ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 1
เวลา 8:35 - ถนนซากุระ
โรงเรียนนี้ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ ผมจะต้องไปที่นั่นให้ได้
ผมรู้สึกเหมือนกับกำลังเริ่มเล่นเกมยิงผี เพียงแต่เปลี่ยนจากผีเป็นสาว ม.ปลาย ที่แห่กันเข้ามาสารภาพรักด้วยการยื่นจดหมายรักหรือไม่ก็ตะโกนบอกรักออกไปเนี่ยสิ
ข้างหน้าตรงนั้นมีสะพานข้ามแม่น้ำอยู่
แต่...เฮ้ย! แย่แล้วล่ะ พวกเธอแห่กันมาแล้ว ผมต้องรีบยิงฟีโรโมนช็อตใส่พวกเธอไป
พวกเธอโผล่มาจากบันไดหรือไม่ก็ทางด้านสวนสาธารณะหรือไม่ก็สะพาน ผมจัดการพวกเธอทั้งหมด
เอาล่ะ เคลียร์พื้นที่แล้ว ข้ามสะพานดีกว่า
ผมไม่ได้รู้เลยว่าการข้ามสะพานตรงนี้มันจะกลายเป็นกับดัก
พวกเธอปรากฏตัวอยู่ด้านหน้า ก็เลยกะจะถอยหนีออกไป แต่แล้วก็มีพวกเธอก็โผล่ออกมาปิดด้านหลังที่ผมจะถอยหนีกลับนั่นแหละ
อ้าว...เฮ้ย ชิบหายแล้วไง
ผมถูกต้อนจนมุมไม่มีทางหนีจากสะพานไปไหนได้เลย จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย...
โดดลงสะพานหนีดีกว่า! คิดว่าพวกเธอคงจะตามมาไม่ทัน
หลังจากนั้นผมก็มาที่บันได คิดว่าจะขึ้นบันไดหรือว่าจะกระโดดข้ามสะพานหินที่อยู่ข้างล่างดีล่ะ?
ขึ้นบันไดดีกว่า
ผมสังเกตเห็นพวกเธอแห่กันเข้ามาอีกแล้ว ผมจึงได้แอบหลบตัวข้างๆรถ รอจังหวะให้พวกเธอวิ่งผ่านไปแล้วค่อยพุ่งตัวเข้าไปหลบซ่อนหลังตู้ล่ะกัน
โอเค ผ่านไปแล้ว ทีนี้ก็ไปต่อได้...
"เจอตัวแล้ว เหมียววววว!!!"
แย่แล้ว! ถูกเจอตัวเข้าให้แล้ว ถึงจะปิดปากไปก็คงไม่ได้แล้วล่ะ พวกเธอที่เหลือแห่กันเข้ามาแล้ว!
ไม่ต้องซ่อนตัวแล้ว ลุยข้ามสะพานอีกแห่งหนึ่งทั้งอย่างนั้นแหละ
เฮอะ! ยังไงก็ต้องลุยฝ่าสะพานแล้ว เข้ามาเลยสิ...
แล้วผมก็ยิงพวกเธอด้วยฟีโรโมนช็อตใส่พวกเธอทั้งหมดทุกคน
โอเค... ตรงนี้เคลียร์แล้ว แต่ว่าแถวสะพานหินนั่น พวกเธอแห่กันเข้ามาตะโกนโจมตีด้วยเสียง ผมต้องทนเอาไว้
เคลียร์พื้นที่แล้ว ไปต่อได้
ในที่สุดก็ข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่งได้แล้ว ตอนนี้ผมก็มาถึงหน้าโรงเรียน
แต่ศึกใหญ่ที่แท้จริงมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น
พวกเธอแห่กันเข้ามาทุกทิศทางเลย! บางคนถึงขนาดกระโดดขึ้นบนหลังคารถเลยด้วยซ้ำ...
ทำไมถึงมาไม่หยุดหย่อนล่ะเนี่ย...
เหวออออออออ! อะไรกันเนี่ย จู่ๆก็โผล่มาในระยะเผาขนโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย
ผมนี่ตกใจจนใจหายหมดแล้ว
สถานการณ์ชักจะแย่แล้วล่ะ ทำไมถึงมาแบบไม่ขาดสายอย่างนี้น้า...
กว่าจะจัดการพวกเธอได้ก็เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย
แล้วในที่สุดผมก็มาถึงประตูหน้าโรงเรียนจนได้ หวังว่ามันคงจะไม่ปิดประตูนะ...
........................................
ต่อมาไม่นาน
"เอาล่ะ เราก็มาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว...
