ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชั้นที่ 1 : ยินดีต้อนรับสู่ปราสาท Mogeko!
ย้อนเวลากลับไปในอดีต
นักเรียนชายคนหนึ่งเดินมาค่อนข้างจะเร็ว
"พี่คะ รอด้วย!"
ฉันพยายามเดินไล่ตามพี่มาให้ทัน
"อย่าทิ้งฉันอย่างนี้สิ!"
"ฮะๆๆ โทษทีนะ Yonaka โทษที"
"เฮ้อ พี่เนี่ยเดินเร็วมากเลยนะ..."
"เอาล่ะ ขอคิดสักทีนะ... รู้ป่าว"
"หืม... คิดอีกแล้ว หือ?"
"อืม ฉันกำลังจะไล่ตามความคิดฉันอยู่ แต่ฉันมองไม่เห็นอะไรหน้าฉันเลย"
"น่าเป็นห่วงจัง..."
"ไม่เป็นไรหรอก ตั้งแต่เธออยู่กับฉันแล้วล่ะ"
"เอ๋ พี่พูดว่าไงนะ?!"
"ฮะๆ"
ก่อนที่พี่จะพูดต่อไปว่า
"ไปมั้ย?"
"...................ค่ะ"
แล้วฉันกับพี่ก็เดินไปด้วยกัน
....................................
กลับมายังปัจจุบัน
ตอนนี้ฉันเข้ามาอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ในปราสาทแล้ว
".........." ฉันหันไปมองรอบๆตัว
"...ปราสาทแปลกๆมันอะไรกัน... นี่มันที่ไหนกันเนี่ย?"
".....หืม?"
ฉันมองดูบันไดที่อยู่ตรงหน้าซึ่งเป็นทางเดินขึ้นระเบียงไปยังชั้นบน และก็รูปปั้นอนุสาวรีย์แปลกๆนั่นอีก รวมทั้งประตูที่อยู่ข้างบันไดอีกสองบาน กับคราบเลือดบางส่วนที่เลอะพื้น
แต่ยังไม่สำคัญเท่ากับที่ฉันเห็นอยู่ ณ ตอนนี้
".....นั่นมันอะไรนะ... รูปภาพหรือ?"
ภาพแมวสีเหลืองขนาดใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มนี่มันอะไรกันนะ เจ้าของปราสาทหรือ หรือว่าจะเป็น...
"...ฉันรู้สึกไม่ดีเลย แต่ควรที่จะ..."
ฉันยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงล็อกประตูดังขึ้นมา
ฉันรีบหันหลังมาดูที่ประตูทันที
"..........?!" ฉันเริ่มหน้าซีดแต่ก็ยังฝืนยิ้มอยู่
ก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งไปยังที่ประตูทางเข้าปราสาททันที
เมื่อฉันพยายามที่จะเปิดประตู ปรากฏว่ามันเปิดไม่ออก
".........."
(ฉันถูกขังแล้วววววววว!!)
แย่แล้วล่ะ แบบนี้ก็ออกไปไม่ได้แล้วละสิ จะทำยังไงดีเนี่ย
ระหว่างที่ฉันกำลังลนลานอยู่นั่นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้น
"mogege! สวัสดี ตรงนั้นนะ!"
"?!"
เมื่อฉันหันไปมองก็พบว่า
มีแมวสีเหลืองอีกประมาณยี่สิบกว่าตัวมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว!
"ยินดีต้อนรับสู่ปราสาท Mogeko!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด
"สวัสดีตอนเย็น Yonaka ที่รัก!"
"?! ทำไมถึงรู้ชื่อฉันได้ล่ะ...?"
"ฉันฌื่อ Mogeko ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับธี่ณี่!"
"?!"
"เอาล่ะ! มาเล่นกัน! ในอารมณ์กามกันเถอะ!"
Mogeko ตัวหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน ฉันกลัวแต่ก็หนีไปไหนไม่ได้ พวกมันมีอยู่เพียบเลย
"...................." ฉันพยายามที่จะยิ้มสู้ออกมา
"mogege!!!!"
"ม่ายน้าาาาาาาาาาา!!!" คราวนี้ฉันคงเก็บอารมณ์หวาดกลัวไม่ได้แล้วล่ะ
"moge-tan ขอเริ่มก่อนนนนนนน!!!!"
"หา? เดี๋ยวก่อนสิ ใครเริ่มก่อนกันแน่?"
ดูเหมือนว่าพวก Mogeko นั่นจะเริ่มหันมาคุยกับพวกเดียวกันเองแล้วล่ะ
"หา?"
"ครั้งแรกของ Yonaka-tan นั่นต้องเป็นของฉันต่างหาก!"
"หา? ว่าไงนะ?"
"จัดการมันเลย"
"เงียบไปเลย"
"ไอ้ @#$%^&*"
Mogeko ด่าด้วยคำที่ไม่สุภาพ หยาบคายเกินกว่าที่จะพิมพ์ได้
"โอ๊ะ?"
Mogeko ตัวหน้าสุดพูดขึ้นมาว่า
"คิดว่านี่มันเป็นเกมหรือไง?!? งั้นฉันจะจัดการฆ่าพวกแกให้หมดนั่นแหละ!!!"
"งั้นเหรอ?! เข้ามาเลย!!!"
"จะฟันให้แหลกกระจุยไปเลย!!!!!!"
ก่อนที่พวก Mogeko จะเริ่มเปิดศึกดวลกันเอง ฉันในตอนนี้ก็ค่อยๆแอบเดินย่องหนีพวกมันไม่ให้มันรู้ตัว ฉันเดินอ้อมฝูงพวกมันในระหว่างที่กำลังทะเลาะกันอยู่
ทันทีที่ฉันเห็นประตูบานที่ใกล้ที่สุด ฉันจึงค่อยๆแง้มประตูให้เบาที่สุดแล้วค่อยเดินเข้าไปในห้อง
ทิ้งให้พวกมันสู้กันเองอยู่อย่างนั้นแหละ ส่วนตัวฉันนั้นก็น่าจะรอดจากพวกมันแล้วล่ะ
"โห สมบูรณ์เลยนี่!! งั้นก็เข้ามาให้หมดเลย!!"
"จ้ากกก!! ตายซะเหอะ!!!"
"อย่างงั้นเหรอ?!?! พวกแกนะมันก็แค่เศษเนื้อแค่นั้นแหละ!!!!!!"
"***!! ***!!"
"mogege! moGEgeGE!!!!"
"อยากตายหรือไง ไอ้ตัวเมีย?!?!?"
"ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฆ่ามานนน!!!!!!"
"จ้ากกกก!!! จะฆ่าพวกแกให้หมดเลย!!!!"
"โฮกกกกกกกก!!!!"
"MOGEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!"
ฉันไม่อยากที่จะได้ยินพวก Mogeko ต่อสู้กันพร้อมกับคำพูดที่หยาบคายนักหรอกนะ
ฉันว่าน่าจะรอดจากพวกมันแล้ว
แต่แล้วฉันก็ทำพลาด เมื่อเสียงประตูที่ฉันพยายามจะปิดให้สนิทที่สุดกลับดังขึ้นมา
"หา? Yonaka-tan ไปไหนแล้ว?"
พวก mogeko หันมามองตำแหน่งที่ฉันเคยอยู่ก็พบว่าไม่มีแล้ว
"โอ้!" ทุกคนร้องอุทานออกมาพร้อมกัน
....................................
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องทางเดินทางด้านซ้าย หลังจากที่แอบหนีจากพวก Mogeko ได้แล้ว
"...................."
"ฉ-ฉันจะทำยังไงดี..."
"...................."
"อ-เอาล่ะ... ฉันไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ แน่นอน ฉันต้องหาทางออกให้ได้"
แล้วฉันก็รีบเดินไปตามทางทันที
ฉันเก็บหมูแฮมที่ตกอยู่บนพื้นได้อีกอันหนึ่ง ก่อนที่ฉันจะเดินมาถึงประตูที่อยู่สุดห้อง แล้วฉันก็เปิดประตูเดินเข้าไป
....................................
ณ ห้องรับประทานอาหาร
"หวา ห้องนี้มันใหญ่มาก"
"ไม่ใช่สิ อย่าคิดถึงเรื่องนั้นสิ... ฉันจะไปไหนต่อละเนี่ย?"
"นี่คงจะเป็นที่สุดท้ายที่ฉันควรจะไปจริงๆแล้วล่ะ..."
"ฉันไม่แน่ใจว่าจะไปไหนดี... แต่ไม่มีเหตุผลที่... อ๊าาา ฉันนี่มันบ้าจริงๆเลย!" ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยในตอนนี้
".....ไม่ใช่เวลามาร้องไห้ในตอนนี้ ฉันจะต้องหาทางแอบออกไปให้ได้..."
"เฮ้อออ นี่ฉันกำลังทำอะไรกันแน่เนี่ย..." ฉันถอนหายใจออกมา
".........."
"ต้องฝันไปใช่มั้ย? ต้องรีบตื่นขึ้นเดี๋ยวนี้เลย?!?" ฉันเริ่มที่จะวีนแตกจนหลุดร้องออกมา
".........." ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์เลย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ
"นี่มันเกิดขึ้นไปแล้ว ตอนที่ฉันจะรีบกลับไปที่บ้าน..."
"ถ้า... ฉันกลับบ้านได้ล่ะ.....?"
ฉันเริ่มวิเคราะห์ถึงการหาทางออกจากปราสาทเพื่อที่จะกลับบ้าน
"ไปที่ทางออกด้านหน้าไม่ดีแน่... บางทีอาจจะยังมีทางอื่นที่ฉันสามารถออกจากที่นี่ได้"
ตอนนี้ฉันได้เดินผ่านห้องรับประทานอาหารที่มีขนาดใหญ่มาก มีโต๊ะอยู่หลายโต๊ะวางเรียงต่อกัน น่าจะประมาณหลายสิบที่นั่งได้ละมั้ง ไม่รู้ว่าห้องนี้สามารถรองรับได้สักกี่คน
ฉันสังเกตเห็นหมูแฮมอยู่บนโต๊ะด้วยก็เลยเก็บไว้กับตัว
และก็มีหมูแฮมตกอยู่บนพื้น ฉันก็เลยหยิบมาเก็บไว้ด้วย
ฉันเดินไปที่อนุสาวรีย์ที่ตั้งอยู่ในห้อง
หลังจากที่ฉันจ้องดูสักพักหนึ่ง ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามันกำลังจะจ้องมองมาที่ฉันอยู่...
