ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทเรียนแรก
\"อืม....เช้าแล้วเหรอ?\"ฮิโรมิครางเบารับแสงอาทิตย์ที่ส่องมาจากภายนอกผ่านม่านสีขาวขุ่น เขาค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน พลางหาวหวืดอย่างงัวเงีย ก่อนจะลุกเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา เขาปดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียน แต่แล้ว สายตาก็เห็นบางอย่างแปลกปลอมบนร่างกายเขา
รอยสักรูปไม้กางเขนสีดำทมิฬ อันเป็นชนวนให้เขาเรื่องต่างๆออก
\"ไง...นายคนขี้เซา อรุณสวัสดิ์!..\"
ร่างสาวน้อยผมสีน้ำตาลกับดวงตาคู่เรียวสวยดูร้อนแรง ปรากฏขึ้นด้านหลังเขา มือของเธอกอดรอบบ่าฮิโรมิไว้
\"ว้าก!!!!!!!!!!!\"
ฮิโรมิร้องตะโกนด้วยความตกใจ เขารีบวิ่งออกห่างจากฮิคาริ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักอยู่หน้าประตูห้องน้ำนี่เอง เมื่อเห็นร่างของคนอีก 4 คนนั่งอยู่ในห้องเขา แต่ละคนทำตัวตามสบายเหมือนกับว่าเป็นห้องของตนเอง
\"เป็นอะไรไปค่ะ หน้าซีดเชียว ทานยามั้ย?\"เจลเซด้าเดินเข้ามาถาม หลังจากเงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ้คของเธอ ตอนนี้เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวแขนสีชมพูกับกางเกงสีดำ เธอสวมแว่นกรอบกลมที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เส้นผมด้านหลังมัดรวบไว้เรียบร้อยด้านหลัง
\"ดูนายจะตกใจเหลือเกินนะ..ลืมเรื่องเมื่อวานแล้วเหรอไง?\"ลาร์คถาม ในมือถือหนังสือการ์ตูน(ของฮิโรมิ) ส่วนอีกข้างกำลังส่งมันฝรั่งทอดกรอบเข้าากอยู่(ของฮิโรมมิอีกอ้ะแหละ) ตอนนี้ไม่มีทั้งหูและหางเหมือนแมว
\"แล้วพวกนายมาทำอะไรในห้องฉันเนี่ย!!!\"ฮิโรมิเริ่มคืนสติกลับมา แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาชะงักไปก็คือ ห้องถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย ผิดจากห้องเดิมของเขา ที่ขนาดตัวเองยังกล้าสาบานเลยว่า เอาอะไรมาไว้รับรองหาไม่เจอแน่ๆ..
\"ห้องนายนี่มันลกโคตรเลยจริงๆ ตอนเข้ามานึกว่ารูหนูเสียอีก\"เสียงสบประมาทดังมานอกจากใครไม่ได้ เรย์ ยมทูตฝ่ายผู้กำหนดความตาย ซึ่งกำลังเปิดสมุดจดสีดำเล่มเดิมอยู่
\"อ๊ะ! แต่ห้องเธอก็ลกไม่เบาเหมือนกันนี่ ถึงจะน้อยกว่าฮิโรมมิก็เถอะ\"ฮิคาริหันไปพูดกับเรย์ด้วยน้ำเสียงเจือความขบขัน คนโดนว่าหันมามองด้วยแววตาคมกริบ สาวน้อยถึงได้รีบผิวปากกลบเกลื่อน
ฮิโรมิลองสำรวจตัวเองดูอีกครั้ง ร่างกายเขามีล่องรอยอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ที่น่าสงสัยก็คือ โดนรถชนหนักจนอาการปางตาย (ความจริงก็ตายแล้วแหละ..)แบบนั้นทำไมมีแผลแค่นี้ เจลเซด้าพอจะเดาได้ว่าฮิโรมิกำลังสงสัยอะไรอยู่จึงรีบอธิบายให้ฟัง
\"บาดแผลนั่นฉันเป็นคนใช้พลังรักษาให้เองค่ะ โดนแบ่งพลังวิญญาณของฉันเข้าไป แต่ก็รักษาได้มากที่สุดเท่านี้..\"
คำอธิบายที่คนฟังไม่ค่อยจะกระจ่างเท่าไหร่ แต่อีกเรื่องก็ผุดเข้ามาในหัวแทบจะในทันที
\"อาฉันเขาเจอพวกนายเหรอยัง!?\"ฮิโรมิถามอย่างกังวลกลัวความจะแตกที่มีคนอื่นเข้ามาในบ้าน
ก๊อกๆ
\"ฮิโรมิ ทำไมส่งเสียงดังขนาดนั้น มีอะไรเหรอเปล่า? เปิดประตูหน่อยสิ\"
เสียงเคาะประตูตามด้วยเสียงของอามัตสึดะ ญาติที่ฮิโรมมิมาพักอยู่ด้วย
\"เฮ้ย!! พวกนายรีบไปซ่อนเซ่ เร็วเข้า!!\"ฮิโรมิรีบดึงตัวพวกยมทูตทั้งหลายหาที่ซ่อน แต่ว่าไม่มีใครมีอาการตกใจเลยสักนิด
แอ้ด...
ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งในชุดเสื้อคลุมสีขาวของแพทย์ยืนอยู่ ใบหน้าที่ยังดูหนุ่มเหมือนเพิ่งจะ 30 ไม่นาน ถ้าไม่นับรวมหนวดที่ขึ้นประปราย ชายคนนั้นยืนนิ่งเงียบมองภาพตรงหน้าอย่างประหลาดใจ แต่ทันจะได้พูดอะไร หลานชายก็รีบแก้ตัวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
\"เอ่อ!! มัตสึดะพวกนี้....คือ..!\"
ผัวะ!!