นี่เธอจะมากับผมที่โรงเรียนด้วยกันจริงๆหรือเนี่ย? เขาคิดว่ามันดูแปลกๆถ้าเห็นผมมากับนางฟ้านะ" ผมพูดด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ไม่มีใครเห็นฉันนอกจากคุณเท่านั้น ท่าน Houdai"
Ekoro ตอบด้วยความมั่นใจ
"การล่องหนนี่ถือว่าเป็นพลังของนางฟ้าด้วยหรือ?"
"ค่ะ ก็โดยรวมนั่นแหละค่ะ ตอนนี้เราก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ไปส่องหารอบๆโรงเรียนแล้วหาผู้หญิงของคุณกันเถอะค่ะ!"
"'ส่องหา' หรือ? ท่าทางแปลกๆนั่นทำเอากลายเป็นตัวประหลาดไปเลย"
"นี่คุณพูดอะไรกันคะ? คุณทำให้พวกเธอถึงจุดเปรมปรีดิ์ไปแล้วรู้มั้ยคะ คุณเป็นตัวประหลาดไปแล้วล่ะค่ะ"
"อึก เธอพูดเรื่องกวนประสาทแบบนี้ออกมา...มันก็ไม่ถูกหรอกนะ" ผมแทบจะเถียงไม่ออกเลย
"ก็ดีแล้วนี่คะ คุณก็ได้มันอยู่ในมือแล้วล่ะ ไปกันเถอะค่ะ ท่านตัวประหลาด!"
จะบ้าตาย วันนี้จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
...........................................
เวลา 8:50 - ทางเข้าหน้าโรงเรียน
หวา ดูเหมือนว่าพวกเธออยากจะแห่เข้ามาหาผมกันแล้ว! ผมต้องทำให้แน่ใจว่าจะไม่โดนจับได้ล่ะ!
ตอนนี้ผมก็อยู่หน้าโรงเรียนแล้ว กำลังจะเดินเข้าไปในเขตโรงเรียน หรือว่านรกดีล่ะเนี่ย...
ผมรู้สึกว่ามันวังเวงยังไงพิกล
ปรากฏว่ามีเธอคนหนึ่งโผล่ออกมาหลังอนุสาวรีย์ก่อนเป็นคนแรก
ท่าจะสังหรณ์ใจไม่ดี...
อย่างที่คิดเลย คราวนี้พวกเธอโผล่ตัวออกมาทั้งด้านหลังอนุสาวรีย์ ด้านหลังพุ่มไม้ บนหลังคาห้องเก็บของ...
หรือแม้แต่บนกันสาดหน้าทางเข้าอาคารเรียนก็ด้วย!!
หลังจากที่จัดการเคลียร์พื้นที่ด้วยฟีโรโมนช็อตแล้ว ผมจึงค่อยๆแอบเดินย่องๆไม่ให้เธอรู้ตัว
แต่พอหันไปมองด้านซ้ายเท่านั้นแหละ ผมถึงกับตกใจสะดุ้งโหยง จู่ๆผมก็จ๊ะเอ๋กับเธออย่างกะทันหัน!
ดูท่าการแอบย่องในโรงเรียนท่าจะไม่ได้ผล งั้นก็ลุยไปเลยล่ะกัน
ให้ตายสิ แม้แต่บนต้นไม้ก็มีเธอโดดลงมาดักหน้าผมด้วยหรือเนี่ย! มันอะไรของมันเนี่ย...
ผมวิ่งไปตามทางเดินต่อไปเรื่อยๆ ในขณะที่พวกเธอก็ไล่ตามมาเรื่อยๆไม่มีหยุดเลย
จนกระมั่งมาถึงบริเวณทางเดินหลังคา
ข้างหน้านั้นเต็มไปด้วยสาว ม.ปลายที่พร้อมจะแห่กันเข้ามาสารภาพรักแล้ว ผมจัดการทำให้พวกเธอผ่อนคลายด้วยฟีโรโมนช็อตทุกคน จนกระทั่งหมดพื้นที่...
ผมสังเกตว่า แต่ละคนในโรงเรียนเนี่ย ต่างก็มีนิสัยแปลกๆทั้งนั้นเลย... ผมไม่รู้ว่าคนที่ควรจะเป็นรักแท้นั้นคือคนไหนกันแน่
.........................................
"ผมเห็นผู้หญิงตั้งหลายคน แต่ละคนที่เห็นก็มีลักษณะเฉพาะตัวด้วย" ผมพูด
"อืม ค่ะ แต่ดูเหมือนว่าเราจะยังไม่เจอคนที่ใช่เลยค่ะ...
แต่ก็ยังดีนะคะ! ตามที่ฉันเรียนมา 50% ที่จะเป็น 'คนนั้น' อยู่ในโรงเรียนนี้แหละค่ะ!"