ฉันสังเกตเห็นประตูอยู่หลายบานที่อยู่ในห้องนี้ ฉันจึงได้ลองไปเปิดประตูดู
แต่ฉันเปิดมันไม่ออก ประตูมันล็อกเอาไว้ ฉันไม่รู้ว่าประตูบานไหนที่มันสามารถเปิดได้บ้าง ทำให้ฉันต้องเสียเวลาเดินไปเปิดประตูทีละบานๆไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งฉันเปิดประตูบานหนึ่งออก ฉันจึงเดินเข้าไป
พบว่าห้องนั้นเป็นห้องครัว
ดูเหมือนว่าห้องครัวจะมืดไปหน่อย ฉันมองอะไรแทบจะไม่เห็น
ฉันสังเกตเห็นแผ่นกระดาษวางไว้บนโต๊ะ
แผ่นกระดาษนี้เป็นรายการที่ประกอบไปด้วยอัลฟัลฟา หญ้าแห้งและใบไม้สีแดง
รายการอะไรแปลกชะมัด
ฉันสังเกตเห็นตู้กับข้าวเก็บอะไรบางอย่างเอาไว้
มันคือพริกแดง
เหมือนกับที่ฉันเก็บได้บนรถไฟเลยล่ะ
นอกจากนี้ อีกตู้หนึ่งก็มีแต่ถุงมันฝรั่งแท่งทอดกรอบอบเกลือรสสาหร่ายทะเลทั้งตู้!
ที่มุมห้องนั้นก็เป็นตู้เก็บจาน
ฉันเห็นหมูแฮมวางอยู่บนโต๊ะจึงได้หยิบมาเก็บไว้กับตัว
ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาที่จะมามัวหาอะไรกินในห้องครัวนี้ ฉันต้องรีบออกจากห้องนี้แล้วไปหาที่ซ่อนห้องอื่น
ฉันเดินไปเปิดประตูอีกบานหนึ่งที่สามารถเปิดได้
พบว่าฉันอยู่ในห้องเก็บของห้องหนึ่ง
ฉันเห็นแต่กล่องกระดาษอยู่ในห้องเต็มไปหมด
แต่แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งออกมาด้วยความตกใจเมื่อพบว่ามีคราบเลือดอยู่กลางห้องด้วย
ฉันเดินสำรวจแถวห้องนั้นไปเรื่อยๆ
ฉันเห็นอนุสาวรีย์ตั้งอยู่ในห้องนี้ รู้สึกเหมือนมันกำลังจะมองมายังที่ฉันด้วย
ฉันเห็นหมูแฮมตกอยู่บนพื้น จึงได้เก็บมาไว้กับตัว
ฉันว่าคงจะต้องแย่แน่ๆ ถ้าหากต้องอยู่ในห้องเก็บของมืดๆแห่งนี้
ฉันรีบออกจากห้องนี้ไปทันที
ดูเหมือนว่าจะมีประตูบานหนึ่งที่ฉันสามารถเปิดได้ ฉันจึงได้เดินเข้าไปยังประตูทางทิศตะวันออก
หลังจากนั้นฉันก็เดินเข้าห้องทางเดินทางด้านขวา
ฉันเห็นหมูแฮมอีกอันหนึ่งตกอยู่บนพื้นก็เลยเก็บไว้กับตัว แล้วฉันก็เดินตามทางต่อไปเรื่อยๆ
แต่ทว่าประตูตรงนั้นมันล็อก ทำให้เข้าไปไม่ได้ สุดท้ายก็เลยต้องย้อนกลับออกไปทางเดิม
ดูเหมือนว่าประตูทางด้านทิศตะวันออกอีกบานหนึ่งจะไม่ได้ล็อกเอาไว้ ฉันจึงได้เดินเปิดประตูเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง
เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องก็พบว่า
ห้องนี้มีแต่กล่องกระดาษวางระเกะระกะเต็มไปหมด
แต่แล้วก็มีเสียงของพวก Mogeko ดังขึ้นมา
"mogege! Yonaka-taaan... ❤ อยู่ที่หนายยยยย??"
"!!!"
แย่แล้ว ดูเหมือนว่าพวก Mogeko พยายามที่จะตามหาฉันอย่างไม่ลดละเลย ฉันคงจะต้องหาทางซ่อนตัวโดยด่วนแล้วล่ะก่อนที่มันจะเข้ามาในห้องนี้
ฉันจะซ่อนตรงไหนดี...
ฉันคิดได้เพียงอย่างเดียวก็คือต้องซ่อนหลังกล่องกระดาษที่อยู่หลังห้องเท่านั้น ถ้าซ่อนผิดจุดพวก Mogeko อาจจะพบตัวได้ ฉันรีบวิ่งไปยังที่กองกล่องกระดาษที่อยู่ด้านหลังห้องนั้น ก่อนที่จะรีบนั่งขดตัวเอาไว้
หลังจากนั้นอีกไม่ถึง 10 วินาทีต่อมา
Mogeko ตัวหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง
"ไปซ่อนตรงไหน Yonaka-tan? ♪"
"...................." ฉันพยายามที่จะไม่ส่งเสียงร้องออกมา
"อย่ากลัวเลย... ออกมา! ♪"
".........."
"ฮืม ถ้าฉันไม่ได้เป็นไข้ขึ้นจมูกละก็ ฉันน่าจะหาเธอได้แล้วนะ..."
เห? มันจะใช้วิธีดมกลิ่นหาตัวฉันหรือ? แต่จมูกมันไม่ค่อยดีเพราะเป็นไข้สินะ
".........."
"...เอาล่ะ"
"ถ้า Moge-tan ใช้ไอ้นี่ เรดาร์ตรวจหาสาว ม.ปลาย ล่ะก็..."
หา... นี่มันคิดจะใช้เครื่องมือเทคโนโลยีทันสมัยค้นหาเลยหรือไงเนี่ย
แล้ว Mogeko ก็หยิบเอาเรดาห์ออกมาใช้งานทันที
(..........) ฉันรู้สึกเริ่มหวาดกลัว กลัวว่ามันจะหาฉันเจอ
".........." มันก็พยายามใช้เรดาห์ค้นหาเหมือนกันแต่...
"มันพังแล้ววววววว!!!!!"
"เป็นไปได้ยังไง?! ฉันเพิ่งใช้เมื่อวานนี้เองนะ!!"
"ล้อเล่นหรือไงกัน??"
แล้ว Mogeko ก็ร้องไห้ออกมา
"แง------! ฮืออออออ! ไม่แฟร์เลยยยยยย!!! ทำมายยยยย!!!!!!"
เฮ้อ... น่าเวทนาสิ้นดี
"ฉ... ฉันอุตสาห์ทำมันขึ้นมานะ!! ทำทั้งคืนเลยด้วย!!!!!!!!!!"
ไอ้เรดาห์ไร้สาระแบบนั้น ฉันอยากจะบ้าตาย
"แง------------!!"
"ฟื้ด... ฮืออออออออ!!!"
"ฮึก... อือ....."
มันร้องไห้ขี้มูกไหลอย่างกับเด็กอนุบาลเลย
".........."
ก่อนที่มันจะเปลี่ยนอารมณ์เป็นอารมณ์โกรธ
"หนอยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!"
"ก็ได้! ฉันจะทำลายปราสาทแห่งนี้ หาศพเธอในเศษซาก แล้วก็เล่นกับเธอซะ!!!"
(?!?!?!) เอื้อก... นี่มันคิดจะทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ
"ปราสาทแห่งนี้สามารถสร้างใหม่ได้อย่างรวดเร็ว รวมทั้งศพด้วย!!!!!!!!"
"...เอาล่ะ"
"ตอนนี้... ฉันจะปล่อยพลังออกมาล่ะนะ!!"
เฮ้ย! จะเอาจริงๆนะ ไม่เอานะ ฉันไม่อยากจะกลายเป็นศพในปราสาทแห่งนี้
"ฮ่าาาาาาาาาา..."
แย่แล้วๆๆๆ นี่ฉันจะต้องตายจริงๆหรือเนี่ย ฉันยังไม่ได้กลับไปหาพี่ชายเลย ช่วยฉันด้วย...
แต่แล้วก็มีเสียงระฆังดังขึ้นมา
(?) ฉันงงกับสถานการณ์ในตอนนี้
"!!!!!!!"
"ด...ได้เวลาอาหารแล้ว!!!"
ก่อนที่มันจะออกจากห้องไป
".........."
อ้าว... แล้วไหนบอกว่าจะเผาปราสาทไง
ดูเหมือนว่าฉันจะรอดตายแล้วล่ะ ฉันจึงได้ออกมาจากที่ซ่อนแล้วก็เดินสำรวจในห้องเก็บของแห่งนี้
ฉันรู้สึกว่าอนุสาวรีย์นั่นกำลังมองฉันอยู่
ฉันสงสัยว่า Mogeko เดินกลับไปไหน จึงได้ลองแอบตามมันไปดู
ฉันเดินกลับไปยังที่ประตูหน้า
".........."
ฉันค่อยๆแง้มประตูเปิดอย่างเบาๆ แล้วก็มองลอดผ่านไป
ปรากฏว่าภาพที่ฉันเห็นนั้น เป็นพวก Mogeko กำลังนั่งกินอาหารกันเต็มห้องเลย!! แถมยังส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันอย่างสนุกสนาน(?)ด้วย
อย่างกับพวกคนแคระฉลองจัดงานปาร์ตี้ยังไงยังงั้นเลย
"อร่อย! อร่อย!!"
"ไปเลย หมูแฮม!!"
"อร่อย!!"
"เหะๆ ง่ำๆ..."
"ไร้หมูแฮม ก็ไร้ซึ่งชีวิต"
"อร่อย! หมูแฮมโคตรอร่อย!!"
"แซลมอนก็แจ๋ว!!"
"มันฝรั่งแผ่นทอดก็ moge!!!"
"อา พระเจ้า! พระเจ้าหมูแฮม!!"
"*minestrone คือเลือดของพระเจ้า!"
"อร่อย! mogegege! อร่อย!!"
"ไม่มีอะไรมารบกวนเวลาอาหารเรา โดยเฉพาะเสียงเรียกมือถือ!"
"อร่อย! ซูชิอร่อย!!!!"
