ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Moon Master : จ้าวแห่งจันทรา

    ลำดับตอนที่ #4 : Chapter #3 Fire Warrior !?!? [20%]

    • อัปเดตล่าสุด 9 เม.ย. 49


           
            
    Chapter #3 Fire Warrior


            …หนาวจัง...

             ซ่า.......

             …เมื่อไหร่จะหยุดตกสักที...

             ครืน!

             ลมพายุบ้าคลั่งกอปรกับสายฝนเย็นเฉียบรอบตัวยังคงกระหน่ำซ้ำซัดราวกับจะไม่สิ้นสุดลงง่ายๆ เป็นผลให้ระดับน้ำฝนที่เคยเจิ่งนองบนพื้นเมื่อครู่ระดับเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วจนเลยหัวเข่าทั้งสาม แสงสว่างจ้าจากอนุภาคแห่งสายฟ้าสาดกระทบลงบนผืนอันดินมืดมิดรอบด้าน ยอดไม้สูงที่ได้รับผลกระทบแห่งอสุนีบาตต่างบังเกิดไฟลุกไปทั่วทั้งกิ่งก้านสาขา

             "ครืน!!"

            เสียงฟ้าร้องคำรามดังอย่างต่อเนื่องสะท้อนก้องไปทั่วทั้งอาณาบริเวณดินแดนแห่งป่ามืด ราวกับจะข่มขวัญผู้มาเยือนทั้งหลายให้บังเกิดความหวาดกลัวในอำนาจอันยิ่งใหญ่ของมัน



             "... บอกฉันสิ นายเห็นอะไร" 

            เด็กหนุ่มผมดำสนิทซึ่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนเอ่ยขึ้นเบาๆเป็นเชิงถาม เรียกให้ดวงหน้านวลของคนที่ยืนอยู่ข้างตัวชักงักกึก ก่อนจะเอ่ยตอบเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบาแม้ในยามที่สายฝนโปรยปราย

            "ถ้าเป็นฉันคงจะต้องตอบว่า... ไม่เห็นอะไรเลย" เขาหยุดผ่อนลมหายใจอยู่ครู่หนึ่ง " ...แต่ถ้านายอยากรู้ลองถามเจ้านั่นดูสิ"

            เจ้าตัวว่าพลางพยักพเยิดใบหน้าไปยังเด็กหนุ่มผมสีเงินอีกคนที่ยืนอยู่ทางด้านซ้ายมือ ซึ่งเจ้าคนดังกล่าวก็ยังคงเลือกที่จะปิดปากเงียบไม่พูดออกความเห็นใดๆเช่นเคย

            ตั้งแต่เมื่อครู่แล้วที่เงาร่างของปิศาจร้ายปรากฏได้ปรากฏกายขึ้น เบอรี่ ลิชท์และเมอเรียลก็ต่างช่วยกันกวาดสายตาไล่มองหาไปรอบๆตัวอย่างคาดหวังว่าจะได้พบกับสิ่งมีชีวิตสักตนใดตนหนึ่ง แต่สิ่งที่ปรากฏเห็นทั้งหมดกลับเป็นเพียงแค่ความมืดและสายฝน

            "ทางโน้นแน่ะ"

            เด็กหนุ่มที่ปิดปากเงียบเริ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหรี่ดวงตาสีเงินเหลือบไปข้างหลังลงเล็กน้อย คล้ายจะพยายามบอกใบ้บางอย่างแก่ทั้งคู่

            วูบ!

            ฉับพลันทันใด พลังแห่งรังสีอมหิตอันแรงกล้าก็ส่งแผ่กระจายมาจากเบื้องหลังทั้งสาม ด้วยความรุนแรงและหนักหน่วงของมันบ่งบอกชัดเจนถึงจำนวนของวิญญาณร้าย ที่ชวนให้รู้สึกเหลือเกินว่าคงมากมายเกินกว่าจะรับมือไหว

             "...ฉันนับสามนะ"

            เมอเรียลเอ่ยน้ำเสียงกระซิบแผ่วเบาอย่างเคร่งเครียดในสถานการณ์ที่กำลังเผชิญตรงหน้า ซึ่งคำดังกล่าวเรียกให้สายตาเพื่อนทั้งสองกระตุกวูบก่อนหันมายังคนพูด 

            "นับอะไร?" 

            เบอรี่ทำสีหน้างุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ลิชท์จะเอ่ยขึ้นบ้าง "เริ่มนับได้เลย"

           
        
    "หนึ่ง........."