"นี่เธอได้ยินมาจากไหนกันเนี่ย? พวกนางฟ้านี่อ่านเรื่องครอบจักรวาลด้วยหรือ?"
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นมา
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
"...ไม่มีทางหนีไปได้หรอก"
"เดี๋ยวนะ เสียงนี่มัน..."
ผมหันไปมองตามเสียงก็พบว่า...
มีการไล่ล่ากันระหว่างปีศาจกับนักเรียนหญิงที่ถืออาวุธคล้ายปืนอยู่ โดยที่ปีศาจเป็นฝ่ายหนี
"หลบไปเดี๋ยวนี้เลยโว้ย" ปีศาจพูด
"เฮ้ย แย่แล้วไง!" ผมอุทาน
"นายที่อยู่ตรงนั้นนะ! หลีกไปเดี๋ยวนี้เลย!" เธอตะโกน
ดูเหมือนว่าผมจะไม่ทันได้ตั้งตัว เธอพุ่งเข้ามาชนผมเต็มๆ
"เหวอ!"
"ว๊ายยยยยย!"
"โอ๊ยยย! นี่มันอะไรกันเนี่ย?!" ผมพูด
ปรากฎว่าเป็น Shinobu นี่เองที่วิ่งชนผม
"ให้ตายซี่! ความผิดของนายแท้ๆเลยที่ทำให้เธอนี่ไปได้ ไอ้บ้านี่!"
"Shi...Shinobu?"
"อ๊ะ Houdai?!" Shinobu ถึงกับแปลกใจเมื่อพบว่าคนที่ชนนั้นเป็นผมเอง
Maya เพิ่งจะมาถึง
"...พวกคุณไม่เป็นไรนะคะ?"
"อ๊ะ Maya-chan เธอก็ด้วยเหรอ... เมื่อกี้นี่มันอะไรกันล่ะ?"
"นั่นปีศาจค่ะ!" Ekoro บอก
"ปีศาจเหรอ? ใช่ตัวที่ขัดขวางเธอหรือเปล่าล่ะ?" ผมถาม
ต่อมา
"...! Houdai...นี่นายมองเห็นปีศาจหรือ?" Shinobu ถาม
"หา? อะไรนะ?" ผมงงกับคำถาม
"ท่าน Houdai คะ ที่คุณเห็นปีศาจได้ เพราะ 'พลังการมองเห็น' ของคุณนั้นได้มาจากศรรักไง จำได้มั้ยคะ?
แต่...พวกเธอพูดถึงอะไรกันคะ? พวกเธอเห็นปีศาจด้วยหรือคะ? แล้วก็...ไม่ได้รับผลกระทบจากออร่าของคุณด้วย..." Ekoro บอก
Maya จ้องมายังที่ผมก่อนที่เธอจะพูดต่อไปว่า
"ตอนนี้ฉันเข้าใจล่ะ... พี่ต้อง...เห็นตัวปีศาจแน่นอน"
"หา? นั่นมัน หมายถึงเธอ...?"
ผมพูดยังไม่ทันจบ Shinobu ก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
"นี่นายมองเห็นด้วยหรือ! ฮะๆ อย่างนั้นสินะ Houdai นายมองเห็น...ปีศาจจริงๆสินะ..."
"อาาาา...อืมมมมม คุณ Shinobu ครับ?"
"นี่ Houdai ฟังให้ดีๆและก็อย่าได้ตกใจนะ"
"ครับๆ ผมฟังอยู่แล้วครับ"
"ตระกูลของเราเป็น 'นักล่าปีศาจ' นะ เพื่อให้นายได้เข้าใจ... Maya กับฉันเป็นนักล่าปีศาจนะ"
"อือ...." Maya คล้อยตาม Shinobu
"เห็นล่ะ ฉันเองก็เคยได้ยินมาก่อนเหมือนกัน ก็หายากอยู่นะ มีบางตระกูลที่จะมีความสามารถพิเศษนี้ได้นะ
นั่นทำไมพวกเธอถึงไม่ได้รับผลกระทบจากฟีโรโมนของคุณเลย เพราะเลือดของนักล่าปีศาจนั้นไหลไปทั่วทั้งตัวเลยล่ะ
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีพลังมากพอที่จะมองเห็นฉันด้วย ถึงแม้จะเป็นมนุษย์ พวกเขาก็มองเห็นอะไรบางอย่างได้" Ekoro พูด
"พวกเธอเป็นนักล่าปีศาจเหรอ? พวกเธอไม่ได้บอกผมมาก่อนเลยหรือ?" ผมถาม
"นักล่าปีศาจเป็นงานที่อันตรายนะ มันยากที่จะเราจะบอกให้กับคนธรรมดาอย่างนายได้นะ" Shinobu บอก
"อ๊ะ เห็นแล้วล่ะ งั้นที่ Maya ย้ายไปทำไมนั่นล่ะ? เป็นเพราะ 'ทางครอบครัว' ใช่มั้ย?" ผมถาม
"ค่ะ...มันเป็นธรรมเนียม หนูจึงต้องฝึกอย่างหนักเพื่อที่จะให้เป็นหัวหน้าตระกูลนะ
การติดต่อกับบุคคลภายนอกนั้น... ถือเป็นเรื่องต้องห้ามนะคะ ขอโทษนะที่หนูไม่ได้บอกพี่นะ..." Maya ตอบ
"เห็นล่ะ ผมไปถามพวกเขามา แต่พวกเขาก็รู้แค่ว่าเป็นเพราะ 'เหตุผลทางครอบครัว' และเธอเองก็ไม่ยอมคุยอะไรกับผมเลย Shinobu..."