"รสชาติดี... ทำเอา Moge-tan รู้สึกมีความสุขสุดๆ! ❤"
".........." หลังจากที่ฉันได้จ้องดูพวก Mogeko ไปสักพักหนึ่ง
ฉันรู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญกับพวกนี้จริงๆ เอาอะไรแน่นอนกับพวกนี้ไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าจะทำสีหน้าอารมณ์ยังไงดี
ฉันสังเกตเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่บนพื้น จึงได้เดินเข้าไปอ่านข้อความที่อยู่บนกระดาษ
"ถึงใครก็ตามที่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้:
เมื่อคุณได้อ่านถึงตรงนี้ ฉันจากไปแล้วล่ะ ปราสาทแห่งนี้อันตรายมาก คุณต้องหาวิธีสักอย่างที่จะออกจากที่นี่ ถ้าคุณไม่สามารถหนีออกจากที่นี่ได้ คุณก็ไม่มีทางหนีพวก Mogeko ได้เลย... มันจะคอยตามตื๊อตลอด น่าแปลก ไม่ว่าฉันจะซ่อนตรงไหน พวกมันก็จะตามฉันอยู่ตลอด ไม่ว่าจะซ่อนและก็ซ่อนและก็ซ่อน... มันก็จะหาฉันเจอในไม่ช้า... ถึงฉันจะฆ่าและก็ฆ่าพวกมัน... แต่ก็ไม่หมดสักที... พวกมันจะมาอีกเรื่อยๆ .....นี่มันยิ่งกว่าเหลือเชื่ออีก แต่บางทีพวกมันอาจจะ.....กลับมาอีก ฉันรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ แต่ฉันก็ยังหนีอยู่ ขณะที่ฉันยังหนีได้... ฉันอยากจะบอกคำสุดท้ายให้ลูกสาวฉัน... ขอโทษนะที่ล้มเหลวในฐานะพ่อ... พ่อรักลูกนะ Olivia..... - พ่อ"
ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่ฉันที่หลงเข้ามา ยังมีคนอื่นด้วยสินะ และถ้าฉันไม่สามารถหาทางออกได้ ฉันจะตายเหมือนอย่างเขาคนนั้นมั้ย
ไม่มีทางหรอก ฉันจะไม่เหมือนเขาคนนั้น ฉันต้องหาทางออกให้ได้สิ
เมื่อฉันเดินกลับมาในห้องรับประทานอาหารอีกครั้งหนึ่งก็พบว่า
พวก Mogeko ก็อยู่ในห้องเต็มไปหมด พวกมันกำลังรับประทานอาหารกันอย่างสนุกสนานเลยทีเดียว
และดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่สนใจฉันด้วยสิ
อาหารที่พวกนั้นรับประทานอยู่ก็มีทั้งหมูแฮม ซุปผัก ซูชิ น้ำชา โค้ก เตกีลา มันฝรั่งทอด อยู่เต็มโต๊ะเลย
ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะฉลองกันอย่างครื้นเครงมากไปหน่อยหรือเปล่า โค้กบางขวดก็หกราดพื้นด้วย
ถ้าหากฉันย้อนกลับไปทางเดินละก็ พวกมันก็จะขวางทางไม่ยอมให้ฉันผ่านไปแน่ๆ ฉันจึงได้อาศัยจังหวะที่พวกมันกำลังกินข้าวอยู่กลับไปยังห้องที่เก็บกล่องกระดาษนั้น แล้วก็หนีไปยังที่ประตูด้านหลังทันที
ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไปข้างในฉันก็ต้องตกใจสะดุ้งทันที
มันดูไม่เหมือนห้องเลย มันเหมือนกับว่า...
อยู่ในมิติห้วงอวกาศยังไงยังงั้น
และก็ยังมีคราบเลือดหยดตามทางเต็มไปหมดด้วย
ฉันเดินไปตามคราบเลือดเรื่อยๆ
ระหว่างนั้นฉันก็สังเกตเห็น Mogeko กลุ่มหนึ่งที่เปื้อนเลือดอาบโชกทั้งตัว พวกมันกำลังมองฉันอยู่
ฉันรู้สึกว่ามันจะสยองเกินกว่าที่จะดูได้ ฉันจึงรีบวิ่งหนีออกจากตรงนั้นทันที
มี Mogeko ที่บ้าคลั่งตัวหนึ่งยืนอยู่ใกล้รอยเลือดมาก ฉันเห็นแล้วรู้สึกเสียวสันหลังวาบ จึงได้รีบวิ่งหนีไปโดยที่ไม่มีการหันหน้ามามอง
ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งหนีอยู่นั้น ก็มี Mogeko ที่บ้าคลั่งพยายามวิ่งไล่ตามฉันมา ฉันรู้สึกกลัวมากจนต้องวิ่งหนีอีกครั้ง
แต่นับว่าโชคดีที่พวกมันไม่ได้เข้ามาใกล้รอยเลือดที่ฉันวิ่งไปตามทางเลย มันทำได้แค่อยู่ข้างๆเท่านั้น
ทว่าเมื่อฉันวิ่งต่อไปเรื่อยๆ พวก Mogeko ที่บ้าคลั่งมันก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาฉันรู้สึกประสาทหลอนไปกับพวกมัน มันตามมาหลอกหลอนฉันอย่างไม่มีที่สิ้นสุนในห้วงมิติพิศวงแห่งนี้
จนกระทั่งมาถึงประตูอีกบานหนึ่ง ฉันจึงรีบเปิดประตูเข้าไปทันที
เมื่อฉันโผล่ออกมา ก็พบว่า...
".........."
"น่าจะหนีพ้นแล้วล่ะ"
"อยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ..."
แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นมา
"...ง...น....."
"..........หืม?"
"ทางนี้....."
"อ๊ะ! ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงนี้ด้วย! ฉันคงจะเสร็จแน่เลย!!" ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจออกมา
"ฉันจะให้เธอช่วยฉันหน่อย..."
".....เอ๋?"
"มาทางนี้....."
".........."
มีเสียงดังมาจากทางนี้... ฉันจึงได้เดินไปตามทิศที่ฉันได้ยินเสียง
ฉันมาหยุดตรงนี้ประตูข้างบันไดที่อยู่ด้านซ้าย จึงได้เปิดประตูเข้าไป
ห้องที่ฉันเข้ามานั้น เป็นห้องรับแขกทั่วไป และก็ยังมีของประดับอีกเยอะแยะมากมาย
และก็มี Mogeko ตัวหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้วย
"สวัสดีหนู ยินดีต้อนรับนะ"
"..........?!?" ฉันยืนตัวเกร็งจนไม่กล้าเข้าไปหา
"ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันไม่โจมตีเธอหรอก"
จริงหรือ?
"ฉันได้เตรียม..... ที่จะนั่งตรงนี้และก็ดื่มชาแค่นั้นเอง และไม่ต้องห่วง พวก Mogeko ไม่มาที่นี่หรอก ตั้งแต่พวกนั้นกำลังรับประทานอาหารกันอยู่นะ..."
แล้วข้างหน้านั้นไม่ใช่ Mogeko หรือไง
"ล... แล้วคุณเป็นใครกันล่ะ?" ฉันถาม
"ฉันเหรอ? ก็ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างนั่นแหละ... งั้นเธอก็เรียกฉันว่าอย่างนั้นละกันนะ"
(ชื่อเรียกยาวชะมัด.....)
"อ-เอ่อ ฉัน....."
"เอาล่ะ มานั่งโซฟากันก่อนสิ" Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างเรียก
แล้วฉันก็เดินเข้าไปนั่งบนโซฟาตามที่ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างบอก
ต่อมา
"เธอต้องการที่จะหนีออกจากปราสาทแห่งนี้หรือ?" Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างถาม
".....ค่ะ"
"เห็นแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาเลยนี่ ...แล้วเธอก็ควรที่ขึ้นยังไปชั้นบนนะ"
"ข-ขึ้นไปเหรอ...?"
"ใช่ ถ้าให้เดานะ ฉันสงสัยว่าเธอคงพยายามที่จะออกไปยังประตูหน้าสินะ ...มันก็เลยล็อกเอาไว้"
".........."
"เธอควรที่จะตระหนักถึงเรื่องนี้เอาไว้ แต่นี่มันไม่ใช่โลกปกตินะ โดยทั่วไปมนุษย์ไม่ควรที่จะมาเดินแถวนี้... มันเป็นโลกที่เงียบเหงาไม่มีอะไรเลย... ที่เห็นเพียงแวบเดียวนั้น ความจริงคือจินตนาการทุกอย่างทั้งนั้นแหละ... พวกที่ Mogeko ก็เป็นอย่างนั้นแหละ..."
".........."
"อ๊ะ จริงสิ ฉันเชื่อว่าเธอมาด้วยรถไฟใช่มั้ยล่ะ?"
"..........!!"
"รู้ได้ยังไงนะเหรอ? ก็เรื่องเล่าปากต่อปากมันเร็วมากราวกับเครือข่าย Mogeko นั่นแหละ ...จริงสิ แล้วรถไฟขบวนนั้นก็เป็นแบบทางเดียว เธอจะไม่สามารถขึ้นไปเพื่อที่จะกลับไปยังโลกของเธอได้แล้วนะ"
"หาาา?!"
".....ยังไม่ต้องคิดถึงเรื่องใดๆทั้งนั้น ตรงนั้นมีประตูที่อยู่ชั้นบนสุดของปราสาท บานที่สามารถพาเธอกลับไปยังโลกของเธอได้นะ ที่จริงยังมีทางอื่นอีกนะ... แต่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้สำหรับมนุษย์เลย เพราะฉะนั้น ประตูชั้นบนสุดนั่นแหละ... ดีที่สุดแล้ว เอาล่ะ แล้วเธอจะเห็นว่าฉันหมายถึงอะไร"
".........."
ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างพูดเลย
"ไม่เชื่อฉันเหรอ? ถ้าจะให้เหตุผลที่แท้จริงก็คือ ฉันเองก็เป็น Mogeko เหมือนกัน... ฉันว่าเธอคงจะกลัวสินะ? ขอโทษนะ... พวกนั้นมันบ้า พวกนั้นทำให้ตกใจหวาดกลัว และก็ยังพยายามที่จะจับเด็กสาวอย่างเธอ ฉันเห็นมากับตาตั้งหลายครั้งแล้วนะ... เพราะฉะนั้น ทำไมฉันถึงไม่อยากให้เธอต้องจบลงเหมือนอย่างเดียวกัน..."
"ห-หา? คนอื่นหรือ ใครมาที่นี่ล่ะ...? ล-แล้วเกิดอะไรขึ้นกับพวกเค้าล่ะ?"
"..............."
"..............."
"..............."
"..............."
ฉันกับ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างต่างก็เงียบไม่พูดอะไรออกมาเลย
"...นี่เธออยากจะรู้จริงๆเหรอ?"
"ไม่ล่ะ ขอบคุณ!!!" ฉันรีบตอบปฏิเสธทันที
"ฮะๆ นั่นสิ อาจจะดีที่สุดก็ได้นะ"
แต่แล้ว Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างก็นึกอะไรขึ้นมาได้
".....อ๊ะ จริงสิ ฉันมีของที่จะให้เธอด้วยนะ..."
แล้ว Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างก็ยืนมีดด้ามใหญ่ให้ฉัน
"หวาาาาา?!" ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลย
"เอาไว้ใช้ป้องกันตัวนะ"
"ล-แล้วฉันจะเอาไปใช้เพื่ออะไรล่ะ?!"
