คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
…กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… เมื่อครั้งที่ผืนดินแห้งแล้งยังปกคลุมไปด้วยเพียงเศษฝุ่นหิน...
...เวลาเมื่อครั้ง... ที่ผืนดินแห้งแล้งอันยาวนาน ยังมิถูกจับจองโดยบุรุษนามใด...
…แต่ผืนดินแห่งนี้... ยังมิเคยลืมเลือน ถึงเรื่องราวการมาเยือนของพวกเขาเหล่านั้น...
...การมาเยือนสถานที่แห่งนี้ครั้งสุดท้ายของเหล่ามนุษย์ ได้ฝากความทรงจำ
มากมายทิ้งไว้บนผืนดินแห้งแล้งแห่งนี้ แม้ช่วงเวลานั้นจะล่วงเลยมาเป็นระยะเวลากว่าหลายร้อยปีแล้ว แต่ความทรงจำเหล่านั้นก็ยังมิได้จางหายไปไหน
...มันยังอยู่ที่เดิม รอต้อนรับการกลับมาของพวกเขาอีกครั้ง...
...และบัดนี้ใกล้ถึงเวลาแล้ว...
ท้องฟ้าในยามราตรี บัดนี้มืดมิดและเต็มไปด้วยแสงจากดวงดารานับพันที่แข่งกันส่องประกายสว่างจ้า ราวกับจะประชันความสว่างของตนอวดกันเอง
บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือก ยากเกินกว่าสิ่งมีชีวิตใดจะทานทนอยู่ได้นานเกินแม้เพียงชั่วโมง แต่ที่น่าแปลกคือ ถึงแม้อากาศจะหนาวเหน็บถึงเพียงไหน แต่บนที่ดินผืนนี้กลับไม่มีเพียงเศษเสี้ยวน้ำแข็งหรือเกล็ดหิมะปรากฏอยู่เลยแม้แต่น้อย จะมีก็แต่เพียงหินและฝุ่นดินบ่งบอกถึงความแห้งแล้วไปทั่วทุกหย่อมหญ้า
...ไม่มีแม้แต่เพียงสายลมแผ่ว... ที่จะพัดพาเอาอากาศอันหนาวเหน็บออกไปได้เลย...
และถ้ามีชีวิตใดสามารถทานทนอยู่ได้แหงนมองขึ้นไปบนผืนฟ้าในบัดนี้ได้ คงจะต้องประหลาดใจกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า เมื่อสิ่งที่ปรากฏดูเหมือนจะเป็นลางบอกเหตุร้าย
ดาวเคราะห์ดวงมหึมาที่เคยแลดูสวยงามเมื่อครั้งก่อน บัดนี้ลุกโชนด้วยแสงสว่างจากเปลวเพลิง สื่อความหมายถึงความร้อนระอุของไฟที่แผดเผาอยู่ในบัดนี้
…เหตุการณ์เช่นนี้... เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ด้วยหัตถ์แห่งพระเจ้า...
แต่ครั้งนี้ดูแปลกตากว่าที่เคย... อาจเป็นสัญญาณร้าย... บ่งบอกถึงการมาเยือนของเหล่ามนุษย์
...การมาเยือน... สู่แผ่นดินแห่งความหวังสุดท้ายของพวกเขา...
เมื่อคราแรกที่ผืนดินแห่งนี้ปรากฏแก่สายตาของพวกเขาเหล่านั้น....
...หนาว... แห้งแล้ง... และฝุ่นหิน...
คือคำสามคำที่ผุดขึ้นในสมองมนุษย์ผู้มีแต่ความหวาดกลัว เมื่อความหวังสุดท้ายที่ฝากไว้ในผืนดินแห้งแล้งเบื้องหน้าได้ดับวูบลง
...ท่ามกลางความผิดหวังในใจ…
บ้างก็รำไห้ทุรนทุราย...
บ้างก็สวดมนต์ อ้อนวอนขอความเมตตาจากพระผู้เป็นเจ้า...
...จะมีแค่เพียงส่วนน้อยนิด... ที่มีกำลังใจเข้มแข็ง ไม่ยอมก้มหัวยอมแพ้ให้กับโชคชะตาของตน...