"...อ๊ะ...เอ่อออออ...ก็มัน... ฉันไม่อยากจะให้นายต้องมาพัวพันกับการล่าปีศาจนะ" Shinobu พูดจาเอื่อยๆ
"อย่างนั้นสินะ! งั้นผมก็โล่งอกไปที!"
"โล่งอกเหรอ?"
"ผมนึกว่าพวกเธอทั้งคู่จะไม่ชอบผมแล้วซะอีก แต่เป็นอย่างนี้มันก็ไม่ถูกหรอกนะ!"
"...อือออออ......" Maya ถึงกับเขินอาย
Shinobu รีบแถออกไปทันที
"จะว่าไป! ถ้านายเห็นปีศาจ นายก็น่าจะใช้อะไรบางอย่างได้สินะ นายก็น่าจะมาเป็นนักล่าปีศาจได้เหมือนกัน...
นี่ Houdai วันนี้นายจะมาช่วยเราหรือเปล่าล่ะ?
...จากนั้น...วันหนึ่งเราอาจจะได้เป็นคู่รักนักล่าปีศาจไปด้วยกัน..."
Shinobu ถึงกับเขินอายเมื่อพูดถึงคู่รัก
แต่ผมกลับพูดอะไรบางอย่างโดยที่ไม่ได้คิดเลยว่ามันจะส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวง
"หา? อืม ผมเองก็ยังมีอะไรบางอย่างที่จะต้องทำในวันนี้นะ..."
"...หือ? นี่นาย...จะไม่มาช่วยเราหรือ?" Shinobu ถาม
"ผมทำไม่ได้...เพราะผมกำลังมองมารักแท้อยู่..."
"นี่คุณพึมพำอะไรกันคะ? พวกเธอก็น่าจะดูเหมาะกับคุณแล้วไม่ใช่หรือคะ?
ถ้าุคุณไปคบกับคนอื่นแล้วจะมีความสุขหรือคะ?
คิดเรื่องนี้ให้ดีๆก่อนนะคะ คนที่คุณชอบที่สุดคือใครคะ? คนที่คุณรักมากที่สุดคือใครคะ?!" Ekoro พูด
"มันจะไปมีเวลาตัดสินใจแบบนี้ได้ไงกันเล่า!" ผมตะคอกเสียงใส่เต็มแรง
Shinobu เริ่มทำหน้าไม่พอใจขึ้นมา
"...ก็ได้
...พอกันที! นี่ Houdai ถ้านายอยากจะทำอะไรเองก็เอาเลย แล้วก็ไปให้พ้นๆหน้าซะ!"
แล้ว Shinobu ก็เดินหนีไปเลย
"เดี๋ยวก่อน Shinobu-chan..." Maya เรียก
ก่อนที่ Maya จะหันมาคุยกับผม
"...
พี่คะ ถ้าพี่ต้องการอะไร... หนูจะคอยช่วยเหลือให้เอง...
...ไปก่อนล่ะคะ"
แล้ว Maya ก็เดินตาม Shinobu ไป
ปล่อยให้ผมยืนอยู่ตามลำพังเพียงคนเดียว
"ท่าน Houdai คะ! นี่เป็นเรื่องสำคัญของชีวิตเลยนะคะ! พยายามใช้สองมือคว้ามันให้ได้สิ! ไปลุยกันเลย!" Ekoro บอก
(ถูกต้องแล้ว ไม่มีเวลาจะแล้ว! ครั้งนี้ผมจะต้องเลือกแล้วล่ะ อย่างนั้นแหละ... ความในใจของผมอย่างซื่อตรงนั้นก็คือ...)