"ไม่ได้ลืมใช่มั้ย? ก็เอาไปแทงพวก Mogeko ให้ตายไงล่ะ"
"หวาาาาา?!?" ฉันร้องตกใจออกมาอีกครั้ง
"ขณะที่พวกมันมีจำนวนเยอะ มันจะไม่ค่อยแข็งแกร่งมากนัก ...และมีดนี้ก็พิเศษ มันสามารถฆ่า Mogeko ได้ในฉับเดียวด้วย"
"..............."
"? ...อะไรหรือ?"
"...............ทำไม?" ฉันถาม "ทำไมคุณถึงทำตัวเป็นมิตรกับฉันล่ะ?"
"..............." Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างนิ่งอยู่สักพักก่อนที่เขาจะพูดออกมา
"ฮะๆๆ ใช่ล่ะ... แน่นอนว่าทำไม..." เขาพยายามจะบอกเหตุผลให้กับฉัน "..........ตามความประสงค์นะ"
"..............."
"เอาล่ะ ไปได้แล้ว เวลากำลังจะหมดแล้วนะ ...อย่าให้พวก Mogeko จับเธอได้ล่ะกัน"
ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไม Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างถึงให้มีดด้ามใหญ่ให้กับฉัน แล้วเขาก็ยังให้ฉันรีบมุ่งหน้าไปที่ชั้นบนสุดของประสาทเพื่อที่จะเข้าประตูทางกลับสู่โลกเดิมอีก
แต่ก่อนที่จะออกจากห้องนี้ ฉันคงต้องสำรวจอะไรสักอย่าง
ฉันเห็นโค้ก เตกีลา และก็ชุดน้ำชาตั้งอยู่บนโต๊ะ
และฉันก็เห็นหมูแฮมอีกอันหนึ่งวางอยู่ด้วย ฉันจึงได้เก็บมันไป
ฉันเห็นแผ่นกระดาษอยู่บนโต๊ะที่วางข้างขวดโค้ก
"กำจัดผู้นอกรีตให้หมดไปซะ!"
มีตู้วางหนังสืออยู่ตรงนั้นด้วย ฉันสงสัยว่าหนังสือที่อยู่ตรงนั้นมันคืออะไร จึงได้ส่องดู
"? สงสัยจังว่านี่มันหนังสืออะไร"
แล้วฉันก็ไล่ดูหนังสือทีละเล่มๆ
".........."
เมื่อฉันดึงหนังสือออกมาดูแล้ว
"?!"
เมื่อฉันเห็นปกหนังสือเล่มนั้น
"นี่มันอะไรนะ?! น-น-น..."
ฉันถึงกับหน้าแดงออกมาหลังจากที่เห็นหนังสือเล่มนั้น ฉันจึงค่อยๆเก็บหนังสือพวกนั้นไว้บนชั้นเหมือนเดิม
เพราะหนังสือที่ว่านั้นมันเป็นหนังสือโป๊!
แล้วฉันก็ไปดูที่ตู้วางหนังสือตัวอื่นด้วย ปรากฏว่าเป็นหนังสือโป๊เหมือนกัน
ทั้งหมดนี่มันมีแต่หนังสือโป๊เลยหรือไง
ฉันสังเกตเห็นสมุดบันทึกของ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ มันเขียนว่า บันทึกเกี่ยวกับการช่วยตัวเองและการขยับลำไส้
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยย!!!!!!!
ฉันเห็นรูปภาพขนาดใหญ่แขวนเอาไว้ มันเป็นรูป Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างในวัยหนุ่ม
ไม่เห็นมีอะไรต่างกับตอนนี้เลย
ฉันเห็นวิทยุของ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่าง มันกำลังเล่นเทปเกี่ยวกับ บทเรียนเรื่อง "วิธีพูด lgvamd;rese"
ใกล้ๆกับตู้วางหนังสือนั้นเป็นอนุสาวรีย์ Kurotsuno ขนาดเท่าตัวจริง
ข้างๆนั้นก็มีอนุสาวรีย์ Mogeko ที่มีข้อความเขียนอยู่
"ยัยงี่เง่า! ยัย Moge-ko งี่เง่า! ฮึ่ม! ฉันจะต้องทำให้เธอได้ชดใช้แน่! บ้าชะมัด!"
Moge-ko เป็นใคร? แล้วทำไมเขาถึงได้เกลียดมากถึงขนาดต้องสาปแช่งกันด้วยล่ะ
ฉันเห็นแผ่นกระดาษตกอยู่หลังโซฟาที่ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างนั่งอยู่
มันเป็นใบเสร็จรับเงินที่ซื้อหนังสือโป๊!
นี่มันจะซื้อเยอะขนาดไหนกันเชียว!
ฉันสังเกตเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่ใกล้โซฟา มันเขียนเป็นคำกลอนโดย Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่าง
ฉันเห็นกระดาษอีกแผ่นตกอยู่ใกล้กับชั้นหนังสือ
"Prosciutto VS **Pancetta ~สงครามระหว่างพระเจ้า~"
มันเหมือนกับสงครามครูเซตเลยว่ามั้ยล่ะ
ฉันเห็นโค้กกับเตกีลาวางอยู่บนโต๊ะที่มุมห้อง
ดูเหมือนว่า Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างจะชอบดื่มมันอย่างหนักเลยล่ะ
ถึงขนาดที่ว่าโค้กหกราดกลางห้องเลยนะเนี่ย
เนี่ยเหรอชีวิตของ Mogeko ที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากดื่มโค้ก เตกีลา น้ำชา กินหมูแฮม อย่างเดียวเนี่ยนะ
ฉันไม่มีอะไรที่จะสำรวจแล้วล่ะ จึงได้เดินออกจากห้องนี้ไป
แล้วฉันก็เดินไปยังที่บันได
ฉันเห็นพวก Mogeko ยืนขวางทางไม่ให้ฉันได้ขึ้นบันไดไป
"ไม่ให้ผ่านทางนี้หรอก moge!"
เหรอ แต่ตอนนี้ฉันคงต้องใช้ของที่ได้รับมาแล้วล่ะ
แล้วฉันจึงได้ใช้มีดใหญ่นั่นแหละจัดการฆ่าพวก Mogeko ที่ขวางทางทั้งหมดโดยทันที
ฉันเริ่มฆ่า Mogeko ตายเป็นครั้งแรก แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฉันต้องรีบขึ้นบันไดเพื่อที่จะไปชั้นบนสุดให้ได้
รูปภาพขนาดใหญ่ที่ฉันเห็นนั้นเป็นภาพที่วาดอย่างหยาบๆ
ตอนนี้ฉันขึ้นมาบนระเบียงได้แล้ว แต่ฉันยังไม่รู้ว่าจะไปยังห้องไหน
ฉันเดินไปยังประตูที่อยู่บนระเบียงทีละบานเพื่อที่จะไล่เปิดดู แต่ปรากฏว่ามันล็อกเอาไว้
หลังจากที่ฉันไล่เปิดทีละประตู ก็มีประตูบานหนึ่งไม่ได้ล็อกเอาไว้ ฉันจึงได้เดินเข้าไปในห้องนั้น
ฉันเข้ามายังห้องๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยกล่องกระดาษที่วางระเกะระกะ
ดูเหมือนว่าจะมีพวก Mogeko จำนวนหนึ่งกำลังยืนมองดูกล่องกระดาษพวกนั้น
".........." Mogeko ตัวหนึ่งไม่พูดอะไรเลย
".........." อีกตัวหนึ่งก็ไม่พูดเช่นกัน
แปลกนะ Mogeko ที่อยู่ตรงนี้มันไม่ได้สนใจอะไรเลย ฉันรู้สึกสับสนไปหมดเลย หรือว่า Mogeko ตรงนี้จะแตกต่างกับพวกที่ไล่ตามฉันอย่างงั้นหรือ
สายตาของฉันก็ได้เหลือบไปเห็น Mogeko ตัวหนึ่งที่นอนตายอยู่กลางห้อง สภาพศพของมันมีแต่เลือดไหลมากองพื้นทั้งนั้น
ก็แปลกดีนะ พวก Mogeko ที่อยู่ในห้องนี้ไม่สนใจศพที่อยู่ในห้องเลย อย่างกับว่าไร้ความรู้สึกโศกเศร้ายังไงก็ไม่รู้ พวกมันไม่เคยเห็นหัวพวกพ้องเลยหรือไงกัน
ดูเหมือนว่าห้องนี้จะไม่มีอะไรอีกแล้ว ฉันจึงได้เดินกลับออกมาทางเดิม
ฉันเห็นประตูห้องที่อยู่ติดกับห้องเมื่อกี้นี้เปิดอยู่ จึงได้เปิดประตูเข้าไป
ระหว่างทางฉันก็เห็น Mogeko ตัวหนึ่งยืนอยู่ ฉันไม่สนใจแล้วก็เดินผ่านมันไปจนกระทั่งสุดทาง
"เฮ้อ เหนื่อยชะมัด... พวก Mogeko ที่อยู่ตรงนั้นมีเยอะแค่ไหนละเนี่ย...?"
"...อืม ทางนี้จะขึ้นไปยังชั้นสองได้หรือเปล่าน้า?"
".........."
"ทางนี้จะพาฉันกลับไปได้จริงๆหรือ...?"
"ถ้าหาก Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างนั้นพูดว่าจริง แต่ฉันว่า..."
".........."
"เขาอาจจะหลอกฉันก็ได้....."
".........."
"ถ้าฉันกลับไปไม่ได้....."
"อ้าก! อย่าคิดถึงเรื่องนั้นเลย... ต้องคิดถึงเรื่องหาทางออกซี่!"
ฉันเริ่มที่จะสับสนตัวเองจนคิดอะไรฟุ้งซ่านออกมา
"ใช่แล้ว... นี่มันต้องเป็นเรื่องราวที่ไม่สมจริงสุดกู่เลยล่ะ... มันเกินกว่าที่จะเป็นปกติด้วย..."
"และฉันก็ไม่มีทางโยนผ้าขาวยอมแพ้หรอก ใช่มั้ยล่ะ?!" ฉันเริ่มสติแตกออกมา
".........." ฉันพยายามที่จะคิด แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดหนัก
ฉันหันหลังก่อนที่จะจ้องไปยังที่ Mogeko
"...................."
Mogeko จ้องมายังที่ฉันก่อนที่มันจะพูดว่า
"mogege ❤"
"!!!"
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ทำอะไร ก็มีพวก Mogeko เปิดประตูตามเข้ามาแล้ว
ฉันตัดสินใจทันทีเลยว่าจะไม่ถอยหลังกลับไปอีก ฉันรีบเปิดประตูขึ้นบันไดไปยังชั้นสองทันที
*Minestrone - ซุปอิตาเลียนประกอบด้วยผัก ถั่ว พาสต้า
**Pancetta - หมูเบคอนจากอิตาเลียน ทำจากเนื้อหมูและก็หมักเกลือกับพริกไทยดำรวมทั้งเครื่องปรุงเผ็ดๆลงไป
นักเรียนชายคนหนึ่งเดินมาค่อนข้างจะเร็ว
"พี่คะ รอด้วย!"