            ลิชท์เขวี้ยงดาบของตนทิ้งไปข้างหลัง ก่อนจะดึงเอามีดสั้นกับโล่เหล็กขนาดกระชับเหมาะมือออกจากกระเป๋าสะพาย

            เจ้าตัวคนยังงงเหลือบมองมายังเพื่อนร่วมทางทั้งสองก่อนจะเริ่มถึงบางอ้อ เขานึกพลางโคลงหัวเบาๆแล้วเอ่ยขึ้น "มีดสั้น... ไม่ยักรู้ว่านายเป็นพวกชาโดว์แลน..."

            ".......สอง"

            "แล้วนายจะรู้... ฉันมีดีอีกเยอะ"

            เมอเรียลเหนี่ยวลูกดอกเรียวยาวไว้จนสุดคันธนูในมือ เบอรี่กับลิชท์ต่างตั้งอาวุธของตนเพื่อเตรียมพร้อมรบกับสิ่งที่ไม่คาดฝันในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

            "สาม!" คนนับตะโกนกระชากเสียงอย่างเครียดขึ้นครั้งสุดท้าย 

            ...ก่อนที่ทั้งสามจะหันกลับไปประจันหน้ากับสิ่งที่อยู่เบื้องหลัง...


            "โอ้ว… น่าสนุกดีนี่"

            เบอรี่เปรยขึ้นอย่างกึ่งตกใจกึ่งถูกใจกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า

            เมื่อนักรบปีศาจในชุดเกราะสีดำราวๆสิบตนยืนพร้อมใจกันส่งเสียงคำรามอย่างขู่ขวัญพร้อมฉายแววตาอมหิตมายังผู้มาเยือนทั้งสาม ในมือทั้งสองข้างของพวกมันต่างพกพาดาบเล่มโตกับโล่หนาเตอะพร้อมเข้าประจัญบานได้ทุกเมื่อ

            เมอเรียลยืนพิจารณาสถานการณ์ตรงหน้าอยู่ครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเฉียบขาด

            "เริ่มได้!"


    Dead Warrior


            เบอรี่กับลิชท์หันมาสบตากันอยู่แวบหนึ่งก่อนจะพุ่งตัวไปยังเหล่าปีศาจร้ายตรงหน้า พร้อมกับที่เมอ-   เรียลวาดคันธนูในมือขึ้นประทับเล็งแล้วปล่อยลูกธนูดอกแรก

            "ฉึก!" ลูกดอกปักลึกลงกลางหน้าผากของกว้างของปีศาจนักรบตนแรก เมื่อเห็นดังนั้น เบอรี่จึงพุ่งปลายดาบในมือเขาเข้าไปแทงซ้ำลงที่ช่วงอกระหว่างที่มันกำลังเผลอ

            "สวบ!"

            ปลายดาบแทงทะลุไปจนถึงแผ่นหลัง ด้วยฤทธิ์ของบาดแผลบังเกิดผลให้ร่างใหญ่โตของมันสั่นสะท้าน แต่ก่อนเขาที่จะได้ทันตั้งตัว

            "วูบ!"

            เบอรี่ก้มตัวลงหลบได้เส้นยาแดงผ่าแปด คมดาบที่หวดลงมาเมื่อครู่จึงตีผ่านอากาศดังวูบชวนสยอง

             ...เวรกรรม... ตายยากจริง ไอ้พวกนี้...

            …ไม่รู้ซะแล้ว... ใครเป็นใคร...

            เขารีบออกแรงถีบไปยังหน้าท้องของปีศาจนักรบให้หลุดออกจากตัวดาบที่ปักคาอยู่ ก่อนจะเงื้อดาบในมือแล้วฟันฉับลงที่ช่วงไหล่จนเจ้าวิญญาณร้ายตรงหน้าถึงกับแน่นิ่งไปในทันทีทันใด

            "เบอรี่! ข้างหลัง!" 

            คมดาบรุนแรงถูกหวดประทะมาจากข้างหลัง ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงลิชท์เตือนเอาไว้ป่านนี้เขาคงได้ไปนอนสบายแฮอยู่ในโลงเป็นแน่แท้

            ทั้งคนทั้งปีศาจข่มแรงดาบกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่คนซึ่งมีพละกำลังน้อยกว่าจะแพ้แรง เป็นผลให้คมดาบจากปีศาจผู้ชนะเฉือนลงที่ต้นแขนมนุษย์ผู้แพ้

            "...แย่ฉิบ! "

            เบอรี่สบถอย่างโกรธแค้นกับรางวัลแห่งความพ่ายแพ้ที่ตนได้รับ

                                            ..........................................................................
                                                         ฮูลาฮูลา ยังไม่จบครับ ตอนนี้เขียนนานนิดนึง

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×