โรงเรียนนี้ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ ผมจะต้องไปที่นั่นให้ได้
ผมรู้สึกเหมือนกับกำลังเริ่มเล่นเกมยิงผี เพียงแต่เปลี่ยนจากผีเป็นสาว ม.ปลาย ที่แห่กันเข้ามาสารภาพรักด้วยการยื่นจดหมายรักหรือไม่ก็ตะโกนบอกรักออกไปเนี่ยสิ
ข้างหน้าตรงนั้นมีสะพานข้ามแม่น้ำอยู่
แต่...เฮ้ย! แย่แล้วล่ะ พวกเธอแห่กันมาแล้ว ผมต้องรีบยิงฟีโรโมนช็อตใส่พวกเธอไป
พวกเธอโผล่มาจากบันไดหรือไม่ก็ทางด้านสวนสาธารณะหรือไม่ก็สะพาน ผมจัดการพวกเธอทั้งหมด
เอาล่ะ เคลียร์พื้นที่แล้ว ข้ามสะพานดีกว่า
ผมไม่ได้รู้เลยว่าการข้ามสะพานตรงนี้มันจะกลายเป็นกับดัก
พวกเธอปรากฏตัวอยู่ด้านหน้า ก็เลยกะจะถอยหนีออกไป แต่แล้วก็มีพวกเธอก็โผล่ออกมาปิดด้านหลังที่ผมจะถอยหนีกลับนั่นแหละ
อ้าว...เฮ้ย ชิบหายแล้วไง
ผมถูกต้อนจนมุมไม่มีทางหนีจากสะพานไปไหนได้เลย จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย...
โดดลงสะพานหนีดีกว่า! คิดว่าพวกเธอคงจะตามมาไม่ทัน
หลังจากนั้นผมก็มาที่บันได คิดว่าจะขึ้นบันไดหรือว่าจะกระโดดข้ามสะพานหินที่อยู่ข้างล่างดีล่ะ?
ขึ้นบันไดดีกว่า
ผมสังเกตเห็นพวกเธอแห่กันเข้ามาอีกแล้ว ผมจึงได้แอบหลบตัวข้างๆรถ รอจังหวะให้พวกเธอวิ่งผ่านไปแล้วค่อยพุ่งตัวเข้าไปหลบซ่อนหลังตู้ล่ะกัน
โอเค ผ่านไปแล้ว ทีนี้ก็ไปต่อได้...
"เจอตัวแล้ว เหมียววววว!!!"
แย่แล้ว! ถูกเจอตัวเข้าให้แล้ว ถึงจะปิดปากไปก็คงไม่ได้แล้วล่ะ พวกเธอที่เหลือแห่กันเข้ามาแล้ว!
ไม่ต้องซ่อนตัวแล้ว ลุยข้ามสะพานอีกแห่งหนึ่งทั้งอย่างนั้นแหละ
เฮอะ! ยังไงก็ต้องลุยฝ่าสะพานแล้ว เข้ามาเลยสิ...
แล้วผมก็ยิงพวกเธอด้วยฟีโรโมนช็อตใส่พวกเธอทั้งหมดทุกคน
โอเค... ตรงนี้เคลียร์แล้ว แต่ว่าแถวสะพานหินนั่น พวกเธอแห่กันเข้ามาตะโกนโจมตีด้วยเสียง ผมต้องทนเอาไว้
เคลียร์พื้นที่แล้ว ไปต่อได้
ในที่สุดก็ข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่งได้แล้ว ตอนนี้ผมก็มาถึงหน้าโรงเรียน
แต่ศึกใหญ่ที่แท้จริงมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น
พวกเธอแห่กันเข้ามาทุกทิศทางเลย! บางคนถึงขนาดกระโดดขึ้นบนหลังคารถเลยด้วยซ้ำ...
ทำไมถึงมาไม่หยุดหย่อนล่ะเนี่ย...
เหวออออออออ! อะไรกันเนี่ย จู่ๆก็โผล่มาในระยะเผาขนโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย
ผมนี่ตกใจจนใจหายหมดแล้ว
สถานการณ์ชักจะแย่แล้วล่ะ ทำไมถึงมาแบบไม่ขาดสายอย่างนี้น้า...
กว่าจะจัดการพวกเธอได้ก็เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย
แล้วในที่สุดผมก็มาถึงประตูหน้าโรงเรียนจนได้ หวังว่ามันคงจะไม่ปิดประตูนะ...
........................................
ต่อมาไม่นาน
"เอาล่ะ เราก็มาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว...