ฉันพยายามเดินไล่ตามพี่มาให้ทัน
"อย่าทิ้งฉันอย่างนี้สิ!"
"ฮะๆๆ โทษทีนะ Yonaka โทษที"
"เฮ้อ พี่เนี่ยเดินเร็วมากเลยนะ..."
"เอาล่ะ ขอคิดสักทีนะ... รู้ป่าว"
"หืม... คิดอีกแล้ว หือ?"
"อืม ฉันกำลังจะไล่ตามความคิดฉันอยู่ แต่ฉันมองไม่เห็นอะไรหน้าฉันเลย"
"น่าเป็นห่วงจัง..."
"ไม่เป็นไรหรอก ตั้งแต่เธออยู่กับฉันแล้วล่ะ"
"เอ๋ พี่พูดว่าไงนะ?!"
"ฮะๆ"
ก่อนที่พี่จะพูดต่อไปว่า
"ไปมั้ย?"
"...................ค่ะ"
แล้วฉันกับพี่ก็เดินไปด้วยกัน
....................................
กลับมายังปัจจุบัน
ตอนนี้ฉันเข้ามาอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ในปราสาทแล้ว
".........." ฉันหันไปมองรอบๆตัว
"...ปราสาทแปลกๆมันอะไรกัน... นี่มันที่ไหนกันเนี่ย?"
".....หืม?"
ฉันมองดูบันไดที่อยู่ตรงหน้าซึ่งเป็นทางเดินขึ้นระเบียงไปยังชั้นบน และก็รูปปั้นอนุสาวรีย์แปลกๆนั่นอีก รวมทั้งประตูที่อยู่ข้างบันไดอีกสองบาน กับคราบเลือดบางส่วนที่เลอะพื้น
แต่ยังไม่สำคัญเท่ากับที่ฉันเห็นอยู่ ณ ตอนนี้
".....นั่นมันอะไรนะ... รูปภาพหรือ?"
ภาพแมวสีเหลืองขนาดใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มนี่มันอะไรกันนะ เจ้าของปราสาทหรือ หรือว่าจะเป็น...
"...ฉันรู้สึกไม่ดีเลย แต่ควรที่จะ..."
ฉันยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงล็อกประตูดังขึ้นมา
ฉันรีบหันหลังมาดูที่ประตูทันที
"..........?!" ฉันเริ่มหน้าซีดแต่ก็ยังฝืนยิ้มอยู่
ก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งไปยังที่ประตูทางเข้าปราสาททันที
เมื่อฉันพยายามที่จะเปิดประตู ปรากฏว่ามันเปิดไม่ออก
".........."
(ฉันถูกขังแล้วววววววว!!)
แย่แล้วล่ะ แบบนี้ก็ออกไปไม่ได้แล้วละสิ จะทำยังไงดีเนี่ย
ระหว่างที่ฉันกำลังลนลานอยู่นั่นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้น
"mogege! สวัสดี ตรงนั้นนะ!"
"?!"
เมื่อฉันหันไปมองก็พบว่า
มีแมวสีเหลืองอีกประมาณยี่สิบกว่าตัวมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว!
"ยินดีต้อนรับสู่ปราสาท Mogeko!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด
"สวัสดีตอนเย็น Yonaka ที่รัก!"
"?! ทำไมถึงรู้ชื่อฉันได้ล่ะ...?"
"ฉันฌื่อ Mogeko ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับธี่ณี่!"
"?!"
"เอาล่ะ! มาเล่นกัน! ในอารมณ์กามกันเถอะ!"
Mogeko ตัวหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน ฉันกลัวแต่ก็หนีไปไหนไม่ได้ พวกมันมีอยู่เพียบเลย
"...................." ฉันพยายามที่จะยิ้มสู้ออกมา
"mogege!!!!"
"ม่ายน้าาาาาาาาาาา!!!" คราวนี้ฉันคงเก็บอารมณ์หวาดกลัวไม่ได้แล้วล่ะ
"moge-tan ขอเริ่มก่อนนนนนนน!!!!"
"หา? เดี๋ยวก่อนสิ ใครเริ่มก่อนกันแน่?"
ดูเหมือนว่าพวก Mogeko นั่นจะเริ่มหันมาคุยกับพวกเดียวกันเองแล้วล่ะ
"หา?"
"ครั้งแรกของ Yonaka-tan นั่นต้องเป็นของฉันต่างหาก!"
"หา? ว่าไงนะ?"
"จัดการมันเลย"
"เงียบไปเลย"
"ไอ้ @#$%^&*"
Mogeko ด่าด้วยคำที่ไม่สุภาพ หยาบคายเกินกว่าที่จะพิมพ์ได้
"โอ๊ะ?"
Mogeko ตัวหน้าสุดพูดขึ้นมาว่า
"คิดว่านี่มันเป็นเกมหรือไง?!? งั้นฉันจะจัดการฆ่าพวกแกให้หมดนั่นแหละ!!!"
"งั้นเหรอ?! เข้ามาเลย!!!"
"จะฟันให้แหลกกระจุยไปเลย!!!!!!"
ก่อนที่พวก Mogeko จะเริ่มเปิดศึกดวลกันเอง ฉันในตอนนี้ก็ค่อยๆแอบเดินย่องหนีพวกมันไม่ให้มันรู้ตัว ฉันเดินอ้อมฝูงพวกมันในระหว่างที่กำลังทะเลาะกันอยู่
ทันทีที่ฉันเห็นประตูบานที่ใกล้ที่สุด ฉันจึงค่อยๆแง้มประตูให้เบาที่สุดแล้วค่อยเดินเข้าไปในห้อง
ทิ้งให้พวกมันสู้กันเองอยู่อย่างนั้นแหละ ส่วนตัวฉันนั้นก็น่าจะรอดจากพวกมันแล้วล่ะ
"โห สมบูรณ์เลยนี่!! งั้นก็เข้ามาให้หมดเลย!!"
"จ้ากกก!! ตายซะเหอะ!!!"
"อย่างงั้นเหรอ?!?! พวกแกนะมันก็แค่เศษเนื้อแค่นั้นแหละ!!!!!!"
"***!! ***!!"
"mogege! moGEgeGE!!!!"
"อยากตายหรือไง ไอ้ตัวเมีย?!?!?"
"ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฆ่ามานนน!!!!!!"
"จ้ากกกก!!! จะฆ่าพวกแกให้หมดเลย!!!!"
"โฮกกกกกกกก!!!!"
"MOGEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!"
ฉันไม่อยากที่จะได้ยินพวก Mogeko ต่อสู้กันพร้อมกับคำพูดที่หยาบคายนักหรอกนะ
ฉันว่าน่าจะรอดจากพวกมันแล้ว
แต่แล้วฉันก็ทำพลาด เมื่อเสียงประตูที่ฉันพยายามจะปิดให้สนิทที่สุดกลับดังขึ้นมา
"หา? Yonaka-tan ไปไหนแล้ว?"
พวก mogeko หันมามองตำแหน่งที่ฉันเคยอยู่ก็พบว่าไม่มีแล้ว
"โอ้!" ทุกคนร้องอุทานออกมาพร้อมกัน
....................................
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องทางเดินทางด้านซ้าย หลังจากที่แอบหนีจากพวก Mogeko ได้แล้ว
"...................."
"ฉ-ฉันจะทำยังไงดี..."
"...................."
"อ-เอาล่ะ... ฉันไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ แน่นอน ฉันต้องหาทางออกให้ได้"
แล้วฉันก็รีบเดินไปตามทางทันที
ฉันเก็บหมูแฮมที่ตกอยู่บนพื้นได้อีกอันหนึ่ง ก่อนที่ฉันจะเดินมาถึงประตูที่อยู่สุดห้อง แล้วฉันก็เปิดประตูเดินเข้าไป
....................................
ณ ห้องรับประทานอาหาร
"หวา ห้องนี้มันใหญ่มาก"
"ไม่ใช่สิ อย่าคิดถึงเรื่องนั้นสิ... ฉันจะไปไหนต่อละเนี่ย?"
"นี่คงจะเป็นที่สุดท้ายที่ฉันควรจะไปจริงๆแล้วล่ะ..."
"ฉันไม่แน่ใจว่าจะไปไหนดี... แต่ไม่มีเหตุผลที่... อ๊าาา ฉันนี่มันบ้าจริงๆเลย!" ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยในตอนนี้
".....ไม่ใช่เวลามาร้องไห้ในตอนนี้ ฉันจะต้องหาทางแอบออกไปให้ได้..."
"เฮ้อออ นี่ฉันกำลังทำอะไรกันแน่เนี่ย..." ฉันถอนหายใจออกมา
".........."
"ต้องฝันไปใช่มั้ย? ต้องรีบตื่นขึ้นเดี๋ยวนี้เลย?!?" ฉันเริ่มที่จะวีนแตกจนหลุดร้องออกมา
".........." ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์เลย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ
"นี่มันเกิดขึ้นไปแล้ว ตอนที่ฉันจะรีบกลับไปที่บ้าน..."
"ถ้า... ฉันกลับบ้านได้ล่ะ.....?"
ฉันเริ่มวิเคราะห์ถึงการหาทางออกจากปราสาทเพื่อที่จะกลับบ้าน
"ไปที่ทางออกด้านหน้าไม่ดีแน่... บางทีอาจจะยังมีทางอื่นที่ฉันสามารถออกจากที่นี่ได้"
ตอนนี้ฉันได้เดินผ่านห้องรับประทานอาหารที่มีขนาดใหญ่มาก มีโต๊ะอยู่หลายโต๊ะวางเรียงต่อกัน น่าจะประมาณหลายสิบที่นั่งได้ละมั้ง ไม่รู้ว่าห้องนี้สามารถรองรับได้สักกี่คน
ฉันสังเกตเห็นหมูแฮมอยู่บนโต๊ะด้วยก็เลยเก็บไว้กับตัว
และก็มีหมูแฮมตกอยู่บนพื้น ฉันก็เลยหยิบมาเก็บไว้ด้วย
ฉันเดินไปที่อนุสาวรีย์ที่ตั้งอยู่ในห้อง
หลังจากที่ฉันจ้องดูสักพักหนึ่ง ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามันกำลังจะจ้องมองมาที่ฉันอยู่...