เท้าของคุณลุงยันเข้าที่หน้าหลานชายเต็มรัก แบบไม่คิดจะยั้งแรงไว้แม้แต่น้อย
\"อย่ามาเรียกฉันห้วนๆแบบนั้นนะเฟ้ย ไอ้เด็กเวรนี่..\"มัตสึดะพูด คนโดนถีบเริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมาตะหงิดๆ จับข้อเท้าของคุณอาที่แสนรักออกจากใบหน้าตัวเอง
\"นี่หลานแกนะเฟ้ย!! ทำไมมาทำแบบนี้ฟะ นี่แกเป็นหมอแน่เหรอเปล่า!!?\"ฮิโรมิคว้าคอเสื้อมัตสึดะไว้แน่น ขณะที่มัตสึดะเองก็คว้าคอเสื้อเขาไว้เหมือนกัน
\"แล้วแกล่ะฮะ? ถ้ารู้ว่าเป็นหลานก็ทำตัวมันให้ดีๆหน่อย!! แล้วนี่เพิ่งโดนรถชนยังมาทำซ่าอีกเหรอ!?\"
คำสวนที่ทำให้ฮิโรมิชะงัก อาของเขารู้เรื่องที่เขาโดนรถชน...แต่ตอนนี้ร่างกายเขาแทบจะไม่มีบาดแผลอะไรเลยด้วยซ้ำ มัตสึดะปัดมือฮิโรมิออกจากคอเสื้อของตัวเองพร้อมสะบัดให้เข้าที่ตามเดิม
\"พอแกมาถึงโรงพยาบาลก็หัวใจเต้นขึ้นมาปุบปับ เล่นเอาใจหายหมด\"มัตสึดะพูด
ฮิโรมิกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ มองร่างกายตัวเองก่อนจะหันไปสบตามัตสึดะอีกครั้ง
\"แล้ว...นายไม่ตกใจเหรอ? ที่ฉันหายเร็วขนาดนี้?\"ฮิโรมิลองถาม
\"แกก็หายเร็วกว่าชาวบ้านเขาอยู่แล้วนี่..\"คำตอบกลับบอกความไม่สนใจอะไรของมัตสึดะ ให้ฮิโรมิทั้งโล่งอกและขุ่นเคืองในเวลาเดียวกัน
\"เออจริงสิ ฉันทำเรื่องเข้าโรงเรียนให้พวกเธอเรียบร้อยแล้วนะ เจลเซด้าคุง\"มัตสึดะหันไปพูดกับเจลเซด้าแทน (คำว่าคุงใช้กับผู้หญิงก็ได้นะ อย่าเข้าใจผิดว่าเจลเซด้าเป็นผู้ชาย...)
\"ขอบคุณค่ะ คุณมัตสึดะ\"เจลเซด้าพูดพลางก้มโค้งให้
\"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อย\"
\"เดี๋ยวๆ นี่พูดเรื่องอะไรกัน? ใครจะเข้าโรงเรียนเหรอ?\"ฮิโรมิถาม ตอนนี้เขางงไปหมดแล้ว หลายๆเรื่องกำลังกระจุกกันอยู่ในหัวเขาอย่างที่ว่า ถึงจะเยอะแค่ไหนมันก็ไม่ยอมประทุออกมา..
\"อ้าว?..แกยังไม่รู้สินะ พวกนี้เขาเป็นญาติห่างๆที่อยู่อเมริกา เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี่เอง แล้วจะเข้าเรียนที่เดียวกับแกด้วย ฝากดูแลพวกเขาด้วยล่ะ ที่เหลือก็ทำความรู้จักกันเองแล้วกัน\"มัตสึดะอธิบายคราวเดียวในฮิโรมิฟัง คำพูดที่เหมือนเอาค้อนมาทุบใส่อีกที
\"งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ แกก็นอนพักซะ ฮิโรมิ ไว้อาการดีกว่านี้แล้วค่อยไปโรงเรียนดีกว่า\"ว่าแล้วมัตสึดะก็เปิดประตูออกไปอีกครั้ง
\"ฉันไม่เป็นไรหรอก!! ร่างกายก็แข็งแรงดีแล้ว\"ฮิโรมิพูดอย่างดื้อดึง มัตสึดะจึงต้องหยิบไม้แข็งมาใช้
\"ถ้าดื้อมากนักตูจิ้มจริงๆนะเฟ้ย...\"
เมื่อคุณอาหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาขู่ หลานชายก็ว่านอนสอนง่ายรีบวิ่งไปนอนบนเตียงอย่างไม่ต้องให้พูดซ้ำอีก
\".....ถึงร่างกายแกจะหายเร็วยังไง...แต่ก็ควรรักษาให้มันดีๆ อย่าให้ฉันต้องมาคอยเป็นห่วง เข้าใจมั้ย\"คำพูดที่ทิ้งไว้ให้ ก่อนตัวคนพูดจะเดินจากไป
\"...รู้อยู่แล้วน่า....\"ฮิโรมิตอบรับคำพูดของมัตสึดะด้วยเสียงเบา ที่เหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน
++++++
คนอื่นๆพากันลงไปจากห้องของฮิโรมิ เหลือเพียงตัวฮิโรมิเองกับเจลเซด้านั่งอยู่เท่านั้น
\"นี่...เจลเซด้า ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?\"ฮิโรมิพูดพลางหันมามองสาวน้อยที่อยู่หน้าโบ้ตบุ้คตลอดเวลา
\"เชิญค่ะ..\"เธอตอลพลางส่งยิ้มให้เขา
\"เธอน่ะ อยู่ฝ่ายหาข้อมูลใช่มั้ย? แล้วฝ่ายของยมทูตนี่เขามีอะไรกันบ้างล่ะ\"
\"ยมทูตจะทำงานโดยแบ่งเป็นกลุ่มเล็กๆ กระจัดะจายไปตามที่ต่างๆ โดยในกลุ่มจะมีสมาชิกไม่เกิน 10 คนและมียมบาลเป็นหัวกลุ่ม แต่ละกลุ่มจะมีฝ่ายอยู่ 4 ฝ่ายด้วยกัน คือฝ่ายหาข้อมูล ฝ่ายผู้กำหนดความตาย ฝ่ายผู้นำวิญาณ และผู้พิพากษา(หรือ ผู้จัดงาน) ซึ่งอันสุดท้าย จะเป็นหน้าที่ของหัวหน้ากลุ่ม..\"
\"ฝ่ายหาข้อมูล ทำหน้าที่ค้นหาข้อมูลของคนที่หมดอายุขัย ทั้งอดีต ปัจจุบัน และบุญบาปเมื่อชาติก่อน ส่งให้ผู้กำหนดความตาย..และผู้พิพากษา\"
\"ผู้กำหนดความตาย นำข้อมูลที่ได้จากฝ่ายหาข้อมูลมาประมวลผลหาวิธีตายที่เหมาะสม และเป็นคนหยุดชีวิต ด้วยปากกาแดงของยมโลก ที่จะทำให้ผู้ถูกขีดชื่อ ตายอย่างสมบูรณ์ (แต่ชื่อนั้นจะต้องขึ้นมาบนสมุดจด ไม่สามารถเขียนชื่อเพิ่มเติมลงไปได้..)
