: 「คุณจะมาเป็นนายท่านของฉันหรือคะ?」

Flamm ถึงกับหยุดก้าวโดยไม่รู้ตัว

Flamm: 「ฉันไม่ได้กะจะคิดแบบนั้นหรอกนะ」

นี่เธอสรุปออกมาแบบนั้นเพียงแค่พาออกไปข้างนอกได้ยังไงล่ะเนี่ย?

???: 「แต่ คุณคงไม่ได้พาฉันไปด้วยสินะคะ? คุณไม่คิดจะใช้ฉันบ้างหรือ?」
Flamm: 「ใช้……」
???: 「มันผิดหรือคะ? ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณถึงพาฉันออกไปข้างนอกล่ะ? ถึงแม้ฉันจะตามคนที่ไม่ใช่นายท่านของฉันไป ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรนะคะ」

หญิงสาวคนนั้นเป็นทาสโดยธรรมชาติเลย
บางทีน่าจะตั้งแต่เกิดมาแล้ว
ดังนั้น ตราบใดที่มีเธอเกี่ยวข้อง ความสัมพันธ์ของคนนอกจาก 『ทาส』 กับ 『นายท่าน』 นั้นไม่มี
เอาตรงๆเลยว่า เหตุผลที่ Flamm คิดจะพูดคุยกับเธอก็เพราะมันหมดหวังและเดียวดายเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ถ้าหญิงสาวที่มีผ้าพันแผลบอกว่าเธอเป็นนายท่าน และถ้าเธอไม่ยินยอมล่ะก็——

Flamm: 「เข้าใจล่ะ งั้นตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะเป็นนายท่านให้เธอเอง เธอจะตามฉันมามั้ย?」

เธอพยักหัวตอบรับ

Flamm: 「งั้น…… ก่อนอื่นขอถามชื่อเธอได้มั้ย?」
Milkit: 「ค่ะ ฉันชื่อ Milkit ฉันจะดูแลคุณเองค่ะ นายท่าน」

Milkit ก้มหัวลงต่ำมาก

Flamm: 「อาา…… ขอฝากตัวด้วยนะ Milkit」

ในขณะที่ยังคงสับสนกับคำเรียกที่ไม่คุ้นหูว่า 『นายท่าน』 นั้น เธอก็จับมือของหญิงสาวเอาไว้ แล้วก็วิ่งหนีอีกครั้ง

พวกเธอออกจากสถานที่ตรงนั้น หนีออกจากซอย แล้วก็ไปยังถนนใหญ่
หลังจากที่มาได้ไกล ก็น่าจะปลอดภัยแล้วล่ะ
ในที่สุด Flamm ก็รู้สึกถึงความปลอดภัยกลับมาหลังจากที่ผ่านมานาน แล้วซึมซับความเป็นมนุษย์ในบริเวณของสถานที่แถวนั้น