ฉันสังเกตเห็นประตูอยู่หลายบานที่อยู่ในห้องนี้ ฉันจึงได้ลองไปเปิดประตูดู
แต่ฉันเปิดมันไม่ออก ประตูมันล็อกเอาไว้ ฉันไม่รู้ว่าประตูบานไหนที่มันสามารถเปิดได้บ้าง ทำให้ฉันต้องเสียเวลาเดินไปเปิดประตูทีละบานๆไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งฉันเปิดประตูบานหนึ่งออก ฉันจึงเดินเข้าไป
พบว่าห้องนั้นเป็นห้องครัว
ดูเหมือนว่าห้องครัวจะมืดไปหน่อย ฉันมองอะไรแทบจะไม่เห็น
ฉันสังเกตเห็นแผ่นกระดาษวางไว้บนโต๊ะ
แผ่นกระดาษนี้เป็นรายการที่ประกอบไปด้วยอัลฟัลฟา หญ้าแห้งและใบไม้สีแดง
รายการอะไรแปลกชะมัด
ฉันสังเกตเห็นตู้กับข้าวเก็บอะไรบางอย่างเอาไว้
มันคือพริกแดง
เหมือนกับที่ฉันเก็บได้บนรถไฟเลยล่ะ
นอกจากนี้ อีกตู้หนึ่งก็มีแต่ถุงมันฝรั่งแท่งทอดกรอบอบเกลือรสสาหร่ายทะเลทั้งตู้!
ที่มุมห้องนั้นก็เป็นตู้เก็บจาน
ฉันเห็นหมูแฮมวางอยู่บนโต๊ะจึงได้หยิบมาเก็บไว้กับตัว
ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาที่จะมามัวหาอะไรกินในห้องครัวนี้ ฉันต้องรีบออกจากห้องนี้แล้วไปหาที่ซ่อนห้องอื่น
ฉันเดินไปเปิดประตูอีกบานหนึ่งที่สามารถเปิดได้
พบว่าฉันอยู่ในห้องเก็บของห้องหนึ่ง
ฉันเห็นแต่กล่องกระดาษอยู่ในห้องเต็มไปหมด
แต่แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งออกมาด้วยความตกใจเมื่อพบว่ามีคราบเลือดอยู่กลางห้องด้วย
ฉันเดินสำรวจแถวห้องนั้นไปเรื่อยๆ
ฉันเห็นอนุสาวรีย์ตั้งอยู่ในห้องนี้ รู้สึกเหมือนมันกำลังจะมองมายังที่ฉันด้วย
ฉันเห็นหมูแฮมตกอยู่บนพื้น จึงได้เก็บมาไว้กับตัว
ฉันว่าคงจะต้องแย่แน่ๆ ถ้าหากต้องอยู่ในห้องเก็บของมืดๆแห่งนี้
ฉันรีบออกจากห้องนี้ไปทันที
ดูเหมือนว่าจะมีประตูบานหนึ่งที่ฉันสามารถเปิดได้ ฉันจึงได้เดินเข้าไปยังประตูทางทิศตะวันออก
หลังจากนั้นฉันก็เดินเข้าห้องทางเดินทางด้านขวา
ฉันเห็นหมูแฮมอีกอันหนึ่งตกอยู่บนพื้นก็เลยเก็บไว้กับตัว แล้วฉันก็เดินตามทางต่อไปเรื่อยๆ
แต่ทว่าประตูตรงนั้นมันล็อก ทำให้เข้าไปไม่ได้ สุดท้ายก็เลยต้องย้อนกลับออกไปทางเดิม
ดูเหมือนว่าประตูทางด้านทิศตะวันออกอีกบานหนึ่งจะไม่ได้ล็อกเอาไว้ ฉันจึงได้เดินเปิดประตูเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง
เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องก็พบว่า
ห้องนี้มีแต่กล่องกระดาษวางระเกะระกะเต็มไปหมด
แต่แล้วก็มีเสียงของพวก Mogeko ดังขึ้นมา
"mogege! Yonaka-taaan... ❤ อยู่ที่หนายยยยย??"
"!!!"
แย่แล้ว ดูเหมือนว่าพวก Mogeko พยายามที่จะตามหาฉันอย่างไม่ลดละเลย ฉันคงจะต้องหาทางซ่อนตัวโดยด่วนแล้วล่ะก่อนที่มันจะเข้ามาในห้องนี้
ฉันจะซ่อนตรงไหนดี...
ฉันคิดได้เพียงอย่างเดียวก็คือต้องซ่อนหลังกล่องกระดาษที่อยู่หลังห้องเท่านั้น ถ้าซ่อนผิดจุดพวก Mogeko อาจจะพบตัวได้ ฉันรีบวิ่งไปยังที่กองกล่องกระดาษที่อยู่ด้านหลังห้องนั้น ก่อนที่จะรีบนั่งขดตัวเอาไว้
หลังจากนั้นอีกไม่ถึง 10 วินาทีต่อมา
Mogeko ตัวหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง
"ไปซ่อนตรงไหน Yonaka-tan? ♪"
"...................." ฉันพยายามที่จะไม่ส่งเสียงร้องออกมา
"อย่ากลัวเลย... ออกมา! ♪"
".........."
"ฮืม ถ้าฉันไม่ได้เป็นไข้ขึ้นจมูกละก็ ฉันน่าจะหาเธอได้แล้วนะ..."
เห? มันจะใช้วิธีดมกลิ่นหาตัวฉันหรือ? แต่จมูกมันไม่ค่อยดีเพราะเป็นไข้สินะ
".........."
"...เอาล่ะ"
"ถ้า Moge-tan ใช้ไอ้นี่ เรดาร์ตรวจหาสาว ม.ปลาย ล่ะก็..."
หา... นี่มันคิดจะใช้เครื่องมือเทคโนโลยีทันสมัยค้นหาเลยหรือไงเนี่ย
แล้ว Mogeko ก็หยิบเอาเรดาห์ออกมาใช้งานทันที
(..........) ฉันรู้สึกเริ่มหวาดกลัว กลัวว่ามันจะหาฉันเจอ
".........." มันก็พยายามใช้เรดาห์ค้นหาเหมือนกันแต่...
"มันพังแล้ววววววว!!!!!"
"เป็นไปได้ยังไง?! ฉันเพิ่งใช้เมื่อวานนี้เองนะ!!"
"ล้อเล่นหรือไงกัน??"
แล้ว Mogeko ก็ร้องไห้ออกมา
"แง------! ฮืออออออ! ไม่แฟร์เลยยยยยย!!! ทำมายยยยย!!!!!!"
เฮ้อ... น่าเวทนาสิ้นดี
"ฉ... ฉันอุตสาห์ทำมันขึ้นมานะ!! ทำทั้งคืนเลยด้วย!!!!!!!!!!"
ไอ้เรดาห์ไร้สาระแบบนั้น ฉันอยากจะบ้าตาย
"แง------------!!"
"ฟื้ด... ฮืออออออออ!!!"
"ฮึก... อือ....."
มันร้องไห้ขี้มูกไหลอย่างกับเด็กอนุบาลเลย
".........."
ก่อนที่มันจะเปลี่ยนอารมณ์เป็นอารมณ์โกรธ
"หนอยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!"
"ก็ได้! ฉันจะทำลายปราสาทแห่งนี้ หาศพเธอในเศษซาก แล้วก็เล่นกับเธอซะ!!!"
(?!?!?!) เอื้อก... นี่มันคิดจะทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ
"ปราสาทแห่งนี้สามารถสร้างใหม่ได้อย่างรวดเร็ว รวมทั้งศพด้วย!!!!!!!!"
"...เอาล่ะ"
"ตอนนี้... ฉันจะปล่อยพลังออกมาล่ะนะ!!"
เฮ้ย! จะเอาจริงๆนะ ไม่เอานะ ฉันไม่อยากจะกลายเป็นศพในปราสาทแห่งนี้
"ฮ่าาาาาาาาาา..."
แย่แล้วๆๆๆ นี่ฉันจะต้องตายจริงๆหรือเนี่ย ฉันยังไม่ได้กลับไปหาพี่ชายเลย ช่วยฉันด้วย...
แต่แล้วก็มีเสียงระฆังดังขึ้นมา
(?) ฉันงงกับสถานการณ์ในตอนนี้
"!!!!!!!"
"ด...ได้เวลาอาหารแล้ว!!!"
ก่อนที่มันจะออกจากห้องไป
".........."
อ้าว... แล้วไหนบอกว่าจะเผาปราสาทไง
ดูเหมือนว่าฉันจะรอดตายแล้วล่ะ ฉันจึงได้ออกมาจากที่ซ่อนแล้วก็เดินสำรวจในห้องเก็บของแห่งนี้
ฉันรู้สึกว่าอนุสาวรีย์นั่นกำลังมองฉันอยู่
ฉันสงสัยว่า Mogeko เดินกลับไปไหน จึงได้ลองแอบตามมันไปดู
ฉันเดินกลับไปยังที่ประตูหน้า
".........."
ฉันค่อยๆแง้มประตูเปิดอย่างเบาๆ แล้วก็มองลอดผ่านไป
ปรากฏว่าภาพที่ฉันเห็นนั้น เป็นพวก Mogeko กำลังนั่งกินอาหารกันเต็มห้องเลย!! แถมยังส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันอย่างสนุกสนาน(?)ด้วย
อย่างกับพวกคนแคระฉลองจัดงานปาร์ตี้ยังไงยังงั้นเลย
"อร่อย! อร่อย!!"
"ไปเลย หมูแฮม!!"
"อร่อย!!"
"เหะๆ ง่ำๆ..."
"ไร้หมูแฮม ก็ไร้ซึ่งชีวิต"
"อร่อย! หมูแฮมโคตรอร่อย!!"
"แซลมอนก็แจ๋ว!!"
"มันฝรั่งแผ่นทอดก็ moge!!!"
"อา พระเจ้า! พระเจ้าหมูแฮม!!"
"*minestrone คือเลือดของพระเจ้า!"
"อร่อย! mogegege! อร่อย!!"
"ไม่มีอะไรมารบกวนเวลาอาหารเรา โดยเฉพาะเสียงเรียกมือถือ!"
"อร่อย! ซูชิอร่อย!!!!"