\"ผู้นำวิญญาณ คือคนที่ต้องนำวิญญาณไปยังยมโลก บางครั้ง ถ้ามีวิญญาณร้ายเกิดขึ้น ก็เป็นหน้าที่ของฝ่ายนี้ต้องจัดการส่งไปยังนรกให้ได้ (ซึ่งจะร่วมมือกับฝ่ายอื่นทำ โดยเฉพาะผู้กำหนดความตาย)\"
\"และฝ่ายสุดท้าย ผู้พิพากษา จะทำหน้าที่ตัดสินว่าจะให้วิญญาณนั้นไปสวรรค์หรือลงนรก ต่างจากผู้จัดงาน ที่ทำหน้าที่เพียงส่งงานมาให้เรา และคอยตรวจความเรียบร้อยของงานแต่ละครั้ง\"
\"งั้นก็หมายความว่า นอกจากพวกเธอ 5 คนแล้วยังมีคนอื่นอีก?\"ฮิโรมิถามอย่างสงสัย
\"ค่ะ หัวหน้าของกลุ่มเราเป็นยมบาล ที่อยู่ฝ่ายผู้จัดงานค่ะ..\"เธอตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามแบบฉบับ
\"แล้ว..สิ่งที่ฉันต้องทำ มันมีอะไรบ้างล่ะ?\"
เจลเซด้าสะดุ้งโย้งเมื่อได้ยินคำถามนี้...เธออ้ำอึ้งอยู่พักสักก่อนจะตอบฮิโรมิ
\"คือ....อันนี้ต้องไปถามเรย์นะค่ะ ฉันเองก็ไม่ค่อยทรายเหมือนกัน...\"
คำตอบเบี่ยงไปให้นึกถึงคนที่เจ้าหล่อนเอ่ยชื่อ เรย์ ฝ่ายผู้กำหนดความตาย คนที่หน้าบึ้งตึงตลอดเวลาและดูท่าจะไม่ชอบเขาเอามากๆเสียด้วย....เฮ้อ...ระหว่างนั่งไม่รู้อะไรแบบนี้กับไปเจอเจ้าของตาแหลมคมที่ปานจะทิ่มแทงนั่นเพื่อให้ได้คำตอบอันแสนจะค้างคาใจ....ไม่รู้ว่าอะไรมันจะดีกว่ากัน..
+++++
\"นี่ลาร์ค ฮิคาริ\"เสียงเรียกจากเพื่อนที่กำลังส่องลูกนัทในมือ ราวกับมันมีค่ายิ่งกว่าทอง เรียกให้ผู้ถูกเอ่ยนามต้องเดินไปหา
\"มีอะไรหือ? จะให้มาดูว่าลูกนัทของนายมันเงาขนาดไหนเหรอไง?\"ฮิคาริพูดแขวะใส่ทันที นารุมิหัวเราะหึๆรับคำถากถาง
\"มีข้อมูลจากหัวหน้าส่งเข้ามา บอกเรื่องที่ๆวิญญาณซาตานน่าจะอยู่\"นารุมิพูด ดวงตามองตรงยังลูกนัทในมือ ซึ่งเมื่ออยู่ในร่างขนาดเท่าคนจริง มันก็เล็กแค่ 1/4 ของฝ่ามือเขาเท่านั้น \"นี่เป็นข้อความที่ส่งมา ฉันจะฉายโฮโลแกรมให้ดูแล้วกัน\"
เมื่อสิ้นเสียงนารุมิ แสงสีเขียวก็พุ่งจากลูกนัทในมือกายเป็นจอบางๆขนาด 30x30 ซม. กับตัวหนังสือสีดำ มีข้อความอยู่ว่า
\"ฉันลองตรวจสอบโดยการใช้IDการ์ดของยมบาลที่เน็ตเวิร์ดของอันเดอร์เวิลด์ดูแล้วนะ รู้สึกเมื่อหลายปีก่อนก็มีเรื่องที่วิญญาณซาตานหลุดขึ้นไปบนโลกมนุษย์ด้วยเหมือนกัน คนที่เคยทำหน้าที่ตามล่าวิญญาณเขาเขียนไว้ว่า วิญญาณของซาตานจะสิงอยู่ในงานศิลปะ หรือสิ่งมีชีวิต ซึ่งจะแยกออกเป็น 2 ประเภทคือ บงการ และ ถูกบงการ อย่าง
\'บงการ\' หมายถึง สามารถใช้ความสามารถที่ได้รับจากวิญญาณซาตานได้สูง และวิญญาณไม่มีอิทธิพลต่อผู้ที่มันสิงสู่อยู่ กลับกัน ผู้ที่ถูกสิงจะมีพลังที่ผิดกับผู้อื่น ใช้ความสามารถได้อย่างอิสระ ผิดกับพวกที่ถูกบงการ แต่พวกนี้จะมีน้อยมาก
\'ถูกบงการ\' ตรงข้ามกับบงการโดนสิ้นเชิง ผู้ที่ถูกบงการ....จะต้องกลายสภาพเป็นปิศาจ ซึ่งนั่น....จะหมายถึงการที่ถูกวิญญาณซาตานครอบครองร่างกายไปแล้วน่ะเอง
ถ้าเป็นงานศิลป์ที่มีวิญญาณของซาตานอยู่ จะทำให้ผู้คนหลงใหลจนกลายเป็นทาสของซาตาน และยอมทำทุกอย่าง อย่างไม่เอ่ยค้านอะไร..