นี่เธอจะมากับผมที่โรงเรียนด้วยกันจริงๆหรือเนี่ย? เขาคิดว่ามันดูแปลกๆถ้าเห็นผมมากับนางฟ้านะ" ผมพูดด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ไม่มีใครเห็นฉันนอกจากคุณเท่านั้น ท่าน Houdai"
Ekoro ตอบด้วยความมั่นใจ
"การล่องหนนี่ถือว่าเป็นพลังของนางฟ้าด้วยหรือ?"
"ค่ะ ก็โดยรวมนั่นแหละค่ะ ตอนนี้เราก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ไปส่องหารอบๆโรงเรียนแล้วหาผู้หญิงของคุณกันเถอะค่ะ!"
"'ส่องหา' หรือ? ท่าทางแปลกๆนั่นทำเอากลายเป็นตัวประหลาดไปเลย"
"นี่คุณพูดอะไรกันคะ? คุณทำให้พวกเธอถึงจุดเปรมปรีดิ์ไปแล้วรู้มั้ยคะ คุณเป็นตัวประหลาดไปแล้วล่ะค่ะ"
"อึก เธอพูดเรื่องกวนประสาทแบบนี้ออกมา...มันก็ไม่ถูกหรอกนะ" ผมแทบจะเถียงไม่ออกเลย
"ก็ดีแล้วนี่คะ คุณก็ได้มันอยู่ในมือแล้วล่ะ ไปกันเถอะค่ะ ท่านตัวประหลาด!"
จะบ้าตาย วันนี้จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
...........................................
เวลา 8:50 - ทางเข้าหน้าโรงเรียน
หวา ดูเหมือนว่าพวกเธออยากจะแห่เข้ามาหาผมกันแล้ว! ผมต้องทำให้แน่ใจว่าจะไม่โดนจับได้ล่ะ!
ตอนนี้ผมก็อยู่หน้าโรงเรียนแล้ว กำลังจะเดินเข้าไปในเขตโรงเรียน หรือว่านรกดีล่ะเนี่ย...
ผมรู้สึกว่ามันวังเวงยังไงพิกล
ปรากฏว่ามีเธอคนหนึ่งโผล่ออกมาหลังอนุสาวรีย์ก่อนเป็นคนแรก
ท่าจะสังหรณ์ใจไม่ดี...
อย่างที่คิดเลย คราวนี้พวกเธอโผล่ตัวออกมาทั้งด้านหลังอนุสาวรีย์ ด้านหลังพุ่มไม้ บนหลังคาห้องเก็บของ...
หรือแม้แต่บนกันสาดหน้าทางเข้าอาคารเรียนก็ด้วย!!
หลังจากที่จัดการเคลียร์พื้นที่ด้วยฟีโรโมนช็อตแล้ว ผมจึงค่อยๆแอบเดินย่องๆไม่ให้เธอรู้ตัว
แต่พอหันไปมองด้านซ้ายเท่านั้นแหละ ผมถึงกับตกใจสะดุ้งโหยง จู่ๆผมก็จ๊ะเอ๋กับเธออย่างกะทันหัน!
ดูท่าการแอบย่องในโรงเรียนท่าจะไม่ได้ผล งั้นก็ลุยไปเลยล่ะกัน
ให้ตายสิ แม้แต่บนต้นไม้ก็มีเธอโดดลงมาดักหน้าผมด้วยหรือเนี่ย! มันอะไรของมันเนี่ย...
ผมวิ่งไปตามทางเดินต่อไปเรื่อยๆ ในขณะที่พวกเธอก็ไล่ตามมาเรื่อยๆไม่มีหยุดเลย
จนกระมั่งมาถึงบริเวณทางเดินหลังคา
ข้างหน้านั้นเต็มไปด้วยสาว ม.ปลายที่พร้อมจะแห่กันเข้ามาสารภาพรักแล้ว ผมจัดการทำให้พวกเธอผ่อนคลายด้วยฟีโรโมนช็อตทุกคน จนกระทั่งหมดพื้นที่...
ผมสังเกตว่า แต่ละคนในโรงเรียนเนี่ย ต่างก็มีนิสัยแปลกๆทั้งนั้นเลย... ผมไม่รู้ว่าคนที่ควรจะเป็นรักแท้นั้นคือคนไหนกันแน่
.........................................
"ผมเห็นผู้หญิงตั้งหลายคน แต่ละคนที่เห็นก็มีลักษณะเฉพาะตัวด้วย" ผมพูด
"อืม ค่ะ แต่ดูเหมือนว่าเราจะยังไม่เจอคนที่ใช่เลยค่ะ...
แต่ก็ยังดีนะคะ! ตามที่ฉันเรียนมา 50% ที่จะเป็น 'คนนั้น' อยู่ในโรงเรียนนี้แหละค่ะ!"