"...พวกท่านทั้งหลาย... โปรดจงฟังข้าเถิด
ทั้งเราและท่านต่างเผชิญความตาย... ความผิดหวัง...
และการพลัดพรากมาแล้วด้วยกันทั้งสิ้น...
...สิ่งที่เราผ่านพ้นมา
มันไม่ได้ต่างอะไรมากมายนักกับสิ่งที่เราเผชิญอยู่ในตอนนี้เลย...
ท่านจะยอมแพ้กับอุปสรรค...
อุปสรรคที่พระเจ้าทรงประทานมาทดสอบเราเพียงแค่นี้หรือ…
...เห็นแก่พระผู้เป็นเจ้าสักครั้ง...
จงใช้ประสบการณ์ของท่าน ฝ่าฟันกับสิ่งที่ท่านกำลังเผชิญอยู่เสียเถิด...
จงอย่าจมกับอยู่ความผิดหวัง... เพราะความผิดหวังนั้นไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นทั้งสิ้น...
จงอย่าจมอยู่กับความพ่ายแพ้..
เพราะชัยชนะของทั้งเราและท่านกำลังรอคอยอยู่ตรงหน้า...
...เรา... และท่าน...
ต่างต้องเกิด แก่ เจ็บ และตายด้วยกันทั้งนั้น
เพราะฉะนั้น อย่ากลัวในชะตากรรมของตัวท่านเอง...
เราและท่านจะร่วมกันต่อสู้หนทางขวากหนามแห่งนี้...
เรา... ทุกคนต้องร่วมเดินทางฝ่ากลุ่มหมอกเบื้องหน้าไปด้วยกัน…
เราจะจับมือกันไว้... ไม่มีใครจะฟันฝ่าวิบากกรรมนี้ไปเพียงคนเดียวได้
และจะต้องไม่มีใครจะทิ้งใครอีกคนไว้เบื้องหลัง...
...บัดนี้ พวกเราทุกคนลงเรือลำเดียวกันแล้ว
เราก็ต้องร่วมหัวจมท้ายไปด้วยกันให้ถึงที่สุด...
เราจะร่วมกันสร้างโลกใบใหม่...
โลกที่เราและท่านฝันถึง... มันอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม...
เราจะร่วมกันออกเดินทางไปจากสถานที่แห้งแล้งแห่งนี้...
แสวงหาที่อบอุ่นที่เหมาะสมสำหรับพวกเรา...
...ขอเพียงแค่พวกเรา มีความพยายามสักนิด ออกมือเอื้อมคว้ามัน... ชัยชนะ
ทุกอย่างจะเป็นของท่าน... อย่างแน่นอน..."
สิ้นคำกล่าวเดียวของชายหนุ่ม... ความเงียบกริบได้แผ่กว้างไปยังเหล่าฝูงนับหมื่น จนแม้เพียงเข็มหมุดเล่มเดียวตกลงบนผืนดิน อาจได้ยินกันไปทั่วทุกคน
เพียงคำกล่าวเดียว... ได้เรียกกำลังใจอันมหาศาลให้แก่เหล่ามวลมนุษย์กว่าครึ่งแสนที่เคยสิ้นหวัง ให้บัดนี้มีความเข้มแข็งพร้อมต่อสู้กับโชคชะตาของตนอย่างไม่ยอมแพ้
"เฮ............!"
"สู้ต่อไป.......!"
"เราจะไม่ยอมแพ้..........!"
"เฮ..................!"
และแล้ว... การเดินทางอันยาวนานเพื่อแสวงหาเขตอุ่นของเหล่ามวลมนุษย์ก็เริ่มขึ้นท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บในร่างกายและจิตใจ กับคำปฏิญาณตนของพวกเขาเหล่านั้น
...คำปฏิญาณตน... ว่าจะไม่ยอมแพ้แก่โชคชะตาอันโหดร้าย
จากเรื่องเล่า... กลายเป็นตำนาน...
จากตำนาน... กลายเป็นเพียงนิทาน...
ขับขานเรื่องราวต่อกันมา... สู่ยุคปัจจุบัน
..........................................................................................
...จบตอน...
ความคิดเห็น