กับสัตว์และพืชนั้น ก็อยู่ในประเภทถูกบงการเช่นกัน(บางครั้งก็มีที่ไปอยู่ประเภทบงการ แต่เปอร์เซ็นต์จะน้อยมากจนไม่ถึง 1 ด้วยซ้ำ) เพราะไม่สามารถคิดอะไร หรือมีความทะเยอทะยานอันแรงกล้า พอที่จะมีอิทธิพลกับวิญญาณซาตานได้
ผิดกับมนุษย์ ที่เป็นได้ทั้ง บงการ และถูกบงการ เพราะมนุษย์มีความทะเยอทะยานความอยาก ความปราถนาที่ไม่สิ้นสุด ยิ่งถ้าเป็นคนจิตแข็งแล้ว ยิ่งประสานเป็นเนื้อเดียวกับชิ้นวิญญาณได้ดี แถมยังไม่ถูกบงการอีกด้วย\"
\"อืม..แล้วยังงี้ก็ต้องตระเวนหาตามที่ต่างๆใช่มะ?\"ฮิคาริทำเสียงบอกความเหนื่อยก่อนเริ่มทำงาน
\"ยังมีข้อความอีกนะ...\"ลาร์คพูด ภาพโฮโลแกรมเลื่อนขึ้นให้เห็นข้อความท่อนสุดท้าย
\"คำเตือน!! มนุษย์ที่ชื่อ ซึซึกิ ฮิโรมิ มีคุณสมบัติที่วิญญาณซาตานปราถนา ถึงแม้จะมีกล่องผนึกวิญญาณอยู่ แต่ถ้ายังไม่ได้เปิด ก็มีสิทธิ์ถูกสิงได้!! อย่าลืมตามหา กุญแจด้วยล่ะ\"
ทั้งหมดนั่งนิ่งมองข้อความสุดท้าย ซึ่งท้ายสุดลงรูปหน้าหมีดูน่ารัก อันเป็นสัญลักษณ์ของคนที่พวกเขารู้จักดี
\"งั้นหมายความว่า ห้ามปล่อยหมอนั่นอยู่คนเดียวจนกว่า จะเจอ \'กุญแจ\'สินะ?\"ฮิคาริสรุปใจความอย่างไว้ท่าตามนิสัย \"แล้วฮิโรมิอยู่ไหนล่ะ?\"
\"ตอนนี้อยู่บนห้องกับเจลเซด้า แค่ 2 คน...\"คำตอบจากลาร์คให้คนอื่นพากันเงียบกริบอีกครั้ง ตามด้วยเสียงเพล้งที่ดังสนั่นมาจากชั้น 2 ห้องใครเป็นไม่ได้นอกจากห้องของฮิโรมิ
\"เฮ้!! มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!?\"นารุมิวิ่งตามฮิคาริขึ้นไปบนชั้น 2 ทันทีตามด้วยลาร์คตามหลังมาติดๆ
พอมาถึงหน้าห้องฮิคาริก็พยายามเปิดประตู มันล็อคเอาไว้แน่นหนากว่าที่จะล็อคด้วยกุญแจธรรมดา \"ทำไมถึงเปิดไม่ออก เปิดสิ!เจลเซด้า! ฮิโรมิ!\"
อายคระครุ้งกลิ่นสาปลอยเบาๆออกมาทางล่องเล็กๆลงประตู กลิ่นที่ทำให้ฮิคาริทรุดลงไปนั่งกับพื้นด้วยความตกใจ
\"เป็นอะไรไปเจ๊...!\"นารุมิถามบอกความตะลึงพอๆกัน
\"กลิ่น....กลิ่นนี้ ไม่ผิดแน่!...\"ฮิคาริค่อยๆพูดขณะที่มือเริ่มสั่น และรอยยิ้มบางปรากฏบนหน้า
กลิ่นของวิญญาณซาตาน!!