"นี่เธอได้ยินมาจากไหนกันเนี่ย? พวกนางฟ้านี่อ่านเรื่องครอบจักรวาลด้วยหรือ?"
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นมา
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
"...ไม่มีทางหนีไปได้หรอก"
"เดี๋ยวนะ เสียงนี่มัน..."
ผมหันไปมองตามเสียงก็พบว่า...
มีการไล่ล่ากันระหว่างปีศาจกับนักเรียนหญิงที่ถืออาวุธคล้ายปืนอยู่ โดยที่ปีศาจเป็นฝ่ายหนี
"หลบไปเดี๋ยวนี้เลยโว้ย" ปีศาจพูด
"เฮ้ย แย่แล้วไง!" ผมอุทาน
"นายที่อยู่ตรงนั้นนะ! หลีกไปเดี๋ยวนี้เลย!" เธอตะโกน
ดูเหมือนว่าผมจะไม่ทันได้ตั้งตัว เธอพุ่งเข้ามาชนผมเต็มๆ
"เหวอ!"
"ว๊ายยยยยย!"
"โอ๊ยยย! นี่มันอะไรกันเนี่ย?!" ผมพูด
ปรากฎว่าเป็น Shinobu นี่เองที่วิ่งชนผม
"ให้ตายซี่! ความผิดของนายแท้ๆเลยที่ทำให้เธอนี่ไปได้ ไอ้บ้านี่!"
"Shi...Shinobu?"
"อ๊ะ Houdai?!" Shinobu ถึงกับแปลกใจเมื่อพบว่าคนที่ชนนั้นเป็นผมเอง
Maya เพิ่งจะมาถึง
"...พวกคุณไม่เป็นไรนะคะ?"
"อ๊ะ Maya-chan เธอก็ด้วยเหรอ... เมื่อกี้นี่มันอะไรกันล่ะ?"
"นั่นปีศาจค่ะ!" Ekoro บอก
"ปีศาจเหรอ? ใช่ตัวที่ขัดขวางเธอหรือเปล่าล่ะ?" ผมถาม
ต่อมา
"...! Houdai...นี่นายมองเห็นปีศาจหรือ?" Shinobu ถาม
"หา? อะไรนะ?" ผมงงกับคำถาม
"ท่าน Houdai คะ ที่คุณเห็นปีศาจได้ เพราะ 'พลังการมองเห็น' ของคุณนั้นได้มาจากศรรักไง จำได้มั้ยคะ?
แต่...พวกเธอพูดถึงอะไรกันคะ? พวกเธอเห็นปีศาจด้วยหรือคะ? แล้วก็...ไม่ได้รับผลกระทบจากออร่าของคุณด้วย..." Ekoro บอก
Maya จ้องมายังที่ผมก่อนที่เธอจะพูดต่อไปว่า
"ตอนนี้ฉันเข้าใจล่ะ... พี่ต้อง...เห็นตัวปีศาจแน่นอน"
"หา? นั่นมัน หมายถึงเธอ...?"
ผมพูดยังไม่ทันจบ Shinobu ก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
"นี่นายมองเห็นด้วยหรือ! ฮะๆ อย่างนั้นสินะ Houdai นายมองเห็น...ปีศาจจริงๆสินะ..."
"อาาาา...อืมมมมม คุณ Shinobu ครับ?"
"นี่ Houdai ฟังให้ดีๆและก็อย่าได้ตกใจนะ"
"ครับๆ ผมฟังอยู่แล้วครับ"
"ตระกูลของเราเป็น 'นักล่าปีศาจ' นะ เพื่อให้นายได้เข้าใจ... Maya กับฉันเป็นนักล่าปีศาจนะ"
"อือ...." Maya คล้อยตาม Shinobu
"เห็นล่ะ ฉันเองก็เคยได้ยินมาก่อนเหมือนกัน ก็หายากอยู่นะ มีบางตระกูลที่จะมีความสามารถพิเศษนี้ได้นะ
นั่นทำไมพวกเธอถึงไม่ได้รับผลกระทบจากฟีโรโมนของคุณเลย เพราะเลือดของนักล่าปีศาจนั้นไหลไปทั่วทั้งตัวเลยล่ะ
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีพลังมากพอที่จะมองเห็นฉันด้วย ถึงแม้จะเป็นมนุษย์ พวกเขาก็มองเห็นอะไรบางอย่างได้" Ekoro พูด
"พวกเธอเป็นนักล่าปีศาจเหรอ? พวกเธอไม่ได้บอกผมมาก่อนเลยหรือ?" ผมถาม
"นักล่าปีศาจเป็นงานที่อันตรายนะ มันยากที่จะเราจะบอกให้กับคนธรรมดาอย่างนายได้นะ" Shinobu บอก
"อ๊ะ เห็นแล้วล่ะ งั้นที่ Maya ย้ายไปทำไมนั่นล่ะ? เป็นเพราะ 'ทางครอบครัว' ใช่มั้ย?" ผมถาม
"ค่ะ...มันเป็นธรรมเนียม หนูจึงต้องฝึกอย่างหนักเพื่อที่จะให้เป็นหัวหน้าตระกูลนะ
การติดต่อกับบุคคลภายนอกนั้น... ถือเป็นเรื่องต้องห้ามนะคะ ขอโทษนะที่หนูไม่ได้บอกพี่นะ..." Maya ตอบ
"เห็นล่ะ ผมไปถามพวกเขามา แต่พวกเขาก็รู้แค่ว่าเป็นเพราะ 'เหตุผลทางครอบครัว' และเธอเองก็ไม่ยอมคุยอะไรกับผมเลย Shinobu..."