"รสชาติดี... ทำเอา Moge-tan รู้สึกมีความสุขสุดๆ! ❤"
".........." หลังจากที่ฉันได้จ้องดูพวก Mogeko ไปสักพักหนึ่ง
ฉันรู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญกับพวกนี้จริงๆ เอาอะไรแน่นอนกับพวกนี้ไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าจะทำสีหน้าอารมณ์ยังไงดี
ฉันสังเกตเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่บนพื้น จึงได้เดินเข้าไปอ่านข้อความที่อยู่บนกระดาษ
"ถึงใครก็ตามที่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้:
เมื่อคุณได้อ่านถึงตรงนี้ ฉันจากไปแล้วล่ะ ปราสาทแห่งนี้อันตรายมาก คุณต้องหาวิธีสักอย่างที่จะออกจากที่นี่ ถ้าคุณไม่สามารถหนีออกจากที่นี่ได้ คุณก็ไม่มีทางหนีพวก Mogeko ได้เลย... มันจะคอยตามตื๊อตลอด น่าแปลก ไม่ว่าฉันจะซ่อนตรงไหน พวกมันก็จะตามฉันอยู่ตลอด ไม่ว่าจะซ่อนและก็ซ่อนและก็ซ่อน... มันก็จะหาฉันเจอในไม่ช้า... ถึงฉันจะฆ่าและก็ฆ่าพวกมัน... แต่ก็ไม่หมดสักที... พวกมันจะมาอีกเรื่อยๆ .....นี่มันยิ่งกว่าเหลือเชื่ออีก แต่บางทีพวกมันอาจจะ.....กลับมาอีก ฉันรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ แต่ฉันก็ยังหนีอยู่ ขณะที่ฉันยังหนีได้... ฉันอยากจะบอกคำสุดท้ายให้ลูกสาวฉัน... ขอโทษนะที่ล้มเหลวในฐานะพ่อ... พ่อรักลูกนะ Olivia..... - พ่อ"
ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่ฉันที่หลงเข้ามา ยังมีคนอื่นด้วยสินะ และถ้าฉันไม่สามารถหาทางออกได้ ฉันจะตายเหมือนอย่างเขาคนนั้นมั้ย
ไม่มีทางหรอก ฉันจะไม่เหมือนเขาคนนั้น ฉันต้องหาทางออกให้ได้สิ
เมื่อฉันเดินกลับมาในห้องรับประทานอาหารอีกครั้งหนึ่งก็พบว่า
พวก Mogeko ก็อยู่ในห้องเต็มไปหมด พวกมันกำลังรับประทานอาหารกันอย่างสนุกสนานเลยทีเดียว
และดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่สนใจฉันด้วยสิ
อาหารที่พวกนั้นรับประทานอยู่ก็มีทั้งหมูแฮม ซุปผัก ซูชิ น้ำชา โค้ก เตกีลา มันฝรั่งทอด อยู่เต็มโต๊ะเลย
ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะฉลองกันอย่างครื้นเครงมากไปหน่อยหรือเปล่า โค้กบางขวดก็หกราดพื้นด้วย
ถ้าหากฉันย้อนกลับไปทางเดินละก็ พวกมันก็จะขวางทางไม่ยอมให้ฉันผ่านไปแน่ๆ ฉันจึงได้อาศัยจังหวะที่พวกมันกำลังกินข้าวอยู่กลับไปยังห้องที่เก็บกล่องกระดาษนั้น แล้วก็หนีไปยังที่ประตูด้านหลังทันที
ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไปข้างในฉันก็ต้องตกใจสะดุ้งทันที
มันดูไม่เหมือนห้องเลย มันเหมือนกับว่า...
อยู่ในมิติห้วงอวกาศยังไงยังงั้น
และก็ยังมีคราบเลือดหยดตามทางเต็มไปหมดด้วย
ฉันเดินไปตามคราบเลือดเรื่อยๆ
ระหว่างนั้นฉันก็สังเกตเห็น Mogeko กลุ่มหนึ่งที่เปื้อนเลือดอาบโชกทั้งตัว พวกมันกำลังมองฉันอยู่
ฉันรู้สึกว่ามันจะสยองเกินกว่าที่จะดูได้ ฉันจึงรีบวิ่งหนีออกจากตรงนั้นทันที
มี Mogeko ที่บ้าคลั่งตัวหนึ่งยืนอยู่ใกล้รอยเลือดมาก ฉันเห็นแล้วรู้สึกเสียวสันหลังวาบ จึงได้รีบวิ่งหนีไปโดยที่ไม่มีการหันหน้ามามอง
ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งหนีอยู่นั้น ก็มี Mogeko ที่บ้าคลั่งพยายามวิ่งไล่ตามฉันมา ฉันรู้สึกกลัวมากจนต้องวิ่งหนีอีกครั้ง
แต่นับว่าโชคดีที่พวกมันไม่ได้เข้ามาใกล้รอยเลือดที่ฉันวิ่งไปตามทางเลย มันทำได้แค่อยู่ข้างๆเท่านั้น
ทว่าเมื่อฉันวิ่งต่อไปเรื่อยๆ พวก Mogeko ที่บ้าคลั่งมันก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาฉันรู้สึกประสาทหลอนไปกับพวกมัน มันตามมาหลอกหลอนฉันอย่างไม่มีที่สิ้นสุนในห้วงมิติพิศวงแห่งนี้
จนกระทั่งมาถึงประตูอีกบานหนึ่ง ฉันจึงรีบเปิดประตูเข้าไปทันที
เมื่อฉันโผล่ออกมา ก็พบว่า...
".........."
"น่าจะหนีพ้นแล้วล่ะ"
"อยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ..."
แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นมา
"...ง...น....."
"..........หืม?"
"ทางนี้....."
"อ๊ะ! ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงนี้ด้วย! ฉันคงจะเสร็จแน่เลย!!" ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจออกมา
"ฉันจะให้เธอช่วยฉันหน่อย..."
".....เอ๋?"
"มาทางนี้....."
".........."
มีเสียงดังมาจากทางนี้... ฉันจึงได้เดินไปตามทิศที่ฉันได้ยินเสียง
ฉันมาหยุดตรงนี้ประตูข้างบันไดที่อยู่ด้านซ้าย จึงได้เปิดประตูเข้าไป
ห้องที่ฉันเข้ามานั้น เป็นห้องรับแขกทั่วไป และก็ยังมีของประดับอีกเยอะแยะมากมาย
และก็มี Mogeko ตัวหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้วย
"สวัสดีหนู ยินดีต้อนรับนะ"
"..........?!?" ฉันยืนตัวเกร็งจนไม่กล้าเข้าไปหา
"ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันไม่โจมตีเธอหรอก"
จริงหรือ?
"ฉันได้เตรียม..... ที่จะนั่งตรงนี้และก็ดื่มชาแค่นั้นเอง และไม่ต้องห่วง พวก Mogeko ไม่มาที่นี่หรอก ตั้งแต่พวกนั้นกำลังรับประทานอาหารกันอยู่นะ..."
แล้วข้างหน้านั้นไม่ใช่ Mogeko หรือไง
"ล... แล้วคุณเป็นใครกันล่ะ?" ฉันถาม
"ฉันเหรอ? ก็ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างนั่นแหละ... งั้นเธอก็เรียกฉันว่าอย่างนั้นละกันนะ"
(ชื่อเรียกยาวชะมัด.....)
"อ-เอ่อ ฉัน....."
"เอาล่ะ มานั่งโซฟากันก่อนสิ" Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างเรียก
แล้วฉันก็เดินเข้าไปนั่งบนโซฟาตามที่ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างบอก
ต่อมา
"เธอต้องการที่จะหนีออกจากปราสาทแห่งนี้หรือ?" Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างถาม
".....ค่ะ"
"เห็นแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาเลยนี่ ...แล้วเธอก็ควรที่ขึ้นยังไปชั้นบนนะ"
"ข-ขึ้นไปเหรอ...?"
"ใช่ ถ้าให้เดานะ ฉันสงสัยว่าเธอคงพยายามที่จะออกไปยังประตูหน้าสินะ ...มันก็เลยล็อกเอาไว้"
".........."
"เธอควรที่จะตระหนักถึงเรื่องนี้เอาไว้ แต่นี่มันไม่ใช่โลกปกตินะ โดยทั่วไปมนุษย์ไม่ควรที่จะมาเดินแถวนี้... มันเป็นโลกที่เงียบเหงาไม่มีอะไรเลย... ที่เห็นเพียงแวบเดียวนั้น ความจริงคือจินตนาการทุกอย่างทั้งนั้นแหละ... พวกที่ Mogeko ก็เป็นอย่างนั้นแหละ..."
".........."
"อ๊ะ จริงสิ ฉันเชื่อว่าเธอมาด้วยรถไฟใช่มั้ยล่ะ?"
"..........!!"
"รู้ได้ยังไงนะเหรอ? ก็เรื่องเล่าปากต่อปากมันเร็วมากราวกับเครือข่าย Mogeko นั่นแหละ ...จริงสิ แล้วรถไฟขบวนนั้นก็เป็นแบบทางเดียว เธอจะไม่สามารถขึ้นไปเพื่อที่จะกลับไปยังโลกของเธอได้แล้วนะ"
"หาาา?!"
".....ยังไม่ต้องคิดถึงเรื่องใดๆทั้งนั้น ตรงนั้นมีประตูที่อยู่ชั้นบนสุดของปราสาท บานที่สามารถพาเธอกลับไปยังโลกของเธอได้นะ ที่จริงยังมีทางอื่นอีกนะ... แต่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้สำหรับมนุษย์เลย เพราะฉะนั้น ประตูชั้นบนสุดนั่นแหละ... ดีที่สุดแล้ว เอาล่ะ แล้วเธอจะเห็นว่าฉันหมายถึงอะไร"
".........."
ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างพูดเลย
"ไม่เชื่อฉันเหรอ? ถ้าจะให้เหตุผลที่แท้จริงก็คือ ฉันเองก็เป็น Mogeko เหมือนกัน... ฉันว่าเธอคงจะกลัวสินะ? ขอโทษนะ... พวกนั้นมันบ้า พวกนั้นทำให้ตกใจหวาดกลัว และก็ยังพยายามที่จะจับเด็กสาวอย่างเธอ ฉันเห็นมากับตาตั้งหลายครั้งแล้วนะ... เพราะฉะนั้น ทำไมฉันถึงไม่อยากให้เธอต้องจบลงเหมือนอย่างเดียวกัน..."
"ห-หา? คนอื่นหรือ ใครมาที่นี่ล่ะ...? ล-แล้วเกิดอะไรขึ้นกับพวกเค้าล่ะ?"
"..............."
"..............."
"..............."
"..............."
ฉันกับ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างต่างก็เงียบไม่พูดอะไรออกมาเลย
"...นี่เธออยากจะรู้จริงๆเหรอ?"
"ไม่ล่ะ ขอบคุณ!!!" ฉันรีบตอบปฏิเสธทันที
"ฮะๆ นั่นสิ อาจจะดีที่สุดก็ได้นะ"
แต่แล้ว Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างก็นึกอะไรขึ้นมาได้
".....อ๊ะ จริงสิ ฉันมีของที่จะให้เธอด้วยนะ..."
แล้ว Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างก็ยืนมีดด้ามใหญ่ให้ฉัน
"หวาาาาา?!" ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลย
"เอาไว้ใช้ป้องกันตัวนะ"
"ล-แล้วฉันจะเอาไปใช้เพื่ออะไรล่ะ?!"
"ไม่ได้ลืมใช่มั้ย? ก็เอาไปแทงพวก Mogeko ให้ตายไงล่ะ"
"หวาาาาา?!?" ฉันร้องตกใจออกมาอีกครั้ง
"ขณะที่พวกมันมีจำนวนเยอะ มันจะไม่ค่อยแข็งแกร่งมากนัก ...และมีดนี้ก็พิเศษ มันสามารถฆ่า Mogeko ได้ในฉับเดียวด้วย"
"..............."