แล้วในขณะนั้น ทั้งฮิโรมิและเจลเซด้าก็ลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นด้านตรงข้ามกับหน้าต่าง ที่ตัวประหลาดบางอย่างกระโจนเข้ามา ตัวของมันยืนอยู่บนเตียงที่บุปลงไปเพราะการกระแทกของมัน ร่างสีม่วงซีดๆเหมือนสุนัขป่าผสมบูลด็อก ขนยาวตั้งชัน ดวงตาสีแดงราวสัตว์ป่ากระหายเลือด เขี้ยวแหลมคมเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำลายเหนียวเหนอะหนะ กับเล็บคมกริบพร้อมจะขยำเหยื่อได้ในทันที
รอยสักรูปไม้กางเขนสีดำทมิฬ อันเป็นชนวนให้เขาเรื่องต่างๆออก
\"ไง...นายคนขี้เซา อรุณสวัสดิ์!..\"
ร่างสาวน้อยผมสีน้ำตาลกับดวงตาคู่เรียวสวยดูร้อนแรง ปรากฏขึ้นด้านหลังเขา มือของเธอกอดรอบบ่าฮิโรมิไว้
\"ว้าก!!!!!!!!!!!\"
ฮิโรมิร้องตะโกนด้วยความตกใจ เขารีบวิ่งออกห่างจากฮิคาริ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักอยู่หน้าประตูห้องน้ำนี่เอง เมื่อเห็นร่างของคนอีก 4 คนนั่งอยู่ในห้องเขา แต่ละคนทำตัวตามสบายเหมือนกับว่าเป็นห้องของตนเอง
\"เป็นอะไรไปค่ะ หน้าซีดเชียว ทานยามั้ย?\"เจลเซด้าเดินเข้ามาถาม หลังจากเงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ้คของเธอ ตอนนี้เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวแขนสีชมพูกับกางเกงสีดำ เธอสวมแว่นกรอบกลมที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เส้นผมด้านหลังมัดรวบไว้เรียบร้อยด้านหลัง
\"ดูนายจะตกใจเหลือเกินนะ..ลืมเรื่องเมื่อวานแล้วเหรอไง?\"ลาร์คถาม ในมือถือหนังสือการ์ตูน(ของฮิโรมิ) ส่วนอีกข้างกำลังส่งมันฝรั่งทอดกรอบเข้าากอยู่(ของฮิโรมมิอีกอ้ะแหละ) ตอนนี้ไม่มีทั้งหูและหางเหมือนแมว
\"แล้วพวกนายมาทำอะไรในห้องฉันเนี่ย!!!\"ฮิโรมิเริ่มคืนสติกลับมา แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาชะงักไปก็คือ ห้องถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย ผิดจากห้องเดิมของเขา ที่ขนาดตัวเองยังกล้าสาบานเลยว่า เอาอะไรมาไว้รับรองหาไม่เจอแน่ๆ..
\"ห้องนายนี่มันลกโคตรเลยจริงๆ ตอนเข้ามานึกว่ารูหนูเสียอีก\"เสียงสบประมาทดังมานอกจากใครไม่ได้ เรย์ ยมทูตฝ่ายผู้กำหนดความตาย ซึ่งกำลังเปิดสมุดจดสีดำเล่มเดิมอยู่
\"อ๊ะ! แต่ห้องเธอก็ลกไม่เบาเหมือนกันนี่ ถึงจะน้อยกว่าฮิโรมมิก็เถอะ\"ฮิคาริหันไปพูดกับเรย์ด้วยน้ำเสียงเจือความขบขัน คนโดนว่าหันมามองด้วยแววตาคมกริบ สาวน้อยถึงได้รีบผิวปากกลบเกลื่อน
ฮิโรมิลองสำรวจตัวเองดูอีกครั้ง ร่างกายเขามีล่องรอยอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ที่น่าสงสัยก็คือ โดนรถชนหนักจนอาการปางตาย (ความจริงก็ตายแล้วแหละ..)แบบนั้นทำไมมีแผลแค่นี้ เจลเซด้าพอจะเดาได้ว่าฮิโรมิกำลังสงสัยอะไรอยู่จึงรีบอธิบายให้ฟัง
\"บาดแผลนั่นฉันเป็นคนใช้พลังรักษาให้เองค่ะ โดนแบ่งพลังวิญญาณของฉันเข้าไป แต่ก็รักษาได้มากที่สุดเท่านี้..\"
คำอธิบายที่คนฟังไม่ค่อยจะกระจ่างเท่าไหร่ แต่อีกเรื่องก็ผุดเข้ามาในหัวแทบจะในทันที
\"อาฉันเขาเจอพวกนายเหรอยัง!?\"ฮิโรมิถามอย่างกังวลกลัวความจะแตกที่มีคนอื่นเข้ามาในบ้าน
ก๊อกๆ
\"ฮิโรมิ ทำไมส่งเสียงดังขนาดนั้น มีอะไรเหรอเปล่า? เปิดประตูหน่อยสิ\"
เสียงเคาะประตูตามด้วยเสียงของอามัตสึดะ ญาติที่ฮิโรมมิมาพักอยู่ด้วย
\"เฮ้ย!! พวกนายรีบไปซ่อนเซ่ เร็วเข้า!!\"ฮิโรมิรีบดึงตัวพวกยมทูตทั้งหลายหาที่ซ่อน แต่ว่าไม่มีใครมีอาการตกใจเลยสักนิด
แอ้ด...
ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งในชุดเสื้อคลุมสีขาวของแพทย์ยืนอยู่ ใบหน้าที่ยังดูหนุ่มเหมือนเพิ่งจะ 30 ไม่นาน ถ้าไม่นับรวมหนวดที่ขึ้นประปราย ชายคนนั้นยืนนิ่งเงียบมองภาพตรงหน้าอย่างประหลาดใจ แต่ทันจะได้พูดอะไร หลานชายก็รีบแก้ตัวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
\"เอ่อ!! มัตสึดะพวกนี้....คือ..!\"
ผัวะ!!