"...อ๊ะ...เอ่อออออ...ก็มัน... ฉันไม่อยากจะให้นายต้องมาพัวพันกับการล่าปีศาจนะ" Shinobu พูดจาเอื่อยๆ
"อย่างนั้นสินะ! งั้นผมก็โล่งอกไปที!"
"โล่งอกเหรอ?"
"ผมนึกว่าพวกเธอทั้งคู่จะไม่ชอบผมแล้วซะอีก แต่เป็นอย่างนี้มันก็ไม่ถูกหรอกนะ!"
"...อือออออ......" Maya ถึงกับเขินอาย
Shinobu รีบแถออกไปทันที
"จะว่าไป! ถ้านายเห็นปีศาจ นายก็น่าจะใช้อะไรบางอย่างได้สินะ นายก็น่าจะมาเป็นนักล่าปีศาจได้เหมือนกัน...
นี่ Houdai วันนี้นายจะมาช่วยเราหรือเปล่าล่ะ?
...จากนั้น...วันหนึ่งเราอาจจะได้เป็นคู่รักนักล่าปีศาจไปด้วยกัน..."
Shinobu ถึงกับเขินอายเมื่อพูดถึงคู่รัก
แต่ผมกลับพูดอะไรบางอย่างโดยที่ไม่ได้คิดเลยว่ามันจะส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวง
"หา? อืม ผมเองก็ยังมีอะไรบางอย่างที่จะต้องทำในวันนี้นะ..."
"...หือ? นี่นาย...จะไม่มาช่วยเราหรือ?" Shinobu ถาม
"ผมทำไม่ได้...เพราะผมกำลังมองมารักแท้อยู่..."
"นี่คุณพึมพำอะไรกันคะ? พวกเธอก็น่าจะดูเหมาะกับคุณแล้วไม่ใช่หรือคะ?
ถ้าุคุณไปคบกับคนอื่นแล้วจะมีความสุขหรือคะ?
คิดเรื่องนี้ให้ดีๆก่อนนะคะ คนที่คุณชอบที่สุดคือใครคะ? คนที่คุณรักมากที่สุดคือใครคะ?!" Ekoro พูด
"มันจะไปมีเวลาตัดสินใจแบบนี้ได้ไงกันเล่า!" ผมตะคอกเสียงใส่เต็มแรง
Shinobu เริ่มทำหน้าไม่พอใจขึ้นมา
"...ก็ได้
...พอกันที! นี่ Houdai ถ้านายอยากจะทำอะไรเองก็เอาเลย แล้วก็ไปให้พ้นๆหน้าซะ!"
แล้ว Shinobu ก็เดินหนีไปเลย
"เดี๋ยวก่อน Shinobu-chan..." Maya เรียก
ก่อนที่ Maya จะหันมาคุยกับผม
"...
พี่คะ ถ้าพี่ต้องการอะไร... หนูจะคอยช่วยเหลือให้เอง...
...ไปก่อนล่ะคะ"
แล้ว Maya ก็เดินตาม Shinobu ไป
ปล่อยให้ผมยืนอยู่ตามลำพังเพียงคนเดียว
"ท่าน Houdai คะ! นี่เป็นเรื่องสำคัญของชีวิตเลยนะคะ! พยายามใช้สองมือคว้ามันให้ได้สิ! ไปลุยกันเลย!" Ekoro บอก
(ถูกต้องแล้ว ไม่มีเวลาจะแล้ว! ครั้งนี้ผมจะต้องเลือกแล้วล่ะ อย่างนั้นแหละ... ความในใจของผมอย่างซื่อตรงนั้นก็คือ...)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น