"? ...อะไรหรือ?"
"...............ทำไม?" ฉันถาม "ทำไมคุณถึงทำตัวเป็นมิตรกับฉันล่ะ?"
"..............." Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างนิ่งอยู่สักพักก่อนที่เขาจะพูดออกมา
"ฮะๆๆ ใช่ล่ะ... แน่นอนว่าทำไม..." เขาพยายามจะบอกเหตุผลให้กับฉัน "..........ตามความประสงค์นะ"
"..............."
"เอาล่ะ ไปได้แล้ว เวลากำลังจะหมดแล้วนะ ...อย่าให้พวก Mogeko จับเธอได้ล่ะกัน"
ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไม Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างถึงให้มีดด้ามใหญ่ให้กับฉัน แล้วเขาก็ยังให้ฉันรีบมุ่งหน้าไปที่ชั้นบนสุดของประสาทเพื่อที่จะเข้าประตูทางกลับสู่โลกเดิมอีก
แต่ก่อนที่จะออกจากห้องนี้ ฉันคงต้องสำรวจอะไรสักอย่าง
ฉันเห็นโค้ก เตกีลา และก็ชุดน้ำชาตั้งอยู่บนโต๊ะ
และฉันก็เห็นหมูแฮมอีกอันหนึ่งวางอยู่ด้วย ฉันจึงได้เก็บมันไป
ฉันเห็นแผ่นกระดาษอยู่บนโต๊ะที่วางข้างขวดโค้ก
"กำจัดผู้นอกรีตให้หมดไปซะ!"
มีตู้วางหนังสืออยู่ตรงนั้นด้วย ฉันสงสัยว่าหนังสือที่อยู่ตรงนั้นมันคืออะไร จึงได้ส่องดู
"? สงสัยจังว่านี่มันหนังสืออะไร"
แล้วฉันก็ไล่ดูหนังสือทีละเล่มๆ
".........."
เมื่อฉันดึงหนังสือออกมาดูแล้ว
"?!"
เมื่อฉันเห็นปกหนังสือเล่มนั้น
"นี่มันอะไรนะ?! น-น-น..."
ฉันถึงกับหน้าแดงออกมาหลังจากที่เห็นหนังสือเล่มนั้น ฉันจึงค่อยๆเก็บหนังสือพวกนั้นไว้บนชั้นเหมือนเดิม
เพราะหนังสือที่ว่านั้นมันเป็นหนังสือโป๊!
แล้วฉันก็ไปดูที่ตู้วางหนังสือตัวอื่นด้วย ปรากฏว่าเป็นหนังสือโป๊เหมือนกัน
ทั้งหมดนี่มันมีแต่หนังสือโป๊เลยหรือไง
ฉันสังเกตเห็นสมุดบันทึกของ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ มันเขียนว่า บันทึกเกี่ยวกับการช่วยตัวเองและการขยับลำไส้
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยย!!!!!!!
ฉันเห็นรูปภาพขนาดใหญ่แขวนเอาไว้ มันเป็นรูป Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างในวัยหนุ่ม
ไม่เห็นมีอะไรต่างกับตอนนี้เลย
ฉันเห็นวิทยุของ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่าง มันกำลังเล่นเทปเกี่ยวกับ บทเรียนเรื่อง "วิธีพูด lgvamd;rese"
ใกล้ๆกับตู้วางหนังสือนั้นเป็นอนุสาวรีย์ Kurotsuno ขนาดเท่าตัวจริง
ข้างๆนั้นก็มีอนุสาวรีย์ Mogeko ที่มีข้อความเขียนอยู่
"ยัยงี่เง่า! ยัย Moge-ko งี่เง่า! ฮึ่ม! ฉันจะต้องทำให้เธอได้ชดใช้แน่! บ้าชะมัด!"
Moge-ko เป็นใคร? แล้วทำไมเขาถึงได้เกลียดมากถึงขนาดต้องสาปแช่งกันด้วยล่ะ
ฉันเห็นแผ่นกระดาษตกอยู่หลังโซฟาที่ Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างนั่งอยู่
มันเป็นใบเสร็จรับเงินที่ซื้อหนังสือโป๊!
นี่มันจะซื้อเยอะขนาดไหนกันเชียว!
ฉันสังเกตเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่ใกล้โซฟา มันเขียนเป็นคำกลอนโดย Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่าง
ฉันเห็นกระดาษอีกแผ่นตกอยู่ใกล้กับชั้นหนังสือ
"Prosciutto VS **Pancetta ~สงครามระหว่างพระเจ้า~"
มันเหมือนกับสงครามครูเซตเลยว่ามั้ยล่ะ
ฉันเห็นโค้กกับเตกีลาวางอยู่บนโต๊ะที่มุมห้อง
ดูเหมือนว่า Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างจะชอบดื่มมันอย่างหนักเลยล่ะ
ถึงขนาดที่ว่าโค้กหกราดกลางห้องเลยนะเนี่ย
เนี่ยเหรอชีวิตของ Mogeko ที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากดื่มโค้ก เตกีลา น้ำชา กินหมูแฮม อย่างเดียวเนี่ยนะ
ฉันไม่มีอะไรที่จะสำรวจแล้วล่ะ จึงได้เดินออกจากห้องนี้ไป
แล้วฉันก็เดินไปยังที่บันได
ฉันเห็นพวก Mogeko ยืนขวางทางไม่ให้ฉันได้ขึ้นบันไดไป
"ไม่ให้ผ่านทางนี้หรอก moge!"
เหรอ แต่ตอนนี้ฉันคงต้องใช้ของที่ได้รับมาแล้วล่ะ
แล้วฉันจึงได้ใช้มีดใหญ่นั่นแหละจัดการฆ่าพวก Mogeko ที่ขวางทางทั้งหมดโดยทันที
ฉันเริ่มฆ่า Mogeko ตายเป็นครั้งแรก แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฉันต้องรีบขึ้นบันไดเพื่อที่จะไปชั้นบนสุดให้ได้
รูปภาพขนาดใหญ่ที่ฉันเห็นนั้นเป็นภาพที่วาดอย่างหยาบๆ
ตอนนี้ฉันขึ้นมาบนระเบียงได้แล้ว แต่ฉันยังไม่รู้ว่าจะไปยังห้องไหน
ฉันเดินไปยังประตูที่อยู่บนระเบียงทีละบานเพื่อที่จะไล่เปิดดู แต่ปรากฏว่ามันล็อกเอาไว้
หลังจากที่ฉันไล่เปิดทีละประตู ก็มีประตูบานหนึ่งไม่ได้ล็อกเอาไว้ ฉันจึงได้เดินเข้าไปในห้องนั้น
ฉันเข้ามายังห้องๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยกล่องกระดาษที่วางระเกะระกะ
ดูเหมือนว่าจะมีพวก Mogeko จำนวนหนึ่งกำลังยืนมองดูกล่องกระดาษพวกนั้น
".........." Mogeko ตัวหนึ่งไม่พูดอะไรเลย
".........." อีกตัวหนึ่งก็ไม่พูดเช่นกัน
แปลกนะ Mogeko ที่อยู่ตรงนี้มันไม่ได้สนใจอะไรเลย ฉันรู้สึกสับสนไปหมดเลย หรือว่า Mogeko ตรงนี้จะแตกต่างกับพวกที่ไล่ตามฉันอย่างงั้นหรือ
สายตาของฉันก็ได้เหลือบไปเห็น Mogeko ตัวหนึ่งที่นอนตายอยู่กลางห้อง สภาพศพของมันมีแต่เลือดไหลมากองพื้นทั้งนั้น
ก็แปลกดีนะ พวก Mogeko ที่อยู่ในห้องนี้ไม่สนใจศพที่อยู่ในห้องเลย อย่างกับว่าไร้ความรู้สึกโศกเศร้ายังไงก็ไม่รู้ พวกมันไม่เคยเห็นหัวพวกพ้องเลยหรือไงกัน
ดูเหมือนว่าห้องนี้จะไม่มีอะไรอีกแล้ว ฉันจึงได้เดินกลับออกมาทางเดิม
ฉันเห็นประตูห้องที่อยู่ติดกับห้องเมื่อกี้นี้เปิดอยู่ จึงได้เปิดประตูเข้าไป
ระหว่างทางฉันก็เห็น Mogeko ตัวหนึ่งยืนอยู่ ฉันไม่สนใจแล้วก็เดินผ่านมันไปจนกระทั่งสุดทาง
"เฮ้อ เหนื่อยชะมัด... พวก Mogeko ที่อยู่ตรงนั้นมีเยอะแค่ไหนละเนี่ย...?"
"...อืม ทางนี้จะขึ้นไปยังชั้นสองได้หรือเปล่าน้า?"
".........."
"ทางนี้จะพาฉันกลับไปได้จริงๆหรือ...?"
"ถ้าหาก Mogeko แปลกหน้าอะไรสักอย่างนั้นพูดว่าจริง แต่ฉันว่า..."
".........."
"เขาอาจจะหลอกฉันก็ได้....."
".........."
"ถ้าฉันกลับไปไม่ได้....."
"อ้าก! อย่าคิดถึงเรื่องนั้นเลย... ต้องคิดถึงเรื่องหาทางออกซี่!"
ฉันเริ่มที่จะสับสนตัวเองจนคิดอะไรฟุ้งซ่านออกมา
"ใช่แล้ว... นี่มันต้องเป็นเรื่องราวที่ไม่สมจริงสุดกู่เลยล่ะ... มันเกินกว่าที่จะเป็นปกติด้วย..."
"และฉันก็ไม่มีทางโยนผ้าขาวยอมแพ้หรอก ใช่มั้ยล่ะ?!" ฉันเริ่มสติแตกออกมา
".........." ฉันพยายามที่จะคิด แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดหนัก
ฉันหันหลังก่อนที่จะจ้องไปยังที่ Mogeko
"...................."
Mogeko จ้องมายังที่ฉันก่อนที่มันจะพูดว่า
"mogege ❤"
"!!!"
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ทำอะไร ก็มีพวก Mogeko เปิดประตูตามเข้ามาแล้ว
ฉันตัดสินใจทันทีเลยว่าจะไม่ถอยหลังกลับไปอีก ฉันรีบเปิดประตูขึ้นบันไดไปยังชั้นสองทันที
*Minestrone - ซุปอิตาเลียนประกอบด้วยผัก ถั่ว พาสต้า
**Pancetta - หมูเบคอนจากอิตาเลียน ทำจากเนื้อหมูและก็หมักเกลือกับพริกไทยดำรวมทั้งเครื่องปรุงเผ็ดๆลงไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น