เท้าของคุณลุงยันเข้าที่หน้าหลานชายเต็มรัก แบบไม่คิดจะยั้งแรงไว้แม้แต่น้อย
\"อย่ามาเรียกฉันห้วนๆแบบนั้นนะเฟ้ย ไอ้เด็กเวรนี่..\"มัตสึดะพูด คนโดนถีบเริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมาตะหงิดๆ จับข้อเท้าของคุณอาที่แสนรักออกจากใบหน้าตัวเอง
\"นี่หลานแกนะเฟ้ย!! ทำไมมาทำแบบนี้ฟะ นี่แกเป็นหมอแน่เหรอเปล่า!!?\"ฮิโรมิคว้าคอเสื้อมัตสึดะไว้แน่น ขณะที่มัตสึดะเองก็คว้าคอเสื้อเขาไว้เหมือนกัน
\"แล้วแกล่ะฮะ? ถ้ารู้ว่าเป็นหลานก็ทำตัวมันให้ดีๆหน่อย!! แล้วนี่เพิ่งโดนรถชนยังมาทำซ่าอีกเหรอ!?\"
คำสวนที่ทำให้ฮิโรมิชะงัก อาของเขารู้เรื่องที่เขาโดนรถชน...แต่ตอนนี้ร่างกายเขาแทบจะไม่มีบาดแผลอะไรเลยด้วยซ้ำ มัตสึดะปัดมือฮิโรมิออกจากคอเสื้อของตัวเองพร้อมสะบัดให้เข้าที่ตามเดิม
\"พอแกมาถึงโรงพยาบาลก็หัวใจเต้นขึ้นมาปุบปับ เล่นเอาใจหายหมด\"มัตสึดะพูด
ฮิโรมิกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ มองร่างกายตัวเองก่อนจะหันไปสบตามัตสึดะอีกครั้ง
\"แล้ว...นายไม่ตกใจเหรอ? ที่ฉันหายเร็วขนาดนี้?\"ฮิโรมิลองถาม
\"แกก็หายเร็วกว่าชาวบ้านเขาอยู่แล้วนี่..\"คำตอบกลับบอกความไม่สนใจอะไรของมัตสึดะ ให้ฮิโรมิทั้งโล่งอกและขุ่นเคืองในเวลาเดียวกัน
\"เออจริงสิ ฉันทำเรื่องเข้าโรงเรียนให้พวกเธอเรียบร้อยแล้วนะ เจลเซด้าคุง\"มัตสึดะหันไปพูดกับเจลเซด้าแทน (คำว่าคุงใช้กับผู้หญิงก็ได้นะ อย่าเข้าใจผิดว่าเจลเซด้าเป็นผู้ชาย...)
\"ขอบคุณค่ะ คุณมัตสึดะ\"เจลเซด้าพูดพลางก้มโค้งให้
\"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อย\"
\"เดี๋ยวๆ นี่พูดเรื่องอะไรกัน? ใครจะเข้าโรงเรียนเหรอ?\"ฮิโรมิถาม ตอนนี้เขางงไปหมดแล้ว หลายๆเรื่องกำลังกระจุกกันอยู่ในหัวเขาอย่างที่ว่า ถึงจะเยอะแค่ไหนมันก็ไม่ยอมประทุออกมา..
\"อ้าว?..แกยังไม่รู้สินะ พวกนี้เขาเป็นญาติห่างๆที่อยู่อเมริกา เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี่เอง แล้วจะเข้าเรียนที่เดียวกับแกด้วย ฝากดูแลพวกเขาด้วยล่ะ ที่เหลือก็ทำความรู้จักกันเองแล้วกัน\"มัตสึดะอธิบายคราวเดียวในฮิโรมิฟัง คำพูดที่เหมือนเอาค้อนมาทุบใส่อีกที
\"งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ แกก็นอนพักซะ ฮิโรมิ ไว้อาการดีกว่านี้แล้วค่อยไปโรงเรียนดีกว่า\"ว่าแล้วมัตสึดะก็เปิดประตูออกไปอีกครั้ง
\"ฉันไม่เป็นไรหรอก!! ร่างกายก็แข็งแรงดีแล้ว\"ฮิโรมิพูดอย่างดื้อดึง มัตสึดะจึงต้องหยิบไม้แข็งมาใช้
\"ถ้าดื้อมากนักตูจิ้มจริงๆนะเฟ้ย...\"
เมื่อคุณอาหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาขู่ หลานชายก็ว่านอนสอนง่ายรีบวิ่งไปนอนบนเตียงอย่างไม่ต้องให้พูดซ้ำอีก
\".....ถึงร่างกายแกจะหายเร็วยังไง...แต่ก็ควรรักษาให้มันดีๆ อย่าให้ฉันต้องมาคอยเป็นห่วง เข้าใจมั้ย\"คำพูดที่ทิ้งไว้ให้ ก่อนตัวคนพูดจะเดินจากไป
\"...รู้อยู่แล้วน่า....\"ฮิโรมิตอบรับคำพูดของมัตสึดะด้วยเสียงเบา ที่เหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน
++++++
คนอื่นๆพากันลงไปจากห้องของฮิโรมิ เหลือเพียงตัวฮิโรมิเองกับเจลเซด้านั่งอยู่เท่านั้น
\"นี่...เจลเซด้า ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?\"ฮิโรมิพูดพลางหันมามองสาวน้อยที่อยู่หน้าโบ้ตบุ้คตลอดเวลา
\"เชิญค่ะ..\"เธอตอลพลางส่งยิ้มให้เขา
\"เธอน่ะ อยู่ฝ่ายหาข้อมูลใช่มั้ย? แล้วฝ่ายของยมทูตนี่เขามีอะไรกันบ้างล่ะ\"
\"ยมทูตจะทำงานโดยแบ่งเป็นกลุ่มเล็กๆ กระจัดะจายไปตามที่ต่างๆ โดยในกลุ่มจะมีสมาชิกไม่เกิน 10 คนและมียมบาลเป็นหัวกลุ่ม แต่ละกลุ่มจะมีฝ่ายอยู่ 4 ฝ่ายด้วยกัน คือฝ่ายหาข้อมูล ฝ่ายผู้กำหนดความตาย ฝ่ายผู้นำวิญาณ และผู้พิพากษา(หรือ ผู้จัดงาน) ซึ่งอันสุดท้าย จะเป็นหน้าที่ของหัวหน้ากลุ่ม..\"
\"ฝ่ายหาข้อมูล ทำหน้าที่ค้นหาข้อมูลของคนที่หมดอายุขัย ทั้งอดีต ปัจจุบัน และบุญบาปเมื่อชาติก่อน ส่งให้ผู้กำหนดความตาย..และผู้พิพากษา\"
\"ผู้กำหนดความตาย นำข้อมูลที่ได้จากฝ่ายหาข้อมูลมาประมวลผลหาวิธีตายที่เหมาะสม และเป็นคนหยุดชีวิต ด้วยปากกาแดงของยมโลก ที่จะทำให้ผู้ถูกขีดชื่อ ตายอย่างสมบูรณ์ (แต่ชื่อนั้นจะต้องขึ้นมาบนสมุดจด ไม่สามารถเขียนชื่อเพิ่มเติมลงไปได้..)
\"ผู้นำวิญญาณ คือคนที่ต้องนำวิญญาณไปยังยมโลก บางครั้ง ถ้ามีวิญญาณร้ายเกิดขึ้น ก็เป็นหน้าที่ของฝ่ายนี้ต้องจัดการส่งไปยังนรกให้ได้ (ซึ่งจะร่วมมือกับฝ่ายอื่นทำ โดยเฉพาะผู้กำหนดความตาย)\"
\"และฝ่ายสุดท้าย ผู้พิพากษา จะทำหน้าที่ตัดสินว่าจะให้วิญญาณนั้นไปสวรรค์หรือลงนรก ต่างจากผู้จัดงาน ที่ทำหน้าที่เพียงส่งงานมาให้เรา และคอยตรวจความเรียบร้อยของงานแต่ละครั้ง\"
\"งั้นก็หมายความว่า นอกจากพวกเธอ 5 คนแล้วยังมีคนอื่นอีก?\"ฮิโรมิถามอย่างสงสัย
\"ค่ะ หัวหน้าของกลุ่มเราเป็นยมบาล ที่อยู่ฝ่ายผู้จัดงานค่ะ..\"เธอตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามแบบฉบับ
\"แล้ว..สิ่งที่ฉันต้องทำ มันมีอะไรบ้างล่ะ?\"
เจลเซด้าสะดุ้งโย้งเมื่อได้ยินคำถามนี้...เธออ้ำอึ้งอยู่พักสักก่อนจะตอบฮิโรมิ
\"คือ....อันนี้ต้องไปถามเรย์นะค่ะ ฉันเองก็ไม่ค่อยทรายเหมือนกัน...\"
คำตอบเบี่ยงไปให้นึกถึงคนที่เจ้าหล่อนเอ่ยชื่อ เรย์ ฝ่ายผู้กำหนดความตาย คนที่หน้าบึ้งตึงตลอดเวลาและดูท่าจะไม่ชอบเขาเอามากๆเสียด้วย....เฮ้อ...ระหว่างนั่งไม่รู้อะไรแบบนี้กับไปเจอเจ้าของตาแหลมคมที่ปานจะทิ่มแทงนั่นเพื่อให้ได้คำตอบอันแสนจะค้างคาใจ....ไม่รู้ว่าอะไรมันจะดีกว่ากัน..
+++++
\"นี่ลาร์ค ฮิคาริ\"เสียงเรียกจากเพื่อนที่กำลังส่องลูกนัทในมือ ราวกับมันมีค่ายิ่งกว่าทอง เรียกให้ผู้ถูกเอ่ยนามต้องเดินไปหา
\"มีอะไรหือ? จะให้มาดูว่าลูกนัทของนายมันเงาขนาดไหนเหรอไง?\"ฮิคาริพูดแขวะใส่ทันที นารุมิหัวเราะหึๆรับคำถากถาง
\"มีข้อมูลจากหัวหน้าส่งเข้ามา บอกเรื่องที่ๆวิญญาณซาตานน่าจะอยู่\"นารุมิพูด ดวงตามองตรงยังลูกนัทในมือ ซึ่งเมื่ออยู่ในร่างขนาดเท่าคนจริง มันก็เล็กแค่ 1/4 ของฝ่ามือเขาเท่านั้น \"นี่เป็นข้อความที่ส่งมา ฉันจะฉายโฮโลแกรมให้ดูแล้วกัน\"
เมื่อสิ้นเสียงนารุมิ แสงสีเขียวก็พุ่งจากลูกนัทในมือกายเป็นจอบางๆขนาด 30x30 ซม. กับตัวหนังสือสีดำ มีข้อความอยู่ว่า
\"ฉันลองตรวจสอบโดยการใช้IDการ์ดของยมบาลที่เน็ตเวิร์ดของอันเดอร์เวิลด์ดูแล้วนะ รู้สึกเมื่อหลายปีก่อนก็มีเรื่องที่วิญญาณซาตานหลุดขึ้นไปบนโลกมนุษย์ด้วยเหมือนกัน คนที่เคยทำหน้าที่ตามล่าวิญญาณเขาเขียนไว้ว่า วิญญาณของซาตานจะสิงอยู่ในงานศิลปะ หรือสิ่งมีชีวิต ซึ่งจะแยกออกเป็น 2 ประเภทคือ บงการ และ ถูกบงการ อย่าง
\'บงการ\' หมายถึง สามารถใช้ความสามารถที่ได้รับจากวิญญาณซาตานได้สูง และวิญญาณไม่มีอิทธิพลต่อผู้ที่มันสิงสู่อยู่ กลับกัน ผู้ที่ถูกสิงจะมีพลังที่ผิดกับผู้อื่น ใช้ความสามารถได้อย่างอิสระ ผิดกับพวกที่ถูกบงการ แต่พวกนี้จะมีน้อยมาก
\'ถูกบงการ\' ตรงข้ามกับบงการโดนสิ้นเชิง ผู้ที่ถูกบงการ....จะต้องกลายสภาพเป็นปิศาจ ซึ่งนั่น....จะหมายถึงการที่ถูกวิญญาณซาตานครอบครองร่างกายไปแล้วน่ะเอง
ถ้าเป็นงานศิลป์ที่มีวิญญาณของซาตานอยู่ จะทำให้ผู้คนหลงใหลจนกลายเป็นทาสของซาตาน และยอมทำทุกอย่าง อย่างไม่เอ่ยค้านอะไร..
กับสัตว์และพืชนั้น ก็อยู่ในประเภทถูกบงการเช่นกัน(บางครั้งก็มีที่ไปอยู่ประเภทบงการ แต่เปอร์เซ็นต์จะน้อยมากจนไม่ถึง 1 ด้วยซ้ำ) เพราะไม่สามารถคิดอะไร หรือมีความทะเยอทะยานอันแรงกล้า พอที่จะมีอิทธิพลกับวิญญาณซาตานได้
ผิดกับมนุษย์ ที่เป็นได้ทั้ง บงการ และถูกบงการ เพราะมนุษย์มีความทะเยอทะยานความอยาก ความปราถนาที่ไม่สิ้นสุด ยิ่งถ้าเป็นคนจิตแข็งแล้ว ยิ่งประสานเป็นเนื้อเดียวกับชิ้นวิญญาณได้ดี แถมยังไม่ถูกบงการอีกด้วย\"
\"อืม..แล้วยังงี้ก็ต้องตระเวนหาตามที่ต่างๆใช่มะ?\"ฮิคาริทำเสียงบอกความเหนื่อยก่อนเริ่มทำงาน
\"ยังมีข้อความอีกนะ...\"ลาร์คพูด ภาพโฮโลแกรมเลื่อนขึ้นให้เห็นข้อความท่อนสุดท้าย
\"คำเตือน!! มนุษย์ที่ชื่อ ซึซึกิ ฮิโรมิ มีคุณสมบัติที่วิญญาณซาตานปราถนา ถึงแม้จะมีกล่องผนึกวิญญาณอยู่ แต่ถ้ายังไม่ได้เปิด ก็มีสิทธิ์ถูกสิงได้!! อย่าลืมตามหา กุญแจด้วยล่ะ\"
ทั้งหมดนั่งนิ่งมองข้อความสุดท้าย ซึ่งท้ายสุดลงรูปหน้าหมีดูน่ารัก อันเป็นสัญลักษณ์ของคนที่พวกเขารู้จักดี
\"งั้นหมายความว่า ห้ามปล่อยหมอนั่นอยู่คนเดียวจนกว่า จะเจอ \'กุญแจ\'สินะ?\"ฮิคาริสรุปใจความอย่างไว้ท่าตามนิสัย \"แล้วฮิโรมิอยู่ไหนล่ะ?\"
\"ตอนนี้อยู่บนห้องกับเจลเซด้า แค่ 2 คน...\"คำตอบจากลาร์คให้คนอื่นพากันเงียบกริบอีกครั้ง ตามด้วยเสียงเพล้งที่ดังสนั่นมาจากชั้น 2 ห้องใครเป็นไม่ได้นอกจากห้องของฮิโรมิ
\"เฮ้!! มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!?\"นารุมิวิ่งตามฮิคาริขึ้นไปบนชั้น 2 ทันทีตามด้วยลาร์คตามหลังมาติดๆ
พอมาถึงหน้าห้องฮิคาริก็พยายามเปิดประตู มันล็อคเอาไว้แน่นหนากว่าที่จะล็อคด้วยกุญแจธรรมดา \"ทำไมถึงเปิดไม่ออก เปิดสิ!เจลเซด้า! ฮิโรมิ!\"
อายคระครุ้งกลิ่นสาปลอยเบาๆออกมาทางล่องเล็กๆลงประตู กลิ่นที่ทำให้ฮิคาริทรุดลงไปนั่งกับพื้นด้วยความตกใจ
\"เป็นอะไรไปเจ๊...!\"นารุมิถามบอกความตะลึงพอๆกัน
\"กลิ่น....กลิ่นนี้ ไม่ผิดแน่!...\"ฮิคาริค่อยๆพูดขณะที่มือเริ่มสั่น และรอยยิ้มบางปรากฏบนหน้า
กลิ่นของวิญญาณซาตาน!!
แล้วในขณะนั้น ทั้งฮิโรมิและเจลเซด้าก็ลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นด้านตรงข้ามกับหน้าต่าง ที่ตัวประหลาดบางอย่างกระโจนเข้ามา ตัวของมันยืนอยู่บนเตียงที่บุปลงไปเพราะการกระแทกของมัน ร่างสีม่วงซีดๆเหมือนสุนัขป่าผสมบูลด็อก ขนยาวตั้งชัน ดวงตาสีแดงราวสัตว์ป่ากระหายเลือด เขี้ยวแหลมคมเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำลายเหนียวเหนอะหนะ กับเล็บคมกริบพร้อมจะขยำเหยื่อได้ในทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น